Verder na ontrouw - deel 8

MRI schreef op 15-02-2025 om 20:26:

[..]

Ja inderdaad het is een lege macht. Maar dat hoeft niet iets te maken te hebben met het 'spel' van manipulatie. Iets in hem probeert, ws onbewust, door een soort dood te gaan liggen het vuur uit jou te halen. Hij weet heus wel hoezeer jij gehecht bent aan het behouden van je gezin. En omdat hij blijkbaar niet echt goed met de billen bloot kan gaan is zich helemaal slap houden zijn enige strategie. Iets van 'ja ik weet het ook niet meer hoor'. Beetje slachtofferachtig maar intussen de hele boel daarmee regeren, en voor hetzelfde geld doet hij dat ook bij de therapeut. Deze mechanismes bekommeren zich niet om het lange termijn effect (dat jij de scheiding in gaat zetten). Hij gelooft dat volgens mij namelijk niet echt omdat hij dat niet 'gevoeld' heeft. Hij denkt dat het wel niet zo'n vaart zal lopen.

Met alles heb je een punt. Laatste stuk even bold omdat ik eigenlijk wel had verwacht door het uivoeren van een consequentie (en daardoor mij en kinderen bijna een week niet te hebben gezien en iets cruciaals in de familie te hebben gemist) hij dat deze week wel gevoeld had, maar lijkt daar uiteindelijk best makkelijk overheen gestapt te zijn. Paar losse appjes die suggereerden dat hij het lastig vond, maar wederom geen echte daden die daar bij passen. 

Het zou natuurlijk ook kunnen dat hij al uitgecheckt is of al een tijdje is. 

Maar anders zijn het inderdaad mechanismes die niet bezig zijn met de lange termijn. Maar dat is vreemdgaan ook vaak niet.

Ik ben benieuwd hoe relatietherapie daarin werkt. Zou goed zijn als dat helpt, ergens denk ik ook wel droevig als dat echt een laatste werkend redmiddel zou zijn en je niet normaal met je vrouw hierover zelf kan communiceren (wat andere partners hier wel lijken te kunnen)

Buitenspel2024 schreef op 15-02-2025 om 18:44:

[..]

Hoeveel sessies hebben jullie al gehad? En hoe gaan die sessies?

Ik heb eigenlijk wel de hoop dat ik met een paar sessies wat meer duidelijkheid krijg ofzo.. misschien is dat wat optimistisch en wil ik gewoon uit mijn uitzichtloze situatie zoals die nu gaat..

Wij hebben er nu 2 gehad en dit draait nu nog meer om hoe wij elkaar hebben leren kennen, ons leven samen geleid hebben en hoe onze dynamiek is (even heel kort door de bocht) hier komt al wel het nodige aan het licht maar kan niet zeggen dat er nu direct iets veranderd is. Ik denk ook dat dit tijd nodig heeft. Volgende keer komt de affaire en zijn houding nu meer aan bod. Hebben we zelf aangegeven omdat we daar beide last van ervaren. Ben dus benieuwd hoe dat zal verlopen… 

“Hij.... Niets. Ik had nu toch wel een serieuze move verwacht! Ok, misschien is dit niet belangrijk, maar ik vond Valentijnsdag nu toch wel in deze situatie een manier om eens extra moeite te doen. Ben wel pissed.”

@Breiertje

Het zal heus heel erg persoonlijk zijn, maar een ‘serieuze move’ op Valentijnsdag (zo ontzettend commercieel) zou mij juíst pissed maken en vooral niet van toegevoegde waarde zijn in situaties zoals in dit topic. Ik bedoel, dit is 1 (commerciële) dag, blijven er nog ruim 364 dagen over, waarom deze dag zó belangrijk maken?

Er zullen ook genoeg vrouwen zijn die juist pissed worden, dus kan de vreemdganger het überhaupt wel goed doen op zo’n dag?

Izza schreef op 15-02-2025 om 20:26:

[..]

Als dat een echte kerel was geweest had hij zijn vrouw net zo moeten aanpakken. Die heeft een andere man lopen verleiden toch? Of was ze volledig weerloos en slachtoffer van jouw man? Ipv de matcho uithangen en als een wild beest tekeer gaan. Die vrouw krijgt een keer foei en daarna gaan ze gezellig op vakantie en is alles weer goed. Ook onbegrijpelijk dat iedereen er rustig bijstaat terwijl iemand in aanwezigheid van zijn kind volledig in elkaar wordt geslagen... Ik had ingegrepen en aangifte gedaan. Maar goed daar verander je niets aan.

Je was er niet bij Izza.

Je kan hoogstens zeggen "ik denk dat ik aangifte had gedaan en in had gegrepen". Ik had iig op dat moment niet de behoefte. Het deed mij niets. Ik heb maanden gewild dat hij dood was. Heb jij ook niet gehad. Wij zijn 2 verschillende mensen met 2 verschillende verhalen. Ik was zwaar getraumatiseerd en tot op het bot vernederd, woest en in shock. Chapeau dat jij vanuit die gevoelens het perfect zou hebben gedaan. Ik niet. 

Ik heb wel hulp geregeld voor de kinderen nav dit voorval. Ze zijn een half jaar begeleidt door een kinderpsycholoog. 

Wat betreft de man van de truus..... Hij geeft zichzelf de schuld van het overspel van zijn vrouw. Hij heeft mij man later bedankt voor de wake up call en hij is nog nooit zo gelukkig geweest. Tja dat kunnen we onbegrijpelijk vinden maar ik ben hem niet. Gelukkig is hun huwelijk gered en verbeterd en voor hun kinderen fijn. Ze waren nl van plan (voor het overspel uitkwam) uit elkaar te gaan als de jongste 18 was. 

Die heeft een andere man lopen verleiden toch? Of was ze volledig weerloos en slachtoffer van jouw man? 

Nee, ze was geen slachtoffer. Het was de zoveelste man die ze heeft verleidt. Alleen mijn man is er wel op ingegaan, hij  voelde zich gevleid door haar verliefdheid die ze keer op keer uitsprak, voelde zich bewonderd , vond haar mooi (12 jaar jonger) en lief en vond het vooral spannend dus is het in de loop van de jaren steeds meer fysiek geworden. Volgens haar man kan zijn vrouw er niets aan doen want ze heeft een "mannen complex" door een overleden vader, altijd meer vrienden ipv vriendinnen en had hij haar verwaarloosd. 

RoodVruchtje schreef op 15-02-2025 om 22:44:

“Hij.... Niets. Ik had nu toch wel een serieuze move verwacht! Ok, misschien is dit niet belangrijk, maar ik vond Valentijnsdag nu toch wel in deze situatie een manier om eens extra moeite te doen. Ben wel pissed.”

@Breiertje

Het zal heus heel erg persoonlijk zijn, maar een ‘serieuze move’ op Valentijnsdag (zo ontzettend commercieel) zou mij juíst pissed maken en vooral niet van toegevoegde waarde zijn in situaties zoals in dit topic. Ik bedoel, dit is 1 (commerciële) dag, blijven er nog ruim 364 dagen over, waarom deze dag zó belangrijk maken?

Er zullen ook genoeg vrouwen zijn die juist pissed worden, dus kan de vreemdganger het überhaupt wel goed doen op zo’n dag?

Ja, hij deed nog nooit iets op die dag. En dat maakte me ook niets uit. Maar samen iets doen, met ons 2 was voor mij net wel iets wat ik wel had verwacht, ja. Dit jaar wel eens. Een koffietje drinken, winterwandeling, of wat chips en nootjes op tafel... Ik vind dat hij dit wel rens mocht doen. Hij vergeet altijd verjaardagen, huwelijksverjaardagen..  ik vind dat hij net wel wat extra kan doen. En ik verwacht niet dat dat iets moet kosten. Maar goed. Ik loop de laatste weken niet positief, ik zoek misschien een stok om mee te slaan.

En tussen al deze berichten van ellende is mijn gezeur totaal ongepast, ik weet het. Ik besefte het toen ik het typte. Maar heb het toch gepost.

Stom van mij 

Het is geen wedstrijd hoor! Je gevoel mag er zijn en gedeeld worden. En ik snap ook als je ervan baalt dat hij niks heeft gedaan voor Valentijnsdag. Als het er niet in zit en je wilt het wel, zou je hem voortaan erop kunnen wijzen. Bijvoorbeeld twee weken ervoor aangeven dat je wel iets verwacht op Valentijnsdag en teleurgesteld bent als hij dat niet doet. Het is niet romantisch dat hij niet je gedachten kan lezen, maar helaas wel de realiteit. Heb je hem wel aangesproken op zijn vergeten uitnodiging om te gaan eten vandaag?

Draver23 schreef op 15-02-2025 om 23:20:

Het is geen wedstrijd hoor! Je gevoel mag er zijn en gedeeld worden. En ik snap ook als je ervan baalt dat hij niks heeft gedaan voor Valentijnsdag. Als het er niet in zit en je wilt het wel, zou je hem voortaan erop kunnen wijzen. Bijvoorbeeld twee weken ervoor aangeven dat je wel iets verwacht op Valentijnsdag en teleurgesteld bent als hij dat niet doet. Het is niet romantisch dat hij niet je gedachten kan lezen, maar helaas wel de realiteit. Heb je hem wel aangesproken op zijn vergeten uitnodiging om te gaan eten vandaag?

Oh maar ik heb hem zeker eraan herinnerd dat het Valentijn was, dat kun je niet missen.

Ik was helemaal uitgedost vandaag voor het etentje... 

Nee ik heb nog niets gezegd. Ik wacht af en zie of hij morgen onze huwelijksverjaardag nog Weet. En als hij niets heeft gepland, dan zal ik hem er wel op wijzen. Een van de taken die hij van zijn therapeut krijgt is initiatief nemen, me terug veroveren, voor zich winnen, iets leuks plannen. Tonen dat hij attent kan zijn, me verrassen... (Doet hij nooit). Hij moet uit zijn comfortzone komen.

Wel dat deed hij nog niet echt. En ik vind dat hij daar wel eens uit zijn pijp mag komen. Hij is in verlof 4 dagen dus.... Tijd zat. Op deze 2 dagen moet hij toch zijn opdracht kunnen volbrengen?

Ik deed ook moeite, dus kon hij dit ook...

Gedicht van internet halen en afdrukken, voetjes masseren... Echt een kleine attentie om te tonen dat hij het niet vergat....

Als ik er iets van zeg, zal hij dit direct doen. Maar dan is de waarde weg. Ik wil dat het uit zichzelf komt. Dat hij toont, ik ben het niet vergeten. Na al die jaren samen en ik wil je niet kwijt blablabla .... Is onze huwelijksverjaardag morgen toch echt het moment om initiatief te tonen.

Trouwens, kon wel leuke tekstjes naar die troela's sturen. Maar bij mij vergeet hij het?

Toen bij ons de ontrouw op tafel kwam is mijn vrouw in therapie gegaan, daarna is relatietherapie gestart en heb ik zelf nog therapie gehad. We hebben het getroffen qua therapeuten. Hieronder deel ik een stuk dat ik op veel punten herkende over mijzelf en mijn aandeel in een huwelijk dat langzaam vastliep. Ik deel het omdat dit ook herkenbaar kan zijn voor een deel van de (bedrogen en vreemdgaande) mannen. Zin die er voor mij uitspringt: ik was bereid alles voor haar te doen, behalve luisteren naar haar emoties. Daarom was ik er zelf ook van overtuigd dat ik mijn liefde liet zien. En dat hield mijn vrouw zichzelf ook voor (haar patroon): hij geeft mij heel veel, dus ik moet niet zeuren omdat we zo weinig over emoties praten. En zo is gaandeweg verwijdering ontstaan en geloof verloren dat dit anders kon. Tegen deze achtergrond kan ik compassie hebben voor onderliggende pijn bij mannen die zich terugtrekken, op allerlei manier uitvluchten zoeken (vreemdgaan, porno, werk, hobby, verslaving). En voor de partner die zo tekort gedaan wordt in emotioneel opzicht. Maar uiteindelijk koop je pas iets voor compassie als je partner dit erkent en heling gaat zoeken voor zijn eigen pijn. En: dat moet hij echt zelf doen, blijf als vrouw ver weg bij de rol van ‘redder’.

Zo reageert een man met onopgeloste kindwonden op de emoties van een vrouw:

- hij sluit zich af en verbreekt de verbinding omdat hij zichzelf al heel lang niet toestaat zijn eigen emoties te voelen. Wanneer zij haar emoties uit voelt hij angst en verwarring.
- ⁠Hij raakt geïrriteerd en oordeelt over haar omdat ze haar emoties toont, door haar ‘te’ emotioneel te noemen. Dat oordeel gaat eigenlijk over hemzelf, omdat hij zichzelf ervan heeft overtuigd dat hij zijn eigen emoties niet mag voelen. Als hij dat wel doet is hij bang dat hij teveel en niet geliefd zal zijn. Zoals vroeger.
- ⁠Hij zal alles doen wat hij kan om haar beter te laten voelen, behalve luisteren naar wat ze te zeggen heeft. Hij zal cadeaus geven, grappen maken, haar complimenten geven, activiteiten ondernemen - (onbewust) om het diepe gesprek te vermijden.
- ⁠Hij zal haar zeggen dat ze moet stoppen met huilen en opsommen waarom ze zich niet zo zou moeten voelen. Dit gebeurt op een vriendelijke manier of vanuit frustratie. Hij herhaalt hoe hij zelf werd behandeld toen hij een jongentje was.
- ⁠Als zij zich verdrietig of somber voelt, zal hij zich ongemakkelijk en gespannen voelen omdat zijn emotionele toestand afhankelijk is van hoe zijn partner zich voelt. Als zij oké is, is hij oké. Zijn eigen wonden hebben zijn mannelijke energie bedekt, die normaal gesproken gegrond zou zijn in de diepe van zijn eigen bestaan. In plaats daarvan is hij weggelopen van al zijn eigen pijn en heeft hij iemand anders nodig om hem te helpen zich goed te voelen.

Breiertje schreef op 15-02-2025 om 23:00:

[..]

Ja, hij deed nog nooit iets op die dag. En dat maakte me ook niets uit. Maar samen iets doen, met ons 2 was voor mij net wel iets wat ik wel had verwacht, ja. Dit jaar wel eens. Een koffietje drinken, winterwandeling, of wat chips en nootjes op tafel... Ik vind dat hij dit wel rens mocht doen. Hij vergeet altijd verjaardagen, huwelijksverjaardagen.. ik vind dat hij net wel wat extra kan doen. En ik verwacht niet dat dat iets moet kosten. Maar goed. Ik loop de laatste weken niet positief, ik zoek misschien een stok om mee te slaan.

En tussen al deze berichten van ellende is mijn gezeur totaal ongepast, ik weet het. Ik besefte het toen ik het typte. Maar heb het toch gepost.

Stom van mij

Ik vind het niet stom hoor. Ik denk dan, de relaties moeten toch verbeteren. Dus beter dan voor de ontrouw. Vorig jaar kreeg ik een grote bos rode rozen, en dit jaar kreeg ik niks. Ik vind dat ook stom. Het is misschien in hele plaatje een klein dingetje, maar ze mogen best iets doen bijv met dit soort dagen.. eigenlijk mogen ze best wat vaker lief zijn en uit hun comfort zone stappen, of wat beter hun best doen. Zeker als je een plan maakt voor samen wat te gaan eten, zet het dan in je agenda zodat je (man) het niet vergeet.

Toevoeging: ik bedoel dat hij het zelf moet opschrijven, niet jij natuurlijk.  

Breiertje schreef op 15-02-2025 om 23:33:

[..]

Oh maar ik heb hem zeker eraan herinnerd dat het Valentijn was, dat kun je niet missen.

Ik was helemaal uitgedost vandaag voor het etentje...

Nee ik heb nog niets gezegd. Ik wacht af en zie of hij morgen onze huwelijksverjaardag nog Weet. En als hij niets heeft gepland, dan zal ik hem er wel op wijzen. Een van de taken die hij van zijn therapeut krijgt is initiatief nemen, me terug veroveren, voor zich winnen, iets leuks plannen. Tonen dat hij attent kan zijn, me verrassen... (Doet hij nooit). Hij moet uit zijn comfortzone komen.

Wel dat deed hij nog niet echt. En ik vind dat hij daar wel eens uit zijn pijp mag komen. Hij is in verlof 4 dagen dus.... Tijd zat. Op deze 2 dagen moet hij toch zijn opdracht kunnen volbrengen?

Ik deed ook moeite, dus kon hij dit ook...

Gedicht van internet halen en afdrukken, voetjes masseren... Echt een kleine attentie om te tonen dat hij het niet vergat....

Als ik er iets van zeg, zal hij dit direct doen. Maar dan is de waarde weg. Ik wil dat het uit zichzelf komt. Dat hij toont, ik ben het niet vergeten. Na al die jaren samen en ik wil je niet kwijt blablabla .... Is onze huwelijksverjaardag morgen toch echt het moment om initiatief te tonen.

Trouwens, kon wel leuke tekstjes naar die troela's sturen. Maar bij mij vergeet hij het?

Het zou zoveel meer waarde hebben als ze uit zichzelf iets doen. Iets aangeven en het uit plichtsgevoel krijgen is toch anders. 

Dat van die Truzen is uit please gedrag waarschijnlijk. Dan moeten ze bepaald gedrag vertonen om te krijgen wat ze zelf willen (aandacht, seks, whatever). Anders stopt die bron waarvan ze denken dat het zo fijn is of pijnstillend of helpend voor hen.. dat is vaak niet gericht per se op die andere persoon maar meer om in stand te houden wat ze willen er zelf voor terug willen krijgen. 

Blijft evengoed pijnlijk dat ze dus onbewust wel weten dat er iets nodig is om iets terug te krijgen van hun en dat ze niet kunnen bedenken dat ze ook wat van dat soort dingen voor ons zouden moeten doen. 

Breiertje schreef op 15-02-2025 om 23:33:

[..]

Oh maar ik heb hem zeker eraan herinnerd dat het Valentijn was, dat kun je niet missen.

Ik was helemaal uitgedost vandaag voor het etentje...

Nee ik heb nog niets gezegd. Ik wacht af en zie of hij morgen onze huwelijksverjaardag nog Weet. En als hij niets heeft gepland, dan zal ik hem er wel op wijzen. Een van de taken die hij van zijn therapeut krijgt is initiatief nemen, me terug veroveren, voor zich winnen, iets leuks plannen. Tonen dat hij attent kan zijn, me verrassen... (Doet hij nooit). Hij moet uit zijn comfortzone komen.

Wel dat deed hij nog niet echt. En ik vind dat hij daar wel eens uit zijn pijp mag komen. Hij is in verlof 4 dagen dus.... Tijd zat. Op deze 2 dagen moet hij toch zijn opdracht kunnen volbrengen?

Ik deed ook moeite, dus kon hij dit ook...

Gedicht van internet halen en afdrukken, voetjes masseren... Echt een kleine attentie om te tonen dat hij het niet vergat....

Als ik er iets van zeg, zal hij dit direct doen. Maar dan is de waarde weg. Ik wil dat het uit zichzelf komt. Dat hij toont, ik ben het niet vergeten. Na al die jaren samen en ik wil je niet kwijt blablabla .... Is onze huwelijksverjaardag morgen toch echt het moment om initiatief te tonen.

Trouwens, kon wel leuke tekstjes naar die troela's sturen. Maar bij mij vergeet hij het?

Jeetje wat bepaal jij enorm wat jouw man zou moeten aanvoelen. Laat dat los! En ook dat praten waarbij je aangeeft dat je graaft en graaft en graaft. Jouw leven lijkt te bestaan uit graven en duwen bij je man. Daar ga je aan onderdoor hoor. Mijn ex man was ook geen prater, en ik maar graven en duwen, continue gericht zijn op hém: wat gaat er in hé om, wat wil hij, waarom doet hij niet waar ik behoefte aan heb Ga alsjeblieft zelf in therapie om los te komen van dat gedrag. Het brengt je nergens. 

GekkeHenkie100 schreef op 16-02-2025 om 07:54:

Toen bij ons de ontrouw op tafel kwam is mijn vrouw in therapie gegaan, daarna is relatietherapie gestart en heb ik zelf nog therapie gehad. We hebben het getroffen qua therapeuten. Hieronder deel ik een stuk dat ik op veel punten herkende over mijzelf en mijn aandeel in een huwelijk dat langzaam vastliep. Ik deel het omdat dit ook herkenbaar kan zijn voor een deel van de (bedrogen en vreemdgaande) mannen. Zin die er voor mij uitspringt: ik was bereid alles voor haar te doen, behalve luisteren naar haar emoties. Daarom was ik er zelf ook van overtuigd dat ik mijn liefde liet zien. En dat hield mijn vrouw zichzelf ook voor (haar patroon): hij geeft mij heel veel, dus ik moet niet zeuren omdat we zo weinig over emoties praten. En zo is gaandeweg verwijdering ontstaan en geloof verloren dat dit anders kon. Tegen deze achtergrond kan ik compassie hebben voor onderliggende pijn bij mannen die zich terugtrekken, op allerlei manier uitvluchten zoeken (vreemdgaan, porno, werk, hobby, verslaving). En voor de partner die zo tekort gedaan wordt in emotioneel opzicht. Maar uiteindelijk koop je pas iets voor compassie als je partner dit erkent en heling gaat zoeken voor zijn eigen pijn. En: dat moet hij echt zelf doen, blijf als vrouw ver weg bij de rol van ‘redder’.

Zo reageert een man met onopgeloste kindwonden op de emoties van een vrouw:

- hij sluit zich af en verbreekt de verbinding omdat hij zichzelf al heel lang niet toestaat zijn eigen emoties te voelen. Wanneer zij haar emoties uit voelt hij angst en verwarring.
- ⁠Hij raakt geïrriteerd en oordeelt over haar omdat ze haar emoties toont, door haar ‘te’ emotioneel te noemen. Dat oordeel gaat eigenlijk over hemzelf, omdat hij zichzelf ervan heeft overtuigd dat hij zijn eigen emoties niet mag voelen. Als hij dat wel doet is hij bang dat hij teveel en niet geliefd zal zijn. Zoals vroeger.
- ⁠Hij zal alles doen wat hij kan om haar beter te laten voelen, behalve luisteren naar wat ze te zeggen heeft. Hij zal cadeaus geven, grappen maken, haar complimenten geven, activiteiten ondernemen - (onbewust) om het diepe gesprek te vermijden.
- ⁠Hij zal haar zeggen dat ze moet stoppen met huilen en opsommen waarom ze zich niet zo zou moeten voelen. Dit gebeurt op een vriendelijke manier of vanuit frustratie. Hij herhaalt hoe hij zelf werd behandeld toen hij een jongentje was.
- ⁠Als zij zich verdrietig of somber voelt, zal hij zich ongemakkelijk en gespannen voelen omdat zijn emotionele toestand afhankelijk is van hoe zijn partner zich voelt. Als zij oké is, is hij oké. Zijn eigen wonden hebben zijn mannelijke energie bedekt, die normaal gesproken gegrond zou zijn in de diepe van zijn eigen bestaan. In plaats daarvan is hij weggelopen van al zijn eigen pijn en heeft hij iemand anders nodig om hem te helpen zich goed te voelen.

Mooi Henkie, ik wou mijn man redden inderdaad. Maar als ik dit zo lees denk ik wel, hoe doorbreek je zo een patroon op eigen kracht (zonder dat er eerst een crisis is) of hoe kunnen stellen dit voorkómen als je je niet bewust bent van de valkuilen. Werkt het als 1 van de 2 bewust wordt van het patroon? Je hoort vaak dat als 1 verandert de ander ook verandert. Of dat de boel klapt omdat de ander dat juist niet doet. 

Breiertje schreef op 15-02-2025 om 23:33:

[..]

Oh maar ik heb hem zeker eraan herinnerd dat het Valentijn was, dat kun je niet missen.

Ik was helemaal uitgedost vandaag voor het etentje...

Nee ik heb nog niets gezegd. Ik wacht af en zie of hij morgen onze huwelijksverjaardag nog Weet. En als hij niets heeft gepland, dan zal ik hem er wel op wijzen. Een van de taken die hij van zijn therapeut krijgt is initiatief nemen, me terug veroveren, voor zich winnen, iets leuks plannen. Tonen dat hij attent kan zijn, me verrassen... (Doet hij nooit). Hij moet uit zijn comfortzone komen.

Wel dat deed hij nog niet echt. En ik vind dat hij daar wel eens uit zijn pijp mag komen. Hij is in verlof 4 dagen dus.... Tijd zat. Op deze 2 dagen moet hij toch zijn opdracht kunnen volbrengen?

Ik deed ook moeite, dus kon hij dit ook...

Gedicht van internet halen en afdrukken, voetjes masseren... Echt een kleine attentie om te tonen dat hij het niet vergat....

Als ik er iets van zeg, zal hij dit direct doen. Maar dan is de waarde weg. Ik wil dat het uit zichzelf komt. Dat hij toont, ik ben het niet vergeten. Na al die jaren samen en ik wil je niet kwijt blablabla .... Is onze huwelijksverjaardag morgen toch echt het moment om initiatief te tonen.

Trouwens, kon wel leuke tekstjes naar die troela's sturen. Maar bij mij vergeet hij het?

Mijn moeder zei altijd: mensen zijn op een bepaalde manier computers. Ze worden geleverd met hardware en in mindere mate met software. Software voeg je toe, maar als er in de hardware iets mist, kun je dat willen, maar wat er niet inzit, zit er niet in.

Feitelijk zet jij nu val na val voor je partner. Ik snap het, maar hij zal nooit aan alles kunnen voldoen. Het is een set up voor teleurstelling, waardoor jij bevestiging krijgt die je nu nodig hebt: zie je wel, hij denkt er niet aan, zie je wel enz.

Dat is passief agressief: jij ziet geen uitweg om weg te gaan en dit is wat het draagbaar maakt. Maar je vergiftigt jezelf. Je helpt jezelf naar de knoppen op deze manier. Je man kan je gedachtes niet lezen en als hij niet wil leren en jij geen beslissing neemt, moet je toch ergens een knoop doorhakken. 

Beiertje, jouw man is emotioneel op tal van plekken beschadigd en beperkt. Zoals je hebt gemerkt kan hij met therapie maar zoveel doen. Maar niet alles. Jij wilt veranderingen en een attente man. Dat is hij nu eenmaal niet. Hij moet jouw gedachten lezen. Dat kan hij niet. 

En al dat maandenlang duwen en graven is gewoon heel vermoeiend. Hij is wie hij is en dat gaat niet meer enorm veranderen. Die verslaving kan hij wellicht onder controle krijgen. Maar zijn karakter blijft wat het is.