Verder na ontrouw deel 6
Deel 5 had de 1000 bereikt; tijd voor een vervolg draad, deel 6
Persephone
Zoals je vanmiddag posten, het kan alle kanten op gaan.
Zoals mijn vriendin me zei maar miss misschien hoeft hij niet nog een keer ( nog 1 maal ) vreemd te gaan en is het tegen die tijd al kapot (!!)
"Als" en "had ik toen maar" om mijn god haasje daar ga ik niet eens aan beginnen want dan weet ik met mijn idiote hoofd dat het na 3 maanden verkering al niet klopte.
Blind, blind, blind, blind en naïef ! Jong en onbezonnen!
En maar niet luisteren, en een lekkere eigenwijze puber blijven. Niemand had gelijk. Alleen Ik. Ik wist het allemaal zelf wel. Niemand hoefde mij de les te lezen, en kon de wereld aan, maar geloof mij er komt een dag dat je wakker word en de betovering verbroken is. Alleen kun je dat zelf niet zien als je er midden inzit en stront eigenwijs blijft.
Senna!
Hoe Is het met je?
Liefs
Zo zijn veel relaties
na een half jaar tot een jaar verkering is het al duidelijk dat er iets niet klopt, dat ze niet bij elkaar passen. Dan al ontstaan de eerste barsten.
En toch houden mensen jarenlang vast aan elkaar, gaan trouwen, kopen een huis met elkaar, krijgen kinderen. En iedereen ziet dat het niet klopt en toch gaan ze door. Tegen beter weten in. Hun diepste gevoel negerend.
Er hoeft vervolgens maar iets te gebeuren, of maar iemand voorbij te komen, waarbij het wel klopt en je bent klaar. Dat kan heel makkelijk gaan als je nooit echt liefde hebt gekend. Want als je dan wel verliefd wordt is dat een enorm contrast met de relatie die er is een waar dergelijke gevoelens nooit hebben gespeeld.
Maar Senna/Nijntje
"De titel van dit topic geeft al aan dat hier mensen komen die na ontrouw verder willen"
Het draadje is al oud en deel zoveel en heeft nog dezelfde functie. Het gaat niet of ging niet alleen om verder met de partner maar hoe nu verder in het algemeen.
Scheiden is ook verder gaan.
Ik heb nog geen echt succesverhaal gehoord hier. Niemand is nog klaar en niemand is sterker dan ooit ( die zin trek ik niet goed want hij overdrijft wat iemand duidelijk wil maken en geeft bij mij juist aan dat dat nog niet het geval is).
Het is goed dat Gebroken van alle kanten en ervaringen hoort.
En beslissen moet ze zelf, ook als niemand daar iets van snapt.
Ik kan alleen niet tegen dat dwangmatig prediken alsof blijven de enige weg naar verlossing is.
Ik ben niet gebleven. Ben ik 100% gelukkig? Nee, het leven alleen is niet makkelijk en een scheiding loodzwaar, al wordt daar door wat mensen hier die bleven, anders over gedacht.
Maar zij die bleven zijn ook niet 100% gelukkig, al zeggen ze van wel.
Gebroken moet het zelf doen, maar iedereen mag haar/zijn zegje doen zonder steeds becommentarieerd te worden door de blijfbrigade.
Gebroken
Overspel binnen een relatie kan je te boven komen, dat geloof ik zeker. Maar het gedrag van jouw man gaat zoveel verder dan alleen vreemdgaan en dat (en ook jouw reactie op zijn gedrag) maken dat ik reageer in een draadje waar ik verder bewust weg blijf. Iemand anders heeft zijn gedrag met “wreed” omschreven en ik kan me geen passender beschrijving bedenken. En ik vind dat uit jouw reactie niet blijkt dat je hem volledig verantwoordelijk maakt voor de vrijwillige keuze die hij gemaakt heeft om een nacht lang bij zijn minnares langs te gaan tegen jouw belangen in. Echt, het ligt niet aan “Truus”, zij heeft hem niet gedwongen en ook niet behekst. Alles wat jij en anderen over haar zeggen leidt de aandacht af van de kern: jouw man heeft jou verschrikkelijk slecht behandeld. Ik vind hem manipulatief overkomen en krijg het idee dat jij daar (nog) gevoelig voor bent. De manier waarop hij het voor elkaar krijgt in jouw hoofd te planten dat “Truus” de grote manipulator is, ik krijg er de kriebels van. Als bij hem werkelijk het inzicht ontbreekt dat hij zich met zijn keuze voor het nachtelijk bezoek afschuwelijk misdragen heeft en dat hij alleen verantwoordelijk is voor dit wangedrag, zou ik ook mijn knopen tellen. Heel veel sterkte gewenst, wees lief voor jezelf!
Oh, nou, ik beschouw
ons, man en mij, zeker wel als een ‘succesverhaal’. Natuurlijk ben ik niet 100% gelukkig, dat is niemand. Dat heeft ook niemand hier beweerd. Geen toppen zonder dalen.
Maar ik weet wel heel zeker dat ik nu, in mijn huwelijk, gelukkiger ben dan ik zou zijn geweest na een scheiding. Al was het alleen maar omdat ik mijn kinderen nu niet hoef te ‘delen’ met man. Maar ook omdat we samen echt gelukkig zijn.
En ik ben zeker wel sterker dan ooit, dat vind ik niet alleen, dat vind iedereen in mijn omgeving. Ik hoor dat nog met enige regelmaat.
Met dit alles wil ik, even voor de duidelijkheid, helemaal niet zeggen dat bij elkaar blijven zaligmakend is. Zeker niet. En ik heb de afgelopen jaren regelmatig getwijfeld en gewanhoopt. Maar bij ons heeft het goed uitgepakt. Dat kan wel alleen als beide partners zich 100% inzetten, allebei bereid zijn naar hun eigen aandeel te kijken, allebei geduld hebben met zichzelf en de ander, niet gaan dreigen met ‘dan kun je vertrekken’ of ‘ dan ga ik wel weg’, als ze allebei zich ondanks de pijn en het wantrouwen en het schuldgevoel open durven stellen voor de ander. Als jij de enige bent die zich 100% inzet lukt het niet. Als je het vertrouwen niet terugkrijgt (de bedrogene), of het gevoel (de bedrieger), dan lukt het niet. Daar heeft dan alsnog niemand schuld, maar dan werkt het gewoon niet.
Zullen we elkaar gewoon respecteren, met onze keuzes? Zoals ik Gebroken nu ervaar is ze hartstikke sterk, vastberaden er alles aan te doen, maar wel realistisch genoeg om zich te realiseren dat ze race nog lang niet gelopen is. Dit, afscheid van Truus, was de eerste hobbel, die heeft ze vast genomen. Er zullen er nog vele volgen, en misschien ook wel een teveel. Dat merkt ze als ze hem tegenkomt. Of even daarna, maar misschien komt ze over alle hobbels heen. Trouwens, in welke relatie zitten geen hobbels? In geen enkele!
Tindere met Harry
Waarom denk je dat dat niet mag van man?
Dat weet hij zelf ook wel diep in zijn hart. Dat is wat ik laatst zei.
Maar toch zijn we nog samen, en toch zet hij zich voor 100 % in. Wil hij mijn gedachte gang aannemen, ben ik meer een begeleider van (?)
Zo zie Ik mezelf ook steeds meer en meer en zal het misschien nooit volwaardig zijn. Maar hebben we ook enorm veel lol en maken we wekelijks grapjes over zijn domme domme acties.
Ik wil ook vaak van die pijn af hoor, wegdrukken is veel gemakkelijker voor mij, dus in principe deed ik steeds het zelfde als hem maar dan in door denderen, in hobby's en huisje boompje beestje zoals zoveel vrouwen, ik kan mezelf vaak genoeg voor mijn hoofd slaan dat ik er nog ben.
En toch hou ik nog van hem, dat wat Mari zegt.
Er zijn genoeg andere dingen over.
Maar goed het is zo moeilijk uitleggen lanza!
Als je een keer met hem koffie gaat drinken, dan ga je fladderend naar huis, en ben je verkocht. Knap intelligent, lollig, lief, sportief, gespierd, hij ruikt lekker hmmm en tja de rest vertel ik niet ( haha)
Toch jammer
dat zo'n knappe man dan zo rot is van binnen. Sorry, ik zou het er niet op kunnen. Het is mijn humor niet, lachen om de grapjes van hiha hoe dom hij toch is, oeps toch even in de verkeerde gestoken. Lachen, gieren, brullen, jij liever dan ik.
Ik hou het liever bij mijn betrouwbare man die op ieder moment liefdevol is en er altijd voor mij is. Of het nu 3 uur 's nachts is, of midden op de dag. En dus niet alleen op de momenten dat het hem uitkomt en dat hij voor de rest stiekem bezig is met andere dingen. Dat zou mijn ding niet zijn.
Wij hebben zo'n crisis bepaald niet nodig om dichter bij elkaar te komen, of onszelf beter te leren kennen. Gelukkig hebben we ons samen en apart prima kunnen ontwikkelen zonder dat daarvoor een derde partij nodig was. Ik geloof daar trouwens niks van, dat je l*l in een ander steken, of in je laten steken, daadwerkelijk bijdraagt aan de liefdevolle relatie die je samen hebt.
Gelukkig zijn we niet allemaal het zelfde!
Het was ook bedoeld om mede het ijs hier te breken. En je te laten zien dat ook ik, sommige na ontrouw door moeten met een gebroken hart. En ik er het beste van maak. Maar geeft niets, tis klaar voor mij. Ook bij jou geef ik mezelf steeds een kans te reageren, begrip voor jou reacties te hebben, het goed te bedoelen.
Hmm en dan krijg ik nu een antenne momentje, een herkenbaar patroon voor me.
Je bent wel fel lanza, mag. Boem, je weet een mens wel de winter door te helpen... deze donkere dagen.
Ik wens je oprecht een fijn weekend met je betrouwbare man! Geniet van je gezin.
@ gebroken, is je man vrij dit weekend? ik hoop dat jullie wat hebben kunnen praten.
Lanza
Je hoeft het ook niet op mijn man te doen. Liever niet zelfs.
Lanza
Moet het nou zo non-empathisch? Of ken je het gewoon niet, empathie?
En toch maar weer een reminder: ik denk dat zeker 90% van de dames die hier schrijven ooit zo over hun man sprak en dacht als jij dat nu over de jouwe doet.
Phryne
Maar had jij je verhaal over je relatie ook met anderen gedeeld? Krijg je advies? Ik denk dat mensen langer in een slechte relatie blijven en de stap niet durven te maken om weg te gaan, als het voor de buitenwereld niet bekend is dat het slecht gaat. Je kunt dan veel langer mooi weer blijven spelen.
Gebroken legt hier alles neer. Ik ben het er zeker mee eens dat het aan haar is om een besluit te nemen. Maar ik denk wel dat het ook goed is als ze verschillende verhalen hoort en niet alleen het succesverhaal van Pennestreek of alleen het alles is slecht van Lanza.
Deel 1
Nu is het lastig om meerdere verhalen te zien van andere forummers als de kans groot is dat ook op hun verhaal een empathieloze reactie volgt.
Het zal er ook wel mee te maken hebben dat dat deel 6 is. De verhalen van anderen zijn in eerdere draadjes gedeeld en de behoefte om oude wonden open te scheuren niet groot is. Toen ik draadje 6 startte vroeg ik ook wel af of deel 6 niet nadelig uitpakt; juist vanwege het wegblijven van meerdere verhalen waar Gebroken zich aan kan optrekken. Het draadje is te ‘onpersoonlijk’ geworden vanwege het deel 6 effect.
Misschien heeft Gebroken meer baat bij het lezen van deel 1.
Alkes
Je hebt gelijk. Ik weet niet hoe het was gegaan als ik er met iemand over had gepraat. Dat kwam niet in me op en ik schaamde me ervoor (achteraf). Ik vermoed wel dat ik er dan eerder achter zou zijn geweest dat het niet normaal was zoals het bij ons ging.
Er hebben hier wel vaker mensen geschreven die heel lang in een lastige situatie zaten. Uiteindelijk hakken ze een knoop door, of besluiten toch door te modderen omdat ze bang zijn voor een andere weg.
Mooi weer
Ik herken her mooi weer-principe. Maar ik geloof dat het mooi weer principe plaats vindt om goede redenen, niet uit angst maar uit hoop en ruimte tot een herstel waar je in je gelijkwaardigheid ervaart. Niet een veel beter huwelijk (alsof het vroeger zo slecht was), maar een huwelijk met meer waardering, empathie en elkaar kunnen lezen en schrijven. Mogelijk omdat dit door de jaren wat ingekakt was. Tijd om aan de relatie te werken. Een conflict of nare ontdekking kan een stevige wake-up call te weeg brengen.
Zo zie ik mijn proces. Maar het is ook ons proces want ik heb man onlangs zo stevig aangesproken dat hij schrok. Het proces heeft ook wel lang geduurd, conflict startte namelijk vijf jaar geleden. Na een relatie van wel 27 jaar. Dus vijf jaar geleden mocht ik meemaken dat man de basis van relatie liet varen voor loyaliteit naar ouders.
Eerst gaf ik toe aan zijn verzoek er met niemand over te praten. Ik deed dat uit liefde en verwachting dat hij zijn ouders zou doen laten inzien hoe verkeerd en respectloos ze zich opstelden. Ik speelde ook mooi weer omdat het welzijn van de kinderen en de perikelen op school klein dienden te blijven. Ze waren mijn eerste prioriteit.
Toch heb ik wel meerder keren overwogen te scheiden. Ik was daar niet bang voor omdat ik het gevoel had op 0,0 te zijn beland. Geen respect of waardering, dus waarom ook niet. Het zal wel het tijgermoedereffect in mij zijn geweest dat ik de keuze, geloof in verbetering, vol heb gehouden.
Toen zij hun diploma gehaald hadden, kon ik die last los laten. Er was weer ruimte om mijn grenzen aan te geven. We waren wel drie jaar verder dus het zal wel het tijgermoeder-gevoel in mij zijn geweest dat ik deze keuze vol hield.
Na twee jaar, en geen verandering bij zijn ouders, gaf ik aan een streep onde de ruzie te kunnen zetten als man in plaats daarvan open en eerlijk tegen mij was. Een heel normaal verzoek. En tegelijk heel bepalende vorm van omgang. Nu zat ik ook in een stressfase van examenkandidaten, hardachteruitgaande ouder en knieoperatie op de koop toe. Ik wilde dus wel wat onrust kunnen loslaten.
De zorg om mijn vader heeft mij ook doen inzien hoe essentieel het is om je plek in een gezin duidelijk te maken. En de matige huwelijken van beide ouders waren ook weer een waarschuwing om het niet zover te laten komen dat mooi weer spelen standaard werd. Er moest iets gebeuren om respect en teamgeest te bereiken. Vandaar het verzoek.
Ik schrijf verzoek ipv eis want jammergenoeg werd er te weinig gehoor gegeven aan die basisvoorwaarden. Opnieuw gaf ik het tijd. Dat deed ik uit liefde, en ook om het gezin een vertrouwde basis mee te geven. Maar het leidt ook tot afstand. Misschien waren we vroeger wel te close geweest. Misschien was het juist goed voor een relatie om meer me-time in te voeren. Was is wijsheid?
Een half jaar geleden heb ik die schoonouders duidelijk gemaakt hoe ik over hen denk. Ze bedankt voor hun respectloze houding. En met ze gebroken. Als mijn man drie jaar eerder op het verzoek was ingegaan., was er geen breuk geweest. Had ik een streep gezet, hadden we verder gegaan waarbij gelijkwaardigheid en openheid de balans vormden van onze relatie.
Maar ook mijn man is er niet mee weg gekomen. De verwijdering stoorde hem en hij vroeg wat ik er aan ging doen. Toen heb ik hem duidelijk gemaakt wat ik er van vond dat hij het verzoek negeerde en had weggekeken tijdens de hele periode. Dus wat hij had te doen. Hij was geschrokken na het horen hoe de bron van zijn klachten bij hem zelf lagen. Eindelijk is bij hem het licht gaan branden en merk ik de langgekoesterde verandering.
Ik noem ons geen succes, maar ik ben blij dat ik een relatie die 27 jr goed was, niet aan de wilgen heb gehangen. De vijf jaren erna, waren zuur maar ook leerzaam.
Ik sta in het leven als het leren van moeilijke periodes. Het vormt je en het houdt je wakker. Over tien jaar, wanneer we van onze pensioen gaan genieten, reizen gaan maken, trots zijn op de kinderen, trots zijn op onze energie in hen en in ons, zal ik die matige periode weg wuiven en misschien zelfs koesteren 
.
Sorry, lang verhaal. Maar het maakt wel duidelijk dat er veel bij komt kijken. Beslissingen hangen van meerdere factoren af. Die factoren bepalen de weg die je inslaat.
Wel gebleven
Toen ik begon te schrijven op dit onderwerp 'Verder na ontrouw' was ik heel blij met juist alle reacties van de andere bedrogen vrouwen. Daar zaten ook toen wel vrouwen tussen die besloten hadden er een punt achter te zetten. Maar niemand drong haar keuze aan me op en juist dát voelde heel prettig. Ik kon mijn gevoelens van wantrouwen, pijn, teleurstelling en angst delen. doorgaans hebben vrouwen de neiging om de nader aan te horen en te steunen, terwijl mannen vaak aankomen met oplossingen met het toontje: 'Dit doe je fout, en dat moet je er aan doen'. Daar heb je helemaal geen behoefte aan als je midden in de hel zit van de ontdekking van overspel.
Natuurlijk weet iedereen wel dat ze scheiden kan. En ik hou zelf altijd vast aan de Bijbelse beginselen: het huwelijk is duurzaam bedoeld. Kan de bedrogen partij de nader echter niet vergeven, dan ben je vrij om te scheiden en eventueel te hertrouwen, mocht je dat willen. Maar het hóeft natuurlijk niet.
Die keuze is gewoon niet aan de orde de eerste tijd, dat kun je in elk boek en elke website over overspel terugvinden: neem die grote beslissing niet het eerste half jaar. Laat eerst de emotie tot bedaren komen.
Dat neemt niet weg dat je je grenzen aan kunt geven: ik wil dat je voorlopig ergens anders gaat wonen, en ik wil dat je het contact met die tante verbreekt, als je werkelijk spijt hebt van wat je gedaan hebt. Om te kunnen vergeven heb je een basis van berouw nodig.
Sommige mensen zijn zó gekwetst door hun man/vrouw, dat ze meteen de relatie willen verbreken. Misschien waren ze zelf al langer ontevreden of mogelijk was de relatie al heel lang niet bepaald prettig, dan is dit mogelijk voor hun de laatste druppel die de emmer doet overlopen. Maar verrassend veel stellen willen hun huwelijk niet opgeven, en hoewel ik beslist geen waarde-oordeel wil geven aan het een boven het ander, vind ik het heel mooi als mensen hun huwelijk nog waardevol genoeg achten om zo'n groot en pijnlijk verraad te boven et komen.
Scheiden kun je later altijd nog, als blijkt dat de wonden niet te helen zijn en de relatie niet levensvatbaar genoeg is. Als de bedrieger geen of te weinig spijt betoont en te weinig consideratie met jouw gevoelens.
Persoonlijk ben ik blij dat ik wel heb doorgezet. Maar voor die basis van berouw heb ik me erg moeten inspannen, die was er aanvankelijk niet, hoewel hij het contact met de dame in kwestie wel meteen verbroken heeft. Hij is mij dankbaar dat ik zo lang geduld heb gehad, dat ik hem het voordeel van de twijfel gaf, ook al had hij dat zeker niet verdiend. Maar uiteindelijk zijn wij wel het zogenaamde 'tweede huwelijk', waar Perel het over had, begonnen. En daar heb ik geen spijt van.
Mocht het echter wèl weer voorkomen dat hij nog eens de mist ingaat, dan zal alles afhangen van hoe zijn houding dan is: biecht hij het meteen op, heeft hij zelf op de rem getrapt, of is hij opnieuw blind doorgegaan en geeft hij mij een gekuiste versie? Ik hoop dat het nooit zover zal komen, maar een scheiding is dan heus wel een optie voor me. Ook al ben ik financieel niet zelfstandig. Wie dan leeft, wie dan zorgt, en ik besteed mijn energie liever aan mijn gezin nu, dan aan een mogelijke misser in de toekomst.
Ik mis het aandeel
van de man in deze verhalen. Het is alsof jullie ervan uitgaan dat hij geen keuze had, alsof het hem allemaal is overkomen en alsof je het je man dus niet echt kunt kwalijk nemen. Een beetje zoals iemand hier het uitlegde, dat jullie ervan uitgaan dat mannen nu eenmaal zo zijn, een oerdrift hebben en hieraan toch geen weerstand kunnen bieden.
Als je daarvan uitgaat, dan ligt inderdaad de bal alleen maar bij de bedrogene die kan het vergeven, of niet vergeven, maar is dat niet te simpel gedacht? Waar is het aandeel van de man/de bedrieger in het verhaal? Waar is zijn verantwoordelijkheid voor de relatie?
Ik mis dat perspectief echt volledig in jullie verhalen.
2x mis Lanza
Lees het bericht boven jou bericht en je vind alinea's vol met verwachtingen van de juiste houding van de vreemdganger wil het nog wat kunnen worden met het huwelijk.
En dan: je gaat over je eigen gedrag, hoe verhoud je je met zo iemand, wat doe je, wat kun je doen en waarom? Zodra de vreemdganger zich meldt, zie de Truus die zich meldt dan kan daar het gedrag van onder de loep gelegd worden. En ja, dat zie je hier wel.
Lanza
Jij hoeft toch niet in die relatie te leven? Waarom wil je het zo graag als inferieur weg zetten?
Ik vind blijven voor de kinderen, het huis, de zekerheid, ook een optie. Het gaat er vooral om dat je zelf vrede hebt met je keuze.
Lanza,
Dan lees je het toch verkeerd en vul je heel wat in, ahv jouw huidige situatie.
Er staat nergens dat de man geen keus had toen ze de fout in gingen. In mijn verhaal verwachtte ik dat mijn man voor mij opkwam, zoals je dat in een goed huwelijk van 27 jr mag verwachten. Of zoals jij dat ook van jouw partner zou verwachten.
Ook wij hadden dromen, leuke jaren zonder en met kinderen, steun aan elkaar in moeizame tijden, een aantal jaar in buitenland, leuke spannende rondreizen en veel van de wereld zien. We hadden alleen geen boot, maar konden die zo huren.
Als zoiets naars op je pad komt, dan kijk je echt vreemd op, kan ik je vertellen.
Mijn man had wel een keus, maar koos voor de gemakkelijkste weg.
Je mist perspectief. Ik denk dat je het niet eens wilt zien want aandeel en verantwoordelijkheid komt wel ter sprake. De bal ligt wel degelijk ook bij de veroorzaker. Lees nog maar eens over, misschien zie je het dan wel.
Verschil Flanagan
Ik vind de door jou beschreven ervaring toch echt wel van een andere orde dan het relaas van Gebroken. De door jou beschreven crisis ligt sowieso enorm gecompliceerd. Ik vind het nogal wat absolute loyaliteit van je man te vragen door te stellen dat hij zich tegen zijn eigen ouders moet keren. In een goed huwelijk kun je het best oneens zijn over de rol die (schoon)ouders in je leven spelen, bijvoorbeeld door zelf het contact met je schoonouders te verbreken en je man ruimte te laten zijn eigen relatie met zijn ouders te onderhouden. Met een minnares werkt dat vanzelfsprekend anders. Ik snap dan ook echt niet waarom een vervelende ervaring met schoonouders hier relevant is eerlijk gezegd.
Gebroken wordt deelgenoot gemaakt van het overspel en in de rol van accepterende vrouw gedwongen. De door haar beschreven ervaring voelt voor mij aan als misbruik. Misbruik van een vrouw die al op haar meest kwetsbaar is. Ik kan met de beste wil van de wereld niet inzien hoe in de relatie tussen Gebroken en haar man een hobbel genomen is. Hij heeft haar alleen nog wat meer beschadigd. Ik denk dat Gebroken meer verdient.
eens met Phryne
Belangrijkste is dat je vrede hebt met je eigen keuze. Ook al is dat in de ogen van anderen misschien niet de meest optimale keuze.
Ik wist ook dat mijn huwelijk niet optimaal was (teveel diepte- en hoogtepunten wat vooral bakken energie kostte). Maar ik was bereid er mee door te gaan tot de jongste jaar of 18 zou zijn. Door onvoorziene omstandigheden (geen vreemdgaan overigens) werden we (en met name ex) gedwongen eerder eens heel goed naar onze relatie te kijken, wat er nog wel en niet mogelijk was. Toen hebben we na paar maanden de knoop doorgehakt. Achteraf een goede beslissing omdat ieder in een rustiger vaarwater kwam. Maar ik weet natuurlijk niet hoe het gelopen was als het nog 10 jaar langer hadden volgehouden.
Donna,
Dat is een beetje moeilijk beoordelen; de beleving van ontrouw bij overspel kan ook variëren. Veelal door verschil in karakter of gevoeligheid persoon.
Maar ik ben ook gevoelig voor zaken die mijn relatie negatief beïnvloeden. Ik heb namelijk al eerder te maken gehad met mensen die mij zwart gingen maken om hun eigen fout te verbloemen. Toen was mijn man een steun zoals je dat in een relatie mag verwachten. Toen zijn ouders twee jaar later eenzelfde aanpak op mij loslieten, snapte ik niet hoe familie je zo kon behandelen. Ze deden daarbij hun hele familie hun verhaal.
Dus ja, het gevoel van eenzaamheid waar bedrogen mensen over schrijven, voelde ik net zo hard. Ook gelieg en ontkenning, ook afvragend of er een gezonde basis is.
Ik heb nooit absolute loyaliteit gevraagd, wel iemand die zei dat hij mij geloofde als zijn moeder een ander verhaal ophangt.
Trouwens, vanmiddag was hij ondanks een nekhernia waardoor hij niet naar zijn werk kan, bij zijn ouders planken en kastjes ophangen. Vijf uur later kwam hij thuis.
Vlak voor vertrek zei man dat hij even bij zijn ouders iets moest opmeten.
Ik ben niet zo’n draak die haar man contact met zijn ouders gaat verbieden. Ik verlang alleen open- en eerlijkheid.
Toen hij terug kwam, vroeg ik of hij het gelukt was en of hij last had van zijn rug.
Ik vind het jammer dat je dit schrijft want je weet niet wat ik heb meegemaakt. Diverse gebeurtenissen heeft mij ook kwetsbaar gemaakt. Alleen kon ik dat met niemand bespreken, zelfs een therapeut vertrouwde ik niet.
Je opmerking : ‘ in een goed huwelijk kun je het best oneens zijn met rol ouders....’. Daarmee suggereer je dat je twijfelt of ons huwelijk dan wel goed was. Dat is hier niet wat speelt. We zijn 27 jr goed met elkaar omgegaan. Ik heb hem altijd alle ruimte gegeven en ik heb zelf jaren met haar een wekelijkse wandeling gemaakt voor haar gezondheid. Alleen dat valsheid tov iemand die hen altijd een warm hart toedroeg, komt keihard binnen. Als een dolk in je rug.
Flanagan
Ik beweer niet dat je niet flink gekwetst kunt worden door schoonfamilie en door het gevoel niet gesteund te worden. Ik suggereer al helemaal niets over je huwelijk. Tenslotte wil ik je echt niet uitdagen tot een wedstrijd wat erger is; een familieconflict of overspel. Dat is persoonsafhankelijk en hangt van de situatie af. Ik zie het belang van de vraag wat erger is en wanneer en hoe dan totaal niet in. Ik zie alleen niet in hoe de ervaring van een ruzie met schoonmoeder en de houding van je man hierin relevant is in dit draadje. Nogmaals, ik vind loyaliteit van een man richting zijn maîtresse (waar Gebroken onder lijdt) echt anders dan die van een zoon richting zijn moeder.
Beleving
Donna, de relevantie heb ik uitgelegd. Het ligt in het gebied hoe je het proces beleeft.
Als je dat niet ziet, daar kan ik niet veel mee.
Misschien kan je het beter begrijpen als je het conflict niet ziet als iets eenmaligs, waar je niet meer aan herinnerd wordt maar als een langdurig proces, net als die onzekerheid als gevolg van overspel. Hierbij niets afdoend aan de emoties van de medeforummers.
Flanagan
Achteraf vind ik dat ik niet zo op jouw persoonlijke verhaal moeten reageren. Jij voelt de overeenkomst en relevantie en daar gaat het om. Dus neem ik mijn reactie terug en hoop ik dat je deze naast je neer kunt leggen.
Excuus
Ik reageerde kribbig. Maar ik vind het ook jammer als ik mij moet verdedigen waarom ik hier meeschrijf, terwijl voor mij ook een rottijd is.
Donna,
Mijn post had jouw reactie gekruist. Maar bedankt voor je reactie.
Vertrouwen wat beschadigt is
Flanagan, omdat mijn schoonvader mede verantwoordelijk is voor het intens lange bedrog van man, alles goed keurden en mij totaal niet serieus heeft genomen ( al die jaren) heeft hij mij net zo hard bedrogen, was altijd een alibi. Ik was vaak bozer op hem dan mijn man, omdat hij net zo vaak heeft gelogen. Wat zeg Ik?
Hij heeft vaker en langer gelogen, en nu nog steeds tegen mijn man.
Dus flanagan, praat me er niet van, schoonfamilie.
Mijn partner haalt nog vaak zijn schouders op omdat hij vind dat ik het contact wel weer op kan pakken.
Dat nooit meer, ik wil niets meer met hem te maken hebben. Dat is een afgesloten hoofdstuk.
Ik verwacht dat hij nog vaak grijs over mij praat, omdat ik hem flink toesproken heb vorig jaar.
De tweestrijd die jou man ervaart, voelt mijn man ook, maar dat is waar ze zelf voor kiezen.
Ik vind het spijtig dat man mij daarin niet erkent en dat is zeer pijnlijk. Dus ik begrijp dat je dat hier deelt, ik heb dan ook heel veel aan je reacties gehad vorig jaar en nog. Vooral de bewoording die je toen gaf heb ik goed in mijn oren geknoopt : je kunt het als een bevrijding van zien!
Een ezel en een steen
Precies Miss,
En dan komt die bekende gezegde weer boven; een ezel stoot zich in het algemeen niet tweemaal aan dezelfde steen.
Dus streven naar een goede balans en tegelijk behoeden voor herhaling.
Ik merk wel dat de buitenwereld (andere familieleden) minder begripvol is geworden.
Ze vinden het lastig te horen als je aangeef liever in de middag op verjaardagsvisite te komen. Ik snap wel dat ze het lastig vinden omdat het tegelijk confronterend is. Maar dan vergeten ze hoe het voor mij is geweest.
Natuurlijk zijn dit ook terugkerende gebeurtenissen in de relaties waar ontrouw plaats heeft gevonden. Het weerzien op verjaardagen legt de lat hoog. Ook zo’n bijkomstigheid waarmee je mag dealen.
