Verder na ontrouw - deel 8

Boogschutter schreef op 30-03-2023 om 09:08:

Dank jullie wel voor jullie reacties. Het voelt inderdaad wel erg eenzaam om er met niemand over te kunnen praten. Maar van de andere kant weet ik ook niet of ik zit te wachten op (on)wijze raad van mensen die dit waarschijnlijk nog nooit hebben mee gemaakt. Het is vandaag 15 weken geleden dat ik achter de affaire kwam, dus ik sta pas aan het begin van de lange periode van verwerken. Ik hoop dat het ons lukt. Ik kan altijd nog beslissen om iemand in vertrouwen te nemen. Ik vind het wel fijn om jullie verhalen te lezen, dat geeft me wel enige houvast.

Ik denk dat dat prima kan werken, alleen moet je het wel zien voor wat het is. De selecte vrienden die op de hoogte waren, hadden ook zelf nooit zoiets meegemaakt en waren ook allemaal eensgezind: Zet haar op straat. En eerlijk: Die reactie voelt op dat moment best goed. Ik was me er alleen wel degelijk van bewust, mede door hier mee te lezen en reacties te krijgen, dat hun reactie er 1 is uit een eerste impuls en zonder zelf in die situatie te zitten. Als je zelf die nuance aan kan brengen, kan het best helend werken om dat soort reacties te krijgen van vrienden.

Zelfs nu nog zijn er vrienden die zeggen: Joh, ik snap echt niet dat je hier uit bent gekomen. Ik vind het zon lage streek van haar, zeker omdat jij iemand bent die voor alles en iedereen klaar staat en alles voor een ander wil doen. Maar we vinden het wel ongelooflijk knap en staan achter je. 

hier wist wel iedereen in de omgeving het en ik moet zeggen nu 2.5 jaar later dat mensen het 'vergeten' of in ieder geval doen dat het nooit gebeurd is... iedereen z'n leven gaat door en mensen zijn blij dat we er uitgekomen zijn zeker ook voor de kids... alleen mijn ouders blijven het erg moeilijk vinden het een plek te geven wat ik ook snap... 

Max88 schreef op 30-03-2023 om 10:52:

Ik heb mijn situatie ook niet letterlijk zo gezegd hoor! Maar ergens moest ik wel, omdat er een scheiding kwam.
Ik heb vanuit mijn initiatief afgesproken om, uit bescherming van partner en daarmee met name de kinderen, als reden op te geven dat we uit elkaar zijn gegroeid en, om sensatievragen de kop in te drukken daaraan toe te voegen dat er geen ander was. Mijn ouders wisten de waarheid, de kinderen puur de hoofdreden van de scheiding. Maar omdat ze ouder waren, hadden ze wel wat meer door.
Zo konden we er toch over praten met mensen van onze keus en bleven de meeste adviezen uit; mensen begrepen het wel. Ik heb wel afgesproken om te benoemen naar elkaar wíe we in vertrouwen hadden genomen, zodat de ander daar kon wegblijven of niet verrast zou worden door opmerkingen.

Ik heb maar 1 persoon 1x moeten corrigeren op oordelen, maar dat deed ik met een oneliner.

"Sensatiebeluste" mensen heb ik een waarschuwing gegeven hun mond te bedwingen zodat de verhalen niet als een Storyverhaal de familie rond zouden gaan en mijn kinderen daar last van zouden hebben. Dat is gelukt.

Als klap op de ( uit elkaar gespatte) vuurpijl hebben we iedereen laten zien dat we elkaar als mens en ouders respecteren en gaan goed met elkaar om en als wij dat kunnen, verwachtte ik dat van anderen ook om ons hetzelfde te behandelen. Ook dat is gelukt, van partners zijn we meer tot familie geworden. Geen partners, geen vrienden, maar een soort familie, tot blijdschap van de kinderen. Dat is niet iets simpels en het is ook niet perfect; ik heb echt nog steeds reden om geknakt te zijn. Maar het moest en het helpt.

Wat knap vind ik dat! Ik vind 't nog steeds heel moeilijk om ex gezellig met z'n jonge blom te zien. Nou is de situatie bij ons iets anders, ik ben jarenlang aan t lijntje gehouden, of ie fysiek vreemd ging weet ik niet. Maar ik kan t maar moeilijk gedaan krijgen om nu on speaking terms te zijn met een man die jarenlang niet heeft willen praten en niet eerlijk was. Hoe doe je dat, die knop omzetten? 

elledoris schreef op 30-03-2023 om 17:31:

[..]

Wat knap vind ik dat! Ik vind 't nog steeds heel moeilijk om ex gezellig met z'n jonge blom te zien. Nou is de situatie bij ons iets anders, ik ben jarenlang aan t lijntje gehouden, of ie fysiek vreemd ging weet ik niet. Maar ik kan t maar moeilijk gedaan krijgen om nu on speaking terms te zijn met een man die jarenlang niet heeft willen praten en niet eerlijk was. Hoe doe je dat, die knop omzetten?

Ik denk dat het erg scheelt dat wij geen nieuwe partners hebben. Ik weet nl nog goed wat voor schok het was, ( geen verdriet, geen spijt, geen jaloezie )toen partner met iemand op vakantie ging.  Ik heb daar kort hulp voor gehad zelfs. Ik was niet jaloers, verre van, maar het feit dat iemand binnendrong in het leven van mijn (klein-)kinderen vond ik ondragelijk. En dat terwijl ik in andere situaties alleen maar toejuich dat bv mijn kinderen leuke schoonouders/kleinkind leuke andere en extra grootouders hebben. Misschien was het meer dat ik het mezelf iets eerder gunde dan dat partner het zou hebben. 

Het kost me wel inzet hoor, en spijt heb ik niet, integendeel. Maar ik wil het voor m'n kinderen zo graag goed doen.

elledoris schreef op 30-03-2023 om 17:31:

[..]

Wat knap vind ik dat! Ik vind 't nog steeds heel moeilijk om ex gezellig met z'n jonge blom te zien. Nou is de situatie bij ons iets anders, ik ben jarenlang aan t lijntje gehouden, of ie fysiek vreemd ging weet ik niet. Maar ik kan t maar moeilijk gedaan krijgen om nu on speaking terms te zijn met een man die jarenlang niet heeft willen praten en niet eerlijk was. Hoe doe je dat, die knop omzetten?

Door je voortaan op jezelf te concentreren. Alle aandacht en energie die uitgaat naar hem (met haar heb je verder niets te maken) gaat ten koste van jezelf. Richt je aandacht op het ouderschap en niet op het partnerschap. Dat zijn jullie niet meer. Hou op met vragen waar je nooit een antwoord op zult krijgen. 

Hij is verder gegaan met zijn leven en dat moet jij ook doen. 

Max88 schreef op 30-03-2023 om 17:56:

[..]

Ik denk dat het erg scheelt dat wij geen nieuwe partners hebben. Ik weet nl nog goed wat voor schok het was, ( geen verdriet, geen spijt, geen jaloezie )toen partner met iemand op vakantie ging. Ik heb daar kort hulp voor gehad zelfs. Ik was niet jaloers, verre van, maar het feit dat iemand binnendrong in het leven van mijn (klein-)kinderen vond ik ondragelijk. En dat terwijl ik in andere situaties alleen maar toejuich dat bv mijn kinderen leuke schoonouders/kleinkind leuke andere en extra grootouders hebben. Misschien was het meer dat ik het mezelf iets eerder gunde dan dat partner het zou hebben.

Het kost me wel inzet hoor, en spijt heb ik niet, integendeel. Maar ik wil het voor m'n kinderen zo graag goed doen.

Ik wil dit ook heel erg graag, maar kun je dit als de ander telkens probeert je te kwetsen? Ik zit middenin een scheiding en ik dacht heel naïef dat we beste vrienden zouden blijven, maar hij heeft akelige acties en stuurt nare appjes. Tot nu toe aten we wekelijks samen en dat ging oké. Ik doe dat omdat vader en (volwassen thuiswonende) kinderen elkaar dan vaker zien. Maar na weer zo'n mentale aanval wil ik hem liefst uit mijn leven. Uit zelfbescherming want het raakt me. We waren meer dan 30 jaar getrouwd. De scheiding komt vanuit hem en ik heb geen ander, hij wel (weet ik maar hij zegt niks). Maar ik wil voor mijn kinderen dat we met zijn vieren dingen kunnen doen. Maar kan dat als je het idee hebt dat de ander je toch wel een soort van haat en wil kwetsen? Hoe ver ga je dan voor je kinderen? 

Izza schreef op 31-03-2023 om 21:55:

[..]

Door je voortaan op jezelf te concentreren. Alle aandacht en energie die uitgaat naar hem (met haar heb je verder niets te maken) gaat ten koste van jezelf. Richt je aandacht op het ouderschap en niet op het partnerschap. Dat zijn jullie niet meer. Hou op met vragen waar je nooit een antwoord op zult krijgen.

Hij is verder gegaan met zijn leven en dat moet jij ook doen.

Ik ga dus verder met mijn leven maar daar krijg ik een tegenreactie op. Hij mag wel verder met zijn leven, maar ik niet. Hoe doe je dat dan? Hoe houd ik het voor de kinderen oké?. Zij (en ik) willen zo graag dat de verstandhouding goed blijft. Ik heb me voorgenomen geen ruzie te maken, alleen dingen te doen waar ik zelf achter sta. Mezelf recht kan aankijken in de spiegel. Tot nu toe lukt het me overal overheen te stappen en een grens te trekken, wat dan weer een nare actie oproept. Maar ik voel me wel gekwetst en een soort van bedreigd (mentaal, niet fysiek).

Pief schreef op 01-04-2023 om 08:37:

[..]

Ik wil dit ook heel erg graag, maar kun je dit als de ander telkens probeert je te kwetsen? Ik zit middenin een scheiding en ik dacht heel naïef dat we beste vrienden zouden blijven, maar hij heeft akelige acties en stuurt nare appjes. Tot nu toe aten we wekelijks samen en dat ging oké. Ik doe dat omdat vader en (volwassen thuiswonende) kinderen elkaar dan vaker zien. Maar na weer zo'n mentale aanval wil ik hem liefst uit mijn leven. Uit zelfbescherming want het raakt me. We waren meer dan 30 jaar getrouwd. De scheiding komt vanuit hem en ik heb geen ander, hij wel (weet ik maar hij zegt niks). Maar ik wil voor mijn kinderen dat we met zijn vieren dingen kunnen doen. Maar kan dat als je het idee hebt dat de ander je toch wel een soort van haat en wil kwetsen? Hoe ver ga je dan voor je kinderen?

Ik denk dat als de kinderen al volwassen zijn, je je niet op hoeft te offeren voor hen. 

Ik vind het allemaal heel rot en onrechtvaardig klinken. Hij is zelf verantwoordelijk voor zijn contact met de kinderen. Dat ze hem minder zien als jij jezelf beschermt is is naar voor hen maar dat is blijkbaar hoe hun vader is. Jij mag niet de rekening op moeten pakken van zijn gebrekkige invulling van het vaderschap. 

Ik kan me zo voorstellen dat de kinderen ook wel merken hoe hun vader is en het niet eens nodig vinden dat jij je voor hen opoffert. sterkte hoor

Pief schreef op 01-04-2023 om 08:37:

[..]

Ik wil dit ook heel erg graag, maar kun je dit als de ander telkens probeert je te kwetsen? Ik zit middenin een scheiding en ik dacht heel naïef dat we beste vrienden zouden blijven, maar hij heeft akelige acties en stuurt nare appjes. Tot nu toe aten we wekelijks samen en dat ging oké. Ik doe dat omdat vader en (volwassen thuiswonende) kinderen elkaar dan vaker zien. Maar na weer zo'n mentale aanval wil ik hem liefst uit mijn leven. Uit zelfbescherming want het raakt me. We waren meer dan 30 jaar getrouwd. De scheiding komt vanuit hem en ik heb geen ander, hij wel (weet ik maar hij zegt niks). Maar ik wil voor mijn kinderen dat we met zijn vieren dingen kunnen doen. Maar kan dat als je het idee hebt dat de ander je toch wel een soort van haat en wil kwetsen? Hoe ver ga je dan voor je kinderen?

Niet.

Echt heel simpel. Er zitten grenzen aan en er zijn er 2 voor nodig. Dat het bij mij lukt ( en nee het is niet perfect) , betekent niet dat ik denk dat het bij iedereen maar lukt. Streven is mooi, maar het kan niet altijd en dan moet je anders. 

Tieners en zeker volwassen kinderen kunnen zelf contact onderhouden met de andere ouder. Daar ben jij niet verantwoordelijk voor. 

Verder hou het naar hem toe strak en zakelijk. Probeer te bedenken dat die teksten niets over jou zeggen. Het zijn zijn emoties die hij niet kwijt kan. Betrek die niet op jezelf en geef geen reactie (want dat is wat hij wil en geeft reden om verder te reageren). 

Vraag jezelf af waarom dit jou zo raakt. Heeft hij gelijk of kan jij er iets aan veranderen? Nee? Dan leg het naast je neer. Jij kunt en hoeft hem niet te veranderen.

Pief schreef op 01-04-2023 om 08:42:

[..]

Ik ga dus verder met mijn leven maar daar krijg ik een tegenreactie op. Hij mag wel verder met zijn leven, maar ik niet. Hoe doe je dat dan? Hoe houd ik het voor de kinderen oké?. Zij (en ik) willen zo graag dat de verstandhouding goed blijft. Ik heb me voorgenomen geen ruzie te maken, alleen dingen te doen waar ik zelf achter sta. Mezelf recht kan aankijken in de spiegel. Tot nu toe lukt het me overal overheen te stappen en een grens te trekken, wat dan weer een nare actie oproept. Maar ik voel me wel gekwetst en een soort van bedreigd (mentaal, niet fysiek).

Dat heeft waarschijnlijk te maken controle. Hij wil nog steeds invloed op jou uitoefenen. En blijkbaar lukt dat ook nog. Vraag jezelf af waarom je dat toelaat. 

Ga dus verder met je leven. Je hoeft de relatie niet goed te houden. Neutraal is ook prima. Bij vervelende opmerkingen zucht je een keer en laat het van je afglijden. Geen discussie en eigenlijk geen enkele reactie. Negeren dus. En doen wat jij wilt. Contact minimaal en strikt noodzakelijk houden.

Dank voor jullie reacties. Inmiddels zijn er nog een paar dingen gebeurd waaruit blijkt dat wat ik wil, vriendschappelijk met elkaar omgaan, niet kan. In ieder geval niet nu. Hij probeerde de kinderen te manipuleren op een smerige manier en die hadden dat door. Het gebeurde wel vaker, maar nu ging hij te ver. Ze kwamen daarmee naar mij. Dus ik kan ze niet meer uit de wind houden, ze hebben het door. Dus het is voor mij nu klaar. Met de hoop dat het in de toekomst wel weer mogelijk is om op goede voet met elkaar om te gaan. Het zal niet aan mij liggen, in ieder geval.

pief als hij je zo behandeld waarom hoop je dan op vriendschappelijk met elkaar omgaan? Kids zijn altijd het belangrijkst jong of oud en nu ze doorhebben hoe het zit hoef je toch niet meer met hem om te gaan als hij je zo behandeld??