Relatie net ‘geopend’, maar durf ik wel?
Ik zal me even voorstellen, ik ben een man van eind veertig met al 11 jaar een relatie. We hebben een kind van 8.
Tot zover alles normaal. Maar ik ben nooit verliefd geweest op mijn vriendin, al heb ik haar altijd graag als maatje gehad. Ik tolereerde haar liefde, al voelde ik me altijd ongemakkelijk als ze te verliefd naar me keek. Desondanks hebben we veel gedeeld, in het begin ook in enige mate onze seksualiteit. Echt voltooid hebben we de daad slechts 1 keer, en prompt was ze zwanger.
Weer een groot dilemma, want ze wilde geen abortus en ik wilde haar ook niet met baby in de steek laten. Uiteindelijk is ons kind er toch gekomen, en ik heb me leren schikken in de vaderrol, die natuurlijk ook vaak leuk was.
Maar in de jaren die volgden liep de spanning wel eens op omdat ik nooit de liefde kon beantwoorden zoals mijn partner zich dat gewenst had. Ik begon ook steeds meer de intimiteit te missen met een vrouw, en sliep ook al sinds de geboorte van ons kind alleen, en zij met kind in bed.
Nadat de innerlijke kou en woestenij me teveel werd afgelopen jaar heb ik mezelf zover gekregen dat ik bespreekbaar maakte dat we beiden een ander zouden kunnen zoeken om lichamelijk plezier bij te vinden. Daarin hadden we onszelf feitelijk jaren in gijzeling gehouden: we hebben geen fysiek contact meer met elkaar maar mogen het ook niet elders zoeken. Een onhoudbare situatie. Althans voor mij; partner zweert voor haar kind te leven, en geen behoefte aan een man te hebben. Daarnaast heeft ze een veeleisende baan waarmee ze de afgelopen jaren ook de kostwinner was.
Nu het ijs dan eindelijk gebroken lijkt en ze me (hoewel met pijn) toestaat om buiten de deur te vrijen, staat de deur die zo lang dicht was opeens voor me open. Spannend, bevrijdend, maar ook best eng. Ga ik me niet toch schuldig voelen als ik straks met een ander in bed heb gelegen en misschien de hele dag aan die vrouw denk? Ik wil mijn taken als vader gewoon blijven vervullen, want ons kind heeft niet om deze toestand gevraagd en onze band begint net voelbaar sterker te worden.
Maar wat me al die jaren bij mijn vriendin heeft gehouden, is (behalve ons kind) dat ze oerbetrouwbaar is, een stabiele factor en een goede moeder.
Ik kán niet zonder liefde verder leven dus er móést iets veranderen, maar het idee dat ik met een ander lig te ******* terwijl zij hard aan het werk is, tja, dat wekt schuldgevoel op. En kan ik daarmee dealen, vraag ik mezelf nu af?
Er gebeuren veel goede dingen in mijn leven de laatste tijd, en de nieuwe vrijheid lijkt daar ook één van, maar ja…
Manipulatief is wel het juiste woord ja!
Ik zat er nog eens even over te denken: op zich vind ik relatietherapie om samen een goed einde aan een relatie te breien niet principieel verkeerd. Maar in deze situatie lijkt me er iets anders aan de hand, namelijk dat jij niks durft. Je loopt helemaal vast in alle mogelijke negatieve gevolgen van zowel een minnares nemen als stoppen als doorgaan op deze weg en je blokkeert volledig, durft nergens de verantwoordelijkheid voor te nemen. Dat is niet iets voor relatietherapie. Deze angst moet je zelf onder ogen zien en de gevolgen van enerzijds jarenlang handelen naar je angst en anderzijds mogelijk door je angst heengaan en moeilijke, pijnlijke beslissingen nemen, moet je echt zelf dragen. Je kunt zo veel klagen over de dominantie van je vrouw en hoe zij je heeft gevangen en nog altijd vasthoudt, maar jij kunt hier zelf een einde aan maken dan dat is ook jouw verantwoordelijkheid. Zij weet kennelijk wel wat ze wil, namelijk op deze manier doorgaan. Dat is haar goed recht. Als jij dat niet wil, moet je simpelweg sterker worden en handelen. Je vrouw staat jou niet in de weg, dat doe je zelf.
Schipperaar schreef op 14-02-2023 om 17:55:
[..]
Nog los van dat ik het gauw voel als verlating van mijn zoon om de opvang meer aan derden over te laten, het zal inderdaad praktisch moeten lukken als het zover is. Zolang ik op 5 min. afstand woon kan (en wil) ik me niet onttrekken aan teveel dingen die ik voor hem kan doen. Mijn vriendin staat er tot nu toe ook op dat ik die verantwoordelijkheden neem. Ze lijkt mij wat dat betreft zelfs liever groen licht te geven voor discreet buiten de deur rommelen dan dat ik wegloop voor hem. Haar zoon is haar alles, ze leeft voor hem en ze wil koste wat kost dat hij gelukkig is en op zijn plek terecht komt. In dat plaatje past geen vader die wegloopt van zijn gezin. Dat hij iets traumatisch oploopt wil ik ook echt niet, maar het legt dus wel behoorlijke druk op me. ‘Wees geen egoïst maar stel zijn geluk boven alles’. Intussen heeft zij haar zoon in mijn optiek zo verwend dat hij geregeld prinsjesgedrag vertoont…maar dat is een ander hoofdstuk.
Wauw is het nu ineens HAAR zoon? Die ZIJ te veel verwend heeft? Opvoeden doe je toch samen?
En het legt een behoorlijke druk op me: tja: dat is nu precies waarom je goed moet beseffen waar je aan begint als je een relatie opstart en een kind laat komen. Dat is echt helemaal jouw keus geweest hoor. je moet oppassen dat je niet in een slachtofferrol kruipt. Ik vind het eerlijk gezegd schandalig dat je bij gebrek aan beter, maar blijft bij diegene die wel volmondig voor jou kiest en waarvan je weet dat je niet echt voor haar valt. Ik vind het slap en nu ben je ook nog eens geneigd de rekening bij haar te leggen. Weerzinwekkend vind ik dat.
" Ik vind het eerlijk gezegd schandalig dat je bij gebrek aan beter, maar blijft bij diegene die wel volmondig voor jou kiest en waarvan je weet dat je niet echt voor haar valt"
Ik vind het niet per se schandalig als iemand blijft bij een partner waar hij/zij zich niet meer toe aangetrokken voelt. Daar kunnen allerlei goede redenen voor zijn. Maar neem wel verantwoordelijkheid voor die eigen keuze en geef niet de ander de schuld (behalve in het geval waarin je bij de partner blijft uit terechte vrees voor ernstig geweld, maar die situatie is hier niet aan de orde).
Temet schreef op 15-02-2023 om 12:36:
" Ik vind het eerlijk gezegd schandalig dat je bij gebrek aan beter, maar blijft bij diegene die wel volmondig voor jou kiest en waarvan je weet dat je niet echt voor haar valt"
Ik vind het niet per se schandalig als iemand blijft bij een partner waar hij/zij zich niet meer toe aangetrokken voelt. Daar kunnen allerlei goede redenen voor zijn. Maar neem wel verantwoordelijkheid voor die eigen keuze en geef niet de ander de schuld (behalve in het geval waarin je bij de partner blijft uit terechte vrees voor ernstig geweld, maar die situatie is hier niet aan de orde).
Ik deel deze post in zn geheel. Ik blijf erbij dat TO in een giga slachtofferrol zit, maar wel een rol die is veroorzaakt door enkel zijn eigen handelen in al die jaren en niet door zn partner!
Doet hier overkomen dat weggaan in zijn ogen schadelijk is voor zijn zoon, komt dat even goed uit als excuus om wederom geen stappen te hoeven zetten en verantwoordelijkheid te nemen. Om vervolgens in een volgende post te schrijven over HAAR kind die zo verwend is dat ie prinsjesgedrag vertoont!? Hallo, waar was jij dan op dat moment? Wederom je eigen verantwoordelijkheid totaal niet inzien en haar hier de schuld van geven.
Zie je dit nu zelf echt niet? Het is je allemaal maar overkomen en opgedrongen, maar waar is jouw inbreng en verantwoordelijkheid dan?
Wat ik nu denk, puur afgaand op hetgeen ik hier allemaal heb gelezen, is dat je nog steeds angst hebt voor eenzaamheid en alle andere excuses hiervoor gebruikt om maar geen knopen door te hoeven hakken en dit ‘gevecht’ met jezelf te hoeven aangaan. En dit staat echt helemaal los van je zoon, want deze is enkel een slap excuus. Ik weet het, vul ik helemaal zelf in, maar relatietherapie is in jullie situatie geen mogelijke oplossing, wel therapie voor jezelf! Heb je zelf al eens therapie voor jezelf overwogen (of heb ik hier overheen gelezen)?
Pippeltje schreef op 15-02-2023 om 12:31:
[..]
Wauw is het nu ineens HAAR zoon? Die ZIJ te veel verwend heeft? Opvoeden doe je toch samen?
En het legt een behoorlijke druk op me: tja: dat is nu precies waarom je goed moet beseffen waar je aan begint als je een relatie opstart en een kind laat komen. Dat is echt helemaal jouw keus geweest hoor. je moet oppassen dat je niet in een slachtofferrol kruipt. Ik vind het eerlijk gezegd schandalig dat je bij gebrek aan beter, maar blijft bij diegene die wel volmondig voor jou kiest en waarvan je weet dat je niet echt voor haar valt. Ik vind het slap en nu ben je ook nog eens geneigd de rekening bij haar te leggen. Weerzinwekkend vind ik dat.
Jouw goed recht! Maar ik word op mijn beurt boos op jouw reactie!
OK mensen, ik doe even een reactie op (bijna) alle nieuwe posts van vandaag. Daaruit leid ik af dat ik een ongelooflijk slappe lul ben door nog rekening met haar te houden, dus kan ik het het beste vandaag nog uitmaken. Nog ongeacht de commotie die ik daarmee veroorzaak. Spring in het diepe en ervaar zelf of je er nog levend uitkomt, zoiets.
Ik haat ook mijn eigen angst en besluiteloosheid, en merk dat ik boos word als ik hierover de volle laag krijg. Alsof ik een soort klootzak ben en mijn vriendin het slachtoffer.
Als ik daarna even in- en uitadem weet ik heus wel dat er iets in zit en dat jullie waarschijnlijk vooral boos worden om de passiviteit terwijl er alláng al iets gedaan had moeten worden.
Ik was van plan geweest om haar vanavond relatietherapie voor te stellen. Maar 1 dag later sta ik alwéér op een ander been. Ik wil inderdaad niet mijn relatie redden, ik wil supervisie in de chaos na het uitmaken. Ik wil dat we iets gaan regelen. En ja, ik heb een soort oerangst dat ik dan kopje onder ga in alle ellende, en daar totaal alleen in sta. Maar hoe reëel is dat?
Toevoeging: ik heb alweer een tijdje individuele therapie ja. Niet overtuigd van de competentie van de therapeute, dus daar moet ik ook al een switch maken.
Kersje schreef op 15-02-2023 om 13:06:
[..]
Ik deel deze post in zn geheel. Ik blijf erbij dat TO in een giga slachtofferrol zit, maar wel een rol die is veroorzaakt door enkel zijn eigen handelen in al die jaren en niet door zn partner!
Doet hier overkomen dat weggaan in zijn ogen schadelijk is voor zijn zoon, komt dat even goed uit als excuus om wederom geen stappen te hoeven zetten en verantwoordelijkheid te nemen. Om vervolgens in een volgende post te schrijven over HAAR kind die zo verwend is dat ie prinsjesgedrag vertoont!? Hallo, waar was jij dan op dat moment? Wederom je eigen verantwoordelijkheid totaal niet inzien en haar hier de schuld van geven.
Zie je dit nu zelf echt niet? Het is je allemaal maar overkomen en opgedrongen, maar waar is jouw inbreng en verantwoordelijkheid dan?
Wat ik nu denk, puur afgaand op hetgeen ik hier allemaal heb gelezen, is dat je nog steeds angst hebt voor eenzaamheid en alle andere excuses hiervoor gebruikt om maar geen knopen door te hoeven hakken en dit ‘gevecht’ met jezelf te hoeven aangaan. En dit staat echt helemaal los van je zoon, want deze is enkel een slap excuus. Ik weet het, vul ik helemaal zelf in, maar relatietherapie is in jullie situatie geen mogelijke oplossing, wel therapie voor jezelf! Heb je zelf al eens therapie voor jezelf overwogen (of heb ik hier overheen gelezen)?
Nee, zal hij even staan te juichen als ik hem in de steek laat! 😡
Schipperaar schreef op 15-02-2023 om 13:31:
OK mensen, ik doe even een reactie op (bijna) alle nieuwe posts van vandaag. Daaruit leid ik af dat ik een ongelooflijk slappe lul ben door nog rekening met haar te houden, dus kan ik het het beste vandaag nog uitmaken. Nog ongeacht de commotie die ik daarmee veroorzaak. Spring in het diepe en ervaar zelf of je er nog levend uitkomt, zoiets.
Ik haat ook mijn eigen angst en besluiteloosheid, en merk dat ik boos word als ik hierover de volle laag krijg. Alsof ik een soort klootzak ben en mijn vriendin het slachtoffer.
Als ik daarna even in- en uitadem weet ik heus wel dat er iets in zit en dat jullie waarschijnlijk vooral boos worden om de passiviteit terwijl er alláng al iets gedaan had moeten worden.
Ik was van plan geweest om haar vanavond relatietherapie voor te stellen. Maar 1 dag later sta ik alwéér op een ander been. Ik wil inderdaad niet mijn relatie redden, ik wil supervisie in de chaos na het uitmaken. Ik wil dat we iets gaan regelen. En ja, ik heb een soort oerangst dat ik dan kopje onder ga in alle ellende, en daar totaal alleen in sta. Maar hoe reëel is dat?
Dat is in elk geval iets (ben het trouwens erg eens met anderen hier)
Stappen ondernemen om je relatie te beeindigen is ongelooflijk spannend en ik begrijp je oerangst helemaal, maar waarschijnlijk het eerlijkst voor jullie alledrie. Ik ben er van overtuigd dat het ook voor je zoon beter is dat zijn vader en moeder niet in een soort leugen leven, dat voelt zo'n kind ook aan met alle gevolgen van dien op termijn. Misschien kun je ook wel supervisie krijgen zoals je het noemt via relatietherapie? Ik heb daar geen ervaring mee, maar ik kan me zo voorstellen dat dit ook kan helpen om harmonieus uit elkaar te gaan?
Je kunt ook in relatietherapie gaan om samen op een goede manier uit elkaar te gaan. Dat is niet ongebruikelijk dat kan heel nuttig zijn.
Maar dan moet dat wel de concrete hulpvraag aan de therapeut zijn. Dus niet eerst nog wat nepgesprekjes om de relatie "te redden", want dat gaat toch niet lukken.
Verder ben ik met de anderen eens dat jij zelf ook therapie nodig hebt om van je angsten af re komen. Dat kan best parallel aan de relatietherapie.
Schipperaar schreef op 15-02-2023 om 13:33:
Toevoeging: ik heb alweer een tijdje individuele therapie ja. Niet overtuigd van de competentie van de therapeute, dus daar moet ik ook al een switch maken.
Dat kan. Maar kijk je ook naar jezelf? Wat is jouw aandeel in dat zij geen competente indruk maakt?
Ik ken iemand die geen vorderingen maakt in de therapie omdat die persoon de oefeningen niet maakt, de confrontatie met zichzelf uit de weg blijft gaan. Dat zou ook bij jou aan de hand kunnen zijn misschien?
Schipperaar schreef op 15-02-2023 om 13:38:
[..]
Nee, zal hij even staan te juichen als ik hem in de steek laat! 😡
Was je van plan hem in de steek te laten dan? Nee toch?
Je kunt echt een betrokken en aanwezige vader blijven, alleen niet meer 100% van de tijd. Wel 50%.
Op jezelf gaan wonen is je zoon in de steek laten. Is dat zo? Hoe kom je daarbij?
Schipperaar schreef op 15-02-2023 om 13:38:
[..]
Nee, zal hij even staan te juichen als ik hem in de steek laat! 😡
Je laat hem niet in de steek. Je gaat scheiden van je vrouw, niet van je kind. In jullie situatie is het logisch dat jullie kind voor minimaal de helft van de tijd bij jou wonen. Verder kan je nog 1 keer per week samen eten als gezin en af en toe een uitje doen. Dat kan gewoon blijven bestaan.
