Scheiden of blijven

Lotje1818 schreef op 30-03-2023 om 18:37:

MamaE

maar hoe.. nu verder... ik snap dat jullie geen complete oplossing voor mij zullen hebben.
zijn er ouders die meelezen die hier ervaring in hebben?

De oplossing moet jezelf uitvinden. Nogmaals geef je grens aan. Ga in gesprek met je man dat je dit niet meer tolereert dit soort uitspraken anders ga je scheiden. Niet zo moeilijk hoor..

Lotje1818 schreef op 30-03-2023 om 20:16:

[..]

oké, bedankt, niet zo moeilijk..

We hebben hier allen dit soort problemen meegemaakt/danwel scheiding of zitten er midden in. Beetje respect mag best. We zitten hier niet op het Viva forum waar iedereen maar wat roept.  Inderdaad is iedere relatie anders maar verandering begint bij jezelf. Grens aangeven dus.

Lotje1818 schreef op 30-03-2023 om 18:37:

maar hoe.. nu verder... ik snap dat jullie geen complete oplossing voor mij zullen hebben.
zijn er ouders die meelezen die hier ervaring in hebben?

Eerst maar eens een dikke knuffel. Wat je beschrijft, klinkt vreselijk.

Ja, ik heb hier ervaring mee. Therapie voor mezelf, relatietherapie, 3 relatietherapeuten versleten want man vond geen enkele goed genoeg. Wat mij echt heeft geholpen is praten, mensen echt in vertrouwen nemen, tot in detail. Ik begon bij 1 vriendin, dat was het moeilijkste. Daaarna nog een vriendin, mijn zus, mijn moeder. Het werd steeds minder moeilijk En steeds weer hoorde ik: wat verschrikkelijk, je leeft in een hel, hoe kan ik je helpen? Ik besefte steeds meer dat we echt uit elkaar moesten.

Na 5 jaar vrucheloos proberen mijn huwelijk weer vlot trekken, ben ik gescheiden. Ik heb spijt dat ik het zo lang heb laten aanslepen, mijn kinderen hebben onnodig lang geleden onder de situatie. Tegelijkertijd had ik die tijd nodig om ervan overtuigd te raken dat hij echt niet ging veranderen, al ging ik op mijn kop staan.

Scheiden was de beste beslissing van mijn leven. Mijn leven is zo ontzettend veel beter geworden. Ook voor de kinderen was het een heel goede beslissing. Vader kreeg een nieuwe, ook disfunctionele relatie. Daarna nog een. In mijn weken krijgen ze wel het voorbeeld hoe je redelijk en liefdevol met elkaar omgaat. Ze zijn nu jongvolwassen en ze kennen het verschil tussen goede en slechte communicatie, tussen functionele en disfunctionele relaties, beter dan ik had durven hopen. De afloop is hier dus positief, al was er wel een scheiding voor nodig.

Geen eigen ervaring zelf maar wel veel met echtparen/stellen gewerkt die een baby verwachtten. 
Daar heb ik veel disfunctionele relaties gezien, helaas. En me vaak afgevraagd hoe het toch mogelijk is dat deze mensen  vol overtuiging voor kinderen kozen. Of misschien snap ik het wel een beetje. De wens om iets voor jezelf te hebben, de gedachte dat de relatie beter zou worden of dat het je meer samen zou binden, ondanks alle moeilijkheden veel liefde voor elkaar voelen. Eenzaamheid, nieuwe kansen zien een nieuwe toekomst zien, nou ja noem maar op.
Het is inderdaad makkelijk om van buitenaf of achteraf te oordelen.
Maar goed de werkelijkheid heeft je ingehaald. 
Er hadden achteraf gezien natuurlijk al allerlei lampjes moeten gaan branden toen hij zo door het lint ging naar die collega waar jij vreemd mee bent gegaan. Dat hij verdrietig en boos is, is logisch maar de acties die jij noemt zijn een teken van iemand die zichzelf compleet niet in de hand heeft. Tel daarbij nog geestelijke mishandeling, vernedering bij die jij over je heen krijgt. Mogelijk is hij zwaar overbelast door het werk in het restaurant, mogelijk teveel drank gebruik en het drama is compleet. 
Mija heeft al een goede post geschreven. Hulp zoeken, sterker worden, uit die vechtmodus komen. Dat zal je veel kosten maar in een gewelddadige relatie blijven is voor jou en voor je dochters helemaal een drama.
Je partner heeft ook hulp nodig.. maar ja dat zal hij zelf moeten inzien.
Soms helpt het ook al als je je reacties naar hem toe zelf veranderd en je grenzen gaat aangeven. Dan kan het óf helemaal mislopen óf hij gaat inzien dat hij ook aan de slag moet met zichzelf.
Begin eerst ook maar bij de huisarts of POG GGZ als de huisarts deze heeft.
Veel sterkte in ieder geval

Alles luchtig houden voor jezelf is waarschijnlijk een overlevingsstrategie geworden. Je moet nu echt wakker worden, niet meer indutten. Regel therapie  voor jezelf. Doe het voor je kinderen. Natuurlijk ben jij niet teveel, jij mag evenveel aandacht en ruimte innemen als ieder ander. Jij verdient evenveel liefde, aandacht en misschien wel meer hulp dan ieder ander. Neem de volgende persoon maar in vertrouwen. Dat helpt om jezelf niet meer voor de gek te houden. Op naar de toekomst, een betere toekomst, met of zonder je man. 😀

Lotje1818 schreef op 30-03-2023 om 20:52:

[..] Ik heb een tijd terug een vriendin in vertrouwen genomen, ze is enorm betrokken (en heeft zelf ervaring) elke keer als we elkaar zien of spreken dan probeert ze het balletje weer op te gooien en vraagt hoe het met me gaat. Ik merk, dat ik vaak mezelf voor de gek aan het houden ben door te zeggen dat alles oké gaat. Wil haar niet belasten.

Als die vriendin ervaring hiermee heeft,denk ik dat ze je juist heel graag wil helpen! Zo werkt dat bij mij tenminste wel. 

Waarschijnlijk heeft zij al geleerd haar grenzen goed te bewaken, dus dan hoef je niet bang te zijn om haar te veel te belasten. Ga er maar gewoon van uit dat ze echt de waarheid wil horen als ze vraagt hoe het met je gaat. Anders vraagt ze het niet. En ga er maar gewoon van uit dat ze je echt wil helpen wanneer ze dat aanbiedt. Stop met jezelf zo klein te maken, dat is nergens voor nodig. Jij bent jij met al je plussen en minnen (net als ieder normaal mens), en jij bent oké zoals je bent.

RoodVruchtje schreef op 30-03-2023 om 20:10:

[..]

Kun je nog zoveel vraagtekens/uitroeptekens gebruiken, maar dat maakt het er niet helderder op hoor. Stop gewoon met (verkapt) oordelen dat anderen het niet snappen, omdat zij een andere visie/mening hebben, hoe moeilijk is dát te begrijpen? Ik zie het je gewoon vaker doen onder het mom van ‘ik oordeel niet’, maar dat doe je wel en is respectloos naar andere forummers die terechte vragen stellen (al valt de manier van vraagstelling niet in jouw straatje).

Jij roept mij ook ter verantwoording voor mijn manier van reageren. Dat mag. Kennelijk vinden wij er iets van hoe er gereageerd kan worden en vinden we het relevant voor het gesprek. Ik overweeg ook heus wat je zegt. Maar het gaat niet om een andere mening. Die oordelen hebben totaal geen grond, zijn niet onderbouwd. Het is lekker makkelijk om te zeggen: je had x jaar geleden al bij hem weg moeten gaan, idioot dat je kinderen met hem hebt gekregen, maar wat heeft TO eraan? Als een TO in een kwetsbare situatie zit en dan veroordelingen voor de kiezen krijgt over dingen waar ze toch niks meer aan kan doen, zeg ik daar wat van omdat ik vind dat TO daar niet mee geholpen is. Dat komt kennelijk op jou arrogant en onvriendelijk over. Dat kan. Maar het is toch wat ik bijdraag in het gesprek omdat ik het onnodig vind dat een TO zich nog schuldiger en slechter voelt over het verleden. Ik doe het niet om reageerders te pesten. In dit geval trapt die man haar al jaren de grond in dat ze het allemaal fout heeft gedaan. Waarom zouden wij daar nog een schepje bovenop willen doen?

Ik zal de volgende keer als ik deze aanvechting heb, iets zeggen over de kwaliteit van de oordelen en helemaal wegblijven bij de schrijver. Maar ik blijf het relevant vinden om er soms iets over te zeggen. En dan kunnen anderen onderbouwen waarom ze het waardevol en relevant vinden om bijvoorbeeld te schrijven: ‘Waarom ben je in hemelsnaam met hem getrouwd en heb je kinderen met hem gekregen?” En dat verheldert dan hoe dat voor TO helpend zou kunnen zijn. En net als met alle bijdragen die anderen doen kun je het ermee oneens zijn en je je eraan ergeren. 

Lotje1818 schreef op 30-03-2023 om 20:14:

[..]

Bedankt Mija, je raakt bij mij de juiste snaar, en je woorden laten me inzien dat ik er inderdaad niet alleen voor sta of voor moet staan.
Hulp ga ik zoeken, heb eerder een gesprek gehad bij de huisarts, het was pittig, en tijdens mijn zwangerschap even iets te veel emotie waardoor ik het vervolg heb afgekapt. Nu zie ik in, dat als je ergens voor wegloopt, het je blijft achtervolgen. soms moet je door het stof. Ik wil vanuit mijn kant er alles aan doen om er het beste uit te komen, en de tijd zal leren of hij hierin mee wil gaan of niet. Ik mis alleen het zelfvertrouwen
dit naar hem uit te spreken, hij heeft altijd het laatste woord waardoor ik mezelf weer een aansteller vind, ach het waait wel weer over, niet te veel drama... maar diep van binnen weet ik het natuurlijk.

Ik denk niet dat jij door het stof moet. Het wordt juist tijd om overeind te komen. Allerlei issues die jullie hebben in jullie relatie, daar zullen jullie beiden je aandeel in hebben. Maar dat jouw man jou de grond intrapt en vernedert, daar heb jij geen enkel aandeel in en dat staat het oplossen van welke relatie-issues dan ook totaal in de weg. Zolang hij dat doet, vindt dat hij jou terecht vernedert omdat jij x, y of z doet, valt er niks te verbeteren aan die relatie. Hij moet aan het werk als er nog iets van die relatie moet komen. Jij moet aan het werk om jezelf tegen zijn duisternis te beschermen en je kinderen in een veilige en liefdevolle omgeving te laten opgroeien. Je man moet daar zelf voor in beweging willen komen. Want jij kan niks doen om te veranderen hoe hij reageert op frustraties. En frustraties zullen er nou eenmaal altijd zijn in het leven. En natuurlijk heb je geen zelfvertrouwen want dat heeft hij de grond in gestampt. Tuin er niet meer in. Het klopt gewoon niet wat hij zegt. Hij moet zelf beter leren omgaan met de onvermijdelijke pijn en tegenslag die het leven meebrengt. Het is niet jouw taak om hem daarvan te vrijwaren.

Ga terug naar de huisarts en praat open met je vriendin. Het ligt niet aan jou. Kom overeind! 

RoodVruchtje schreef op 30-03-2023 om 20:10:

[..]

Kun je nog zoveel vraagtekens/uitroeptekens gebruiken, maar dat maakt het er niet helderder op hoor. Stop gewoon met (verkapt) oordelen dat anderen het niet snappen, omdat zij een andere visie/mening hebben, hoe moeilijk is dát te begrijpen? Ik zie het je gewoon vaker doen onder het mom van ‘ik oordeel niet’, maar dat doe je wel en is respectloos naar andere forummers die terechte vragen stellen (al valt de manier van vraagstelling niet in jouw straatje).

off topic: nou ja, er zijn gewoon situaties (en ik weet nou niet of dat bij deze situatie per se zo is hoor) waar veel mensen geen weet van hebben als ze het niet hebben meegemaakt. Maar onder die mensen zijn dan ook weer mensen die snel met een oordeel klaar staan over datgene waar ze geen weet van hebben. Ik kom nu meer dan 20 jaar op het forum en heb hele busladingen oordelen van nitwits over me heen gekregen bij zaken als het transgender zijn van je kind, een seksverslaafde partner hebben, een narcistische ouder of partner hebben, lyme disease hebben. Allemaal zaken die door mij niet zo maar geroepen werden en die ook keer op keer bevestigd zijn door deskundigen/ psychologen/ psychiaters/ artsen. En zaken waarvan mensen die er wel mee bekend waren met meer empathie en deskundigheid over praatten en waarover een hele goegemeente die snel met haar oordeel klaar stond (omdat het nog niet zo bekend was in het collectief) hele lelijke veroordelende dingen gezegd hebben die ze vermoedelijk nu niet meer in hun mond zouden nemen omdat er meer over bekend is.

Dus mocht Mija ook zullen zaken hebben meegemaakt én vaak de kous op de kop hebben gekregen van mensen die niet in die bepaalde situatie zaten: ik snap haar wel als ze zegt dat mensen die iets niet hebben meegemaakt het niet snappen hoor. 

Afgezien daarvan is vragen stellen op niet oordelende manier natuurlijk geen enkel probleem. Juist niet: ik vond het altijd heel prettig als mensen vroegen hoe iets dan zat en oprecht geinteresseerd waren. Maar in veel vragen kan al best een oordeel besloten liggen. 

Lotje: je schrijft: 

"Door de jaren heen heb ik me flink laten vernederen door 'E'"

Misschien kan je beginnen een andere formulering te kiezen: door de jaren heen heeft E mij flink vernederd" 

Het klinkt giftig tussen jullie en het siert je dat je ook je eigen rol wil bezien. Dat is ook het verschil tussen je partner en jezelf denk ik? Hij legt dingen bij jou en wil er daarom misschien ook niet aan werken bij een therapeut: dan zal hij ook zijn eigen rol moeten bezien, terugkomen op zijn wrok enz. 
Zolang dat niet gebeurt, draag jij de workload van wat er scheefzit. Ga voor jezelf met een therapeut praten om duidelijk te krijgen wat en hoe je met deze situatie om wil gaan, om steun te krijgen ook bij een eventueel besluit om te stoppen of een ultimatum  gaat stellen (we gaan er samen aan werken of we gaan uit elkaar)
sterkte!

En toch Lotje: ikzelf heb het, in een soortgelijke situatie, helpend gevonden om te zeggen: 'ik heb me laten vernederen.'

Juist dat maakte dat ik wist: ik, en alleen ik, kan dit veranderen, zorgen dat ik me niet meer laat vernederen. Ik heb het laten gebeuren. En dat ga ik veranderen: dit laat ik niet meer gebeuren.