Verder na ontrouw - deel 8

Bij tijd en wijle lees ik dit draadje mee omdat ik ooit ook vreselijk bedrogen ben. Ik wil nu graag reageren omdat ik soms dingen lees waar ik het mee oneens ben. Zoals de aanname dat je relatie al niet goed was want anders had de ander geen kans gehad. Ik had twee jaar een relatie met mijn partner en onze relatie was echt goed. We waren vol overtuiging en met veel liefde aan het bouwen aan onze toekomst samen. Het was een ‘defect’ in mijn partner, een oud zeer, een karakterfout, hoe je het ook wil noemen, wat er toe leidde dat hij veelvuldig en met meerdere vrouwen vreemdging, ook al in relaties voor de onze. Het had dus niets met onze relatie of met mij te maken, maar alles met hem. Zomaar met zekerheid stellen dat een relatie al niet goed was maakt het slachtoffer mede verantwoordelijk en dat is in veel gevallen echt niet eerlijk en onterecht. Het doet het slachtoffer twijfelen aan zichzelf in een toch al hele nare tijd, terwijl diegene niets te verwijten valt. De vreemdganger die zijn/haar keuzes maakt zonder daar zijn/haar partner in te betrekken valt alles te verwijten. Het is heel pijnlijk dat het toch een tamelijk breed gedragen aanname is die telkens weer in dit soort discussies opduikt. 

Er zijn veel verschillende meningen over de verantwoordelijkheid de minnaar(es) wel of niet zou dragen. Ik ben van mening dat diegene absoluut mede-verantwoordelijk is voor het leed dat de vaste partner wordt aangedaan. Er mankeert iets aan je moreel kompas en je empathische vermogen als je willens en wetens meewerkt aan bedrog. Het getuigd van een mogelijk egocentrisch maar bovenal niet al te sterk karakter en/of psychische problemen en ballast uit de jeugd als je je ervoor leent om de minnaar(es) te zijn van iemand die een relatie heeft. Persoonlijk heb ik van kinds af aan altijd al een sterke afkeer gehad van bedrog en ik voel iets van minachting voor het gedrag van mannen/vrouwen die vreemdgaan. Als een man avances maakt en ik weet (of kom er later achter) dat hij een partner heeft, ook al is hij nog zo leuk, ook al hebben we een enorme persoonlijke klik, zo iemand komt niet verder dan een praatje en voortaan zou ik hem uit de weg gaan. Zo kan het dus ook. 

Na een enorm pijnlijke periode zijn mijn partner en ik destijds uit elkaar gegaan. Jaren later zijn we toch weer bij elkaar gekomen. Volgens familie en vrienden was hij na de breuk compleet ingestort, heeft hij therapie gehad en daardoor heeft hij veel geleerd. Hij heeft inzicht gekregen in zijn eigen gedrag en het besef dat hij zelfdestructief bezig was met daaraan gekoppeld de schade die hij aanrichtte aan de mensen van wie hij hield.(ook zijn kinderen, familie en vrienden) De goede basis en de liefde die wij ooit hadden was er nog steeds. Daarom zijn we opnieuw begonnen. Het heeft desondanks nog zeker drie jaar geduurd voordat het wantrouwen en verdriet hersteld waren. Mijn partner heeft er alles aan gedaan om te herstellen wat hij kapot heeft gemaakt en dat is gelukt. Het is nu iets naars wat we meegemaakt hebben in ons leven. De laatste jaren is het naar de achtergrond verdwenen. Het speelt niet meer en we hebben het heel fijn samen, het vertrouwen is weer 100% terug. Een succesvolle herstart zonder ‘smet’ kan dus echt.

Izza schreef op 28-05-2024 om 09:32:

[..]

Je hebt (zeker in een lange relatie) helaas geen garanties dat zoiets nooit zal gebeuren. Mensen denken dat zaken als een huwelijk, kinderen een lange relatie of mooie woorden hen wel zal behoeden maar een misstap is zo gemaakt. Ik heb gezien dat het iedereen kan treffen. Als dit een eenmalige gebeurtenis is zou ik kijken hoe jullie hier samen uit kunnen komen. Erg jammer om jullie relatie hier volledig voor op de kop te gooien. Maar dat werkt alleen als jij kunt vergeven (vergeten doe je het nooit). En zij aan jullie relatieproblemen wil werken. Dat zij continu contact bleef zoeken en eigenlijk een vervolg wilde (als ik dat goed begrijp) geeft namelijk wel te denken. Er zaten voor haar zaken in het contact die ze wilde behouden en niet met jou kon vinden of bespreken.

Klopt, en die zaken die ze niet met mij kon bespreken is waar ik aan moet werken. 
Mijn karakter is zo dat ik problemen, moeilijk gesprekken, 'gedoe', liever uit de weg ga. Als ze dan iemand tegenkomt waar wel diepgaande gesprekken mee kan voeren lijkt deze persoon de nieuwe ware. Zeker als deze er leuk uitziet. Alles lijkt te kloppen.

Maar sinds het bekend is en de bom is ingeslagen ben ik ontdooit. Besef wat ik heb nagelaten in de relatie, zoals de ander waarderen en dit aangeven, vragen hoe het echt is en gevoelens bespreken, niet alles voor lief nemen, dat soort zaken.

Wel heb ik mezelf afgevraagd waarom dit gedrag er bij mijn in is geslopen. En het antwoord hierop is mijns inziens dat wij in ons huwelijk wij niet meer gelijkwaardig waren of nog zijn. Dat zij dominant is en zaken bepaald. Impulsief is. En passief agressief bij feedback. Dit gedrag heeft bij mij geleid tot een stuk afstand.
Dit is ook besproken en is iets waar zij aan moet werken. Het voelt voor haar alsof ze niet zichzelf kan zijn, want je bent aan het veranderen door gedrag weg te laten of bewust aan te passen, maar gelijkwaardigheid is wel de basis van het huwelijk en dat moet terug.

MRI schreef op 28-05-2024 om 10:51:

[..]

Of was er een dynamiek in werking die ook wel valt onder de noemer 'bezit van de zaak, einde van het vermaak'? Dit wijst daar op namelijk:

Dit speelt denk ik wel mee. Als vanzelfsprekend beschouwen. 

Wat bij ons wel meespeelde is dat haar behoeftes zijn veranderd de laatste jaren. Het gedrag wat ik hierboven beschrijf vond zij in het begin, jaren geleden, wel fijn. Iemand die makkelijk door het leven gaat en weinig diepgaande gesprekken wil waarin oud zeer wordt besproken. Maar dit is veranderd, die behoefte is er wel gekomen en dat is niet zo uitgesproken naar mij. Daardoor gaf ik niet wat zij inmiddels wel nodig had. Oftewel, de 'spelregels' zijn aangepast zonder dit helder te communiceren. Dit hielp niet om beter tot elkaar te komen.

Bgd ik begrijp je reactie maar zie dat echt anders. 

In een goede relatie is er ruimte om problemen in iemand zelf (waar jij als partner inderdaad niets aan kunt doen) te kunnen bespreken. Jij bent niet verantwoordelijk voor de affaires van die ander. Een overspelige partner maakt zijn eigen keuzes en is daar zelf voor verantwoordelijk. Maar je kunt kijken naar jezelf of je relatie om te leren wat er anders had kunnen gaan. Niet als medeschuldige. Maar voor de toekomst en zelfontwikkeling. En sommige partners zijn wellicht niet toe aan een relatie. Dan is het goed daaruit te stappen (zoals bij jou). 

Tevens veel uitspraken over de minnaar of minnares. Die zou zelf problemen hebben, een slecht karakter, moreel kompas etc. Maar dat hoeft natuurlijk niet voor iedereen te gelden. Er bestaat niet zoiets als DE standaard. Iedereen heeft andere normen en waarden en het ene is niet beter dan het andere. Ik kan het vreselijk oneens zijn met de keuzes die een minnaar maakt. Maar dat is slechts mijn (of jouw) mening. Ik zou andere keuzes maken (en kan dat ook). Een ander niet. Dat maakt die ander geen slecht persoon met tal van etiketten. En het belangrijkste voor mij. Ik heb alleen afspraken en een relatie met mijn partner. Die is alleen en volledig verantwoordelijk. Met een ander heb ik niets van doen. Daar heb ik ook geen invloed op. Ik heb dus geen oordeel over de ander. Voel mij niet beter of verheven. Die persoon zal ook zijn redenen hebben gehad. Die persoon doet er voor mij ook niet toe. Ik ga dus geen gesprek aan of verwacht reacties etc. Het doet er voor mij niet toe. 

Izza schreef op 28-05-2024 om 11:14:

Tevens veel uitspraken over de minnaar of minnares. Die zou zelf problemen hebben, een slecht karakter, moreel kompas etc. Maar dat hoeft natuurlijk niet voor iedereen te gelden. Er bestaat niet zoiets als DE standaard. Iedereen heeft andere normen en waarden en het ene is niet beter dan het andere. Ik kan het vreselijk oneens zijn met de keuzes die een minnaar maakt. Maar dat is slechts mijn (of jouw) mening. Ik zou andere keuzes maken (en kan dat ook). Een ander niet. Dat maakt die ander geen slecht persoon met tal van etiketten. En het belangrijkste voor mij. Ik heb alleen afspraken en een relatie met mijn partner. Die is alleen en volledig verantwoordelijk. Met een ander heb ik niets van doen. Daar heb ik ook geen invloed op. Ik heb dus geen oordeel over de ander. Voel mij niet beter of verheven. Die persoon zal ook zijn redenen hebben gehad. Die persoon doet er voor mij ook niet toe. Ik ga dus geen gesprek aan of verwacht reacties etc. Het doet er voor mij niet toe.

Hier wil ik graag op reageren vanuit een iets ander perspectief, gerelateerd aan ontrouw en omgaan met mensen buiten je eigen relatie.
Zoals eerder gedeeld heb ik te maken met ontrouw in de relatie. Maar daarnaast ben ik tegelijkertijd ook te weten gekomen dat een bekende/vriendin ook een ONS heeft gehad. En haar partner niet heeft ingelicht. Ik weet dit wel.
Heb je in dit geval dezelfde mening zoals hier boven dik gedrukt? Of heeft hij het recht om te weten wat er speelt?

Sander2k24 schreef op 28-05-2024 om 10:28:

[..]

Klopt, en die zaken die ze niet met mij kon bespreken is waar ik aan moet werken.
Mijn karakter is zo dat ik problemen, moeilijk gesprekken, 'gedoe', liever uit de weg ga. Als ze dan iemand tegenkomt waar wel diepgaande gesprekken mee kan voeren lijkt deze persoon de nieuwe ware. Zeker als deze er leuk uitziet. Alles lijkt te kloppen.

Maar sinds het bekend is en de bom is ingeslagen ben ik ontdooit. Besef wat ik heb nagelaten in de relatie, zoals de ander waarderen en dit aangeven, vragen hoe het echt is en gevoelens bespreken, niet alles voor lief nemen, dat soort zaken.

Wel heb ik mezelf afgevraagd waarom dit gedrag er bij mijn in is geslopen. En het antwoord hierop is mijns inziens dat wij in ons huwelijk wij niet meer gelijkwaardig waren of nog zijn. Dat zij dominant is en zaken bepaald. Impulsief is. En passief agressief bij feedback. Dit gedrag heeft bij mij geleid tot een stuk afstand.
Dit is ook besproken en is iets waar zij aan moet werken. Het voelt voor haar alsof ze niet zichzelf kan zijn, want je bent aan het veranderen door gedrag weg te laten of bewust aan te passen, maar gelijkwaardigheid is wel de basis van het huwelijk en dat moet terug.

Wat ik nu vooral lees is: jij hebt zaken nagelaten en dat komt door haar gedrag. Om de gelijkwaardigheid terug te krijgen zul je dus vooral ook zelf heel hard aan de slag moeten. 

Max88 schreef op 28-05-2024 om 14:56:

[..]

Wat ik nu vooral lees is: jij hebt zaken nagelaten en dat komt door haar gedrag. Om de gelijkwaardigheid terug te krijgen zul je dus vooral ook zelf heel hard aan de slag moeten.

Helemaal mee eens. Ik heb een hoop te verbeteren. Maar waar voorheen alleen ik degene was die aan het werk moest, vind ik dat zij ook moet veranderen zodat ik gemeend gedrag kan laten zien. Ik kan niet van iemand houden die karakter-eigenschappen heeft die ik niet fijn vind.

Sander2k24 schreef op 28-05-2024 om 11:25:

[..]

Hier wil ik graag op reageren vanuit een iets ander perspectief, gerelateerd aan ontrouw en omgaan met mensen buiten je eigen relatie.
Zoals eerder gedeeld heb ik te maken met ontrouw in de relatie. Maar daarnaast ben ik tegelijkertijd ook te weten gekomen dat een bekende/vriendin ook een ONS heeft gehad. En haar partner niet heeft ingelicht. Ik weet dit wel.
Heb je in dit geval dezelfde mening zoals hier boven dik gedrukt? Of heeft hij het recht om te weten wat er speelt?

Ik heb met goede vriendinnen de afspraak gemaakt dat wij dit elkaar altijd zullen vertellen. En zelf zou ik dit ook graag willen weten. Maar ik weet dat er ook mensen zijn die liever van niets weten. Voor mij is van toepassing dat ik mensen die ik goed ken dit dus zou vertellen (wel afhankelijk van hoe betrouwbaar het verhaal is). Betreft dit een collega/kennis of iemand die verder afstaat dan meng ik mij daar verder niet in. Zelfde is overigens van toepassing op partners die ik verder totaal niet ken. 

Van een oud collega wist ik dat die een affaire heeft gehad. Dat kwam uit en na veel gedoe weer goed. Tot het enige tijd later weer verkeerd ging. Hij paste alleen beter op deze keer. Zijn vrouw kende ik niet. Nooit gezien en woonde in een andere stad etc. Dan ga ik (en mijn medecollega's) haar niet informeren. Ik zou overigens ook niet meewerken aan het geheim houden (alibi zijn bijvoorbeeld). En mocht iemand vragen dan vertel ik wat ik weet. 

Sander2k24 schreef op 28-05-2024 om 16:19:

[..]

Helemaal mee eens. Ik heb een hoop te verbeteren. Maar waar voorheen alleen ik degene was die aan het werk moest, vind ik dat zij ook moet veranderen zodat ik gemeend gedrag kan laten zien. Ik kan niet van iemand houden die karakter-eigenschappen heeft die ik niet fijn vind.

Heel eerlijk? In een relatie moet je gewoon jezelf kunnen zijn. Jezelf veranderen of een ander willen veranderen kan niet. Mensen zijn hoe ze zijn. Dat heb je als partner te accepteren. Wat dingen aanpassen kan natuurlijk. Maar echt veranderen niet. Dan is het accepteren of besluiten dat deze relatie niet bij jou past. 

Sander2k24 schreef op 28-05-2024 om 11:25:

[..]

Hier wil ik graag op reageren vanuit een iets ander perspectief, gerelateerd aan ontrouw en omgaan met mensen buiten je eigen relatie.
Zoals eerder gedeeld heb ik te maken met ontrouw in de relatie. Maar daarnaast ben ik tegelijkertijd ook te weten gekomen dat een bekende/vriendin ook een ONS heeft gehad. En haar partner niet heeft ingelicht. Ik weet dit wel.
Heb je in dit geval dezelfde mening zoals hier boven dik gedrukt? Of heeft hij het recht om te weten wat er speelt?

Je stelt de vraag niet aan mij, toch wil ik even reageren. Een goede kennis van mij had een affaire en vertelde daar telkens in geuren en kleuren over. Ik heb haar gevraagd of ze wilde stoppen met mij deelgenoot maken van haar avonturen. Ik ken haar man ook. Ik zou me medeplichtig voelen aan het bedrog als ik er geen afstand van nam. Ook heb ik aangegeven niet te zullen liegen als hij mij ooit vragen zou stellen. Daarnaast vond ik het niet zo empathisch van haar aangezien ze wist wat ik had meegemaakt. De vriendschap is toen flink bekoeld. Dat vond ik niet persé nodig maar blijkbaar wilde ze toch echt haar verhaal bij mij kwijt en dat kon niet meer. 

Sander2k24 schreef op 28-05-2024 om 16:19:

[..]

Helemaal mee eens. Ik heb een hoop te verbeteren. Maar waar voorheen alleen ik degene was die aan het werk moest, vind ik dat zij ook moet veranderen zodat ik gemeend gedrag kan laten zien. Ik kan niet van iemand houden die karakter-eigenschappen heeft die ik niet fijn vind.

Denk dat jullie beide aan het werk moeten. En tuurlijk is het ergens mis gegaan. Maar dat geeft een ander geen vrijbrief om vreemd te gaan. Geen eerlijke keuze heb je dan.

En je schrijft dat je vrouw dominant is. Ik snap dat je daarvan dichtklapt. Want wordt jij wel gehoord. Heeft je vrouw spijt van het vreemdgaan?

Bgdrrejnxs53226 schreef op 28-05-2024 om 18:55:

[..]

Je stelt de vraag niet aan mij, toch wil ik even reageren. Een goede kennis van mij had een affaire en vertelde daar telkens in geuren en kleuren over. Ik heb haar gevraagd of ze wilde stoppen met mij deelgenoot maken van haar avonturen. Ik ken haar man ook. Ik zou me medeplichtig voelen aan het bedrog als ik er geen afstand van nam. Ook heb ik aangegeven niet te zullen liegen als hij mij ooit vragen zou stellen. Daarnaast vond ik het niet zo empathisch van haar aangezien ze wist wat ik had meegemaakt. De vriendschap is toen flink bekoeld. Dat vond ik niet persé nodig maar blijkbaar wilde ze toch echt haar verhaal bij mij kwijt en dat kon niet meer.

De vraag was voor iedereen die hier ervaring mee heeft.

In mijn geval weet ik van een kennis/vriendin dat ze vreemd is gegaan máár andersom heb ik ook onlangs meegemaakt: een vriendin van mij wist ook dat mijn vrouw eenmalig met een ander heeft gezoend tijdens een feest. Die vriendin heeft dit dus niet met mij gedeeld.
Ik neem haar dit niet kwalijk maar het heeft wel invloed gehad op de relatie in onze vriendenkring. Bijvoorbeeld overslaan van bijeenkomsten, zoals verjaardagen. Ik had wel door dat zij minder vaak langs kwam maar aangezien ik nergens van af wist had ik dit natuurlijk nooit gekoppeld aan het zoen-incident van mijn vrouw met een ander.

Zij heeft wel aan mijn vrouw gevraagd het met mij te delen, wat nooit gebeurd is. Mijn vrouw vond het zoen-incident niet belangrijk genoeg om te delen met mij. Later hebben ze het er nooit meer over gehad.

In die andere situatie, waarbij ik weet dat iemand ontrouw is geweest en haar partner ken die nergens vanaf weet, vind ik het daarom lastig om het niet te delen met hem. Hij heeft recht om het te weten. Maar omdat hij wat ver van mij afstaat is de drempel wat hoog om het te delen.

Peet52! schreef op 28-05-2024 om 23:10:

[..]

Denk dat jullie beide aan het werk moeten. En tuurlijk is het ergens mis gegaan. Maar dat geeft een ander geen vrijbrief om vreemd te gaan. Geen eerlijke keuze heb je dan.

En je schrijft dat je vrouw dominant is. Ik snap dat je daarvan dichtklapt. Want wordt jij wel gehoord. Heeft je vrouw spijt van het vreemdgaan?

Het klopt dat we hieraan moeten werken. Echter, op dit moment voel ik me gedwongen om extra genegenheid te tonen, terwijl zij zich als het 'slachtoffer' opstelt omdat ik dat de laatste tijd niet heb gedaan. Dit zorgt ervoor dat ik me ellendig voel, slecht slaap en eet, etc. Ondertussen lijkt zij nergens last van te hebben en geniet ze volop van het leven.

Hoewel ze haar daden betreurt, is het voor mij onduidelijk of ze spijt heeft van de pijn die ze mij heeft aangedaan of van de schade die ze heeft toegebracht aan ons gezin en ons leven.

Ze opperde al snel dat we dit een "kans" konden zien om er sterker uit te komen. Dit gaf me het gevoel dat ze zich niet kon verplaatsen in mijn of iemands anders positie. Het leek alsof het haar niet raakte.
Zoals ik hierboven schrijf wist een vriendin van het zoenen van mijn vrouw met een ander. Die vriendin droeg dus ongevraagd een geheim. Toen ik dat mijn vrouw duidelijk maakte zei ze: "Die is daar echt niet iedere dag mee bezig hoor". Ik heb toen wel met die vriendin afgesproken om aan te geven dat ik het wist zodat ze niet naar mijn met het geheim rondliep.

Haar lichaamstaal en daden verraden weinig spijt. Voor haar lijkt er niet veel veranderd te zijn. Ik denk dat ze al vrede heeft met de situatie sinds het nieuws bekend werd. Echter, ze geeft wel aan dat ze het moeilijk vindt om mij zo te zien lijden.

Ondanks onze vele gesprekken, komt spijtbetuiging zelden ter sprake. Is het nodig om spijt herhaaldelijk te uiten, of volstaat één of twee keer om je gevoelens duidelijk te maken?

Spijt betuigen of sorry zeggen is voor iemand met dominant gedrag vaak een stuk lastiger verwacht ik. Omdat er in ons huwelijk dan geen gelijkwaardigheid is. Zij ervaart superioriteit ten opzichte van mij, wat het kwetsbaar opstellen door sorry te zeggen bemoeilijkt denk ik.

Anna Cara schreef op 29-05-2024 om 08:41:

Sander, heb je de andere video's ook bekeken? Of blogs gelezen? En heb jij helder wat zij anders wil van jou. En jij van haar?

Als jij verandert, verandert de ander vaak ook omdat er andere dynamiek ontstaat. Maar als jij bepaalde karakter trekken niet (meer) in je relatie wil wordt het lastig. Gedrag kan veranderd worden maar karakter niet. Toch is het niet van Zo is iemand. Vaak is het gedrag. Als je dingen die jij graag anders ziet op een juiste manier (vanuit jezelf en niet aanvallend maar onderzoekend) naar je partner brengt, kan die eraan gaan werken. Het begint bij bewustwording. Als diegene zegt dat kan of wil ik niet veranderen, trek dan je eigen plan.

Het is in ieder geval goed om in jullie communicatiestijl te duiken. En welke 'dans' jullie probleem is.

Oh en ik zou zeker een onwetende bedrogen iemand informeren over het vreemdgaan van haar partner. Niets erger dan dat andere het weten en jij niet. Ik ben nog steeds intens dankbaar dat iemand het mij vertelde. Helaas anderen niet. Het had jaren geleden al kunnen stoppen. Gewoon zeggen dus, desnoods anoniem.

Ik weet wat ze anders wil zien, meer gezien, gehoord, en geliefd voelen. Daar kan ik aan voldoen.

Andersom verwacht ik gelijkwaardigheid in de relatie. Dat betekend minder dominant gedrag. Dat vindt ze lastig omdat ze zich dan moet 'inhouden'. Of het van lastig naar onmogelijk gaat moet de toekomst uitwijzen.

In mijn geval zal anoniem als snel bij mij uitkomen ben ik bang. Maar wat het lastig maakt is dat je niet weet wat voor relatie de ander heeft. Misschien hebben zijn wel een afspraak dat dit akkoord is...