Voor de kinderen bijelkaar blijven ten koste van jezelf
Ik ben al een aantal jaren niet helemaal gelukkig met mijn partner. We hebben een dochter van 6 jaar en een zoontje van 2,5 jaar. Zolang ik leef hoe mijn partner het wil, is het gezellig. Ik moet bijvoorbeeld niet zeuren over het feit dat hij er 's avonds/'s nachts/'s ochtends niet uit gaat voor de kinderen. Ik moet geen vriendschappelijk contact met mannen hebben. Ik moet niet te vaak weg/uitgaan. Ik moet niet zeuren over hoe hij geld uitgeeft aan het bestellen van eten of het gokken terwijl we daar eigenlijk geen geld voor hebben. En het feit dat hij in de weekenden 2 sixpacks per dag drinkt, daar moet ik ook niet te veel over zeuren.
Als ik bovenstaande niet ter sprake breng, hebben we een leuk leven en geen ruzie. We kunnen dan ook echt gezellige dagen hebben en lachen met elkaar. De kinderen hebben het dus leuk thuis en dus is een scheiding (volgens allerlei onderzoeken) schadelijker voor hun, dan bijelkaar blijven voor de kinderen.
Maar... ik raak mezelf kwijt. Ik durf vrij weinig af te spreken met anderen, omdat ik anders een chagrijnige man thuis heb zitten. Ik accepteer het feit dat hij vaak in mijn telefoon zit te neuzen als ik aan het douchen ben en daarna allerlei vragen moet beantwoorden over wat ik heb gedaan. Ik accepteer zijn onzekerheid en blijf mijzelf elke keer weer verdedigen dat ik niet vreemd ga.
Ik accepteer zijn alcoholinname, terwijl ik dit geen goed voorbeeld voor de kinderen vind.
Waarschijnlijk krijg ik veel reacties, waarom ik met zo'n iemand überhaupt aan kinderen ben begonnen.. maar dit had ik van tevoren echt niet voorzien. Ik ging er vanuit dat hij zelf ook volwassen zou worden, als er eenmaal kinderen waren.
Daarnaast belooft hij steeds beterschap en snapt hij dat ik dit niet leuk vind. We kunnen er goed over praten en hij weet precies wat hij moet zeggen, zodat ik weer vertrouwen krijg dat hij gaat veranderen. Als je er middenin zit verlies je op de één of andere manier ook de werkelijkheid ofzo. En kun je voor jezelf niet meer goed bepalen of het echt zo erg is of dat het allemaal wel meevalt.
Maar nu ben ik op een punt dat ik er echt klaar mee ben. Ik durf niet eens met mannen te praten of uiteten te gaan met collega's. Ik durf niet meer vrijuit te appen met vriendinnen, omdat hij er toch weer dingen uithaalt waarom ik vreemd zou gaan. Ik voel me zo tegengehouden en benauwd..
Moet ik dit gewoon accepteren omdat ik een moeder ben en mijn kinderen op de 1ste plaats komen? En zijn weinig merken van dit alles?
tsjor schreef op 13-12-2022 om 10:41:
Wellicht is het goed om je eigen sociale vangnet te vergroten met mensen die weet hebben van je problemen.
Mijn ervaring is dat een probleem, dat jarenlang opgelost werd met beloftes pas echt opgelost werd toen ik er met een buitenstaander over ging praten. Dat was te pijnlijk, dus toen kwam er een oplossing.
Als je er met anderen over gaat praten, houd het dan kort met een paar duidelijke zinnen. Dus niet 'hij neemt mij niet serieus', want dat is te vaag. Wel bijvoorbeeld: hij is alcoholist en extreem jaloers. Het hoeven geen uitgebreide gesprekken te zijn, maar het kan op het niveau van: 'hoe gaat het met jou'? 'Het gaat niet zo goed in de relatie. Mijn man is alcoholist en extreem jaloers.' Sommige mensen zullen dan daarover door willen praten, anderen niet, maar dat is allemaal niet het belangrijkste. Het belangrijkste is dat jij in een leefomgeving komt waarin de problemen bekend zijn en indien nodig bespreekbaar. Dat maakt je sterker, ook als je later stevige stappen moet nemen.
Bij scheiding: houd er rekening mee dat de kinderen dan ook bij vader zijn zonder dat je daar nog invloed op hebt.
Tsjor
In onze omgeving weten best veel mensen hoe hij is. Bijna iedereen zou het ook snappen als ik deze stap zou zetten. Bij verjaardagen en andere gelegenheden zien ze wat hij drinkt en maken ze zijn gedrag ook heel erg mee. Dus dat is voor mij wel heel fijn, ik voel mij daarin wel gesteund.
Lexus schreef op 12-12-2022 om 17:08:
[..]
ja dat lijkt me een goede strategie, maar zijn er zulke therapeuten die zich zodanig willen opstellen als één van de partners stelt: zo is het nu en dat moet veranderen en de ander vindt het allemaal nogal meevallen en heeft geen gemotiveerde hulpvraag?
Ik denk dat er nogal eens wat mensen bij relatietherapeuten komen met een houding van "zegt u er nou ook eens wat van" maar dat die therapeut denkt "waar er twee vechten hebben er twee schuld en ik moet het midden zien te vinden"
Daarnaast zijn er natuurlijk ook partners die het allemaal prachtig weten voor te spiegelen bij de therapeut maar er thuis heel anders instaan. Ex zei met tranen in zijn ogen dat hij 'er aan wilde werken' en noemde allemaal concrete acties die hij zou ondernemen. Dat is tien jaar geleden, je begrijpt hij moet ze nog doen. Er naar gevraagd indertijd, zei hij "oh ik was het buiten alweer
Lexus schreef op 13-12-2022 om 12:57: Ook eens met Tsjor: begin te praten (bijvoorbeeld met praktijkondersteuner huisarts) en formuleer het concreet). Ook eens met anderen die zeggen dat het er niet zo toe doet of iets uit controledwang is of door onzekerheid/ verslaving. Al die drie dingen kunnen heel goed samen gaan en elkaar in stand houden bijvoorbeeld. Maar waar het om gaat, is dat zijn gedrag niet goed is voor jou en op den duur voor de kinderen. En ook al zou zijn gedrag te verklaren zijn uit alcoholisme of onzekerheid: dan moet hij daar aan werken. Op het moment dat je dingen gaat verdragen omdat je met hem te doen hebt, pak jij de rekening op voor een dynamiek die zijn verantwoordelijkheid is: namelijk het traject van onzekerheid naar vervelend gedrag. Als je onzeker bent, kun je laten zien dat je onzeker bent, dat hoef je niet te overschreeuwen met controlerend en jaloers gedrag.
Klopt helemaal, ik heb altijd gedacht dat hij er niks aan kon doen aan zijn gedrag. Hij is in het verleden bedrogen, dus vandaar de onzekerheid en het controlerende gedrag. En alcoholisme is een ziekte, dus daarom kan/ mag ik hem niet laten vallen..
Maar ik kan natuurlijk niet mijn hele leven in het teken van zijn geluk zetten.
Daar kom ik nu steeds meer achter.
AnoniemeinonA schreef op 14-12-2022 om 14:14:
[..]
Klopt helemaal, ik heb altijd gedacht dat hij er niks aan kon doen aan zijn gedrag. Hij is in het verleden bedrogen, dus vandaar de onzekerheid en het controlerende gedrag. En alcoholisme is een ziekte, dus daarom kan/ mag ik hem niet laten vallen..
Maar ik kan natuurlijk niet mijn hele leven in het teken van zijn geluk zetten.
Daar kom ik nu steeds meer achter.
Een ziekte kan je overkomen, hoe je ermee om gaat (erkenning daarvan, behandeling accepteren) is een keuze. Als je ziekte zoveel invloed heeft op het levensgeluk van een ander, is het niet meer alleen vervelend voor hem en ook niet alleen zijn probleem.
ik denk dat je ook je angst voor een negatieve sfeer moet laten varen. Hij doet beloftes maar hij houdt zich er niet aan en jij laat het erbij uit angst voor een negatieve sfeer.
Een nieuwe gelijkwaardige manier van communiceren vinden binnen jullie relatie zal moeite kosten en wellicht ook ruzies. Immers jij gaat niet meer alles doen op de manier die hij wil. Dat zal hij waarschijnlijk vervelend en lastig vinden. Maak je niet klein en schik je niet naar zijn wensen, maar ga telkens op een volwassen gelijkwaardige manier het gesprek aan. Maak hem duidelijk dat jullie huidige manier van met elkaar omgaan niet werkt voor jou. Uiteindelijk is je doel om bij elkaar te blijven. En dat is waarschijnlijk een doel wat je man ook heeft. Een gezamenlijk doel is een goed uitgangspunt. En het wordt vanzelf duidelijk of dat gaat lukken.
