Verder nadat ik ben vreemdgegaan, liefdesverdriet, schaamte.
Ik ga proberen het kort en bondig te vertellen. Ik heb mezelf zo in de nesten gewerkt, ik schaam me en ik weet echt dat ik fout zit. Misschien kunnen mensen reageren die iets soortgelijks hebben meegemaakt want besef me wel degelijk dat ik degene ben die fout zit.
Ik ben 5 jaar getrouwd, jong verkering en jong getrouwd. Altijd onrustige thuissituatie gehad, jong mijn ouders verloren etc etc. Mjsschien achteraf wilde ik te graag op mezelf wonen dat ik misschien een beetje verblind was. Maar mijn man is echt een stabiele ontzettende goeie peer, goeie vader. Kan me wat dat betreft niet beter wensen. Dat maakt het ook zo rot! Hij verdient mij niet.
ik ben al jaren gewoon bevriend met een vrijgezelle kennis van hem, na de bevalling van mijn dochtertje voelde ik me niet mezelf, jong moeder geworden eigenlijk wist ik zelf nog helemaal niet wie ik ben en wat ik wil. Maar even voor de duidelijkheid, we houden intens veel van haar en zou niet zonder haar willen. Maargoed ik appte sowieso al regelmatig met die kennis (wist mijn man ook) was gewoon voor hezelligheid en we gingen samen sporten, mijn man stimuleerde dit ook want sporten was goed voor me.
En ja, van het een komt het ander, steeds meer contact, appen etc etc. en nu dik een jaar verder kan ik wel zeggen dat we alles gedeeld hebben.. Vreemdgegaan, afgesproken, veel gepraat. We vinden elkaar leuk, we beseften ons echt wel dat dit kon, maar het bleef trekken, we wonen ook vlak bij elkaar… Laatste tijd ging toch alles wegen, vermoeidheid, het dubbele leven, de grote vragen van hoe het toch allemaal moet in de toekomst. Moeten we samen verder en dan in 1 chaos terecht komen of moet ik toch voor thuis kiezen. Gevoel en verstand spreekt elkaar zo tegen.. we houden echt van elkaar maar ben me er ook van bewust dat we niet in een goeie situatie zitten om echt uit te testen of het werkt, want hij heeft ook echt mindere kanten zoals iedereen. Dus laatste tijd vaak geprobeerd ermee te stoppen omdat we soms allebei niet meer wisten hoe dan verder. Ook echt samen gehuild… maar elke keer als ik het gevoel had dat hij definitief uit mijn leven was werd ik gek… dagen depressief.. ben gewoon ongelukkig.. en dan dat schuldgevoel thuis en ook de irritatie en gedachtes over je man.. dat ik m niet aantrekkelijk vind en veel gedoe soms… en dan die ander weer helrmaal romantiseren… gek word je ervan. Maar laatste tijd hebben de ander en ik toch geprobeerd definitief te stoppen.. maar ik hendel alles echt niet meer. Kan voor mn gevoel aan niks anders denken, al weken, ga echt kapot eraan. Geniet nergens meer van. Heb een psycholoog bezocht die toch aanraad het mijn man te vertellen en samen ervoor te vechtrn, zeker omdat ik vroeger zoveel heb meegemaakt en de stastitieken toch tegenwerken over verder gaan met je affaire… en ze was bang als ik met die ander zou gaan dat ze me dan over 5 jaar alsnog zou zien omdat er zoveel meer achter zit… maar het lukt me niet om definitief te kiezen. Het gesprek om het te vertellen aan mijn man staat wel gepland, maar ik voel me zo ellendig. Hoe kom je ooit over zulke schaamte en liefdesverdriet over je affaire heen. Ik zie gewoon geen uitweg meer. Word dit ooit beter. Soms denk ik, het hoeft allemaal niet meer.. enige wie me overeind houd is mn dochtertje, daar doe ik t ook voor. Maar ik vind het zo ingewikkeld.. en dan ga ik het straks vertellen en ondertussen struggle ik nog zó met die ander vergeten terwijl mijn man naruurlijk terecht heel boos is…
Iemand advies?
Je bent in een heel moeilijk situatie terecht gekomen. Zoals je zegt gevolg van keuzes die je zelf hebt gemaakt. En tegelijk zeg je ook al terecht dat er een wereld aan tekort, verdriet en kindpijn onder zit. Je mag daarom zowel verantwoordelijkheid nemen voor wat je hebt gedaan als compassie voor de rugzak die je meedraagt.
Mijn vrouw heeft mij bedrogen. Het is nu een paar jaar geleden. Voor mij het zwaarste wat ik heb ervaren in dit leven. En toch: ik ben blij dat ik het weet. Omdat een geheim namelijk altijd in het onzichtbare invloed heeft. Jij gaat er onder gebukt en het staat volledige verbinding in de weg. Reken maar dat hij met vragen en gevoelens zit die hij niet kan duiden, maar die ook van invloed zijn in zijn leven en jullie relatie. Plus de theorie dat geheimen een plek en werking in het systeem teweegbrengen.
Dus: ik zou het vertellen. En dan heel hard met jezelf en samen aan de slag. Dan kunnen er twee dingen gebeuren: jullie raken elkaar (nog meer) kwijt. Of jullie krijgen een diepere en betere relatie. Waarbij jij op een dag ook kunt zeggen dat hij jou verdient.
