Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Stresskipje schreef op 21-01-2025 om 11:34:
[..]
Uit zn slof schieten naar de kinderen is voor mij ook een keiharde grens. Daar heb ik ook overna gedacht, omdat hij daar ook toe in staat is als hij niet lekker in zn vel zit. Maar dat is nog niet gebeurd. Integendeel, hij is poeslief en betrokken bij ze, meer dan ooit.
Die uitstapjes, doe je die dan met of zonder man? Daar twijfel ik nog erg over. Enerzijds wil ik hem daarbij betrekken, dat is dan ook gezellig. Hij zegt zelf ook geen nee, maar heeft wel aangegeven dat hij dat alleen voor mij en de kinderen doet.
Anderzijds denk ik daarom: dan ga je maar niet mee. Ik wil niet dat je het voor mij of de kinderen doet, ik wil dat je het zelf wil.
Voor de kinderen zal het niet veel uitmaken, die zijn wel gewend dat we vaak zonder papa op stap of vakantie gaan, door zn drukke werk en omdat hij daar gewoon veel minder vaak zin in heeft dan ik.
Ik deed dat sowieso al wel vaak, ook zonder hem. Eigenlijk altijd al. Ook inderdaad door zijn drukke baan en dat hij het gedoe vond soms met kleine kinderen (baby, maar inmiddels zijn we uit de babyfase) De periode waarin nog niet alles bekend was, was hij uitzichzelf wel meer betrokken. Dan wilde hij juist met zijn allen wat doen, dat was juist zo fijn dat 'ie opeens meer betrokken was en leek het alsof hij door had wat hij kon verliezen.
De afgelopen weken, nu alles bekend is en hij zich dus terugtrekt, doen we niks meer met zijn allen. Van mij hoeft dat nu ook niet zo, als hij niet actief zijn best doet verder dan heb ik daar ook geen behoefte aan. Nu splitsen we dan een beetje op dus, de ene met een kind of de ander met een ander. Het liefst sluit 'ie zichzelf denk ik helemaal op, maar ik wil zelf ook niet alles de hele tijd met meerdere kinderen doen en ik vind ook niet dat 'ie zich overal aan kan onttrekken, hij is nog steeds een vader.
Dat uit zijn slof schieten gebeurde hier ook vrij vaak (te vaak) in de periode waarin nu is gebleken dat de affaire echt de spuigaten uitliep. Dat was juist aan het beteren toen hij meer zijn best begon te doen maar ik merk dat dat nu weer bergafwaarts gaat. Als ik dat nu weer te ver vind gaan dan zal ik daar wel wat in gaan zeggen richting hem. Ik vind dat ook erg een grens. Overigens is dat voor mij ook een enorme rode vlag nu, natuurlijk, want stel dat de affaire toch weer opvlamt... daar past dit gedrag dan wel bij.
Ik ben in elk geval blij dat alle clubjes van de kinderen weer gaan hervatten, dan staat er tenminste wat op de planning en kunnen we daar in ieder geval onze rol weer in pakken.
Ik vind het trouwens op zich niet slecht als je man dat doet voor jou en de kinderen. Misschien juist goed dat jullie daarmee weer verbinden?
MRI schreef op 21-01-2025 om 12:15:
[..]
Ja dat klinkt of er boosheid zit inderdaad. Maar toch: ook al gaat het niet over seks, geldt nog steeds: hij kreeg het wel uit liefde en gevoel voor verbinding van jouw kant. En daarvoor kan ook gelden dat als het wel weer krijgt, er een bezit van de zaak einde van het vermaakt principe kan gelden. Hij wil het nu zo graag omdat hij het niet heeft, daarom doet hij er nu zoveel moeite voor. En jij voelt dat misschien wel aan. Alsmede het feit dat wellicht denkt niet zeker te kunnen zijn dat als de oude lieve Breiertje weer terug is, hij een reden heeft om het weer buiten de deur te gaan zoeken?
Als het vanuit jou macht uit boosheid is, kan je dan voelen dat het ook daaronder misschien angst zit om weer gekwetst te worden? Of dat het wraak is? Houd me ten goede het mag er allemaal zijn.
wraak is het zeker niet, zijn therapeut zei dat dit normaal is, dat dit angst is. De volgende sessie ga ik mee naar zijn therapeut om dit te bespreken. Het is voor mij belangrijk om te weten waarom ik iets voel, ik wil een logische verklaring voor mijn gevoelens en emoties. Dan kan ik daaruit weer verder.
Ik heb geen wraakgevoelens.
En ja, dit is wat ik wilde zeggen deze morgen in mijn post rondom macht. Ik ga dit de volgende sessie met zijn therapeut bespreken. Het is niet zo dat hij verwoordt dat de kick van zijn verslaving de 'jacht' was. Dat is bij veel seksverslaafden wel zo. Maar hij kan zo weinig aan introspectie doen, dat hij dat oprecht niet weet wat hij zocht. De kick van de 'jacht', of de 'daad'. Ik heb hem dit al gevraagd, maar hij kan daar niet op antwoorden. Hij staat daar allemaal niet bij stil. De therapeut zegt dat hij zo gesloten is, dat je bij hem enkel een laagje van de oppervlakte bereikt. Dieper graven lukt niet, niet uit onwil, nee ik denk dat je niet dieper raakt omdat er geen diepgang in zit op dat punt.
Ik blijf erbij die therapeuten plakken er zoveel labels op, hechtingsstoornis, jeugdtrauma, verwaarlozing en geweld als kind, pornoverslaving... Ze graven en graven...
Wat betreft het niet zoeken van intimiteit en seks bij mij kan dit kloppen. Dat hij in een patroon zat sinds zijn jeugd van masturbatie. Later kwam er internet, en porno bij.
Ik denk gewoon dat het zeer simpel is. Dat hij verslingerd raakte aan porno, aan de illusie van zo'n willige vrouwen, die in zijn fantasie alles deden... ( rol maar eens al vrijend om, in die films lukt dit perfect, in de realiteit zijn we niet zo soepel... daar geen kinderen die rondlopen, weet ik veel wat....) Ik denk dat hij gewoon door overdaad aan porno niet meer opgewonden raakte van een gewoon lichaam, en het eens echt wou doen. Had ik het niet ontdekt, ging dit misschien excaleren....
Maar ja, ik ben geen therapeut en geen deskundige.
Breiertje schreef op 21-01-2025 om 12:29:
[..]
Wel, ik weet dat niet, of ik alles weet. Waren het zoveel bezoekjes of toch meer? Deed hij enkel wat hij zei of toch iets anders.... Alles wat ik weet, is wat ikzelf heb ontdekt en eruit gesleurd. Maar wat daar gebeurde, dat kan ik nooit met zekerheid weten, hij vertelt wat hij wil, de tegenpartij is niet gekend. Dat is iets waar ik al heel lang tegenaanloop, en mezelf gek mee maak. Continu vroeg ik het hem, lag ervan wakker, bleef zoeken naar bewijsmateriaal dat ik misschien niet alles wist... Ik vind niets meer, maar dat wil niet zeggen dat er niets meer is, bewijzen werden verwijderd...
Ik heb mezelf de afgelopen maanden ziek gemaakt met dit speurwerk. Misschien spreekt hij wel de volledige waarheid en weet ik alles? Misschien zie ik spoken?
Nu heb ik, na bijna 7 maand, en totaal uitgeput en moe te zijn het gevoel van... En dan. Was het nu 4 keer, of 6 keer, wat is het verschil?
Het verschil is dat ik dan zou weten dat hij blijft liegen, of kleiner maken.
Aan de andere kant, bij ontdekking van verslaafden, ontdek je het topje. In de maanden erna wordt het steeds groter en groter. Hij liegt misschien over bezoekjes die hij wel of niet deed in het begin, en durft nadien misschien niet meer bekennen omdat hij dan ook moet toegeven dat hij niet eerlijk was..... PFFFF
Ik weet dat hij kan liegen. Deed hij jarenlang. Hij had een dubbelleven, virtueel en dan ook fysiek. Hij zat in een neerwaartse spiraal, en raakte daar niet uit. Hij was ook niet gelukkig, dat zie ik nu. Steeds stak hij het op zijn werk. Dat het niet meer ging. Ik dacht burn out, depressie, hij wou geen hulp van de arts.
Nu zie ik in dat het op zijn werk niet ging, omdat de verslaving begon te wegen. Hij denkt dat hij vluchtte doordat het op het werk niet meer lukte. Ik zeg dat het op zijn werk niet lukte door zijn verslaving. Nu hij 'clean' is, lukt het heel goed op zijn werk. De kip, en het ei....
Ik merk dat ik nu al een tweetal weken niet meer pieker of ik wel alles weet. Want het kan zijn dat ik alles weet en dat ik spoken zie. Ik denk dat dit een beetje loslaten is?
Ik heb de dag van kerstavond gezegd, vandaag draai ik de knop om, zodat kerst voor het gezin leuk is. Ik praat er eens niet over. Dat lukte, en ik hield de knop op die stand.
Sindsdien is de knop even omgegaan voor een week en had ik weer een dip. Ik dacht, ofwel blijf ik weer hangen, ofwel draai ik weer aan die knop. Nu zit ik dus terug op een rustige stand. En dan merk je, als je in die stand zit, dat er een enorme moeheid over je heen valt. Die boosheid zorgt voor energie en vechtlust. Ik denk dat ik in deze stand de boosheid loslaat, en dan slaat die moeheid toe. Ik slaap veel, heel veel. En ik heb met momenten al genoten van mijn gezin. Ik ga jullie advies volgen en er toch van proberen te genieten. Het is nu 7 maand dat ik een wrak ben, ik moet mezelf niet verder straffen. Als ik verderga moet ik ook loslaten, en ik denk dat ik dit nu aan het doen ben.
En hij is ergens nu al 7 maand 'gestraft' van mij. Ik ben al 7 maand boos. Hij doet alles volgens het boekje en meer. Hij wil hier uit. Hij kan het maar tonen, aan zichzelf werken, zijn best doen... Meer kan hij niet doen, ergens als we verdergaan denk ik moet ik nu de volgende stap zetten?
De therapie helpt mij niet echt. Ik zie daar het nut niet van in. Ik heb veel meer aan dit forum, dan aan de therapie. Als ik jullie verhalen lees, en mezelf erin herken, en zie hoe jullie het proces doorliepen, dat helpt mij echt vooruit. Ik heb de therapeut dit ook gezegd. Dit werd erkend. Dit forum is als een praatgroep, die ook vaak in therapieën gebruikt wordt. Het kan dat ik hier meer uit haal dan van een therapeut. Maar toch blijf ik trouw aan mijn afspraken en werk ik mee.
Ik denk dat ik na 7 maand aan het begin van een nieuwe fase sta. Ik denk dat ik aan het loslaten ben.
Dit klinkt toch wel hoopvol en dat je juist wel wat aan het voelen bent - ook al weet je misschien nog niet precies wat.
Het liefst heb je het hele verhaal op tafel. Ik denk ergens dat dat hele verhaal nooit komt, en al komt het wel, kan je het dan geloven.
Hier kwam het verhaal ook met stukjes naar voren, ook obv wat ik zelf had gevonden. Dat maakt ook dat ik denk dat er nog weer wat gaat komen. Maar ik laat het speuren los.. het zal moeten gaan blijken of er nog meer komt of dat hij zijn best doet. Zekerheid blijkt niet te bestaan, met speuren komt het vertrouwen eigenlijk toch ook niet terug.
@Buitenspel2024 ik kan me voorstellen dat er alarmbellen bij je afgaan als hij gedrag vertoond wat hij ook deed toen de affaire uit de hand liep. Ik kan me goed voorstellen dat je daaraan denkt. Lastig zeg, icm het gebrek aan inzet.
"Grappig", jou man lijkt wel een beetje op de mijne te lijken. Mijn man was ook nooit zo van de uitjes door het gedoe, en de drukte van stuiterende kinderen. Bij hem speelt overprikkeling een grote rol. Bij jou man ook?
Omwille van verbinding houden/versterken ben ik idd geneigd om hem te betrekken. Maar dan ben ik dus alsnog degene die eenzijdig aan onze relatie aan het werken is. En dat wil ik niet.
Ik laat het nu bij hem. Als hij zelf voorstelt mee te gaan stem ik in. Maar dan nog bekruipt mij het gevoel dat hij dat alleen maar voor ons doet.
Ik heb het idee dat dat al jaren een patroon is van hem, alles voor een ander/dierbare doen, en niet nadenken over zijn eigen behoeftes. Toen ik dat doorkreeg ben ik hem daarin gaan ontzien, maar eigenlijk moet hij daar zelf mee aan de slag. Ik heb al eens voorgesteld daar eens met iemand over te praten, en dat heeft hij toen gedaan (wéér braaf doen wat ik zei) ,maar dat liep al snel spaak.
Die cursus ,met Truus, was eindelijk iets wat hij voor zichzelf deed en veel plezier aan beleefde. Ik vraag me ook af in hoeverre hij nu "alles doet wat zij wil". Buiten de cursus om komt alle/veel initiatief van haar af. Daarnaast doet hij ook nog steeds alles wat ik wil (Behalve met haar stoppen dan) en dat wil ik eigenlijk niet meer, als het niet uit liefde is.
Laatst wederom therapie voorgesteld, maar dat ziet hij niet zitten. Dat snap ik , hij wil niet met de billen bloot.
@Stresskipje, ze lijken inderdaad op elkaar.. Dat deel van overprikkeling merk ik bij hem met name thuis. Spelende kinderen vindt hij wel vervelend.. Met uitjes is het denk ik meer het gedoe (baby, slaapjes, huilen ergens).
Hier ook een man die altijd druk is met alles doen voor anderen.
Ik snap je gedachtegang wel - hij moet inderdaad zelf mee willen en niet omdat jij het weer vraagt.
Man lijkt hier nog wel open te staan voor therapie. De vorige keer ging hij mee, maar toen het inderdaad te dichtbij kwam (billen bloot) kwam er inderdaad snel een einde aan. Dan heeft het echt geen zin.
Stresskipje schreef op 21-01-2025 om 13:56:
Ik heb het idee dat dat al jaren een patroon is van hem, alles voor een ander/dierbare doen, en niet nadenken over zijn eigen behoeftes. Toen ik dat doorkreeg ben ik hem daarin gaan ontzien, maar eigenlijk moet hij daar zelf mee aan de slag. Ik heb al eens voorgesteld daar eens met iemand over te praten, en dat heeft hij toen gedaan (wéér braaf doen wat ik zei) ,maar dat liep al snel spaak.
Die cursus ,met Truus, was eindelijk iets wat hij voor zichzelf deed en veel plezier aan beleefde. Ik vraag me ook af in hoeverre hij nu "alles doet wat zij wil". Buiten de cursus om komt alle/veel initiatief van haar af. Daarnaast doet hij ook nog steeds alles wat ik wil (Behalve met haar stoppen dan) en dat wil ik eigenlijk niet meer, als het niet uit liefde is.
Laatst wederom therapie voorgesteld, maar dat ziet hij niet zitten. Dat snap ik , hij wil niet met de billen bloot.
In wezen als hij iemand is die altijd alles voor anderen doet, zonder jou, of Truus, lijkt het alsof hij niet bestaat. Hij is dus ergens enorm afhankelijk van iemand, zonder dat hij dit beseft...
Mijn man doet ook alles voor iedereen, en vergeet aan zichzelf te denken. Dat zeg ik hem zo vaak. Maar aan de andere kant, heeft hij in 26 jaar huwelijk enkel aan zichzelf gedacht en niet aan mij. Eigenlijk doet hij alles voor iedereen, behalve voor mij, stond ik niet op nr 1. bv bij anderen gaan helpen, terwijl hier zoveel klusjes liggen wachten op hem....
In zijn leven is hij door niemand echt graag gezien. Niet door zijn ouders, heeft geen 'vrienden', eerder kennissen.(zal nooit iets delen met hen bv, blijft oppervlakkig)
Ik zeg hem vaak: je ouders hielden van je omdat je hun kind bent. Je kinderen houden van je omdat je hun vader bent. je broer houdt van je omdat je zijn broer bent. (weinig contact). Ik hield van je omdat JIJ het bent. Ik hoef niet van je te houden. Ik hield van je om JIJ. Niemand deed ooit iets voor hem. Ik deed alles voor hem. En al de mensen die hem vaak als vod behandelen, die blijft hij pleasen. En de enige die dat nooit heeft gedaan, heeft hij kapot gemaakt.
Mijn man zegt vaak: zonder jou heb ik niemand, ben ik alleen op de wereld. En het ergst van al is, dat is dus echt zo. Als je je niet hecht aan mensen, sta je echt alleen.
Breiertje schreef op 21-01-2025 om 11:49:
[..]
Dat is iets wat mijn man niet doet. Ik denk dat hij niet alles verteld, er kunnen meerdere bezoekjes zijn geweest, of andere dingen ter plaatse zijn gebeurd, dat wel, maar hij neemt wel de volle verantwoordelijkheid dat hij het initiatief nam. Want, die P's sturen niet als eerste uiteraard.
Wat ik eerder aangaf over piekervragen. Laat dat los. Het kost bergen energie en je zult nooit alles weten. En zelfs als je de antwoorden hebt volgen er weer nieuwe vragen.
Net als hem straffen door boos te zijn. Uiteindelijk straf jij ook jezelf he? En je kinderen want iedereen merkt het dat jij boos bent. En daar heb je alle reden toe. Maar je bereikt niets. Het put je alleen maar uit. Geniet dus van mooie momenten. En ook van hem op jouw manier. De keuze voor samen verder is ook echt samen verder.
Izza schreef op 21-01-2025 om 14:25:
[..]
Wat ik eerder aangaf over piekervragen. Laat dat los. Het kost bergen energie en je zult nooit alles weten. En zelfs als je de antwoorden hebt volgen er weer nieuwe vragen.
Net als hem straffen door boos te zijn. Uiteindelijk straf jij ook jezelf he? En je kinderen want iedereen merkt het dat jij boos bent. En daar heb je alle reden toe. Maar je bereikt niets. Het put je alleen maar uit. Geniet dus van mooie momenten. En ook van hem op jouw manier. De keuze voor samen verder is ook echt samen verder.
klopt, zoals ik in bovenstaande posts schreef, denk ik dat ik een stapje verder ben in dit proces. Ik denk dat het loslaten is begonnen.
Moet wel zeggen als ik boos was, dat je dit niet merkte door ruzie of woorden. Eerder in het hem afstoten, hem niet toelaten in mijn persoonlijke ruimte. Niet naast hem zitten, niet knuffelen, als hij knuffelde niet terugknuffelen maar gewoon als een pop hangen...
Straks is hij thuis van zijn werk. En ergens kijk ik daar een klein beetje naar uit. Maar als hij een weekend thuis is, ben ik ook heel blij dat hij weer gaan werken is. Ik geniet van het alleen zijn.
Breiertje schreef op 21-01-2025 om 14:10:
[..]
In wezen als hij iemand is die altijd alles voor anderen doet, zonder jou, of Truus, lijkt het alsof hij niet bestaat. Hij is dus ergens enorm afhankelijk van iemand, zonder dat hij dit beseft...
Mijn man doet ook alles voor iedereen, en vergeet aan zichzelf te denken. Dat zeg ik hem zo vaak. Maar aan de andere kant, heeft hij in 26 jaar huwelijk enkel aan zichzelf gedacht en niet aan mij. Eigenlijk doet hij alles voor iedereen, behalve voor mij, stond ik niet op nr 1. bv bij anderen gaan helpen, terwijl hier zoveel klusjes liggen wachten op hem....
In zijn leven is hij door niemand echt graag gezien. Niet door zijn ouders, heeft geen 'vrienden', eerder kennissen.(zal nooit iets delen met hen bv, blijft oppervlakkig)
Ik zeg hem vaak: je ouders hielden van je omdat je hun kind bent. Je kinderen houden van je omdat je hun vader bent. je broer houdt van je omdat je zijn broer bent. (weinig contact). Ik hield van je omdat JIJ het bent. Ik hoef niet van je te houden. Ik hield van je om JIJ. Niemand deed ooit iets voor hem. Ik deed alles voor hem. En al de mensen die hem vaak als vod behandelen, die blijft hij pleasen. En de enige die dat nooit heeft gedaan, heeft hij kapot gemaakt.
Mijn man zegt vaak: zonder jou heb ik niemand, ben ik alleen op de wereld. En het ergst van al is, dat is dus echt zo. Als je je niet hecht aan mensen, sta je echt alleen.
Hier net zo. Ik stond ook nooit op nummer 1. De laatste jaren pas, na vele gesprekken hierover en idd ook nadat hij inzag dat ik onvoorwaardelijk van hem hield ,om hem. Dat heeft een vorm van respect voor mij bij hem losgemaakt. Dat respect heeft hij nog steeds overigens.
Ik denk dat mijn man zich ook alleen voelt in die zin. Daardoor is hij heel gevoelig voor mensen die vol lof over hem zijn. Als dat overgaat door bv een voorval of kritiek, dan keert hij zich af en kunnen ze naar de klote lopen. Hij heeft al veel banen gehad. Ergens gaan werken omdat ze hem zo geschikt vonden en dan is alles leuk en aardig, en voelt hij zich geweldig en gezien. Eens er wat voorvalt is hij gekwetst en gaat ruzie maken. Komt daar commentaar op gaat hij een andere baan zoeken. Ik heb hem altijd geweldig gevonden en met respect behandeld, maar dat is "gewoon" geworden. Toen kwam die cursus op zijn pad en Truus. Truus vindt hem ook helemaal geweldig. Is smoorverliefd op hem en ze hangt aan zijn lippen. Dat vleit hem enorm. Het wachten is op het moment dat haar aandacht verzwakt en hij zich niet meer gezien en aanbeden voelt. Dan komt de gekwetste draak in hem boven en ziet ze hoe hij ook kan zijn. Dan is de vraag of ze het het waard vindt die kant van hem te accepteren en er (hard) aan wil werken om het te laten werken. Mij was het dat wel, helemaal omdat we kinderen en een half leven samen hebben, en ik de goedheid in hem zie en waardeer. Zij hebben in principe niks samen.
Man heeft 1 jeugdvriend, die is ook blijven hangen door een heel verleden samen, maar dat is ook alles. Geen gezamenlijke interesses of niks.Mijn man deelt ook niks met hem. Helemaal niks. Vriend weet zelfs niks van onze problemen, niks van Truus. Andere vrienden heeft hij ook niet. Soms een tijdje leuk contact met een collega, maar dat verwaterd altijd weer als hij van baan wisselt of zoals nu druk is met Truus. Die jeugdvriend heeft hij ook al maanden niet gezien.
Met familie ook geen contact. Tijdens zijn vorige relatie niet, toen dat uitging zat hij opeens dagelijks weer bij zn ouders. Toen we verkering kregen ook niet meer, en familie snapte daar niks van en legde de schuld bij mij. Daar werd man boos om en vervolgens was dat de reden dat hij geen contact meer met ze wilde. Dat is later wel iets bijgetrokken omdat wat mij betreft de deur voor hen hier altijd openstond, maar als het aan hem had gelegen had hij ze nooit meer gezien. En dat lijkt hem oprecht niks te doen. Zoals je zegt; aan niemand gehecht.
Peet52! schreef op 21-01-2025 om 11:20:
[..]
Ja..dat bedoel ik..mij ex zei ook altijd...ze liet me niet met rust. Ik ben erin getrapt. Ik vond het rottig om haar af te wijzen/ pijn te doen omdat ze verliefd was. Ik denk persoonlijk in mijn situatie dat de affaire veel groter is geweest dan ik kan bedenken. Ik ging altijd uit van een eenmalige actie. Maar nu ik dit typ voel ik dat het vele malen groter is geweest. En dat vind ik denk nog het meest kwalijke aan alles. Het niet durven vertellen wat er nou daadwerkelijk gebeurd is.
Het medium waar ik geweest ben vertelde ook dat hij haar ook een soort van rad voor de ogen heeft gehouden. Dus dat hij zich gedroeg alsof hij meer wilde geven dan dat hij kon. Weet niet zo goed hoe ik dit uit moet leggen. Maar dat geloof ik ook. Ik ben er inmiddels wel al achter dat hij ook een pleaser is. Altijd maar aardig en behulpzaam. Vooral op zijn werk. Zo'n aardige man.
Het niet durven vertellen wat er gebeurd is.
Kijk..ik zou het ook niet doen denk ik. Een man verleiden die getrouwd is. Maar soms vertellen ze dat niet eens. En als mijn vriendin vreemd zou gaan en die zou het mij in vertrouwen vertellen. Tja..dan zou ik het wel bij mezelf houden.
Was jij al vriendinnen met de minnares van je man toen de affaire begon.
Hij heeft nooit gezegd dat hij "erin getrapt is". Ik heb een brief later gelezen die hij had moeten schrijven van zijn psycholoog. Een zgn schadebrief.
Daarin las ik dat hij het altijd een gezellige vrolijke meid vond en gevleid was door alle complimenten. Op het moment dat ze uitsprak al een poos verliefd te zijn ging hij haar met andere ogen zien. En vond dat wel spannend en fijn. Er gebeurde echter een half jaar niets behalve blikken en een stiekeme aai ofzo tijdens het ophalen van de kinderen bij elkaar.
Ja ik was al een jaar of 8 alleen met haar bevriend. Zij wilde toen graag haar en mijn man aan elkaar koppelen. Zij ging wel eens met mijn man schoolactiviteiten ondernemen organiseren van verjaardagspartijtjes van onze kinderen maar ook samen met onze kinderen naar sportactiviteiten waar ik niets aan vond. Na 2 jaar was daar dus die dag dat ze hem haar liefde verklaarde.
Dat aanraken is steeds verder gegaan tot zoenen, strelen maar altijd waren de kinderen in de buurt of anderen. Tot er seksafspraken na 3 jaar in de Covid tijd ontstonden.
Ondertussen hadden we contact met ons vieren bij elkaar eten verjaardagen school de Kids speelden met elkaar etc gingen we met een groep en wij vieren en de kids weekendjes weg met Ze wilde ook graag met ons op vakantie. Dat heeft mijn man nooit gewild.. De vakanties waren van ons gezin.
Mijn onderbuik zei ook nee, die zei heel vaak nee...
Niet naar geluisterd 🥲
Breiertje schreef op 21-01-2025 om 14:10:
[..]
In wezen als hij iemand is die altijd alles voor anderen doet, zonder jou, of Truus, lijkt het alsof hij niet bestaat. Hij is dus ergens enorm afhankelijk van iemand, zonder dat hij dit beseft...
Mijn man doet ook alles voor iedereen, en vergeet aan zichzelf te denken. Dat zeg ik hem zo vaak. Maar aan de andere kant, heeft hij in 26 jaar huwelijk enkel aan zichzelf gedacht en niet aan mij. Eigenlijk doet hij alles voor iedereen, behalve voor mij, stond ik niet op nr 1. bv bij anderen gaan helpen, terwijl hier zoveel klusjes liggen wachten op hem....
In zijn leven is hij door niemand echt graag gezien. Niet door zijn ouders, heeft geen 'vrienden', eerder kennissen.(zal nooit iets delen met hen bv, blijft oppervlakkig)
Ik zeg hem vaak: je ouders hielden van je omdat je hun kind bent. Je kinderen houden van je omdat je hun vader bent. je broer houdt van je omdat je zijn broer bent. (weinig contact). Ik hield van je omdat JIJ het bent. Ik hoef niet van je te houden. Ik hield van je om JIJ. Niemand deed ooit iets voor hem. Ik deed alles voor hem. En al de mensen die hem vaak als vod behandelen, die blijft hij pleasen. En de enige die dat nooit heeft gedaan, heeft hij kapot gemaakt.
Mijn man zegt vaak: zonder jou heb ik niemand, ben ik alleen op de wereld. En het ergst van al is, dat is dus echt zo. Als je je niet hecht aan mensen, sta je echt alleen.
En het is juist misschien dat gevoel, gek genoeg, wat er voor zorgt dat ze doen wat ze doen. Jij bent er wel ja. Diep van binnen weet hij dat je niet weg gaat. Ook al zal die dat nooit toegeven.
Afijn, er is hier ook weer een update. Ik heb me toch laten overhalen om mediation in te gaan. Of naja, overhalen is misschien niet het juiste woord. Ik heb heel lang geroepen dat onze problemen niet zo groot waren en dat we met mediation echt een heleboel zouden kunnen oplossen. Ex-vrouw wou daarna graag naar een mediator. Zijn we nu 2 keer geweest.
Tsja, moet ik er van zeggen? Er komt naar boven wat ik ook wel al heel lang wist. Ze heeft/had niet een probleem met mij, maar meer met haar trauma. Op sommige momenten trigger ik, onbewust, dat trauma. En dat gaat niet goed in haar hoofd. Dat kan iets goedbedoelds zijn, maar compleet verkeerd vallen omdat het zo in haar trauma past. En dan word alles heel donker.
We praten niet bijster veel, maar communiceren wel heel veel. Tegelijkertijd begint het manipulatieve gedrag van de, inmiddels, ex redelijk ziekelijke proporties aan te nemen en ik ben nog wel een beetje in dubio wat ik daar mee moet. In principe is het haar pakkie aan, maar goed. Ik heb ook 3 kinderen en zo langzamerhand flikkerstraalt die de ene na de andere leugen de wereld in.
Elpisto schreef op 21-01-2025 om 15:18:
[..]
En het is juist misschien dat gevoel, gek genoeg, wat er voor zorgt dat ze doen wat ze doen. Jij bent er wel ja. Diep van binnen weet hij dat je niet weg gaat. Ook al zal die dat nooit toegeven.
Afijn, er is hier ook weer een update. Ik heb me toch laten overhalen om mediation in te gaan. Of naja, overhalen is misschien niet het juiste woord. Ik heb heel lang geroepen dat onze problemen niet zo groot waren en dat we met mediation echt een heleboel zouden kunnen oplossen. Ex-vrouw wou daarna graag naar een mediator. Zijn we nu 2 keer geweest.
Tsja, moet ik er van zeggen? Er komt naar boven wat ik ook wel al heel lang wist. Ze heeft/had niet een probleem met mij, maar meer met haar trauma. Op sommige momenten trigger ik, onbewust, dat trauma. En dat gaat niet goed in haar hoofd. Dat kan iets goedbedoelds zijn, maar compleet verkeerd vallen omdat het zo in haar trauma past. En dan word alles heel donker.
We praten niet bijster veel, maar communiceren wel heel veel. Tegelijkertijd begint het manipulatieve gedrag van de, inmiddels, ex redelijk ziekelijke proporties aan te nemen en ik ben nog wel een beetje in dubio wat ik daar mee moet. In principe is het haar pakkie aan, maar goed. Ik heb ook 3 kinderen en zo langzamerhand flikkerstraalt die de ene na de andere leugen de wereld in.
Wat is het doel van de mediation voor jullie nu?
Oprecht nieuwsgierig. Is dat om de communicatie in het belang van de kinderen te verbeteren?
Buitenspel2024 schreef op 21-01-2025 om 12:45:
[..]
Dit klinkt toch wel hoopvol en dat je juist wel wat aan het voelen bent - ook al weet je misschien nog niet precies wat.
Het liefst heb je het hele verhaal op tafel. Ik denk ergens dat dat hele verhaal nooit komt, en al komt het wel, kan je het dan geloven.
Hier kwam het verhaal ook met stukjes naar voren, ook obv wat ik zelf had gevonden. Dat maakt ook dat ik denk dat er nog weer wat gaat komen. Maar ik laat het speuren los.. het zal moeten gaan blijken of er nog meer komt of dat hij zijn best doet. Zekerheid blijkt niet te bestaan, met speuren komt het vertrouwen eigenlijk toch ook niet terug.
Ik had een truus die alles gedetailleerd wist met data en al. Dat had ze de dag na de ontmaskering naar mijn man gestuurd omdat hij had aangegeven het niet meer te weten maar mij wel antwoorden wilde geven. Geen probleem zei ze ik weet het precies. Alsjeblieft. Dat heeft hij laten lezen en naar mij doorgestuurd
Hij had echter acuut geheugenverlies Hij moest echt met onze agenda's van de afgelopen jaren met foto's ernaast en haar beschrijving gaan uitspitten hoe wat waar en wanneer. Dat was een studie van weken! Hij kreeg daarnaast van de man van truus ook vragen over de data of die klopten.
Hij sliep niet meer. Hij dacht alleen in schuldgevoel en moest en zou kloppende antwoorden geven van zichzelf. Tot zijn psycholoog en een vriend zei dat haar man die antwoorden bij zijn overspelige vrouw moest zoeken.
Buitenspel2024 schreef op 21-01-2025 om 16:01:
[..]
Wat is het doel van de mediation voor jullie nu?
Oprecht nieuwsgierig. Is dat om de communicatie in het belang van de kinderen te verbeteren?
Nou die communicatie verbeteren was natuurlijk niet zo heel erg lastig, die was er niet. Ik kwam er wel al vrij snel achter dat ik in de situatie waar in ze zat geen seconde iets met haar bespreken kon, dus heb ik dat op een gegeven moment ook maar gelaten en werd het meer een soort parralel-ouderschap. Sinds die gozer uit beeld is, is dat wel klaar.
Ja wat is het doel? Lastig. Ik denk dat ze nog steeds graag wil. Diep van binnen, had ik dit ook niet gewild en hou ik nog heel veel van haar. Maar we moeten de realiteit ook onder ogen zien: Hoe zeer de problemen, die blijkbaar in de communicatiesfeer hangen, ook zijn: Ze maakt wel 2 keer de keuze om er vandoor te gaan met een ander. Of naja, ze houd nog steeds vol dat dat met die ander na de scheidingsmelding begonnen is. Maar goed, laten we er 2 keer van maken. Ik weet niet zo heel erg goed hoe ik me daar bij voel eerlijk gezegd. Voor mijn gevoel wordt ik wel 2 keer "heel makkelijk" ingeruild.
Elpisto schreef op 21-01-2025 om 16:25:
[..]
Nou die communicatie verbeteren was natuurlijk niet zo heel erg lastig, die was er niet. Ik kwam er wel al vrij snel achter dat ik in de situatie waar in ze zat geen seconde iets met haar bespreken kon, dus heb ik dat op een gegeven moment ook maar gelaten en werd het meer een soort parralel-ouderschap. Sinds die gozer uit beeld is, is dat wel klaar.
Ja wat is het doel? Lastig. Ik denk dat ze nog steeds graag wil. Diep van binnen, had ik dit ook niet gewild en hou ik nog heel veel van haar. Maar we moeten de realiteit ook onder ogen zien: Hoe zeer de problemen, die blijkbaar in de communicatiesfeer hangen, ook zijn: Ze maakt wel 2 keer de keuze om er vandoor te gaan met een ander. Of naja, ze houd nog steeds vol dat dat met die ander na de scheidingsmelding begonnen is. Maar goed, laten we er 2 keer van maken. Ik weet niet zo heel erg goed hoe ik me daar bij voel eerlijk gezegd. Voor mijn gevoel wordt ik wel 2 keer "heel makkelijk" ingeruild.
Een mediator met SCHIP aanpak?
