Relatie net ‘geopend’, maar durf ik wel?
Ik zal me even voorstellen, ik ben een man van eind veertig met al 11 jaar een relatie. We hebben een kind van 8.
Tot zover alles normaal. Maar ik ben nooit verliefd geweest op mijn vriendin, al heb ik haar altijd graag als maatje gehad. Ik tolereerde haar liefde, al voelde ik me altijd ongemakkelijk als ze te verliefd naar me keek. Desondanks hebben we veel gedeeld, in het begin ook in enige mate onze seksualiteit. Echt voltooid hebben we de daad slechts 1 keer, en prompt was ze zwanger.
Weer een groot dilemma, want ze wilde geen abortus en ik wilde haar ook niet met baby in de steek laten. Uiteindelijk is ons kind er toch gekomen, en ik heb me leren schikken in de vaderrol, die natuurlijk ook vaak leuk was.
Maar in de jaren die volgden liep de spanning wel eens op omdat ik nooit de liefde kon beantwoorden zoals mijn partner zich dat gewenst had. Ik begon ook steeds meer de intimiteit te missen met een vrouw, en sliep ook al sinds de geboorte van ons kind alleen, en zij met kind in bed.
Nadat de innerlijke kou en woestenij me teveel werd afgelopen jaar heb ik mezelf zover gekregen dat ik bespreekbaar maakte dat we beiden een ander zouden kunnen zoeken om lichamelijk plezier bij te vinden. Daarin hadden we onszelf feitelijk jaren in gijzeling gehouden: we hebben geen fysiek contact meer met elkaar maar mogen het ook niet elders zoeken. Een onhoudbare situatie. Althans voor mij; partner zweert voor haar kind te leven, en geen behoefte aan een man te hebben. Daarnaast heeft ze een veeleisende baan waarmee ze de afgelopen jaren ook de kostwinner was.
Nu het ijs dan eindelijk gebroken lijkt en ze me (hoewel met pijn) toestaat om buiten de deur te vrijen, staat de deur die zo lang dicht was opeens voor me open. Spannend, bevrijdend, maar ook best eng. Ga ik me niet toch schuldig voelen als ik straks met een ander in bed heb gelegen en misschien de hele dag aan die vrouw denk? Ik wil mijn taken als vader gewoon blijven vervullen, want ons kind heeft niet om deze toestand gevraagd en onze band begint net voelbaar sterker te worden.
Maar wat me al die jaren bij mijn vriendin heeft gehouden, is (behalve ons kind) dat ze oerbetrouwbaar is, een stabiele factor en een goede moeder.
Ik kán niet zonder liefde verder leven dus er móést iets veranderen, maar het idee dat ik met een ander lig te ******* terwijl zij hard aan het werk is, tja, dat wekt schuldgevoel op. En kan ik daarmee dealen, vraag ik mezelf nu af?
Er gebeuren veel goede dingen in mijn leven de laatste tijd, en de nieuwe vrijheid lijkt daar ook één van, maar ja…
Elpisto schreef op 11-02-2023 om 19:00:
[..]
Helemaal niet, er worden oprechte vragen gesteld Sorry hoor, maar wat wil je nou bereiken? Je bent al 12 jaar bij iemand waar je een kind bij hebt waar je aeigenlijk vanaf het begin niks bij voelt. En je praat over dingen als er ingeluisd. Het voelt een beetje als een hele slechte film.
Ja, wees blij dat het jouw film niet is. Ik ben (te) ver gegaan en had graag de film terug willen draaien, maar dat kan niet meer.
Jouw vraag klinkt retorisch. Maar wat ik wil bereiken is met zo min mogelijk schade mijn vrijheid terug [zover dat kan met een kind], en dan eens wél de liefde ervaren zoals ik weet dat die ook kan zijn. Wederzijds, voor het eerst in mijn leven. En intussen is me duidelijk dat ik daarvoor uit mijn relatie zal moeten stappen [zover dat kan met een moeder met wie ik vermoedelijk altijd te maken zal blijven hebben - harde les]. Dat advies heb ik dus niet nog een keer nodig.
MamaE schreef op 11-02-2023 om 16:55:
Een open relatie kan enkel werken als je daar beide volledig achter staat. Nu heb jij toestemming om buiten de deur te neuken min of meer door zeuren afgedwongen. Ik betwijfel dan ook of je vrouw er daadwerkelijk achter kan staan op het moment dat het zo ver is. Dat je eerlijk kunt zeggen dat je een leuke avond met iemand gaat hebben in een hotel of bij diegene thuis. Bij jou thuis is al een ding, want je vrouw en kind zijn er dan ook. Dat lijkt me erg ongemakkelijk.
Blijven 'omdat zij dat wil'. Ja, en wat wil jij? Een relatie vereist een ja van beide kanten. Dat je überhaupt deze relatie bent begonnen omdat je geen nee durfde te zeggen en eenzaam was, is eigenlijk al heel treurig, voor alle partijen. Jullie verdienen allebei zoveel meer. Het beeld dat een kind heeft van een relatie is datgene wat zijn/haar ouders voorleven. De vraag is of je datgene wat jullie nu voorleven gezond vindt.
Persoonlijk vind ik een relatie waarbij je niet genoeg hebt aan elkaar en ook buiten de deur pleziertjes opzoekt, geen gezond voorbeeld. Net als een relatie met heel veel ruzie, geweld, verslaving of extreme dominantie/manipulatie.
Ga eens een goed gesprek hebben met je vrouw. Zij wilde jou ooit. Waarom? Wat zag ze in jou? En wat verwachten jullie nu van elkaar, los van het ouderschap?
Dankjewel voor je niet-oordelende reactie, MamaE. Inderdaad was dit ook nooit mijn beeld van hoe een relatie moest zijn, maar we hadden het gezellig in het begin dus rolde ik relatief makkelijk in die relatie. Toen ze zwanger werd (tja, stom!) had ik het daar zeker moeilijk mee dus zijn we daarvoor een aantal keer voor bij een therapeut geweest. Daar was de slotsom dat we het beste toch met elkaar verder konden gaan, en toen begon dat hele proces van een kleintje opvoeden.
Pas de laatste jaren werd de sfeer minder aangenaam doordat vriendin een zware baan aannam en ze thuis om van alles op me begon te vitten. Ik kon niks meer goed doen op een gegeven moment, terwijl ik een groot deel van de zorg voor onze zoon op me nam. Te weinig praten en met teveel onmin blijven rondlopen leidde tot een crisis begin vorige maand. Toen hebben we eindelijk weer eens góéd gepraat, en ook over wat er moest gebeuren met de allang uitgedoofde gevoelens. Na dat gesprek werd toch weer de basisverstandhouding voelbaar die achter alles is blijven zitten (anders hadden we dit nooit kunnen volhouden).
Als ik net als zij genoegen zou kunnen nemen met alleen voor onze zoon leven, het runnen van het huishouden en verder afzien van man-vrouw-liefde, dan was er wellicht geen probleem geweest. Het benauwt me nu , tussen de gewoon gezellige momenten door, echter wel degelijk. Dit kan mijn eindstation gewoon niet zijn.
Dus: zelfde conclusie, ze is een prima vrouw en moeder maar meer dan maatjes en ouders zijn zit er voor mij niet in. En het heeft me heel wat tijd en innerlijk geworstel gekost om mijn gevoel serieus te leren nemen dat dat voor mij niet genoeg is.
Natuurlijk vallen er dan mensen over dat idee dat ik dan andere vrouwen op ga zoeken. Ik zet dat idee maar weer in de ijskast.
Schipperaar schreef op 11-02-2023 om 21:43:
[..]
Dankjewel voor je niet-oordelende reactie, MamaE. Inderdaad was dit ook nooit mijn beeld van hoe een relatie moest zijn, maar we hadden het gezellig in het begin dus rolde ik relatief makkelijk in die relatie. Toen ze zwanger werd (tja, stom!) had ik het daar zeker moeilijk mee dus zijn we daarvoor een aantal keer voor bij een therapeut geweest. Daar was de slotsom dat we het beste toch met elkaar verder konden gaan, en toen begon dat hele proces van een kleintje opvoeden.
Pas de laatste jaren werd de sfeer minder aangenaam doordat vriendin een zware baan aannam en ze thuis om van alles op me begon te vitten. Ik kon niks meer goed doen op een gegeven moment, terwijl ik een groot deel van de zorg voor onze zoon op me nam. Te weinig praten en met teveel onmin blijven rondlopen leidde tot een crisis begin vorige maand. Toen hebben we eindelijk weer eens góéd gepraat, en ook over wat er moest gebeuren met de allang uitgedoofde gevoelens. Na dat gesprek werd toch weer de basisverstandhouding voelbaar die achter alles is blijven zitten (anders hadden we dit nooit kunnen volhouden).Als ik net als zij genoegen zou kunnen nemen met alleen voor onze zoon leven, het runnen van het huishouden en verder afzien van man-vrouw-liefde, dan was er wellicht geen probleem geweest. Het benauwt me nu , tussen de gewoon gezellige momenten door, echter wel degelijk. Dit kan mijn eindstation gewoon niet zijn.
Dus: zelfde conclusie, ze is een prima vrouw en moeder maar meer dan maatjes en ouders zijn zit er voor mij niet in. En het heeft me heel wat tijd en innerlijk geworstel gekost om mijn gevoel serieus te leren nemen dat dat voor mij niet genoeg is.
Natuurlijk vallen er dan mensen over dat idee dat ik dan andere vrouwen op ga zoeken. Ik zet dat idee maar weer in de ijskast.
pff nou ga je meteen weer de andere kant op omdat wat mensen op internet wat zeggen. Het klinkt zo als een windvaantje, alsof je locus of control buiten je legt. Is het misschien wat om eerst eens zelf met psycholoog te gaan praten om te kijken wat jij nou wil en wat eventuele consequenties kunnen zijn?
Jullie hebben dus naast jullie huis nog een studio. Dat lijkt me dan ideaal om eens een poos te gaan birdnesten. De ene helft van de week jij in de studio, de andere helft je partner. En bij de wisselingen kun je bijvoorbeeld even met z'n drieën samen zijn in het ouderhuis.
Wie in de studio zit heeft alle vrijheid om te doen en laten wat hij/zij wil. De ander zorgt dan voor het kind en huishouden
Het komt nogal over alsof je behoorlijk met jezelf in de knoop zit. In dergelijke situaties moet je geen overhaaste, grote beslissingen nemen als trouwen, scheiden, samenwonen, kind op de wereld zetten of een nieuwe vlam zoeken. Je hebt op dit moment even genoeg aan jezelf in negatieve zin. Zorg eerst dat je genoeg aan jezelf gaat hebben in positieve zin. Dan pas is er ruimte voor een wederhelft in je leven. Dan is dat fijn voor erbij, maar geen noodzakelijkheid om je eigen leegtes mee op te vullen.
Lexus schreef op 11-02-2023 om 22:10:
[..]
pff nou ga je meteen weer de andere kant op omdat wat mensen op internet wat zeggen. Het klinkt zo als een windvaantje, alsof je locus of control buiten je legt. Is het misschien wat om eerst eens zelf met psycholoog te gaan praten om te kijken wat jij nou wil en wat eventuele consequenties kunnen zijn?
Die therapeut heb ik ook al, al ga ik binnenkort naar een ander overstappen.
En ik waai inderdaad gauw heen en weer tussen voor- en nadelen van mogelijke keuzes. En ik háát keuzes maken die pijnlijk zijn voor een ander.
Omdat ik nu toch al voor de meesten hier een karakter- en ruggengraatloze gast ben en dus niks te verliezen heb, bij deze nog even een ‘bot’ waar een aantal graag hun tanden in gaan zetten:
Ik heb bijna morgen (ja, morgen!) een massagedate met een vrouw. Maar die ga ik cancellen en iets anders leuks voor mezelf doen waar ik géén godvergeten twijfel en schuldgevoel aan overhoud.
Hapt u maar!
MamaE schreef op 11-02-2023 om 22:26:
Het komt nogal over alsof je behoorlijk met jezelf in de knoop zit. In dergelijke situaties moet je geen overhaaste, grote beslissingen nemen als trouwen, scheiden, samenwonen, kind op de wereld zetten of een nieuwe vlam zoeken. Je hebt op dit moment even genoeg aan jezelf in negatieve zin. Zorg eerst dat je genoeg aan jezelf gaat hebben in positieve zin. Dan pas is er ruimte voor een wederhelft in je leven. Dan is dat fijn voor erbij, maar geen noodzakelijkheid om je eigen leegtes mee op te vullen.
Exact. Pas op de plaats. En op werkgebied gaat het nu goed dus moet mijn focus daar maar eens heen.
Wat vrouwen en relaties en seksualiteit betreft had ik elke behoefte het liefst willen amputeren. Gewoon niks voelen, niks willen, niks hoeven. En dan de tijd uitzitten.
Therapeut nr. zoveel, here I come again. Iedereen bedankt voor zijn/haar bijdrage hier!
*verwijderd*
Je komt nogal onvolwassen en manipulatief over, eerlijk gezegd. Kijk in de spiegel in plaats van naar anderen. Uiteindelijk is het totaal onbelangrijk wat mensen op dit forum ergens over denken. Tenzij het jou inzicht geeft in jezelf.
Schipperaar schreef op 11-02-2023 om 22:32:
[..]
Die therapeut heb ik ook al, al ga ik binnenkort naar een ander overstappen.
En ik waai inderdaad gauw heen en weer tussen voor- en nadelen van mogelijke keuzes. En ik háát keuzes maken die pijnlijk zijn voor een ander.
Omdat ik nu toch al voor de meesten hier een karakter- en ruggengraatloze gast ben en dus niks te verliezen heb, bij deze nog even een ‘bot’ waar een aantal graag hun tanden in gaan zetten:
Ik heb bijna morgen (ja, morgen!) een massagedate met een vrouw. Maar die ga ik cancellen en iets anders leuks voor mezelf doen waar ik géén godvergeten twijfel en schuldgevoel aan overhoud.
Hapt u maar!
Onze mening is volstrekt irrelevant. Maar het feit dat je al schuldgevoelens krijgt bij een date, zegt me wel dat een open relatie toch niet is wat je zoekt in het leven.
Voordat je een keuze maakt (scheiden of blijven, wel of niet buiten de deur plezier zoeken), ga eerst dingen voor jezelf op een rijtje zetten. Wie ben jij zonder je vrouw? Wat wil jij in het leven? Wat heb je daarvoor nodig? Van jezelf, van je vrouw, van je omgeving?
Ik ga het toch weer doen: probeer het boek The subtle art of not giving a f*ck eens.
Je klinkt alsof je er wat aan zou kunnen hebben. En je bent daar niet de enige in hoor. Veel mensen worstelen en zoeken. Maar pijnloos leven bestaat niet. Dat is de eerste les.
MamaE schreef op 11-02-2023 om 22:41:
[..]
Onze mening is volstrekt irrelevant. Maar het feit dat je al schuldgevoelens krijgt bij een date, zegt me wel dat een open relatie toch niet is wat je zoekt in het leven.
Voordat je een keuze maakt (scheiden of blijven, wel of niet buiten de deur plezier zoeken), ga eerst dingen voor jezelf op een rijtje zetten. Wie ben jij zonder je vrouw? Wat wil jij in het leven? Wat heb je daarvoor nodig? Van jezelf, van je vrouw, van je omgeving?
Goede vragen. Die neem ik mee. Dankjewel!
Er staan goede vragen en tips al hierboven genoemd. Dat je zo enorm worstelt met je gevoel en tussen wat moet ik nou, is heel menselijk. Je hebt geen kristallen bol voor wat je keuzes voor effect hebben. Dat je in therapie bent voor jezelf lijkt mij een hele goede eerste stap. Ook om te onderzoeken of jouw eigen beeld van je relatie en jezelf wel reëel is. Ik zou daar goed de tijd voor nemen.b
Schipperaar schreef op 11-02-2023 om 22:32:
[..]
Die therapeut heb ik ook al, al ga ik binnenkort naar een ander overstappen.
En ik waai inderdaad gauw heen en weer tussen voor- en nadelen van mogelijke keuzes. En ik háát keuzes maken die pijnlijk zijn voor een ander.
Omdat ik nu toch al voor de meesten hier een karakter- en ruggengraatloze gast ben en dus niks te verliezen heb, bij deze nog even een ‘bot’ waar een aantal graag hun tanden in gaan zetten:
Ik heb bijna morgen (ja, morgen!) een massagedate met een vrouw. Maar die ga ik cancellen en iets anders leuks voor mezelf doen waar ik géén godvergeten twijfel en schuldgevoel aan overhoud.
Hapt u maar!
Ik denk dat de meeste mensen hier zien dat het op termijn voor niemand goed is dat jij je in je beslissingen zo sterk laat leiden door wat anderen willen. Daardoor heb je niet de regie over je eigen leven (voor zover iemand die ooit echt heeft) en lijkt het alsof dingen je gebeuren. Tijd om te kijken waar dit gedrag vandaan komt: waarom doe je het jezelf (en je partner) aan om zo lang in een liefdeloze relatie te zitten? Heb je op andere vlakken ook moeite met keuzes of is het echt alleen op relationeel vlak? Ben je ooit in je leven al eens ergens helemaal voor gegaan? Allemaal vragen (en nog veel meer) die interessant zijn om eens te bekijken.
AlisonH schreef op 12-02-2023 om 10:25:
[..]
Ik denk dat de meeste mensen hier zien dat het op termijn voor niemand goed is dat jij je in je beslissingen zo sterk laat leiden door wat anderen willen. Daardoor heb je niet de regie over je eigen leven (voor zover iemand die ooit echt heeft) en lijkt het alsof dingen je gebeuren. Tijd om te kijken waar dit gedrag vandaan komt: waarom doe je het jezelf (en je partner) aan om zo lang in een liefdeloze relatie te zitten? Heb je op andere vlakken ook moeite met keuzes of is het echt alleen op relationeel vlak? Ben je ooit in je leven al eens ergens helemaal voor gegaan? Allemaal vragen (en nog veel meer) die interessant zijn om eens te bekijken.
Ik twijfel over veel dingen, maar heb vooral een hekel aan conflicten. Door confrontaties te mijden krijg ik juist conflicten, maar dan vaak in mezelf. Net als dat ik er achter ben dat er geen relaties bestaan zonder risico op (heftige) pijn. En relaties mijden brengt weer de pijn van de eenzaamheid. En die pijn ken ik helaas al te goed. Dan is het - in elk geval - hebben van een maatje en een kind soms een verzachting. Maar meestal niet voor lang.
Heb vanochtend mijn date afgezegd, die not amused was. Nu voel ik me weer leeg en naar. Zo maar even de stad in. ☹️
