Voor de kinderen bijelkaar blijven ten koste van jezelf

"

Moet ik dit gewoon accepteren omdat ik een moeder ben en mijn kinderen op de 1ste plaats komen? En zijn weinig merken van dit alles?"

Waarom denk je dat je je moet schikken naar iemand die steken laat vallen, fouten maakt, teveel drinkt, zijn partner niet vertrouwt, haar van zijn achterdocht de schuld geeft, niet volop vader en partner is? Wat in jou zegt dat je je misschien moet schikken in je lot en blijkbaar niet beter verdient? Waarom gebruik je een onderzoek om te zeggen dat je dus niet kunt weggaan?

Ik zou denk ik eens een hartiger woordje met hem spreken over partnerschap en ouderschap en als dat niet helpt nog 1 optie geven en dat is individuele én relatietherapie tegelijkertijd. Met minder dan dat zou ik juist voor mijn kinderen geen genoegen nemen. 

Dag Anoniem,
voordat iedereen begint te roepen dat je bij hem weg moet, denk ik dat je steviger in je schoenen moet staan, en het is misschien ook handig als je jongste naar school gaat. Verder lijkt mij dat je eigenlijk voor jezelf in therapie moet: waarom accepteer je dit allemaal voor de lieve vrede, en waarom vind je dat het beter voor de kinderen is. En: heb je ooit rustig tegen je man gezegd waar je last van hebt (ik hou van je en vind het redelijk gezellig maar…)
Daarna moet je ook klaar zijn om (eventueel) weg te gaan. Geld? Opvang? Enz. Het is sowieso geen makkelijke tijd om uit elkaar te gaan. 
Als laatste: statistieken (over kinderen die gelukkiger zijn wanneer ouders bij elkaar blijven) hebben het over gemiddelden en middelmoot. Dat ben je niet, je situatie is uniek.
Sterkte
Sini

Nee, met name de dingen waarmee hij jou manipuleert zoals wat je allemaal wel en niet mag: daar zou ik het over hebben en hem vertellen dat je zijn restricties gaat negeren. Verder ben je niet verplicht om antwoorden te geven over wat hij op je telefoon heeft gezien. Of... ben je in het verleden vreemd gegaan? In dat geval vind ik dat je meer geduld met dat gedrag moet hebben.

Je leeft je kinderen vóór: wat ze jou zien doen zullen ze overnemen totdat ze het zelf afleren. En ze zien meer dan je denkt: vergis je niet in het gelukkige gezin dat je nu lijkt te zijn.
Ik zou je inderdaad aanraden bij jezelf te onderzoeken hoe het komt dat jij zo graag de vrede bewaart ten koste van jezelf. 

Het lijkt me geen haalbare kaart om nog jaren zo door te blijven gaan totdat de kinderen de deur uit gaan. Je moet leven zoals hij wil en hem vooral niet confronteren met de dingen waaraan je je stoort, dat is toch geen doen?

Bij ons zijn er ook heus wel eens irritaties maar ik voel me vaker fijn dan niet fijn in onze relatie. 

Okay dit is wat vaak een toxische dynamiek genoemd wordt: het gaat even goed, dan vervalt een van de partners (of de partners samen) in vervelend gedrag (jij mag niet veel, hij wel etc, het wordt even volgehouden en dan volgt er een ruzie of er moet gepraat worden. Dan begint het weer van te voren af aan. Ik zeg het even bot: praten met je man heeft dus geen zin.  Hij belooft van alles maar dat blijkt van korte duur en blijkbaar gaat hij niet echt er aan 'werken'.  En jij geloofde hem tot nu toe elke keer, maar verkeert ook niet in de positie er echt iets aan te doen want zodra je je eigen weg een beetje gaat, denkt hij dat je een ander hebt etc. 
Ik vind dat laatste wel heel zorgelijk, dat zijn vaak ook partners die het niet pikken dat hun vrouw bij ze weg gaat...
Wat voor mij van het scherm afschreeuwt is de zin "

ik raak mezelf kwijt" 

Dat mag niet, nooit in geen enkele relatie. En het is ook niet goed voor je kinderen, die moeten voelen dat hun moeder er is, iemand is en niet iemand die haar oortjes naar de vader laat hangen. Juist hum moeder moet imho het voorbeeld zijn van iemand die zichzelf wel is en voelt, het voorbeeld van "wat er ook gebeurt, ik heb altijd mijzelf nog" Jezelf is het enige wat je echt hebt in het leven, daar moet je mee verder, wat er ook gebeurt. Dat mag je niet kwijtraken, echt niet. 
Je kan proberen of je jezelf kunt terugvinden door dingen als hobby's etc op te pakken. Je kan het ook bespreken en het zo benoemen: "Ik raak mijzelf kwijt als ik geen dingen voor mijzelf kan doen en dat is niet goed voor ons, niet voor jou, voor mij en niet voor de kinderen." Ik heb ruimte nodig. 
Je kunt dat ook doen door naar een relatietherapeut te gaan en het daar te zeggen. En lukt dat allemaal niet, dan kun je ook nog weg gaan. Want de kans dat deze man gaat veranderen acht ik, op basis van de informatie die je nu geeft, niet erg groot. 
Heel veel sterkte!

Maar je kan toch, op het moment dat het gebeurt anders gaan reageren?
Dus: heeft hij in je telefoon gekeken en stelt hij ook nog vragen: dan zeg je "joh; we hebben het hier over gehad: ik ga niet in discussie hier over."
En als hij je verbied om te gaan met anderen: 
'Ik laat me door jou niets verbieden: ik doe wat ik wil'.

Wat gebeurt er als je dat doet?

Ik sprak laatst een vriendin. Haar ouders zijn nog steeds bij elkaar, maar hebben een soortgelijke relatie als jij en je man. Het heeft haar heel veel therapiesessies gekost om te leren hoe ze een gezonde relatie met een man kan opbouwen.

Ook als jullie geen ruzie maken, heeft jullie huwelijk een enorme impact. Je kinderen groeien op met een verkeerd voorbeeld van een huwelijk. Moeder loopt op haar tenen en vader wordt woest als ze 'een fout' maakt.

Ik heb in een soortgelijke relatie gezeten. Alleen had mijn ex geen drankverslaving. Ik was mezelf ook volledig kwijt, tot het punt waarop ik niet eens meer kon beslissen wat ik wilde koken. Zo overspannen was ik geraakt van het springen door de hoepels die mijn ex omhoog hield.

De beslissing om te scheiden kwam van mij, omdat ik wist dat dat de enige manier was om mezelf weer te hervinden. Maar ook omdat ik mijn kinderen, twee meisjes, het goede voorbeeld wilde geven. Ik wil niet dat zij denken dat dit normaal is, en later in een soortgelijk huwelijk eindigen. 

Het is een hele nare periode geweest, en nu nog. Het werd een echte vechtscheiding. Maar elke dag vind ik weer een stukje meer van mezelf terug en de kinderen ervaren minder spanningen die ik met me meedroeg. Dus ja, ik ben blij dat ik die stap heb gezet. 

Dit klinkt echt verre van gezond, eerder een soort gevangenis. Ik sla nogal aan op een volkomen gebrek aan vertrouwen van zijn kant en het bepalen wat jij allemaal mag en vooral niet mag. Dat is geenszins gelijkwaardig en daarmee niet gezond en ook geen goed voorbeeld voor je kinderen. Wat ze thuis zien is hun beeld van 'normaal'; een man die zijn vrouw volledig controleert en bepaalt wat ze wel en niet mag doen, overal toestemming voor moet vragen etc. Dat zou niet het beeld zijn wat ik mijn kinderen mee wil geven in de opvoeding. Ik zou niet willen dat ze het oké vinden om zo behandeld te worden en ik zou ook niet willen dat ze een ander zo behandelen. 
Daarbij; wie ben jij nog? Je schrijft dat je jezelf kwijt raakt. Het voelt alsof je niemand meer bent omdat je autonomie je volledig is ontnomen. Dit gebeurt omdat jij het toestaat. Je man heeft genoeg kansen gehad. Ik zou niet in deze situatie willen blijven.
Je schrijft ook dat hij meerdere verslavingen heeft (o.a. drank en gokken) en jij mag daar niks van zeggen ook al kost het geld dat jullie niet hebben. Op dat moment hebben jij en de kinderen daar ook nadeel van, nog los van zijn gedrag en slechte voorbeeld. 
Heb je een plek waar je heen kunt? Heb je een eigen inkomen waarmee je jezelf en je kinderen kunt onderhouden?

Poezekat schreef op 11-12-2022 om 17:25:

Het lijkt me geen haalbare kaart om nog jaren zo door te blijven gaan totdat de kinderen de deur uit gaan. Je moet leven zoals hij wil en hem vooral niet confronteren met de dingen waaraan je je stoort, dat is toch geen doen?

Bij ons zijn er ook heus wel eens irritaties maar ik voel me vaker fijn dan niet fijn in onze relatie.

Dit dus. Een scheiding komt voor de kinderen ook niet per se goed uit als ze 16 zijn. En met de huidige woningmarkt zijn ze misschien pas op hun 24e het huis uit. Je jongste is 2,5. Dat is dan dus nog meer dan 20 jaar te gaan als je daar op zou wachten. 

Kan je net zo goed de pleister er nu aftrekken. Nee, leuk gaat het niet worden, maar hoe sneller je doorzet, hoe meer leven je overhoudt zonder man die de hele tijd hoepels voor jou omhoog houdt om door te springen, zoals MamaKrul het verwoordde. 

Als je kinderen rond de 12 waren geweest zou ik hebben gezegd: wacht nog een jaar of wat, want als de kinderen ouder zijn heb je hopelijk minder gezanik rond de omgang. Maar met zulke jonge kinderen, zulk wangedrag van de kant van je man op meerdere fronten, en zoveel pogingen tot verbetering die op niks zijn uitgelopen, denk ik dat je maar beter nu een scheiding kan gaan plannen. 

Overigens zal manlief als de scheiding wordt aangekondigd waarschijnlijk alsnog in therapie willen en/of beterschap beloven. Aan jou tegen die tijd dan de keus of je het dan nog een kans wil geven of dat je er helemaal klaar mee bent. 

Sterkte ermee!

Nog een dingetje. Als hij nu zo dominant is tegen jou, is de kans groot dat hij dat straks ook is tegen de kinderen. Het moet zoals hij wil, anders barst de hel los. De kans dat dat een keer tot enorme botsingen leidt is fors, en dat kan heel naar voor de kinderen uitpakken. Dus dat "bij elkaar blijven voor de kinderen" is ook maar betrekkelijk.