Vriend wil bij me weg
Twee weken geleden nu vertelde mijn vriend met dat hij niet meer samen verder wil.
Voor mij kwam dit totaal onverwacht, ik hou ontzettend veel van hem en dacht dat we het nog steeds leuk hadden samen. Ik heb me altijd voorgesteld dat we samen oud zouden worden. We hadden het de week ervoor nog gehad over meer tijd maken voor elkaar, en ik stond op het punt te regelen dat de kinderen af en toe bij mijn ouders of zus konden logeren, zodat wij tijd voor elkaar konden nemen, dus dit kwam voor mij echt als een donderslag bij heldere hemel.
Natuurlijk heb ik gemerkt dat we heel weinig tijd voor onszelf en voor elkaar hebben de laatste jaren, en misschien had ik daar veel eerder iets aan moeten doen. Ik heb altijd gedacht dat dat wel weer zou komen als de kinderen (3 jaar en 8 jaar) wat groter zouden zijn. Ik heb nooit gemerkt dat hij hier zoveel anders in stond.
Ik snap nog steeds weinig van de situatie, hij zegt weg te willen en meer ruimte voor zichzelf nodig te hebben, maar zit ondertussen van alles in het huis te klussen en plannen te maken voor gezamenlijke vakanties. Hij wil ook graag goede vrienden blijven en nog steeds leuke dingen doen samen.
Ik ben ook heel erg geschrokken van de dingen die hij de afgelopen weken heeft gezegd. Hij zegt voornamelijk dat hij niet meer weet wie hij zelf is en dat hij meer ruimte voor zichzelf nodig heeft en dat hij niet meer op die manier van mij houdt. Maar de afgelopen dagen heeft hij ook gezegd dat hij zich gevangen voelt in zijn leven (werk, gezin en relatie) en dat hij eigenlijk helemaal niks meer voelt. Met name dat laatste heeft me erg laten schrikken, en ik vraag me nu af in hoeverre dit misschien een depressie kan zijn, of met een midlife crisis te maken kan hebben.
Ik wil mezelf natuurlijk geen valse hoop geven, maar het klinkt voor mij alsof hij vooral erg met zichzelf in de knoop zit, en denkt dat weglopen en een huis voor zichzelf hebben alles gaat oplossen. Ik ben alleen bang dat zelfs als dat zo is, hij dat niet van mij zal aannemen, en zeker niet nu..
heeft iemand tips hoe hiermee om te gaan, of ervaringen met soortgelijke situaties? Ik ben even helemaal de kluts kwijt 
" Maar ja, ik vind het lastig om na 20 jaar samen en een nog best gezellige relatie zomaar te accepteren dat het van de ene op de andere dag over is, dat gaat er gewoon niet even zomaar in."
Volgens mij is dat ongeveer standaard in scheidingszaken. Degene die de stekker eruit trekt, heeft al het nodige denkwerk gedaan voordat de scheidingsmededeling valt. Die mededeling is voor hem of (vaker) haar het eind van een lang denkproces. Voor degene die de mededeling krijgt, is dat juist het begin van het denkproces.
In die zin heeft degene die het initiatief neemt tot de scheiding dus altijd een enorme voorsprong op de ander. Dat kan niet anders, maar voor de achterblijver maakt dat het extra moeilijk.
Eerst meer duidelijkheid proberen te scheppen. Dat je man behoefte hebt aan ruimte voor zichzelf herken ik heel erg. Mijn man kan zich veel beter afsluiten en zijn ruimte pakken temidden van het tumult van een gezin. Ik heb toen ik verwachting was van de eerste meteen een eigen kamer gerealiseerd op zolder, nog voordat ik met de babykamer bezig was. Een letterlijke eigen ruimte is niet voldoende.
Je kan in relatie met kinderen alle ruimte en aandacht geven aan gezamenlijke behoeften en de behoeften van je partner en kinderen en ergens blijven werken als plichtsbesef (hypotheek). En dan op een gegeven moment realiseren, niet meer weten wat jouw behoeften zijn. Je bent ingezogen, de tussenruimte is verdwenen. (lees kahlil Gibran, zijn gedicht 'over het huwelijk').
Dat hij zijn eigen contour weer wil ervaren, en zelfs 'een band' wil verbreken (Hebt elkander lief, maar maakt van de liefde geen band, zegt Gibran), zijn eigen hart weer terugeist, meer afstand wil, ik zou daar zelf heel ver in mee kunnen gaan, maar dat is ook te bereiken, door dit te bespreken, desnoods een tijdje in een ander huis te wonen.
Dit is iets wat je anders kan doen, geef hem het vertrouwen dat dit op zichzelf hele terechte verlangens zijn, maar dat jullie dat ook in een relatie kunnen uitvinden.
Over het huwelijk
Toen sprak Almitra opnieuw en zei:
En wat kun je ons zeggen over het huwelijk?
En hij antwoordde:
Tezamen werd je geboren, en tezamen zul je voor immer zijn.
Jij zult tezamen zijn, als de witte vleugelen van de dood je dagen verstrooien.
Ja, je zult zelfs tezamen zijn in Gods stille herinnering.
Maar laten er tussenruimten zijn in je tezamen zijn.
Laat de winden des hemels tussen je dansen.
Hebt elkander lief, maar maakt van de liefde geen band:
laat zij veeleer zijn een golvende zee tussen de kusten van je zielen.
Vult elkanders bekers, maar drinkt niet uit dezelfde beker.
Geeft elkander van je brood, maar eet niet van hetzelfde stuk.
Zingt en danst tezamen en weest blijde, maar bent ieder alleen,
zoals de snaren van een luit op zichzelf zijn, al doortrilt hen dezelfde muziek.
Geef je harten, maar geef ze niet aan elkander in bewaring.
Want alleen de hand des levens kan je harten bevatten.
En staat tezamen, maar niet te dicht bijeen:
want de zuilen van de tempel staan ieder op zichzelf,
en de eik en de cipres groeien niet in elkanders schaduw.
'Daarnaast zijn de dingen die hij vooral noemt zijn geen dingen die met
de relatie zelf te maken hebben (zichzelf kwijt zijn en meer ruimte
nodig hebben), wat het extra verwarrend maakt, en zegt hij zelf dat hij
de deur zo hard dicht houdt omdat hij bang is 'terug gezogen' te worden.
Dat klinkt alsof het niet zo zeer is dat hij van de relatie af wil,
maar dat hij bang is voor wat de relatie met hem zou doen.'
Uit wat ik lees zou ik opmaken dat je hier een mooie samenvatting geeft van wat er aan de hand is. Knoop dat zelf dan ook goed in de oren: het heeft niet met de relatie te maken, het heeft niet met jou te maken, als het allemaal zo klopt. Dus ga dat dan ook niet zoeken, want dan kwets je jezelf alleen maar. Blijf ook niet hangen in: 'het is wel acceptabel, maar niet op deze manier'. Er is geen andere manier, zoals Temet al aangaf. Het is niet jouw beslissing en dat zal het ook nooit worden, zelfs niet al zou je het begrijpen waarom hij dat wil. Het is zijn beslissing.
Maar die beslissing heeft wel consequenties voor jou. Daar kun je verdrietig en/of boos over zijn, al naar gelang het moment van de dag. Dat mag ook en dat mag hij ook weten. Het moet ook zijn zorg zijn wat het voor jou betekent. Bijvoorbeeld: als het nu teveel pijn doet als hij leuke uitstapjes bedenkt, maak hem dan duidelijk dat het jou nu teveel pijn doet en dat je dat dus nu even niet wil. Dan maar geen leuke uitstapjes op dit moment. Jij hebt nu tijd nodig om te rouwen en dat betekent dat sommige dingen nu niet kunnen.
De intentie om als goede vrienden uit elkaar te gaan is mooi, maar dat betekent dan toch vooral dat er over en weer zorg voor elkaar mag zijn, ook nu zorg voor jou. Dat zul je wel zelf moeten aangeven, want er is geen automatisme waardoor hij weet wat jij nu nodig hebt.
Tsjor
Op basis van wat je beschrijft heb ik de indruk dat je partner vooral met zichzelf overhoop ligt. Volgens mij moet je dit niet bij jezelf of jullie relatie zoeken.
Je kunt het beste proberen je partner tijdelijk de ruimte geven te geven om aan zichzelf te werken. Daar horen dan wel afspraken en een deadline waar jullie je beiden in kunnen vinden. Mogelijk kijkt hij na 6 maanden aan zichzelf werken heel anders tegen julloe toekomst aan.
We zijn nu een aantal therapie sessies verder, en de laatste beetjes hoop zijn inmiddels wel weg. Helemaal snappen doe ik het nog niet, want hij spreekt zichzelf veel tegen.
Het komt er op neer dat hij vrijheid en een eigen leven wil, en voor zijn gevoel kan dat niet in een relatie. Het lijkt erop dat hij zichzelf allerlei beperkingen heeft aangepraat die er helemaal niet zijn. Hij heeft bijvoorbeeld het gevoel dat hij niet last minute plannen kan maken, en alleen al het idee dat hij dat moet overleggen zorgt dat hij zich gevangen voelt. Hij zegt wel dat hij die ruimte zelf ook nooit heeft geclaimd, en dat die er vast geweest zou zijn als hij dat wel had gedaan.
In eerste instantie beweerde hij dat hij helemaal niet zat te wachten op een nieuwe relatie (want dan is hij nog niet vrij) en dat deze breuk alleen ging om het gevoel zichzelf kwijt te zijn, maar inmiddels is duidelijk dat die ander waar hij gevoelens voor heeft wel degelijk heel belangrijk is. Hij liet weten dat zodra hij een eigen plek heeft, hij al snel achter die ander aan zal gaan.
Ik weet nog steeds niet goed wat ik hier mee moet, anders dan het maar te accepteren. Ik wil dit zo goed mogelijk laten verlopen voor de kinderen, maar ik vraag me af in hoeverre ik in staat ga zijn nog normaal met hem om te gaan hierna. En dan bedoel ik niet het feit dat hij weg wil, maar hoe plots en radicaal het gaat, dat hij niet eerder iets heeft gezegd, toen we er nog wel iets aan konden veranderen. Dat hij zomaar ons gezin kapot maakt zonder nog te willen kijken of er iets te redden is. Dat hij de kinderen wel de helft van de tijd wil hebben, maar de andere helft van de tijd geen rekening met ze wil hoeven houden, alsof ze een ding zijn dat je gewoon even uit kan zetten. 
En dan zeggen dat hij vrienden wil blijven en mij niet kwijt wil uit zijn leven...
Jullie hebben kinderen samen dus zijn mogelijkheden om spontaan iets te plannen worden juist kleiner want hij zal toch rekening moeten houden met de 50% van de tijd dat de kinderen bij hem zullen zijn. (ik zou vol inzetten op 50/50 ouderschap)
Je hoeft elkaar niet de tent uit te vechten maar een bepaalde mate van beleefdheid en vriendschappelijkheid is wel heel fijn voor de kinderen zodat die nooit hoeven te kiezen wie ze uitnodigen op belangrijke momenten: verjaardag, eindmusical, afzwemmen, diplomauitreiking etc. En zodat ze die dingen ook altijd maar 1x hoeven te vieren.
Ook al ben je als gezin niet meer bij elkaar als ouders kun je wel samen je kinderen verder opvoeden en dat vergt communicatie, nog meer dan wanneer je bij elkaar bent.
En het vergt ook acceptatie dat er nieuwe partners gaan komen en afspraken over de rol van die partners. Wil je nu nog niet aan denken, maar is wel goed om toch al over na te denken.
Je kunt stoppen met je afvragen waar dit toch allemaal vandaan komt. Het hele b*llshit verhaal dat hij ophangt om zichzelf te verklaren dient alleen maar om te verhullen dat hij gewoon, heel standaard en cliché, verliefd is op een ander en daar werk van wil maken. Dat staat natuurlijk niet zo fraai als je vrouw en een gezin hebt, vandaar dat hele verhaal om zichzelf te verontschuldigen naar zichzelf en ook een beetje naar jou. Hij liegt zichzelf voor en jou dus ook, maar zo basaal ligt het dus: hij wil naar die andere vrouw. Punt.
Voor jou schept het misschien ruimte en bespaard het kostbare energie om niet meer te hoeven piekeren over het waarom.
Zonne2017 schreef op 08-12-2023 om 16:19:
Je kunt stoppen met je afvragen waar dit toch allemaal vandaan komt. Het hele b*llshit verhaal dat hij ophangt om zichzelf te verklaren dient alleen maar om te verhullen dat hij gewoon, heel standaard en cliché, verliefd is op een ander en daar werk van wil maken. Dat staat natuurlijk niet zo fraai als je vrouw en een gezin hebt, vandaar dat hele verhaal om zichzelf te verontschuldigen naar zichzelf en ook een beetje naar jou. Hij liegt zichzelf voor en jou dus ook, maar zo basaal ligt het dus: hij wil naar die andere vrouw. Punt.
Voor jou schept het misschien ruimte en bespaard het kostbare energie om niet meer te hoeven piekeren over het waarom.
Precies wat ik dacht!
Dymo schreef op 08-12-2023 om 16:32:
[..]
Precies wat ik dacht!
En ook wat ik dacht...
Sterkte ermee
Hij wil dus voor haar gaan. De rest is gewoon een slap excuus. Als je met iemand samenleeft, moet je dingen afstemmen, that's life. En als je kinderen hebt helemaal, lekker makkelijk om daar nu mee te komen. Als hij de kinderen heeft, kan hij ook niet spontaan dingen gaan ondernemen in de avonden/weekenden.
MamaE schreef op 08-12-2023 om 16:49:
Hij wil dus voor haar gaan. De rest is gewoon een slap excuus. Als je met iemand samenleeft, moet je dingen afstemmen, that's life. En als je kinderen hebt helemaal, lekker makkelijk om daar nu mee te komen. Als hij de kinderen heeft, kan hij ook niet spontaan dingen gaan ondernemen in de avonden/weekenden.
Nee maar als hij ze niet heeft kan dat wel en andersom heeft zij ook vrij als hij de kinderen heeft.
Nick90 schreef op 08-12-2023 om 17:31:
[..]
Nee maar als hij ze niet heeft kan dat wel en andersom heeft zij ook vrij als hij de kinderen heeft.
En dat is een scheiding waard?
Ook die nieuwe vlam is er niet per se van gecharmeerd als je zodra iemand je appt om te sporten of naar de kroeg te gaan opspringt van de bank en vertrekt. Een relatie vereist communicatie. En als je die vrijheid wil behouden, moet je geen kinderen nemen. Ik vind deze keuze erg egoïstisch overkomen.
MamaE schreef op 08-12-2023 om 17:37:
[..]
En dat is een scheiding waard?
Ook die nieuwe vlam is er niet per se van gecharmeerd als je zodra iemand je appt om te sporten of naar de kroeg te gaan opspringt van de bank en vertrekt. Een relatie vereist communicatie. En als je die vrijheid wil behouden, moet je geen kinderen nemen. Ik vind deze keuze erg egoïstisch overkomen.
Ja maar om verplicht te blijven vanwege de kinderen terwijl z’n hoofd bij een ander is gaat niet werken en lijkt me ook niet perse beter voor de kinderen. Verliefd worden kan altijd gebeuren, in elk geval netter om eerst het ene te beëindigen voordat je in het volgende avontuur stapt ipv van vreemdgaan
Nick90 schreef op 08-12-2023 om 17:31:
[..]
Nee maar als hij ze niet heeft kan dat wel en andersom heeft zij ook vrij als hij de kinderen heeft.
Maar als je samen bent kan er eentje bij de kinderen blijven terwijl de ander iets anders gaat doen. Nu kan hij als hij de kinderen heeft niks en zij als zij ze heeft ook niet. Als dat beter is dan gewoon even communiceren of je weg kunt, dan moet hij het zelf maar weten.
Ik had ook zo'n flapdrol. Zijn nieuwe vlam wilde ons kind niet. Dat betekende in de praktijk dat IK nooit meer iets kon en hij altijd. Had ik dat van tevoren geweten, dan had ik met die man geen kind gekregen (maar ik ben wel heel blij dat ze er is).
Nick90 schreef op 08-12-2023 om 17:59:Ja maar om verplicht te blijven vanwege de kinderen terwijl z’n hoofd bij een ander is gaat niet werken en lijkt me ook niet perse beter voor de kinderen. Verliefd worden kan altijd gebeuren, in elk geval netter om eerst het ene te beëindigen voordat je in het volgende avontuur stapt ipv van vreemdgaan
Verplicht blijven niet, maar samen kijken of er iets te redden valt vind ik eigenlijk wel.
Verliefdheid kan altijd gebeuren, en ik denk dat er weinig relaties zijn waarbij mensen niet een keer verliefd worden op iemand anders. Ikzelf ben ook twee keer verliefd geweest op een ander, maar heb besloten er niks mee te doen. Verliefdheid gaat ook echt vanzelf weer over.
