Vakantie samengesteld gezin: ben ik de zeikerd?
Ik lat met mijn vriendin. Zij heeft twee kinderen (pubers), ik heb twee dochtertjes (van 6 en 7 jaar). We hebben het weleens over samenwonen gehad. Om verschillende redenen (als het niet werkt, moeten mijn kinderen daarna weer aan een nieuwe situatie wennen, met 6 in huis is wel druk, etc) huiverig. Vaak gezegd dat we eerst maar eens 'n vakantie moeten zien te overleven.
De vakantie hebben we gehad en die is me niet meegevallen. Ik schrijf maar even op wat me vooral heeft gestoord. Daardoor komt het misschien negatiever over dan het is.
Vooraf geen plannen o.i.d. gemaakt. Activiteiten e.d. zijn niet verplicht. Als iemand niet mee wil, dan is het verder prima als 'ie wat anders gaat doen. Dus niemand hoeft met tegenzin mee. Toch was dat wel vaak het geval bij haar kinderen. Ze wilden per se altijd overal mee naar toe. Maar daar zaten ze dan verveeld erbij. Lang gezicht, 'zeuren' dat ze terug naar het hotel willen...
Ik heb mijn kinderen geleerd dat ze 3 keer per dag eten, tussendoor fruit en soms snoep, chips of een ijsje. Op vakantie kan er wat meer, maar niet elke dag de hele dag door vette troep.
Haar kinderen zaten bij het ontbijt al aan de friet. Met mijn kinderen was het dan elke keer
discussie waarom zij dat niet mogen.
Haar kinderen beginnen ook direct na het ontbijt met snoepen, chips en snacken. Eigenlijk zo
ongeveer de hele dag door. Met mijn kinderen is het dan ook elke keer discussie waarom zij niet elke keer of zoveel mogen snoepen.
Met het avondeten was het ook elke keer gedoe. Haar kinderen lusten bijna niks. Ze lusten eigenlijk alleen friet, pizza en dingen die uit de frituur komen. Qua vlees verder alleen varkensvlees en kip, mits gefrituurd of in veel olie gebakken. Bij bv. de Burger King vragen ze zelfs nog of de sla van de burger af kan. Mijn kinderen lusten bijna alles. Ik ook. Mijn vriendin ook.
Als we het hadden over wat we gingen eten, wilden haar kinderen vooral naar de Mac, Burger King, Pizzahut. Elk restaurant waar geen friet of frituur op het menu stond, werd met veel misbaar door ze afgewezen. Ze liepen dan ook vaak demonstratief door. Gevolg was dat waar we gingen eten eigenlijk bijna elke keer werd aangepast op degenen die bijna niks lusten. Uiteindelijk vonden we dan altijd wel wat op de kaart, maar toch... ik vind het de omgekeerde wereld. Keer is niet erg, maar keer op keer. Haar kinderen hebben overigens allebei een BMI van (dik) boven de 30. Persoonlijk vind ik dat onverantwoord. Kreeg dan voortdurend commentaar dat ze niet hadden gedacht dat ik zo'n gezondheidsfreak was.
Ze wilden ook vooral naar restaurants waar het eten snel wordt geserveerd. Als ze zelf het hoofdgerecht op hadden, begonnen ze de rest al op te jagen, omdat ze weg wilden. Dat lieten ze dan duidelijk blijken. Ook "voor hun beurt" bij de ober om de rekening vragen of zeggen wat we geen desert willen, terwijl dat niet was besproken. Aan tafel zaten ze ook voortdurend (luidruchtig) op hun telefoon.
Ik, mijn vriendin en mijn kinderen vinden het gezellig om met mooi weer buiten nog wat te drinken. Maar haar kinderen zaten elke keer weer te jagen om zo snel mogelijk weer in het hotel te geraken. Persoonlijk hoeft het voor mij dan niet meer. Vaak dan maar naar het hotel gegaan en daar in de buurt met m'n kinderen nog wat gedronken of een ijsje gegeten.
Haar kinderen gingen dan op hun kamer liggen. Op hun telefoon en dergelijke. De moeder kreeg ook voortdurend verwijten en katterige opmerkingen omdat ze hun Playstation niet mee mochten nemen op vakantie.
Naar mijn kinderen vond ik ze vaak negatief. Op het strand bijvoorbeeld met banana boats e.d. De jongste mocht niet overal op en wilde op sommige dingen niet op. Haar kinderen zaten dan te 'zeuren' dat ik ook mee moest, de jongste maar even (voor je weer terug bent, ben je vaak 15 minuten verder) alleen moet laten. Geen haar op mijn hoofd die er aan denkt dat ik een 6-jarig kind alleen laat op een druk strand. Waarna ze dan vaak weer negatief reageerden op mijn jongste dochter, alsof door haar schuld dingen niet konden. Heb zelf toen tegen ze gezegd dat we met z'n alleen naar het strand gaan, het samen uit en samen thuis is en dat als het zo moet, ze de volgende keer meer alleen moeten gaan.
Een van haar kinderen heeft ook de "tic" om voortdurend op de hakken van zijn voorganger te lopen. Niet soms per ongeluk, maar als je er 10 minuten voor loopt, dan heeft hij 4-5 keer op je hakken gestaan. Dan wordt het gewoon irritant. Zo ook bij mijn kinderen. Als ze er wat van zeiden, dan reageerden haar kinderen ook weer erg negatief. Alsof mijn kinderen zeuren en zeikerdjes zijn. Hetzelfde met speelgoed. Hij heeft de neiging om speelgoed uit elkaar te draaien, te buigen, etc. Resultaat is elke keer dat het kapot is. Waarna je weer dezelfde discussie hebt.
Of bij de kermis. Zelf wilden ze uren hangen bij speelautomaten waar je punten kunt winnen voor knuffels of speelgoed. Als mijn kinderen ergens in wilden, dan reageerden ze meteen negatief, alsof daar geen tijd voor is. Of dat het kinderachtige attracties zijn, attracties voor baby's en meer van dat.
Richting het einde van de vakantie wat vaker met mijn kinderen alleen op pad geweest. Heb het er toen uiteraard met hen over gehad wat ze er van vonden. Aanvankelijk zeiden ze dat ze het leuk vonden. Toen gezegd dat als dat niet zo is, dat ze dat eerlijk mogen zeggen en dat dat geen probleem is.
Toen zeiden ze dat ze liever met mij alleen op vakantie gaan.
Overdrijf ik nu? Persoonlijk vind ik het echt verschrikkelijk zo'n vakantie met haar kinderen erbij. En mijn kinderen vinden het blijkbaar ook leuker met mij alleen. Wat voor mij dan weer het belangrijkste is, omdat ik vooral ga zodat mijn kinderen een leuke tijd hebben, wat anders zien dan Nederland.
Ik moet er niet aan denken eigenlijk om nog een keer in deze samenstelling op vakantie te gaan. Laat staan om 24/7 in zo'n situatie te zitten.
Ik zou, als ik jou was, je vriendin even dit draadje laten lezen. Wedden dat je dilemma dan in 1 keer opgelost is?
HarrieDelSol schreef op 16-08-2022 om 15:45:
[..]
Die zijn er ook, anders was het een no-brainer natuurlijk. Negatieve dingen van de moeder benoem ik ook wel, zoals bijvoorbeeld de manier van opvoeden. Niet alles zal haar aan te rekenen zijn, maar invloed heeft ze wel gehad op hoe haar kinderen op sommige vlakken zijn.
Ja, negatieve dingen benoem je zeker. Van zowel moeder als kinderen ja. Maar de uitdaging is juist om eens de positieve kanten te benoemen. Heb je je bovendien al eens verdiept in de interesses en hobby's van de pubers?
Misschien is het een optie om af en toe met de pubers iets leuks te gaan doen zodat jullie elkaar beter leren kennen? De jongste wilde tijdens de vakantie toch dingen samen doen met jou dus die staat er wellicht al voor open.
Hoe is het inmiddels met de relatie Harrydelsol?
hebben jullie e.e.a. al besproken of zien jullie elkaar niet zo veel?
We hebben het er wel over gehad. Dat verliep wel in een ruzie-achtige sfeer.
Zij wil voortaan niet meer met kinderen op vakantie. Niet met haar kinderen en niet met mijn kinderen, omdat ze er veel te veel rekening mee moet houden. Ze vindt het dan geen vakantie meer.
Met twee gezinnen samen apart op vakantie gaan (2 aparte huisjes) dat vindt ze ook niks.
Ik voelde de irritatie bij mezelf al snel opborrelen, omdat ze zo flexibel is als een baksteen in deze discussie. Paar keer tot tien geteld en maar gezegd dat we het er op een ander moment wel over hebben.
Ik neig wel heel erg naar stoppen. Met 4 kinderen en dan niks met de kinderen willen doen in de zin van vakanties, weekendjes weg e.d., dan beperk je je wel heel erg. Zeker omdat haar kinderen altijd bij haar zijn (vader zo goed als uit beeld) en mijn kinderen meestal bij mij.
Dat ooit samenvoegen is al een hele uitdaging als de neuzen dezelfde kant op staan. Maar als dat al niet het geval is, dan wordt het helemaal lastig.
Mijn kinderen staan ook voorop. Ik ga hen niet tekort doen of dingen ontzeggen. Een goede tweede ben ik zelf. Het moet voor mij ook leuk zijn.
Ik zou heel snel klaar zijn met iemand die haar kinderen zo behandelde.
Je vriendin komt niet over als een leuke moeder en het lijkt erop dat ze jou ziet als iemand om haar kinderen te vermaken zodat zij lekker niks kan doen…. Niet heel aantrekkelijk zoals je haar beschrijft…
Overigens lijk je te denken dat een samengesteld gezin überhaupt een goed idee is, maar dat is in de meeste gevallen niet zo. Verschillen in opvoeding, je eigen kinderen veel leuker vinden dan die van de ander, kinderen die helemaal niet zitten te wachten op een vreemde volwassene in huis met kinderen die ze ook maar opgedrongen krijgen… er zijn maar weinig goede redenen om een nieuw gezin te willen stichten. Als je je verwachtingen daarover nu alvast bijstelt, leg je ook wat minder druk op deze of een eventuele volgende relatie. Het gaat nooit meer zo worden als in het kerngezin, dus die verwachting kun je beter loslaten.
HarrieDelSol schreef op 17-08-2022 om 12:09:
We hebben het er wel over gehad. Dat verliep wel in een ruzie-achtige sfeer.
Zij wil voortaan niet meer met kinderen op vakantie. Niet met haar kinderen en niet met mijn kinderen, omdat ze er veel te veel rekening mee moet houden. Ze vindt het dan geen vakantie meer.
Met twee gezinnen samen apart op vakantie gaan (2 aparte huisjes) dat vindt ze ook niks.
Ik voelde de irritatie bij mezelf al snel opborrelen, omdat ze zo flexibel is als een baksteen in deze discussie. Paar keer tot tien geteld en maar gezegd dat we het er op een ander moment wel over hebben.
Ik neig wel heel erg naar stoppen. Met 4 kinderen en dan niks met de kinderen willen doen in de zin van vakanties, weekendjes weg e.d., dan beperk je je wel heel erg. Zeker omdat haar kinderen altijd bij haar zijn (vader zo goed als uit beeld) en mijn kinderen meestal bij mij.
Dat ooit samenvoegen is al een hele uitdaging als de neuzen dezelfde kant op staan. Maar als dat al niet het geval is, dan wordt het helemaal lastig.
Mijn kinderen staan ook voorop. Ik ga hen niet tekort doen of dingen ontzeggen. Een goede tweede ben ik zelf. Het moet voor mij ook leuk zijn.
Wat een ego om dat te zeggen, zelfs over haar eigen kinderen...droevig.
RosaMontana schreef op 17-08-2022 om 13:14:
Je vriendin komt niet over als een leuke moeder en het lijkt erop dat ze jou ziet als iemand om haar kinderen te vermaken zodat zij lekker niks kan doen…. Niet heel aantrekkelijk zoals je haar beschrijft…
Overigens lijk je te denken dat een samengesteld gezin überhaupt een goed idee is, maar dat is in de meeste gevallen niet zo. Verschillen in opvoeding, je eigen kinderen veel leuker vinden dan die van de ander, kinderen die helemaal niet zitten te wachten op een vreemde volwassene in huis met kinderen die ze ook maar opgedrongen krijgen… er zijn maar weinig goede redenen om een nieuw gezin te willen stichten. Als je je verwachtingen daarover nu alvast bijstelt, leg je ook wat minder druk op deze of een eventuele volgende relatie. Het gaat nooit meer zo worden als in het kerngezin, dus die verwachting kun je beter loslaten.
Op dat eerste leek het soms wel neer te komen tijdens de vakantie.
Nee, ik denk niet dat een samengesteld gezin per definitie een goed idee is. Ook niet dat het per definitie een slecht idee is.
Ik denk dat het kan, als alle neuzen zo ongeveer dezelfde kant op staan. Qua hoe je het gezin ziet, hoe je er qua opvoeding in zit, de omgangsregelingen, hoe je met kinderen omgaat, de klik tussen kinderen en de nieuwe partner, de klik tussen de kinderen en zo is er vast nog wel meer. En dan nog is het een hele uitdaging met 4 kinderen.
Ben er nu wel van genezen eigenlijk. Het is vrij intensief en inspannend allemaal. En als het dan geen toegevoegde waarde blijkt te bieden. Mijn kinderen geven ook aan dat ze liever met mij alleen op vakantie gaan dan met vriendin en haar kinderen erbij.
Een vakantie met de kinderen dat doe je toch vooral om de kinderen te plezieren wat mij betreft. Alleen op vakantie, dat doe ik wel als mijn kinderen bij hun moeder zijn.
Ik heb veel van dit draadje gelezen, maar niet alles.
Ook ik vind de moeder niet sympathiek over komen (bijv.dat ze zonder haar kinderen op vakantie wil en dat ze daarmee niet lijkt te zeggen: ik wil een vakantie met mijn kinderen en eentje zonder, maar gewoon helemaal zonder haar eigen kinderen). Ik heb ook niet de indruk dat ze haar kinderen nog wat probeert op te voeden, hoewel daar gezien het beschreven gedrag wel wat aanleiding toe was.
Maar wat ik me afvraag, kan het zijn dat ze ernstig overbelast is, of tegen een burn out aanzit dat ze nu zo enorm op zichzelf gericht is? En dat ze zo inflexibel is (geen ruimte voor een andere invulling van de volgende vakantie dan ze nu voor ogen heeft). Zou het kunnen zijn dat ze in de overlevingsstand staat?
Hoe lang kennen jullie elkaar? Was ze vanaf het begin al zo op zichzelf gericht? Heeft ze vaker tegen jou geklaagd dat het zo zwaar is met bijna de volledige zorg voor haar kinderen? En heeft ze vaker geklaagd dat ze het zo zwaar vindt met haar kinderen in de puberteit?
Overigens zou ik niet meteen willen dat je alles maar moet accepteren van haar als dit de reden is (je bent er niet om haar te redden en je moet echt aan je eigen kinderen denken), maar ik vraag het me gewoon af.
" Ik heb ook niet de indruk dat ze haar kinderen nog wat probeert op te voeden, hoewel daar gezien het beschreven gedrag wel wat aanleiding toe was.
Maar wat ik me afvraag, kan het zijn dat ze ernstig overbelast is, of tegen een burn out aanzit dat ze nu zo enorm op zichzelf gericht is?"
Ik vroeg me precies hetzelfde af. Je krijgt de indruk dat moeder zich helemaal uit de opvoeding heeft teruggetrokken.
Ja, ze klaagde weleens. Maar niet meer of minder dan de meeste ouders. Denk wel dat ze gewoon in een andere fase zit.
Haar kinderen zijn wat ouder. Pubers al. Denk dat ze een beetje uitkijkt naar het moment dat ze uit huis gaan. Niet meer ingrijpen lijkt daar ook wel op te wijzen. Lijkt een beetje de weg van de minste weerstand.
Mijn kinderen zijn nog een stuk jonger. Ik kijk nog uit naar die paar keer dat ze met mij op vakantie gaan, dat ze naar de middelbare school gaan, de uitjes die we nog gaan hebben, etc.
Mijn kinderen gaan ook altijd mee als ik ergens naar toe ga. Al ga ik ergens op bezoek of ga ik naar de winkel. Haar kinderen niet. Die blijven liever thuis om op hun Playstation of telefoon te spelen.
Denk wel dat op deze manier de kinderen niet heel snel het huis uit gaan. Een kind met bijbaantjes, een druk sociaal leven en die in het huishouden de eigen boontjes dopt (eigen troep op ruimt, dag in kan delen qua maaltijden, etc) zie ik eerder uit huis gaan dan iemand die dat allemaal niet doet.
HarrieDelSol schreef op 17-08-2022 om 16:50:
Ja, ze klaagde weleens. Maar niet meer of minder dan de meeste ouders. Denk wel dat ze gewoon in een andere fase zit.
Haar kinderen zijn wat ouder. Pubers al. Denk dat ze een beetje uitkijkt naar het moment dat ze uit huis gaan. Niet meer ingrijpen lijkt daar ook wel op te wijzen. Lijkt een beetje de weg van de minste weerstand.
Mijn kinderen zijn nog een stuk jonger. Ik kijk nog uit naar die paar keer dat ze met mij op vakantie gaan, dat ze naar de middelbare school gaan, de uitjes die we nog gaan hebben, etc.
Mijn kinderen gaan ook altijd mee als ik ergens naar toe ga. Al ga ik ergens op bezoek of ga ik naar de winkel. Haar kinderen niet. Die blijven liever thuis om op hun Playstation of telefoon te spelen.
Denk wel dat op deze manier de kinderen niet heel snel het huis uit gaan. Een kind met bijbaantjes, een druk sociaal leven en die in het huishouden de eigen boontjes dopt (eigen troep op ruimt, dag in kan delen qua maaltijden, etc) zie ik eerder uit huis gaan dan iemand die dat allemaal niet doet.
Ja dat is nou een verschil tussen kleine kinderen en pubers. Als kind ging ik ook altijd mee boodschappen doen maar daar had ik als puber echt geen zin meer in. Over 10 jaar denken jouw kinderen daar waarschijnlijk ook wel anders over.
HarrieDelSol schreef op 17-08-2022 om 16:50:
Mijn kinderen gaan ook altijd mee als ik ergens naar toe ga. Al ga ik ergens op bezoek of ga ik naar de winkel. Haar kinderen niet. Die blijven liever thuis om op hun Playstation of telefoon te spelen.
Je bent je nog steeds niet bewust van het verschil tussen jongere kinderen en pubers. Verdiep je er eens in, geeft ook wat meer helderheid denk ik.
Ik doe bij voorkeur boodschappen zonder kind. Tijdens zwemles of sporttraining bijvoorbeeld. Nog liever laat ik dat aan mijn man over.
Pubers gaan niet meer overal mee naartoe. Die ontwikkelen een eigen leven. Wel hoort daar ook een bepaalde verantwoordelijkheid bij. Ze kunnen best af en toe zelf een boodschap doen, een keer een simpele maaltijd koken, troep opruimen, etc.
Niet overal mee naartoe is overigens ook iets anders dan nergens meer mee naartoe gaan. Moeder kan ook eens iets met de kinderen ondernemen wat bij hun leeftijd past.
