Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Peet52! schreef op 12-06-2024 om 20:46:
[..]
Ja..dat is zeker vervelend. Maar het is jouw leven. En iedereen vind overal wel wat van.
Mijn moeder was ook heel boos. Ik gaf vaak aan..uit je boosheid niet naar mij. Hier moet je met iemand anders over praten. Maar dat kon ze niet. Toen we 25 jaar getrouwd waren gaf ze me een envelop met geld..en daarbij maakte ze een opmerking. Later werd ze heel boos. Was boos op mijn man.
Sindsdien nooit meer wat gedeeld met haar. En haar geen ruimte meer gegeven. Met behulp van coach in gezien hoe dat werkt met grenzen. Leuk...dat is het zeker niet. Maar ja..zij bepaalt niet over mijn leven. Mijn moeder heeft geen contact meer met mijn man en komt alleen nog maar als hij er niet is. En ik vind dat prima. Ik wil hen ook niet meer samen in 1 ruimte. Geeft mij teveel spanning.
Een oordeel ..ja dat hebben mensen heel snel. En dat snap ik ook heel goed.
Even een voorbeeld...eens een keer gehoord over iemand die vreemdgegaan was. Gewoon een verhaal over iemand die ik kon van vroeger. Ieder keer als ik hem dan zag of diegene die het verhaal verteld had zeiden we...die vreemdganger..een stempel die je niet snel kwijt raakt.
Het maakt gewoon heel. Een los bij mensen. Heel veel onbegrip en veel oordelen. Moet je je ook nog gaan verantwoorden naar anderen toe. En voor de kinderen ook heel vervelend als mensen hen daarmee lastig vallen. Jullie zijn allebei ook gewoon nog vader en moeder.
Mijn ouders zijn allebei vreemdgegaan, meerdere keren. Ik heb het verafschuwd en gedreigd als het nog een keer zou gebeuren ze haar klein kinderen niet meer zou zien.
Nu ik zelf in de situatie zit ervaar ik van haar juist begrip en steun en kijkt ze haar eigen pijn en intense spijt weer aan.
Ik ben mij ook gaan verdiepen in de complexiteit van het menselijk brein en hart. Het representeert de kern van het menselijk bestaan, en is alomvattend als het gaat om emoties, gedachten, intenties, karakter, verlangens, wijsheid, begrip, keuzes, besluiten, intellect en morele neigingen. Al met al zegt het hart iets over de totaliteit van iemands bestaan, in de zienlijke én onzienlijke aspecten in iemands leven. En daarbij geloof ik en weet dat God kijkt naar de totaliteit van de mens. En toch zijn wij als mens maar ook als kerk, vaak geneigd om te focussen op de ‘zondige’ daden, en wordt er vanuit gegaan dat deze daden altijd voortkomen uit een compleet fout hart. Terwijl deze in feite maar een fractie zijn van de totaliteit van ons. Ik denk dat de mens veel te complex is om op basis van één zonde iemand compleet te ‘cancellen’. Want dat is ook niet hoe God kijkt naar ons. Hij kijkt naar het totaalplaatje! Sterker nog, er is vergeving! Kan ik net als God naar een ander kijken, naar het totaalplaatje? Ook naar de mensen die mij pijn hebben gedaan? Dan zijn mijn oordelen opeens een stuk minder.
LifeEvent! schreef op 12-06-2024 om 23:42:
[..]
Mijn ouders zijn allebei vreemdgegaan, meerdere keren. Ik heb het verafschuwd en gedreigd als het nog een keer zou gebeuren ze haar klein kinderen niet meer zou zien.
Nu ik zelf in de situatie zit ervaar ik van haar juist begrip en steun en kijkt ze haar eigen pijn en intense spijt weer aan.
Ik ben mij ook gaan verdiepen in de complexiteit van het menselijk brein en hart. Het representeert de kern van het menselijk bestaan, en is alomvattend als het gaat om emoties, gedachten, intenties, karakter, verlangens, wijsheid, begrip, keuzes, besluiten, intellect en morele neigingen. Al met al zegt het hart iets over de totaliteit van iemands bestaan, in de zienlijke én onzienlijke aspecten in iemands leven. En daarbij geloof ik en weet dat God kijkt naar de totaliteit van de mens. En toch zijn wij als mens maar ook als kerk, vaak geneigd om te focussen op de ‘zondige’ daden, en wordt er vanuit gegaan dat deze daden altijd voortkomen uit een compleet fout hart. Terwijl deze in feite maar een fractie zijn van de totaliteit van ons. Ik denk dat de mens veel te complex is om op basis van één zonde iemand compleet te ‘cancellen’. Want dat is ook niet hoe God kijkt naar ons. Hij kijkt naar het totaalplaatje! Sterker nog, er is vergeving! Kan ik net als God naar een ander kijken, naar het totaalplaatje? Ook naar de mensen die mij pijn hebben gedaan? Dan zijn mijn oordelen opeens een stuk minder.
Nou ja.dat zeker. Ik denk niet perse dat mensen een slecht hart hebben.
Ik heb meerdere vriendinnen gehad die wel eens de fout zijn ingegaan. Alleen als het jezelf overkomt van de partner waar je het nooit van zou verwachten. Tja..dan komt dat wel even binnen bij je. Je voelt je compleet overdonderd en verraden...althans zo ervaarde ik het. Het heeft er wel voor gezorgd dat ik mijn leven aan ben gaan pakken.
Dat man is vreemdgegaan wil niet zeggen dat hij slecht is. Hij is bezweken voor de verleiding en spanning. Zo ben ik ooit ook heel erg verliefd geweest. Voornamelijk verliefd op aandacht die ik kreeg. Dat bracht een gevoel naar boven bij mij die ik bij mijn man niet meer voelde .
Tot zover kan ik hé allemaal nog begrijpen. Alleen verder na ontrouw zet je hele relatie onder een vergrootglas. En terrecht..je moet zoveel verwerken. En je plek in de relatie veranderd ook. Zo neem ik nu een grotere plaats in als voorheen. Ik ga soms de uitdaging wel aan van bijv een pittige discussie of soms een helse crissis. Ik snap dat mensen dan denken. Pfff..ik zou het er allemaal niet voor over hebben. Maar ook de liefde is soms complex. En soms niet verstandelijk te begrijpen.
En je hebt een punt dat je iemand niet helemaal moet cancelen. Alleen moet je het als partner wel aan kunnen. Er komt zoveel meer bij kijken.
En de buitenwereld nou..daar hoef ik niet mee te leven. Dat mensen een oordeel hebben ligt ook meer bij hen en over hoe zij naar het leven kijken. Soms kijken ze er wat objectiever naar en soms niet door onbegrip. Maar dat begrijp ik ook zeker. Alleen hoef ik daar zelf niets mee.
Zie jij je partner echt als een aanvulling in je leven. Je beschrijft dat jullie nog appart wonen?
Peet52! schreef op 12-06-2024 om 20:59:
[..]
Brand...
Hoe bedoel je dat het in de doofpot is gestopt. Je bent er zelf ook bij hé.
Als jij het wilt delen Dan is dat jouw goed recht. Of je moet een weloverwogen keuze maken omtrent de kinderen. Maar niemand zegt jou dat je dat moet doen. Je mond houden bedoel ik.
Kijk mijn man vind dat ook niet fijn maar het is mijn levens verhaal. Had hij mij maar niet moeten bedonderen. Ik ga mijn mond niet houden omdat hij zich schaamt. Alleen wat betreft zijn werk houd ik me in. Het scheelt dat ik daar niemand persoonlijk ken. Niemand is daar ook de hoogte. Ook niet dat we uit elkaar waren. En dat is zijn keuze. Dat respecteer ik.
Als hij mensen vanuit mijn kring ontmoet dan weet hij dat iedereen op de hoogte js. Ja en...dat is dan maar zo..
Ik denk wel als ik je verhaal zo lees dat je een grens moet gaan stellen. Je vrouw loopt over je heen. Dat wil je toch niet. Ik wil ook niet dat mijn man over mij heen loopt. Daar waak ik voor. Daar heb ik bij tijd en wijlen wel een hevige strijd voor over. Dat nooit meer.
Stel je grens naar je vrouw. Of we gaan voor onze relatie. Indien je nog kunt vergeven en haar nog een kans wilt geven. Of ze kiest voor een leven waar ze kan doen en laten wat ze wilt.
Klopt het is een weloverwogen beslissing voor mijn kinderen. Zij hebben een paar jaar terug al een enorm trauma opgelopen door een hele vervelende medische situatie bij mij en daar zijn ze net van aan het opkrabbelen. In een dorp waarbij zo'n verhaal bekend gaat worden helpt niet mee, dus ja dan kies ik voor de kinderen om ze wat meer rust te geven dan het te vertellen.
Maar een dorp blijft een dorp en er zijn al wel wat geruchten die de rondte doen, dus het zal er een keer van komen. De kinderen worden ook ouder dus kunnen vaak wel wat meer hebben.
Mijn vrouw leeft in een wereld dat ze denkt dat ze alles kan doen en zeggen, maar heb wel in mijn achterhoofd dat mocht het toch fout gaan tussen ons zij geen 10 maar 100 stappen terug zal moeten doen, want ik gedraag me dan wel onderdanig, dat zal niet overal zijn.
LifeEvent! schreef op 12-06-2024 om 23:42:
[..]
Mijn ouders zijn allebei vreemdgegaan, meerdere keren. Ik heb het verafschuwd en gedreigd als het nog een keer zou gebeuren ze haar klein kinderen niet meer zou zien.
Nu ik zelf in de situatie zit ervaar ik van haar juist begrip en steun en kijkt ze haar eigen pijn en intense spijt weer aan.
Ik ben mij ook gaan verdiepen in de complexiteit van het menselijk brein en hart. Het representeert de kern van het menselijk bestaan, en is alomvattend als het gaat om emoties, gedachten, intenties, karakter, verlangens, wijsheid, begrip, keuzes, besluiten, intellect en morele neigingen. Al met al zegt het hart iets over de totaliteit van iemands bestaan, in de zienlijke én onzienlijke aspecten in iemands leven. En daarbij geloof ik en weet dat God kijkt naar de totaliteit van de mens. En toch zijn wij als mens maar ook als kerk, vaak geneigd om te focussen op de ‘zondige’ daden, en wordt er vanuit gegaan dat deze daden altijd voortkomen uit een compleet fout hart. Terwijl deze in feite maar een fractie zijn van de totaliteit van ons. Ik denk dat de mens veel te complex is om op basis van één zonde iemand compleet te ‘cancellen’. Want dat is ook niet hoe God kijkt naar ons. Hij kijkt naar het totaalplaatje! Sterker nog, er is vergeving! Kan ik net als God naar een ander kijken, naar het totaalplaatje? Ook naar de mensen die mij pijn hebben gedaan? Dan zijn mijn oordelen opeens een stuk minder.
Ja maar als je het perspectief van een Hogere Macht gebruikt om over je eigen menselijke reactie heen te stappen vraag ik me af of je niet hovaardig bezig bent. Ik zeg niet dat jij dat doet, ik weet alleen dat vergevingsgezindheid ook een soort van je boven iemand plaatsen tendens in zich heeft. Je kan een ander niet vergeven, dat kan alleen die Hogere Macht, je kan alleen jezelf vergeven omdat je dacht dat jij minder was dan wie je bent.
https://relatie-praktijk.nl/vreemdgaan/kiezen-partner-minnaar/
Dit werkboek is een aanrader!
Krokus schreef op 12-06-2024 om 15:41:
[..]
Izza, ik vind met name jouw laatste zin wel erg kort door de bocht en bovendien hard verwoord. Het is toch niet heel gek om hoop te houden op verbetering en voor je relatie willen vechten? Zijn vrouw vertoont inderdaad geen gedrag wat lijkt op vechten voor de relatie, maar ik vind het wel een erg botte uitspraak en niet echt helpend..
Ik ben absoluut voor herstel. Maar dan moet wel voldaan zijn aan voorwaarden. Om te beginnen een partner die er voor wil gaan. Dat zie ik gewoon totaal niet. Er is geen sprake van berouw, spijt, willen stoppen met de affaire etc. Sterker nog deze vrouw is totaal respectloos tegenover Brand en het maakt hem kapot. Ik denk dat er een punt komt waarop je realistisch moet zijn.
Zijn eigen vrienden (die hen beiden en de situatie kennen) zeggen precies hetzelfde.
In iedere kleine gemeenschap komen dit soort dingen voor. Dan praten mensen erover en is het actueel. Tot de volgende roddel zich aandient en dan is dat het gesprek van de dag. Ik heb gelukkig niet meegemaakt dat mensen mijn kinderen hiermee gingen confronteren of vragen. Wie doet dat nu bij een kind?! Naar mijn omgeving heb ik aangegeven dat wij goed uit elkaar gaan, dat ze de kinderen erbuiten moeten houden en dat ik niemand antwoorden verplicht ben. Dat begrijpen mensen ook. Weet je voor jou is het iets enorm groots. Maar voor anderen echt niet. Jullie situatie is ook geen uitzondering. Ieder huisje zijn kruisje.
Peet52! schreef op 13-06-2024 om 01:08:
[..]
Nou ja.dat zeker. Ik denk niet perse dat mensen een slecht hart hebben.
Ik heb meerdere vriendinnen gehad die wel eens de fout zijn ingegaan. Alleen als het jezelf overkomt van de partner waar je het nooit van zou verwachten. Tja..dan komt dat wel even binnen bij je. Je voelt je compleet overdonderd en verraden...althans zo ervaarde ik het. Het heeft er wel voor gezorgd dat ik mijn leven aan ben gaan pakken.
Dat man is vreemdgegaan wil niet zeggen dat hij slecht is. Hij is bezweken voor de verleiding en spanning. Zo ben ik ooit ook heel erg verliefd geweest. Voornamelijk verliefd op aandacht die ik kreeg. Dat bracht een gevoel naar boven bij mij die ik bij mijn man niet meer voelde .
Tot zover kan ik hé allemaal nog begrijpen. Alleen verder na ontrouw zet je hele relatie onder een vergrootglas. En terrecht..je moet zoveel verwerken. En je plek in de relatie veranderd ook. Zo neem ik nu een grotere plaats in als voorheen. Ik ga soms de uitdaging wel aan van bijv een pittige discussie of soms een helse crissis. Ik snap dat mensen dan denken. Pfff..ik zou het er allemaal niet voor over hebben. Maar ook de liefde is soms complex. En soms niet verstandelijk te begrijpen.
En je hebt een punt dat je iemand niet helemaal moet cancelen. Alleen moet je het als partner wel aan kunnen. Er komt zoveel meer bij kijken.
En de buitenwereld nou..daar hoef ik niet mee te leven. Dat mensen een oordeel hebben ligt ook meer bij hen en over hoe zij naar het leven kijken. Soms kijken ze er wat objectiever naar en soms niet door onbegrip. Maar dat begrijp ik ook zeker. Alleen hoef ik daar zelf niets mee.
Zie jij je partner echt als een aanvulling in je leven. Je beschrijft dat jullie nog appart wonen?
We wonen nog apart omdat we het contact willen opbouwen. Dus we daten en blijven af en toe bij elkaar slapen.
We zien het als een nieuwe relatie. Dan ga je ook niet meteen samenwonen. Ik voel dat ik ook ruimte nodig heb. Er is zoveel gebeurd! Als ik denk dat ik "het overspel niet kan vergeven, niet mee kan leven" bv wil ik fysiek afstand om vervolgens hem te missen, dus appen en bellen we om vervolgens elkaar weer te zien. Hij laat de regie daarover volledig bij mij. De kinderen ziet hij wel veel (ook als ik er niet ben)
Daarnaast is als " de relatie toch niet gaat lukken" 😢, opnieuw zo'n huis vinden niet makkelijk in deze tijd en krijgen de kinderen opnieuw te maken met deze stress.
live event.
Wat fijn dat jullie het op deze manier kunnen onderzoeken. Denk dat je dan inderdaad goed kunt ontdekken waarom je samen verder zou willen. En ook goed kunt voelen zonder dat er zaken spelen zoals je huis uit moeten etc.etc.
Even een vraag. Hoe zien jullie dit.
Zoals jullie inmiddels weten ven ik verder gegaan met man na zijn vreemdgaan. We hebben soms heftige periodes. Dit heeft niet alleen te maken met zijn ontrouw.
Nu ben ik erachter gekomen dat hij soms berichten verwijderd. Zijn verhaal is omdat hij dan bijv iets deelt wat hij niet leuk vind voor mij als ik het lees. Dit kan bijv. Zijn als het even slecht tussen ons gaat.
In het begin dat wij verder gingen heeft hij ooit een vrouwelijke collega gebelt. In verband met overlijden van een collega. Hij heeft dit toen wel verteld maar wel verwijderd dat hij gebeld had.
Ik vertel hem dat dit een hele rode vlag is. Hij denkt namens mij. Hij denkt dat het voor mij vervelend is om dat dan te lezen
Ik vind berichten verwijderen een no go..eigenlijk.
Echt..ik vertel hem dan dat als hij deze dingen doet het vertrouwen opbouwen lastig is.
Ik weet niet. Maar het voelt als gaslighting. Hij probeert het dan weer zo te praten dat hij het eigenlijk voor mij doet.
Nou Peet52, k zou duidelijk met hem afspreken dat hij geen berichten verwijdert omdat jij daar achterdochtig van wordt. Doet hij het alsnog dan klopt er iets niet.
maar ik snap zijn redenering wel en zou het niet afdoen als gaslighting
Hai Pippeltje. Tja..dat heb ik wel vaker aangegeven. Dus dit klopt niet.
Ik vind het vooral niet kloppen omdat hij ervan overtuigd is het voor mij te doen. Hij wil mijn redder wil zijn. Maar ik ben geen slachtoffer meer. Voor mijn gevoel ook niet geweest maar om het even een naam te geven.
Maar omdat het voor mij echt een no go is dit soort gedrag. Gooi ik de handoek in de ring.
Het verwerken van zijn ontrouw maakt dat ik steeds weer stagneer in mijn eigen groei.
Het zal moeilijk worden maar ben ook sterk geworden deze 3 jaar . Kan nu destructief gedrag en patronen binnen onze relatie beter herkennen. Ook gedrag van man naar mij. Dat hij mij op een voetstuk plaats om me er vervolgens weer vanaf te laten donderen als het ware. Maakt dat ik steeds weer verval in afhankelijk gedrag.
Dat hij voor me ging knokken nadat we uit elkaar waren. Hij zag een zekere vrouw daar bij het bos.( toen wij uit elkaar waren) Ik zag een onzekere, zenuwachtige man...die zich weer goed ging voelen zodra ik bij hem was. En ik..ik wilde hem maar al te graag weer redden. Maar zie nu wel in dat hij me alleen maar pijn zal blijven doen. Zodra ik hem in mijn cirkel laat. Dus ik laat hem binnen...gebeurd er weer wat. En zo wil ok niet dat een liefdes relatie verloopt.
Toevallig had ik van de week een gesprek met een collega. Ze vroeg. Ben je nog blij met hem. Ik kon daar geen volmondig Ja op antwoorden. Realiseer me steeds meer dat hij niet met me meegroeit maar me juist beperkt. En dat ik me zo moet wapenen naar hem toe.
Hoi allemaal, graag wil ik hier ook reageren met mijn verhaal en hoop ik steun te vinden.
Mijn man en ik zijn 12 jaar samen. We hebben 2 kindjes van 5 en bijna 3. Na de bevalling van mijn jongste ben ik in een postnatale depressie beland. Dit was ook voor mijn man ontzettend heftig en hij kon hier moeilijk mee om gaan. Ik ben er, met veel hulp, uit gekrabbeld. Mijn man heeft mij niet veel kunnen steunen, hij kon dit niet aan. Net voordat ik weer volledig aan het werk ging, vorig jaar, kreeg ik te horen dat hij contact heeft gehad met een collega. Gekust, afgesproken en vooral veel via whatsapp en bellen. Hij heeft dit beëindigd en deze vrouw benaderde mij om het te vertellen. Ik was hier kapot van, was nog druk aan het opkrabbelen en dan deze klap. Ik wilde toch doorgaan, samen. Een paar weken later ben ik een ex vriendje van vroeger tegen gekomen. Hiermee kreeg ik contact, eerst onschuldig maar ik werd smoorverliefd (al die aandacht, ik wist niet wat me overkwam) en heb een affaire gehad. Mijn man is hier in januari achter gekomen (nadat ik het al wel had beeindigd). Ik heb gelogen en gezegd dat het ook nooit meer dan kussen is geweest. Mijn man kon me vergeven, vroeg me zelfs ten huwelijk! 2 maanden later werd hij verliefd op een andere vrouw. Hij wilde voor haar bij ons weggaan. Ze hebben kort contact gehad en er is, voor zover ik weet, niets lichamelijks gebeurd. Ze zijn betrapt bij de eerste keer afspreken. Dus we gingen samen verder. Tot een maand later, afgelopen april, mijn man kwam erachter dat ik wel meer heb gedaan dan alleen een kus. Dit was een hele heftige periode, waarin ik alles heb opgebiecht en we uiteindelijk naar relatietherapie zijn gegaan. Hier zijn we 1 sessie geweest. Na deze sessie sloot hij zich volledig voor me af, emotioneel gezien. Nog wel seks, maar niet meer het gevoel van samen vechten en ervoor gaan. Geen diepe gesprekken meer. Dit is nu ongeveer een maand geleden. Vorige week zijn we samen een avond weg geweest, zonder de kinderen. We hebben een hele fijne avond gehad. Gister gaf hij aan dat hij er niet mee om kan gaan wat ik heb gedaan en hij is vanochtend vertrokken.
Ik ga helemaal kapot en weet niet waar ik het zoeken moet. Had zoveel hoop dat we er samen voor konden gaan. Zoveel spijt van wat ik heb gedaan. Ik wou echt dat ik dit nooit had gedaan. Maar het voelt nu zo alsof we niet alles hebben geprobeerd. We hebben onze kinderen verteld dat papa ergens anders gaat wonen. Onze jongste van 2 begrijpt dit niet. Onze oudste van 5 is erg verdrietig. Ik probeer mijn best te doen en me groot te houden voor haar. Maar het is één grote paniekaanval. En toch nog zoveel hoop dat hij misschien terugkomt en we het nog wel proberen. Weet gewoon niet wat te doen. Sorry voor het lange bericht.
@Nina,
Jullie hebben heel wat bewogen jaren achter de rug als ik het zo lees!
Paar vragen: het lijkt erop alsof jullie na het uitkomen van de contacten met die ander (zowel vanuit hem als van jou) niet écht de diepte in zijn gegaan vwb de oorzaak? Alsof jullie er zgn ‘een streep’ onder hebben gezet en weer door. Zo simpel werkt het helaas nooit, maar dat zal inmiddels ook jullie wel duidelijk zijn.
Waarom is het maar bij 1 sessie relatietherapie gebleven? Wel seks, maar geen gesprekken, vind dat persoonlijk erg oppervlakkig en klinkt ook als conflictvermijding vanuit beiden. Waarom hebben jullie ervoor gekozen de relatietherapie niet voort te zetten?
Is het contact met die ander ook écht beëindigd gezien je partner nu is vertrokken?
Excuses voor de vele vragen, maar ik vind het verhaal te summier er dieper op in te gaan, maar begrijp het ook als je niet meer kunt/wilt vertellen….
Peet52! schreef op 16-06-2024 om 16:39:
Hai Pippeltje. Tja..dat heb ik wel vaker aangegeven. Dus dit klopt niet.
Ik vind het vooral niet kloppen omdat hij ervan overtuigd is het voor mij te doen. Hij wil mijn redder wil zijn. Maar ik ben geen slachtoffer meer. Voor mijn gevoel ook niet geweest maar om het even een naam te geven.
Maar omdat het voor mij echt een no go is dit soort gedrag. Gooi ik de handoek in de ring.
Het verwerken van zijn ontrouw maakt dat ik steeds weer stagneer in mijn eigen groei.
Het zal moeilijk worden maar ben ook sterk geworden deze 3 jaar . Kan nu destructief gedrag en patronen binnen onze relatie beter herkennen. Ook gedrag van man naar mij. Dat hij mij op een voetstuk plaats om me er vervolgens weer vanaf te laten donderen als het ware. Maakt dat ik steeds weer verval in afhankelijk gedrag.
Dat hij voor me ging knokken nadat we uit elkaar waren. Hij zag een zekere vrouw daar bij het bos.( toen wij uit elkaar waren) Ik zag een onzekere, zenuwachtige man...die zich weer goed ging voelen zodra ik bij hem was. En ik..ik wilde hem maar al te graag weer redden. Maar zie nu wel in dat hij me alleen maar pijn zal blijven doen. Zodra ik hem in mijn cirkel laat. Dus ik laat hem binnen...gebeurd er weer wat. En zo wil ok niet dat een liefdes relatie verloopt.
Toevallig had ik van de week een gesprek met een collega. Ze vroeg. Ben je nog blij met hem. Ik kon daar geen volmondig Ja op antwoorden. Realiseer me steeds meer dat hij niet met me meegroeit maar me juist beperkt. En dat ik me zo moet wapenen naar hem toe.
Peet, ik weet het niet maar zijn er nog positieve dingen tussen jullie?
Ik zou denken als jij dit al meerdere keren hebt aangegeven en hij blijft het doen: dan is het vertrouwen toch weg?
Hoe houd je dat vol?
