Steeds conflict rondom ouders
Ik ben al eeuwen samen met mijn man. We hebben weinig conflicten in onze relatie. Maar we komen wel van heel verschillende achtergronden en dat zorgt wel eens voor onbegrip. Mijn man is nogal een struisvogel en dat heeft er in het verleden voor grote problemen gezorgd. In een moeilijke situatie voelde ik me er helemaal alleen voor staan. Ik heb hier hulp bij gehad en heb hier in principe een goede weg in gevonden maar het enige wat we nog tegenaan lopen is zijn familie.
Vooropgesteld ik heb best aardige schoonouders. Ze zijn wel behoorlijk vastgeroest en weinig flexibel maar goed dat is wel vaker zo bij oudere mensen. Ze hebben geen van hun kinderen in de buurt wonen, ieder kind woont op minimaal een uur rijden. Het is nu al vaker gebeurd dat mijn schoonouders gezondheidsklachten krijgen ( behoorlijke) en dat ze dan een flink beroep doen op hun kinderen. Maar ook alleen hun kinderen. De koude kant wordt overal buiten gehouden.
Een jaar of 6 geleden is mijn schoonmoeder heel ziek geweest. Door een fout in het ziekenhuis is er een flinke complicatie opgetreden en schoonmoeder is bijna overleden. Mijn schoonvader bleek compleet hulpeloos te zijn en verwachtte dat een van zijn kinderen bij hem kwam eten en slapen. Ik begrijp echt wel dat er heel veel verdriet en onzekerheid komt kijken bij zoiets dus ik heb zonder iets te zeggen geslikt dat ik maanden aan een stuk zo'n beetje alles alleen geregeld ( mijn zoon zat in een hele moeilijke periode toen dus dat heeft er echt ingehakt) heb maar wel achteraf tegen mijn man gezegd dat hij met zijn ouders moest bespreken dat dit zo niet kan. Maar de volgende keer dat er een ziekenhuis opname volgde gebeurde hetzelfde.
Nu ligt zijn moeder weer in het ziekenhuis. Kleine ingreep maar man zegt dus net tegen mij, ja pa is compleet in paniek en ik ga er dus vandaag en morgen naartoe. Ik gaf een beetje aan dat ik vind dat dat best overlegd kan worden en toen zei hij dat hij gewoon gaat wat ik er ook van vind. Ik begrijp echt wel dat hij naar zijn moeder in het ziekenhuis wil maar het complete gebrek aan overleg viel me echt verkeerd. We hebben dus enorme ruzie gekregen. Hij vindt dat ik altijd moeilijk doe over zijn familie, en ik vind dat hij de neiging heeft iedereen tevrede te stellen ten koste van mij. Ik weet gewoon niet zo goed hoe ik hem duidelijk moet maken dat ik het natuurlijk begrijp dat hij naar zijn familie gaat, maar dat er ook ergens een grens aan moet zitten. Overigens zijn mijn schoonzus en zwager bijna gescheiden in de periode dat schoonvader zijn beroep op hun deed omdat mijn schoonzus ook alleen werd gelaten met 2 peuters en 1 baby. Het was dus echt wel heftig. Maar ja ik voel me nu dus ook weer slecht omdat ik hem uiteraard niet weg wil houden bij zijn familie en dat hij natuurlijk ook spanning had over de operatie van zijn moeder. Ik wil dan geen extra stress toevoegen maar ik wil ook niet dat ik altijd maar alles moet accepteren. Ik wilde eigenijk gewoon ff van mij afschrijven maar als iemand tips heeft zijn ze zeker welkom.
Is er in andere situaties wel overleg mogelijk met je man , of is dit normaal voor jullie ? Want als hij anders wel altijd overlegt en bespreekt en het alleen om situaties met zijn ouders gaat vind ik het een heel ander verhaal
S.ndra schreef op 16-06-2024 om 06:07:
Ik vind dat je je man meer moet steunen dat hij er voor zijn vader en moeder wil zijn. Niet miepen maar steun geven. Geef hem wat tapas mee. Dan kan hij er met zijn vader van genieten. Beheer het fort zolang hij weg is. Het zijn zijn ouders. Op dit moment kan je man weinig kanten op. Zijn moeder ligt in het ziekenhuis, hij houdt van zijn ouders en het is nodig dat hij daarheen gaat. Jullie kinderen zijn groot. Dit is niet het moment om te gaan miepen dat jij alles maar moet slikken en dat schoonvader dit of dat. Je moet even schakelen, maar op zich is het een mooie eigenschap dat je man zich betrokken voelt bij zijn ouders. De zelfredzaamheid wordt bij oude ouders over het algemeen niet meer, maar vooral minder, wat je daar ook van vindt. Maak de stress niet nog groter voor je man.
Als er weer meer rust is kan je man misschien met zijn familie bespreken hoe ze de zorg beter kunnen verdelen. Als het zo echt niet langer kan, is het ook te overwegen dat zijn ouders op termijn dichterbij (een van) de kinderen gaan wonen.
De zorg voor ouders ligt natuurlijk niet perse bij de kinderen. Zeker als kinderen niet in de buurt wonen is het van ouders onrealistisch om te verwachten dat ze alles uit hun handen laten vallen. Het is fijn als kinderen kunnen helpen maar dit wordt door de schoonvader van Kim gewoon afgedwongen. Het is niet een eenmalig iets; ze zijn nu op een leeftijd dat er telkens iets is en ook al hoort dat bij het ouder worden, dit kan nog jaren zo doorgaan en dan is het niet realistisch hoe het nu is ingedeeld dat was het de vorige keer toen het 4 maanden duurde ook al niet. Ouders dichterbij laten wonen is lang niet altijd haalbaar met de huidige woningmarkt. Natuurlijk moet Kim haar man steunen maar hij hoort wel te overleggen met haar dat is niet zo gek.
S.ndra schreef op 16-06-2024 om 06:07:
Ik vind dat je je man meer moet steunen dat hij er voor zijn vader en moeder wil zijn. Niet miepen maar steun geven. Geef hem wat tapas mee. Dan kan hij er met zijn vader van genieten. Beheer het fort zolang hij weg is. Het zijn zijn ouders. Op dit moment kan je man weinig kanten op. Zijn moeder ligt in het ziekenhuis, hij houdt van zijn ouders en het is nodig dat hij daarheen gaat. Jullie kinderen zijn groot. Dit is niet het moment om te gaan miepen dat jij alles maar moet slikken en dat schoonvader dit of dat. Je moet even schakelen, maar op zich is het een mooie eigenschap dat je man zich betrokken voelt bij zijn ouders. De zelfredzaamheid wordt bij oude ouders over het algemeen niet meer, maar vooral minder, wat je daar ook van vindt. Maak de stress niet nog groter voor je man.
Als er weer meer rust is kan je man misschien met zijn familie bespreken hoe ze de zorg beter kunnen verdelen. Als het zo echt niet langer kan, is het ook te overwegen dat zijn ouders op termijn dichterbij (een van) de kinderen gaan wonen.
Hier ben ik helemaal mee eens. Voor je het weet zijn ze dood en heb jij je man tegengehouden of krijgt hij spijt dat hij er niet genoeg was. Laat hem naar zijn gevoel luisteren en gaan als hij dat nodig vindt. Het is pittig voor een moeder alleen maar dat overleef je wel. Hij is niet op de golfbaan of feesten in miami.
Moederkareltje schreef op 16-06-2024 om 10:18:
[..]
Hier ben ik helemaal mee eens. Voor je het weet zijn ze dood en heb jij je man tegengehouden of krijgt hij spijt dat hij er niet genoeg was. Laat hem naar zijn gevoel luisteren en gaan als hij dat nodig vindt. Het is pittig voor een moeder alleen maar dat overleef je wel. Hij is niet op de golfbaan of feesten in miami.
Maar voor hetzelfde geld duurt het nog 10 jaar waarin ze steeds hulpbehoevender worden en blijkbaar geen externe zorg willen. Moeten die drie kinderen daar dan constant zijn? Ondoenlijk en hele rare verwachting van ouders naar kinderen toe.
Maar Kim, jij hebt niet een probleem met je schoonouders, maar met je man. Ik zou na deze periode het gesprek aangaan over hoe hij de toekomst wat dat betreft voor zich ziet. Als hij van plan is zijn ouders hoe dan ook dan boven zijn gezin te stellen, hoe lang het ook duurt, zou ik mijn conclusies trekken.
Anoniemvoornu schreef op 16-06-2024 om 08:51:
Is er in andere situaties wel overleg mogelijk met je man , of is dit normaal voor jullie ? Want als hij anders wel altijd overlegt en bespreekt en het alleen om situaties met zijn ouders gaat vind ik het een heel ander verhaal
Het gaat inderdaad alleen om deze situatie. Man is wel vrij gemakkelijk in het aannemen dat ik alles wel oplos maar als ik hem er aan herinner dat hij die week al 5 avonden weg was ( en de enige avond dat hij thuis was ik moest werken) dan houdt hij er echt wel rekening mee. Hij wil gewoon geen nee zeggen tegen zijn ouders.
Nou zou ik het nog anders vinden als het om praktische hulp ging. Maar het is dus echt alleen omdat vader niet alleen in huis wil zijn. Mijn moeder woont ook alleen, maar ik weet zeker dat hij niet niet zou waarderen als ik 3x in de week bij haar zou slapen.
SJSL schreef op 16-06-2024 om 11:28:
[..]
Maar voor hetzelfde geldt duurt het nog 10 jaar waarin ze steeds hulpbehoevender worden en blijkbaar geen externe zorg willen. Moeten die drie kinderen daar dan constant zijn? Ondoenlijk en hele rare verwachting van ouders naar kinderen toe.
Maar Kim, jij hebt niet een probleem met je schoonouders, maar met je man. Ik zou na deze periode het gesprek aangaan over hoe hij de toekomst wat dat betreft voor zich ziet. Als hij van plan is zijn ouders hoe dan ook dan boven zijn gezin te stellen, hoe lang het ook duurt, zou ik mijn conclusies trekken.
Nou dat dus schoonouders zijn begin 70. Die gaan hopenlijk nog wel ff mee.
Mijn schoonouders wonen in een dorp met al hun familie. Ze wonen daar al hun hele leven. Wij wonen allemaal op flinke afstand. Mijn schoonzus in de randstad , mijn zwager in het noorden en wij in het zuiden. Zij willen echt niet verkassen om dichter bij hun kinderen te wonen.
Ik heb het voor nu ff losgelaten. Hij doet zijn ding maar. Ik snap ook wel dat hij er voor zijn ouders wil zijn maar toch vind ik het niet fijn dat er niet eens overlegd wordt. Dat had ik ook nog eens even goed bespreken. Maar niet nu.
Voor je ouders willen zorgen is niet raar. Ik ben het wel eens met sommigen die zeggen dat het een mooie eigenschap is. Het combineren van zorg voor je ouders en je gezin kan een hele uitdaging zijn, ook dat is niet vreemd. Ik vind het wel opmerkelijk dat de man van TO letterlijk alles laat vallen om te kunnen voldoen aan elke behoefte van zijn ouders en dan ook nog voor langere tijd (de vorige keer). Ook als het objectief niet nodig lijkt: niet alleen willen zijn en alleen zorg willen accepteren van de eigen kinderen is behoorlijk manipulatief en dwingend, maar objectief geen noodzakelijke zorg. Het zou misschien prettiger zijn en beter te regelen als de zorg wordt uitbesteed zodat je als kinderen ‘alleen maar’ de eenzaamheid hoeft te bestrijden en gezellig aanwezig kunt zijn bij je ouders, dat hoeft ook niet elke dag.
Het loont misschien de moeite om te achterhalen waar dat gedrag van de man van TO vandaan komt. Het is natuurlijk best bijzonder dat hij niet eens moeite doet om ook maar iets van balans te vinden hierin, maar gewoon vol voor het stamgezin gaat alsof zijn eigen leven en gezin er tijdelijk niet toe doen. Wat ligt daaraan ten grondslag ? Schuldgevoel ? Overdreven plichtsgevoel ? Niet willen onderdoen voor broers en zussen ? Competitie tussen de broers en zussen ? Iets anders ?
Bij mijn man is het zo dat hij zich laat manipuleren, hij weet dat het gebeurd, maar hij durft geen nee te zeggen omdat hij niet buitengesloten wil worden en erop aangekeken wil worden dat hij ‘geen goede zoon’ zou zijn en zijn broer en zus wel. Dat gaat zo ver dat hij niet voor zichzelf (en voor ons) durft te kiezen en voor onze manier van omgaan met familie die ons samen veel beter past. Namelijk vrij, ongedwongen en vanuit oprechte belangstelling voor elkaar. Ik ben van huis uit gewend aan een open communicatie over alles, dat vind mijn man ook fijner. Maar dat kan in zijn familie niet. Ik denk dat daar een heel oude familie dynamiek aan ten grondslag ligt. Misschien bij de man van TO ook ?
Je kan het ook loslaten door de zorg op te splitsen; hij aandacht voor zijn ouders en jij voor jouw moeder. Hier was er ook een fase waarin man meer voor zijn ouders klaar stond terwijl zij mij omlaag haalde. Iets waar we onderling veel nare woorden over hebben gemaakt en mij erg gekwetst heeft want ik hield ondertussen wel het gezin draaiende.
Op gegeven moment ging mijn vader hard achteruit en stond ik veel voor hem klaar, ( om de dag met schone kleding naar het ziekenhuis en later wekelijks bezoek in verpleeghuis). Mijn man had moeite met mijn aandacht voor mijn vader daar ik dat niet voor zijn moeder over had. Zijn moeder stoorde zich er ook aan. Maar ik gaf aan dat ik niets ging zeggen van zijn tijd bij zijn moeder en hij dus ook geen mening hoefde te hebben over hoe ik klaar stond voor mijn ouders. Zoals gezegd, doen dergelijke perikelen je huwelijk geen goed.
Maar ik, en ik denk iedereen, heeft behoefte aan goed contact met je ouder. Helemaal als het contact lange tijd matig is geweest. Mijn inzet en aandacht voor mijn vader was om die matige band te verbeteren voor het niet meer kon. Kort erna kon ik ook klaar staan voor mijn moeder, want die werd ook dement. En al die tijd heb ik mijn man erbuiten gehouden. Bij onvrede of gedoe binnen een familie, schept het duidelijkheid als die taken gescheiden zijn.
Nu heeft zijn vader hem nodig, straks zijn moeder, maar er komt een tijd dat jouw moeder een beroep doet op jouw. En zou je het dan fijn vinden als je man je niets in de weg zou leggen? Niet alleen vanwege de zorg om de hulpbehoevende, maar nog meer vanwege de de gelegenheid de band met je vader of moeder te herstellen en met meer warmte of liefde aan hem of haar te kunnen denken.
Wat doet het je man, als hij bij zijn vader is? Het gaat niet om wat hij doet maar wat dit voor hem betekent.
Flanagan schreef op 16-06-2024 om 12:28:
Je kan het ook loslaten door de zorg op te splitsen; hij aandacht voor zijn ouders en jij voor jouw moeder. Hier was er ook een fase waarin man meer voor zijn ouders klaar stond terwijl zij mij omlaag haalde. Iets waar we onderling veel nare woorden over hebben gemaakt en mij erg gekwetst heeft want ik hield ondertussen wel het gezin draaiende.
Op gegeven moment ging mijn vader hard achteruit en stond ik veel voor hem klaar, ( om de dag met schone kleding naar het ziekenhuis en later wekelijks bezoek in verpleeghuis). Mijn man had moeite met mijn aandacht voor mijn vader daar ik dat niet voor zijn moeder over had. Zijn moeder stoorde zich er ook aan. Maar ik gaf aan dat ik niets ging zeggen van zijn tijd bij zijn moeder en hij dus ook geen mening hoefde te hebben over hoe ik klaar stond voor mijn ouders. Zoals gezegd, doen dergelijke perikelen je huwelijk geen goed.
Maar ik, en ik denk iedereen, heeft behoefte aan goed contact met je ouder. Helemaal als het contact lange tijd matig is geweest. Mijn inzet en aandacht voor mijn vader was om die matige band te verbeteren voor het niet meer kon. Kort erna kon ik ook klaar staan voor mijn moeder, want die werd ook dement. En al die tijd heb ik mijn man erbuiten gehouden. Bij onvrede of gedoe binnen een familie, schept het duidelijkheid als die taken gescheiden zijn.
Nu heeft zijn vader hem nodig, straks zijn moeder, maar er komt een tijd dat jouw moeder een beroep doet op jouw. En zou je het dan fijn vinden als je man je niets in de weg zou leggen? Niet alleen vanwege de zorg om de hulpbehoevende, maar nog meer vanwege de de gelegenheid de band met je vader of moeder te herstellen en met meer warmte of liefde aan hem of haar te kunnen denken.
Wat doet het je man, als hij bij zijn vader is? Het gaat niet om wat hij doet maar wat dit voor hem betekent.
Helemaal eens. Ik snap ook de behoefte van een volwassen kind om te proberen een matige band te herstellen voordat het te laat is door gehoor te geven aan de hulpvraag van ouders.
Een duidelijke scheiding van de taken zou ik ook voorstellen als oplossing. Echter TO geeft aan dat haar man het niet zou waarderen als zij net zo veel zorg aan haar moeder zou besteden als hij doet voor zijn ouders. Daar zit ook een ongelijkwaardigheid waarvan ik me kan voorstellen dat dat TO dwars zit.
Ik krijg wel de indruk dat hij niets van zijn activiteiten schrapt (werk, hobbies, sport) om tijd te maken voor zijn ouders, maar dat hij wel de zorg voor kinderen en huishouden volledig bij jou legt? Dus eigenlijk draai jij op voor de tijd die hij aan zijn ouders besteedt, en hij levert niks in?
Mijn perspectief: wij hebben allebei onze ouders verloren in de tropenjaren met kleine kinderen en mijn man heeft bij elkaar opgeteld zo’n twee jaar heel veel opgevangen thuis. Het heeft ons allebei veel gekost de periode van ziekte, mantelzorg, reistijd, het opvangen thuis van al het extra werk en het verdriet. Maar ook zoveel opgeleverd. Toen mijn wereld wankelde, was mijn man een rots. Ben de partners van mijn broers/zussen ook dankbaar dat ze ons gefaciliteerd hebben in een moeilijke tijd en dat we de zorg met z’n vieren konden verdelen. We hebben geen ouders meer, maar onze onderlinge band is een troost.
Het lijkt me heel zwaar voor je om in deze tijd zoveel op te moeten vangen. Erkent jouw man dat het ook pittig voor jou is? En kunnen jullie samen kijken naar oplossingen voor thuis? Wij hebben bijvoorbeeld de hulp in huis voor het schoonmaken uitgebreid naar 4 uur in de week. En ik heb zorgverlof opgenomen op mijn werk, daardoor ontstond ook weer wat ruimte. Veel sterkte hoor!
O sorry, had je latere berichten niet goed gelezen… hoop dat je er samen uitkomt. Lijkt en heel moeilijk als man de druk alleen bij het gezin legt. Ik vond het eerst heel moeilijk minder te gaan werken, dacht ook dat ik onmisbaar was, maar ben toch zo blij dat ik het wel gedaan heb. Er zijn zoveel mogelijkheden voor zorgverlof, ik hoop echt dat je man daarnaar wil gaan kijken en gaat ervaren dat hij ook in zijn eigen gezin zo hard nodig is.
Kimdekim schreef op 16-06-2024 om 11:29:
[..]
.
Nou zou ik het nog anders vinden als het om praktische hulp ging. Maar het is dus echt alleen omdat vader niet alleen in huis wil zijn. Mijn moeder woont ook alleen, maar ik weet zeker dat hij niet niet zou waarderen als ik 3x in de week bij haar zou slapen.
Misschien vergis je je hierin! Als er een goede reden is om dat te doen, en als jij ook niet geprotesteerd hebt toen zijn vader hem nodig had, kan het zo wezen dat je man je deze tijd met je moeder je juist gunt.
Ik heb er nog eens over nagedacht waar mijn "pijn" zit. En ik ben er achter gekomen dat het toch terugvalt op de vorige keer. Mijn zoon zat toen in een hele moeilijke situatie en hij heeft hem en daarmee vooral mij er echt alleen voor laten staan. Het feit dat hij in deze situatie gekozen heeft voor zijn ouders en niet voor zijn gezin terwijl de noodzaak mi thuis groter was dan bij vader heeft mijn vertrouwen in hem enorm doen wankelen. Uiteraard hebben we hier uitgebreid over gesproken omdat ik heel veel last had van deze situatie. Hij heeft zijn excuses aangeboden en gezegd dat hij zich niet gerealiseerd heeft hoe zwaar ik het had. Ik denk dat dit niet klopt, en dat hij gewoon zelf de situatie ontvlucht is. Het feit dat dus nu meteen zegt ik ga en ik hoef niet met jou te overleggen zorgt ervoor dat ik me weer niet gehoord en gezien voel. Ook al is dit een compleet andere situatie, kinderen zijn ouder en hebben geen problemen, toch zou het fijn zijn als hij iig bevestigd dat hij me ziet. Dan kan hij gewoon gaan, en voel ik me er beter bij.
Iig bedankt voor de tips en meningen. We hebben nog wat werk te doen dus.
“Ik ga ik hoef niet met jou te overleggen” is sowieso een opmerking waar ik later nog eens op terug zou komen. Dit zijn de dingen die je in een relatie wél moet overleggen. Net als dat hij ook hobby en werk kan opofferen aan deze situatie, niet alleen gezinstijd. Maar dit is niet het moment om dat te hoog op te laten lopen.
