Relatie net ‘geopend’, maar durf ik wel?
Ik zal me even voorstellen, ik ben een man van eind veertig met al 11 jaar een relatie. We hebben een kind van 8.
Tot zover alles normaal. Maar ik ben nooit verliefd geweest op mijn vriendin, al heb ik haar altijd graag als maatje gehad. Ik tolereerde haar liefde, al voelde ik me altijd ongemakkelijk als ze te verliefd naar me keek. Desondanks hebben we veel gedeeld, in het begin ook in enige mate onze seksualiteit. Echt voltooid hebben we de daad slechts 1 keer, en prompt was ze zwanger.
Weer een groot dilemma, want ze wilde geen abortus en ik wilde haar ook niet met baby in de steek laten. Uiteindelijk is ons kind er toch gekomen, en ik heb me leren schikken in de vaderrol, die natuurlijk ook vaak leuk was.
Maar in de jaren die volgden liep de spanning wel eens op omdat ik nooit de liefde kon beantwoorden zoals mijn partner zich dat gewenst had. Ik begon ook steeds meer de intimiteit te missen met een vrouw, en sliep ook al sinds de geboorte van ons kind alleen, en zij met kind in bed.
Nadat de innerlijke kou en woestenij me teveel werd afgelopen jaar heb ik mezelf zover gekregen dat ik bespreekbaar maakte dat we beiden een ander zouden kunnen zoeken om lichamelijk plezier bij te vinden. Daarin hadden we onszelf feitelijk jaren in gijzeling gehouden: we hebben geen fysiek contact meer met elkaar maar mogen het ook niet elders zoeken. Een onhoudbare situatie. Althans voor mij; partner zweert voor haar kind te leven, en geen behoefte aan een man te hebben. Daarnaast heeft ze een veeleisende baan waarmee ze de afgelopen jaren ook de kostwinner was.
Nu het ijs dan eindelijk gebroken lijkt en ze me (hoewel met pijn) toestaat om buiten de deur te vrijen, staat de deur die zo lang dicht was opeens voor me open. Spannend, bevrijdend, maar ook best eng. Ga ik me niet toch schuldig voelen als ik straks met een ander in bed heb gelegen en misschien de hele dag aan die vrouw denk? Ik wil mijn taken als vader gewoon blijven vervullen, want ons kind heeft niet om deze toestand gevraagd en onze band begint net voelbaar sterker te worden.
Maar wat me al die jaren bij mijn vriendin heeft gehouden, is (behalve ons kind) dat ze oerbetrouwbaar is, een stabiele factor en een goede moeder.
Ik kán niet zonder liefde verder leven dus er móést iets veranderen, maar het idee dat ik met een ander lig te ******* terwijl zij hard aan het werk is, tja, dat wekt schuldgevoel op. En kan ik daarmee dealen, vraag ik mezelf nu af?
Er gebeuren veel goede dingen in mijn leven de laatste tijd, en de nieuwe vrijheid lijkt daar ook één van, maar ja…
Schipperaar schreef op 14-02-2023 om 13:19:
[..]
Ik denk dat wij dat ook zo zouden moeten kunnen, we zijn redelijk denkende mensen. Maar waren er bij jou ook kinderen in het spel?
En inderdaad, ik kan ook soms echt genieten van die ruimte hebben…zolang het geen eenzaamheid is waar ik niet uit kan. Ik ben geen monnik die zijn hele leven kan mediteren op een berg…
Twee kinderen, maar leeftijd 20+, thuiswonend maar zijn op mijn open aanbod bij partner blijven wonen. Ik ben in de buurt gaan wonen en ze kwamen beiden apart van elkaar tenminste 1x eten en 1x eten en slapen, ik zag ze dus regelmatig. Het was wel enorm wrang dat de veroorzaker van het leed 5 jaar meer tijd met de kinderen kreeg en die amper benutte.
Gaan gesprek met je vrouw en dan niet meteen ik wil weg, maar eerder open zijn dat je niet gelukkig bent en dat er een reële kansas dat dat betekent dat jullie gezin in een andere vorm verder zal gaan. Dat het je verdriet doet en je een oplossing wilt zoeken die minst schadelijk is voor jullie alledrie.
En dat houdt niet in dat je gevangen zit of nooit kunt scheiden, maar wel dat je je partner eerlijk vertelt hoe het ervoor staat en dat je niemand wilt beschadigen.
Het niet vertellen van mijn partner aan mij dat er nooit van me gehouden was beschadigde meer. Ik voelde nl wel dat er niet van me gehouden werd, maar ik kreeg nooit eerlijk antwoord.
Ik had geen keus en was aan het vechten als Don Quichotte, totaal kansloos. Ik denk dat je vrouw die optie verdient; dat ze de keuze heeft om bv jou te verlaten of om met andere opties te komen.
En mocht je besluiten om weg te gaan, zorg dat je na-huwelijk vreedzaam verloopt, met respect, ga nooit in op hartelijkheid en laat je niet verleiden tot ruzie.
Ik heb op m'n tenen om partner heen gedansd bij wijze van, en dat heben de kinderen erg gewaardeerd en dat viel zelfs hun vrienden op, hoe respectvol en menselijk we daar mee omgingen.
Schipperaar schreef op 14-02-2023 om 13:15:
[..]
Op 5 minuten loopafstand….en vanwege de baan van mijn vriendin kan ik niet even een paar dagen mijn zoon niet naar school brengen. Ik kan hooguit in mijn studio slapen en dan overdag doen wat er gedaan moet worden. Dat geeft mij iets meer lucht maar vrouw en kind meer last. Daarom vraag ik me af of dat ‘verkassen’ en op mezelf zijn zoveel gaat uithalen eigenlijk…wat zou me dat moeten brengen? In januari zat ik ook een week in de studio met corona. En vóór dit hele verhaal zat ik er 13 jaar alleen.
En ik zie sex of een andere vrouw nu überhaupt niet als oplossing. Dat geeft alleen maar heel veel ruis terwijl ik nu helderheid moet hebben. Maar als ik eenmaal vrij ben ga ik daar ook zéker mee experimenteren. Niet nu. Eerst aan de slag met ‘hoe nu verder’. Maar in mijn goede momenten mag ik er graag aan denken. 50 jaar en voor het eerst een sexleven 😮
Vetgedrukte, dat zal best, maar ik denk dat je toch zou moeten proberen dit wat meer los te laten. Klinkt makkelijker gezegd dan gedaan, maar je houdt jezelf nogal ‘gevangen’ als je enkel voor haar problemen kiest. Dan zou je, en anderen in dezelfde situatie, dus nooit voor zichzelf kunnen kiezen en als een soort van verplichting bij die ander moeten blijven. Daar wordt niemand uiteindelijk gelukkiger van natuurlijk.
Als jij ooit besluit uit deze relatie te stappen zal ook zij zich flexibeler moeten opstellen en oplossingen moeten zoeken vwb opvang/wegbrengen/halen zoon icm haar werk. Hiermee dealen zoveel mensen na een scheiding en is altijd wel op te lossen als de noodzaak daar is. Waarom zou zij nu al oplossingen zoeken als jij dit volledig als verantwoordelijkheid neemt? Dat zal nl ook 1 vd redenen zijn dat ze groen licht heeft gegeven om intimiteit buiten de relatie te zoeken, zodat er voor haar niets hoeft te veranderen. Zie je dit zelf ook?
Jij zult je grenzen moeten gaan bepalen en zodra jij deze voor jezelf helder hebt, dan gaan jullie samen om de tafel en zoeken naar een oplossing vwb de invulling co-ouderschap van jullie zoon. Nogmaals, deze situatie is niet enkel jouw probleem, maar die van jullie samen. Probeer hier dan ook SAMEN een oplossing in te vinden die jullie BEIDEN gelukkiger maakt.
Vwb je angst voor eenzaamheid: een leuke hobby of sport zoeken zou een mooie 1e stap zijn, want uiteindelijk zul je dit zelf moeten doen. Zo te lezen gaat het nu ook beter vwb werk en collega’s, ook daaruit zouden mooie vriendschappen kunnen ontstaan. Onverwachts even borrelen na het werk bijv. of een collega uitnodigen een hapje te komen eten, ik noem maar wat.
Ik ben al 20 jaar single en heb me in al deze 20 jaar nog nooit eenzaam gevoeld, zo ontzettend fijn. Als ik was blijven ‘hangen’ in die relatie van destijds, was ik zeer ongelukkig geworden en had ik die partner ook geen gelukkig kunnen geven. En weet je, niemand anders is verantwoordelijk voor het geluk van een ander, dat ben je altijd nog zelf! Het is enkel een AANvulling, geen INvulling.
Schipperaar, deze link voor jou https://open.spotify.com/episode/7C1oFf62vfVggd1lsinth6
In deze podcast van Berthold (omdenken) stelt Berthold verliefdheid ter discussie. Zijn gesprekspartner gaat ervan uit dat je een relatie zonder (begin-verliefdheid) niet klopt. Bij jou krijg ik ook dat idee. Pas op dat je geen waanbeeld achterna jaagt. Dat je niet verliefd bent geweest is geen reden om deze relatie als onwaar te bestempelen. Misschien heb je het gebruikt om afstand te creëren. Ik gun je een sex-leven met je maatje. Misschien heb je het al in handen, jij alleen kan die vraag beantwoorden.
Kersje schreef op 14-02-2023 om 14:36:
[..]
Vetgedrukte, dat zal best, maar ik denk dat je toch zou moeten proberen dit wat meer los te laten. Klinkt makkelijker gezegd dan gedaan, maar je houdt jezelf nogal ‘gevangen’ als je enkel voor haar problemen kiest. Dan zou je, en anderen in dezelfde situatie, dus nooit voor zichzelf kunnen kiezen en als een soort van verplichting bij die ander moeten blijven. Daar wordt niemand uiteindelijk gelukkiger van natuurlijk.
Als jij ooit besluit uit deze relatie te stappen zal ook zij zich flexibeler moeten opstellen en oplossingen moeten zoeken vwb opvang/wegbrengen/halen zoon icm haar werk. Hiermee dealen zoveel mensen na een scheiding en is altijd wel op te lossen als de noodzaak daar is. Waarom zou zij nu al oplossingen zoeken als jij dit volledig als verantwoordelijkheid neemt? Dat zal nl ook 1 vd redenen zijn dat ze groen licht heeft gegeven om intimiteit buiten de relatie te zoeken, zodat er voor haar niets hoeft te veranderen. Zie je dit zelf ook?
Jij zult je grenzen moeten gaan bepalen en zodra jij deze voor jezelf helder hebt, dan gaan jullie samen om de tafel en zoeken naar een oplossing vwb de invulling co-ouderschap van jullie zoon. Nogmaals, deze situatie is niet enkel jouw probleem, maar die van jullie samen. Probeer hier dan ook SAMEN een oplossing in te vinden die jullie BEIDEN gelukkiger maakt.
Vwb je angst voor eenzaamheid: een leuke hobby of sport zoeken zou een mooie 1e stap zijn, want uiteindelijk zul je dit zelf moeten doen. Zo te lezen gaat het nu ook beter vwb werk en collega’s, ook daaruit zouden mooie vriendschappen kunnen ontstaan. Onverwachts even borrelen na het werk bijv. of een collega uitnodigen een hapje te komen eten, ik noem maar wat.
Ik ben al 20 jaar single en heb me in al deze 20 jaar nog nooit eenzaam gevoeld, zo ontzettend fijn. Als ik was blijven ‘hangen’ in die relatie van destijds, was ik zeer ongelukkig geworden en had ik die partner ook geen gelukkig kunnen geven. En weet je, niemand anders is verantwoordelijk voor het geluk van een ander, dat ben je altijd nog zelf! Het is enkel een AANvulling, geen INvulling.
Ik vind dat eigenlijk wel een interessant stuk. Het feit dat zij hiermee ingestemd heeft, maar wel gigantisch verdrietig erover is (Zoals ik er van begrijp) verteld mij juist dat zij 1. ofwel niet dezelfde negatieve gevoelens bij hun relatie heeft of 2. bang is om man te verliezen.
Hoewel het niet de manier is, lijkt me dit juist een opening voor hun beide om te gaan zetten met relatietherapie en nu eens goed te praten over het hoe en wat.
Kijk, als hij nooit echt het idee heeft gehad bij haar: Hier wil ik oud mee worden, was het bij voorbaat een kansloze missie ben ik bang. Maar dan zou je denk ik wel zo eerlijk tegen jezelf en tegen je partner moeten zijn en zeggen: Joh, je bent echt mijn allerbeste vriend. Maar verder dan dat had het eigenlijk ook niet moeten gaan. Dat is wel gebeurd, maar ik trek dat niet langer op deze manier.
Bijtje82 schreef op 14-02-2023 om 14:04:
[..]
Ik ben ook vanwege die reden weggegaan. Had ik jaren eerder moeten doen.
Dat zie ik mezelf straks ook zeggen.
Schipperaar schreef op 14-02-2023 om 17:12:
[..]
Dat zie ik mezelf straks ook zeggen.
Dan hoop ik alleen dat jouw ex tegen die tijd meer begrip op kan brengen.
Max88 schreef op 14-02-2023 om 14:34:
[..]
Twee kinderen, maar leeftijd 20+, thuiswonend maar zijn op mijn open aanbod bij partner blijven wonen. Ik ben in de buurt gaan wonen en ze kwamen beiden apart van elkaar tenminste 1x eten en 1x eten en slapen, ik zag ze dus regelmatig. Het was wel enorm wrang dat de veroorzaker van het leed 5 jaar meer tijd met de kinderen kreeg en die amper benutte.
Gaan gesprek met je vrouw en dan niet meteen ik wil weg, maar eerder open zijn dat je niet gelukkig bent en dat er een reële kansas dat dat betekent dat jullie gezin in een andere vorm verder zal gaan. Dat het je verdriet doet en je een oplossing wilt zoeken die minst schadelijk is voor jullie alledrie.
En dat houdt niet in dat je gevangen zit of nooit kunt scheiden, maar wel dat je je partner eerlijk vertelt hoe het ervoor staat en dat je niemand wilt beschadigen.
Het niet vertellen van mijn partner aan mij dat er nooit van me gehouden was beschadigde meer. Ik voelde nl wel dat er niet van me gehouden werd, maar ik kreeg nooit eerlijk antwoord.
Ik had geen keus en was aan het vechten als Don Quichotte, totaal kansloos. Ik denk dat je vrouw die optie verdient; dat ze de keuze heeft om bv jou te verlaten of om met andere opties te komen.
En mocht je besluiten om weg te gaan, zorg dat je na-huwelijk vreedzaam verloopt, met respect, ga nooit in op hartelijkheid en laat je niet verleiden tot ruzie.
Ik heb op m'n tenen om partner heen gedansd bij wijze van, en dat heben de kinderen erg gewaardeerd en dat viel zelfs hun vrienden op, hoe respectvol en menselijk we daar mee omgingen.
Niet om jouw leed te bagatelliseren, maar 20+ lijkt me
voor een scheidig wel een minder moeilijke leeftijd dan net 8.
Je tips vind ik absoluut goed.
Ik ben dan in dit geval degene die in al die tijd niet één keer ‘ik hou van je’ gezegd heeft. Omdat ik het niet voelde. Ze heeft heel vaak gehengeld naar wat ik wél voelde, me met haar ogen als röntgenstralen gescand hoe mijn pet stond, maar ik heb het altijd ontweken, heb het te confronterend gevonden om botweg te zeggen: ‘ik hou niet van je’. Die pijn wilde ik haar niet aandoen. En ik vond haar toch ook sympathiek en aardig? Intussen weet ze best dat ik geen liefde voel en zegt ze zelf ook dat we feitelijk niks meer hebben en zonder zoon allang uit elkaar gegaan zouden zijn. Maar bij het idee dat ik met een andere vrouw ga vrijen wordt ze evengoed emotioneel.
Over de dikgedrukte stukjes:
- Van mij had ze me best mogen verlaten als ik eerlijk ben. Maar ze is ook hondstrouw aan iedereen in haar leven die iets betekend heeft. Veel mensen die ze nu nog opzoekt kent ze al uit haar jeugd of studietijd. Met haar al lang en breed getrouwde ex staat ze ook altijd nog op goede platonische voet.
- Wat bedoel je met ‘ga nooit in op hartelijkheid’? Die snap ik niet.
Kersje schreef op 14-02-2023 om 14:36:
[..]
Vetgedrukte, dat zal best, maar ik denk dat je toch zou moeten proberen dit wat meer los te laten. Klinkt makkelijker gezegd dan gedaan, maar je houdt jezelf nogal ‘gevangen’ als je enkel voor haar problemen kiest. Dan zou je, en anderen in dezelfde situatie, dus nooit voor zichzelf kunnen kiezen en als een soort van verplichting bij die ander moeten blijven. Daar wordt niemand uiteindelijk gelukkiger van natuurlijk.
Als jij ooit besluit uit deze relatie te stappen zal ook zij zich flexibeler moeten opstellen en oplossingen moeten zoeken vwb opvang/wegbrengen/halen zoon icm haar werk. Hiermee dealen zoveel mensen na een scheiding en is altijd wel op te lossen als de noodzaak daar is. Waarom zou zij nu al oplossingen zoeken als jij dit volledig als verantwoordelijkheid neemt? Dat zal nl ook 1 vd redenen zijn dat ze groen licht heeft gegeven om intimiteit buiten de relatie te zoeken, zodat er voor haar niets hoeft te veranderen. Zie je dit zelf ook?
Jij zult je grenzen moeten gaan bepalen en zodra jij deze voor jezelf helder hebt, dan gaan jullie samen om de tafel en zoeken naar een oplossing vwb de invulling co-ouderschap van jullie zoon. Nogmaals, deze situatie is niet enkel jouw probleem, maar die van jullie samen. Probeer hier dan ook SAMEN een oplossing in te vinden die jullie BEIDEN gelukkiger maakt.
Vwb je angst voor eenzaamheid: een leuke hobby of sport zoeken zou een mooie 1e stap zijn, want uiteindelijk zul je dit zelf moeten doen. Zo te lezen gaat het nu ook beter vwb werk en collega’s, ook daaruit zouden mooie vriendschappen kunnen ontstaan. Onverwachts even borrelen na het werk bijv. of een collega uitnodigen een hapje te komen eten, ik noem maar wat.
Ik ben al 20 jaar single en heb me in al deze 20 jaar nog nooit eenzaam gevoeld, zo ontzettend fijn. Als ik was blijven ‘hangen’ in die relatie van destijds, was ik zeer ongelukkig geworden en had ik die partner ook geen gelukkig kunnen geven. En weet je, niemand anders is verantwoordelijk voor het geluk van een ander, dat ben je altijd nog zelf! Het is enkel een AANvulling, geen INvulling.
Nog los van dat ik het gauw voel als verlating van mijn zoon om de opvang meer aan derden over te laten, het zal inderdaad praktisch moeten lukken als het zover is. Zolang ik op 5 min. afstand woon kan (en wil) ik me niet onttrekken aan teveel dingen die ik voor hem kan doen. Mijn vriendin staat er tot nu toe ook op dat ik die verantwoordelijkheden neem. Ze lijkt mij wat dat betreft zelfs liever groen licht te geven voor discreet buiten de deur rommelen dan dat ik wegloop voor hem. Haar zoon is haar alles, ze leeft voor hem en ze wil koste wat kost dat hij gelukkig is en op zijn plek terecht komt. In dat plaatje past geen vader die wegloopt van zijn gezin. Dat hij iets traumatisch oploopt wil ik ook echt niet, maar het legt dus wel behoorlijke druk op me. ‘Wees geen egoïst maar stel zijn geluk boven alles’. Intussen heeft zij haar zoon in mijn optiek zo verwend dat hij geregeld prinsjesgedrag vertoont…maar dat is een ander hoofdstuk.
Bijtje82 schreef op 14-02-2023 om 17:20:
[..]
Dan hoop ik alleen dat jouw ex tegen die tijd meer begrip op kan brengen.
Hoe bedoel je dat? Daar heb ik hoe dan ook weinig invloed op…
Schipperaar schreef op 14-02-2023 om 17:42:
[..]
Niet om jouw leed te bagatelliseren, maar 20+ lijkt me
voor een scheidig wel een minder moeilijke leeftijd dan net 8.
Je tips vind ik absoluut goed.Ik ben dan in dit geval degene die in al die tijd niet één keer ‘ik hou van je’ gezegd heeft. Omdat ik het niet voelde. Ze heeft heel vaak gehengeld naar wat ik wél voelde, me met haar ogen als röntgenstralen gescand hoe mijn pet stond, maar ik heb het altijd ontweken, heb het te confronterend gevonden om botweg te zeggen: ‘ik hou niet van je’. Die pijn wilde ik haar niet aandoen. En ik vond haar toch ook sympathiek en aardig? Intussen weet ze best dat ik geen liefde voel en zegt ze zelf ook dat we feitelijk niks meer hebben en zonder zoon allang uit elkaar gegaan zouden zijn. Maar bij het idee dat ik met een andere vrouw ga vrijen wordt ze evengoed emotioneel.
Over de dikgedrukte stukjes:
- Van mij had ze me best mogen verlaten als ik eerlijk ben. Maar ze is ook hondstrouw aan iedereen in haar leven die iets betekend heeft. Veel mensen die ze nu nog opzoekt kent ze al uit haar jeugd of studietijd. Met haar al lang en breed getrouwde ex staat ze ook altijd nog op goede platonische voet.
- Wat bedoel je met ‘ga nooit in op hartelijkheid’? Die snap ik niet.
Hatelijkheid, mijn autocorrect maakte er het tegenovergestelde van. Daarna gestoord een telefoontje en toen kon ik het niet meer verbeteren, ik zag al meer fouten helaas🙂
Een kennis van mij zei: ga vóórdat je gaat haten en hekelen. Dat heb ik onthouden en gedaan.
Je vergist je denk ik in de leeftijd met hoe erg dat wel of niet is. Ik denk dat er geen leeftijd is die het makkelijk maakt. Ja ze hebben een gezinsleven gehad, maar nee het was langdurig niet liefdevol. Jong volwassenen hebben hele duidelijke meningen en zijn niet bang om je daarmee om de oren te slaan. Alles wat je al zolang hebt gehad wordt onder je vandaan geslagen. Je bent op een leeftijd dat je de reden van scheiden goed snapt en daar ook iets van vindt. Jonge kinderen zijn vaak veel flexibeler en weten daarna niet beter. Jongvolwassenen kun je kwijtraken door hun eigen keus, jonge kinderen vaak hooguit door tegenhouden van de andere ouder.
Ik raad je aan om schadebeperkend te zijn en dus eerlijk. Blijf praten en zoeken naar wat mogelijk is, ook als je besluit zelf verder te gaan.
Labyrinth schreef op 14-02-2023 om 14:56:
Schipperaar, deze link voor jou https://open.spotify.com/episode/7C1oFf62vfVggd1lsinth6
In deze podcast van Berthold (omdenken) stelt Berthold verliefdheid ter discussie. Zijn gesprekspartner gaat ervan uit dat je een relatie zonder (begin-verliefdheid) niet klopt. Bij jou krijg ik ook dat idee. Pas op dat je geen waanbeeld achterna jaagt. Dat je niet verliefd bent geweest is geen reden om deze relatie als onwaar te bestempelen. Misschien heb je het gebruikt om afstand te creëren. Ik gun je een sex-leven met je maatje. Misschien heb je het al in handen, jij alleen kan die vraag beantwoorden.
Ik heb het begin beluisterd, interessant (hoewel ik het wel heel snel en popi vind klinken, ik heb later tijd voor de rest). Maar na 11 jaar met mijn vriendin zonder gevoeld te hebben ‘ik hou van je’ lijkt me een sexleven met haar ondenkbaar. Ver weg in mij kan ik echter nog steeds denken ‘hou ik eigenlijk toch wel van haar maar moet ik eerst iets van oude pijn verwerken om dat daarná pas te kunnen voelen?’. Zit er nog een diepere laag ónder dat niet-voelen? Zulke gedachten maken dat ik keer op keer maar blijf hangen in wat we hebben, want misschien ligt het toch aan mij. En kan ik nooit weerwoord bieden als ze weer eens zegt dat ik haar meer zou moeten waarderen.
En zo kom ik er nooit uit. Niet zonder therapie tenminste…….🙁
Max88 schreef op 14-02-2023 om 18:09:
[..]
Hatelijkheid, mijn autocorrect maakte er het tegenovergestelde van. Daarna gestoord een telefoontje en toen kon ik het niet meer verbeteren, ik zag al meer fouten helaas🙂
Een kennis van mij zei: ga vóórdat je gaat haten en hekelen. Dat heb ik onthouden en gedaan.
Je vergist je denk ik in de leeftijd met hoe erg dat wel of niet is. Ik denk dat er geen leeftijd is die het makkelijk maakt. Ja ze hebben een gezinsleven gehad, maar nee het was langdurig niet liefdevol. Jong volwassenen hebben hele duidelijke meningen en zijn niet bang om je daarmee om de oren te slaan. Alles wat je al zolang hebt gehad wordt onder je vandaan geslagen. Je bent op een leeftijd dat je de reden van scheiden goed snapt en daar ook iets van vindt. Jonge kinderen zijn vaak veel flexibeler en weten daarna niet beter. Jongvolwassenen kun je kwijtraken door hun eigen keus, jonge kinderen vaak hooguit door tegenhouden van de andere ouder.
Ik raad je aan om schadebeperkend te zijn en dus eerlijk. Blijf praten en zoeken naar wat mogelijk is, ook als je besluit zelf verder te gaan.
Snap ik helemaal!
Ik ben nu van plan om te zeggen dat die ‘clausule van buiten de deur vrijen’ eigenlijk geen enkele oplossing is dus dat ik dat niet ga doen. Maar dat ik wel echt graag met haar een relatietherapeut wil zoeken, met wie we dan ook ieder afzonderlijk - en daarna samen - kunnen praten. Ze zal waarschijnlijk eerst zuchten dat ik nu wéér therapie voorstel, of dat ik gewoon met háár moet praten, en de handen uit de mouwen en vechten voor ons gezin. Maar ik denk dat we nu écht helderheid over onze toekomst moeten krijgen, en dat we daar echt hulp bij mogen vragen. Mede in het belang van ons kind. En zelfs nu ze altijd maar heel moe is van haar werk (want dat verdwijnt voorlopig niet….).
Het gaat gewoon niet werken als ik de enige ben die dit in therapie bespreekt. Dan kom ik thuis en heeft ze geen idee waar ik het over gehad heb. Dan is het ‘ja, die therapeut van jou’. En al wil ze het misschien niet weten, maar ik ben niet de enige met een probleem…samen oplossen is wat ik wil. Ook al wordt het misschien niet makkelijk.
Schipperaar schreef op 14-02-2023 om 17:56:
[..]
Hoe bedoel je dat? Daar heb ik hoe dan ook weinig invloed op…
Ik heb mijn ex ook geprobeerd uit te leggen waarom ik niet verder wilde, maar tot op de dag van vandaag begrijpt hij het niet en stelt nog altijd dezelfde vragen. We zijn inmiddels 2 jaar verder en ik ontvang nog steeds lange appjes met verwijten. Dat IK niets heb geprobeerd en dat IK opgegeven heb. Kortom alles is mijn fout..
Kan het blijven uitleggen, maar hij wil er gewoon niet aan dat iets soms gewoon klaar kan zijn. Dat je niet eeuwig als broer en zus kunt leven en jezelf kunt wegcijferen. Maar we hadden het toch goed zo...
Maar het goed hebben is niet goed genoeg als er verder weinig meer is.
Maar... wat zou je vrouw of vriendin aan zichzelf kunnen veranderen zodat je haar wel aantrekkelijk vind?
Kan me niet voorstellen dat je dat nooit gevonden hebt, anders snap ik echt niet waarom je het zo lang met iemand kunt uithouden.
Je kunt geen 11 jaar relatie uit meelij hebben toch?
Dan ben je na een week toch al wel klaar?
Schipperaar schreef op 14-02-2023 om 18:24:
[..]
Snap ik helemaal!
Ik ben nu van plan om te zeggen dat die ‘clausule van buiten de deur vrijen’ eigenlijk geen enkele oplossing is dus dat ik dat niet ga doen. Maar dat ik wel echt graag met haar een relatietherapeut wil zoeken, met wie we dan ook ieder afzonderlijk - en daarna samen - kunnen praten. Ze zal waarschijnlijk eerst zuchten dat ik nu wéér therapie voorstel, of dat ik gewoon met háár moet praten, en de handen uit de mouwen en vechten voor ons gezin. Maar ik denk dat we nu écht helderheid over onze toekomst moeten krijgen, en dat we daar echt hulp bij mogen vragen. Mede in het belang van ons kind. En zelfs nu ze altijd maar heel moe is van haar werk (want dat verdwijnt voorlopig niet….).
Het gaat gewoon niet werken als ik de enige ben die dit in therapie bespreekt. Dan kom ik thuis en heeft ze geen idee waar ik het over gehad heb. Dan is het ‘ja, die therapeut van jou’. En al wil ze het misschien niet weten, maar ik ben niet de enige met een probleem…samen oplossen is wat ik wil. Ook al wordt het misschien niet makkelijk.
Ik denk dat je nú op de goede weg bent, welke uitkomst het ook wordt. Je hebt altijd keuzes en de toekomst ligt open. Hopelijk geeft je dat voor nu wat lucht, zodat je samen en apart naar therapie kunt om zo te ontrafelen en duidelijk te krijgen waar jullie stappen liggen.
