Verder na ontrouw deel 7
Daar issie dan, deel 7 alweer! Dit onderwerp loopt intussen al jaren. Weet iemand ook hoe je de andere draadjes terug kunt zien? Ik kan dat tegenwoordig niet meer vinden.
Talloze dames en een heel enkele heer stellen hier hun lief en leed op schrift, nadat ze bedrogen zijn. En dan volgt altijd de hele moeilijke vraag: kan ik dit vergeven, of niet? Blijf ik bij hem, of niet?
Ervaringen laten zien dat het jaren en jaren kan duren voordat deze wond hersteld is en je je man/vrouw weer vertrouwt. Soms komt dat vertrouwen nooit meer volledig terug.
Persoonlijk vind ik dat de volmaakte relatie niet bestaat. Je mag van elkaar volledige trouw en toewijding verwachten. Maar een huwelijk is natuurlijk geen constante staat van geluk. Ontrouw zet de boel even heel erg op scherp: hoewel sommigen denken dat je niet vreemd gaat in een relatie die echt goed is, klinkt mij dat teveel als de stelling dat waar 1 vreemdgaat, 2 schuld hebben. En het lullige is dat de bedrogen partner vaak geen idee had dat de ander niet gelukkig was. Dat waren ze zelf namelijk wel. Ik persoonlijk hou minimaal een keer of wat per jaar een onderhoudsgesprekje om te peilen hoe tevreden mijn man is met de relatie. Maar als hij niet eerlijk is, in zijn communicatie, kan hij mij ook de schuld niet geven voor mijn vermeende tekortkomingen, vind ik.
Enfin, stof genoeg om eindeloos met elkaar over te tikken 
En natuurlijk zijn we er voor elkaar, om elkaar te steunen en troosten.
Tenslotte zou ik wel graag even willen zeker stellen dat we niet voor elkaar gaan beslissen of de ander beter scheiden kan, dan wel blijven moet. Dat is een persoonlijke beslissing en daar mag een ander niet over oordelen.
Feetje schreef op 27-10-2021 om 14:55:
Mijn man is overigens ook naar een coach geweest maar als je het mij vraagt heeft hij die ook om de tuin geleid.
Die van mij heeft echt de therapeut om de tuin geleid. Ik huilen daaro dat ik het gevoel heb dat ik dingen niet weet, hij niet trouw was. En hij beantwoord de vraag of het zo is met: "nee, ik heb echt geen idee waar ze het over heeft". Dus je vrouw heeft geen reden dit te voelen? "nee". Echt wel dus he. Ik heb na het bekennen de therapeut gebeld dat we niet meer kwamen omdat hij alles bij elkaar loog. Ze had het echt niet verwacht. Zo goed kunnen ze blijven hangen in hun list en bedrog.
Mij hielp het om heel open te zijn in mijn omgeving wat er aan de hand was tussen manlief en Truus. Ieder contact die ze daarna nog zouden hebben zou uitkomen. Zoete wraak? Misschien wel. Heb ik achteraf schaamte of had ik het misschien niet moeten doen? Nee, sorry. Ik heb genoten van haar onzekere houding op het schoolplein, de afgunst naar haar van moeders uit de klas. ik had dat op dat moment nodig. Dat mensen nu haar kant van het verhaal meer gaan geloven, prima. Filter ik die uit mijn sociale kring. Zij blij, ik blij.
Mamame, goed van je om gewoon open te zijn naar je omgeving. Doen wat jij nodig hebt, schijt aan de rest.
Ik heb het na de tweede keer ook gedeeld met mijn omgeving. Ik was het beu om het allemaal in mijn uppie te moeten verwerken en hem te doen voorkomen als de ideale partner.
Feetje, met wat je beschrijft hou ik mijn hart vast. Jouw man ziet het niet als fout? Niet als afspraken niet nakomen? Als hobby. Hij besefte niet dat het jou pijn zou doen? Ai ai ai. Wat erg. Hij praat het goed naar zich toe. Natúúrlijk weet hij heel goed dat jij niet zou staan juichen bij ontdekken dat hij zijn punnikgereedschap achterna loopt. Natuurlijk heeft hij jouw verdriet gezien bij eerste keer. En toch weet doen. Hobby nou ja!!!! Bizar toch. Je beeld van je man verandert voorgoed. Bij mij wel.
En ben je ook niks tekort gekomen? Los van het geld wat hij uitgaf aan seks. Helft heb jij betaald. En psychologische schade van wantrouwen nu. Nooit meer onbevangen zijn. Nooit meer vol vertrouwen dat hij afspraken nakomt?
Ik zie het zeker als verslaving. Je man weet dat hij iets doet tegen de afspraak in, houdt het geheim voor jou. Hij weet dat hij fout zit en het dan toch weer doen en weer = verslaafd. Mijn man vond van niet maar kon het ook niet uitleggen.
Vraag is of je man wel WIL afkicken. De verleiding weerstaan. Een andere hobby nemen. Ga skydiven ofzo.
ja ik denk ook dat er zeker iets van verslaving in zit. Schrik wel van de berichten dat er ook nog gelogen wordt bij een coach. Aan die mogelijkheid had ik echt geen moment gedacht, waarom ga je dan? Feetje waarom denk je dat de coach om de tuin geleid wordt door je man? Ga jij ook een keer daar heen, zoja dan komt het toch uit?
Cleasje, mijn man heeft 8 vermoedelijke diagnoses gekregen bij therapie.
Hij kan liegen als de beste. Bij de eerste therapeut ( dat was voor dat er meerdere ontrouw uitkwam ) gaf hij aan dat hij er nog nooit bij stil had gestaan mij pijn te doen en hij toonde wel empathie maar hij liet geen woord los over meerdere keren.
Eigenlijk kun je dit soort spanningsverslavingen, de rush die ze zoeken vergelijken met deurtjes zoals mijn man dat zegt. Je doet een deurtje en daarna weer dicht als je naar het warme gezin terug gaat.
Naja ik heb er een hele theorie over en erg veel over gelezen. Al met al is mijn conclusie, je denkt iemand te kennen maar je kent iemand nooit helemaal.
Het brein is een apart iets.
Correctie het moet zijn deurtje open en daarna het deurtje weer dicht.
en Miss dat merk je dan niet op bij andere dingen voordat vreemdgaan uitkomt?
Oh jawel hoor, maar ik leefde in een illusie. Zolang ik maar net deed of het er niet was dan was het er niet.
Een jaren lange strategie die ik blijkbaar op had gebouwd en altijd maar het goede van alle mensen in blijven zien. Jong en erg naïef zeg ik nu.
Ik voel me ook naïef en ben niet jong meer. Op dit moment ben ik toch een beetje in kaart aan het brengen wat momenten waren die opvallend waren, misschien om alerter te kunnen zijn op wel/geen contact en ik blijf me afvragen hoe ze het contact onderhielden zonder dat ik het doorhad.
Mijn (mannelijke truus) dus voor de gene die denken dat alleen vrouwen bedonderd worden helaas ook mannen heeft van de week maar de politie gebeld toen ik in ze tuin stond.
Hij en zijn nieuwe vriendin blijken dus erg bang voor mij te wezen.
Truus al eens flink te pakken gehad afgelopen zomer.
Hij wil gewoon verder met zijn leven gaf hij aan aan de agenten.
Mooi verhaal wel mijn leven kapot maken en zelf vrolijk verder, nee nee dat gaat er bij mij nou niet in.
De relatie tussen mijn vriendin en mij gaat al enige tijd beter tot goed, der spijt is enorm en ik kan bijna wel zeggen dat ik mijn handen in het vuur durf te steken dat dit nooit meer gaat gebeuren, bij ons heeft het zoveel ellende opgeleverd ook in beide families.
Enigste wat ik gewoon niet kan begrijpen is dat de truus (een oude vriend van ons) hij dus stiekem ging contacten op een moment dat onze relatie even niet lekker meer liep, en ja mijn vriendin was zo stom om er op in te gaan.
Ze voelde zich gevleid tot alle gevolgen van dien.
Gelukkig kan ik wel beamen dat als je zelf helemaal in de knoop zit dat je daar wel eens gekke dingen door gaat doen waar je later spijt van krijg.
Cleasje schreef op 28-10-2021 om 09:50:
Ik voel me ook naïef en ben niet jong meer. Op dit moment ben ik toch een beetje in kaart aan het brengen wat momenten waren die opvallend waren, misschien om alerter te kunnen zijn op wel/geen contact en ik blijf me afvragen hoe ze het contact onderhielden zonder dat ik het doorhad.
Daar zijn mensen die een affaire hebben enorm bedreven in, vraag jezelf dat vooral niet af. Verwijt het jezelf ook niet. Denk jij alles te hebben gecheckt en afgebakend, vinden ze wel weer een andere manier.
Beste schrijfsters, ik kom niet vaak op fora, maar pas geleden heb ik een bericht op dit forum geplaatst over het gebrek aan empathie van mijn man. Ik kwam daardoor dit topic tegen en ik ben gaan lezen. Ik weet niet precies waarom, het is immers al bijna een decennium geleden dat het bedrog van mijn man uitkwam, maar die periode beïnvloed nog steeds in enige mate mijn leven. Ik zal het uitleggen, wie weet heeft iemand er iets aan.
Nadat het uitkwam zijn we een lange periode uit elkaar geweest, wat ik als een vreselijk verdrietige, verwarrende en eenzame periode heb ervaren. Ik ben in therapie gegaan, EMDR heeft mij erg geholpen. Daarna zijn we weer bij elkaar gekomen en nu dus al weer vele jaren samen.
Ik herken de emoties waar jullie over schrijven en ik kan nog steeds de pijn voelen van die tijd, al voelt het gelukkig allang niet meer scherp en vers. Voor mij was die tijd een rouwproces, achteraf gezien vooral om mijzelf en wie ik was. Het proces duurde lang. (Zeker 5 jaar, in afnemende mate van heftigheid) Het was moeilijk om het echt af te kunnen sluiten en verder te gaan want het was geen rouw om een persoon die overleden was. Ik moest door zijn toedoen afscheid nemen van een deel van mijzelf. De onbevangenheid die ik had, het vanzelfsprekende vertrouwen in hem, maar ook in andere mensen, het absolute geloof dat er sprake was van wederzijds respect en liefde. Nadat het uitkwam twijfelde ik aan alles, maar de twijfel aan mijzelf als persoon was het ergst. Dat hij mijn onbevangenheid en vertrouwen volkomen onnodig kapot heeft gemaakt vond en vind ik nog steeds het allerergste. Het is namelijk nooit meer terug gekomen. Ik heb onvrijwillig en door toedoen van een ander een harde les geleerd: je kunt niemand 100% vertrouwen, alleen jezelf. Ik kijk daardoor op een andere manier naar de mensen om mij heen. Ik had liever gehad dat deze les aan mij voorbij was gegaan want het heeft me harder gemaakt en de wereld minder leuk en minder zonnig.
We kwamen weer bij elkaar, eigenlijk vanwege al het goede wat er tussen ons was en dat is er gelukkig ook nog steeds. Zijn gebrek aan empathie vind ik lastig om mee om te gaan, dat is waar, maar hij is absoluut bereid om mij zoveel mogelijk tegemoet te komen. Achteraf gezien heeft het gebrek aan empathie hem ook in staat gesteld om zo te liegen en bedriegen. Hij kon daardoor zijn verschillende werelden uitstekend van elkaar scheiden. Ik ben niet bang dat hij nog eens vreemd zal gaan. Ook hij heeft een harde les geleerd : dat je door je gedrag je eigen geluk en welbevinden kunt saboteren.
en mijn man heeft een sterke drang tot zelfbehoud (egocentrisch ?) en dat zorgt er in zijn geval voor dat hij zich liefdevol en attent gedraagt. Hoewel het soms wat oppervlakkig aanvoelt is dat op dit moment voldoende voor mij. Daarnaast voel ik ook een zekere onverschilligheid. (Ook veroorzaakt door zijn vreemdgaan) Als hij het, in bed of daarbuiten, leuker vindt bij iemand anders dan is dat prima, maar dan scheiden onze wegen. Zolang het goede de overhand heeft blijf ik. Zo niet, dan ga ik. Ik laat hem of wie dan ook nooit meer zo dichtbij komen dat ik breek.
Sterkte aan allen die nog in het proces zitten.
ps : Wat ik ook zou willen zeggen met mijn verhaal is : Ga voor jezelf. Altijd, maar zeker ook in je relatie. Stop met hopen, verwachten, pleasen en doe alleen en uitsluitend nog wat goed voor jou is. Ga je eigen weg en doe je eigen zin. En als je iets voor je man of iemand anders doet of nalaat, zorg dan dat je het uit eigen vrije keus doet en uit volle overtuiging, zonder achterliggende agenda. Vermijd dat je dingen doet voor de lieve vrede, of omdat het zo hoort of omdat je aardig gevonden wilt worden. Uiteindelijk heb je daar alleen jezelf mee. Misschien werkt het niet voor iedereen, maar voor mij geldt : als ik iets positiefs aan die ellende uit het verleden heb overgehouden dan is het dat ik nu sterker in mijn schoenen sta dan ooit te voren en dat ik in mijzelf geloof.
Dank je wel Zonne, je hebt een lange weg afgelegd. Fijn dat jullie huwelijk stand heeft gehouden. Heb jij zijn ontrouw meerdere keren vergeven of was het 1x en toen over. Ik heb ook gezegd dat als het nog een keer zou gebeuren onze wegen zouden scheiden en dat niet gedaan helaas en twijfel er aan of ik nu inderdaad de harde grens moet trekken. Of mijn man gebrek heeft aan empathie weet ik niet, maar iets met emoties wegstoppen herken ik zeker.
Cleasje schreef op 29-10-2021 om 12:55:
. Ik heb ook gezegd dat als het nog een keer zou gebeuren onze wegen zouden scheiden en dat niet gedaan helaas en twijfel er aan of ik nu inderdaad de harde grens moet trekken. Of mijn man gebrek heeft aan empathie weet ik niet, maar iets met emoties wegstoppen herken ik zeker.
Neem de tijd voor jezelf om die grens te onderzoeken Cleasje. Niets hoeft in 1 dag. Alleen jij kunt voelen wanneer jouw grens echt bereikt is.
