Vaak alleen
Hou,
Ik ben vaak alleen mijn man werkt in het buitenland en is 6’weken op zee en mijn kinderen (17&19) hebben grotendeels hun eigen leven.Ik heb vriendinnen,een zus,schoonzus maar als ik zelf niet iets voorstel hoor ik buiten mijn moeder eigenlijk niemand.En als er ergens een voorstel komt van vriendinnen is dat vaak om in groep iets te doen.Hoewel ik het gewoon ben om alleen te zijn en mij op zich wel kan amuseren maakt het mij vaak onzeker dat niemand met mij alleen wil afspreken.Ik word precies enkel ‘getolereerd’ als het in groep kan of met een ander koppel als mijn man erbij is.Dat steek ik dan in mijn hoofd…wat als mijn man en ik uit elkaar zouden gaan dan heb ik eigenlijk niemand…ik ben wel introverter maar ik hou wel van een goed gesprek,film,etentje…toch heeft blijkbaar niemand hier behoefte aan of het is dan in groep…Of ik vind gewoon ‘mijn’mensen niet…Het is moeilijk om jezelf niet naar beneden te halen…Bij ons is het verlengd weekend…3 dagen en ik heb niemand.Ik heb vanmorgen vroeg aan een vriendinnengroepje gevraagd op whats app of iemand iets wil doen…aperitiefje ofzo ik verwacht geen hele dag entertainment ofzo…maar ik heb hier zelf nog geen reactie op gekregen van geen 1 van de 3.Ze zijn altijd afwachtend of we wel allemaal kunnen want met mij alleen zullen ze niet vlug afspreken.Soms begrijp ik het niet want ik sta altijd voor iedereen klaar en zal mij altijd aanpassen als het nodig is.Als dat gevoel niet wederzijds is is dat wel confronterend.
Toen ik net gescheiden was, keek ik vaak of er dingen te doen waren die ik leuk vond, bv een optreden of tentoonstelling, met mooi weer naar het strand, en dan zette ik op facebook (alleen vrienden): ik ga hierheen, heeft er iemand zin om mee te gaan? Soms stuurde ik ook uitnodigingen naar specifieke mensen, als ik wist dat het iets was wat die personen waarschijnlijk aansprak. Maar altijd met die boodschap: ik ga, heb je tijd en zin om mee te gaan? Geen druk. En als er nienand mee ging, even goede vrienden, dan ging ik gewoon alleen. Dat was even wennen, maar ook wel fijn.
Iets structureler zou ik, als ik jn jouw schoenen stond, op zoek gaan naar een oude of nieuwe hobby, sport, koorzang, kunst, leesclub, kookcursus waar je meer/nieuwe mensen kunt ontmoeten.
Ik herken 't wel beetje. Misschien een idee om hier te vertellen in welke regio je zit? Wellicht kan dan via privé berichten contact gelegd worden om met mensen iets af te spreken?
Veel mensen zien een vrouw alleen als een soort bedreiging. Of wellicht zijn het meer zijn vrienden dan die van jou?
Misschien is het goed eens individueel met bepaalde vriendinnen te spreken over dit probleem. Gooi het open op tafel. Hebben ze gewoon geen zin in sociale activiteiten? Willen ze geen individuele afspraken of zijn ze gewoon te druk met het gezinsleven.
Verder zou ik mij concentreren op het uitbreiden van je eigen vriendenkring. Via vriendinnenonline en nmlk (geen datingsite!) Ook Bumble heeft een vriendenpagina. Mijn buurvrouw heeft via nmlk veel nieuwe mensen leren kennen. Het is volledig vrijblijvend en je kunt jezelf aanmelden per activiteit (leeftijd, regio en deelnemers staan erbij).
Daarnaast vrijwilligerswerk, OR op school en hobby's om mensen te leren kennen. Je kinderen zijn bijna uit huis en jij staat straks alleen.
Als mensen aangeven zich eenzaam te voelen krijgen ze meestal het advies dingen te gaan ondernemen: clubs activiteiten. Allemaal dingen om iets van de buitenwereld te krijgen om het maar op te lossen.
Ik wil je iets anders aanreiken: ga eens voelen en zitten met je eenzaamheid en kijken wat er van daar uit ontstaat. Misschien verdieping van je bestaande contacten omdat je dichter bij jezelf komt. Misschien komen er creatieve neigingen op waar je je zo fijn bij voelt dat die zaken van de buitenwereld niet meer zo nodig zijn. Op dat moment komen ze ook makkelijker. Want als je in de buitenwereld zaken onderneemt om mensen te ontmoeten werkt dat meestal niet: je kan beter zaken ondernemen uit passie dan komen de mensen die daarbij horen makkelijker.
Het klinkt zweverig misschien maar het is mijn ervaring en ik heb én geen partner én geen familie behalve éen lieve zoon die zijn eigen leven leeft met zijn vriendin in een stad verderop. Wel wat vriendinnen maar die kunnen vaak niet. Ik ben dus van de 178 uur die een week telt, er meestal 175 alleen. Ik blijf zeggen: de weg naar oplossing van eenzaamheid is niet naar buiten maar naar binnen. Je eigen beste vriendin worden om het even cringy te zeggen. sterkte
Mooi gezegd Lexus.
Wat een naar gevoel hè. Misschien schuilt in je laatste opmerking wel een (deel van de) oorzaak: Soms begrijp ik het niet want ik sta altijd voor iedereen klaar en zal mij altijd aanpassen als het nodig is.
Altijd voor iedereen klaar staan en altijd aanpassen kan ook heel ongemakkelijk zijn voor anderen. Ben jij dan wel iemand? Met wie zouden ze dan afspreken als ze alleen met jou zouden afspreken?
Ik bedoel het niet vervelend, maar heb zelf ook de neiging (gehad) om altijd klaar te staan en aan te passen en ben er zelf achter gekomen dat dat averechts kan uitwerken.
elledoris schreef op 29-04-2023 om 13:11:
Wat een naar gevoel hè. Misschien schuilt in je laatste opmerking wel een (deel van de) oorzaak: Soms begrijp ik het niet want ik sta altijd voor iedereen klaar en zal mij altijd aanpassen als het nodig is.
Altijd voor iedereen klaar staan en altijd aanpassen kan ook heel ongemakkelijk zijn voor anderen. Ben jij dan wel iemand? Met wie zouden ze dan afspreken als ze alleen met jou zouden afspreken?
Ik bedoel het niet vervelend, maar heb zelf ook de neiging (gehad) om altijd klaar te staan en aan te passen en ben er zelf achter gekomen dat dat averechts kan uitwerken.
Ja, daar kan ik wel iets van begrijpen. Mensen krijgen dan bijna een schuldgevoel opgedrongen en dat vindt niet iedereen prettig, ze willen ook wel eens wat terug kunnen doen. Een paar keer nee zeggen houdt het frisser, of een tegenvoorstel doen als de ander iets voorstelt (zelfs al vind je het op zich wel prima, kan het nog interessant zijn om juist iets anders voor te stellen).
Het idee om concreet mensen mee te vragen voor iets waar je sowieso heen gaat klonk ook goed trouwens, ik ga net zo graag alleen op stap als dat ik iemand mee neem en dat lijken mensen inderdaad aantrekkelijk te vinden. Het klinkt blijkbaar heel anders of ze met mij mee kunnen of dat we samen gaan omdat ik niet alleen durf.
Courage schreef op 29-04-2023 om 13:09:
Mooi gezegd Lexus.
Je haalt de woorden uit mijn mond, niets aan toe te voegen! Gelukkig zijn begint bij jezelf ❤️
ik doe veel alleen en ik vind dit niet erg…vanmorgen ben ik alleen gaan sporten,vanmiddag alleen gaan wandelen en even naar het strand.Maar ja soms zou het wel eens een goed gevoel geven als er mij iemand zou uitnodigen en dat het niet altijd van mij moet komen…Of dat ze niet altijd wachten tot mijn man thuis is…Sommige vrouwen kunnen precies niets zonder hun partner.Ik treur niet in mijn zetel maar ik moet er wel op letten dat ik het niet teveel in mijn hoofd steek….
Kersje schreef op 29-04-2023 om 20:10:
[..]
Je haalt de woorden uit mijn mond, niets aan toe te voegen! Gelukkig zijn begint bij jezelf ❤️
Ik vraag me altijd af, wanneer ben je gelukkig met jezelf? Ik ben ook altijd bezig om bij andere te zijn, dan voel ik me beter. Alleen verveel ik me en voel me eenzaam
Kikki39 schreef op 29-04-2023 om 22:45:
[..]
Ik vraag me altijd af, wanneer ben je gelukkig met jezelf? Ik ben ook altijd bezig om bij andere te zijn, dan voel ik me beter. Alleen verveel ik me en voel me eenzaam
Vind dat lastig uitleggen, maar ikzelf ben bijv al zo’n 20 jaar bewust single (zonder kinderen) en heb me werkelijk nog geen dag eenzaam gevoeld. Ik vind het heerlijk en kan me ook prima vermaken alleen, ben oprecht een happy single 😃
Nu heb ik wel het geluk hele fijne vrienden in mijn leven te hebben, welke ik met regelmaat zie of samen iets onderneem, maar dat is ook niet wekelijks ofzo.
wat fijn kersje dat je dat zo voelt. Ik heb een man en kind en voel me echt heel vaak eenzaam.
Alleen is iets anders dan eenzaam.
Alleen zijn is een feitelijke situatie.
Je eenzaam voelen is een gevoel en zit in jezelf.
Daarom zijn er mensen die alleen zijn maar zich niet eenzaam voelen, zoals Kersje. En mensen die niet alleen zijn (in een relatie) maar zich eenzaam voelen, zoals Kikki.
Het helpt als je je eigen geluk niet afhankelijk maakt van anderen. En tevreden kunt zijn met alles wat je wel hebt, ook al is je partner er niet (emotioneel) voor je. Ik realiseer me dat dat makkelijker gezegd dan gedaan is. Maar daar zit m.i. het grote verschil in.
De mate waarin je je eenzaam voelt heeft voor mij meer te maken met hoe je je verhoudt tot mensen in je omgeving. Dus niet alleen een relatie maar ook buren, collega's, vrienden sportmaatjes enz. Je kunt wel roepen dat je moet leren leven met jezelf, maar dat vind ik vrij lastig helemaal in je eentje. Daar kan ik helemaal niks mee.
Kikki39 schreef op 30-04-2023 om 09:39:
Ik heb een man en kind en voel me echt heel vaak eenzaam.
Ook ik heb de ervaring dat ik ooit in een relatie mezelf heel eenzaam voelde, vreselijk! Dat was voor mij destijds ook het besef dat deze relatie mij niet meer gelukkig maakte en heb ik deze verbroken. Liever alleen eenzaam dan binnen een relatie vond ik.
Ik heb daarna weer wel een hele fijne relatie gehad van 10 jaar, welke om andere redenen is verbroken en het mij serieus wel een paar jaar heeft gekost dit te verwerken. Daarna het alleen zijn steeds meer weten te waarderen en tot het besef gekomen dat ik het single bestaan wel heel erg fijn vind en nog steeds dus 
