Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
LifeEvent! schreef op 03-03-2025 om 01:07:
https://open.spotify.com/episode/3l2O3VIrR1pbgtgvkWyOb4?si=W-Hks85EQaiqgvuDn6t4eA
Hoe om te gaan met triggers. Een podcast van de ontrouw specialist
Die ga ik straks eens beluisteren
Stresskipje schreef op 03-03-2025 om 15:24:
@winnie86
Waarom kun jij niet zeggen wat je nodig hebt? Weet je je gevoel niet onder woorden te brengen? Weet je niet wat er concreet achter je gevoel zit?
Ik moet ook letterlijk tegen mn man zeggen wat ik wil, of hoe ik iets bedoel. anders heeft hij ook geen idee of vat het anders op (vermoedelijk ook ass). Na jaren van communiceren heeft hij ook geleerd te vragen wat ik van hem verwacht of hoe ik iets bedoel. Onempathische mensen zijn misschien niet empathisch, maar wel leerbaar. Ookal is hij beperkt in zich inleven, dan hoeft het nog geen eenrichtingsverkeer te zijn.
Ik heb moeite met mijn gevoel onder woorden te brengen inderdaad. Ik herken zelf ook niet steeds wat ik op welk moment nodig heb. Het is dan chaos in mijn hoofd en ik voel me gewoon slecht en overprikkeld en sluit me dan af(2 ASS'ers bij elkaar hier, als we de kinderen niet meetellen dan 😅, maar alle twee op de hele andere kant van het spectrum. Ik emotioneel en meevoelend, hij rationeel en last om een ander in te schatten)
MRI schreef op 09-03-2025 om 17:35:
[..]
Kijk dit bedoel ik. Waarom denk hij dat hij zich dit antwoord kan veroorloven? Hier zou hij toch stevige repliek op dienen te krijgen. Iets van 'wat maak jij mij nou, je liegt en bedriegt en je laat me daarna maar rondzwemmen met vragen en je doet er helemaal niks en je denkt dat de relthep het wel oplost? Nou ik heb nieuws voor je: met deze houding ga ik het niet met je redden! (en dat met pittige ferme stem)
Enfin je moet dat wel voelen natuurlijk en doordat lijntrekken word je steeds meer bij jezelf weggehaald. Mag jij boos zijn van jezelf? ook in andere situaties?
Nou, ik ben normaal niet het type dat snel boosheid uit. Meer dat ik dat pas doe wanneer ik me echt klem voel in een hoekje en dan word ik wel echt boos. Dat gebeurd gelukkig niet vaak.
Wel heb ik sinds de affaire aan het licht gekomen is, dat ik wel iets sneller ontevreden ergens over uit. Met name wanneer ik het gevoel heb wanneer iemand wat achter mijn rug om doet of zegt (tsjah, vertrouwen geschaad en het lichtste gevoel van dat er weer aan mijn vertrouwen wordt getoornd denk ik..)
Boosheid wel weer aanwezig nu thuis. Man kwam even terug op de discussie (al omkledend en wel omdat hij de deur uit wilde) en benoemde een miniscuul puntje en ging niet door op de rest, waarop ik dus een vraag stelde. Dus hij deelde nog even mee dat 'dit werkt zo niet. Ik ga geen verantwoording afleggen [over contact met Truus]'. Toen liep hij weg. Dus ben ook naar beneden gegaan en boos gevraagd wat dit te betekenen had en waar hij eigenlijk heen ging. Hij gaf aan dat hij chagerijnig is en een rondje ging rijden. Dus heb (alles boos) aangegeven dat hij wel degelijk verantwoording dient af te leggen als hij wat wilt. Dat als je vreemd bent gegaan je er wel over dient te praten. Dat hij iedereen aardiger behandelt dan mij. Waarop hij zei dat hij niemand aardig behandelt. Dus ik nog een keer gezegd dat hij tegen iedereen aardiger is en dat hij zich naar mij als een zak gedraagt. Dat hij mij gewoon wéér laat zitten nadat hij me de boodschap geeft dat dit niet werkt. En dat als hij hier thuis wilt blijven hij normaal tegen me moet gaan doen. Dat ik dacht dat we klaar waren met dat weggaan van hem wanneer iets in een gesprek te dichtbij komt. Daarna gezegd 'dag [naam] en ga lekker je rondje rijden' en de deur met een noodvaart dichtgesmeten. Kind wakker, kat geschrokken, schilderijtje bleef net aan hangen.
Bah.
Geen idee waar hij naartoe is. Hij zei nog ergens tussendoor iets van 'mijn hele leven is kut' gevolgd met 'ik krijg op mijn werk niks af'. Werk is een belangrijk onderdeel voor hem (belangrijker dan ons denk ik eerlijk gezegd..). En dat laatste voelt als een sneer naar mij omdat hij de komende paar weken wat dagen vrij heeft moeten nemen omwille van iets dat ik ga doen en hij de kinderen etc dus een paar dagen moet doen ipv dat hij kan werken die dagen.
Of dit nou zo helpend is, weet ik niet. Maar die eeuwige impasse van hem is dat natuurlijk ook niet dus dat continueren is ook zinloos..
Geen idee waar hij naartoe is. Hij zei nog ergens tussendoor iets van 'mijn hele leven is kut' gevolgd met 'ik krijg op mijn werk niks af'. Werk is een belangrijk onderdeel voor hem (belangrijker dan ons denk ik eerlijk gezegd..). En dat laatste voelt als een sneer naar mij omdat hij de komende paar weken wat dagen vrij heeft moeten nemen omwille van iets dat ik ga doen en hij de kinderen etc dus een paar dagen moet doen ipv dat hij kan werken die dagen.
Misschien werkt het als je tegen hem zegt dat als jullie uit elkaar gaan, hij de helft van de tijd de kinderen heeft? Ik denk dat hij zich dat niet realiseert…
Buitenspel2024 schreef op 09-03-2025 om 17:07:
[..]
Zou ik op zich wel kunnen doen, maar dan liever op een andere manier, in een brief ofzo. Geloof niet dat ik hem op dit forum wil
dan ben ik mijn vertrouwde steunplekje straks kwijt en ik vind dit zo'n fijne plek.
(De metafoor van de put kent 'ie, hij heeft Ferdinand Bijzet ook beluisterd maar doet niet veel met die adviezen..)
Je kan gewoon de tekst kopiëren die je wil laten lezen, dat deed ik ook al als ik hem iets wilde laten zien dat me trof of net hielp
Buitenspel2024 schreef op 09-03-2025 om 20:22:
[..]
Nou, ik ben normaal niet het type dat snel boosheid uit. Meer dat ik dat pas doe wanneer ik me echt klem voel in een hoekje en dan word ik wel echt boos. Dat gebeurd gelukkig niet vaak.
Wel heb ik sinds de affaire aan het licht gekomen is, dat ik wel iets sneller ontevreden ergens over uit. Met name wanneer ik het gevoel heb wanneer iemand wat achter mijn rug om doet of zegt (tsjah, vertrouwen geschaad en het lichtste gevoel van dat er weer aan mijn vertrouwen wordt getoornd denk ik..)
Boosheid wel weer aanwezig nu thuis. Man kwam even terug op de discussie (al omkledend en wel omdat hij de deur uit wilde) en benoemde een miniscuul puntje en ging niet door op de rest, waarop ik dus een vraag stelde. Dus hij deelde nog even mee dat 'dit werkt zo niet. Ik ga geen verantwoording afleggen [over contact met Truus]'. Toen liep hij weg. Dus ben ook naar beneden gegaan en boos gevraagd wat dit te betekenen had en waar hij eigenlijk heen ging. Hij gaf aan dat hij chagerijnig is en een rondje ging rijden. Dus heb (alles boos) aangegeven dat hij wel degelijk verantwoording dient af te leggen als hij wat wilt. Dat als je vreemd bent gegaan je er wel over dient te praten. Dat hij iedereen aardiger behandelt dan mij. Waarop hij zei dat hij niemand aardig behandelt. Dus ik nog een keer gezegd dat hij tegen iedereen aardiger is en dat hij zich naar mij als een zak gedraagt. Dat hij mij gewoon wéér laat zitten nadat hij me de boodschap geeft dat dit niet werkt. En dat als hij hier thuis wilt blijven hij normaal tegen me moet gaan doen. Dat ik dacht dat we klaar waren met dat weggaan van hem wanneer iets in een gesprek te dichtbij komt. Daarna gezegd 'dag [naam] en ga lekker je rondje rijden' en de deur met een noodvaart dichtgesmeten. Kind wakker, kat geschrokken, schilderijtje bleef net aan hangen.
Bah.
Geen idee waar hij naartoe is. Hij zei nog ergens tussendoor iets van 'mijn hele leven is kut' gevolgd met 'ik krijg op mijn werk niks af'. Werk is een belangrijk onderdeel voor hem (belangrijker dan ons denk ik eerlijk gezegd..). En dat laatste voelt als een sneer naar mij omdat hij de komende paar weken wat dagen vrij heeft moeten nemen omwille van iets dat ik ga doen en hij de kinderen etc dus een paar dagen moet doen ipv dat hij kan werken die dagen.
Of dit nou zo helpend is, weet ik niet. Maar die eeuwige impasse van hem is dat natuurlijk ook niet dus dat continueren is ook zinloos..
Ik herken wel dat gedrag van mijn man van de eerste maanden. Al woonde hij dan niet thuis. Dat noemde mijn psycholoog en onze relatietherapeut die we tot uitkomen van zijn overspel hadden, cognitief schuldbesef maar niet emotioneel. Een soort zelfbescherming.
Hij was ook aan het sneren, zielig doen FB afschermen (ik kon altijd meekijken in de FB lite) omdat hij "ook recht op privacy had" (ik had hem toen overal op geblokkeerd en uit App groepen gegooid wat hii niet vond kunnen want dan kreeg hij geen info meer over hoe de kinderen leefden, want de oudste 2 wilden de eerste maanden ook geen contact meer etc
Hij ging ultimatums stellen, mij onder druk zetten maar vooral zo zielig doen. Hij kon zijn hoofd niet bij zijn werk houden (hij is arts dus er zouden doden kunnen vallen, doordat ik geen duidelijkheid gaf etc) kan er een half boek over schrijven. Totdat hij een strohalmpje hoop kreeg omdat ik met hem en zijn psycholoog wilde praten en hij doorkreeg dat ik de kinderen niet afpakte maar hij hun houding aan zichzelf te danken had. Door vrienden doe zeiden dat hij moest kappen met zijn gedrag mij onder druk te zetten een beslissing te nemen. Hij sloeg ook de deur dicht en trillende ramen met woorden als "ik ben ook kapot" als ik zei dat ik walgde van hem en truus en dat ik wilde dat hij wegging omdat hij mij kapot had gemaakt. Ik voelde mij zelfs bedreigd. Ik heb toen gezegd dat ik hem niet meer in mijn huis tegen wilde komen, ik vond het zo'n klote opmerking (ook al was dat waar voor hem) maar zo egoïstisch. Dat was toen 26 augustus en 30 oktober heb ik hem pas weer gezien bij zijn psycholoog. Eerder kon ik het niet.
Pffff daarover zegt hij zich zo te schamen maar hij was radeloos en paniek die onzekerheid . Dacht ook dat ik hem een poot aan het uitdraaien was. Tja zoals de waard is.....
Ik heb hem toen duidelijk gemaakt dat het contact op mijn tijd, mijn wijze zou gaan. Het advies van de mediator 3 tot 4 maanden geen beslissingen te nemen bleef ik bij etc
Totdat de regels kwamen (waar ik het eerder over had) Dat gaf hem houvast.
LifeEvent! schreef op 09-03-2025 om 21:08:
[..]
Ik herken wel dat gedrag van mijn man van de eerste maanden. Al woonde hij dan niet thuis. Dat noemde mijn psycholoog en onze relatietherapeut die we tot uitkomen van zijn overspel hadden, cognitief schuldbesef maar niet emotioneel. Een soort zelfbescherming.
Hij was ook aan het sneren, zielig doen FB afschermen (ik kon altijd meekijken in de FB lite) omdat hij "ook recht op privacy had" (ik had hem toen overal op geblokkeerd en uit App groepen gegooid wat hii niet vond kunnen want dan kreeg hij geen info meer over hoe de kinderen leefden, want de oudste 2 wilden de eerste maanden ook geen contact meer etc
Hij ging ultimatums stellen, mij onder druk zetten maar vooral zo zielig doen. Hij kon zijn hoofd niet bij zijn werk houden (hij is arts dus er zouden doden kunnen vallen, doordat ik geen duidelijkheid gaf etc) kan er een half boek over schrijven. Totdat hij een strohalmpje hoop kreeg omdat ik met hem en zijn psycholoog wilde praten en hij doorkreeg dat ik de kinderen niet afpakte maar hij hun houding aan zichzelf te danken had. Door vrienden doe zeiden dat hij moest kappen met zijn gedrag mij onder druk te zetten een beslissing te nemen. Hij sloeg ook de deur dicht en trillende ramen met woorden als "ik ben ook kapot" als ik zei dat ik walgde van hem en truus en dat ik wilde dat hij wegging omdat hij mij kapot had gemaakt. Ik voelde mij zelfs bedreigd. Ik heb toen gezegd dat ik hem niet meer in mijn huis tegen wilde komen, ik vond het zo'n klote opmerking (ook al was dat waar voor hem) maar zo egoïstisch. Dat was toen 26 augustus en 30 oktober heb ik hem pas weer gezien bij zijn psycholoog. Eerder kon ik het niet.
Pffff daarover zegt hij zich zo te schamen maar hij was radeloos en paniek die onzekerheid . Dacht ook dat ik hem een poot aan het uitdraaien was. Tja zoals de waard is.....
Ik heb hem toen duidelijk gemaakt dat het contact op mijn tijd, mijn wijze zou gaan. Het advies van de mediator 3 tot 4 maanden geen beslissingen te nemen bleef ik bij etc
Totdat de regels kwamen (waar ik het eerder over had) Dat gaf hem houvast.
Is zoiets als cognitief schuldbesef dan iets dat bij jouw man wel is veranderd nadat hij een strohalmpje hoop kreeg? Op zich zou mijn man wel een strohalm hoop moeten voelen of hebben gevoeld de afgelopen maanden..
De nuance van de deur is dat ik hem dichtgesmeten heb, niet man. Heb ik niet duidelijk getypt denk ik nu.
Dat over privacy herken ik ook. Man heeft geen social media maar benoemt dat wel mbt zijn telefoon.
Buitenspel2024 schreef op 09-03-2025 om 20:22:
[..]
Nou, ik ben normaal niet het type dat snel boosheid uit. Meer dat ik dat pas doe wanneer ik me echt klem voel in een hoekje en dan word ik wel echt boos. Dat gebeurd gelukkig niet vaak.
Wel heb ik sinds de affaire aan het licht gekomen is, dat ik wel iets sneller ontevreden ergens over uit. Met name wanneer ik het gevoel heb wanneer iemand wat achter mijn rug om doet of zegt (tsjah, vertrouwen geschaad en het lichtste gevoel van dat er weer aan mijn vertrouwen wordt getoornd denk ik..)
Boosheid wel weer aanwezig nu thuis. Man kwam even terug op de discussie (al omkledend en wel omdat hij de deur uit wilde) en benoemde een miniscuul puntje en ging niet door op de rest, waarop ik dus een vraag stelde. Dus hij deelde nog even mee dat 'dit werkt zo niet. Ik ga geen verantwoording afleggen [over contact met Truus]'. Toen liep hij weg. Dus ben ook naar beneden gegaan en boos gevraagd wat dit te betekenen had en waar hij eigenlijk heen ging. Hij gaf aan dat hij chagerijnig is en een rondje ging rijden. Dus heb (alles boos) aangegeven dat hij wel degelijk verantwoording dient af te leggen als hij wat wilt. Dat als je vreemd bent gegaan je er wel over dient te praten. Dat hij iedereen aardiger behandelt dan mij. Waarop hij zei dat hij niemand aardig behandelt. Dus ik nog een keer gezegd dat hij tegen iedereen aardiger is en dat hij zich naar mij als een zak gedraagt. Dat hij mij gewoon wéér laat zitten nadat hij me de boodschap geeft dat dit niet werkt. En dat als hij hier thuis wilt blijven hij normaal tegen me moet gaan doen. Dat ik dacht dat we klaar waren met dat weggaan van hem wanneer iets in een gesprek te dichtbij komt. Daarna gezegd 'dag [naam] en ga lekker je rondje rijden' en de deur met een noodvaart dichtgesmeten. Kind wakker, kat geschrokken, schilderijtje bleef net aan hangen.
Bah.
Geen idee waar hij naartoe is. Hij zei nog ergens tussendoor iets van 'mijn hele leven is kut' gevolgd met 'ik krijg op mijn werk niks af'. Werk is een belangrijk onderdeel voor hem (belangrijker dan ons denk ik eerlijk gezegd..). En dat laatste voelt als een sneer naar mij omdat hij de komende paar weken wat dagen vrij heeft moeten nemen omwille van iets dat ik ga doen en hij de kinderen etc dus een paar dagen moet doen ipv dat hij kan werken die dagen.
Of dit nou zo helpend is, weet ik niet. Maar die eeuwige impasse van hem is dat natuurlijk ook niet dus dat continueren is ook zinloos..
Dit is zo herkenbaar allemaal. Nu achteraf gezien zou ik zeggen dat je je echt veel steviger mag (moet) opstellen. Hij komt ermee weg en op een gegeven kom je hier, is mijn ervaring niet meer uit.
En waar gaat hij naar toe, laat hij je meekijken naar zijn locatie ed, geeft hij überhaupt openheid van zaken?
Ik heb dat laatste te lang geaccepteerd, dat hij nog privacy heeft, waardoor herstel veel moeilijker werd. Als hij nu, in deze fase, door de spreekwoordelijke pijnlijke zure appel van eerlijkheid en openheid gaat dan kun je er samen aan werken. Bij mij heeft dit bijna twee jaar geduurd en bleek achteraf te laat te zijn!
Engeltje schreef op 09-03-2025 om 20:39:
Geen idee waar hij naartoe is. Hij zei nog ergens tussendoor iets van 'mijn hele leven is kut' gevolgd met 'ik krijg op mijn werk niks af'. Werk is een belangrijk onderdeel voor hem (belangrijker dan ons denk ik eerlijk gezegd..). En dat laatste voelt als een sneer naar mij omdat hij de komende paar weken wat dagen vrij heeft moeten nemen omwille van iets dat ik ga doen en hij de kinderen etc dus een paar dagen moet doen ipv dat hij kan werken die dagen.
Misschien werkt het als je tegen hem zegt dat als jullie uit elkaar gaan, hij de helft van de tijd de kinderen heeft? Ik denk dat hij zich dat niet realiseert…
Ik weet niet wat hij daarover denkt. Of hij überhaupt daar over nadenkt, geen idee. Het moet niet de reden zijn dat hij bij mij blijft, al weet ik niet hoe hij het zou regelen een hele week elke keer. Misschien wilt hij dat ook wel niet. Maar ik wil niet dat hij bij mij blijft omdat hij het anders niet rondkrijgt, dus dat ga ik maar niet zeggen.
Irtje schreef op 09-03-2025 om 22:05:
[..]
Dit is zo herkenbaar allemaal. Nu achteraf gezien zou ik zeggen dat je je echt veel steviger mag (moet) opstellen. Hij komt ermee weg en op een gegeven kom je hier, is mijn ervaring niet meer uit.
En waar gaat hij naar toe, laat hij je meekijken naar zijn locatie ed, geeft hij überhaupt openheid van zaken?
Ik heb dat laatste te lang geaccepteerd, dat hij nog privacy heeft, waardoor herstel veel moeilijker werd. Als hij nu, in deze fase, door de spreekwoordelijke pijnlijke zure appel van eerlijkheid en openheid gaat dan kun je er samen aan werken. Bij mij heeft dit bijna twee jaar geduurd en bleek achteraf te laat te zijn!
Nee, hij deelt geen locatie. Toen alles net was uitgekomen heb ik hem een 360live verzoek gedaan. Die heeft hij toen wel geaccepteerd maar vervolgens kreeg ik om de paar dagen dat als verwijt naar me toe geslingerd omdat hij dat zo vervelend vond. Omdat het toch schijnveiligheid is heb ik het maar verwijderd. Het vreemdgaan had ik er niet mee voorkomen (hij is vreemdgegaan op locatie waarvan ik wist dat hij daar was, werkgerelateerd, dus ik had daar niks achter gezocht. En je kan die apps ook manipuleren dus uiteindelijk zegt het niks). Voor het vertrouwen had het hem wel gesierd als hij uit zichzelf locatie zou delen, maar als het steeds met een verwijt gaat - laat dan maar, als hij dat niet snapt waarom het helpend is dan is het toch kansloos.
Er is hier geen sprake van openheid van zaken, nee.. Er wordt spastisch gedaan met de telefoon (nog meer dan tijdens affaire), laptop staat sinds uitkomen van affaire nooit meer thuis, geen locatie delen..
Grote bak met rode vlaggen helaas 
Buitenspel, ook hier een man die het belachelijk vond om telefoon en laptop open te stellen of locatie te delen. Privacy. Gelijkwaardigheid. Hij had toch geen contact met Truus riep hij. Boosheid gebruikte hij ook in deze fase. En ik accepteerde het. Gevoel geen keuze te hebben. Wilde hem ook vertrouwen. Ik vroeg hem om eerlijkheid en openheid. Ja dat zou hij doen. Woorden bleken later alleen geen daden!
Mijn man bleek dus wel contact te hebben. Tussen mij niet kwijt willen en nakomen nul contact met Truus zat een verslavingsprobleem. Een schuldgevoel naar haar. Zich prettig voelen bij lotgenoot (Truus). Jouw man doet raar met telefoon? Dikke rode vlag. Ik zou maar eens opnieuw een stevig voorwaarden gesprek gaan voeren. Je hoeft niet alkes wat hij wil te accepteren. Hij moet veranderen. Ook in telefoongedrag. En je hoeft niet zo maar accepteren wat hij zegt of niet wil.
Hoe gaat hij jouw vertrouwen terugwinnen? Niet met gezwam over privacy. Geef aan wat jou gaat helpen. Wat houdt hem jou écht tegen. Je kan de conclusie makkelijk aan hem voorleggen.
Xxx
Buitenspel2024 schreef op 09-03-2025 om 16:14:
[..]
Oh en hij reageerde vrij vermijdend 'we moeten morgen in de therapie al praten, en nu ook?' en 'ik wil het er niet over hebben. Heb er nu geen antwoord op'. Op dat laatste melde ik 'dan kom je er vanavond maar op terug als je wel een antwoord hebt'
Weet je wat ik lees als ik dat zie? Hij zegt dit en doet een poging netjes te blijven. Maar hij denkt "mens zeur/zeik niet zo". Hij wil het er inderdaad niet over hebben (dat zegt hij toch). Gaat braaf mee naar therapie want dan lijkt het of hij nog iets doet. En jij wilde toch praten? Maat feitelijk heeft hij geen zin in die therapie en dat gezeur met jou. Hij doet gewoon lekker zijn ding. Deze houding toont op geen enkele manier daadwerkelijke inzet en zelfreflectie. Jij lijkt je wanhopig vast te klammen aan ieder beetje positieve aandacht of (loze) woorden. Waar is je zelfrespect in deze situatie? Jij bent al heel lang niet ok met de situatie. En het kan hem niets schelen. Hij gaat gewoon openlijk zijn gang. Het is uiteindelijk aan jou hoe ver je dit wilt laten gaan.
Engeltje schreef op 09-03-2025 om 20:39:
Misschien werkt het als je tegen hem zegt dat als jullie uit elkaar gaan, hij de helft van de tijd de kinderen heeft? Ik denk dat hij zich dat niet realiseert…
Ik denk dat hij zich dat juist wél realiseert en hij daarom nog bij Buitenspel is, uit gemakzucht dus. Ik las dat zijn werk erg belangrijk voor hem is, dus hoe gaat hij het hele huishouden, incl verzorging kinderen, straks alleen doen?
Pffff daarover zegt hij zich zo te schamen maar hij was radeloos en paniek die onzekerheid . Dacht ook dat ik hem een poot aan het uitdraaien was. Tja zoals de waard is.....
Dat is wel echt typerend hoewel in mijn geval ze bij mij weg is gegaan en op dit moment niet schaamt maar ze denkt ook bij alles dat ze een poot uitgedraaid wordt, alles wantrouwen terwijl ik echt alles oprecht probeerde goed en netjes te regelen.
RoodVruchtje schreef op 10-03-2025 om 10:03:
[..]
Ik denk dat hij zich dat juist wél realiseert en hij daarom nog bij Buitenspel is, uit gemakzucht dus. Ik las dat zijn werk erg belangrijk voor hem is, dus hoe gaat hij het hele huishouden, incl verzorging kinderen, straks alleen doen?
Ik denk dat gemakzucht ook zeker mee kan spelen. En volgens mij deed hij vrij weinig mbt de opvoeding of het huishouden toch? Wie zegt dat hij dat straks wel gaat doen? Dat is niet af te dwingen hoor. Dus wellicht kan Buitenspel dat blijven doen. Iemand die zoveel werkt gaat vermoedelijk dat niet zomaar aan de kant zetten om opeens voor zijn kinderen te zorgen. Nu is hij ook continu weg. Beetje alimentatie erin en weer door.
Als je geen tijd of zin hebt voor je kinderen te zorgen hoeft dat ook niet. Daarvoor is er een weekendregeling en bestaat er opvang.
