Verder nadat ik ben vreemdgegaan, liefdesverdriet, schaamte.
Ik ga proberen het kort en bondig te vertellen. Ik heb mezelf zo in de nesten gewerkt, ik schaam me en ik weet echt dat ik fout zit. Misschien kunnen mensen reageren die iets soortgelijks hebben meegemaakt want besef me wel degelijk dat ik degene ben die fout zit.
Ik ben 5 jaar getrouwd, jong verkering en jong getrouwd. Altijd onrustige thuissituatie gehad, jong mijn ouders verloren etc etc. Mjsschien achteraf wilde ik te graag op mezelf wonen dat ik misschien een beetje verblind was. Maar mijn man is echt een stabiele ontzettende goeie peer, goeie vader. Kan me wat dat betreft niet beter wensen. Dat maakt het ook zo rot! Hij verdient mij niet.
ik ben al jaren gewoon bevriend met een vrijgezelle kennis van hem, na de bevalling van mijn dochtertje voelde ik me niet mezelf, jong moeder geworden eigenlijk wist ik zelf nog helemaal niet wie ik ben en wat ik wil. Maar even voor de duidelijkheid, we houden intens veel van haar en zou niet zonder haar willen. Maargoed ik appte sowieso al regelmatig met die kennis (wist mijn man ook) was gewoon voor hezelligheid en we gingen samen sporten, mijn man stimuleerde dit ook want sporten was goed voor me.
En ja, van het een komt het ander, steeds meer contact, appen etc etc. en nu dik een jaar verder kan ik wel zeggen dat we alles gedeeld hebben.. Vreemdgegaan, afgesproken, veel gepraat. We vinden elkaar leuk, we beseften ons echt wel dat dit kon, maar het bleef trekken, we wonen ook vlak bij elkaar… Laatste tijd ging toch alles wegen, vermoeidheid, het dubbele leven, de grote vragen van hoe het toch allemaal moet in de toekomst. Moeten we samen verder en dan in 1 chaos terecht komen of moet ik toch voor thuis kiezen. Gevoel en verstand spreekt elkaar zo tegen.. we houden echt van elkaar maar ben me er ook van bewust dat we niet in een goeie situatie zitten om echt uit te testen of het werkt, want hij heeft ook echt mindere kanten zoals iedereen. Dus laatste tijd vaak geprobeerd ermee te stoppen omdat we soms allebei niet meer wisten hoe dan verder. Ook echt samen gehuild… maar elke keer als ik het gevoel had dat hij definitief uit mijn leven was werd ik gek… dagen depressief.. ben gewoon ongelukkig.. en dan dat schuldgevoel thuis en ook de irritatie en gedachtes over je man.. dat ik m niet aantrekkelijk vind en veel gedoe soms… en dan die ander weer helrmaal romantiseren… gek word je ervan. Maar laatste tijd hebben de ander en ik toch geprobeerd definitief te stoppen.. maar ik hendel alles echt niet meer. Kan voor mn gevoel aan niks anders denken, al weken, ga echt kapot eraan. Geniet nergens meer van. Heb een psycholoog bezocht die toch aanraad het mijn man te vertellen en samen ervoor te vechtrn, zeker omdat ik vroeger zoveel heb meegemaakt en de stastitieken toch tegenwerken over verder gaan met je affaire… en ze was bang als ik met die ander zou gaan dat ze me dan over 5 jaar alsnog zou zien omdat er zoveel meer achter zit… maar het lukt me niet om definitief te kiezen. Het gesprek om het te vertellen aan mijn man staat wel gepland, maar ik voel me zo ellendig. Hoe kom je ooit over zulke schaamte en liefdesverdriet over je affaire heen. Ik zie gewoon geen uitweg meer. Word dit ooit beter. Soms denk ik, het hoeft allemaal niet meer.. enige wie me overeind houd is mn dochtertje, daar doe ik t ook voor. Maar ik vind het zo ingewikkeld.. en dan ga ik het straks vertellen en ondertussen struggle ik nog zó met die ander vergeten terwijl mijn man naruurlijk terecht heel boos is…
Iemand advies?
Niet vertellen. Die vent is nu uit je leven. Maak het niet moeilijker dan het nu al is. Als je van je man houdt en van je dochter, dan draag jij deze pijn alleen. Niemand wordt er beter van als jij het vertelt. Ga weer meer met je man op pad. Zeg gewoon dat een goede vriendin geen contact meer met je wilde als verklaring voor je gedrag. Leugentje om best wil. Maar houd je mond dicht!
Ik ben voor eerlijkheid en hard werken.
Feitelijk had je het kunnen zeggen vóórdat je alles deelde en nu heb je je billen gebrand, maar wil je liever niet (en dat snap ik best) op de blaren zitten.
Je kunt je verleden nog steeds aanpakken zonder dit soort uitspattingen.
Ik heb hier geen ervaring mee, gelukkig, maar ik neig ook naar: niet aan je man vertellen en zelf je eigen shit uitzoeken. Ik denk eerlijk gezegd dat eerlijk opbiechten naar je man op papier als iets heel moois en nobels klinkt, maar in de praktijk vooral veel meer extra narigheid oplevert.
Ik zou adviseren door te gaan met de psycholoog en je verleden eens goed aan te pakken en verwerken, pas daarna eventuele volgende stappen zetten. In de tussentijd ook geen contact met die vriend natuurlijk.
Ik zou, voor nu, dus nog niet vertellen over die affaire, maar je helemaal richten op jezelf en verwerking vh verleden. Wat ik namelijk niet lees in je openingspost is dat, na opbiechten, ook jouw partner de relatie zou kunnen verbreken. Of zou dit voor jou ‘makkelijker’ zijn, zodat je zelf geen keuze hoeft te maken?
Ik ben voor WEL vertellen. Dan heeft je man namelijk de kans mee te beslissen over zijn eigen toekomst. Dan kan hij besluiten of hij wil werken aan jullie relatie.
Je bent in alles snel geweest: jong verkering, jong trouwen, jong een kind. En nu je dit stabiele leven hebt, besef je dat je nog helemaal niet weet wie je bent en wat je wilt.
Je schrijft het zelf.
Is de kernvraag wel 'wie moet ik kiezen?". Of is de kernvraag: hoe leer ik mezelf kennen? Hoe doe je dat in een vaste relatie? Of is er ook nog een optie: voor beiden mannen niet kiezen, maar een tijd op mezelf gaan wonen. Zou je die kernvraag niet eerst kunnen uitvogelen. Ik vind de adviezen van je psycholoog beetje vreemd. Een psycholoog is er niet om je dit soort "dit moet je doen' adviezen te geven, maar je te helpen met het ontwarren van je gevoelens en je gepieker.
Labyrinth schreef op 26-11-2024 om 13:39:
Ik vind de adviezen van je psycholoog beetje vreemd. Een psycholoog is er niet om je dit soort "dit moet je doen' adviezen te geven, maar je te helpen met het ontwarren van je gevoelens en je gepieker.
Ontzettend mee eens!
