Verder na ontrouw - deel 8

Titiv schreef op 06-12-2022 om 12:55:

[..]

Ik snap je helemaal, en dan denk ik wrm maakt hij zo'n opmerking.... mijn man kan dat dus ook doen of iets weglachen of gewoon heel nuchter zeggen vergeet t nu gewoon, zij betekende niets voor mij en ik ben haar al vergeten... ze beseffen echt niet wat ze hebben stuk gemaakt denk ik soms ook al zijn er uiteraard ook dingen waar ik aan zie dat hij veel spijt heeft, het blijft idd een groot litteken! Heb je die opmerking nog kunnen plaatsen of heb je er iets van gezegd? Hier heb ik eik t gevoel dat we niet meer kunnen praten als vroeger, het is namelijk niet enkel zijn opmerkingen maar ook hij kan van mij dingen verkeerd opvatten, zo zei ik van de week, eet je thuis? Hele normale vraag maar hij vat t op als een soort van controle ofzo want reageerd dan met ja tuurlijk eet ik thuis, moet je mijn hele agenda zien van vandaag zodat je weet hoelaat ik klaar ben met werk?? En op zo'n geiiriteerde toon... en zo gaat t back and forth... er komt geen ruzie van want ik zeg meteen heyy ik bedoelde t niet zo en hij zegt dan ok sorry maar ja leuk is t niet... alsof alles over t vreemdgaan gaat weet je wel... ben wel benieuwd of andere dit ook ervaren of herkennen en of jullie tips hebben??

Je plek opeisen. Híj zat fout en jíj bent ondergang en nederig; de rollen zijn omgedraaid en je verontschuldigt je voor een doodnormale vraag. Hij moet zich schamen dat hij zo arrogant is en het maakt of het vervelend is voor hém.

Je bent partners en de ene CEO maakte een grove fout. Die zal hard moeten werken om de schade en het vertrouwen te herstellen; niet jij. 

Maar als jij je plek niet gaat innemen en opeisen om gelijkwaardig te worden, verandert er niet voldoende. 

Max88 schreef op 06-12-2022 om 13:18:

[..]

Je plek opeisen. Híj zat fout en jíj bent ondergang en nederig; de rollen zijn omgedraaid en je verontschuldigt je voor een doodnormale vraag. Hij moet zich schamen dat hij zo arrogant is en het maakt of het vervelend is voor hém.

Je bent partners en de ene CEO maakte een grove fout. Die zal hard moeten werken om de schade en het vertrouwen te herstellen; niet jij.

Maar als jij je plek niet gaat innemen en opeisen om gelijkwaardig te worden, verandert er niet voldoende.

Ik snap wat je bedoeld maar mijn plek opeisen heb ik zeker wel gedaan en doe ik nog, gaandeweg ben ik daarin zelfs sterker geworden, vroeger nam ik genoegen met 1 sorry, nu ben ik wel zo sterk om te zeggen aan sorries heb ik niets, ik heb ook vaak aangegeven dat er zonder eerlijk en open heid geen normaal huwelijk kan zijn en dat hij respect voor mij moet tonen, hij moet heus niet onderdanig worden en altijd thuis zitten want daar val ik ook helemaal niet op maar gewoonweg niet liegen, en zeker niet gaan suggereren dat ik hem zou controleren want stel ik zou dat doen dan is dat zijn eigen schuld, ik deed dat wel net na t vreemdgaan maar nu heb ik er geen behoefte meer aan, een vraag als eet je thuis daar bedoel ik niks mee nu maar hij moet stoppen met te denken van wel, wat hij zelf dan ook toegeeft en sorry zegt maar ja t gebeurd toch nog steeds... ik weet zkr dat ik nu echt wel mn plek opeis en respect maar toch botst t op dat vlak nog, soms denk ik trouwens dat hij nooit meer word wie hij was voor t vreemdgaan... alsof er bij hem ook iets stuk is van binnen... als ik dat aangeef zegt hij van niet, hij beweerd de oude te zijn nu maar ik zie t niet... of wel bekijk ik hem mss gwn nooit meer hetzelfde...

RoodVruchtje schreef op 06-12-2022 om 15:04:

@Titiv

Het is natuurlijk een wisselwerking van en een gebrek in jullie communicatie en dat botst zo nu en dan! Ik weet uiteraard niet hoe jullie in het dagelijks leven communiceren, maar duidelijk is wel in jouw posts dat je hem nog steeds wantrouwt. Ook dat is begrijpelijk, maar op een gegeven moment moet je wel voor jezelf een bepaalde ‘streep’ achter het verleden kunnen zetten.

Jij/jullie hebben besloten SAMEN verder te gaan en als er steeds weer een bepaald wantrouwen bij jou speelt en je dat laat merken (op welke manier dan ook), dan begrijp ik zijn manier van reageren ook wel. Want hoeveel boetedoening moet hij doen om jouw vertrouwen terug te winnen? Meer dan eerlijk zijn is onmogelijk namelijk.
Ja, hij heeft jouw vertrouwen beschaamd, maar om samen verder te gaan is het aan jou wanneer zijn boetedoening of ‘bewijzen van’ voldoende is. Blijft dit wantrouwen steeds opspelen, dan moet je jezelf afvragen of het nog wel zin heeft bij hem te blijven, want dan lijkt het mij sowieso gedoemd te mislukken. Die grens kan alleen jij bepalen!

Ik weet niet of je over boetedoening kunt spreken, maar als het gaat om vertrouwen, zal 100% nooit meer terug komen. Je zult altijd van binnen weten dat je partner je gigantisch voorgelogen heeft. Dat besef zorgt er voor dat je die blauwe ogen niet meer zo blauw zijn.

Tuurlijk kun je daar omheen werken. En tuurlijk kun je met zijn 2en weer gelukkig worden en in een ander opzicht een betere relatie krijgen dan je had misschien. Maar er is ook iets blijvend kapot. De rust en zekerheid dat je weet dat je partner eerlijk tegen je is. En ze hebben in dit geval laten zien dat, als ze er voor kiezen, ze prima tegen je kunnen liegen. Glashard. En dat zal nooit meer gerepareerd worden. Het slijt wel. Maar het wordt nooit meer gerepareerd.

Controle kun je overigens gewoon laten. Daar wordt je zelf gek van. Ik werd er wel gek van in elk geval. Toen na een half jaar alsnog uitkwam wat er gebeurd was en ze dus wel eerlijk begon te vertellen, bleek het contact er ook nog steeds te zijn. Ditmaal via speciale apps die achter een code zitten met een kluis. Volgens mij heet dat ding "rekenmachine". Dus je kunt nog zoveel controleren wat je wil, het geeft toch een gevoel van schijnveiligheid als ze echt willen dat je het niet weet. 

De partner van de andere kant hier kwam er ook bij toeval achter omdat die eikel wel alles beveiligd had en dingen afgeschermd had zoals locatiegeschiedenis, foto's/filmpjes in een speciale kluis. Noem het maar op. Maar was wel even vergeten om de automatisch upload link met zijn account op de laptop uit te zetten. Als dat niet gebeurd was, waren zowel zij als ik er nooit achter gekomen wat er gespeeld heeft. 

Elpisto schreef op 07-12-2022 om 09:07:

[..]

Ik weet niet of je over boetedoening kunt spreken, maar als het gaat om vertrouwen, zal 100% nooit meer terug komen..

Dat is ook exact wat ik ermee bedoelde te zeggen Elpisto 😉

Titiv schreef op 06-12-2022 om 12:55:

[..]

Ik snap je helemaal, en dan denk ik wrm maakt hij zo'n opmerking.... mijn man kan dat dus ook doen of iets weglachen of gewoon heel nuchter zeggen vergeet t nu gewoon, zij betekende niets voor mij en ik ben haar al vergeten... ze beseffen echt niet wat ze hebben stuk gemaakt denk ik soms ook al zijn er uiteraard ook dingen waar ik aan zie dat hij veel spijt heeft, het blijft idd een groot litteken! Heb je die opmerking nog kunnen plaatsen of heb je er iets van gezegd? Hier heb ik eik t gevoel dat we niet meer kunnen praten als vroeger, het is namelijk niet enkel zijn opmerkingen maar ook hij kan van mij dingen verkeerd opvatten, zo zei ik van de week, eet je thuis? Hele normale vraag maar hij vat t op als een soort van controle ofzo want reageerd dan met ja tuurlijk eet ik thuis, moet je mijn hele agenda zien van vandaag zodat je weet hoelaat ik klaar ben met werk?? En op zo'n geiiriteerde toon... en zo gaat t back and forth... er komt geen ruzie van want ik zeg meteen heyy ik bedoelde t niet zo en hij zegt dan ok sorry maar ja leuk is t niet... alsof alles over t vreemdgaan gaat weet je wel... ben wel benieuwd of andere dit ook ervaren of herkennen en of jullie tips hebben??

Weet je. Het was gewoon een anekdote. Man vertelde iets en daar kwam dit uit voort. Normaal gesproken zou ik daar helemaal niet bij stilstaan. Maar nu een trigger voor mij. Hij zich niet bewust hiervan wat ik ook begrijpelijk vind. Want ja je moet tenslotte ook weer verder met ' het normale leven'.

Ik zit nu in een periode dat ik redelijk snel in mijn boosheid schiet..geeft me kracht en maakt me sterk..maar gevolg is dat man behoorlijk ontmoedigd raakt doordat hij mij zo ziet worstelen.

Waar hij in het begin zo sterk was, begint zijn overtuigende'" ik geef niet op", soms ook te wankelen.  Terwijl ik dat juist nodig heb.

Dus dit weekend een goed gesprek gehad. Hij heeft ook zijn gevoel benoemt. En dat vind ik belangrijk. Wat doet dit met hem. Dit leven na ontrouw van zijn kant.

Dus weer even met mezelf afgesproken om weer het gesprek aan te gaan zonder verwijten. En minder snel in mijn boosheid vervallen.

Waar ik nu veel aan heb is dat als mijn gedachten de kant opgaan van het ontrouw . Ergens anders aan denken. Dus een onderwerp kiezen waar je happy van wordt. Dus zodra je hieraan denkt meteen aan iets denken wat je blij maakt. Heeft ook goed bij me gewerkt in de begin periode dat we samen verder gingen.

En de focus weer leggen op de dingen in je relatie die beter gaan. Waarom heb ik ervoor gekozen om verder te gaan. Ik hoef dit niet aan te gaan. Het is mijn eigen keuze.

Tijd heelt ook alle wonden. Waar ik in het begin nog heel erg de drang had om bijvoorbeeld zijn telefoon te controleren. Heb ik dat nu totaal niet meer.

Dus geef het de tijd. Ik wil zelf ook wel eens te snel. Zo van..het moet nu maar eens klaar zijn en hup verder. Helaas werkt het zo niet.

En het besef dat jou man dit ook is aangegaan. Hij had ook een andere keus kunnen maken en niet verder met je te gaan. Hij ervaart w.s.ook nog dagelijks de consequenties van dat hij je ontrouw is geweest. Is ook geen makkelijke weg.

Peet52! schreef op 07-12-2022 om 11:43:

[..]

Weet je. Het was gewoon een anekdote. Man vertelde iets en daar kwam dit uit voort. Normaal gesproken zou ik daar helemaal niet bij stilstaan. Maar nu een trigger voor mij. Hij zich niet bewust hiervan wat ik ook begrijpelijk vind. Want ja je moet tenslotte ook weer verder met ' het normale leven'.

Ik zit nu in een periode dat ik redelijk snel in mijn boosheid schiet..geeft me kracht en maakt me sterk..maar gevolg is dat man behoorlijk ontmoedigd raakt doordat hij mij zo ziet worstelen.

Waar hij in het begin zo sterk was, begint zijn overtuigende'" ik geef niet op", soms ook te wankelen. Terwijl ik dat juist nodig heb.

Dus dit weekend een goed gesprek gehad. Hij heeft ook zijn gevoel benoemt. En dat vind ik belangrijk. Wat doet dit met hem. Dit leven na ontrouw van zijn kant.

Dus weer even met mezelf afgesproken om weer het gesprek aan te gaan zonder verwijten. En minder snel in mijn boosheid vervallen.

Waar ik nu veel aan heb is dat als mijn gedachten de kant opgaan van het ontrouw . Ergens anders aan denken. Dus een onderwerp kiezen waar je happy van wordt. Dus zodra je hieraan denkt meteen aan iets denken wat je blij maakt. Heeft ook goed bij me gewerkt in de begin periode dat we samen verder gingen.

En de focus weer leggen op de dingen in je relatie die beter gaan. Waarom heb ik ervoor gekozen om verder te gaan. Ik hoef dit niet aan te gaan. Het is mijn eigen keuze.

Tijd heelt ook alle wonden. Waar ik in het begin nog heel erg de drang had om bijvoorbeeld zijn telefoon te controleren. Heb ik dat nu totaal niet meer.

Dus geef het de tijd. Ik wil zelf ook wel eens te snel. Zo van..het moet nu maar eens klaar zijn en hup verder. Helaas werkt het zo niet.

En het besef dat jou man dit ook is aangegaan. Hij had ook een andere keus kunnen maken en niet verder met je te gaan. Hij ervaart w.s.ook nog dagelijks de consequenties van dat hij je ontrouw is geweest. Is ook geen makkelijke weg.

Mooie reflectie Peet en weerspiegeling van hetgeen ik in mijn laatste post bedoelde te zeggen, vooral ook jouw laatste alinea! 

dank jullie wel voor deze woorden want kon t ff niet meer helder zien... gister een goed gesprek ook gehad met man waarin hij ook aangaf dat hij niet eeuwig gestraft wil worden wat ik ook volledig begrijp! Maar zoals peet52 ook benoemd, dat hij niet meer volledig in ik geef niet op modus zit is soms moeilijk voor me... maar aan de andere kant snap ik ook dat we verder moeten, hij besloot idd om verder te gaan met mij, niet met haar of alleen, met mij, en ik besloot om hem een kans te geven. Hij gaf ook aan dat hij vaak dingen pas op t laatste moment zegt omdat hij bang is voor mijn reaktie, bang om mij te kwetsen maar gaat hieraan werken door alles gewoon meteen te zeggen en ik moet dan uiteraard letten op hoe ik reageer.het vertrouwen zal idd altijd beschadigd zijn, niet alleen naar hem toe maar naar de hele wereld, ik zal nooit meer iemand blindelings vertrouwen wat ik vroeger wel deed... ook ik moet dus echt gaan letten op hoe ik reageer en waar ik dan wel mijn angst in stop, in iets leuks idd, niet altijd makkelijk maar ik blijf proberen.

Titiv schreef op 07-12-2022 om 15:41:

dank jullie wel voor deze woorden want kon t ff niet meer helder zien... gister een goed gesprek ook gehad met man waarin hij ook aangaf dat hij niet eeuwig gestraft wil worden wat ik ook volledig begrijp! Maar zoals peet52 ook benoemd, dat hij niet meer volledig in ik geef niet op modus zit is soms moeilijk voor me... maar aan de andere kant snap ik ook dat we verder moeten, hij besloot idd om verder te gaan met mij, niet met haar of alleen, met mij, en ik besloot om hem een kans te geven. Hij gaf ook aan dat hij vaak dingen pas op t laatste moment zegt omdat hij bang is voor mijn reaktie, bang om mij te kwetsen maar gaat hieraan werken door alles gewoon meteen te zeggen en ik moet dan uiteraard letten op hoe ik reageer.het vertrouwen zal idd altijd beschadigd zijn, niet alleen naar hem toe maar naar de hele wereld, ik zal nooit meer iemand blindelings vertrouwen wat ik vroeger wel deed... ook ik moet dus echt gaan letten op hoe ik reageer en waar ik dan wel mijn angst in stop, in iets leuks idd, niet altijd makkelijk maar ik blijf proberen.

Ik vind persoonlijk "gestraft worden" niet de juiste benaming, maar hij heeft jou toch in principe ook " eeuwig bestraft"? 

Wij als bedrogene zitten toch ook in een situatie die ons maar opgedrongen is door de andere kant? Nee, je hoeft je partner niet " te straffen" voor hetgeen hij gedaan heeft. Überhaupt al niet lijkt me. Maar de vreemdganger moet wel beseffen dat het een wond is die nooit meer helemaal dicht gaat. En dat er daarom ook na 4/5 jaar of na 15 jaar nog acties en of opmerkingen kunnen zijn die pijn doen. Ik heb mijn vrouw heel erg duidelijk gemaakt dat ik zelfs de kleinste "stomme" leugen niet meer tolereer. Als ze niet 100% eerlijk wil zijn, dan maar niet en dan zetten we er zowiezo een punt achter.

Maar ik laat het juist veel meer bij mijn partner liggen. Ik zit er namelijk niet op te wachten dat ik haar "dwing" in een rol of positie die ze eigenlijk liever helemaal niet heeft. Ik wil dat ze zich gedraagt zoals zij zich gedragen wil. Dat ze doet waar zij zich goed bij voelt. Ik vind er persoonlijk wat van dat ze nog steeds veel afspreekt met die vriendin. Daar praten we dan na verloop van tijd over. Of ze begrijpt dat het vrij pijnlijk voor mij is om constant met die meid geconfronteerd te worden. 

Het is wat dat betreft wel een vrij dunne lijn. Het gaat hier vrij goed hoor, maar we zullen als het stof straks wat neergeslagen is wel in relatietherapie moeten. Ik wil dit namelijk niet nog een keer mee maken.

 

Wanneer een partner door vreemdgaan en liegen zodanig een leven verziekt heeft en die persoon zegt berouw te hebben en wil de relatie doorzetten, dan mag hij (of zij) door het stof gaan voor je. Net zo lang tot alle pijn heeft plaatsgemaakt voor een beter gevoel. En wat mij betreft is dat het enige wat mij zou het bewijs geeft dat de ander er inderdaad alles voor over heeft om de relatie te lijmen. Voor mij was het de graadmeter zeg maar.

Dus ja, Titiv, al wil je 5 jaar zijn agenda in zien en weten of hij thuis komt eten, dan komt dat voort uit het gevoel wat je gegeven wordt door hem. Wantrouwen. Want waaruit moet nou blijken dat hij er echt spijt van heeft, en nog belangrijker, dat hij je niet nog eens zo zal gaan kwetsen? Ik vind de reacties van je partner ronduit respectloos naar jou toe. En dan moet jij dus sorry zeggen?

titiv:" maar aan de andere kant snap ik ook dat we verder moeten, hij besloot idd om verder te gaan met mij, niet met haar of alleen, met mij, en ik besloot om hem een kans te geven."

Dat klinkt alsof het zijn beslissing was, of hij zo barmhartig was om uiteindelijk voor jou te kiezen en dat jij blij bent en in je handjes mag knijpen met die k(n)eus. 
Wil hij daar applaus voor?
Mag je het er nu niet meer over hebben omdat hij, die het deed, het lastig en pijnlijk vindt? Moet jij je emoties nu gaan beheersen om hem niet nog een keer kwijt te raken? 
Het is geen knop die je omdraait. En ook al besluit je verder te gaan, dan nog gaat dat gepaard met emoties, pittige gesprekken, moeilijke situaties, pijnlijke momenten; jarenlang en het wordt ooit meer hetzelfde.
Ik vind hem érg makkelijk: oké, sorry en weer door. Dat had ie eerder moeten bedenken.

Lijkt mij ook niet makkelijk maar je kiest om door te gaan samen. Dan moet je accepteren dat ze seks met andere hadden binnen je relatie. Anders had je nooit door moeten gaan. Heel simpel eigenlijk maar ja het gevoel he.

Ruud1971! schreef op 07-12-2022 om 21:30:

Lijkt mij ook niet makkelijk maar je kiest om door te gaan samen. Dan moet je accepteren dat ze seks met andere hadden binnen je relatie. Anders had je nooit door moeten gaan. Heel simpel eigenlijk maar ja het gevoel he.

Ja idd... dat gevoel, en tis niet alleen de sex maar wat mij t meeste boos maakt zijn de leugens, en kleine details zoals dat ze in onze auto heeft gezeten, dat ze samen in dat hotel ontbeten, om te kotsen gewoon, maar wat je zegt, we besloten toch samen te blijven dus zouden we eik gewoon moeten doorgaan maar blijkbaar werkt dat niet zo.

Max88 schreef op 07-12-2022 om 18:54:

titiv:" maar aan de andere kant snap ik ook dat we verder moeten, hij besloot idd om verder te gaan met mij, niet met haar of alleen, met mij, en ik besloot om hem een kans te geven."

Dat klinkt alsof het zijn beslissing was, of hij zo barmhartig was om uiteindelijk voor jou te kiezen en dat jij blij bent en in je handjes mag knijpen met die k(n)eus.
Wil hij daar applaus voor?
Mag je het er nu niet meer over hebben omdat hij, die het deed, het lastig en pijnlijk vindt? Moet jij je emoties nu gaan beheersen om hem niet nog een keer kwijt te raken?
Het is geen knop die je omdraait. En ook al besluit je verder te gaan, dan nog gaat dat gepaard met emoties, pittige gesprekken, moeilijke situaties, pijnlijke momenten; jarenlang en het wordt ooit meer hetzelfde.
Ik vind hem érg makkelijk: oké, sorry en weer door. Dat had ie eerder moeten bedenken.

Dat hij en ik nog samen zijn is absoluut niet zijn beslissing, het is mijn beslissing geweest, toen hij alles had opgebiecht was t voor mij scheiden, zsm, maar zijn tranen en alles wat hij zei heeft mij ertoe gezet om hem een 2de kans te geven en uiteindelijk kozen we dus samen om samen te blijven maar dat is in eerste instantie niet zijn beslissing geweest maar wat wel zijn beslissing was is dat hij t eindigde met haar en alles aan mij opbiechtte wetend dat hij mij wss zou verliezen. Hij heeft vaak sorry gezegd, er waren veel gesprekken tot diep in de nacht, woede vanuit mij, vanuit hem, hij is natuurlijk niet zomaar vreemdgegaan, volgens hem was hij boos op mij of eik gekwetst, ik behandelde hem in die periode niet zoals ik had moeten doen dus ik erken ook mijn fouten maar vreemdgaan was niet de oplossing en ik hoop gwn dat we beiden geleerd hebben van onze fouten, en waar ligt die grens met het uiten van je emoties en pijn? Daar hebben hij en ik ook vaak over gesproken, ik vertrouw hem niet, hij moet idd door t stof gaan om die terug te winnen maar waar is de grens? Zoals velen hier vaak uiten wil je die bevestiging blijven krijgen van hoeveel spijt de vreemdganger heeft maar zoals ook weer velen zeggen er is ook een grens en daar worstel ik nu mee. 

Titiv schreef op 08-12-2022 om 10:14:

[..]

Dat hij en ik nog samen zijn is absoluut niet zijn beslissing, het is mijn beslissing geweest, toen hij alles had opgebiecht was t voor mij scheiden, zsm, maar zijn tranen en alles wat hij zei heeft mij ertoe gezet om hem een 2de kans te geven en uiteindelijk kozen we dus samen om samen te blijven maar dat is in eerste instantie niet zijn beslissing geweest maar wat wel zijn beslissing was is dat hij t eindigde met haar en alles aan mij opbiechtte wetend dat hij mij wss zou verliezen. Hij heeft vaak sorry gezegd, er waren veel gesprekken tot diep in de nacht, woede vanuit mij, vanuit hem, hij is natuurlijk niet zomaar vreemdgegaan, volgens hem was hij boos op mij of eik gekwetst, ik behandelde hem in die periode niet zoals ik had moeten doen dus ik erken ook mijn fouten maar vreemdgaan was niet de oplossing en ik hoop gwn dat we beiden geleerd hebben van onze fouten, en waar ligt die grens met het uiten van je emoties en pijn? Daar hebben hij en ik ook vaak over gesproken, ik vertrouw hem niet, hij moet idd door t stof gaan om die terug te winnen maar waar is de grens? Zoals velen hier vaak uiten wil je die bevestiging blijven krijgen van hoeveel spijt de vreemdganger heeft maar zoals ook weer velen zeggen er is ook een grens en daar worstel ik nu mee.

Die grens ligt in waar je hem zelf stelt. Dat klinkt makkelijker dan het is, maar jij bepaald wat je nodig bent. Niet je partner. En dan is het aan je partner zelf om te bepalen of ze zich daar in kunnen schikken.

Tuurlijk is er een grens. Het is ook vrij pijnlijk voor diegene die vreemdgegaan is. Ik merk ook aan mijn vrouw dat ze steeds meer moeite krijgt met zichzelf. Maar uiteindelijk is dat wel het gevolg van een keuze die ze gemaakt hebben. Zij had er ook voor kunnen kiezen om het contact te stoppen en eerst te kijken of onze relatie inderdaad kapot was. Nu blijkt dat dat helemaal niet zo is, maar heb je in essentie bijna je relatie toch naar de knoppen gemaakt.