Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Sorry maar waarom zou je in een relatie willen zitten zonder vertrouwen? Wat mij betreft echt de basis van iedere relatie. Als dat er al niet is in elkaar kan je wat mij betreft beter stoppen. Iemand die ik niet kan vertrouwen respecteer ik ook niet. Laat staan dat ik mij er veilig en geliefd bij kan voelen.
Puinhoop schreef op 04-12-2023 om 22:40:
[..]
Kortom, je kunt doorgaan, maar het vertrouwen hoeft niet terug te komen. Dat is jammer. Maar ook daarmee kun je je huwelijk voortzetten.
Waarom zou je dat willen?
Puinhoop schreef op 04-12-2023 om 22:40:
[..]
Liegen maakt je vertrouwen kapot, zeker weten. De mijne zweeg over de ware toedracht, begon over een zoen. Pas anderhalf jaar later kwam na mijn aandringen de aap uit de mouw : hij was met 'r naar bed geweest. Omdat ik niet geloofde dat hij eerlijk was en evenmin spijt zag, bleef ik hem er over vragen en dat vond ie vervelend. Maar uitei delijk kreeg ik zo wel de waarheid boven tafel.Weer een jaar later loog hij over iets anders, het maar daarop nog eens, en inmiddels waarschuwt hij dat hij niet weet of hij de verleiding zal weerstaan 'als de situatie zich nog eens voordoet '.
Kortom, ik vertrouw hem niet. Het is niet meer teruggekomen. Ik ben keihard door mijn naïeve wolk afgedonderd, maar sta nu steviger in mijn schoenen dan toen.
Natuurlijk zal het pijn dien, als hij weer vreemdgaat. Maar ik ga me daar geen enkel schuldgevoel over laten aankletsen. Niet meer. Het is zijn fout. Als er 'een situatie ontstaat ' waarin hij ontevreden is met onze relatie, net als toen,moet hij zelf het initiatief nemen daarover te beginnen. Niet achteraf komen klagen, als hij al heeft liggen rollebollen.
Kortom, je kunt doorgaan, maar het vertrouwen hoeft niet terug te komen. Dat is jammer. Maar ook daarmee kun je je huwelijk voortzetten.
Hey Puinhoop,
Ik kan je waarschijnlijk wel voor een stuk volgen, maar mag ik vragen wat je bij hem houdt? Puur nieuwsgierigheid eigenlijk.
Ik las ooit een boek “Ik hou van je maar ik vertrouw je niet” Is het zoiets?
Ik bekijk het zelf ook redelijk rationeel. Ik weet nu dat mijn man in staat is om verregaand te liegen. (Hij heeft me wel nooit schuldgevoelens aangepraat en heeft ook het vaste voornemen om mijn vertrouwen terug te winnen) maar inderdaad, naïef worden we nooit meer. Ook niet als het een andere (nieuwe) partner zou betreffen. Ik heb Izza hier ooit op het forum zien schrijven dat ze een voorstander is van zwijgen bij een misstap (is misschien veranderd nu) en ook dat vreemdgaan altijd bij iedereen kan gebeuren, dus kan je misschien evengoed blijven waar je bent, als eigenlijk niemand te vertrouwen is totdat het tegendeel bewezen is? Oprechte vraag.
Ik bekijk heel de kwestie in mijn gezin nu ook rationeler. Ons idee is nu dat we verliefdheden of verleidingen bespreken, eigenlijk dat we àlles bespreken wat met de relatie heeft te maken, maar dat de relatie eindigt bij een volgende leugen. Dat is een soort voorwaarde, waar we vroeger een onvoorwaardelijke relatie hadden. Maar dat zal hetzelfde zijn bij mij in een eventuele volgende relatie. Ik neem dat gewoon mee. Ik had ook nooit het idee dat er zware relatieproblemen waren, integendeel. Het ging altijd goed tussen ons. Ook hij, van in het begin al, zei me dat het niets met mij of onze relatie had te maken. Het begon met “zwijgen”, een extraatje, een leugentje om bestwil, maar het is uitgegroeid tot een ramp waar hij zich eigenlijk voor schaamt. Veel mensen kennen zichzelf niet. Ze storten zich in iets waar ze de gevolgen zelfs niet eens van kunnen vermoeden (of verdringen).
Ik steek inderdaad voor echt niemand mijn handen in het vuur. Volgens mij kan iedereen een misstap begaan. Dat wil niet zeggen dat ik geen vertrouwen in anderen heb. Een relatie heeft voor mij absoluut vertrouwen nodig als basis. Maar ik ben daarin niet naïef in de zin dat ik denk dat zoiets nooit zou kunnen gebeuren. Ook denk ik dat de kans groter is als het al eens is voorgevallen omdat je de grens al over bent geweest.
Ik zou het zelf overigens wel willen weten. Maar niet iedereen is hetzelfde. Ik ken situaties waarbij iemand het liever niet had geweten of waar men een oogje dichtknijpt. Zelfs een verhaal van een vrouw die boos is geworden op de persoon die haar heeft ingelicht. Dat heeft mij wel aan het denken gezet wat ik zou doen in zo'n situatie. Iedereen is anders.
Sommige mensen zijn trouwens heel erg naïef. Ooit een collega die stelde dat haar man niet vreemd zou gaan "want hij had haar toch".
Heb in mijn tijd als vrijgezel meer dan genoeg gezien wat dat betreft. Ook de tijd in een open relatie was erg leerzaam. Veel (gebonden) mannen die dan denken dat je overal voor in bent. Dat is absoluut niet hoe zoiets werkt! Waren nog beledigd ook.
Izza schreef op 05-12-2023 om 11:28:
Sommige mensen zijn trouwens heel erg naïef. Ooit een collega die stelde dat haar man niet vreemd zou gaan "want hij had haar toch".
Heb in mijn tijd als vrijgezel meer dan genoeg gezien wat dat betreft. Ook de tijd in een open relatie was erg leerzaam. Veel (gebonden) mannen die dan denken dat je overal voor in bent. Dat is absoluut niet hoe zoiets werkt! Waren nog beledigd ook.
Dat laatste herken ik. Ten tijde van mijn open relatie stond ik gewoon verstomd van hoeveel gebonden mannen niet vies zijn van een avontuurtje. Zeker als ze denken dat het niet zal uitkomen. Wat soms lukt. Maar evengoed kwam het wel uit, door stom toeval, of omdat ze overmoedig worden en slordig, of ze hebben zichzelf op den duur niet meer in de hand, of ze worden verliefd en weten met zichzelf geen blijf meer, met alle rampzalige gevolgden vandien. Een man die zijn penis achterna loopt denkt over het algemeen niet teveel na over de gevolgen. Dat is mijn ervaring. De enige voorwaarde is gelegenheid en de relatieve zekerheid dat het nooit uitkomt. Maar de dingen kunnen anders lopen. Daarom is het misschien goed dat mijn man dit eens ondervonden heeft. We hebben samen serieus afgezien. Ook hij. En allemaal voor … wat eigenlijk? De volgende keer zal er wel een grotere rem opstaan. Al heb je inderdaad een categorie die vlugger zal toegeven. Nl. diegene die nooit verantwoordelijkheid genomen hebben voor hun capriolen.
Theekannetje schreef op 05-12-2023 om 12:04:
[..]
Dat laatste herken ik. Ten tijde van mijn open relatie stond ik gewoon verstomd van hoeveel gebonden mannen niet vies zijn van een avontuurtje. Zeker als ze denken dat het niet zal uitkomen. Wat soms lukt.
Ja mijn vriendinnen en ik zeggen vaak "er zijn weinig tot geen mannen die 'nee' zullen zeggen tegen de verleiding van een een vrouw die zich aanbiedt. Ik denk ook dat daar ten diepste het vrouwen meer verantwoordelijk houden voor vreemdgaan vandaan komt.
Kwestie is: wat moeten we met dat gegeven? Moeten we incalculeren dat de kans groot is dat een man vreemd zal gaan? Is het fair dat je eigenlijk afhankelijk bent van andere vrouwen voor het monogaam blijven van je relatie. Moet je 'je kaarten goed spelen' zodat een man heel veel te verliezen heeft als jij hem dumpt om het vreemdgaan? Het feit dat ik vermoed dat een man geen nee zal zeggen tegen aangeboden seks heeft mij in het verleden onzeker en wantrouwend gemaakt. Ook bij partners die wel trouw waren (vzv ik wist dan). Het had gevolgen voor mijn gedrag in de relatie: mijn partner wist van mij dat ik trouw was en voelde zich daar comfortabel bij, ik voelde me minder comfortabel want ik voelde dat een 'misstap' voor de ander makkelijker gemaakt was dan voor mij.
En ja: het is een aanname, het zal heus niet voor alle mannen gelden. En vrouwen gaan ook vreemd, ik weet het.
Maar for arguments sake heb ik het iets gechargeerd, want ik hoor dat het gegeven echt speelt in de hoofden en emoties van vrouwen.
Het heeft ook positieve kanten… namelijk: je moet je als bedrogen vrouw niet minderwaardig voelen of je afvragen waar je tekort geschoten bent, want elke vrouw kan het … je moet niet bijzonder knap of bijzonder in het algemeen zijn, als je je vislijn uitgooit blijft er altijd wel een vis aanhangen. Het is echt poepsimpel om een man te verleiden.
Er zijn natuurlijk trouwe mannen. Ik ken er. Zij zeggen van zichzelf dat ze ook een zekere trots hebben en geen slaaf van hun hormonen willen zijn. Meestal mannen die zich zeer bewust zijn van zichzelf, beseffen waar het gevaar zit en dit bewust uit de weg gaan. Juist omdat ze goed weten hoe het werkt. Zij zoeken de grens niet op. Vermijden gevaarlijke situaties, omdat ze weten hoe de biologie ineen zit.
Mannen die vreemdgaan kunnen perfect in staat zijn om nog van hun vrouw te houden. En denken dat ze het goed voor elkaar hebben. Voor even.
Vrouwen die vreemd gaan hebben hun man al losgelaten, denk ik.
Ook gechargeerd, maar in grote lijnen wat ik soms denk.
Dat laatste betekent niet dat bedrogen mannen hun vrouwen niet kunnen terugwinnen trouwens.
Puinhoop schreef op 04-12-2023 om 22:40:
[..]
Liegen maakt je vertrouwen kapot, zeker weten. De mijne zweeg over de ware toedracht, begon over een zoen. Pas anderhalf jaar later kwam na mijn aandringen de aap uit de mouw : hij was met 'r naar bed geweest. Omdat ik niet geloofde dat hij eerlijk was en evenmin spijt zag, bleef ik hem er over vragen en dat vond ie vervelend. Maar uitei delijk kreeg ik zo wel de waarheid boven tafel.Weer een jaar later loog hij over iets anders, het maar daarop nog eens, en inmiddels waarschuwt hij dat hij niet weet of hij de verleiding zal weerstaan 'als de situatie zich nog eens voordoet '.
Kortom, ik vertrouw hem niet. Het is niet meer teruggekomen. Ik ben keihard door mijn naïeve wolk afgedonderd, maar sta nu steviger in mijn schoenen dan toen.
Natuurlijk zal het pijn dien, als hij weer vreemdgaat. Maar ik ga me daar geen enkel schuldgevoel over laten aankletsen. Niet meer. Het is zijn fout. Als er 'een situatie ontstaat ' waarin hij ontevreden is met onze relatie, net als toen,moet hij zelf het initiatief nemen daarover te beginnen. Niet achteraf komen klagen, als hij al heeft liggen rollebollen.
Kortom, je kunt doorgaan, maar het vertrouwen hoeft niet terug te komen. Dat is jammer. Maar ook daarmee kun je je huwelijk voortzetten.
Dat vind ik wel een provocerende uitspraak. Wil hij wel verder met de relatie?
Theekannetje schreef op 05-12-2023 om 15:57:
Er zijn natuurlijk trouwe mannen. Ik ken er. Zij zeggen van zichzelf dat ze ook een zekere trots hebben en geen slaaf van hun hormonen willen zijn. Meestal mannen die zich zeer bewust zijn van zichzelf, beseffen waar het gevaar zit en dit bewust uit de weg gaan. Juist omdat ze goed weten hoe het werkt. Zij zoeken de grens niet op. Vermijden gevaarlijke situaties, omdat ze weten hoe de biologie ineen zit.
Of zijn dit mannen die later gedumpt worden door hun vrouw omdat ze saai zijn? Geen mannelijkheid enz enz. Soms lijkt het dat een man beter vreemd kan gaan om de aandacht van zijn vrouw te behouden. Dan gaat ze voor hem vechten. Vroeg of laat wordt je toch tegenwoordig als man gedumpt. Al vaker hier gezegd/gelezen 80% van de scheidingen wordt ingezet door een vrouw.
MRI schreef op 05-12-2023 om 12:31:
[..]
Ja mijn vriendinnen en ik zeggen vaak "er zijn weinig tot geen mannen die 'nee' zullen zeggen tegen de verleiding van een een vrouw die zich aanbiedt. Ik denk ook dat daar ten diepste het vrouwen meer verantwoordelijk houden voor vreemdgaan vandaan komt.
Kwestie is: wat moeten we met dat gegeven? Moeten we incalculeren dat de kans groot is dat een man vreemd zal gaan? Is het fair dat je eigenlijk afhankelijk bent van andere vrouwen voor het monogaam blijven van je relatie. Moet je 'je kaarten goed spelen' zodat een man heel veel te verliezen heeft als jij hem dumpt om het vreemdgaan? Het feit dat ik vermoed dat een man geen nee zal zeggen tegen aangeboden seks heeft mij in het verleden onzeker en wantrouwend gemaakt. Ook bij partners die wel trouw waren (vzv ik wist dan). Het had gevolgen voor mijn gedrag in de relatie: mijn partner wist van mij dat ik trouw was en voelde zich daar comfortabel bij, ik voelde me minder comfortabel want ik voelde dat een 'misstap' voor de ander makkelijker gemaakt was dan voor mij.
En ja: het is een aanname, het zal heus niet voor alle mannen gelden. En vrouwen gaan ook vreemd, ik weet het.
Maar for arguments sake heb ik het iets gechargeerd, want ik hoor dat het gegeven echt speelt in de hoofden en emoties van vrouwen.
Dit is eigenlijk een hele ouderwetse gedachte die ervan uitgaat dat mannen primitieve wezens zijn die hun driften niet kunnen beteugelen. Walgelijk om zo te denken.
Ruud1971! schreef op 05-12-2023 om 16:13:
[..]
Of zijn dit mannen die later gedumpt worden door hun vrouw omdat ze saai zijn? Geen mannelijkheid enz enz. Soms lijkt het dat een man beter vreemd kan gaan om de aandacht van zijn vrouw te behouden. Dan gaat ze voor hem vechten. Vroeg of laat wordt je toch tegenwoordig als man gedumpt. Al vaker hier gezegd/gelezen 80% van de scheidingen wordt ingezet door een vrouw.
Volgens onderzoek komt dat omdat vrouwen veel minder "voordeel" uit een relatie halen dan mannen. Nog steeds is er sprake van een ongelijke verdeling in gezinnen waarbij vrouwen zijn gaan werken maar daarnaast verantwoordelijk zijn voor het overgrote deel van het huishouden en de kinderen. Vroeger hun enige taak nu iets dat ze naast een drukke baan doen. Ook speelde mee dat vrouwen andere vrouwen hebben waarmee ze vanaf jonge leeftijd emotionele banden hebben en persoonlijke zaken kunnen bespreken. Terwijl mannelijke vriendschappen anders in elkaar zitten. Het kwam erop neer dat mannen die behoefte tot dit type contact uit hun partner halen terwijl vrouwen daar (vaak meerdere) andere vrouwen voor hebben.
Vreemdgaan om je vrouw te behouden is het domste dat je kunt doen. Het gros van de vrouwen wijst je dan de deur (en terecht). En het is als vrouw vele malen makkelijker om een nieuwe partner of alleen seks te krijgen dan als man.
Pippeltje schreef op 05-12-2023 om 17:25:
[..]
Dit is eigenlijk een hele ouderwetse gedachte die ervan uitgaat dat mannen primitieve wezens zijn die hun driften niet kunnen beteugelen. Walgelijk om zo te denken.
Ben ik helemaal met je eens. En toch... lijkt het in de praktijk dat de mannen die wel nee zouden zeggen een minderheid zijn.
Maar omdat ik het met je eens ben, weiger ik ook mannen te verexcuseren voor bepaald 'hormonaal' gedrag: je bent een denkend wezen, die zelf kan kiezen. Maar of het nu een mythe of realiteit is, veel vreemdgangers verlaten zich hier wel op. En veel trouwe echtgenotes geven de minnares de schuld met deze redenette in hun achterhoofd.
Je merkt, ik twijfel zelf of deze bewering stand houdt. En ik heb zelf gemerktedat er nogal veel mannen zijn die gebonden zijn maar dat eigenlijk geen bezwaar vinden om een poging te wagen iemand te versieren. Ik blijf er op hameren dat mannen ook accountable zijn voor hun gedrag maar word vaak tegengesproken door vrouwen die dat naief vinden.
Theekannetje schreef op 05-12-2023 om 15:57:
Het heeft ook positieve kanten… namelijk: je moet je als bedrogen vrouw niet minderwaardig voelen of je afvragen waar je tekort geschoten bent, want elke vrouw kan het … je moet niet bijzonder knap of bijzonder in het algemeen zijn, als je je vislijn uitgooit blijft er altijd wel een vis aanhangen. Het is echt poepsimpel om een man te verleiden.
Er zijn natuurlijk trouwe mannen. Ik ken er. Zij zeggen van zichzelf dat ze ook een zekere trots hebben en geen slaaf van hun hormonen willen zijn. Meestal mannen die zich zeer bewust zijn van zichzelf, beseffen waar het gevaar zit en dit bewust uit de weg gaan. Juist omdat ze goed weten hoe het werkt. Zij zoeken de grens niet op. Vermijden gevaarlijke situaties, omdat ze weten hoe de biologie ineen zit.
Mannen die vreemdgaan kunnen perfect in staat zijn om nog van hun vrouw te houden. En denken dat ze het goed voor elkaar hebben. Voor even.
Vrouwen die vreemd gaan hebben hun man al losgelaten, denk ik.
Ook gechargeerd, maar in grote lijnen wat ik soms denk.
- Mee eens hoor: beschikbaarheid maakt aantrekkelijk. Maar wat heb je daar aan als vrouw?
- Nou inderdaad. eigenlijk vind ik dat het best genormaliseerd mag worden dat een man ook een soort van 'zuinig' op zichzelf is, in de zin dat hij maar niet zomaar met iemand naar bed gaat. Ik weet ook niet of het biologisch is hoor, ik had altijd meer libido dan mijn relaties.
- ja ik vermoed soms ook dat vrouwen die vreemd gaan, hun man al meer losgelaten hebben.
