Vakantie samengesteld gezin: ben ik de zeikerd?
Ik lat met mijn vriendin. Zij heeft twee kinderen (pubers), ik heb twee dochtertjes (van 6 en 7 jaar). We hebben het weleens over samenwonen gehad. Om verschillende redenen (als het niet werkt, moeten mijn kinderen daarna weer aan een nieuwe situatie wennen, met 6 in huis is wel druk, etc) huiverig. Vaak gezegd dat we eerst maar eens 'n vakantie moeten zien te overleven.
De vakantie hebben we gehad en die is me niet meegevallen. Ik schrijf maar even op wat me vooral heeft gestoord. Daardoor komt het misschien negatiever over dan het is.
Vooraf geen plannen o.i.d. gemaakt. Activiteiten e.d. zijn niet verplicht. Als iemand niet mee wil, dan is het verder prima als 'ie wat anders gaat doen. Dus niemand hoeft met tegenzin mee. Toch was dat wel vaak het geval bij haar kinderen. Ze wilden per se altijd overal mee naar toe. Maar daar zaten ze dan verveeld erbij. Lang gezicht, 'zeuren' dat ze terug naar het hotel willen...
Ik heb mijn kinderen geleerd dat ze 3 keer per dag eten, tussendoor fruit en soms snoep, chips of een ijsje. Op vakantie kan er wat meer, maar niet elke dag de hele dag door vette troep.
Haar kinderen zaten bij het ontbijt al aan de friet. Met mijn kinderen was het dan elke keer
discussie waarom zij dat niet mogen.
Haar kinderen beginnen ook direct na het ontbijt met snoepen, chips en snacken. Eigenlijk zo
ongeveer de hele dag door. Met mijn kinderen is het dan ook elke keer discussie waarom zij niet elke keer of zoveel mogen snoepen.
Met het avondeten was het ook elke keer gedoe. Haar kinderen lusten bijna niks. Ze lusten eigenlijk alleen friet, pizza en dingen die uit de frituur komen. Qua vlees verder alleen varkensvlees en kip, mits gefrituurd of in veel olie gebakken. Bij bv. de Burger King vragen ze zelfs nog of de sla van de burger af kan. Mijn kinderen lusten bijna alles. Ik ook. Mijn vriendin ook.
Als we het hadden over wat we gingen eten, wilden haar kinderen vooral naar de Mac, Burger King, Pizzahut. Elk restaurant waar geen friet of frituur op het menu stond, werd met veel misbaar door ze afgewezen. Ze liepen dan ook vaak demonstratief door. Gevolg was dat waar we gingen eten eigenlijk bijna elke keer werd aangepast op degenen die bijna niks lusten. Uiteindelijk vonden we dan altijd wel wat op de kaart, maar toch... ik vind het de omgekeerde wereld. Keer is niet erg, maar keer op keer. Haar kinderen hebben overigens allebei een BMI van (dik) boven de 30. Persoonlijk vind ik dat onverantwoord. Kreeg dan voortdurend commentaar dat ze niet hadden gedacht dat ik zo'n gezondheidsfreak was.
Ze wilden ook vooral naar restaurants waar het eten snel wordt geserveerd. Als ze zelf het hoofdgerecht op hadden, begonnen ze de rest al op te jagen, omdat ze weg wilden. Dat lieten ze dan duidelijk blijken. Ook "voor hun beurt" bij de ober om de rekening vragen of zeggen wat we geen desert willen, terwijl dat niet was besproken. Aan tafel zaten ze ook voortdurend (luidruchtig) op hun telefoon.
Ik, mijn vriendin en mijn kinderen vinden het gezellig om met mooi weer buiten nog wat te drinken. Maar haar kinderen zaten elke keer weer te jagen om zo snel mogelijk weer in het hotel te geraken. Persoonlijk hoeft het voor mij dan niet meer. Vaak dan maar naar het hotel gegaan en daar in de buurt met m'n kinderen nog wat gedronken of een ijsje gegeten.
Haar kinderen gingen dan op hun kamer liggen. Op hun telefoon en dergelijke. De moeder kreeg ook voortdurend verwijten en katterige opmerkingen omdat ze hun Playstation niet mee mochten nemen op vakantie.
Naar mijn kinderen vond ik ze vaak negatief. Op het strand bijvoorbeeld met banana boats e.d. De jongste mocht niet overal op en wilde op sommige dingen niet op. Haar kinderen zaten dan te 'zeuren' dat ik ook mee moest, de jongste maar even (voor je weer terug bent, ben je vaak 15 minuten verder) alleen moet laten. Geen haar op mijn hoofd die er aan denkt dat ik een 6-jarig kind alleen laat op een druk strand. Waarna ze dan vaak weer negatief reageerden op mijn jongste dochter, alsof door haar schuld dingen niet konden. Heb zelf toen tegen ze gezegd dat we met z'n alleen naar het strand gaan, het samen uit en samen thuis is en dat als het zo moet, ze de volgende keer meer alleen moeten gaan.
Een van haar kinderen heeft ook de "tic" om voortdurend op de hakken van zijn voorganger te lopen. Niet soms per ongeluk, maar als je er 10 minuten voor loopt, dan heeft hij 4-5 keer op je hakken gestaan. Dan wordt het gewoon irritant. Zo ook bij mijn kinderen. Als ze er wat van zeiden, dan reageerden haar kinderen ook weer erg negatief. Alsof mijn kinderen zeuren en zeikerdjes zijn. Hetzelfde met speelgoed. Hij heeft de neiging om speelgoed uit elkaar te draaien, te buigen, etc. Resultaat is elke keer dat het kapot is. Waarna je weer dezelfde discussie hebt.
Of bij de kermis. Zelf wilden ze uren hangen bij speelautomaten waar je punten kunt winnen voor knuffels of speelgoed. Als mijn kinderen ergens in wilden, dan reageerden ze meteen negatief, alsof daar geen tijd voor is. Of dat het kinderachtige attracties zijn, attracties voor baby's en meer van dat.
Richting het einde van de vakantie wat vaker met mijn kinderen alleen op pad geweest. Heb het er toen uiteraard met hen over gehad wat ze er van vonden. Aanvankelijk zeiden ze dat ze het leuk vonden. Toen gezegd dat als dat niet zo is, dat ze dat eerlijk mogen zeggen en dat dat geen probleem is.
Toen zeiden ze dat ze liever met mij alleen op vakantie gaan.
Overdrijf ik nu? Persoonlijk vind ik het echt verschrikkelijk zo'n vakantie met haar kinderen erbij. En mijn kinderen vinden het blijkbaar ook leuker met mij alleen. Wat voor mij dan weer het belangrijkste is, omdat ik vooral ga zodat mijn kinderen een leuke tijd hebben, wat anders zien dan Nederland.
Ik moet er niet aan denken eigenlijk om nog een keer in deze samenstelling op vakantie te gaan. Laat staan om 24/7 in zo'n situatie te zitten.
wil40 schreef op 13-08-2022 om 22:14:
Hoe zou je dat dan doen als ouders als alle 4 de kinderen wel van jullie samen zouden zijn? Zou moeder dan ook niet meegaan en even bij de kleintjes te blijven zodat jij een keer met de pubers op de jetski zou kunnen gaan? Of moeder blijft even bij de kleintjes zodat jij even op pad kan met je puberzonen op de kermis?
De vakantie was bij uitstek de kans om elkaars kinderen wat beter te leren kennen, vooral op een positieve manier, maar helaas blijft de negativiteit hangen, gemiste kansen.
Hier heb je wel gelijk, vind ik. Vier kinderen zijn er, omdat zij er 2 heeft en ik 2. Ze zou anders niet aan 4 kinderen zijn begonnen.
Maar in de rest heb je wel een punt. Als zij mee zou zijn gegaan, dan heb je iets meer speelruimte. Mijn kinderen wilden ook op de jet-ski, dat is het probleem niet. Maar dan had ik bv. een keer met haar zoon kunnen gaan en een keer met mijn kinderen. Dan was iedereen op de jetski geweest.
Al blijf ik het een beetje een rare reactie vinden van haar zoon dat ik blijkbaar met hem moet, ook al betekent dat dan dat mijn kinderen niet kunnen (terwijl ze wel willen) of dat ze (in het geval van die banana boat) als 6-jarige maar alleen op het strand het uit moeten zoeken minimaal een kwartier. Als ze dan begon te huilen omdat ze bang was dat ze alleen bleef, reageerde hij daar vervelend en geirriteerd op. Dat is voor mij gewoon over de grens. Op die banana boat kon hij ook gewoon met zijn zus of alleen en op de jetski met zijn zus. Parasailen zou hij gewoon met z'n allen op een boot hebben gezeten, alleen even 10 minuten alleen (of met zijn zus) in de lucht en de 10 minuten dat ik met de kinderen in de lucht hang alleen of met zijn zus op die boot.
Ik probeer het ook maar gewoon iedereen naar de zin te maken, waarbij ik niet tegen mijn kinderen ga zeggen dat ze het maar even alleen op het strand uit moeten zoeken, omdat hij per se met mij op de jetski of de banana boat wil.
Al met al van haar kant en ook van de kant van haar kinderen, helaas weinig cooperatief gedrag. Terwijl je op een vakantie toch allemaal je steentje bij moet dragen om het leuk te houden voor iedereen. Ook al betekent dat soms dat je even ergens bij moet zitten wat misschien niet je ding is, maar wat de rest van het gezelschap wel leuk vindt.
Gingergirl schreef op 13-08-2022 om 22:18:
[..]
Ze komt wel vreemd over; dat van dat zand en de warmte dat weet je toch als je naar Spanje gaat, zelfs als je er nog nooit geweest bent. En niet meegaan met die uitjes vind ik ook echt vreemd, geen wonder dat de pubers dan gaan lopen mokken en aan jou gaan trekken, ze willen aandacht...
Vandaar ook wel mijn conclusie dat het blijkbaar niet haar ding is. Om activiteiten te ondernemen die vooral de kinderen leuk vinden of vakantie op zich.
In algemene zin was het veel geklaag van dit is in Nederland beter, dat is in Nederland beter.
Dan heb ik zoiets van dan kun je beter die 2 weken ook gewoon in Nederland blijven als het elders allemaal zo'n drama is. Spanje wilde zij graag. Voor Spaanse begrippen was het niet eens extreem warm of zo. Op een strand heb je nu eenmaal zand en aan de Spaanse costa heb je nogal wat strand.
Om eerlijk te zijn lijkt je vriendin een groter probleem dan de kinderen. het wangedrag van de kinderen snap ik ook beter als ze een moeder hebben die niet echt de tijd neemt om dingen met ze te doen die zij leuk vinden of zelfs gewoon voor ze te koken zodat ze een fatsoenlijke maaltijd krijgen (thuis.)
Ik vind het ook wel zielig voor de zoon die duidelijk wel op zoek is naar een verbintenis met jou, misschien omdat zijn eigen moeder het laat afweten deels. Want inderdaad als zij ook mee was gegaan op de uitjes dan hadden jullie in verschillende samenstelling de activiteiten kunnen doen.
Ik zou het niet echt waarderen als ik een partner had die zijn eigen kinderen niet echt goed verzorgd.
Het is ook nog een optie dat haar kinderen overprikkeld zijn geraakt door de veelheid en aard van de activiteiten; mede doordat zij er van huis uit niet aan gewend zijn.
Het kan heel goed zijn dat die jongen wel graag dat soort dingen wil doen, maar het eng vindt. En daarom graag met jou samen wil. En hij niet durft zonder jou en dan daarvan baalt. Dat zeg je natuurlijk niet als puberjongen, want dat is niet stoer. Dan uit je je door vervelend te doen of te zeuren.
Ik snap eigenlijk niet wat je in een vrouw ziet die het helemaal niet leuk lijkt te vinden om iets met haar eigen kinderen te doen en jou met uitjes met alle kinderen opzadelt. En dan ook nog keihard zegt waar iedereen bij is tegen haar kinderen daar ze niet meer mee mogen op vakantie. Verschrikkelijk, arme kinderen.
HarrieDelSol schreef op 13-08-2022 om 22:24:
[..]
Al met al van haar kant en ook van de kant van haar kinderen, helaas weinig cooperatief gedrag. Terwijl je op een vakantie toch allemaal je steentje bij moet dragen om het leuk te houden voor iedereen. Ook al betekent dat soms dat je even ergens bij moet zitten wat misschien niet je ding is, maar wat de rest van het gezelschap wel leuk vindt.
Je schreef ook al dat zij nooit op vakantie gaan. Zij zijn dus ook niks gewend. Wat voot de meesten van ons vanzelfsprekend is, is dat voor hun niet. Net zoals dat je vriendin wel graag naar Spanje wilde maar het vervolgens niks vond; zij had er waarschijnlijk een heel ander beeld bij. Heel zuur voor jou maar je hebt je best gedaan.
RodeKrullenbol schreef op 13-08-2022 om 22:30:
Het is ook nog een optie dat haar kinderen overprikkeld zijn geraakt door de veelheid en aard van de activiteiten; mede doordat zij er van huis uit niet aan gewend zijn.
Ja daar dacht ik ook aan. Deze kinderen zijn simpelweg niks gewend op heel veel gebieden.
Het zou zelfs ook hun selectieve eetlust kunnen verklaren. Stress heeft immers nog wel eens zijn weerslag op maag en darmen. Binnen die context vormen snoepen en snacken mogelijk een manier om tot ontspanning te komen.
Harrie je hebt echt je best wel gedaan maar je kunt het niet iedereen naar de zin maken. Jullie hebben niet dezelfde ideeën over wat een fijne vakantie is. En als jij er alleen voor staat qua activiteiten voor de kinderen, dan is het sneu voor iedereen. Had de oudste niet op de jongste kinderen kunnen letten terwijl je met de ander puber ging jetskiën? Anyway, ik denk dat de betreffende jongen het wel zou kunnen waarderen als je eens met hem alleen iets leuks onderneemt, terug in Nederland. Een mannen-onder-elkaar uitje. Als goedmakertje voor het niet jetskiën en die andere dingen daar. Want hij wilde wel, maar jij kon niet. En misschien heeft je vriendin wel heel erg haar best gedaan om het jou naar de zin te maken door mee te gaan naar Spanje, ook al zou ze er zelf niet voor gekozen hebben. Ik snap je teleurstelling wel. Het is ook jóuw vakantie, en die van je eigen kleintjes. Ik heb pubers die vroeger alles lustten, maar nu liefst ook alleen pizza/patat etc eten, maar die ik nog best kan sturen daarin dat ze wel gezond eten. Het is hier in vakantietijd wel soepeler, maar normaal gesproken eten we ma t/m do verantwoord en laten we de teugels in het weekend wat vieren. Iedereen blij.
Ik zou ook afknappen op een moeder die niks met haar kinderen wil doen en zelfs twee weken wil dumpen om maar niet met ze op vakantie te hoeven.
Ik snap heel goed dat die kinderen aandacht willen, maar ik snap ook dat je een kind van zes niet alleen laat op een strand. En ik hoop toch dat pubers dat ook kunnen begrijpen.
Je vriendin komt niet over als een prettig persoon. Zij trekt haar eigen plan en laat het jou uitzoeken met vier kinderen in verschillende leeftijdscategorieën.
Op een vakantie met kinderen doe je nu eenmaal dingen voor je kinderen. Dat is sowieso inherent aan het hebben van kinderen. Voor mezelf ga ik ook niet naar een speeltuin.
In de topic schreef Harry dat de pubers niet gedacht hadden dat hij zo’n gezondheidsfreak was. Zelfs al heeft Harry gelijk wat betreft het snaai gedrag, toch kan commentaar op haar kinderen tijdens de vakantie zijn vriendin zijn tegen gevallen. De opmerking dat Spanje niet is wat ze ervan verwacht had, kan je ook vertalen als dat de vakantie niet is wat ze ervan verwacht had wegens die opmerkingen waarbij het haar ook wel duidelijk zal zijn geworden dat het niet tussen jou en haar kinderen klinkt zodat samenwonen er wrs voorlopig nog niet in zit.
Misschien eerlijker als je ook naar jezelf gaat kijken. Ja, je hebt veel energie in de groep gestoken. Maar het is ook belangrijk hoe je met hen praat en interesse in hun leven kan tonen. Let wel, je bent niet hun vader. Ze zullen je minder snel vertrouwen dan je eigen nog jonge kinderen, die gemakkelijker je vriendin om hulp gaan vragen. Vergeet niet dat hun eigen vader hen heeft verlaten. Vertrouwen moet groeien. Voor een puber kan het tegen hen in gaan, als de vriend van hun moeder een belangrijke rol in het toekomstige samengestelde gezin wilt spelen maar tegelijkertijd zich zichtbaar stoort aan hun eetpatroon. Hoe kunnen zij zich dan geaccepteerd voelen?
ik lees vooral gemopper op haar pubers; dat is geen gezonde start.
Op vakantie kan het wat losser inderdaad. Wat vaker een ijsje, wat vaker friet. Maar niet elke dag friet bij het ontbijt, 's middags naar de Burger King, 's avonds vette hap en tussendoor ook nog snoep en chips. Dat gaat me echt te ver. Helemaal als dat 2 weken dag in en dag uit is. Nog even los van dat het dan daarna weer gedoe is om ze in het gareel te krijgen qua eten. Elke dag friet bij het ontbijt op vakantie, dan is het daarna zeker weten discussie als ze een boterham voor hun neus krijgen.
Ik heb het 2 dagen aangekeken. Toen kwamen ze de 2e dag bij het ontbijt (naar voorbeeld van...) alweer aanzetten met friet, donuts met chocolade, marshmellows, snoepgoed en nog meer van dat (geen idee welke idioot het verzint om dat bij het ontbijt te zetten elke dag en dan ook nog pontificaal vooraan, zodat ze er langs moeten lopen) en toen heb ik ingegrepen. Waarop ik dan allerlei verwijten kreeg dat ik overdrijf.
Spanje was het idee van mijn vriendin. Met z'n allen op vakantie gaan ook. Ik was zelf ook liever korter gegaan, dan meteen 2 weken in deze samenstelling.
En ja, de oudste had dat gekund, maar dat wilde ze niet. Voor mij is het dan ook schipperen. Ik probeer het dan maar zo te doen dat in elk geval iedereen kan. En ik ga dan niet tegen mijn kinderen zeggen dat ze niet mogen en het ook maar even alleen uit moeten zoeken op het strand. Kortom: ik probeer ervoor te zorgen dat iedereen kan doen wat 'ie leuk vindt, maar je hebt te maken met wat mag (een 6-jarige mag niet overal op en mag niet alles alleen) en sommigen die zo flexibel zijn als een baksteen. Uiteindelijk zijn we allemaal op de jetski geweest (ik met mijn kinderen en broer met zus). Nog een keer ging niet, omdat broer niet meer met zus wilde en zus niet meer met broer. Ok, dan gewoon niet meer.
In algemene zin vond ik de oudste wel een hele storende factor. Ook bijvoorbeeld toen haar broer een keer wel een ijsje wilde bestellen, reageerde ze daar heel erg vervelend op. Uiteindelijk bestelde hij dan niks meer. Daarom ook niet dat ik het idee heb dat ze zo bezig waren om mij even dwars te zitten. Tussen zus en broer onderling behoorlijk wat frictie en gedoe. Zus heeft ook de neiging om voor anderen te bepalen wat ze ergens van moeten vinden. Ook vaak negatief commentaar als iemand wel iets nieuws wil proberen qua eten of uberbaupt gezond wil eten. Ze is op een heel vervelende manier een combinatie van heel erg assertief en heel egoistisch. Moeder laat het begaan, laat haar oren er naar hangen, wat dat gedrag alleen maar versterkt. Plat gezegd heeft ze haar moeder compleet in de zak, waardoor ze heel erg sfeerbepalend is in het gezelschap. Aldus mijn amateurpsychologie.
Dat we blijkbaar totaal niet dezelfde ideeen hebben over vakantie en de kinderen, maakt dat ik over de hele relatie ben gaan twijfelen. Ik ga mijn kinderen niet elders "dumpen", omdat zij niet meer met kinderen op vakantie wil, vooral door het gedrag van haar kinderen (even los van waar dat gedrag vandaan komt).
Ook veel het idee gehad dat ik er alleen voor stond deze vakantie. Met haar alleen zou het misschien anders zijn gelopen. Ik ga vooral voor de kinderen naar het strand, niet voor mezelf. Maar de manier waarop het allemaal ging, dat staat me wel flink tegen. En mijn kinderen staan voorop. Een vriendin moet dat wel begrijpen.
En als ik dan 's avonds even rustig ergens wil zitten en lekker wil eten, dan kan dat ook niet. Want dan moet er weer ergens gegeten worden waar het eten in een paar minuten op tafel staat, je vette hap geserveerd krijgt en je zo snel mogelijk weer weg kunt.
Het klinkt heel egoistisch misschien, maar ik heb ook een prima alternatief voor deze 2 weken schipperen, discussie, irritatie en ergenis, namelijk gewoon met m'n kinderen op vakantie gaan. dan moet ik ze soms ook weleens afremmen met het een of ander, maar we hebben dan gewoon een leuke vakantie die paar keren dat het nog kan voordat ze zich oud genoeg voelen om niet meer met die ouwe op vakantie te gaan.
Overprikkeld dat weet ik niet. Het is ook weer niet zo dat we elke dag de hele dag in de weer waren. Sommige dagen hebben we ook gewoon bijna letterlijk niks gedaan. Ook was er niks verplicht. Wie niet mee wilde gaan eten, kon ook gewoon in het hotel blijven en daar wat eten, iets laten bezorgen of wat dan ook.
Naast wat er allemaal al gezegd is, zou je misschien ook kunnen proberen de pubers meer als kinderen te zien dan als pubers. Zo oud zijn ze met hun 14 en 16 jaar ook nog weer niet en op die leeftijd kunnen ze soms ook nog echt kind zijn.
Doet me een beetje denken aan een tante van mij toen haar zoontje 3 of 4 was. Zij was toen verontwaardigd over de ‘grote jongens’ in het speeltuintje bij de glijbaan. Zij vond dat die jongens daar niets te zoeken hadden, want ze waren al zo groot en een speeltuintje was voor de kleintjes. Die grote jongens waren een jaar of 9…. Vergeleken met haar zoon inderdaad grote jongens, maar feitelijk ook gewoon nog kinderen.
Met de kinderen van je vriendin is het net zo. Ja het zijn pubers en ze zijn veel ouder dan jouw kinderen, maar het zijn nog kinderen. En ook zij willen aandacht, zoeken grenzen en hebben niet altijd zin om steeds iets met hun zus te moeten doen. Volwassenen zijn er om daarin te sturen en grenzen aan te geven en zeker ook om die aandacht te geven. En als die moeder dat niet doet, is het naar mijn idee logisch dat ze het bij jou zoeken.
Bovendien is de 14 jarige als ik het goed begrijp een jongen? Eerder schreef je al dat er niet veel contact is met de vader. De jongen groeit op met zijn zus en moeder, misschien trekt hij juist daarom wel extra aan jou bij die wat stoerdere dingen. Niet om iemand tegen me in het harnas te jagen, het niet verkeerd, maar soms vinden jongetjes (en ook meisjes) het ook gewoon leuk om iets met een man te doen. Mijn ex werd ooit overblijfouder op school en die juffen daar waren maar wat blij met het buitenspelen als mijn ex bij de jongens was als ze wat ruwer wilden spelen. En mijn zoon vond het heerlijk om met mij naar een voetbalstadion te gaan, maar met zijn vader was toch net wat stoerder… misschien zoekt deze jongen daarom ook meer aandacht
Verder zou ik over het eten bij het ontbijtbuffet in de vakantie niet te moeilijk doen. Helaas zelf ook een bmi van boven de 30 op het moment, een stresseter, maar mijn kinderen weten normaal echt wel hoe het moet. Maar in de vakantie laat ik dat toch wat meer los. Laat ze lekker ontbijten wat ze willen en kunnen de rest van de dag er tegen aan. Na de vakantie kan het weer normaal.
Laatste vraag. Je schrijft dat je vriendin zelf erg weinig eet. Kan het niet zijn dat de kinderen daardoor gewoon niet genoeg binnen kregen en gingen snacken?
Ik snap ook wel dat die oudste dochter zo bepalend is, als de moeder zich als een opvoedkundige dweil gedraagt.
Dat je het dan niet altijd met haar beslissing en sturing eens bent kan ik begrijpen (een 16-jarige neemt sowieso andere beslissingen over haar broertje dan een volwassene over haar kind), maar het is wel logisch gedrag in zo'n dysfunctioneel gezin.
Al bij al denk ik dat je je verlies maar moet nemen en accepteren dat de vakantie niet super was, de vriendin geen geweldige moeder en dat de kinderen misschien best leuk kunnen zijn (de jongste in ieder geval) als je ze een op een hebt en voldoende aandacht aan ze kan geven.
Ooit had ik een collega op de kamer die aan internet daten deed, hij kwam heel wat alleenstaande moeders tegen en veel daarvan waren wanhopig op zoek naar een man om het roer over te nemen omdat ze zelf hun eigen leven en dat van hun kinderen helemaal niet baas konden. Dat was niet wat hij zocht, maar hij had wel eens medelijden met de kinderen in kwestie.
(Ja, ik weet, niet alle gescheiden moeders zijn zo. Maar sommigen ook wel, en misschien gaan die eerder daten?).
MMcGonagall schreef op 13-08-2022 om 21:30:
TS heeft de handleiding voor een succesvol troltopic op Viva gelezen en volgt hem redelijk nauwgezet op. Grappig.
Ach, het houdt ons toch ook een beetje van de veel te hete straat om lekker mee te filosoferen.
