Steeds conflict rondom ouders
Ik ben al eeuwen samen met mijn man. We hebben weinig conflicten in onze relatie. Maar we komen wel van heel verschillende achtergronden en dat zorgt wel eens voor onbegrip. Mijn man is nogal een struisvogel en dat heeft er in het verleden voor grote problemen gezorgd. In een moeilijke situatie voelde ik me er helemaal alleen voor staan. Ik heb hier hulp bij gehad en heb hier in principe een goede weg in gevonden maar het enige wat we nog tegenaan lopen is zijn familie.
Vooropgesteld ik heb best aardige schoonouders. Ze zijn wel behoorlijk vastgeroest en weinig flexibel maar goed dat is wel vaker zo bij oudere mensen. Ze hebben geen van hun kinderen in de buurt wonen, ieder kind woont op minimaal een uur rijden. Het is nu al vaker gebeurd dat mijn schoonouders gezondheidsklachten krijgen ( behoorlijke) en dat ze dan een flink beroep doen op hun kinderen. Maar ook alleen hun kinderen. De koude kant wordt overal buiten gehouden.
Een jaar of 6 geleden is mijn schoonmoeder heel ziek geweest. Door een fout in het ziekenhuis is er een flinke complicatie opgetreden en schoonmoeder is bijna overleden. Mijn schoonvader bleek compleet hulpeloos te zijn en verwachtte dat een van zijn kinderen bij hem kwam eten en slapen. Ik begrijp echt wel dat er heel veel verdriet en onzekerheid komt kijken bij zoiets dus ik heb zonder iets te zeggen geslikt dat ik maanden aan een stuk zo'n beetje alles alleen geregeld ( mijn zoon zat in een hele moeilijke periode toen dus dat heeft er echt ingehakt) heb maar wel achteraf tegen mijn man gezegd dat hij met zijn ouders moest bespreken dat dit zo niet kan. Maar de volgende keer dat er een ziekenhuis opname volgde gebeurde hetzelfde.
Nu ligt zijn moeder weer in het ziekenhuis. Kleine ingreep maar man zegt dus net tegen mij, ja pa is compleet in paniek en ik ga er dus vandaag en morgen naartoe. Ik gaf een beetje aan dat ik vind dat dat best overlegd kan worden en toen zei hij dat hij gewoon gaat wat ik er ook van vind. Ik begrijp echt wel dat hij naar zijn moeder in het ziekenhuis wil maar het complete gebrek aan overleg viel me echt verkeerd. We hebben dus enorme ruzie gekregen. Hij vindt dat ik altijd moeilijk doe over zijn familie, en ik vind dat hij de neiging heeft iedereen tevrede te stellen ten koste van mij. Ik weet gewoon niet zo goed hoe ik hem duidelijk moet maken dat ik het natuurlijk begrijp dat hij naar zijn familie gaat, maar dat er ook ergens een grens aan moet zitten. Overigens zijn mijn schoonzus en zwager bijna gescheiden in de periode dat schoonvader zijn beroep op hun deed omdat mijn schoonzus ook alleen werd gelaten met 2 peuters en 1 baby. Het was dus echt wel heftig. Maar ja ik voel me nu dus ook weer slecht omdat ik hem uiteraard niet weg wil houden bij zijn familie en dat hij natuurlijk ook spanning had over de operatie van zijn moeder. Ik wil dan geen extra stress toevoegen maar ik wil ook niet dat ik altijd maar alles moet accepteren. Ik wilde eigenijk gewoon ff van mij afschrijven maar als iemand tips heeft zijn ze zeker welkom.
Vorige keer speelde de zorgen om je zoon een rol in je beleving, nu niet ( gelukkig).
Als een van je kinderen morgen en been breekt, is het voor je man een ander verhaal.
Hij moet het inderdaad wel overleggen met jou. Verder nog een ander vraagje, in het dorp van zijn ouders woont dus de hele familie? Kan je man niet iets doorbreken door bijv. wat hulp in te roepen van een broer of zus van zijn vader? Of een beste vriend. Ook al zijn die ouders daar niet zo van, dat zou toch kunnen veranderen?
Toen mijn moeder nogal slecht lag heb ik op een gegeven moment ook een schoonzus en zwager van mijn moeder gebeld en gevraagd of zij even een ochtendje konden inspringen, ik zou er dan rond 13.00 uur weer zijn. Zou ik normaal nooit gedaan hebben maar nood breekt wet. En eigenlijk vonden zij, en mijn moeder het fijn om even bij elkaar te zijn.
Je man kan met zijn broer en zus misschien toch de familiebanden wat proberen aan te halen, zeker nu zijn ouders wat hulpbehoevender worden en al is het maar om in te springen in nood zodra een van hun nog onderweg is. Lijkt me wel handig als je zo ver van je ouderlijk huis woont.
1968 schreef op 16-06-2024 om 17:53:
Hij moet het inderdaad wel overleggen met jou. Verder nog een ander vraagje, in het dorp van zijn ouders woont dus de hele familie? Kan je man niet iets doorbreken door bijv. wat hulp in te roepen van een broer of zus van zijn vader? Of een beste vriend. Ook al zijn die ouders daar niet zo van, dat zou toch kunnen veranderen?
Toen mijn moeder nogal slecht lag heb ik op een gegeven moment ook een schoonzus en zwager van mijn moeder gebeld en gevraagd of zij even een ochtendje konden inspringen, ik zou er dan rond 13.00 uur weer zijn. Zou ik normaal nooit gedaan hebben maar nood breekt wet. En eigenlijk vonden zij, en mijn moeder het fijn om even bij elkaar te zijn.
Je man kan met zijn broer en zus misschien toch de familiebanden wat proberen aan te halen, zeker nu zijn ouders wat hulpbehoevender worden en al is het maar om in te springen in nood zodra een van hun nog onderweg is. Lijkt me wel handig als je zo ver van je ouderlijk huis woont.
Uiteraard kan TO dit veel beter beantwoorden maar uit haar reacties krijg ik de indruk dat de schoonvader perse afdwingt dat een van de kinderen komt, en dat hij geen hullp van wie dan ook wil accepteren. Op zich begrijpelijk, want ieder ander kan hij niet zo manipuleren als zijn eigen kinderen. Ik zeg het maar hard, want ik heb dit wel vaker gezien. En op zich snap ik dat de kinderen zo zijn opgevoed en liever voor de makkelijke weg kiezen dan de strijd aangaan. Nog afgezien van mensen die dan je een schuldgevoel aanpraten, van he, straks zijn ze dood en heb je spijt (alsof je niet normaal af en toe op bezoek kan maar echt je hele leven naar je ouders moet richten om maar geen spijt te krijgen?). Het is een heel manipulatieve situatie. Natuurlijk kan er ook andere hulp komen, natuurlijk is het helemaal niet nodig om maandenlang pa's hand vast te houden. Maar sommige ouders gaan heel ver om toch hun zin te krijgen. En het achterland, de partners en hun kinderen, moeten alles dan maar bufferen.
AnnaPollewop schreef op 16-06-2024 om 18:37:
[..]
Uiteraard kan TO dit veel beter beantwoorden maar uit haar reacties krijg ik de indruk dat de schoonvader perse afdwingt dat een van de kinderen komt, en dat hij geen hullp van wie dan ook wil accepteren. Op zich begrijpelijk, want ieder ander kan hij niet zo manipuleren als zijn eigen kinderen. Ik zeg het maar hard, want ik heb dit wel vaker gezien. En op zich snap ik dat de kinderen zo zijn opgevoed en liever voor de makkelijke weg kiezen dan de strijd aangaan. Nog afgezien van mensen die dan je een schuldgevoel aanpraten, van he, straks zijn ze dood en heb je spijt (alsof je niet normaal af en toe op bezoek kan maar echt je hele leven naar je ouders moet richten om maar geen spijt te krijgen?). Het is een heel manipulatieve situatie. Natuurlijk kan er ook andere hulp komen, natuurlijk is het helemaal niet nodig om maandenlang pa's hand vast te houden. Maar sommige ouders gaan heel ver om toch hun zin te krijgen. En het achterland, de partners en hun kinderen, moeten alles dan maar bufferen.
Ik weet niet of je met spijt en schuldgevoel op mijn reactie reageerde, maar dat was niet wat ik bedoelde. Ik wilde verbetering; de actie hiertoe kwam bij mij vandaan. Maar ik ken ook oudere mensen die het idd zo speelden en waar de kinderen ‘gedwee’gehoor aan gaven.
Dit klinkt enorm manipulatief van de ouders. Bijna als een peuter die alleen maar koekjes wil eten en alle andere dingen consequent weigert waardoor de ouders uit wanhoop dan toch maar elke dag een koekjesmenu voorschotelen.
Deze eis van de ouders van je man vraagt heel erg veel van al hun kinderen en is in mijn ogen geenszins redelijk. Het gaat niet om zorg, maar om aandacht. Een volwassen persoon behoeft geen 24 uur per dag aandacht en gezelschap. Dat is heel ongezond dat dat nodig is en de kinderen faciliteren dat nu.
De prijs die hun kinderen er nu voor betalen is dat ze hun gezin in de steek laten en hun partners alles alleen moeten opknappen. Stel dat die huwelijken op den duur stuklopen, wat dan? Je kunt immers niet met je kinderen gaan logeren ergens meer dan een uur van school vandaan doordeweeks. Ze realiseren zich waarschijnlijk niet (of het boeit ze niet) dat ze indirect ook heel veel van hun schoonkinderen vragen. En die mogen zich ook nog eens nergens mee bemoeien of inspraak hebben.
Als er een noodgeval is, snap ik best dat iemand naar zijn ouders gaat en dat niet per se overlegt, maar mededeelt. Maar bij een langdurige situatie waarbij er meerdere keren per week niet thuis wordt geslapen en volstrekt geen bijdrage wordt geleverd aan het huishouden, gezin en kinderen, dan is dat echt wel anders.
Een noodgeval duurt ook geen vier maanden.
En ja, schuldgevoel en 'nu zijn ze er nog'. Allemaal leuk en aardig, ik ben ook blij dat onze ouders er nog zijn, maar we zien ze regelmatig en dat hoeft geen 24 uur per dag te zijn. Ik voel me daar niet schuldig over. Nu hebben zij drie kinderen, maar stel ze hadden er maar één. Moet die dan volledig in komen wonen bij hun en het gezin achterlaten voor wat het is? Is dat dan een goed voorbeeld voor je kinderen en ouderschap? Deden die mensen dat zelf ook voor hun eigen ouders vroeger?
Hmmm. Ik lees iets over 'totaal verschillende achtergronden'. Zou er sprake kunnen zijn van een cultuurverschil, dat dit nog meespeelt? Anders zou ik ook geneigd zijn het gedrag van vader als manipulatief te zien.
Wat als de ouders verhuizen naar in de buurt van 1 van de kinderen? Of waarom woont iedereen sowieso zo ver van elkaar als de familiebanden zou belangrijk zijn?
troelahoep schreef op 17-06-2024 om 10:48:
Hmmm. Ik lees iets over 'totaal verschillende achtergronden'. Zou er sprake kunnen zijn van een cultuurverschil, dat dit nog meespeelt? Anders zou ik ook geneigd zijn het gedrag van vader als manipulatief te zien.
Wat als de ouders verhuizen naar in de buurt van 1 van de kinderen? Of waarom woont iedereen sowieso zo ver van elkaar als de familiebanden zou belangrijk zijn?
Nou ja cultuurverschil weer ik niet. Maar in mijn gezin werd er flink gediscussieerd. Dat was echt niet altijd gezellig, maar de nadruk lag erg op jezelf uitdrukken en je mening geven. Wel met een flinke dosis humor. Bij ons kan overal om gelachen worden. Ook over moeilijke zaken. Dat vind mijn man echt lastig. Bij mijn man thuis is juist harmonie heel belangrijk, bij hem worden slechte dingen verzwegen, wordt niet gepraat over conflicten want die zijn er niet en wordt, vind ik, de schone schijn nogal opgehangen. Daarnaast durven ze nooit eerlijk te zijn tegen hun ouders want dat is zielig. Ws omdat ze opgegroeid zijn met het verbergen van je frustraties en gevoelens.
De reden waarom ieren ver weg woont is eigenijk heel simpel. Alle kinderen zijn gaan studeren en hebben in de stad van studie hun partner leren kennen. Iedereen is dan ook in die stad blijven hangen.
Uiteindelijk is dit de dynamiek in het gezin van de partner. Daar kan to niets aan veranderen. Deze ouders gaan de komende jaren nog veel meer een beroep op hun kinderen doen. En die gehoorzamen aan al hun eisen. En in onze ogen is het onredelijk en zijn er andere opties. Dat doet niet ter zake. To kan erop rekenen dat ze er zo wekenlang alleen voor komt te staan. Want partner heeft eerder ook geen consessies gedaan (maanden lang). Hij gaat niet kiezen tussen 2 belangen. To kan dit blijven aangeven maar dat heeft eerder niet geholpen. Partner is niet sterk genoeg om dit aan te gaan en tegen familie in te gaan. Ze zal het moeten accepteren of voor zichzelf kiezen.
Misschien dat de vergelijking strak wel wat kan helpen als de gemoederen wat zijn gezakt.
Door je echtgenoot de situatie voor te stellen dat jouw moeder jouw hulp nodig heeft en dat je een tijd lang niet veel thuis bent. Je man zal voor het hele huishouden zorgen,kookt, de was doet, boodschappen en alles, afspraken maken etc.
