Stress door veranderingen op het werk
Hallo, ik ben nieuw hier. Ik wil graag mijn situatie delen.
Mijn man heeft bij tijd en wijle veel stress van zijn werk. Hij heeft een managementbaan, maar vaak komt er op een gegeven moment een nieuwe organisatiestructuur of een nieuwe baas. En dan moet of wil hij van baan veranderen.
Hij kan daar moeilijk mee omgaan. Zo lang als ik hem ken, 28 jaar, maakt zo’n situatie dat hij erg uit balans raakt. Hij heeft al eens zonder overleg een baan aangenomen aan de andere kant van het land, we zijn een keer uit elkaar gegaan erdoor, en de laatste keer heeft hij een paar jaar gestresst op de studeerkamer gezeten zonder te solliciteren of wat dan ook.
In die situaties is er eigenlijk geen land met hem te bezeilen. Hij doet dan erg gestresst naar mij en nu de kinderen, en hij trekt zich heel erg terug. Er valt dan niet met hem te praten en hem steunen lukt ook niet. Vaak gaat hij dan ook heel negatief doen over onze relatie.
Helaas is het weer zover. Na 2 weken mij en de kinderen afsnauwen kwam hij gisteren ermee dat er een nieuwe organisatiestructuur op stapel staat op zijn werk en dat hij dat niet ziet zitten. Om in één adem door te gaan met hoe slecht onze relatie is en daarna alle communicatie af te kappen en tv te gaan kijken.
Ik krijg het hier erg benauwd van en zie de bui alweer hangen. Maar ik wil dit niet meer zo.
Philou schreef op 19-04-2023 om 12:28:
[..]
Zou deze man niet al helemaal stijf van de stress staan? En dan komt zijn vrouw er nog even overheen.. jij moet dit en jij moet dat (want ja, dat is de uitwerking knip&klaar en van tot hier en niet verder).
Misschien kom je met wat zachtheid veel verder (kom, je hoeft dit niet alleen te doen, we doen het samen met een coach, ik zie dat het moeilijk voor je is en dat is het voor mij ook. Zullen we kijken of we het deze keer een beetje anders kunnen doen dan vorige keren?). Maar ik snap ook heel goed als TO zou zeggen dat ze dat even niet in huis heeft. Of staat hij zo onder de stress dat hij met praten niet bereikbaar is. Laat in dat geval een lief briefje achter.
Misschien, dat ligt aan de man. Waar ik een beetje huiverig voor zou zijn, is dat die man toch al aan het afgeven is op zijn vrouw en dat die dan ook nog ‘alles verkeerd doet’ als ze hem probeert te helpen. Dus ik zou hem wel graag wat willen ontnuchteren en de situatie helder willen hebben dat hij echt wel zijn verantwoordelijkheid te nemen heeft. Dat hoeft niet hard inderdaad. Als hij dat echt snapt, dan kan zij hem helpen.
Het is prima mogelijk om op een empatische manier harde grenzen aan te geven. Terugbitsen hoeft niet, duidelijk zijn wel.
Ellenvw19 schreef op 19-04-2023 om 12:25:
Interessant!
Wat een interessante reactie(s) van jou…
Een verandering thuis zal bij hem minstens zoveel stress geven als eentje op het werk. Ga daar maar vanuit. Het gaat al 28 jaar zo dus je moet er rekening mee houden dat het een enorme aardverschuiving zal worden. Verder sluit ik me aan bij de anderen, het is nooit te laat.
Hij is zich al bewust.
Alleen niet als hij er midden in zit.
Dus zo snel mogelijk het heel duidelijk neerleggen. Ook dat zijn gedrag niet meer door jou geaccepteerd wordt (afreageren op jou en je naderen). Voor hij er al in zit.
Hier boven goede tips gelezen.
Philou schreef op 19-04-2023 om 12:28:
[..]
Zou deze man niet al helemaal stijf van de stress staan? En dan komt zijn vrouw er nog even overheen.. jij moet dit en jij moet dat (want ja, dat is de uitwerking knip&klaar en van tot hier en niet verder).
Misschien kom je met wat zachtheid veel verder (kom, je hoeft dit niet alleen te doen, we doen het samen met een coach, ik zie dat het moeilijk voor je is en dat is het voor mij ook. Zullen we kijken of we het deze keer een beetje anders kunnen doen dan vorige keren?). Maar ik snap ook heel goed als TO zou zeggen dat ze dat even niet in huis heeft. Of staat hij zo onder de stress dat hij met praten niet bereikbaar is. Laat in dat geval een lief briefje achter.
Nog los daarvan, zou ik misschien ook voorstellen om eens te gaan praten met een therapeut om erachter te komen waarom man dit doet. En daarin kan er van TO een zachte aanpak zijn, maar wel een duidelijke: Ik ken je en begrijp dat veranderingen in de werksfeer een gigantische impact op je hebben. Ik wil je daar graag bij helpen, om die last samen te dragen. Maar weet wel dat de manier waarop je dit keer op keer zonder me verwerkt, voor mij niet langer haalbaar is.
Als je het op die manier verpakt, laat je zien dat je niet je keutel intrekt, maar dat je het ook niet langer tolereert om een soort van stressbal voor hem te zijn: Eentje waar hij tegen aan kan schoppen, zodat die dat niet op zijn werk gaat doen ofzo.
Elpisto schreef op 19-04-2023 om 14:06:
[..]
Nog los daarvan, zou ik misschien ook voorstellen om eens te gaan praten met een therapeut om erachter te komen waarom man dit doet. En daarin kan er van TO een zachte aanpak zijn, maar wel een duidelijke: Ik ken je en begrijp dat veranderingen in de werksfeer een gigantische impact op je hebben. Ik wil je daar graag bij helpen, om die last samen te dragen. Maar weet wel dat de manier waarop je dit keer op keer zonder me verwerkt, voor mij niet langer haalbaar is.
Als je het op die manier verpakt, laat je zien dat je niet je keutel intrekt, maar dat je het ook niet langer tolereert om een soort van stressbal voor hem te zijn: Eentje waar hij tegen aan kan schoppen, zodat die dat niet op zijn werk gaat doen ofzo.
Snap ik maar een man naar een therapeut krijgen kan heel lastig zijn, vandaar coach.
Zachte aanpak is natuurlijk het beste maar bij sommige mensen werkt het niet. Op afstand onmogelijk te zeggen of de man van TO daar onder valt of niet. Mijn ex-vriend was zo’n man die pas als hij met de neus op de feiten gedrukt werd een beetje in actie kwam. Helaas voor mij ben ik meer van de zachte aanpak maar toen hij uiteindelijk begreep dat hij iets aan zijn manier van doen moest veranderen was ik zo opgebrand dat ik het niet meer kon opbrengen. En ik lees ook zoiets bij TO.
Sini
Ja, opgebrand inderdaad. Dat maakt het ook zo moeilijk. Ik heb in het verleden wel geprobeerd om met hem te praten, er zijn coaches geweest, maar uiteindelijk heeft dat weinig opgeleverd, in elk geval niets blijvends. Nu was er net een beetje rust, ik had gehoopt dat dat wel even zo zou blijven, maar dat is helaas niet zo. Ik heb er alleen zelf de puf niet meer voor.
Als hij al jarenlang een managementfunctie heeft, heeft hij mogelijk ook een redelijk salaris. Kan hij niet een paar maanden ergens in een vakantiehuisje ofzo gaan zitten chagrijnen? Dat is natuurlijk pure symptoombestrijding, maar dan heb jij tenminste niet zo'n brok negativiteit over de vloer.
En als hij dan weer terugkomt als de stress is gezakt kan je het nog een keer hebben over structurele verbetering of uit elkaar gaan als alternatief.
Of je maakt dit het nieuwe normaal: als jij niets aan de situatie wil veranderen, manlief, even goede vrienden, maar je gaat maar ergens anders zitten stressen zodat de kinderen en ik er geen last van hebben en dan kom je maar weer terug als je normaal kunt doen; wij zijn je geliefden, niet je stressballetje.
Het is wat onconventioneel, maar misschien aantrekkelijker dan een scheiding.
Ik ga maar beginnen met rustig ademhalen. We hebben straks vakantie. Misschien lukt het om het erover te hebben en te bedenken hoe we samen met de situatie om willen gaan. Ik heb zelf erg weinig ruimte over, daarom schrik ik er ook van. We hebben een beetje een spitsuurgezin en dat vergt veel van mij en ons. Ik moet er ook over nadenken hoe ik daarmee om wil gaan. Zoiets als dit van hem er nog bovenop trek ik eigenlijk niet. Maar het is de realiteit.
Vindt je man werken eigenlijk wel leuk? Of heeft hij het gevoel dat hij verplicht kostwinner is en zou het hem misschien wel goed doen om een tijdje huisman te zijn? Dat zou jullie gezin ook veel rust kunnen geven. En dan kan hij rustig oriënteren op wat hij wel en niet wil en aankan qua werk.
Een neef van mij is ook lang manager geweest maar de laatste 10 jaren voor zijn pensioen was hij docent aan het hbo en daar had hij erg veel lol in. Een loopbaan is niet in marmer gebeiteld, je kunt best iets anders gaan doen als dat beter bij jezelf of de fase in je leven past. Je man maakt op mij de indruk van iemand die niet doet wat hij wil maar wat hij vindt dat hij zou moeten doen. En dat blijft wringen, vooral omdat de rest van de samenleving daar anders in zit en dus niet doet wat hij wil.
Ja, daar heb je wel een punt. Huisman is niet echt iets voor hem, maar het huidige werk wat hij doet vindt hij niet echt leuk meer. En zeker de zoveelste reorganisatie, daar heeft hij geen zin meer in. Misschien zou een ander soort functie wel beter kunnen passen.
S.ndra schreef op 22-04-2023 om 23:23:
Ja, daar heb je wel een punt. Huisman is niet echt iets voor hem, maar het huidige werk wat hij doet vindt hij niet echt leuk meer. En zeker de zoveelste reorganisatie, daar heeft hij geen zin meer in. Misschien zou een ander soort functie wel beter kunnen passen.
Tijd voor een wandeling samen.
We hebben gepraat en nu in elk geval bedacht hoe hij op het huidige werk hiermee om zal gaan. Dat geeft in elk geval op 1 vlak wat rust. Hopelijk kunnen we de komende tijd ook kijken naar de zoektocht naar iets nieuws.
