Scheiden of blijven
Smoorverliefd startte we 15 jaar geleden onze relatie, ik noem hem voor het gemak in dit verhaal 'E'
19 jaar waren we, en samen klaar voor de wereld. Ik kon mezelf zijn bij hem, en heb ik die tijd veel over mijn (soms wat vervelende) verleden verteld. Ik vertrouwde hem. Een jaar later verhuisde we naar de andere kant van het land om daar te gaan werken, samen in hetzelfde bedrijf.
Een flinke stap voor 2 thuis wonende "jongvolwassenen" maar samen waren we sterk.
Althans... dat dachten we. Het begon te rommel tussen ons en hij ging toen al, niet altijd met respect met me om. De details zijn vaag in mijn herinnering, maar de grootste fout die ik daar heb gemaakt zal ik nooit vergeten. Ik heb kort een affaire gehad met een andere jongen (onze gezamenlijke collega!) Toen dat uitkwam zijn we alle 3 door een hel gegaan.
Ik besef me maar al te goed hoeveel verdriet ik 'E' heb aangedaan en we zaten letterlijk in een rollercoaster van emoties. 'E' heeft vervolgens het leven van 'Collega' op een hele wrede manier kapot gemaakt. Ruiten ingooien, banden leksteken, doodsbedreigingen...
Het was een hele nare periode, vol schaamte, vol vernedering, vol verdriet en vol onzekerheid.
Toch krabbelde we er weer bovenop samen, Er over praten deden we niet veel, het ging als het ware de doofpot in en ik denk dat schaamte hierin de grootste hoofdrol speelt.
Toen we weer terug verhuisde naar onze "thuisbasis" startte we in 2014 ons eigen Restaurant, trouwde we in 2017 en kregen we, na een heftig IVF traject onze eerste dochter in 2018. Onze andere twee dochters volgde in 2020 en 2021.
Onze rolverdeling in het restaurant is momenteel (logisch gezien) veranderd, ik ben veel meer thuis om voor de kinderen te zorgen, en hij staat redelijk onbemand de zaak draaiende te houden. "Tropenjaren" noemen ze het, en ja, dat kan ik beamen!
Ik kan me prima staande houden in het ouderschap, ik ben bijna full-time voor ze beschikbaar en ben daarnaast beschikbaar in het restaurant en neem de boekhouding voor mijn rekening.
Zo mooi als dat het klinkt, is dit plaatje toch alles behalve dan perfect.
De hobbels blijven komen, of beter gezegd, ze zijn nooit weg geweest.
Door de jaren heen heb ik me flink laten vernederen door 'E'
Emotionele mishandeling, kleineren, zelfschaamte in mijn schoenen schuiven, Mij openbaar in het bijzijn van personeel betitelen als hoer, slet etc. etc. zelfs lichamelijke mishandeling is ter sprake geweest. (Niet alleen vanuit zijn kant)
"Ik zal de kinderen later wel vertellen hoe hun moeder is geweest"
Vooral met alcohol in het spel komen er de meest onnozele uitspraken uit zijn mond en lijkt het alsof er een bom ontploft in zijn hoofd.
Door alles wat er is gebeurd in ons verleden, maar nu nog steeds speelt, is de stabiele basis van een gezin wat mij betreft weg. Alles wat we hebben, buiten de liefde voor onze kinderen, voelt veelal als één grote schijn. Hij walgt van mij, ik walg nog meer van hem.
In goede tijden kunnen we nog best met elkaar lachen, en hebben we heus nog raakvlakken, maar de vertrouwde basis... dat voelt kapot en beschadigd. En ik kan er steeds moeilijker mee omgaan. Ik heb zeker spijt van mijn daden in het verleden, maar ik heb ook spijt dat ik mezelf in het begin van onze relatie zoveel heb opengesteld. Iets waar hij tot op de dag van vandaag misbruik van maakt.
Professionele hulp in de zin van relatietherapie zou ons weer dichter bij elkaar kunnen brengen, ik heb behoefte aan 'gehoord te worden' maar ik weet nu al dat hij dat nooit gaat accepteren. Ik heb al vaker geprobeerd er samen over te praten, maar het draait altijd weer uit op vernederingen en verwijten naar mijn kant. Nooit een sorry of enig zelfreflex. We komen er met z'n tweeën niet aan uit, tenzij ik er maar mee leer leven...Dat baad me ontzettend veel zorgen voor mijzelf als persoon, voor onze toekomst en het welzijn van de kinderen.
Voor degene die halverwege nog niet zijn afgehaakt, bedankt voor het lezen!
Ik ben blij dat ik het van me af heb kunnen schrijven want ik voel me hierin ontzettend eenzaam.
Wat ik me dan altijd afvraag, waarom 3 kinderen op de wereld zetten terwijl de relatie zo slecht was? Niet 10 jaar geleden kinderen krijgen en nu zit de relatie in een dipje. Nee, het zijn 3 kleintjes en ook toen werd je mishandeld en gekleineerd. Zelfs via ivf, dus jullie hebben ze erg graag gewild. Bewuster kan je samen niet kiezen voor kinderen.
Tja, hoe nu verder? Ik ben van het type, redden wat er te redden is. Na jouw verhaal denk ik, ik moest die vent nog niet al was hij de laatste man op deze aarde.
Wegwezen en zorgen dat je kinderen veilig kunnen opgroeien zonder agressie. Vertoont hij tegen de kinderen ander gedrag, is hij alleen agressief tegen jou? Hij wil geen hulp, dan zoek jij alleen hulp. Ga met iemand praten, je huisarts bijvoorbeeld. Gaat hij een scheiding geweldloos accepteren? Zo niet, dan heb je sowieso hulp nodig van buitenaf. Ook om te zorgen dat je je minder eenzaam voelt, het is een heftige situatie waar je in zit met 3 kleine kinderen.
jullie klinken beiden als beschadigde mensen met onverwerkte issues uit het verleden. Prima om daar niets mee te doen en het dood te zwijgen, maar inmiddels zijn er 3 onschuldige kleine kinderen bij betrokken en zijn jullie het naar hen toe verplicht niet de makkelijkste weg van vertrekken te kiezen!
En als je partner geen professionele hulp wilt, dan zoek je dit wél voor jezelf, want je maakt mij niet wijs dat je nu opeens ‘het licht’ hebt gezien en dit in 2020 én 2021 (bij kind nr 2 en 3) nog niet duidelijk was?!
@wil40 Bedankt voor je reactie. Het is confronterend wat je schrijft en houd me aan de ene kant ook wel een spiegel voor me. Mijn verhaal is een "korte" samenvatting en op het moment van schrijven spelen emoties de overhand. Maar natuurlijk hebben we ook veel mooie momenten gedeeld. De kinderwens was inderdaad enorm! Vanuit beide kanten.
heb mezelf altijd (en dat doe ik nu nog) voorgehouden dat het "fases" zijn waarin ongezonde stress het over neemt. na regen komt zonneschijn. Maar hoeveel plensbuien moet ik nog over me heen laten komen? Lichamelijk geweld is niet de hoofdzaak, en daarin zijn we beide schuld, maar is niet oké! Het is de emotionele mishandeling die mij breekt, en daarin niet meer over me heen laten lopen. dat voorbeeld wil ik niet aan mijn dochters meegeven.
Voor de kinderen is het een goede papa.
En voor mij? Wanneer het hem uitkomt...
Achteraf lekker makkelijk praten. Tuurlijk had je vriend je moeten dumpen want hij kan het je niet vergeven/vergeten en deze boosheid komt met drank op naar boven. Nu vooruit kijken zeker ook wat Roodvruchtje aangaf ben je verplicht toe naar je kinderen. Geef bij je man aan dat je respect wil. Kan hij het je vergeven en vergeten ja of nee. Grens trekken anders ben je 65 en noemt die je nog sletje.
"Door alles wat er is gebeurd in ons verleden, maar nu nog steeds speelt, is de stabiele basis van een gezin wat mij betreft weg. Alles wat we hebben, buiten de liefde voor onze kinderen, voelt veelal als één grote schijn. Hij walgt van mij, ik walg nog meer van hem."
Wat is er veranderd dat dat eerst niet zo was en nu wel? En kun je dat weer terug veranderen?
Lotje1818 schreef op 30-03-2023 om 17:07:
@wil40 Bedankt voor je reactie. Het is confronterend wat je schrijft en houd me aan de ene kant ook wel een spiegel voor me. Mijn verhaal is een "korte" samenvatting en op het moment van schrijven spelen emoties de overhand. Maar natuurlijk hebben we ook veel mooie momenten gedeeld. De kinderwens was inderdaad enorm! Vanuit beide kanten.
heb mezelf altijd (en dat doe ik nu nog) voorgehouden dat het "fases" zijn waarin ongezonde stress het over neemt. na regen komt zonneschijn. Maar hoeveel plensbuien moet ik nog over me heen laten komen? Lichamelijk geweld is niet de hoofdzaak, en daarin zijn we beide schuld, maar is niet oké! Het is de emotionele mishandeling die mij breekt, en daarin niet meer over me heen laten lopen. dat voorbeeld wil ik niet aan mijn dochters meegeven.
Voor de kinderen is het een goede papa.
En voor mij? Wanneer het hem uitkomt...
En die fases kon je in 2017, 2020 en 2021 wel als fases zien, maar nu zijn het ‘opeens’ plensbuien? Die kinderen zijn er toch niet per ongeluk ingewaaid neem ik aan? Wat maakte dat je destijds wel met hem voor kind 2 en 3 kon gaan en je nu enkel overdenkt beter te kunnen scheiden?
"Het is de emotionele mishandeling die mij breekt, en daarin niet meer over me heen laten lopen. dat voorbeeld wil ik niet aan mijn dochters meegeven."
Hij zal dus naar je moeten luisteren en inzien dat jij je niet meer zo laat behandelen. Niet laat uitschelden en kleineren. Geen ouwe koeien uit de sloot meer en kijken naar de toekomst. Wil hij dat ook, wil hij veranderen, zo niet dan verandert er niets en mag jij zijn wrok blijven aanhoren.
Klinkt niet als een fijne man. Ja, vreemdgaan is fout, maar dan moet je niet iemand vergeven en dan telkens en plein public diegene gaan vernederen en kleineren, nota bene je eigen vrouw en de moeder van je kinderen. Lekker voorbeeld voor je dochters ook, dat ze het normaal moeten vinden om zich door hun partner zo te laten behandelen later. Maak dan gewoon de keuze om de relatie te beëindigen.
Voor mij is geweld sowieso een grens. Als je daar één keer toe in staat ben, ben je dat ook vaker. Het toont per definitie een machtsstrijd tussen jullie en dat je elkaars waardigheid niet in acht neemt. En het is sowieso een slecht voorbeeld voor de kinderen.
Als jullie beide goede ouders zijn voor de meisjes maar geen goede partners voor elkaar lijkt een scheiding me beter.
MamaE, bedankt voor je bericht, ik ben het helemaal met je eens en je beschrijft precies mijn gevoel. Ik vind scheiden een behoorlijke stap, en uit principe eigenlijk 1 te ver. Het is niet alleen een huwelijk, maar ook een gezin én bedrijf wat we samen zijn aangegaan. Ik ben enorm bang voor de consequenties voor alles, maar voorop staan de kinderen. Die twee poppetjes op m'n schouders...
De ene zegt; vechten voor je gezin en huwelijk. De andere zegt; weg wezen want dit gaat van kwaad tot erger.
Ik vind het belangrijk om mijn dochters mee te geven dat ze voor zichzelf moeten opkomen en niemand ze hoeft te vertellen wie ze zijn of moeten zijn. Altijd moeten geloven in zichzelf en zichzelf op de eerste plaats moeten zetten.
Welk voorbeeld geef ik nu?
Hoewel ze inhoudelijk nog niet direct iets meekrijgen voelen ze absoluut de spanning die er af en toe door het huis heen gaat. uiteindelijk komt het niemand ten goede.
maar hoe.. nu verder... ik snap dat jullie geen complete oplossing voor mij zullen hebben.
zijn er ouders die meelezen die hier ervaring in hebben?
Ik denk dat je steun nodig hebt van andere mensen Lotje. Je weet zelf ook wel dat dit helemaal fout is, maar je bent gaan denken dat jij het moet accepteren of er in je eentje moet zorgen dat het opgelost wordt. Het is hem kennelijk heel lang gelukt om jou ervan te overtuigen dat het allemaal aan jou ligt, dat je niet goed genoeg bent en dat je nog harder moet werken voor zijn goedkeuring of maar moet accepteren dat hij je vernedert. Dat is niet zo. Hij behandelt jou slecht en liefdeloos en dat verdien je niet. Je bent gewoon een mens met kwaliteiten en tekortkomingen, net als alle andere mensen. En het is niet normaal als iemand je zo de grond instampt en agressief bejegent omdat je zogenaamd ‘slecht’ bent. Dat hij je zo behandelt is echt iets wat helemaal fout zit bij hem en jij kunt dat niet veranderen door beter je best te doen. Dat kan hij alleen zelf.
Voor een buitenstaander is het erg moeilijk te begrijpen dat je met deze man bent doorgegaan en drie kinderen met hem hebt gekregen. Iemand die het niet heeft meegemaakt snapt niet hoe je je hierin kunt laten vangen. Dat zie je ook aan sommige reacties hier. Ik denk dat het heel erg belangrijk is dat je NU wakker bent en NU stappen zet om het leven voor jezelf en je kinderen veiliger en liefdevoller te maken. Dit soort relaties verlopen niet normaal en het heeft erg weinig zin jezelf te verwijten te maken over het verleden. Je moet nu sterker en gezonder worden voor jezelf en je kinderen. Je moet ook goed nadenken over veiligheid en hulp vragen aan mensen want de kans dat je man nog bozer op je wordt als je je van hem gaat losmaken is vrij groot. Zijn er mensen met wie je kan praten en die je kunnen helpen stappen te zetten? Je zou eens kunnen beginnen met naar de huisarts te gaan, of met MIND korrelatie te chatten, appen of bellen. Ze zullen het niet voor je kunnen oplossen maar ze kunnen wel met je meedenken : https://mindkorrelatie.nl/
Kijk ook eens op deze site of je je erin herkent. Dat kan je ook op een spoor zetten:
https://verdwenenzelf.org/
En blijf hier schrijven als je daar behoefte aan hebt. Het is heel goed dat je je bewust wordt dat je zo niet wil leven en dat daar iets mee moet.
Mija schreef op 30-03-2023 om 18:58:
Voor een buitenstaander is het erg moeilijk te begrijpen dat je met deze man bent doorgegaan en drie kinderen met hem hebt gekregen. Iemand die het niet heeft meegemaakt snapt niet hoe je je hierin kunt laten vangen. Dat zie je ook aan sommige reacties hier.
Ik zie je dit soort opmerkingen steeds vaker maken op het forum (of ik doorzie het nu pas). Het doen overkomen alsof jij het allemaal wel snapt, maar ‘die’ anderen niet. Zou je sieren daar eens mee te stoppen, want je hebt werkelijk geen idee wat ‘die’ anderen wel/niet hebben meegemaakt of spreken vanuit ervaring.
RoodVruchtje schreef op 30-03-2023 om 19:30:
[..]
Ik zie je dit soort opmerkingen steeds vaker maken op het forum (of ik doorzie het nu pas). Het doen overkomen alsof jij het allemaal wel snapt, maar ‘die’ anderen niet. Zou je sieren daar eens mee te stoppen, want je hebt werkelijk geen idee wat ‘die’ anderen wel/niet hebben meegemaakt of spreken vanuit ervaring.
Het staat je vrij om je eraan te irriteren Roodvruchtje. Ik denk eerlijk gezegd NIET dat ik het snap. Maar ik weet wel zeker dat ik het absoluut niet genoeg snap om te zeggen: "Waarom ben je niet weggegaan. Waarom heb je in hemelsnaam kinderen met hem gekregen? Hoe kon je dat nou doen?" Daar erger ik me aan, aan dat soort veroordelende reacties. Vandaar dat ik daar even op inga.
Mija schreef op 30-03-2023 om 19:37:
[..]
Het staat je vrij om je eraan te irriteren Roodvruchtje. Ik denk eerlijk gezegd NIET dat ik het snap. Maar ik weet wel zeker dat ik het absoluut niet genoeg snap om te zeggen: "Waarom ben je niet weggegaan. Waarom heb je in hemelsnaam kinderen met hem gekregen? Hoe kon je dat nou doen?" Daar erger ik me aan, aan dat soort veroordelende reacties. Vandaar dat ik daar even op inga.
Daar kun je ook prima op ingaan zonder de ervaringen/reacties van anderen teniet te doen lijkt mij, want daarmee (ver)oordeel je (verkapt) net zo hard door te schrijven ‘dat men dat niet snapt’.
RoodVruchtje schreef op 30-03-2023 om 19:44:
[..]
Daar kun je ook prima op ingaan zonder de ervaringen/reacties van anderen teniet te doen lijkt mij, want daarmee (ver)oordeel je (verkapt) net zo hard door te schrijven ‘dat men dat niet snapt’.
Kennelijk snapt men niet dat men het niet genoeg snapt om er zo’n snel en hard oordeel over te vellen? Als het zo zwart-wit was, zou het toch nooit zover zijn gekomen. Dat is toch niet zo heel moeilijk te begrijpen?!?!? Wat is dan de wijsheid en de diepgang in dit soort oordelen uit de heup? Ik blijf er voorlopig nog maar even bij dat het iets met onbegrip te maken heeft. Ervaringen, dat weet ik inderdaad niet. Daar heb je gelijk in.
Mija schreef op 30-03-2023 om 19:56:
[..]
Kennelijk snapt men niet dat men het niet genoeg snapt om er zo’n snel en hard oordeel over te vellen? Als het zo zwart-wit was, zou het toch nooit zover zijn gekomen. Dat is toch niet zo heel moeilijk te begrijpen?!?!? Wat is dan de wijsheid en de diepgang in dit soort oordelen uit de heup? Ik blijf er voorlopig nog maar even bij dat het iets met onbegrip te maken heeft. Ervaringen, dat weet ik inderdaad niet. Daar heb je gelijk in.
Kun je nog zoveel vraagtekens/uitroeptekens gebruiken, maar dat maakt het er niet helderder op hoor. Stop gewoon met (verkapt) oordelen dat anderen het niet snappen, omdat zij een andere visie/mening hebben, hoe moeilijk is dát te begrijpen? Ik zie het je gewoon vaker doen onder het mom van ‘ik oordeel niet’, maar dat doe je wel en is respectloos naar andere forummers die terechte vragen stellen (al valt de manier van vraagstelling niet in jouw straatje).
