Relatie net ‘geopend’, maar durf ik wel?
Ik zal me even voorstellen, ik ben een man van eind veertig met al 11 jaar een relatie. We hebben een kind van 8.
Tot zover alles normaal. Maar ik ben nooit verliefd geweest op mijn vriendin, al heb ik haar altijd graag als maatje gehad. Ik tolereerde haar liefde, al voelde ik me altijd ongemakkelijk als ze te verliefd naar me keek. Desondanks hebben we veel gedeeld, in het begin ook in enige mate onze seksualiteit. Echt voltooid hebben we de daad slechts 1 keer, en prompt was ze zwanger.
Weer een groot dilemma, want ze wilde geen abortus en ik wilde haar ook niet met baby in de steek laten. Uiteindelijk is ons kind er toch gekomen, en ik heb me leren schikken in de vaderrol, die natuurlijk ook vaak leuk was.
Maar in de jaren die volgden liep de spanning wel eens op omdat ik nooit de liefde kon beantwoorden zoals mijn partner zich dat gewenst had. Ik begon ook steeds meer de intimiteit te missen met een vrouw, en sliep ook al sinds de geboorte van ons kind alleen, en zij met kind in bed.
Nadat de innerlijke kou en woestenij me teveel werd afgelopen jaar heb ik mezelf zover gekregen dat ik bespreekbaar maakte dat we beiden een ander zouden kunnen zoeken om lichamelijk plezier bij te vinden. Daarin hadden we onszelf feitelijk jaren in gijzeling gehouden: we hebben geen fysiek contact meer met elkaar maar mogen het ook niet elders zoeken. Een onhoudbare situatie. Althans voor mij; partner zweert voor haar kind te leven, en geen behoefte aan een man te hebben. Daarnaast heeft ze een veeleisende baan waarmee ze de afgelopen jaren ook de kostwinner was.
Nu het ijs dan eindelijk gebroken lijkt en ze me (hoewel met pijn) toestaat om buiten de deur te vrijen, staat de deur die zo lang dicht was opeens voor me open. Spannend, bevrijdend, maar ook best eng. Ga ik me niet toch schuldig voelen als ik straks met een ander in bed heb gelegen en misschien de hele dag aan die vrouw denk? Ik wil mijn taken als vader gewoon blijven vervullen, want ons kind heeft niet om deze toestand gevraagd en onze band begint net voelbaar sterker te worden.
Maar wat me al die jaren bij mijn vriendin heeft gehouden, is (behalve ons kind) dat ze oerbetrouwbaar is, een stabiele factor en een goede moeder.
Ik kán niet zonder liefde verder leven dus er móést iets veranderen, maar het idee dat ik met een ander lig te ******* terwijl zij hard aan het werk is, tja, dat wekt schuldgevoel op. En kan ik daarmee dealen, vraag ik mezelf nu af?
Er gebeuren veel goede dingen in mijn leven de laatste tijd, en de nieuwe vrijheid lijkt daar ook één van, maar ja…
Schipperaar schreef op 12-02-2023 om 15:56:
[..]
Ik twijfel over veel dingen, maar heb vooral een hekel aan conflicten. Door confrontaties te mijden krijg ik juist conflicten, maar dan vaak in mezelf. Net als dat ik er achter ben dat er geen relaties bestaan zonder risico op (heftige) pijn. En relaties mijden brengt weer de pijn van de eenzaamheid. En die pijn ken ik helaas al te goed. Dan is het - in elk geval - hebben van een maatje en een kind soms een verzachting. Maar meestal niet voor lang.
Heb vanochtend mijn date afgezegd, die not amused was. Nu voel ik me weer leeg en naar. Zo maar even de stad in. ☹️
Je kunt jezelf niet vullen met oppervlakkige leegte( want dat is gebakken lucht/dit soort oplossingen) als je op die manier surrogaat oplossingen zoekt.
Er zit een groot deel in jezelf, waarom je bent wie je bent, doet wat je doet en wegvlucht van waar je angsten en onzekerheden zitten. Je zult met of zonder hulp je verantwoordelijkheid moeten nemen voor gemaakte keuzes.
Als de keuzes niet brengen wat je nodig hebt, zul je oplossingsgericht actie moeten ondernemen. Elke keuze brengt voordelen én nadelen met zich mee. Daar moet je mee omgaan.
Persoonlijk heb ik liever iemand die íets doet en dan een fout maakt ( dat gaat niet over seks met een ander, maar in de poging te fixen of te beëindigen), maar het tenminste probeert, dan iemand die zegt: ik wil geen conflict dus doe ik naar niets, of ik zoek het buiten mezelf/-de relatie.
Van dat gedrag krijg je idd juist conflicten. En echt niet alleen voor jezelf wat jij denkt, het is eveneens vreselijk irritant voor de ander.
Ik denk dat je het eerst en vooral in jezelf moet zoeken, eerlijk zijn, geen excuses of uitvluchten meer verzinnen, maar actief met jezelf aan de slag met iemand die niet je ziel zalft, maar je een spiegel voorhoudt en je helpt om het juiste te doen.
Daarna kun je naar je huidige situatie kijken en een beslissing nemen. Maar je hebt niet het recht je vrouw ongelukkig te maken door een oplossing te zoeken die jou veiligheid en plezier geeft en volledig aan haar voorbij gaat.
Net in de stad had ik geen bekenden moeten tegenkomen, dan was ik midden op straat in huilen uitgebarsten.
En dat terwijl het eigenlijk heel goed met me ging voordat ik mijn twijfels hier uitte. Nee, niet jullie schuld (…).
Het zit me verrotte hoog allemaal, hoe dan ook. Had ik me toch nog beter gevoeld als ik wél met die dame was gaan daten?! Ik gokte van niet, maar voel me nu verschrikkelijk.
Max88 schreef op 12-02-2023 om 16:26:
[..]
Je kunt jezelf niet vullen met oppervlakkige leegte( want dat is gebakken lucht/dit soort oplossingen) als je op die manier surrogaat oplossingen zoekt.
Er zit een groot deel in jezelf, waarom je bent wie je bent, doet wat je doet en wegvlucht van waar je angsten en onzekerheden zitten. Je zult met of zonder hulp je verantwoordelijkheid moeten nemen voor gemaakte keuzes.
Als de keuzes niet brengen wat je nodig hebt, zul je oplossingsgericht actie moeten ondernemen. Elke keuze brengt voordelen én nadelen met zich mee. Daar moet je mee omgaan.
Persoonlijk heb ik liever iemand die íets doet en dan een fout maakt ( dat gaat niet over seks met een ander, maar in de poging te fixen of te beëindigen), maar het tenminste probeert, dan iemand die zegt: ik wil geen conflict dus doe ik naar niets, of ik zoek het buiten mezelf/-de relatie.
Van dat gedrag krijg je idd juist conflicten. En echt niet alleen voor jezelf wat jij denkt, het is eveneens vreselijk irritant voor de ander.
Ik denk dat je het eerst en vooral in jezelf moet zoeken, eerlijk zijn, geen excuses of uitvluchten meer verzinnen, maar actief met jezelf aan de slag met iemand die niet je ziel zalft, maar je een spiegel voorhoudt en je helpt om het juiste te doen.
Daarna kun je naar je huidige situatie kijken en een beslissing nemen. Maar je hebt niet het recht je vrouw ongelukkig te maken door een oplossing te zoeken die jou veiligheid en plezier geeft en volledig aan haar voorbij gaat.
Je hebt meer dan een punt, Max88.
En hoe verder ik doorga met aanmodderen en geen harde keuzes maken, hoe moeilijker alles uiteindelijk wordt.
Schipperaar schreef op 12-02-2023 om 16:48:
Net in de stad had ik geen bekenden moeten tegenkomen, dan was ik midden op straat in huilen uitgebarsten.
En dat terwijl het eigenlijk heel goed met me ging voordat ik mijn twijfels hier uitte. Nee, niet jullie schuld (…).
Het zit me verrotte hoog allemaal, hoe dan ook. Had ik me toch nog beter gevoeld als ik wél met die dame was gaan daten?! Ik gokte van niet, maar voel me nu verschrikkelijk.
Maar dat mag. Verschrikkelijk voelen is niet het einde van de wereld. Het geeft menselijkheid weer, dat je gevoel hebt, geen uitweg ziet ( hoeft ook niet direct) en dat je de eer aan jezelf hield. Als je eerlijk bent naar jezelf en je vrouw dan moet er ergens een opening naar kans op beter zitten. Of dat nu blijven is of goed uit elkaar. Maar ik denk dat jij eerst door de wasstraat der emoties moet en orde op zaken stellen met jezelf.
Voordat je hier postte had je die spiegel nog niet in je gezicht gehad en kon je zaken voor jezelf verdraaien of vergoelijken. Je twijfelde zelf al, anders had je niet gepost, dus ik denk dat je de antwoorden wel weet.
Ik hoop dat dit iets in gang zet, hoe vervelend en lastig je sommigen ook vindt hier en dat je jezelf terugvindt in de persoon die je wilt zijn. Ik denk nl niet dat je bent hoe je jezelf neerzette of overkomt.
Max88 schreef op 12-02-2023 om 17:02:
[..]
Maar dat mag. Verschrikkelijk voelen is niet het einde van de wereld. Het geeft menselijkheid weer, dat je gevoel hebt, geen uitweg ziet ( hoeft ook niet direct) en dat je de eer aan jezelf hield. Als je eerlijk bent naar jezelf en je vrouw dan moet er ergens een opening naar kans op beter zitten. Of dat nu blijven is of goed uit elkaar. Maar ik denk dat jij eerst door de wasstraat der emoties moet en orde op zaken stellen met jezelf.
Voordat je hier postte had je die spiegel nog niet in je gezicht gehad en kon je zaken voor jezelf verdraaien of vergoelijken. Je twijfelde zelf al, anders had je niet gepost, dus ik denk dat je de antwoorden wel weet.
Ik hoop dat dit iets in gang zet, hoe vervelend en lastig je sommigen ook vindt hier en dat je jezelf terugvindt in de persoon die je wilt zijn. Ik denk nl niet dat je bent hoe je jezelf neerzette of overkomt.
Ik was in de afgelopen maanden al enigszins in die storm terechtgekomen en heb ook al ervaren hoe je sterk uit een diep dal kunt komen. Als dit dus weer even een dal is (en de emoties liggen al dichter aan de oppervlakte) moet er dus ook weer een piek komen. En je ziet het goed dat er achter die pijn een heel andere man zit.
‘Wasstraat der emoties’, mooie en ware term trouwens👍
Omdat het maar heen en weer blijft gaan in mijn hoofd en in mijn lijf, merk ik nog eens extra hoe moeilijk het is om keuzes te maken als je je elke dag weer anders voelt. ‘Luister naar je gevoel’….OK, naar welke van de 85 gevoelens? Welke heeft gelijk?!
Wat mijn vriendin betreft heb ik dus ook steeds weer momenten van twijfel gehad. Wat me toch steeds weer deed besluiten om nog even verder te gaan, is omdat we het basically best gezellig kunnen hebben tussen alle onbegrip en verschillen door. En als het dan weer eens gezellig is, grapjes over en weer, en onze zoon doet het goed….hoe onlogisch voelt het dan om weg te gaan.
Tegelijk gaat die gezelligheid en verstandhouding tot een bepaald punt, en daarboven gaat het niet meer. Heb ik mijn leven niet weggegeven aan ‘een’ aardig iemand met wie het gezellig kan zijn? Daar was ik toen ik haar leerde kennen weliswaar erg blij mee, want ik was veel te lang doodeenzaam geweest en had nul echte vrienden (en nog steeds heb ik verder geen diepergravende vriendschappen).
Dus het contact met haar was best een cadeautje. Maar ik had géén relatie en een kind met haar moeten krijgen. Vooral door de komst van ons kind ben ik een levenslange verbintenis aangegaan met een vrouw die voor mij altijd al een fijne maat was. Maar al het andere is achteraf geforceerd geweest, en geeft me nu een gevoel van verplichting. Vaak gezellig maar óók een blok aan mijn been. Verbintenis verbreken en co-ouderschap, zoals velen van jullie zeggen, zou het gezondste zijn wat ik nu nog kan kiezen. ‘Maar waarom weggaan als we het best gezellig kunnen hebben?’ Omdat het nooit meer gaat worden dan dat, moet misschien het antwoord zijn. En sex met een andere vrouw zou me nog steeds niet overtuigder maken dat ik bij mijn vriendin hoor.
Dit is een uit de hand gelopen kameraadschap. En ik heb het laten gebeuren omdat het het beste was dat me in jaren was overkomen.
Sorry als ik mezelf hiermee herhaal, maar ik moet soms ook van me afschrijven…om eindelijk eens te voelen wat ik wil.
Ik geloof dat ik geholpen zou zijn met ervaringen van anderen die uit een relatie zijn gestapt die ook ‘best gezellig’ kon zijn. ❗️Want dat lijkt mijn valkuil: alles blijven doen wat ‘best OK’ is. Maar dan ook nooit verder komen.
(Wie wil er nou een ‘best OK’ leven?….)
Ik lees vooral eenzaamheid in je berichten. Als je bij haar weggaat, heb je nog steeds geen vrienden of een partner met wie de verbinding dieper gaat dan nu (enkel seks gaat je dat niet brengen). Wat let je om een hobby te zoeken, bij een vereniging te gaan voor contacten, misschien vrienden, met collega's iets te ondernemen, dat soort dingen?
Ik denk dat als je de leegte die je nu ervaart op gaat vullen met spannende seks met andere vrouwen, dat dat jou nog steeds niet gaat brengen wat je echt zoekt én dat het tussen jou en je vrouw in komt te staan.
Jullie verdienen allemaal beter dan wat je nu hebt, maar de vraag is hoe je dat gaat vormgeven en ontwikkelen.
Ja ik ben het eens met MamaE: veel beslissingen die nam of wilt nemen lijken gebaseerd op angst voor eventuele eenzaamheid. Ik begrijp dat goed, als enig kind van twee dysfunctionele ouders (een narcist en een autist, mét diagnose) ben ik later in mijn leven soms ook te lang blijven hangen uit angst voor eenzaamheid. Maar ik ben ook voor echtheid, puur leven naar wat ik voel dus dan ging de eenzaamheid toch maar weer aan. Van de 45 jaar dat ik nu volwassen ben, ben ik er zeker 30 alleen geweest. En het was soms zwaar, maar het valt ook weer mee, je leert steeds beter met jezelf leven.
Ik denk overigens niet dat het zoeken van contacten om je minder eenzaam te laten voelen je minder eenzaam maakt. Ik vind dat een gebrekkige oplossing: ten eerste werkt het niet: mensen maken contact uit gezamenlijke dingen, niet om de ander op te vangen. En ten tweede maakt het niet minder eenzaam: kijk waar het je nu gebracht heeft.
Ik zou dus eerder eens die (angst voor) eenzaamheid gaan adresseren. Door bijvoorbeeld bewust drie of vier dagen alleen in je studio te zijn.
Eens met MamaE en Lexus.
Eenzaamheid is vreselijk, maar eenzaamheid binnen een relatie voelt voor mij nog vele malen erger eigenlijk. Ooit, heel wat jaren geleden, zat ik ook in een relatie waarin ik me zo ontzettend alleen voelde, vreselijk voelde dat. En ook wij deden best leuke dingen samen, met zn 2 of met vrienden, maar dat maakte niet dat ik me minder alleen voelde.
Jouw gevoelens van het missen van seks en intimiteit zijn gewoon legitiem en heel menselijk, het is absoluut geen oplossing deze maar wéér te parkeren om deze relatie in stand te houden. Dan blijft het, net als in de afgelopen jaren, onderhuids sluimeren als een etterende wond.
Niet alleen jij hebt een probleem, maar jullie beiden hebben een probleem en zullen jullie dus samen naar een oplossing moeten zoeken wat voor beiden werkt. Dus niet doorgaan zoals jullie al jaren doen, maar daadwerkelijk iets veranderen waarmee jullie beiden kunnen leven.
Seks buiten de relatie zoeken is geen oplossing, enkel een momentopname die jou even een beter gevoel zal geven, maar ook erg leeg en oppervlakkig. Daar ga jij echt niet gelukkiger van worden en ik denk zij ook niet.
Zoals Lexus al schreef, zou ik ook eerst eens een poosje teruggaan naar je eigen studio. Ook dan ben je nog steeds vader en kun je dezelfde dingen blijven doen die je nu doet met je zoon. Hoe ver is deze studio vanaf jullie huidige woning (of heb ik hier overheen gelezen)?
Schipperaar schreef op 14-02-2023 om 09:42:
Omdat het maar heen en weer blijft gaan in mijn hoofd en in mijn lijf, merk ik nog eens extra hoe moeilijk het is om keuzes te maken als je je elke dag weer anders voelt. ‘Luister naar je gevoel’….OK, naar welke van de 85 gevoelens? Welke heeft gelijk?!
Wat mijn vriendin betreft heb ik dus ook steeds weer momenten van twijfel gehad. Wat me toch steeds weer deed besluiten om nog even verder te gaan, is omdat we het basically best gezellig kunnen hebben tussen alle onbegrip en verschillen door. En als het dan weer eens gezellig is, grapjes over en weer, en onze zoon doet het goed….hoe onlogisch voelt het dan om weg te gaan.
Tegelijk gaat die gezelligheid en verstandhouding tot een bepaald punt, en daarboven gaat het niet meer. Heb ik mijn leven niet weggegeven aan ‘een’ aardig iemand met wie het gezellig kan zijn? Daar was ik toen ik haar leerde kennen weliswaar erg blij mee, want ik was veel te lang doodeenzaam geweest en had nul echte vrienden (en nog steeds heb ik verder geen diepergravende vriendschappen).
Dus het contact met haar was best een cadeautje. Maar ik had géén relatie en een kind met haar moeten krijgen. Vooral door de komst van ons kind ben ik een levenslange verbintenis aangegaan met een vrouw die voor mij altijd al een fijne maat was. Maar al het andere is achteraf geforceerd geweest, en geeft me nu een gevoel van verplichting. Vaak gezellig maar óók een blok aan mijn been. Verbintenis verbreken en co-ouderschap, zoals velen van jullie zeggen, zou het gezondste zijn wat ik nu nog kan kiezen. ‘Maar waarom weggaan als we het best gezellig kunnen hebben?’ Omdat het nooit meer gaat worden dan dat, moet misschien het antwoord zijn. En sex met een andere vrouw zou me nog steeds niet overtuigder maken dat ik bij mijn vriendin hoor.
Dit is een uit de hand gelopen kameraadschap. En ik heb het laten gebeuren omdat het het beste was dat me in jaren was overkomen.
Sorry als ik mezelf hiermee herhaal, maar ik moet soms ook van me afschrijven…om eindelijk eens te voelen wat ik wil.Ik geloof dat ik geholpen zou zijn met ervaringen van anderen die uit een relatie zijn gestapt die ook ‘best gezellig’ kon zijn. ❗️Want dat lijkt mijn valkuil: alles blijven doen wat ‘best OK’ is. Maar dan ook nooit verder komen.
(Wie wil er nou een ‘best OK’ leven?….)
Je spreekt er met 1😊
Ik ben weggegaan, we hadden geen ruzie, nooit echt gehad.
Ik ben al 9 jaar alleen en dat is beter dan alleen met zn tweeën. Ben ik eenzaam, ja, soms wel, maar nog steeds beter dan dat het was.
Kersje schreef op 14-02-2023 om 12:34:
Eens met MamaE en Lexus.
Eenzaamheid is vreselijk, maar eenzaamheid binnen een relatie voelt voor mij nog vele malen erger eigenlijk. Ooit, heel wat jaren geleden, zat ik ook in een relatie waarin ik me zo ontzettend alleen voelde, vreselijk voelde dat. En ook wij deden best leuke dingen samen, met zn 2 of met vrienden, maar dat maakte niet dat ik me minder alleen voelde.
Jouw gevoelens van het missen van seks en intimiteit zijn gewoon legitiem en heel menselijk, het is absoluut geen oplossing deze maar wéér te parkeren om deze relatie in stand te houden. Dan blijft het, net als in de afgelopen jaren, onderhuids sluimeren als een etterende wond.
Niet alleen jij hebt een probleem, maar jullie beiden hebben een probleem en zullen jullie dus samen naar een oplossing moeten zoeken wat voor beiden werkt. Dus niet doorgaan zoals jullie al jaren doen, maar daadwerkelijk iets veranderen waarmee jullie beiden kunnen leven.
Seks buiten de relatie zoeken is geen oplossing, enkel een momentopname die jou even een beter gevoel zal geven, maar ook erg leeg en oppervlakkig. Daar ga jij echt niet gelukkiger van worden en ik denk zij ook niet.
Zoals Lexus al schreef, zou ik ook eerst eens een poosje teruggaan naar je eigen studio. Ook dan ben je nog steeds vader en kun je dezelfde dingen blijven doen die je nu doet met je zoon. Hoe ver is deze studio vanaf jullie huidige woning (of heb ik hier overheen gelezen)?
Op 5 minuten loopafstand….en vanwege de baan van mijn vriendin kan ik niet even een paar dagen mijn zoon niet naar school brengen. Ik kan hooguit in mijn studio slapen en dan overdag doen wat er gedaan moet worden. Dat geeft mij iets meer lucht maar vrouw en kind meer last. Daarom vraag ik me af of dat ‘verkassen’ en op mezelf zijn zoveel gaat uithalen eigenlijk…wat zou me dat moeten brengen? In januari zat ik ook een week in de studio met corona. En vóór dit hele verhaal zat ik er 13 jaar alleen.
En ik zie sex of een andere vrouw nu überhaupt niet als oplossing. Dat geeft alleen maar heel veel ruis terwijl ik nu helderheid moet hebben. Maar als ik eenmaal vrij ben ga ik daar ook zéker mee experimenteren. Niet nu. Eerst aan de slag met ‘hoe nu verder’. Maar in mijn goede momenten mag ik er graag aan denken. 50 jaar en voor het eerst een sexleven 😮
Max88 schreef op 14-02-2023 om 12:45:
[..]
Je spreekt er met 1😊
Ik ben weggegaan, we hadden geen ruzie, nooit echt gehad.
Ik ben al 9 jaar alleen en dat is beter dan alleen met zn tweeën. Ben ik eenzaam, ja, soms wel, maar nog steeds beter dan dat het was.
Ik denk dat wij dat ook zo zouden moeten kunnen, we zijn redelijk denkende mensen. Maar waren er bij jou ook kinderen in het spel?
En inderdaad, ik kan ook soms echt genieten van die ruimte hebben…zolang het geen eenzaamheid is waar ik niet uit kan. Ik ben geen monnik die zijn hele leven kan mediteren op een berg…
MamaE schreef op 14-02-2023 om 11:12:
Ik lees vooral eenzaamheid in je berichten. Als je bij haar weggaat, heb je nog steeds geen vrienden of een partner met wie de verbinding dieper gaat dan nu (enkel seks gaat je dat niet brengen). Wat let je om een hobby te zoeken, bij een vereniging te gaan voor contacten, misschien vrienden, met collega's iets te ondernemen, dat soort dingen?
Ik denk dat als je de leegte die je nu ervaart op gaat vullen met spannende seks met andere vrouwen, dat dat jou nog steeds niet gaat brengen wat je echt zoekt én dat het tussen jou en je vrouw in komt te staan.
Jullie verdienen allemaal beter dan wat je nu hebt, maar de vraag is hoe je dat gaat vormgeven en ontwikkelen.
Dat is inderdaad de vraag. En ondanks de weerzin van vriendin tegen therapie (ze schoffelt ook liever problemen weg en ‘doet het wel zelf’ terwijl er dan in de praktijk niet veel gebeurt), denk ik ook dat we er beter een prof bij kunnen hebben dan nóg langer alleen met elkaar te praten. Dat vindt zij wel genoeg, maar natuurlijk kunnen we niet objectief en zonder eigenbelang over onze eigen relatie praten…
Ik heb overigens best wel contacten met collega’s, dat is al heel anders dan toen ik haar 11 jaar geleden leerde kennen. En met mijn werk gaat het juist goed de laatste tijd. Maar vrienden om persoonlijke dingen mee te bespreken zou ik nog wel graag willen, dat is wel wat anders.
En nog eens over sex: ik kan (als we eenmaal echt uit elkaar zijn) beter óf vrijblijvende betaalde sex kiezen (hoewel: duur!!😬) óf vrijen met een vrouw waarvan ik voel dat ik álles met haar wil delen. Dan ben ik niet heel veel tijd en emoties kwijt aan een vrouw met wie ik tóch niets meer wil.
Maar dit terzijde. Eerst maar in het nu leven.
Max88 schreef op 14-02-2023 om 12:45:
[..]
Je spreekt er met 1😊
Ik ben weggegaan, we hadden geen ruzie, nooit echt gehad.
Ik ben al 9 jaar alleen en dat is beter dan alleen met zn tweeën. Ben ik eenzaam, ja, soms wel, maar nog steeds beter dan dat het was.
Ik ben ook vanwege die reden weggegaan. Had ik jaren eerder moeten doen.
