Verliefd ondanks nare gebeurtenis
Ik ben hartstikke verliefd op een vrouw. Echter is er één ding wat tussen ons in staat. Zij heeft tegen mij gelogen over een zwangerschap en een miskraam. Ik weet dat ik haar soms tot wanhoop heb gedreven. We zijn verliefd op elkaar geworden terwijl ik toen nog in een relatie zat. Natuurlijk is dat niet goed te praten een affaire. Schijnbaar was ze zo bang dat ik terug ging naar mijn gezin, dat ze dit heeft moeten verzinnen. Inmiddels hebben we dit uitgepraat en haar verteld dat dit mijn vertrouwen enorm geschaad heeft en veel pijn heeft gedaan. Ik heb deze relatie daarom verbroken. Schijnbaar kunnen we toch niet zonder elkaar, want we hebben sinds kort weer contact met elkaar. Ze heeft deze leugen lange tijd volgehouden, omdat ze bang was mij te verliezen wanneer ze de waarheid zou vertellen. Ik had wel altijd het idee dat er iets niet klopte aan haar verhaal. Ze heeft heel veel spijt, maar kan het niet meer terugdraaien.
Ze is van nature geen slechte vrouw vind ik, maar door onzekerheid is ze tot deze daad gekomen. Ondanks dit ben ik nog steeds verliefd op haar, omdat ik weet dat ik haar ook veel verdriet heb aangedaan. Ik weet nu niet wat ik er mee aan moet. Moet ik luisteren naar mijn gevoel of moet ik luisteren naar mijn verstand?
Latitude schreef op 27-09-2021 om 20:10:
Eigenlijk kan ik het nog altijd niet bevatten. Vooral dat iemand zo'n leugen vol blijft houden. En vooral de uitspraken dat het allemaal mijn schuld is en dat ik haar kind heb afgenomen. Dat het mijn schuld was dat ze een miskraam kreeg door alle stress. Dat ze blij is dat het fout gegaan is. Vol blijven houden dat ze niet loog. Dat ik haar moest geloven en vertrouwen. Achteraf blijkt het allemaal niet waar te zijn. Wanneer je verliefd bent ga je zulke dingen bijna geloven, want ik ben er blind voor geworden. Maar van binnen heeft het me kapot gemaakt.
Je bent niet de enige die dit meemaakt. En het is ‘normaal’ dat je er kapot van gaat. Het heet gaslighting. Je trapt erin omdat je het normaal vindt om iemand te geloven als die wat zegt. Je wil niet wantrouwend zijn, wil goed zijn voor je partner. En dus beweeg je alsmaar mee en raak je steeds verder van jezelf. Dat is heel desoriëntaterend natuurlijk. Want ergens weet je ook wel dat er iets helemaal niet klopt. Zo word je helemaal uitgewrongen. Jij hebt de belangrijkste stap al gezet: je hebt je losgemaakt. Mettertijd kom je er wel weer bovenop! Het helpt om erover te lezen of YouTube filmpjes te kijken. Je herkent dan dingen en dan vallen de puzzelstukjes weer in elkaar. Kijk maar eens of je hier wat van herkent:
”Gaslighting verstoort jouw realiteitsgevoel en zelfgevoel op zeer diepgaande wijze. Jij begint ernstig aan jezelf te twijfelen. Je gaat denken dat je gek bent, dat er iets mis is met je, want blijkbaar zie en hoor jij alles totaal verkeerd. Blijkbaar functioneer jij niet zoals je zou moeten functioneren. Je gelooft dat je waardeloos en incapabel bent.”
Als je het moeilijk krijgt en haar wil contacten, lees je eigen posts hier dan terug. Het is heel erg wat ze heeft gedaan. Dat je van binnen stuk bent gegaan is heel naar. Verliefdheid schijnt over te gaan.
Hoorde vandaag dat ze al op Tinder is gespot. Het raakt me toch wel. WTF waar is mijn eigenwaarde ?
Het lijkt mij logisch dat het je raakt. Je dacht na over een toekomst met deze vrouw. Die nu al op date pad gaat. Dat zegt niet over jouw eigenwaarde. Misschien zegt het juist dat je een goede beslissing hebt genomen.
Ik vind het ook logisch dat het je raakt. Je gevoel zegt (nog) iets anders dan je verstand. Komt wel goed. Niet zo onaardig over jezelf!
Ik snap dat het je raakt. Je had heel veel gevoelens voor deze vrouw. Overigens vraag ik me meer af waar haar eigenwaarde is. Dat is toch alleen maar meer een bewijs dat je er goed aan gedaan hebt om deze relatie te stoppen.
Vanmorgen intake gehad psycholoog. Mijn verhaal kunnen doen en had er een goed gevoel over. Voelde me daarna sterk, alleen nu in de middag zakt dat sterke gevoel weer af. Volgende week woensdag start ik met de eerste sessie. Hoop dat ik mijn rug recht kan houden tot die tijd.
Moet ik bij haar aan borderline denken?
Het kan om diverse persoonlijkheidsstoornissen gaan, of gewoon een slecht karakter. Stoornissen overlappen vaak. Voor deskundigen is het al moeilijk die uit elkaar te houden, wij moeten er op afstand al helemaal niet aan beginnen.
Misschien kun je het beter houden op een persoonlijkheid die totaal niet bij jou past. Zij doet namelijk dingen die jij (en de meesten met jou) totaal verwerpelijk vindt.
Latitude schreef op 05-10-2021 om 15:10:
Vanmorgen intake gehad psycholoog. Mijn verhaal kunnen doen en had er een goed gevoel over. Voelde me daarna sterk, alleen nu in de middag zakt dat sterke gevoel weer af. Volgende week woensdag start ik met de eerste sessie. Hoop dat ik mijn rug recht kan houden tot die tijd.
Moet ik bij haar aan borderline denken?
We kunnen haar natuurlijk niet diagnostiseren. Maar het kan wel zin hebben om informatie over (het omgaan met) borderline te lezen. Omdat een deel van het heftige gedrag wat je noemt ook bij borderline voorkomt. Maar je hoeft niet te weten of ze dat ook echt heeft. Tegen een psycholoog kun je wel zeggen dat je in die richting denkt, vind ik. Een psycholoog heeft mij ooit op dat spoor gezet (over iemand anders) en daardoor ben ik veel gaan begrijpen van het gedrag wat ik eerst niet snapte. Zonder dat die persoon echt een diagnose had. Maar ik zou het niet in de omgeving gaan vertellen, want je weet het natuurlijk niet.
Het gaat uiteindelijk ook niet zozeer om een diagnose voor haar, maar meer waarom jij je aangetrokken voelt tot een persoon met zulk gedrag. Dat zegt namelijk iets over jou (vooral als je al vaker 'foute' relaties hebt gehad) en dat is waar je iets mee moet.
Waarom kan ik niet gewoon inzien dat dit geen normaal gedrag is? Het was verschrikkelijk dat ze het kindje was verloren. Het was mijn schuld dat ze het kind was verloren. Ik heb haar 100.000x gevraagd om eerlijk te zijn, maar ook daarna bleef ze maar volhouden dat het waar was. Zelfs negen maanden later liet ze me weten hoe erg ze het vond dat het fout is gegaan, dat ze nu eigenlijk mama had moeten zijn. Dat ze zoveel van me hield en dit nooit meer zou vergeten. Blijven volhouden dat ze niet loog. Ze gaf me zelfs haar erewoord, zweerde het op de dood dat ze eerlijk was. Bij ruzies durfde ze zelfs te zeggen dat ze gelukkig geen kind meer kreeg van zo'n vent, want dat verdiende haar kind niet. Ik kreeg altijd de schuld van alle ellende. Altijd verwijten naar mijn ex. Iedere keer liet ik me wegsturen, om vervolgens weer binnen gehengeld te worden. In haar ogen gaf ik haar altijd te weinig aandacht. Waarom heb ik me zo mee laten slepen? Waarom voel ik me evengoed schuldig? Echt ik heb het haar zo vaak op de man af gevraagd, maar ik moest haar vertrouwen en geloven. Bijna 4 jaar lang heeft ze mij hiermee bespeeld. In ieders omgeving komt wel eens een miskraam of stilgeboorte voor, daar kon zij dan heel medelevend over doen wanneer het anderen écht trof. Ik werd dan boos, omdat ik dat hypocriet vind van haar. Zelfs haar "beste" vriendin heeft een doodgeboren kind, maar die weet dit natuurlijk niet. Ik kan het nog steeds niet aan om mijn verhaal te delen met anderen mensen wanneer ze vragen hoe het gaat. Ik gun haar mijn verdriet niet. Op een of andere manier hoop je steeds dat het goed komt en blijf je je eigen aandeel zoeken. Ook ben ik bang dat ze dan weer gaat dreigen haar zelf iets aan te doen.
Heb je die lijst met slechte eigenschappen en nare streken al gemaakt?
Imi schreef op 06-10-2021 om 11:01:
Heb je die lijst met slechte eigenschappen en nare streken al gemaakt?
Ja, meerdere malen.
Helpt die lijst niet?
Misschien helpt het ook als je die lijst eens meeneemt naar je psycholoog.
