Slecht contact ouders

Even los van je vraag, vraag ik mij af of je naam ook je echte naam is. Misschien verstandiger om in dat geval het forumbeheer te vragen je alias aan te passen.

Ik moet zeggen dat ik er als moeder ook veel moeite mee zou hebben als mijn dochter dit zou doen. Het zou mij het gevoel geven dat ze kiest voor een geloof waarin vrouwen ernstig onderdrukt worden. Het druist in tegen alles wat ik vind dat het vrouw zijn zou moeten zijn. Ik zou het dus ook niet zo maar kunnen begrijpen.

Toch kan ik mij niet voorstellen dat ik mijn dochter (als ik die had) van mij af zou stoten. Ik zou zeker het contact behouden. Ik snap ook dat dit je erg verdrietig maakt.

Hoe komt het dat je bekeerd bent? Want ik lees dat je daarna pas een verloofde kreeg. Je vertelt het er niet bij maar was er sprake van een man/vriend door wie dit kwam? Ik kan me nauwelijks voorstellen dat je op een dag wakker wordt met het idee 'laat ik mij eens bekeren tot de Islam'.

Voor je ouder(s) is het misschien een heel moeilijk en pijnlijk proces geweest om zich los te maken van het geloof daar moet je ook begrip voor hebben. Probeer je in hun situatie te verplaatsen, hou het contact open, stuur gewoon regelmatig een berichtje en verwacht niets terug. Er zijn op internet genoeg forums waar je hierover kunt praten met anderen.

Om eerlijk te zijn denk ik dat het vooral het dragen van een hoofddoek is wat hun hart breekt. Ik zie zelf ook geen verband tussen vrijheid, gelijkheid en een hoofddoek. Hoewel ik ieders keuze daarin respecteer, ik blijf denken "waarom mag ik jouw haar niet zien?".

Ik weet niet of je die doek draagt bij je ouders en of je met hen steeds over je "bekering" spreekt? Ik als atheist zou vooral daar moeite mee hebben, die continue confrontatie. Kun je daar wellicht iets mee?

Je hebt het gevoel dat je niet meer bij het gezin hoort. Maar je hebt zelf de beslissing genomen om je hele opvoeding en opgroeien aan de kant te schuiven door je te bekeren. Hoe kun je dan 'bij het gezin' willen horen als je afwijst waar zij voor staan? 

Als je je ouders boeken en tv-programma's moest aanbieden heb je ze blijkbaar niet met je gedrag overtuigd dat je een verstandige en stabiele toekomst tegemoet ging. Na je bekering meteen een verloofde opduikelen geeft ze ook al niet echt de hoop dat dit slechts een bevlieging was. Waarom met 22 al verloven? Je bent nog niet eens helemaal volwassen.

"In de islam echter, is de rol van de ouders en vooral de moeder ontzettend belangrijk en ook buiten de islam om wil ik mijn moeder niet kwijt" - maar je zet de islam op 1 en dat voelt je moeder ook wel. Je schrijft het al in die volgorde op zelfs! Je moeder moet jouw keuze accepteren, maar haar keuzes wijs je af. Je wil haar blijkbaar alleen omdat de islam een moeder belangrijk vindt.

“Je hebt het gevoel dat je niet meer bij het gezin hoort. Maar je hebt zelf de beslissing genomen om je hele opvoeding en opgroeien aan de kant te schuiven door je te bekeren. Hoe kun je dan 'bij het gezin' willen horen als je afwijst waar zij voor staan?”

Dat is toch raar extreem Valeria? Hoezo wijst zij alles af waar haar ouders voor staan? Ze gaat gewoon haar eigen weg. Het lijkt wel alsof religie een enge ziekte is. Ze heeft een samenhangend verhaal gevonden waarbinnen ze zingeving en spiritualiteit ervaart. Ik lees verder niks over vreemd afwijkend gedrag. En je doet net alsof iemand haar moeder altijd op 1 moet zetten. Wat een ouderwetse gedachte. Dat zou je in de context van partnerkeuze, studie of werk ook niet verwachten. Kirsten is een zelfstandige, westerse dame en maakt keuzes onafhankelijk van haar ouders. Dat het hier over een religie gaat doet niks af aan die individuele keuzevrijheid.

Dat gezegd hebbend: Kirsten, je verwacht teveel van je ouders. Zij hebben niet dezelfde ontwikkeling doorgemaakt als jij en belangrijker nog, dat willen ze ook niet. Ze hebben weerstanden die niks met jou te maken hebben en wijzen zaken af die zij associëren met jouw nieuwe geloof. Het heeft geen zin om te discussiëren over of dat al dan niet terecht is. Je moet ophouden met je ouders ‘educatie’ te geven of ze te willen overtuigen van de schoonheid van jouw geloof. Ik begrijp dat je in verbinding wil blijven, dat je hun steun en warmte mist maar je krijgt die niet terug door op de inhoud hun goedkeuring te eisen. Als je een onafhankelijke, dappere keuze maakt, zul je onafhankelijk en dapper moeten leren zijn, op jezelf durven staan en je ouders ontslaan van de verplichting met jou op één lijn te zitten. Als jij minder druk uitoefent op je ouders om jou bevestiging te geven, kan er langzamerhand weer wat meer ontspanning komen. 

Een aspect waar ik niet genoeg van weet maar hopelijk toch een vraag over mag stellen: is het een optie om (al is het maar voorlopig) in het bijzijn van je ouders geen hoofddoek te dragen? Ik interpreteer een hoofddoek als een symbolische uitdrukking van je toewijding aan het geloof. Maar dat kun je m.i. niet omdraaien. Een vrouw zonder hoofddoek is niet per definitie minder toegewijd aan haar geloof, toch? Jouw innerlijke overtuiging en commitment blijft toch gewoon bestaan, met of zonder hoofddoek. En je kunt een gebaar naar je ouders maken dat je een stukje van hun worsteling bij ze wegneemt. Dat zou de angel uit het conflict kunnen halen en een daad van liefde kunnen zijn. 

Het draait hier inderdaad om "onvoorwaardelijke liefde" en daarnaast om de vrijheid van godsdienst. Je moeder laat het vooralsnog op beide punten afweten. Ze is daarin niet de eerste en zal ook wel niet de laatste zijn. Het is aan jou om los van je moeder een goed bestaan op te bouwen.

Dat is gegeven de omstandigheden uiteraard nogal een uitdaging. Je ondervindt immers in zekere zin - zonder overdrijving - het ultieme liefdesverdriet. Goede kans dat je nu naar dat ene bekende lied zoiets iets denkt en voelt als "Into each life some rain must fall, but too much is falling in mine" (

Tegenover deze blues opwekkende situatie staan echter minstens twee relativerende gedachtes/constateringen. Ten eerste: ook als je moeder wél voorbeeldig gedrag aan de dag had gelegd, was het aan jou om een goed bestaan op te bouwen. En het leven kent naast positieve nu eenmaal eveneens negatieve kanten, die voor ieder mens zullen verschillen. Ten tweede: ook jij bent niet de eerste en zal zeker ook niet de laatste zijn die zich voor een dergelijke uitdaging geplaatst ziet.

Blij toe is liefde als de zon: zij is er altijd voor iedereen. Kijk maar eens goed om je heen.

Ik loop drie keer zo lang op deze aardbol als to en heb meegemaakt dat de christelijke nonnen hun habijt af mochten leggen. Hun gelóóf en toewijding aan God bleek voldoende, daar hoefden ze niet meer voor in lange zwarte rokken en sluiers te lopen. En wat een opluchting gaf het dat die nare kleding uit school en straatbeeld verdween!! Toen kwamen de migranten uit islamitische landen. Die vrouwen hadden geen sluiers of doeken om zoals nu, maar gewoon niks of een sjaaltje zoals Nederlandse vrouwen hadden tot een jaar of 40/50 gelden. En ook binnen de islam zijn er tich stromingen en interpretaties en discussies over die hoofddoek. Om toegeweid en gelovig te zijn hoef je echt geen hoofddoek of burka te dragen, het gaat erom welk gedrag je vertoond. Je ouders zouden er vast ook grote moeite mee hebben als je zwaar gereformeerd zou worden en voortaan in lange zwarte rokken zou lopen. In je posts lees ik vooral dat jij wil dat jij begrip krijgt, maar dat geldt andersom ook. Doe die hoofddoek lekker af bij je ouders. De toewijding in je hart aan je geloof wordt daar niet minder om. 

Kirsten, als zoiets als hierboven niet speelt, dan denk ik dat je ouders heel principieel zijn? Daar kun jij weinig aan veranderen vrees ik. Behalve contact blijven houden en je open stellen. Maar dat doe je zo te zien dus al.

Sowieso moet je je eigen weg volgen en niet die van je ouders. Vaak komt het dan uiteindelijk weer goed, maar zeker niet altijd. Voor je ouders is het ook een proces (van loslaten). 

Nou, als 1 van mijn kinderen zich zou bekeren tot de islam, zou ik dat zeker wel voelen als een afwijzing van onze opvoeding. Idem trouwens als ze zich tot een andere religie zouden bekeren. 

Daar zou ik dan best moeite mee hebben, al zou ik mijn kind er niet voor afwijzen. 

Zouden ze daarbij die religie ook nog eens overduidelijk uit willen stralen (bijvoorbeeld door het dragen van een hoofddoek) dan zou dat het er niet beter op maken. 

Ik vind sowieso dat religie prive is en je niet van buiten hoeft te laten zien bij welk stroompje je hoort. Volgens mij scheelt het al een hoop problemen als iedereen dat gewoon voor zichzelf houdt. 

Mijn tip zou dan ook zijn je niet zo te profileren met je geloof. Dus: kleed je westers, stop met het aanraden van boeken, programma's enz. en vermijd het onderwerp. Er zijn vast genoeg andere dingen waar je het over kunt hebben.