Steeds conflict rondom ouders
Ik ben al eeuwen samen met mijn man. We hebben weinig conflicten in onze relatie. Maar we komen wel van heel verschillende achtergronden en dat zorgt wel eens voor onbegrip. Mijn man is nogal een struisvogel en dat heeft er in het verleden voor grote problemen gezorgd. In een moeilijke situatie voelde ik me er helemaal alleen voor staan. Ik heb hier hulp bij gehad en heb hier in principe een goede weg in gevonden maar het enige wat we nog tegenaan lopen is zijn familie.
Vooropgesteld ik heb best aardige schoonouders. Ze zijn wel behoorlijk vastgeroest en weinig flexibel maar goed dat is wel vaker zo bij oudere mensen. Ze hebben geen van hun kinderen in de buurt wonen, ieder kind woont op minimaal een uur rijden. Het is nu al vaker gebeurd dat mijn schoonouders gezondheidsklachten krijgen ( behoorlijke) en dat ze dan een flink beroep doen op hun kinderen. Maar ook alleen hun kinderen. De koude kant wordt overal buiten gehouden.
Een jaar of 6 geleden is mijn schoonmoeder heel ziek geweest. Door een fout in het ziekenhuis is er een flinke complicatie opgetreden en schoonmoeder is bijna overleden. Mijn schoonvader bleek compleet hulpeloos te zijn en verwachtte dat een van zijn kinderen bij hem kwam eten en slapen. Ik begrijp echt wel dat er heel veel verdriet en onzekerheid komt kijken bij zoiets dus ik heb zonder iets te zeggen geslikt dat ik maanden aan een stuk zo'n beetje alles alleen geregeld ( mijn zoon zat in een hele moeilijke periode toen dus dat heeft er echt ingehakt) heb maar wel achteraf tegen mijn man gezegd dat hij met zijn ouders moest bespreken dat dit zo niet kan. Maar de volgende keer dat er een ziekenhuis opname volgde gebeurde hetzelfde.
Nu ligt zijn moeder weer in het ziekenhuis. Kleine ingreep maar man zegt dus net tegen mij, ja pa is compleet in paniek en ik ga er dus vandaag en morgen naartoe. Ik gaf een beetje aan dat ik vind dat dat best overlegd kan worden en toen zei hij dat hij gewoon gaat wat ik er ook van vind. Ik begrijp echt wel dat hij naar zijn moeder in het ziekenhuis wil maar het complete gebrek aan overleg viel me echt verkeerd. We hebben dus enorme ruzie gekregen. Hij vindt dat ik altijd moeilijk doe over zijn familie, en ik vind dat hij de neiging heeft iedereen tevrede te stellen ten koste van mij. Ik weet gewoon niet zo goed hoe ik hem duidelijk moet maken dat ik het natuurlijk begrijp dat hij naar zijn familie gaat, maar dat er ook ergens een grens aan moet zitten. Overigens zijn mijn schoonzus en zwager bijna gescheiden in de periode dat schoonvader zijn beroep op hun deed omdat mijn schoonzus ook alleen werd gelaten met 2 peuters en 1 baby. Het was dus echt wel heftig. Maar ja ik voel me nu dus ook weer slecht omdat ik hem uiteraard niet weg wil houden bij zijn familie en dat hij natuurlijk ook spanning had over de operatie van zijn moeder. Ik wil dan geen extra stress toevoegen maar ik wil ook niet dat ik altijd maar alles moet accepteren. Ik wilde eigenijk gewoon ff van mij afschrijven maar als iemand tips heeft zijn ze zeker welkom.
Hebben jullie het er destijds met je schoonzus en zwager over gehad? Misschien dat een gesprek met zijn vieren de broers duidelijk kan maken dat ze ook wel degelijk rekening moeten houden met hun eigen gezin. En er is ook niks mis met hulp inhuren. Als je schoonouders dat zelf niet willen of kunnen dan kunnen jullie dat ook zelf doen
En/of spreek met elkaar als kinderen af om de taken te verdelen. En ik zou proberen schoonpa iets zelfstandiger te krijgen. Geen idee hoe, maar misschien komen jullie samen wel op goede ideeën.
Jonagold schreef op 15-06-2024 om 20:03:
Hebben jullie het er destijds met je schoonzus en zwager over gehad? Misschien dat een gesprek met zijn vieren de broers duidelijk kan maken dat ze ook wel degelijk rekening moeten houden met hun eigen gezin. En er is ook niks mis met hulp inhuren. Als je schoonouders dat zelf niet willen of kunnen dan kunnen jullie dat ook zelf doen
En/of spreek met elkaar als kinderen af om de taken te verdelen. En ik zou proberen schoonpa iets zelfstandiger te krijgen. Geen idee hoe, maar misschien komen jullie samen wel op goede ideeën.
Nee, mijn schoonzus heeft mij in vertrouwen verteld dat hun huwelijk zo gewankeld heeft. Met zwager kunnen we niks bespreken. In het gezin van mijn man worden vervelende dingen vooral verzwegen. Niks wordt uitgesproken. Dus over zo iets praten is echt onmogelijk.
Mijn schoonouders hebben geld genoeg voor hulp maar weigeren hulp van anderen. Mijn man, zijn zus en zijn broer willen niet tegen de wens van ouders ingaan dus daar heb ik ook helemaal geen invloed op.
Ik had morgen voor vaderdag tapas bedacht. Heb de halve dag al in de keuken gestaan maar hij zegt net dat hij niet thuis eet.
Sterkte met de drukte in deze dagen. Nu zijn deze dagen niet echt geschikt om je onvrede hierover uit te spreken; bewaar die voor betere dagen.
Laat je man met zijn vader een aantal magnetronmaaltijden inslaan zodat zijn vader weet waar hij die kan kopen of laat je man ‘tafeltje dekje’ regelen.
Oudere mensen kunnen ook tegen betaling in het restaurant van een bejaardentehuis eten.
Je man kan ook met de wijkpost kontakt opnemen en de situatie voorleggen. Mogelijk dat je schoonvader bij mensen in de buurt is gaan eten en zichzelf prima weet te redden...
Flanagan schreef op 15-06-2024 om 20:58:
Sterkte met de drukte in deze dagen. Nu zijn deze dagen niet echt geschikt om je onvrede hierover uit te spreken; bewaar die voor betere dagen.
Laat je man met zijn vader een aantal magnetronmaaltijden inslaan zodat zijn vader weet waar hij die kan kopen of laat je man ‘tafeltje dekje’ regelen.
Oudere mensen kunnen ook tegen betaling in het restaurant van een bejaardentehuis eten.
Je man kan ook met de wijkpost kontakt opnemen en de situatie voorleggen. Mogelijk dat je schoonvader bij mensen in de buurt is gaan eten en zichzelf prima weet te redden...
Dat wil hij allemaal niet. Hij wil gezelschap van zijn kinderen. Niet van familie, niet van zijn schoonkinderen ( is dat een woord), niet van vrienden maar alleen van zijn 3 kinderen. En mijn man en zijn broer en zus zijn ook bereid dat voor hem te doen. Het probleem is alleen dat naast 50 uur per week werken, voetballen, en team trainen en vrienden zien, ik dan achteraan mag sluiten en de rest vaag het gezin en huishouden op mij terecht komt. Mijn kinderen zijn al ouder dus het is niet dat ik veel zorgtaken heb maar er wordt wel van mij verwacht dat ik me naar alles schik. Het probleem is dus niet dat er geen oplossing is, het probleem is dat man, broer en zus en vader geen oplossing willen.
Over hoeveel dagen gaat het deze keer?
Verdelen de 3 kinderen die dagen? Of zitten ze er dan alledrie?
Marianne76 schreef op 15-06-2024 om 21:17:
Over hoeveel dagen gaat het deze keer?
Verdelen de 3 kinderen die dagen? Of zitten ze er dan alledrie?
Nee het wordt wel verdeeld. Vorige keer dus 4 maanden lang. Het was dan man op maandag daar eten ( vanuit zijn werk bijna 2 uur rijden) dan naar het ziekenhuis, dan daar slapen dan naar werk ( samen ontbijten dus later op werk en dan die dag dus ook langer werken). Zus deed dit dan op dinsdag en broer op woensdag, man weer op donderdag, zus op vrijdag en weekend gingen ze allemaal naar het ziekenhuis en dan overleggen wie er kon slapen en dan werd er verwacht dat je de hele dag bleef. Best heftig dus.
Oh sorry ik zie nu dat je zegt deze keer. Ja dat is de vraag. Operatie is goed gegaan maar moet wel antibiotica via infuus dus geen idee.
Normaal gezien 5, 7 of max 10 dagen. Dat is nog te overzien.
Marianne76 schreef op 15-06-2024 om 21:17:
Over hoeveel dagen gaat het deze keer?
Verdelen de 3 kinderen die dagen? Of zitten ze er dan alledrie?
Marianne76 schreef op 15-06-2024 om 21:30:
Ja, best ingrijpend. En hoe lang gaat het deze keer duren?
Sorry ik zag je vraag pas later en heb nog ff aan het bericht toegevoegd. Ik heb geen idee hoe lang het duurt maar geen 4 maanden. Het gaat me ook echt niet om de dagen maar meer dat ik het maar gewoon te skiken heb.
Het heeft niet veel zin je druk te maken om de toekomst; als hij volgende maand een hersenbloeding krijgt, gaat hij met versnelde pas naar een zorgcentrum hoe zeer hij ook tegensputtert, puur omdat zijn vrouw die zorg niet aan kan.
Mijn vader wilde tot aan zijn dood thuis wonen. Maar alzheimer en een val van de trap, deed roet in het eten gooien. De start in verpleeghuis hebben we wel een duwtje gegeven om moeder te beschermen daar ze aangaf het niet aan te kunnen.
Wees blij dat het deze keer maar een paar dagen duurt. Als zijn vrouw weer thuis is, is er weer ruimte voor een gesprek met een wijkverpleegster gezien zijn onredelijke verwachtingen naar zijn kinderen.
Ik herken een soortgelijke dynamiek bij de familie van mijn partner. Die dwingende verwachtingen en het vermijdende van inhoudelijke gesprekken. En een partner die zonder overleg klakkeloos doet wat er van hem verwacht wordt terwijl hij naar mij toe wel uitspreekt dat hij baalt van de gang van zaken. Bij ons gaat het niet om zorg maar om verplichte bijeenkomsten en klussen.
Drie dagen van tevoren wordt er besloten dat de badkamer aangepakt moet worden of dat we moeten komen eten en iedereen wordt geacht aanwezig te zijn, ook de aanhang. Zo niet dan krijg je scheve gezichten. Dit wordt niet uitgesproken maar het is wel voelbaar en merkbaar door de steken onder water. Wij hebben ook vaak ruzie gehad. Want ondertussen stapelden onze eigen klussen zich op, willen wij ook graag tijd overhouden om met elkaar en/of onze vrienden door te brengen en werden afspraken van ons samen of wat IK graag wilde telkens op de lange baan geschoven. Mijn man en ik hebben uiteindelijk afgesproken dat als hij vindt dat hij moet gaan dat hij moet gaan, maar dat noch hij, noch zijn familie iets van mij hoeven te verwachten zolang het op zo’n dwingende manier gaat en zonder overleg. Dat geeft rust. Het is natuurlijk nog steeds niet leuk als hij onverwacht een aantal weekenden daar is, maar dat heb ik wel geaccepteerd. Wel hebben we de harde afspraak gemaakt dat als wij iets hebben gepland (vrienden, uitje, de buitenboel schilderen) dat dat voor gaat en dat hij zich dan afmeldt bij zijn familie.
Ik denk dat het een manier is om hun familie bij elkaar te houden. De familie van mijn man heeft eigenlijk niets met elkaar. Dat komt omdat er nooit eens een echt gesprek mogelijk is of oprechte belangstelling voor elkaars leven. Dit is hun manier om een band te hebben denk ik.
Snap goed dat je dit vastgeroeste familiepatroon (alleen eigen kinderen mogen/moeten helpen) waar je man denkt dat hij zich hieraan moet conformeren heel lastig vindt. Je man heeft ook verantwoordelijkheden thuis, die hij dan helemaal aan jou overlaat en hij staat niet open voor jouw zienswijze en behoeften.
Lijkt alleen niet iets wat zo makkelijk te veranderen is, hij moet zijn vader helpen anders....vul maar in.
Ik heb niet meteen een advies of oplossing voor je. Enige advies misschien dat je er naar kijkt, begrip heb voor jouw eigen onbegrip en emoties en ook kan zien dat je man erin vast zit.
Kimdekim schreef op 15-06-2024 om 21:27:
[..]
Nee het wordt wel verdeeld. Vorige keer dus 4 maanden lang. Het was dan man op maandag daar eten ( vanuit zijn werk bijna 2 uur rijden) dan naar het ziekenhuis, dan daar slapen dan naar werk ( samen ontbijten dus later op werk en dan die dag dus ook langer werken). Zus deed dit dan op dinsdag en broer op woensdag, man weer op donderdag, zus op vrijdag en weekend gingen ze allemaal naar het ziekenhuis en dan overleggen wie er kon slapen en dan werd er verwacht dat je de hele dag bleef. Best heftig dus.
Oh sorry ik zie nu dat je zegt deze keer. Ja dat is de vraag. Operatie is goed gegaan maar moet wel antibiotica via infuus dus geen idee.
Ik weet niet of ze ervoor open staan om het eventueel anders aan te pakken? Misschien is het voor jou en de andere schoonfamilie makkelijker te hanteren. Bijvoorbeeld 2 dagen na elkaar ipv allemaal een dag en zo rouleren.
hoi, je vertelde in je OP dat je na de 1e langdurige hulpsituatie tegen je man zei dat hij dit met zijn vader moest bespreken omdat het zo niet kan.
Heeft hij dit toen gedaan?
Zo niet, ben je er op terug gekomen?
Kan je man aangeven waarom zijn ouders alleen hulp van hun eigen kinderen accepteren? Ik denk dat er wel wat mee gedaan moet worden. Het is heel realistisch dat schoonmoeder of vader even alleen komt te zitten en dat er niet 24/7 hulp kan zijn. Of dat er hulp moet komen voor hun met basiszorg of huishoudelijke hulp.
Er kan toch niet vanuit gegaan worden dat de kinderen dit allemaal voor de ouders gaan doen. Ik denk dst het goed is om na dit meest recente gebeuren met je man te praten hoe hij dat dan voor zich ziet in de toekomst. Als zijn ouders intensievere zorg nodig hebben.
Ik begrijp best dat jij moeite hebt met deze gang van zaken.
Ik vind dat je je man meer moet steunen dat hij er voor zijn vader en moeder wil zijn. Niet miepen maar steun geven. Geef hem wat tapas mee. Dan kan hij er met zijn vader van genieten. Beheer het fort zolang hij weg is. Het zijn zijn ouders. Op dit moment kan je man weinig kanten op. Zijn moeder ligt in het ziekenhuis, hij houdt van zijn ouders en het is nodig dat hij daarheen gaat. Jullie kinderen zijn groot. Dit is niet het moment om te gaan miepen dat jij alles maar moet slikken en dat schoonvader dit of dat. Je moet even schakelen, maar op zich is het een mooie eigenschap dat je man zich betrokken voelt bij zijn ouders. De zelfredzaamheid wordt bij oude ouders over het algemeen niet meer, maar vooral minder, wat je daar ook van vindt. Maak de stress niet nog groter voor je man.
Als er weer meer rust is kan je man misschien met zijn familie bespreken hoe ze de zorg beter kunnen verdelen. Als het zo echt niet langer kan, is het ook te overwegen dat zijn ouders op termijn dichterbij (een van) de kinderen gaan wonen.
Los van hoe dit nu allemaal voor jou is, lijkt me dat het goed is dat ze zijn vader wat zelfstandiger maken. Stel dat moeder komt te overlijden of in een zorginstelling moet gaan wonen dan kunnen ze ook niet altijd bij hem zijn. En dan zit hij ook nog met het verdriet.
Misschien kunnen ze dit met hem bespreken en in kleine stapjes aanpakken.
