Verliefd ondanks nare gebeurtenis
Ik ben hartstikke verliefd op een vrouw. Echter is er één ding wat tussen ons in staat. Zij heeft tegen mij gelogen over een zwangerschap en een miskraam. Ik weet dat ik haar soms tot wanhoop heb gedreven. We zijn verliefd op elkaar geworden terwijl ik toen nog in een relatie zat. Natuurlijk is dat niet goed te praten een affaire. Schijnbaar was ze zo bang dat ik terug ging naar mijn gezin, dat ze dit heeft moeten verzinnen. Inmiddels hebben we dit uitgepraat en haar verteld dat dit mijn vertrouwen enorm geschaad heeft en veel pijn heeft gedaan. Ik heb deze relatie daarom verbroken. Schijnbaar kunnen we toch niet zonder elkaar, want we hebben sinds kort weer contact met elkaar. Ze heeft deze leugen lange tijd volgehouden, omdat ze bang was mij te verliezen wanneer ze de waarheid zou vertellen. Ik had wel altijd het idee dat er iets niet klopte aan haar verhaal. Ze heeft heel veel spijt, maar kan het niet meer terugdraaien.
Ze is van nature geen slechte vrouw vind ik, maar door onzekerheid is ze tot deze daad gekomen. Ondanks dit ben ik nog steeds verliefd op haar, omdat ik weet dat ik haar ook veel verdriet heb aangedaan. Ik weet nu niet wat ik er mee aan moet. Moet ik luisteren naar mijn gevoel of moet ik luisteren naar mijn verstand?
Latitude schreef op 06-10-2021 om 10:28:
Waarom kan ik niet gewoon inzien dat dit geen normaal gedrag is? Het was verschrikkelijk dat ze het kindje was verloren. Het was mijn schuld dat ze het kind was verloren. Ik heb haar 100.000x gevraagd om eerlijk te zijn, maar ook daarna bleef ze maar volhouden dat het waar was. Zelfs negen maanden later liet ze me weten hoe erg ze het vond dat het fout is gegaan, dat ze nu eigenlijk mama had moeten zijn. Dat ze zoveel van me hield en dit nooit meer zou vergeten. Blijven volhouden dat ze niet loog. Ze gaf me zelfs haar erewoord, zweerde het op de dood dat ze eerlijk was. Bij ruzies durfde ze zelfs te zeggen dat ze gelukkig geen kind meer kreeg van zo'n vent, want dat verdiende haar kind niet. Ik kreeg altijd de schuld van alle ellende. Altijd verwijten naar mijn ex. Iedere keer liet ik me wegsturen, om vervolgens weer binnen gehengeld te worden. In haar ogen gaf ik haar altijd te weinig aandacht. Waarom heb ik me zo mee laten slepen? Waarom voel ik me evengoed schuldig? Echt ik heb het haar zo vaak op de man af gevraagd, maar ik moest haar vertrouwen en geloven. Bijna 4 jaar lang heeft ze mij hiermee bespeeld. In ieders omgeving komt wel eens een miskraam of stilgeboorte voor, daar kon zij dan heel medelevend over doen wanneer het anderen écht trof. Ik werd dan boos, omdat ik dat hypocriet vind van haar. Zelfs haar "beste" vriendin heeft een doodgeboren kind, maar die weet dit natuurlijk niet. Ik kan het nog steeds niet aan om mijn verhaal te delen met anderen mensen wanneer ze vragen hoe het gaat. Ik gun haar mijn verdriet niet. Op een of andere manier hoop je steeds dat het goed komt en blijf je je eigen aandeel zoeken. Ook ben ik bang dat ze dan weer gaat dreigen haar zelf iets aan te doen.
Je ziet het wel in! Heel duidelijk zelfs. Maar je lijkt te blijven steken op het feit dat zij dat niet inziet! Je lijkt haar bevestiging nodig te hebben om zeker te mogen zijn van je zaak. Terwijl juist dat zij niet inziet dat het extreem en ongezond gedrag is, het probleem is. Hmm, ik schrijf het misschien wat warrig op. Maar begrijp je wat ik bedoel? Je maakt je nog altijd afhankelijk van haar beoordelingsvermogen en omdat zij haar beweringen met heel veel overtuigingskracht brengt, blijf je twijfelen. Niet doen: juist het ogenschijnlijke ‘zelfvertrouwen’, de heilige overtuiging dat ze in haar recht stond: dat is de ziekte! Maak jezelf helemaal los van hoe zij de dingen beoordeelt. Je kunt geen gedeelde visie bereiken met haar.
Ik heb hier ooit de tip gelezen voor het boek ‘Het Gaslight Effect’. Het is geschreven vanuit het perspectief van vrouwen met een gaslightende partner maar als je daar doorheen kan lezen, is het een heel verhelderend boek. De bottom line: de gaslighter moet controle en gelijk hebben. De partner heeft teveel behoefte aan bevestiging van de eigen inschatting en durft niet op zichzelf te vertrouwen. Zo blijf je als partner ‘gevangen’ in discussies’ (of in jouw geval gedachten) als: Ben ik nou gek? Je kunt het niet loslaten omdat de ander je geen gelijk heeft gegeven. Maar uit de aard van de problematiek gaat die je ook geen gelijk geven! Het enige wat je kunt doen is dus je losmaken van het idee dat de ander jouw visie moet bevestigen en voor je eigen inzichten gaan staan. Dat brengt spanning mee maar dat is logisch! Laat de psycholoog je helpen! Je bent goed bezig!
Ik begrijp nu dat je relatie al 4 jaar duurde. 
dat had ik niet uit je eerdere berichten begrepen. Op een of andere manier dacht ik dat het nogal een wervelwind romance was geweest.Nu snap ik ook beter dat het je zo vreselijk aangrijpt. 4 jaar met iemand omgaan die zoals uit je verhaal blijkt behoorlijke persoonlijkheidsproblemen heeft gaat je niet in je koude kleren zitten. En je hebt waarschijnlijk heel veel voor haar opgegeven 
en dan met dit als 'resultaat'.
Ze zit nu ook al weer op Tinder.. dat zegt ook het een en ander.
Heel erg eens met Mija. Zij gaat niet veranderen door jou. Hopelijk voor haar gaat ze ook hulp zoeken. Maar tussen haar en jou komt het echt niet meer goed. Echt niet. Je moet met behulp van de psycholoog je losmaken van haar, ook in je gedachten. En wat zou het als ze jouw verdriet ziet? Je moet er doorheen door de pijn en het verdriet. Dan kun je verder. Wat er met haar gebeurd is haar zaak en haar verantwoordelijkheid. Sterkte... En eens zal dit ook weer verleden tijd zijn en kom je er hopelijk gelouterd uit.
Zij vindt natuurlijk dat ZIJ alles voor mij opgegeven heeft. De "relatie" duurde zelfs langer, maar ze heeft me 3,5 jaar geprobeerd dit te laten geloven. Ik wist in mijn achterhoofd wel dat haar verhaal niet klopt. Maar blijkbaar wanneer je gevoelens hebt voor iemand ga je dat blijkbaar anders zien. Ik heb ook fouten gemaakt en daar ben ik me ook van bewust. Begrijp ook goed waar haar frustraties vandaan komen. Maar ze zette me zo onder druk om met haar verder te gaan. Ik moest haar vertrouwen en geloven en anders ging ze wel iemand anders zoeken. Vol blijven houden dat ze nooit had gelogen. Na haar "bekentenis" (per whatsapp toen het weer eens uit was) hebben we het nog een meerdere malen geprobeerd om er iets van te maken, ik wilde het niet inzien maar dit zit wel in je achterhoofd. Hierdoor durfde ik niet meer 100% voor haar te gaan, vooral schaamte richting mijn naaste familie, kinderen, vrienden en ex vrouw. Zij zien wat het met me doet en begrijpen niet dat ik steeds terug ging. Maar ook schaamte naar de buitenwereld, mocht dit ooit naar buiten komen. Mijn ex-vrouw is van dit gebeuren wel op de hoogte, ondanks alles zijn we nog altijd ok. Hier kon zij ook absoluut niet tegen. Ze heeft me weleens verboden om naar het sporten te gaan van mijn kinderen omdat mijn ex-vrouw daar ook aanwezig was of zij moest er bij zijn. Ben overigens wel gegaan hoor. Ook qua seks was er geen vertrouwen meer van mijn kant, wou het enkel nog maar veilig doen. Zelfs dan had ik nog de angst dat ze zwanger zou raken, omdat ik er geen controle over had. Maar wanneer je het veilig doet, zou je dat gevoel juist wel moeten hebben. Dus dat is ook kapot. Wanneer ik bijvoorbeeld bij vrienden zit of bekenden zeggen ze altijd dat het zo'n aardige en leuke vrouw is. Zo doet ze zich ook altijd voor naar de buitenwereld. Maar binnenshuis is het toch regelmatig anders. Maak haar niet boos, kom niet te laat, want dan vlieg je er uit, je word uitgescholden en/of je krijgt een hele tijd radiostilte. Ook van haar familie krijg ik wel eens vragen, waarom het niet lukt tussen ons. Ik heb altijd mijn lippen stijf op elkaar gehouden en dit gebeuren verzwegen. Van binnen raakt me dat. Ben ook niet het type die iemand zwart wil maken, maar door het altijd voor mezelf te houden voel ik me niet begrepen. Dus buitenstaanders weten dit niet, enkel die paar goede vrienden, zus en ex-vrouw. Ze heeft me eigenlijk in haar macht. Sorry voor mijn "gezeur", maar het schrijft lekker weg.
Mija schreef op 06-10-2021 om 11:44:
[..]
Je ziet het wel in! Heel duidelijk zelfs. Maar je lijkt te blijven steken op het feit dat zij dat niet inziet! Je lijkt haar bevestiging nodig te hebben om zeker te mogen zijn van je zaak. Terwijl juist dat zij niet inziet dat het extreem en ongezond gedrag is, het probleem is. Hmm, ik schrijf het misschien wat warrig op. Maar begrijp je wat ik bedoel? Je maakt je nog altijd afhankelijk van haar beoordelingsvermogen en omdat zij haar beweringen met heel veel overtuigingskracht brengt, blijf je twijfelen. Niet doen: juist het ogenschijnlijke ‘zelfvertrouwen’, de heilige overtuiging dat ze in haar recht stond: dat is de ziekte! Maak jezelf helemaal los van hoe zij de dingen beoordeelt. Je kunt geen gedeelde visie bereiken met haar.
Ik heb hier ooit de tip gelezen voor het boek ‘Het Gaslight Effect’. Het is geschreven vanuit het perspectief van vrouwen met een gaslightende partner maar als je daar doorheen kan lezen, is het een heel verhelderend boek. De bottom line: de gaslighter moet controle en gelijk hebben. De partner heeft teveel behoefte aan bevestiging van de eigen inschatting en durft niet op zichzelf te vertrouwen. Zo blijf je als partner ‘gevangen’ in discussies’ (of in jouw geval gedachten) als: Ben ik nou gek? Je kunt het niet loslaten omdat de ander je geen gelijk heeft gegeven. Maar uit de aard van de problematiek gaat die je ook geen gelijk geven! Het enige wat je kunt doen is dus je losmaken van het idee dat de ander jouw visie moet bevestigen en voor je eigen inzichten gaan staan. Dat brengt spanning mee maar dat is logisch! Laat de psycholoog je helpen! Je bent goed bezig!
Ja ik begrijp wat je bedoeld. Ik denk te zeer of zij begrijpt waarom ik het heb uitgemaakt. Wellicht ziet zij het ook helemaal anders. Maar ik denk dat ze het diep van binnen wel weet.
Latitude schreef op 06-10-2021 om 15:47:
[..]
Ja ik begrijp wat je bedoeld. Ik denk te zeer of zij begrijpt waarom ik het heb uitgemaakt. Wellicht ziet zij het ook helemaal anders. Maar ik denk dat ze het diep van binnen wel weet.
Maar zij hoeft het niet te begrijpen of het ermee eens te zijn. En familie en vrienden en andere omstanders ook niet. ‘Het werkte niet,’ is genoeg! Je hoeft je niet te verantwoorden waarom je je relatie met iemand hebt verbroken. Er hoeft geen ‘goede reden’ voor te zijn. Jullie hebben geen kinderen samen. Dat kan gewoon stoppen en niemand heeft er iets mee te maken. Jouw verhalen over hoe lelijk ze je behandelde zijn overduidelijk en je hebt van niemand toestemming nodig om met haar te stoppen. Als jij wil dat zij en anderen het ermee eens zijn en het begrijpen voordat je afstand kan nemen, kom je nooit van haar af. Zij zal dit niet willen begrijpen en de kans dat ze je dit toegeeft is klein. En waarvoor? Je kunt beter op je eigen oordeel vertrouwen. Uit wat je hier schrijft lijkt mij dat vrij accuraat!
ik heb ook van niemand toestemming nodig. Maar sommige mensen (die dichterbij me staan) zal ik het toch vertellen.
Latitude: je maakt op mij de volgende indruk: je bent getraumatiseerd door de omgang met iemand waarvan het lijkt dat zij een persoonlijkheidsstoornis heeft. Je hoofd en je denken wil een kloppend verhaal maken maar dat gaat nou eenmaal niet als je echt met iemand te maken hebt met een ps. (ik zeg niet dat ze dat heeft hoor). Zo iemand heeft onredelijk gedrag dat meestal niet te verklaren valt. Soms valt het wel te verklaren vanuit de stoornis. Maar dat doet er eigenlijk niet toe.
Wat er wel toe doet, is dat jij wegzinkt in eindeloze redenaties over het hoe en waarom. Dat is logisch en begrijpelijk maar het helpt je niet. Je zal er niet uitkomen want zij is een heel ander mens dan jij met gedragingen die jij nooit zal hebben en dat is het gene wat je zal moeten proberen te accepteren. Probeer niet meer te raden naar haar motieven, maar juist je gedachten te verzetten, er niet aan te denken, dat zal je helpen in je herstel.
Een andere dynamiek is, dat je door het trauma een dubbele binding/ hechting aan haar hebt gekregen en je de hele tijd afvraagt hoe je toch nog gevoelens voor haar kan hebben terwijl ze toch nare dingen heeft gedaan en jij dat ook ziet. Dat komt omdat hechting sterker (en verslavender) is dan liefde. Het gaat heel diep en meestal terug naar je kindertijd waar mensen ook niet altijd een geweldige hechting hebben ontvangen. Maar het is geen liefde, het is meer een soort verslaving, en ja daar kan je van afkicken. Het is moeilijk maar het helpt als je de ander nooit meer spreekt of ziet, overal blokkeert, ook geen social media bekijkt of personen uit haar omgeving spreekt en dus zelfs minder over haar gaat praten en denken. Ja dat laatste is het moeilijkst maar kan je je ook voornemen en steeds opnieuw proberen. Anders blijf je zelf de wond steeds openhalen terwijl je toch nooit tot begrip en 'closure'' komt. Voor jezelf zorgen, fijne dingen doen en weten dat je in een zware rehab tijd zit is volgens het beste wat je nu kunt doen.
sterkte
Ik ga hier ook niet meer verder graven. Dan blijf ik er mee bezig. Bedankt voor jullie adviezen.
Latitude schreef op 06-10-2021 om 21:49:
Ik ga hier ook niet meer verder graven. Dan blijf ik er mee bezig. Bedankt voor jullie adviezen.
Ja heel goed om je meer met andere dingen bezig te houden. Succes! Als het echt nodig is, weet je ons te vinden!
