Stress door veranderingen op het werk
Hallo, ik ben nieuw hier. Ik wil graag mijn situatie delen.
Mijn man heeft bij tijd en wijle veel stress van zijn werk. Hij heeft een managementbaan, maar vaak komt er op een gegeven moment een nieuwe organisatiestructuur of een nieuwe baas. En dan moet of wil hij van baan veranderen.
Hij kan daar moeilijk mee omgaan. Zo lang als ik hem ken, 28 jaar, maakt zo’n situatie dat hij erg uit balans raakt. Hij heeft al eens zonder overleg een baan aangenomen aan de andere kant van het land, we zijn een keer uit elkaar gegaan erdoor, en de laatste keer heeft hij een paar jaar gestresst op de studeerkamer gezeten zonder te solliciteren of wat dan ook.
In die situaties is er eigenlijk geen land met hem te bezeilen. Hij doet dan erg gestresst naar mij en nu de kinderen, en hij trekt zich heel erg terug. Er valt dan niet met hem te praten en hem steunen lukt ook niet. Vaak gaat hij dan ook heel negatief doen over onze relatie.
Helaas is het weer zover. Na 2 weken mij en de kinderen afsnauwen kwam hij gisteren ermee dat er een nieuwe organisatiestructuur op stapel staat op zijn werk en dat hij dat niet ziet zitten. Om in één adem door te gaan met hoe slecht onze relatie is en daarna alle communicatie af te kappen en tv te gaan kijken.
Ik krijg het hier erg benauwd van en zie de bui alweer hangen. Maar ik wil dit niet meer zo.
Vreselijk en snap zelf niet dat men een baan neemt waarbij je het niet aan kan. Heb zelf zo' n partner al wordt dit natuurlijk ontkent dat het aan het werk ligt. Waarom niet een baan kiezen met meer rust, thuiswerken, mee verlof enz enz. Het leven is veel meer dan werk. Hoe overtuig je zulke mensen dat is de vraag. Als een andere baan mislukt krijg je ook de schuld. Een coachingtraject zou misschien helpen voor hem maar snap dat hij dit niet graag aanvraagt als je bij het management zit. Zit ook waarschijnlijk in het aard van het beestje. Kan niet tegen veranderingen, onzekerheden. Denk toch dat je het probleem moet benoemen en dit moet communiceren met je man.
Bedankt voor je reactie. Ik heb dit wel naar hem benoemd en hij weet het ook wel, alleen niet als hij er middenin zit.
Heel veel managers hebben juist wel een coach. Als manager is het lastiger om feedback of steun aan collega’s te vragen en je eindigt als je niet oppast met jaknikkers om je heen. Daarom hebben juist managers graag een coach die wel eerlijk feedback geeft en helpt met inzicht en verbetering.
Dat je man steeds ander werk moet zoeken klinkt alsof hij het slecht doet, maar het werk dat hij doet is wel iets dat juist vaak in de knel komt bij fusies of reorganisatie.
Kan hij niet voor zichzelf beginnen als interim? Dan bepaalt hij zelf meer wanneer hij weggaat en het is dan altijd al tijdelijk. Hangen de financiën erg op hem?
Soms moet je gewoon hard zijn en iemand echt confronteren, voor hij inziet dat hij moet veranderen. Accepteer zijn gedrag niet meer, zet hem voor het blok en leg uit waarom en wat hij moet gaan doen.
Mijn man had destijds veel aan een boek over het dinosaurusbrein, hij zat toen in zo’n vergelijkbare periode van alles lag aan ons.
(Het de schuld geven aan de relatie doe ik trouwens zelf altijd als ik slecht in mijn vel zit, inmiddels zijn de kinderen volwassen en als ik weer loop te mopperen dat ik wil scheiden nemen ze dat niet meer zo serieus, dan sturen ze me een dagje naar een pretpark of een weekje naar elders om bij te komen, een kat in het nauw gaat zitten blazen…)
Hij doet zijn werk niet slecht. Het is ook niet dat hij steeds ander werk moet zoeken, dit is een periode van 28 jaar. Daarom heeft het ook lang geduurd voordat ik dat patroon zag… Het is wat Ruud ook zegt, hij kan slecht omgaan met veranderingen en onzekerheden. Als er op een bepaald vlak in het leven iets speelt, dan gaat hij zelf op andere gebieden onzekerheden erbij maken of zoeken. Dat spreidt zich dan uit als een olievlek en dat kan snel gaan. Ik zie er daarom nu erg tegenop. Ik kan er ook slecht tegen hoe hij in die situaties met mij omgaat. Ik heb daar eigenlijk geen zin meer in.
Sandra: kun jij naar je man benoemen wat je bij ons benoemt, namelijk
"Als er op een bepaald vlak in het leven iets speelt, dan gaat hij zelf op andere gebieden onzekerheden erbij maken of zoeken. Dat spreidt zich dan uit als een olievlek en dat kan snel gaan. Ik zie er daarom nu erg tegenop. Ik kan er ook slecht tegen hoe hij in die situaties met mij omgaat. Ik heb daar eigenlijk geen zin meer in."
Het klinkt alsof je eigenlijk op het punt staat om de stekker uit jullie relatie te trekken, dat zou hem moeten motiveren om hulp te zoeken en wel nu? Is het voor hem bespreekbaar, als je het zo bespreekt?
Sini
Ik snap wel dat je daar geen zin meer in hebt.
Gisteren vertelde hij je dus dat er weer een reorganisatie aankomt. Is dit alweer ‘er middenin’? Of is dit een aanloopfase waarin je op een rustig moment (vooraf aankondigen dat je met hem wil praten, wandelen in het bos, voeten op tafel, zoiets) tegen hem kunt zeggen: ‘Schat, hier gaan we weer. Hoe gaan we dit doen?’
@Mija, dat is een goede vraag. Ik moet daar even over nadenken. Deels is dit nog niet ‘er middenin’ omdat de onrust nog maar net is begonnen. Deels is het wel al ‘er middenin’ in de zin van zijn gedrag dat hij zich afsluit en gauw geïrriteerd is. Ik kan dat proberen, maar ik weet niet of hij daar nog voor open staat.
@Sini, ja, ik denk dat die indruk wel klopt. Ik heb wel een soort afbreekpunt bereikt. De dagelijkse stress die zijn gedrag oproept voor mij en de kinderen, daar wil ik vanaf. Ik wil op zich niet zozeer van hem af, maar als hij niet in staat is om dit anders te doen misschien toch wel. Het is niet eens of ik het wel of niet wil, ik kan er gewoon niet meer tegen. Zo voelt het.
S.ndra schreef op 19-04-2023 om 10:24:
@Mija, dat is een goede vraag. Ik moet daar even over nadenken. Deels is dit nog niet ‘er middenin’ omdat de onrust nog maar net is begonnen. Deels is het wel al ‘er middenin’ in de zin van zijn gedrag dat hij zich afsluit en gauw geïrriteerd is. Ik kan dat proberen, maar ik weet niet of hij daar nog voor open staat.
@Sini, ja, ik denk dat die indruk wel klopt. Ik heb wel een soort afbreekpunt bereikt. De dagelijkse stress die zijn gedrag oproept voor mij en de kinderen, daar wil ik vanaf. Ik wil op zich niet zozeer van hem af, maar als hij niet in staat is om dit anders te doen misschien toch wel. Het is niet eens of ik het wel of niet wil, ik kan er gewoon niet meer tegen. Zo voelt het.
In mijn omgeving ook een paar die zo reageren en ik zie het als vorm van allesvernietigende zelfdestructie. De reactie is logisch, maar zo hevig dat het als een lawine overal overheen dondert.
Ik denk dat je aan die reactie grenzen mag stellen. Niet dat je over andermans misère gaat en hoe erg/lang dat mag zijn, maar het hoeft niet ieders leven onderuit te schoffelen.
Niet iedereen kan even goed tegen veranderingen. Dat kan best spanning en stress met zich meebrengen, maar het is niet fair om dat zó ontzettend af te reageren op je gezin.
Veranderingen op het werk zijn niet jouw schuld. Daar mag je best grenzen in stellen.
Erken dat hij het lastig heeft en dat je een bepaald patroon in gedrag herkent van eerdere situaties, maar geef ook aan dat het niet jouw schuld is en dat je zijn gedrag niet trekt op deze manier.
Het lijkt me zinvol als hij leert om hier op een andere manier mee om te gaan.
Of gewoon een baan neemt die hij wel aan kan. Er zij nu eenmaal banen/functies waar stressbestendigheid en flexibiliteit nodig zijn. Als je dat niet hebt is dat niet per se erg, maar wel als je telkens dat soort banen neemt en daardoor volstrekt niet meer functioneert als partner en ouder.
S.ndra schreef op 19-04-2023 om 10:2
@Sini, ja, ik denk dat die indruk wel klopt. Ik heb wel een soort afbreekpunt bereikt. De dagelijkse stress die zijn gedrag oproept voor mij en de kinderen, daar wil ik vanaf. Ik wil op zich niet zozeer van hem af, maar als hij niet in staat is om dit anders te doen misschien toch wel. Het is niet eens of ik het wel of niet wil, ik kan er gewoon niet meer tegen. Zo voelt het.
Dat is ontzettend vervelend gedrag. Ik herken het van mijn ex-vriend, en het heeft (onder andere) tot een breuk geleid. We waren 5 jaar lang een stel maar hadden gelukkig geen kinderen samen. Ik vind dat je het spoedig met je man moet bespreken, in deze woorden. Dan krijgt hij eerst meer stress, maar misschien dat het een kentering kan brengen en dat hij op zoek gaat naar hulp. Anders misschien hem vragen om het huis te verlaten voor enkele weken/maanden. Mensen zijn gewoontedieren en varen door, hij is niet anders. Maar echt duidelijk zeggen dat je grens bereid is en dat je een scheiding overweegt als er geen verandering komt.
Sterkte
Sini
Sinilind schreef op 19-04-2023 om 11:29:
[..]
Dat is ontzettend vervelend gedrag. Ik herken het van mijn ex-vriend, en het heeft (onder andere) tot een breuk geleid. We waren 5 jaar lang een stel maar hadden gelukkig geen kinderen samen. Ik vind dat je het spoedig met je man moet bespreken, in deze woorden. Dan krijgt hij eerst meer stress, maar misschien dat het een kentering kan brengen en dat hij op zoek gaat naar hulp. Anders misschien hem vragen om het huis te verlaten voor enkele weken/maanden. Mensen zijn gewoontedieren en varen door, hij is niet anders. Maar echt duidelijk zeggen dat je grens bereid is en dat je een scheiding overweegt als er geen verandering komt.
Sterkte
Sini
Ik herken het gedrag helaas ook en ik ben (mede daardoor) ook niet meer met die man samen.
Grenzen stellen is belangrijk, zeker ook om je kinderen te laten zien dat je niet zomaar alles kunt en hoeft te accepteren van je partner.
Breng het niet als "ik heb er geen zin meer in" maar als "ik kan dit niet meer aan". In het eerste geval kan hij te gemakkelijk zeggen dat je maar wat harder je best moet doen, maar dat gaat niet, je zit al over de grens van wat draaglijk is heen. Er MOET dus wat veranderen.
Het is geen slecht idee om de mogelijkheden eens langs te lopen: de spanningen op zijn werk laten in plaats van mee naar huis nemen, hulp inroepen van coach, of ergens anders gaan wonen tot hij weer gezellig in het gezin kan meedraaien.
Sterkte ermee.
Prillewits schreef op 19-04-2023 om 08:57:
Heel veel managers hebben juist wel een coach. Als manager is het lastiger om feedback of steun aan collega’s te vragen en je eindigt als je niet oppast met jaknikkers om je heen. Daarom hebben juist managers graag een coach die wel eerlijk feedback geeft en helpt met inzicht en verbetering.
Dat je man steeds ander werk moet zoeken klinkt alsof hij het slecht doet, maar het werk dat hij doet is wel iets dat juist vaak in de knel komt bij fusies of reorganisatie.
Dit vind ik dus een heel goed advies! Ik kan mij voorstellen dat hij dat hij dat niet actief zelf uitzoekt. Je kan wat voorwerk doen: wie zijn er in de buurt (of zou hij liever willen videobellen?), welke zijn geschikt etc. Bij mijn eigen man zou ik de “wie-ben-ik” webpagina met foto en contactgegevens uitprinten en die laten slingeren op zijn bureau.
Wie weet lukt dat? Dat zou voor jou(w gezin) fijn zijn en misschien kan jij jouwzelf ook zoiets cadeau doen gezien de pittige tijd die op je afkomt?
(Het de schuld geven aan de relatie doe ik trouwens zelf altijd als ik slecht in mijn vel zit, inmiddels zijn de kinderen volwassen en als ik weer loop te mopperen dat ik wil scheiden nemen ze dat niet meer zo serieus, dan sturen ze me een dagje naar een pretpark of een weekje naar elders om bij te komen, een kat in het nauw gaat zitten blazen…)
Of zegt hij niet eigenlijk dat hij dit niet kan en je heel hard nodig heeft zonder toe te willen geven?
Verandering op de werkvloer leidt vaak tot werknemrs die dan maar weggaan en jouw man klinkt als iemand die wat daar meer last van heeft maar dat het dan maar op jouw schouders terecht moet komen, is ook niet ok.
En misschien wil zijn werkgever wel meebetalen aan de coach?
Ik zou net als de eerdere reakties al opperen echt een serieus gesprek aangaan. Je herkent het patroon en je wil niet weer daar weken/maanden? inzitten. Ik zou aansturen op een coach voor hem, daar kan hij dan zijn onzekerheden en frustraties mee bespreken en leren dat hij jullie uit de wind moet houden, het lijkt me voor hemzelf ook fijner om in ieder geval in deze stress het thuis dan nog gezellig te hebben in plaats van overal je ellendig voelen onder de situatie.
Ik denk ook dat de situatie duidelijk voor hem neergelegd moet worden, dat het hem klip en klaar duidelijk moet worden dat de grens bereikt is, dat jij het niet meer kan en wil opvangen (En waarom zou jij ook in zulke hoge mate zijn stress en frustratie incasseren?). Het moet dus ook duidelijk worden dat hij zelf verantwoordelijk is voor het reguleren van zijn emoties en dat hij zijn geliefden in bescherming moet gaan nemen tegen uitwassen van zijn emoties. Hoe gaat hij dat doen? En aan de oplossingen die hij dan voor zichzelf bedenkt, werk je dan mee. Ik vind het ook niet zo’n gek idee als hij dan een paar maanden ergens anders zou gaan zitten. Zeker als hij blijft volhouden dat jullie relatie slecht is maar hij daar geen opbouwende bijdrage aan levert. Dan moet hij de daad maar bij het woord voegen.
Ik zou proberen niet al te boos te worden, in eerste instantie zacht en mild van toon te blijven. Die man barst waarschijnlijk al weer half uit elkaar van de stress. Maar dat neemt niet weg dat de boodschap moet zijn: hij moet dit serieus nemen en ernaar gaan handelen.
Mija schreef op 19-04-2023 om 12:12:
Ik denk ook dat de situatie duidelijk voor hem neergelegd moet worden, dat het hem klip en klaar duidelijk moet worden dat de grens bereikt is, dat jij het niet meer kan en wil opvangen (En waarom zou jij ook in zulke hoge mate zijn stress en frustratie incasseren?). Het moet dus ook duidelijk worden dat hij zelf verantwoordelijk is voor het reguleren van zijn emoties en dat hij zijn geliefden in bescherming moet gaan nemen tegen uitwassen van zijn emoties. Hoe gaat hij dat doen? En aan de oplossingen die hij dan voor zichzelf bedenkt, werk je dan mee. Ik vind het ook niet zo’n gek idee als hij dan een paar maanden ergens anders zou gaan zitten. Zeker als hij blijft volhouden dat jullie relatie slecht is maar hij daar geen opbouwende bijdrage aan levert. Dan moet hij de daad maar bij het woord voegen.
Ik zou proberen niet al te boos te worden, in eerste instantie zacht en mild van toon te blijven. Die man barst waarschijnlijk al weer half uit elkaar van de stress. Maar dat neemt niet weg dat de boodschap moet zijn: hij moet dit serieus nemen en ernaar gaan handelen.
Zou deze man niet al helemaal stijf van de stress staan? En dan komt zijn vrouw er nog even overheen.. jij moet dit en jij moet dat (want ja, dat is de uitwerking knip&klaar en van tot hier en niet verder).
Misschien kom je met wat zachtheid veel verder (kom, je hoeft dit niet alleen te doen, we doen het samen met een coach, ik zie dat het moeilijk voor je is en dat is het voor mij ook. Zullen we kijken of we het deze keer een beetje anders kunnen doen dan vorige keren?). Maar ik snap ook heel goed als TO zou zeggen dat ze dat even niet in huis heeft. Of staat hij zo onder de stress dat hij met praten niet bereikbaar is. Laat in dat geval een lief briefje achter.
