weet nog steeds niet wat ik fout heb gedaan....

...

wat was dat voor topic???

kamille, wat bedoel je?

jij stelt een vraag: ik weet niet wat ik fout heb gedaan.
Ik hoop dat je antwoord hebt zodat je kunt stoppen met posten.
Vandaar mijn vraag: heb je voldoende antwoord? Zo ja, dan kun je een apart draadje openen over het afserveren van autistische kinderen in de Nederlandse maatschappij. En dan kun je daar alles in plaatsen wat je kwijt wilt erover.
gr Angela

kamille

maar ben je dan nu klaar, was de vraag.
gr Angela

...

ik heb een nieuw topic geopend zoals jullie mij gevraagd hebben. ik hoop daar in respect verder te kunnen praten over de problemen die voor andere kinderen kunnen onstaan mocht het gedrag van autisten leiden tot trauma's bij andere kinderen bv als die kinderen de andere kinderen pijn doen ofzo. Goede tip!

Te laat

Het is nu te laat maar ik kan mij niet voorstellen dat er ook maar een hulpverlener in Nederland rondloopt die het goed vindt dat iemand (haar client) andere kinderen pijn doet of onder bedden gaat liggen om midden in de nacht iemand te laten schrikken. Als dat wel zo is gebeurd dan had je natuurlijk actie moeten ondernemen. Even een mail sturen met al haar tips erin en vragen of je het zo goed verwoord hebt. Bevestigd ze haar uitspraken dan had je contact kunnen opnemen met haar werkgever/geschillencommissie of weet ik veel wat.

Nu is het te laat.

Ik loop inmiddels al heel wat jaren mee als ouder. Ik heb nog nooit meegemaakt dat een kind een ander kind pijn mag doen omdat dat nou eenmaal zo hoort bij dat kind. Nooit. Ik ken ook geen ouders die dat zouden accepteren trouwens.

Interpretatie

Ik vermoed dat het een kwestie van interpretatie is. Hulpverlener of vader probeert uit te leggen waar dat vandaan komt en dat je het kind niet kwalijk moet nemen, laat staan je stem verheffen en boos worden.
Helaas is het wel mijn ervaring dat ze dan vervolgens niet uitleggen wat dan wel, en daar gaat het juist vaak om, even meepuzzelen, danwel dat men uitlegt hoe het zou moeten maar dat kamille dat niet realistisch vind en niet verder over na wil denken.
Bijvoorbeeld de oppas op het kleine kind.
Als je thuis een crisis hebt met twee kinderen met autisme die zich niet weten te gedragen is al een oplossing geen oppaskinderen te nemen die last hebben van een kind dat niet weet zich goed te gedragen.
De andere mogelijkheid is oppas zoeken of al eerder afspraken maken naar vermogen, zoals jij het kind kent en weet dat het even met zichzelf bezig kan zijn.
Deze kinderen kunnen zich niet aanpassen en zijn van jou afhankelijk en sturing is echt heel ingewikkeld maar dat is wel jou taak en je hoopt dat hulpverleners en ervaringsdeskundigen jou daarbij kunnen adviseren en helpen, maar oplossingen ontkennen helpt natuurlijk niet.
Dan past het kind zich nog steeds niet aan en ben jij nog steeds zelf verantwoordelijk.

...

zo bizar of zot zoals het klinkt zo was het echt.

neem het voorbeeld van het op de schouders nemen van kleine kinderen. het oudste meisje deed het continu. dag in dag uit. en we kregen het niet voor elkaar dat ze ermee stopte. er zijn wel kinderen gevallen, kinderen wilden het niet etc. maar dat kind was autistisch en deed dat nou eenmaal. ik heb huilend gevraagd wat mag/kan ik doen om haar hiermee te laten stoppen? want je zou zeggen dit kan je als moederof stiefmoeder toch wel voorkomen? maar dat kan dus niet. kinderen lopen door elkaar, kinderen spelen met elkaar buiten, je kan een kind niet vastbinden, je kan de kinderen niet opsluiten in verschillende kamers. het ging maar door. maar de instantie legde mij nogmaals uit: zij kan hier niets aan doen! zij is autistisch! dit is wat zij doet! een ander kind dat autistisch is dreunt de hele dag telefoonnummers op of zit in een hoekje met zijn hoofd te knikken en zij doet dit! en haar "uit haar wereldje halen"was ook niet de bedoeling omdat zij zich goed voelde in haar wereld. dus moesten de andere kinderen het ontgelden? KEIHARD? JA!

HOe denken jullie dat ik hierin stond? Ik dacht dit kan toch niet! Maar het kon! Het gebeurde!

Dit is wat je 'fout' hebt gedaan:

Ik denk dat je het volgende niet goed hebt gedaan (omdat je het nog niet wist, of omdat je niet stevig in je schoenen staat of stond). Hieronder volgt een verhaaltje wat er gebeurd zou kunnen zijn (ik weet natuurlijk niet of het helemaal klopt).

Je ontmoette eerst een man waarmee het klikte, waar je waarschijnlijk verliefd op bent geworden en het was wederzijds. Je leert hem beter kennen en als het goed is ook zijn kinderen / zijn omgeving / misschien zijn ouders / zijn huis / zijn leven.
Je hoort van hem dat hij kinderen heeft met pdd-nos en dat er hulpverlening over de vloer komt. Dat het allemaal niet zo makkelijk gaat.
En inderdaad: als je daar af en toe op bezoek gaat, merk je dat ook wel aan ze. Zeker die keer dat je zoon ook meekomt, loopt het niet heel soepel. Maar het gaat nog wel, en de man is verder heel leuk en aardig.
Volgende keer gaat het weer niet zo lekker. Je merkt inmiddels ook dat de vader van de kindere (je nieuwe vriend dus) al het gedrag goedkeurt OMDAT het kind een stoornis heeft en je voelt dat je weliswaar nog niet genoeg van de stoornis weet, maar dat toch niet alles om de stoornis/het kind kan draaien, zeker niet als het schadelijk is voor andere kinderen.
MAAR TOCH BESLUIT JE OM SAMEN TE GAAN WONEN!
Waarom? Wat is er gebeurd dat je dacht: dat gaat vast nog wel goedkomen? Je conclusie na een tijdje had moeten zijn:
'Oei, de kinderen zijn zeker moeilijk, daar kunnen ze vast niet zoveel aan doen, maar ik twijfel bij de opvoedmethode van mijn vriend. Aan de andere kant: wat weet ik ervan? Ik ga er wel wat over lezen / aan anderren vragen/ goed opletten. Maar hoe dan ook, dit loopt zo niet lekker in combinatie met míjn zoon. Weet je wat, ik zie het nog wat langer aan. Het is wel ontzettend gezellig met mijn nieuwe vriend, maar samenwonen doen we dan voorlopig niet. Dan ontdek ik wel in weekendjes of we met elkaar kunnen leven.'

In die weekendjes had je dan kunnen ontdekken dat er veel te veel om die kinderen draaide. En dat jouw zoon het erg vaak moest ontgelden. En dat je geen steun kreeg van je vriend. Dat de hulpverlening ook al dingen zei waar je het niet mee eens was. Dat je opgelucht was als je weer thuis was met je zoon. Dat je merkte dat je vriend zijn best helemaal niet óók voor jouw zoon deed, zoals jij dat wel probeerde voor zijn kinderen. Dat jullie de eerste ruzies al hadden gehad.
En na een aantal maanden had je dan gedacht: waarom zou ik eigenlijk weer afspreken? Niet alleen zie ik er niet echt naar uit, maar mijn zoon ziet er zelfs tegenop en raakt in zichzelf gekeerd/plast weer in zijn broek/name it.

Het kan best zijn dat je toevallig ook nog zeer aparte hulpverleners hebt getroffen maar daar gaat het niet om.

groeten,
Egel

...

pddnos was voor mij op zich geen reden om niet met die man te gaan samenwonen. ik ken(de) een aantal andere kinderen ook met die diagnose waaronder een meisje wat vrij veel bij mijn ouders vroeger thuis kwam omdat haar ouders veel werkten en daar "had je geen kind aan". zoals ik al zei is de valkuil dat de restgroep pddnos heet en dat ik dus heb gedacht o dat is kennelijk zus en zo'n kind zoals de andere pddnossers die ik kende. waarbij er geen gevaar liep lichamelijk. dit was nieuw voor mij en dat sluipt erin. stom maar waar.

Kamille

Dan is het nu wel duidelijk wat je fout gedaan hebt. Volgende keer niet meer gaan samenwonen voordat je elkaar echt goed kent. En dat betekent ook de kinderen. Als ik het nu zo lees, lijkt het alsof je een kennismaking gelijk bent gaan samenwonen zonder dat je hem en zijn dochter goed kende.

Tweede punt is al heel vaak gezegd. Niet je kind in gevaar brengen. Kiesaltijd voor jezelf en je kind. Als je kind een drukke straat op rent dan ren je erachter aan om te voorkomen dat je kind wordt aangereden. Je blijft dan ook niet kletsen met iemand omdat diegene anders misschien gekwetst wordt omdat het gesprek opeens abrupt afgebroken wordt.

maar Kamille

Dat is een wat beperkte reactie.

Je kunt dus beter niet gaan samenwonen terwijl je de kinderen nog niet goed kent, je de man nog niet héél goed kent, de interactie tussen alle gezinsleden nog niet goed kent.
Het maakt dan zelfs nog niet zoveel uit of sommige van die kinderen een extra moeilijkheid hebben. Als je maar weet wat voor effect iedereen op elkaar heeft en hoe goed je met je vriend daarover kunt praten.

Je moet jezelf afvragen waarom je zo ontzettend snel bent gaan samenwonen. En waarom je goede communicatie in wederzijds respect (allebei wil je het beste voor de ander en voor jezelf en voor alle kinderen, je zoekt samen) met je partner niet ongelooflijk belangrijk vind.

Als ik jou was, zou ik dáár veel over nadenken. Sta nou niet meer stil bij die hulpverlening (die waren misschien heel raar, of je hebt ze niet perfect begrepen, of wat dan ook) of bij wat de vader/je vriend anders had moeten doen (ik kan me goed voorstellen namelijk, dat hij het ook héél anders aan had moeten pakken!).
Je mag het best even heel stom van jezelf vinden maar ook daar kun je beter mee stoppen. Maar er wél iets van leren. Stel je in je gedachten ook andere situaties voor, die in de toekomst zouden kunnen gebeuren. En hoe je daar dan het beste op zou kunnen reageren. Zodat het voor jou en je zoon beter loopt.

Vragen

Kamille, vertel eens: hoe vaak (en hoe lang: uren/dagen) heb jij je ex met zijn oudste meegemaakt in combinatie met jouw zoon VOORDAT je met hem ging samenwonen?

Ik ga er dan even vanuit dat je zijn oudste nooit hebt meegemaakt in combinatie met jouw zoon, zonder dat je ex erbij was.

...

een half jaar lang af en toe een zondagje of een woensdagmiddagje. dan viel het wel op, maar omdat je eht niet ziet aankomen en kinderen zo fantastisch worden bejubeld heb je het niet door, ik niet althans.

Veel te snel

Dan klim ik maar weer terug op mijn stokpaardje dat je je kinderen pas na een halfjaar moet voorstellen aan een nieuwe partner, en je zeker niet binnen 2 jaar moet gaan samenwonen (pas na de 2-year-itch). Dit was dus veel, veel te snel, Kamille.

Mijn vriend en ik hebben afgesproken dat we gaan niet eerder samenwonen dan wanneer de jongste van alle kinderen 18 wordt. Dat duurt nog heel lang. Tot die tijd blijven we latten. Wij hebben dan ook niet echt een keuze vanwege woonplaatsen, exen en scholen. We wonen niet ver uit elkaar, maar samenwonen zou nu wel lastig worden.

...

klopt, dat is achteraf en o god wat heb ik ervan geleerd. net als die moeder waarvan haar kind thee over zich heen trok en eeuwig met brandwonden loopt. dat dan al die moeder roepen: ik zet de thee altijd lekker hoog dat mijn kind er niet bij kan! dit was mij niet gebeurd! en dat die moeder dan denkt gvd, ik vind het zo erg dat het gebeurd is maar het is gebeurd, je kan het niet terugdraaien.

maar kamille

als die moeder van die thee dan hier komt en vraagt: wat heb ik fout gedaan? Dan is het logisch dat de antwoorden zullen zijn: je hebt het hete water op een onveilige plek gezet. Dat heb je fout gedaan. Dat heeft die moeder niet expres gedaan, maar het was wel fout.

...

t is ook wellicht een domme vraag. ik had eerder weg moeten gaan. wat mij gewoon stoort is dat een man en een vrouw kinderen krijgen met een stoornis en voor zichzelf alles goed regelen (ontlasting, pgb, moeder had haar kinderen nauwelijks want dumpte ze continu bij haar eigen moeder) en als ik dan vanuit de lucht in het gezin val en de kinderen niet ken en VRAAG om goede hulp bij het HELE gezin, dat dat gewoon niet gaat. Ik had per saldo in mijn eentje de kinderen veel meer dan de eigen moeder en vader samen want vader was veel aan het werk. Dat vond iedereen doodnormaal. Ik liep in de vakanties soms negen dagen achter elkaar met drie kinderen waarvan twee met een diepe stoornis. Dat is voor een leek niet op te brengen.

Stel ik krijg een kind met suikerziekte, dan kan ik me voorstellen dat ik daarbij begeleiding vraag voor mezelf, uitleg over wat hij of zij heeft en ook mss pgb om mezelf te ontlasten. maar ik kan me echt niet voorstellen als mijn man en ik uit elkaar gaan en daar komt ineens een wildvreemde vrouw die nergens wat vanaf weet dat ik dan zou zeggen: succes ermee.

En dat geldt ook voor gestoorde kinderen zo in mijn ogen: stiefouders dienen ZEKER die ondersteuning te krijgen en zeker ontlast te worden.

hulpverlening

Eerlijk gezegd kan ik mij niet voorstellen dat de hulpverlening stond te juichen toen er 'zomaar uit de lucht' (zoals je het zelf al noemt) een stiefmoeder met kind bij dit gezin introk. Dat lijkt me vreselijk moeilijk/bedreigend/angstig enz. voor die kinderen. Hebben ze dat nu echt niet afgeraden, of heb je dat stuk maar gewoon even niet willen horen?

...

moeiljk/bedreigend/angstig voor die kinderen? nee het was moeilijk/bedreigen/angstig voor mijn zoon. en natuurlijk werd er niet gekeken door de hulpverlening naar de samenstelling van het gezin. die keken alleen naar het pgb van de andere kinderen waar allemaal leuke uitjes van betaald werden en oja het huis kon er ook van verbouwd worden hihi

Ik heb het al ontdekt

Wat je fout hebt gedaan:

Je komt als wildvreemde vrouw uit de lucht vallen en gaat zomaar met een man samenwonen met je kind erbij terwijl deze man 2 kids heeft die van structuur hadden. Misschien had je ze wat meer tijd moeten gunnen om aan jou en je kind te wennen.

Daar is je antwoord! Kun je nu stoppen met klagen en verdergaan met je leven?

...

niet alleen autisten houden van structuur hoor, ik heb het zelf ook hard nodig om alle ballen ind e lucht te houden. dat wordt van mij verwacht want ik ben de huisvrouw.

en een nieuwe vrouw komt negen van de tien keer uit de lucht vallen.

ik ben inderdaad snel gaan samenwonen, maar dat maakt niet uit. als ik na vijf jaar was gaan samenwonen was de psychische stoornis bij die kinderen heus niet weg.

jouw fout

Kamille, je schrijft nu weer "ik had eerder weg moeten gaan."

Ja, dat klopt, maar nog veel belangrijker "je had niet zo snel met je ex (met 2 probleemkinderen) moeten gaan samenwonen".

Zie je dat nou zelf ook in?

Dat jouw fout al een moment/beslissing eerder lag?

later samenwonen

We postten net tegelijk.

Jij schreef: "ik ben inderdaad snel gaan samenwonen, maar dat maakt niet uit. als ik na vijf jaar was gaan samenwonen was de psychische stoornis bij die kinderen heus niet weg.

Ik denk dat het wel uitmaakt.

Ik denk dat als je veel langer contact met je ex en zijn kinderen had gehad en dus veel meer weekenden en zelfs weken met hen had doorgebracht, je veel beter had kunnen ontdekken hoe zwaar het voor jou en je zoon was met hen samen te leven. Dan was je misschien niet eens gaan samenwonen!

Mijn advies, voor de toekomst is: veel later gaan samen en voordat je dat doet, eerst paar keer een paar weken al feitelijk samenwonen op proef voordat je officieel gaat samenwonen. En dan bedoel ik niet vakanties maar in de gewone thuissituatie. Dan kan je beter ervaren hoe het is om samen te wonen.

...

ja dat weet ik nou ook wel dat dat te snel is gegaan. feit blijft dat die autisten psychisch gestoord waren en hele rare dingen deden zoals proberen bij kleine kinderen ogen uit het gezicht te drukken.

...

als ik ooit nog een vriend krijg die ook autisten heeft thuis dan probeer ik een leuke latrelatie met die vent op te bouwen en zijn kinderen ver bij mijn kind vandaan te houden.

leuk ontspannen dingen met vriend en kind doen en als zijn kinderen erbij zijn, een keer met kerst ofzo je ontkomt er toch niet aan, dan een pgber op elke hoek van de tafel die alles eraan doet om te voorkomen dat de andere kinderen van de tafel af worden geduwd want owee je zou ze de kost geven!

pfffrt

Nee de nieuwe vrouw komt niet altijd uit de lucht vallen! Bij jou gaat dat misschien zo, dat wil niet zeggen dat dat "meestal" zo is.

Je leert eerst de man kennen, je date een tijdje, dan leer je langzaamaan zijn kids kennen, en hij de jouwe, en dan na een aantal jaar ga je samenwonen. Dit doe je zodat je zeker weet dat het niet snel na het samenwonen stuk loopt en zodat je kind/ kids niet elke keer aan iemand anders hoeft te wennen. Zo gaat het in ieder geval tussen mensen in mijn wereld die kinderen hebben. Ik kan me voorstellen dat dit ook de manier zou zijn met kinderen met een diagnose, tuurlijk gaat die diagnose er niet mee weg, maar ze kunnen wel langer aan je wennen voordat je zoals je het zelf zegt als wildvreemde hun huishouden komt overnemen. Mijn advies is ook in je volgende relatie zoals hiervoor aangegeven om te gaan met een eventuele nieuwe relatie. Lijkt me voor je kind ook beter als hij niet elke keer in een andere omgeving komt.

...

ik bedoel dat ook niet. ik ben te snel gaan samenwonen maar het is wel typisch iets voor autisten om dan te zeggen: ik gooi die kinderen van de tafel want die vrouw is te snel hier komen slapen. of ik kan er niks aan doen ik ben autist dus mag ik die ogen uit die kop drukken.

natuurlijk ben ik te snel gaan samenwonen, maar bij autisten weet ik zeker dat al had ik eerst een jaar zonder kinderen, dan elke maand een dagje samen en dan langzaam opbouwen, dat had niks te maken met die psychische gestoordheid. ze deden dit al hun hele leven. stond in alle diagnoses. het is alleen maar erg dat hier niks aan wordt gedaan!

Kamille

"Dat vond iedereen doodnormaal."

Wat ik ook in de andere draad schreef: je moet niet veralgemeniseren. Niet 'iedereen' vindt de door jou beschreven situatie doodnormaal. Integendeel. Hier op het forum merk je als NIEMAND het normaal vindt. De direct betrokken vonden het blijkbaar doodnormaal. En dat is diep en diep triest.

Lees je berichten nog eens na. Je gebruikt veel passief taalgebruik, zoals 'er wordt niks aan gedaan' en 'er zou begeleiding moeten zijn!'. Probeer nu bij iedere zin eens te bedenken: en WIE zou dit moeten doen? Dat maakt het wat concreter en scherper, daar heb je meer aan.

Je schrijft dat er begeleiding zouden moeten zijn voor stiefouders. Daarmee haal je het weer weg bij je vriend. Hij had jou nooit in die positie moeten duwen (en jij had je niet in die positie moeten laten duwen). Als je al iets nodig had, dan was het relatietherapie, om zicht te krijgen op jullie onderlinge relatie en ongelijkwaardigheid.

Kwetsende reageren

' ontspannen dingen met vriend en kind doen en als zijn kinderen erbij zijn, een keer met kerst ofzo je ontkomt er toch niet aan, dan een pgber op elke hoek van de tafel die alles eraan doet om te voorkomen dat de andere kinderen van de tafel af worden geduwd want owee je zou ze de kost geven!'

Ik lees de regels een paar keer en krijg het steeds weer koud. Kijk jij zo tegen autistische kinderen aan?
' owee, je zou ze de kost geven! ' Voor een ouder van zorgkinderen is dit zo onaangenaam om te lezen. Onaangenaam en afstotelijk.

Ik dacht eerst dat je graag iets wilde leren. AnneJ legde je het in het begin uit. Maar je blijft maar doorgaan op het onrecht wat jullie is aangedaan. Dat helpt je niet in het begrijpen en loslaten.