Slecht contact ouders

Of wijs jij "je eigen cultuur" af, Bieb63, door de vrijheid van godsdienst niet echt serieus te nemen?

Ongeloofelijk.... Wat hier gezegd wordt. Je mag van ons wel uitkomen voor wat je wilt zijn, als wij er maar niet teveel last van hebben en dat wordt indirect een soort via haar ouders gezegd.

En vervolgens kennen we allemaal een verre vriend, vriendin, oom en tante aan de andere kant van de wereld die van horen zeggen heeft, dat, hoe vreselijk het wel allemaal niet is.

Ik kan me voorstellen dat Kirsten spijt heeft dat ze hier een post heeft geplaatst. Ik zie ook dat ze al een hele tijd niet meer meepraat. Hoe zou dat komen?

Haar vraag is: Hoe moet ik omgaan met mijn ouders. en er wordt haar hoofdzakelijk verteld hoe vreselijk het wel niet  voor haar ouders is en hoe vreselijk het wel niet is dat ze mosilim wil zijn. En of ze daar eigenlijk wel begrip voor heeft. Kennen wij die ouders dan? Misschien heeft ze wel vreselijk, intollerante ouders. Of is dit je eigen mening, dat je niks wilt weten van het moslim geloof. Durf dat dan ook te zeggen.

MeikeT is daar in elk geval nog duidelijk over.

Laten we niet uit het oog verliezen dat mensen met een al te grote mond meestal bepaald niet representatief zijn voor onze samenleving; ook al kunnen zij een volksvertegenwoordiger zijn of aanhangen. Onze wet- en regelgeving is nog altijd de beste vertegenwoordiging van waar wij voor staan.

Kirsten, ik had jou verkeerd begrepen. Het gebeurd dat zowel in de christelijke als in de islamitsche wereld mensen zich van het geloof losmaken, dat is een moeilijk en pijnlijk proces. Als een kind dan bewust voor een geloof kiest dat de ouders zoveel pijn gedaan heeft dan is dat erg moeilijk. Ik dacht dat jij zo'n kind was maar dat is dus niet zo, dan is het toch weer anders.

RodeKrullenbol schreef op 05-02-2021 om 11:59:

Of wijs jij "je eigen cultuur" af, Bieb63, door de vrijheid van godsdienst niet echt serieus te nemen?

Nee, Rode Krullebol, ik wijs niets af. Ik vraag mij alleen af, dat wanneer je op een bepaald moment op zoek gaat naar een geloof, een god (wat ik me op zich goed kan voorstellen, maar dat doet er verder niet toe), waarom je dan ook overgaat tot uitingen, rituelen of whatever, die meer met een cultuur te maken hebben, een cultuur die de jouwe niet is, die feitelijk niets met een goddelijk geloof (of dat nou christelijk of islamitisch is) te maken heeft. M.i. is het wat anders als je in een bepaalde geloofsgemeente of binnen gezin, je bent opgegroeid en opgevoed met die tradities en rituelen binnen een geloof. Dat kun je blijven volgen en doen, dat kun je ook, eventueel, deels veranderen, ook al blijf je in die god geloven. Maar ik ben oprecht nieuwsgierig waarom je dat soort dingen overneemt. 

Egoïsme van de jeugd

Misschien een ongezellige titel, maar ik bedoel ermee, dat jongeren toch de neiging hebben om te denken dat de wereld om hen draait. Ouders horen perfecte wezens te zijn, die nooit moeilijk mogen doen en alles onder controle moeten hebben. In mijn geval is dat beeld al snel gesneuveld. Niet perfect en niet alles onder controle en dat vind ik een prima beeld van mijzelf. 

Er zijn een aantal situaties geweest, vroeger bij mijn ouders, waarin ik totaal niet begreep hoe mijn vader het in zijn hoofd kon halen om bepaald gedrag te vertonen. Pas toen ik zelf kinderen had, begon ik het te begrijpen. Hoe kalm en flexibel je ook denkt te zijn, kun je als ouder toch een keer een rode waas voor je ogen krijgen en onverstandige dingen doen. De kunst is om daar vervolgens spijt over te betuigen en over de reden en oorzaak te praten. Mijn ouders verstonden die kunst vroeger niet. Inmiddels wel en dat voelt ontzettend goed. Maar zover is het bij jullie niet, nog lang niet vermoed ik. Het is denk ik verstandig om te zeggen dat je accepteert dat zij jou niet begrijpen, maar hoopt dat dat ooit goedkomt. Als het nodig is, spreek dan af dat jullie het niet over geloof en politiek zullen hebben.  En praat voortaan alleen over koetjes en kalfjes met ze. 

Ik zeg nergens dat jij mij bekeert. Ik geef aan dat ik een hekel heb aan zendelingen. Waarbij ik dan ook nog heel duidelijk maak dat het niets te maken heeft met geloof, maar met het overschot aan overtuigingskracht, het gebrek aan luistervaardigheid en een mate van je aangevallen voelen als iemand het niet meteen helemaal met je eens is. 

Dus wordt mijn reactie niet ingegeven door islamofobie, maar door de behoefte je te laten zien hoe een ouder kan denken. Natuurlijk heb ook ik keuzes gemaakt die mijn ouders, op zijn zachtst gezegd, bijzonder vonden. Nu, vele jaren later, vertelt mijn moeder dat ze inmiddels heel trots is op mijn eigenzinnigheid waarmee ik me heb los gemaakt van mijn benauwde, gelovige, omgeving. Toen vond ze me raar en werd ik elke keer het kringetje weer mee ingesleept. Nu zegt ze dat ze dat uit jaloezie deed, maar ook uit angst; zij wist alleen maar wat een leven in dit kringetje te bieden had en was bang voor alles daarbuiten en voor wat de mensen zouden zeggen. 

Daar komt ook het advies vandaan om minder hun goedkeuring te zoeken. Niet doodzwijgen, of verloochenen (zo hoeft een vegan echt geen vlees te eten), maar accepteren dat ze het niet begrijpen en hopen dat het met de jaren vanzelf komt. Als ze zien dat je gelukkig bent en je er heel goed onder voelt, bijvoorbeeld.  Of als ze merken dat je er zelf ook heel ontspannen over praat en relaxt over doet en niet het gevoel hebben zich te moeten verdedigen dat zij niet jouw keuze volgen.

Het is een valkuil van de antropologie om je zo diep te identificeren met je onderzoeksonderwerp dat je je professionele distantie verliest.

Logisch dat bekenden je niet terug herkennen en zich afvragen wanneer je weer op aarde landt. 

Voor je aan je veldwerk begint is het dan ook al belangrijk dat je je omgeving meeneemt in wat je aan het doen bent. Anders levert het een cultuurschok op voor de 'achterblijvers'.

De meeste antroplogen kunnen wel onderduiken in hun veldwerk en dat kan heel ver gaan, net als participerende onderzoeksjournalistiek, maar de kans dat je weer opduikt is ook vrij groot.

Ik zou het onderwerp laten liggen en je ouders laten voor wie ze zijn en het contact luchtig houden. Jij bent op een reis die ze niet meemaken, dat kan. Misschien blijf je zwaaien van een afstand en misschien kom je weer terug. Maar maak er geen dingetje van dat je je ouders daarin wil betrekken. Dat willen ze niet. Maar je blijft wel hun dochter en daar blijf je op aanhaken.

Andere onderwerpen ja, ik spreek met mijn ouders ook nooit over geloof en zelden over politiek. Maar wel over 1000 andere zaken, nu dan Corona, maar ook dingen op het nieuws, gezonde voeding, recepten, tvprogramma's, grappige cabaretiers, en over 'tante Annie en oom Martin', genoeg zijstraten te vinden. Aangevuld met de ideeen van hierboven, dat ze zich echt geen zorgen om je hoeven te maken.

OF

Ik gok dat je deze invalshoek al geprobeerd hebt, zo ja, sorry dan is deze tekst overbodig; als ze misschien op een gegeven moment een beetje interesse tonen ga dan stap voor stap info geven, op hetzelfde tempo als jij het toen tot je kreeg, wanneer en hoe kreeg jij interesse in de islam, zo kan eventueel, als je niet te snel gaat, ook hun interesse/begrip gaan ontstaan. Maar hierbij moet je in je enthousiasme niet teveel tegelijk vertellen, het moet ook landen bij ze, hopelijk komt er zo meer begrip, want de afkeer komt voort uit vooroordelen, ik kan me namelijk niet voorstellen dat een godsdienst die in zoveel landen voortkomt alleen maar slecht zou zijn. Zelf ben ik een keer in een moskee geweest (een rondleiding ) en dat vond ik zeer interessant en totaal niet vrouwonvriendelijk, en trouwens ook zeer gastvrij.