Vaak alleen
Hou,
Ik ben vaak alleen mijn man werkt in het buitenland en is 6’weken op zee en mijn kinderen (17&19) hebben grotendeels hun eigen leven.Ik heb vriendinnen,een zus,schoonzus maar als ik zelf niet iets voorstel hoor ik buiten mijn moeder eigenlijk niemand.En als er ergens een voorstel komt van vriendinnen is dat vaak om in groep iets te doen.Hoewel ik het gewoon ben om alleen te zijn en mij op zich wel kan amuseren maakt het mij vaak onzeker dat niemand met mij alleen wil afspreken.Ik word precies enkel ‘getolereerd’ als het in groep kan of met een ander koppel als mijn man erbij is.Dat steek ik dan in mijn hoofd…wat als mijn man en ik uit elkaar zouden gaan dan heb ik eigenlijk niemand…ik ben wel introverter maar ik hou wel van een goed gesprek,film,etentje…toch heeft blijkbaar niemand hier behoefte aan of het is dan in groep…Of ik vind gewoon ‘mijn’mensen niet…Het is moeilijk om jezelf niet naar beneden te halen…Bij ons is het verlengd weekend…3 dagen en ik heb niemand.Ik heb vanmorgen vroeg aan een vriendinnengroepje gevraagd op whats app of iemand iets wil doen…aperitiefje ofzo ik verwacht geen hele dag entertainment ofzo…maar ik heb hier zelf nog geen reactie op gekregen van geen 1 van de 3.Ze zijn altijd afwachtend of we wel allemaal kunnen want met mij alleen zullen ze niet vlug afspreken.Soms begrijp ik het niet want ik sta altijd voor iedereen klaar en zal mij altijd aanpassen als het nodig is.Als dat gevoel niet wederzijds is is dat wel confronterend.
EmmaT schreef op 30-04-2023 om 10:06:
De mate waarin je je eenzaam voelt heeft voor mij meer te maken met hoe je je verhoudt tot mensen in je omgeving. Dus niet alleen een relatie maar ook buren, collega's, vrienden sportmaatjes enz. Je kunt wel roepen dat je moet leren leven met jezelf, maar dat vind ik vrij lastig helemaal in je eentje. Daar kan ik helemaal niks mee.
Klopt, ik heb dat toch ook wel als een soort van leerproces ervaren, het is nu niet dat ik het meteen helemaal geweldig vond om alleen te zijn. Na 3 langdurige relaties, incl samenwonen, wel genoeg ervaring om de vele voordelen van single zijn te ondervinden, al kan ik trouwens ook best begrijpen dat mensen wel liever een partner hebben.
Toch ben ik ervan overtuigd dat je een ander niet verantwoordelijk kunt houden voor jouw geluk.
Kikki39 schreef op 29-04-2023 om 22:45:
[..]
Ik vraag me altijd af, wanneer ben je gelukkig met jezelf?
Niet alleen dàt maar hoe word TO dat weer?
Hóe word je gelukkig met jezelf? En wat nou als iemand sociaal contact(en) nodig heeft als brandstof om weer gelukkig te worden?
Een vriendin van mij heeft geen partner en geen kinderen, heeft best een rijk leven (zoals ik het zie) maar denkt dat een gezin (of mijn gezin) een soort warm nest is met plek en tijd voor anderen. Maar dat is natuurlijk lang niet zo. Kinderen opvoeden, baan en huishouden dat schuurt regelmatig. Zij verkijkt zich daarop met een verlangen dat niet op iets realistisch is gestoeld. Dus idealiseer niet hoe gezellig en zo anderen het hebben.
Een andere vriendin met pittige periode achter de rug, die de kater aan het verwerken is (zeg maar) heeft met zich afgesproken dat ze elke dag iets leuks doet voor zichzelf. Dat kan een begin zijn om weer wat gelukkiger te worden. Maar dan, hoe verder?
Kersje schreef op 30-04-2023 om 10:33:
[..]
Klopt, ik heb dat toch ook wel als een soort van leerproces ervaren, het is nu niet dat ik het meteen helemaal geweldig vond om alleen te zijn. Na 3 langdurige relaties, incl samenwonen, wel genoeg ervaring om de vele voordelen van single zijn te ondervinden, al kan ik trouwens ook best begrijpen dat mensen wel liever een partner hebben.
Toch ben ik ervan overtuigd dat je een ander niet verantwoordelijk kunt houden voor jouw geluk.
Nee, want je moet het wel zelf doen: je verhouden tot een ander. Dus je hebt die ander(en) wel nodig, maar die is/zijn natuurlijk niet verantwoordelijk.
Philou schreef op 30-04-2023 om 10:59:
[..]
Niet alleen dàt maar hoe word TO dat weer?
Hóe word je gelukkig met jezelf? En wat nou als iemand sociaal contact(en) nodig heeft als brandstof om weer gelukkig te worden?
Een vriendin van mij heeft geen partner en geen kinderen, heeft best een rijk leven (zoals ik het zie) maar denkt dat een gezin (of mijn gezin) een soort warm nest is met plek en tijd voor anderen. Maar dat is natuurlijk lang niet zo. Kinderen opvoeden, baan en huishouden dat schuurt regelmatig. Zij verkijkt zich daarop met een verlangen dat niet op iets realistisch is gestoeld. Dus idealiseer niet hoe gezellig en zo anderen het hebben.
Een andere vriendin met pittige periode achter de rug, die de kater aan het verwerken is (zeg maar) heeft met zich afgesproken dat ze elke dag iets leuks doet voor zichzelf. Dat kan een begin zijn om weer wat gelukkiger te worden. Maar dan, hoe verder?
Dat vind ik nou eens een mooi voornemen! Ga ik ook (weer) doen. Maar ook: meer bewust genieten van de dingen die ik al doe. Lekker een uurtje met een boek, of zoals gisteren even heerlijk van het zonnetje genoten. Dat (nog) meer zien als kleine cadeautjes in het leven!
EmmaT schreef op 30-04-2023 om 10:06:
De mate waarin je je eenzaam voelt heeft voor mij meer te maken met hoe je je verhoudt tot mensen in je omgeving. Dus niet alleen een relatie maar ook buren, collega's, vrienden sportmaatjes enz. Je kunt wel roepen dat je moet leren leven met jezelf, maar dat vind ik vrij lastig helemaal in je eentje. Daar kan ik helemaal niks mee.
Ja dat snap ik hoor, als er gewoon niemand is, kan je snakken naar menselijk contact. Dat ken ik ook heel goed. Ik ben in mijn jeugd heel eenzaam geweest en soms, als ik dagen geen mensen zie en ook niemand kan bellen, is dat een trigger voor mijn pijnlijke erfenis uit mijn jeugd. Maar inmiddels los ik dat niet meer op door maar naarstig te proberen wel afspraken of een relatie te krijgen. Ik weet ook dat dat toch niet werkt. Bij mij althans. Dus als ik me weer zo voel ga ik me juist verhouden met de pijn van niet verbonden zijn met een ander menselijk wezen. Vaak lost die pijn dan juist op.
Ja ik ken ook de eenzaamheid binnen relaties. Ik vind dat weer van een andere orde, mensen vergelijken het altijd maar ik vind dat weer een ander issue
Kikki39 schreef op 29-04-2023 om 22:45:
[..]
Ik vraag me altijd af, wanneer ben je gelukkig met jezelf? Ik ben ook altijd bezig om bij andere te zijn, dan voel ik me beter. Alleen verveel ik me en voel me eenzaam
Oprechte vraag hoor; maar is het dan eenzaamheid of gewoon pure verveling? Waarom verveel je, je als je alleen bent? Heb je hobby's etc. Altijd afhankelijk zijn van anderen om je te kunnen vermaken en niet eenzaam te zijn lijkt me best lastig.
ja, wat is het verschil met eenzaamheid of verveling.? Ik voel me verdrietig dan en wil iemand zien, daarna voel ik me beter, dat had ik al in mijn tienerjaren, dus heeft niks met mijn man en kind te maken.Ik had vroeger al dat als ik 3 vriendinnen op een dag had gezien me het beste voelde, het liefst nog meer, waarom zou dat zo zijn? Ik verveel me heel snel ja, heb weinig / eigenlijk geen hobby's.
Kikki39 schreef op 30-04-2023 om 13:53:
ja, wat is het verschil met eenzaamheid of verveling.? Ik voel me verdrietig dan en wil iemand zien, daarna voel ik me beter, dat had ik al in mijn tienerjaren, dus heeft niks met mijn man en kind te maken.Ik had vroeger al dat als ik 3 vriendinnen op een dag had gezien me het beste voelde, het liefst nog meer, waarom zou dat zo zijn? Ik verveel me heel snel ja, heb weinig / eigenlijk geen hobby's.
Ja dus daar zit iets. Misschien kun je eens gaan kijken wat je kunt doen om je niet te vervelen. Want noem je je verveling eenzaamheid en je 'gebruikt' andere mensen omdat je zelf geen invulling aan je leven geeft. Klinkt hard maar ik herken het dus. Als ik me verveel ga ik me eenzaam voelen. Op het moment dat ik lekker aan het schilderen of schrijven ben of een plan heb met mijn huis of 's avonds naar het theater ga, voel ik me eigenlijk niet meer eenzaam. En bedenk: ik ben 175 uur van de 178 die een week telt, alleen
Kikki39 schreef op 30-04-2023 om 13:53:
ja, wat is het verschil met eenzaamheid of verveling.? Ik voel me verdrietig dan en wil iemand zien, daarna voel ik me beter, dat had ik al in mijn tienerjaren, dus heeft niks met mijn man en kind te maken.Ik had vroeger al dat als ik 3 vriendinnen op een dag had gezien me het beste voelde, het liefst nog meer, waarom zou dat zo zijn? Ik verveel me heel snel ja, heb weinig / eigenlijk geen hobby's.
Is het misschien dat je een soort bevestiging wil; geliefd te zijn/ populair te zijn door samen met anderen te zijn?
Op zich is er niks mis met graag dingen te willen doen met anderen. Net zoals dat er ook niks mis is om dingen alleen te doen. Alleen kan natuurlijk niet iedereen altijd en zit wellicht ook niet iedereen op dezelfde frequentie te wachten qua afspreken. Het lijkt me heel heftig als je, je meteen verdrietig voelt als je eens een dag geen afspraken hebt. Is er op zo'n dag niks wat je kunt doen waar je blij van wordt? Boek lezen, je favo serie kijken, iets lekkers koken wat je graag lust, winkelen, lekker in de tuin zitten met een leuk blad, gaan sporten, iets creatiefs doen, naar de bios gaan, is er helemaal niks wat je leuk vind? Is het misschien ook een soort mind - switch? Als je jezelf hebt aangeleerd dat alleen dingen samen met anderen " leuk " is en iets " alleen" niet leuk dan kun je proberen dat aan te leren te switchen; iets alleen doen kan ook leuk zijn. Dan kun je ook blij zijn met jezelf; wat een fijne dag was dat; eindelijk dat boek gelezen wat ik van plan was, een nieuwe outfit gekocht, de tuin mooi gemaakt etc. Natuurlijk makkelijk praten voir een ander maar ik denk wel dat je patronen kunt veranderen. Er meer balans in kunt brengen.
TO, je kan net pech hebben dat de mensen die je om je heen hebt meer groepsmensen zijn en gewoon minder van individueel afspreken zijn. Hoeft echt niet aan jou persoonlijk te liggen. Ik merk zelf dat het wel scheelt om op tijd iets af te spreken. Als iemand mij appt zullen we dit weekend iets doen dan zit mijn agenda negen van de tien keer al vol.
Zoals ik al eerder schreef heb ik ook echt moeten leren ‘alleen’ te zijn, nadat mijn laatste relatie was gesneuveld. Wel heb ik zeer bewust deze relatiebreuk verwerkt, dus geen vluchtgedrag of tegen mijn zin afleiding gezocht, maar serieus door het diepste dal van verdriet ooit gegaan.
Ik denk wel dat dit ervoor heeft gezorgd dat ik mijn single-schap op een gegeven moment heb kunnen omarmen en écht heb geleerd te genieten van de meest kleine dingen die ik voorheen voor lief nam of gewoonweg niet zo bij stilstond.
Ruim 3 jaar geleden kwam daar bovenop dat ik ongeneeslijk ziek werd en dat is misschien nog wel mijn hardste leerschool geweest, waardoor ik niets meer voor lief neem. Even ‘snel’ onder de douche springen bv kost mij nu ruim 30 minuten, want ‘even snel’ is er niet meer bij, omdat mijn lichaam dat niet meer kan. Vanaf deze diagnose ben ik nóg meer gaan waarderen van wat er wél is ipv wat er niet meer is/of kan en ook nooit meer zal kunnen/gaan.
Nu zit ik bijv heerlijk met mijn iPad op mijn balkon, genietend van het heerlijke weer, zonnetje op mijn gezicht. Niet dat ik daar voorheen niet van genoot, maar toch op een andere manier en moeilijk in woorden uit te drukken. Dankbaarheid is vooral hetgeen ik dagelijks voel en ik geniet er op een andere manier van, het gaat zoveel dieper. Dit is voor mij GELUK in hoofdletters en kost helemaal niets.
Ach, en zo kan ik nog wel tig voorbeelden noemen…….klinkt mss wat zweverig, maar ben ik verre van 😎
Mensen zouden eens wat vaker bewust moeten stilstaan bij hetgeen zij wél hebben of kunnen ipv hetgeen er niet is!!
Kersje, prachtig! En zó waar!
Courage schreef op 30-04-2023 om 16:29:
Kersje, prachtig! En zó waar!
Dankjewel Courage!
Weet je, ik zeg het ook vaak tegen mijn lieve en zeer begripvolle vrienden, dat ik niemand mijn ziekte gun, maar wel 10 minuten in mijn schoenen. Dat het hele forum en de wereld er dan anders zou uitzien. Slaat natuurlijk helemaal nergens op, maar ik meen het wel hahaha.
7 jaar geleden heb ik afscheid moeten nemen van mijn allerliefste vriendin, zij leed aan MS en heeft uiteindelijk euthanasie gepleegd. Ik heb haar zo vaak aan de telefoon gehad tijdens haar ziekteproces en verdrietige momenten (wij woonden helaas 150 km uit elkaar) en dan huilde ik met haar mee en zei ik haar dat ik haar begreep. Maar werkelijk waar, ik heb er geen snars van begrepen en enkel gedacht dat ik haar begreep. Nu ik zelf ziek ben zou ik zo graag willen dat ik haar 1x kon bellen, zeggen dat ik er destijds helemaal niets van begreep al dacht ik van wel, want tussen denken en doorvoelen zit zoveel verschil.
Daarom begrijp ik ook best dat mijn laatste reactie nooit overkomt zoals ik deze werkelijk bedoel, maar pogen eea over te brengen zal ik blijven doen. Baadt het niet, schaadt het niet, toch? 🤪
Kikki39 schreef op 30-04-2023 om 13:53:
ja, wat is het verschil met eenzaamheid of verveling.? Ik voel me verdrietig dan en wil iemand zien, daarna voel ik me beter, dat had ik al in mijn tienerjaren, dus heeft niks met mijn man en kind te maken.Ik had vroeger al dat als ik 3 vriendinnen op een dag had gezien me het beste voelde, het liefst nog meer, waarom zou dat zo zijn? Ik verveel me heel snel ja, heb weinig / eigenlijk geen hobby's.
Nou ja we zijn nou eenmaal allemaal anders, toch.
Heel mooi Kersje. Inderdaad: kijk naar wat er wel is en niet naar wat er niet is.
En nog een kanttekening: het is vaak ook niet aantrekkelijk of uitnodigend als iemand behoeftig is naar contact met je. Lullig maar zo werkt het: als je het al naar je zin hebt, ben je aantrekkelijker om mee af te spreken.
Je zou kunnen overwegen in je vriendengroep eens aan te kaarten dat je je regelmatig eenzaam voelt als je man van huis is en dat je het fijn zou vinden om ook af en toe één op één af te spreken met iemand. Want de momenten dat iedereen kan zijn natuurlijk redelijk schaars met drukke agenda's. Als je mensen vraagt voor nu of morgen, is de kans groot dat ze al iets gepland hebben. Dus een beetje vooruit plannen is wel handig denk ik.
