Stress door veranderingen op het werk
Hallo, ik ben nieuw hier. Ik wil graag mijn situatie delen.
Mijn man heeft bij tijd en wijle veel stress van zijn werk. Hij heeft een managementbaan, maar vaak komt er op een gegeven moment een nieuwe organisatiestructuur of een nieuwe baas. En dan moet of wil hij van baan veranderen.
Hij kan daar moeilijk mee omgaan. Zo lang als ik hem ken, 28 jaar, maakt zo’n situatie dat hij erg uit balans raakt. Hij heeft al eens zonder overleg een baan aangenomen aan de andere kant van het land, we zijn een keer uit elkaar gegaan erdoor, en de laatste keer heeft hij een paar jaar gestresst op de studeerkamer gezeten zonder te solliciteren of wat dan ook.
In die situaties is er eigenlijk geen land met hem te bezeilen. Hij doet dan erg gestresst naar mij en nu de kinderen, en hij trekt zich heel erg terug. Er valt dan niet met hem te praten en hem steunen lukt ook niet. Vaak gaat hij dan ook heel negatief doen over onze relatie.
Helaas is het weer zover. Na 2 weken mij en de kinderen afsnauwen kwam hij gisteren ermee dat er een nieuwe organisatiestructuur op stapel staat op zijn werk en dat hij dat niet ziet zitten. Om in één adem door te gaan met hoe slecht onze relatie is en daarna alle communicatie af te kappen en tv te gaan kijken.
Ik krijg het hier erg benauwd van en zie de bui alweer hangen. Maar ik wil dit niet meer zo.
Ach S.ndra, wat een rotsituatie. Lijden de kinderen er ook onder?
S.ndra schreef op 27-05-2023 om 08:42:
Het gaat helaas niet echt goed. Ik heb wel met hem gepraat, maar dat heeft niet veel opgeleverd. Hij vindt dat ik maar weg moet gaan als ik last van hem heb. Maar dat is niet echt een optie als de kinderen naar school moeten.
Jammergenoeg stijgt bij hem de spanning over zijn werk. Ik krijg nu bijna dagelijks hele verhalen wat er nu weer voor belachelijks is gedaan door die en die op het werk. En thuis wordt hij over allerlei kleine dingen boos.
Ik weet gewoon niet hoe ik hiermee om moet gaan. Ik weet dat dit tijdelijk is. Maar die woedeaanvallen kwetsen mij wel. Ik begin af te haken en kan er gewoon niet meer tegen.
Toch proberen meer te ontlopen, dank ik. Het ie mooi weer, je kan lekker even een wandeling maken buiten.
Loopt hij over van spanning en loopt dus leeg, thuis? Ontspant hem dat verhaal vertellen enigszins of raakt hij nog bozer?
Ik heb niet de indruk dat het vertellen hem ontspant. Hij wordt er niet bozer van in het gesprek, maar hij gaat zich wel in de loop van de tijd steeds meer ergeren aan allerlei details op het werk.
S.ndra schreef op 27-05-2023 om 12:16:
Ik heb niet de indruk dat het vertellen hem ontspant. Hij wordt er niet bozer van in het gesprek, maar hij gaat zich wel in de loop van de tijd steeds meer ergeren aan allerlei details op het werk.
Dus, hoe meer hij vertelt, hoe groter zijn irritatie. Helpt het als je de regel instelt dat eenmaal door de voordeur, ligt zijn werk aan de andere kant van de deur. Heeft hij afleiding?
en een pieker-kwartiertje instellen, oftewel: hij mag 15 minuten praten over werk en daarna niet meer? Is een methode die aangeraden wordt voor mensen die piekeren (voordat ze gaan slapen bijv).
Maar . . . hij moet natuurlijk ergens wel een 'wens' hebben om er aan te werken. Als hij niet vindt dat hij een probleem heeft & hij heeft niet door dat hij veel negatieve impact op jullie heeft, dan hebben dit soort oplossingen geen zin denk ik.
gr Angela
Wat ik lees is dat je klaar bent met deze kant van zijn persoonlijkheid. Je bent al een keer uit elkaar gegaan door zijn onbalans. Je slikt en schikt en je lijkt te suggereren dat hij geen empathie kent. Je bent het contact met hem kwijt door zijn stress.
Misschien wil je het niet meer. En dat is een heel legitiem gevoel. Ik zou ruimte geven aan dit gevoel. Je hebt er geen zin meer in en je bent er klaar mee, dat is wat ik voel. En waarom zou je dan naar iemand zijn geklaag luisteren die zich dit gedrag permitteert, terwijl hij kinderen en een vrouw heeft en niet zelf naar de huisarts stapt.
Mijn advies, geef alle ruimte aan je eigen gevoel en kijk welke dynamiek daaruit ontstaat.
Het is niet zo dat hij geen empathie kent. Maar het is wel zo dat die minder naar boven komt naarmate hij meer stress heeft. Hij kan met stress niet zo goed omgaan. Hij is wel eens naar de huisarts gegaan enzo, maar dat heeft uiteindelijk allemaal niet zoveel effect gehad. Ik ben het idd gewoon zat.
Je schrijft dat je niet alleen last hebt van zijn kort lontje maar ook van zijn terugtrekken. Krijgt hij wel de ruimte om zich terug te trekken? Ik begrijp dat dat niet fijn voor jou kan zijn maar blijkbaar heeft hij dat nodig?
En al getipt eerder: als jullie dat terugtrekken nu organiseren, door idd een plek voor hem te creëren/ huren waar hij zich terug kan trekken als dat nodig is?
Hij heeft een eigen studeerkamer. Dat terugtrekken nog meer stimuleren is niet echt een optie denk ik. Hij wil zelf niet weg. Hij vindt dat ik maar in een vakantiehuisje moet gaan. Bij de vorige problemen op zijn werk heeft hij totaal onaanspreekbaar een paar jaar voornamelijk op zijn studeerkamer gezeten.
De reden dat ik het zat ben, is denk ik dat ik me eigenlijk niet vrij voel in mijn eigen huis. Er is altijd wel iets dat hij niet goed vindt of zich aan stoort van mij of de kinderen. Ik probeer hem wat meer te ontlopen en ook wat meer aan zelfzorg te doen. Maar echt leuk is het zo niet. Het is bijna of geen contact of hij is boos. En ik ben moe ervan. Dat helpt natuurlijk ook niet.
Hoe oud is je man en hoe oud zijn de kinderen?
De stress die maakt dat hij zich zo onmogelijk gedraagt, maakt ook dat hij niet verder kijkt dan zijn neus lang is, en dat hij niet naar je wil luisteren. Is er iemand in zijn netwerk naar wie hij wel luistert, een goede vrien of familielid ofzo? Misschien kan je die inzetten.
Zit er nog een vakantie in het vat van de zomer en kan je het tot zo lang volhouden? Dan kan je misschien in de vakantie een ultimatum stellen. De tijd tot dan kun je benutten om je in te lezen in wat er bij een scheiding komt kijken.
Scheiden lijkt me het overwegen waard. De kans bestaat dat hij alsnog in beweging komt als hij de brief van jouw advocaat ontvangt. Dat zie je vaker. En anders toch doorzetten, want anders is dit je voorland totdat hij met pensioen gaat. Grote kans dat je hem dan tegen die tijd echt baggerzat bent. Dan wil hij leuk met jou van zijn pensioen genieten, en jij kan hem intussen niet meer zien.
Wat ook kan, is in het kader van een echtscheidingsprocedure een voorlopige regeling (voorlopige voorziening) vragen dat jij het gebruik van de woning hebt. Dan moet hij ergens anders gaan zitten. Als hij daar zo van schrikt (chagrijnig zitten wezen in zijn dooie eentje kon nog wel eens tegenvallen) dat hij alsnog actie onderneemt voor verbetering, dan kan je de scheiding zelf in de ijskast zetten totdat duidelijk is of de verbetering standhoudt.
Je doet er denk ik goed aan om hem figuurlijk het mes op de keel te zetten, want uit zichzelf doet hij niks. En je hoeft dit niet te accepteren.
Oei, ik schrik echt dat je schrijft dat hij bij een vorige werkcrisis een paar jaar veel tijd onaanspreekbaar op de studeerkamer zat. Dat is echt een mega-impact! Het klinkt mij in de oren alsof hij echt in een mal gedrukt zit qua werk waar hij eigenlijk niet in past. Heeft hij in het verleden wel eens overwogen een heel ander soort baan te zoeken? Is een gesprek daarover mogelijk? En hoe staat hij tegenover relatietherapie? Als jij hem het spreekwoordelijke mes op de keel zet, zoals anderen al aangaven hier, dan realiseert hij zich hopelijk dat het menens is en is het fijn om te weten dat er ook hulp kan zijn om uit de situatie te komen voor jullie samen en dat hij daar niet alleen mee hoeft te struggelen.
S.ndra schreef op 29-05-2023 om 16:09:
Hij heeft een eigen studeerkamer. Dat terugtrekken nog meer stimuleren is niet echt een optie denk ik. Hij wil zelf niet weg. Hij vindt dat ik maar in een vakantiehuisje moet gaan. Bij de vorige problemen op zijn werk heeft hij totaal onaanspreekbaar een paar jaar voornamelijk op zijn studeerkamer gezeten.
De reden dat ik het zat ben, is denk ik dat ik me eigenlijk niet vrij voel in mijn eigen huis. Er is altijd wel iets dat hij niet goed vindt of zich aan stoort van mij of de kinderen. Ik probeer hem wat meer te ontlopen en ook wat meer aan zelfzorg te doen. Maar echt leuk is het zo niet. Het is bijna of geen contact of hij is boos. En ik ben moe ervan. Dat helpt natuurlijk ook niet.
S.ndra, een paar jaar niet aanspreekbaar (helemaal niet of voelde het voor jou zo?) is wel heel extreem, hoe zijn jullie die periode doorgekomen? Lijkt me dat dat een zware wissel trekt op een relatie, dat gaat wel wat verder dan wat werkstress. Speelt er autisme?
Dat heb ik wel eens gedacht, ja. Maar dat is niet vastgesteld.
Hoe oud zijn jullie kinderen?
En hebben zij last van zijn stress?
Ze zijn 9 en 12. Ik denk niet dat zij er echt last van hebben, niet anders dan anders tenminste. Hij komt met die verhalen en frustraties vooral bij mij. Ik denk dat hij zich onzeker voelt en ergens hoopt dat ik dat op kan lossen.
