Relatie net ‘geopend’, maar durf ik wel?
Ik zal me even voorstellen, ik ben een man van eind veertig met al 11 jaar een relatie. We hebben een kind van 8.
Tot zover alles normaal. Maar ik ben nooit verliefd geweest op mijn vriendin, al heb ik haar altijd graag als maatje gehad. Ik tolereerde haar liefde, al voelde ik me altijd ongemakkelijk als ze te verliefd naar me keek. Desondanks hebben we veel gedeeld, in het begin ook in enige mate onze seksualiteit. Echt voltooid hebben we de daad slechts 1 keer, en prompt was ze zwanger.
Weer een groot dilemma, want ze wilde geen abortus en ik wilde haar ook niet met baby in de steek laten. Uiteindelijk is ons kind er toch gekomen, en ik heb me leren schikken in de vaderrol, die natuurlijk ook vaak leuk was.
Maar in de jaren die volgden liep de spanning wel eens op omdat ik nooit de liefde kon beantwoorden zoals mijn partner zich dat gewenst had. Ik begon ook steeds meer de intimiteit te missen met een vrouw, en sliep ook al sinds de geboorte van ons kind alleen, en zij met kind in bed.
Nadat de innerlijke kou en woestenij me teveel werd afgelopen jaar heb ik mezelf zover gekregen dat ik bespreekbaar maakte dat we beiden een ander zouden kunnen zoeken om lichamelijk plezier bij te vinden. Daarin hadden we onszelf feitelijk jaren in gijzeling gehouden: we hebben geen fysiek contact meer met elkaar maar mogen het ook niet elders zoeken. Een onhoudbare situatie. Althans voor mij; partner zweert voor haar kind te leven, en geen behoefte aan een man te hebben. Daarnaast heeft ze een veeleisende baan waarmee ze de afgelopen jaren ook de kostwinner was.
Nu het ijs dan eindelijk gebroken lijkt en ze me (hoewel met pijn) toestaat om buiten de deur te vrijen, staat de deur die zo lang dicht was opeens voor me open. Spannend, bevrijdend, maar ook best eng. Ga ik me niet toch schuldig voelen als ik straks met een ander in bed heb gelegen en misschien de hele dag aan die vrouw denk? Ik wil mijn taken als vader gewoon blijven vervullen, want ons kind heeft niet om deze toestand gevraagd en onze band begint net voelbaar sterker te worden.
Maar wat me al die jaren bij mijn vriendin heeft gehouden, is (behalve ons kind) dat ze oerbetrouwbaar is, een stabiele factor en een goede moeder.
Ik kán niet zonder liefde verder leven dus er móést iets veranderen, maar het idee dat ik met een ander lig te ******* terwijl zij hard aan het werk is, tja, dat wekt schuldgevoel op. En kan ik daarmee dealen, vraag ik mezelf nu af?
Er gebeuren veel goede dingen in mijn leven de laatste tijd, en de nieuwe vrijheid lijkt daar ook één van, maar ja…
Schipperaar schreef op 11-02-2023 om 09:32:
[..]
Ik blijf bij haar OMDAT ZIJ DAT WIL. Sorry maar ik word hier nu door meerderen als lul en profiteur weggezet, daar krijg ik wat van.
En die studio heb ik al 25 jaar.
Je zet jezelf neer als slachtoffer van je vrouw. Zij heeft jou erin geluist en nu blijf je omdat zij dat wil. Maar jij bent geen slachtoffer. Je bent het resultaat van beslissingen die jij zelf hebt genomen. En je bent zelf verantwoordelijk voor je eigen leven. Niet zij. Ik vind je slachtofferige gedrag manipulatief overkomen.
En daarom de vraag: kun je financieel voor jezelf zorgen? Zo nee, zorg dan dat je dat wel kan, zodat je de vrijheid hebt om te scheiden.
om nu zo snel te zeggen ga bij je vrouw weg ben ik het niet mee eens. Als het gewoon een fijne gezellige relatie is, denk ik dat de zoon daar veel meer baat bij heeft dan dat ze gaan scheiden, dat heeft zo'n impact op zoon.Ik zou het gewoon proberen om met een datingsite een vrouw te zoeken die alleen ook een avontuurtje zoekt.
Kleinduimpje schreef op 11-02-2023 om 12:37:
om nu zo snel te zeggen ga bij je vrouw weg ben ik het niet mee eens. Als het gewoon een fijne gezellige relatie is, denk ik dat de zoon daar veel meer baat bij heeft dan dat ze gaan scheiden, dat heeft zo'n impact op zoon.Ik zou het gewoon proberen om met een datingsite een vrouw te zoeken die alleen ook een avontuurtje zoekt.
tja het is maar wat je snel noemt, ze zijn al 11 jaar bij elkaar maar het is nooit wat geweest qua liefdesrelatie. Hij heeft altijd zijn eigen studio genomen en wil al een tijdje en nu concreet er een minnares/ sekswerker bij nemen. Ik denk dat het eerlijker en zuiverder naar kind en voor ieder is om niet meer gezinnetje 'te spelen'. Je kan evengoed nog gezelligheid bij elkaar vinden met kindje erbij
Maar zoals jij het noemt " gezinnetje spelen" gaat zo toch prima, of niet? Waarom dan uit elkaar gaan. Je kunt ook een gezin zijn zonder dat seks een rol speelt. En ik denk dat schipperraar echt niet wil scheiden, of is dat wel een optie?
Kleinduimpje schreef op 11-02-2023 om 13:04:
Maar zoals jij het noemt " gezinnetje spelen" gaat zo toch prima, of niet? Waarom dan uit elkaar gaan. Je kunt ook een gezin zijn zonder dat seks een rol speelt. En ik denk dat schipperraar echt niet wil scheiden, of is dat wel een optie?
Ik weet niet of het prima gaat. Ik zou dat van haar moeten horen of later van het kind. Ik zou het moeten horen als TS verliefd op een vriendin wordt in de toekomst en het kind voelt dat het two timing (én de warmte van het gezin hebben met zijn vrouw als kostwinner én de spannende relatie) van vader leidt tot spanningen etc.
Ik denk dat het goed gaat (maar dat is een vermoeden gebaseerd op ervaringen die ik van veel mensen heb gehoord) omdat alles is zoals het nu is. Ik vermoed dat het openbreken van de relatie door seks met anderen tot onnodige spanningen gaat leiden en uiteindelijk toch tot een scheiding, juist omdat er hele nieuwe werelden ontdekt worden.
Bovendien, wat is goed? Hij is nooit echt verliefd op haar geweest (of was het nou zij niet op hem?) ze leven als broer en zus.
Dat is rot voor TS want moet je dan maar blijven terwijl je naar lichamelijk contact verlangt wat je niet krijgt in je relatie? Ik denk dat de keuze is: Of nu eerlijk zijn over hoe het ligt en in de studio gaan wonen, co ouderschap nemen en elke week wat leuke dingen met elkaar doen. Of gewoon wachten tot het kind een jaar of zestien is en dingen meer aankan qua scheiding en genieten van het gezinnetje.
De kool en de geit sparen, alles willen hebben (én een warm gezin én spannende seks) lijkt misschien ideaal maar mijn gevoel is dat het meer kapot zal maken dan nu ferme keuzes maken. En dat hoeft helemaal niet heel tragisch te zijn
Een open relatie werkt volgens mij alleen als de basisrelatie stabiel en sterk is, en dat lijkt in jullie geval juist niet het geval te zijn.
Ik vermoed dat deze zet gewoon uit angst voorkomt en uitstel van executie is. Ik zou, nu het nog kan en jullie nog geen ruzie, jaloezie of pijn over nieuwe liefdes hebben, gewoon als vrienden uit elkaar gaan, en alles netjes regelen. Daarna kunnen jullie allebei met een stuk minder ballast op zoek naar een betere partner. Dan kunnen jullie nog steeds een of een paar keer per week samen eten, wat gezelligs doen en co-ouderschap opstarten, of birdnesting, wat jullie maar willen, zodat jullie zoon beide ouders in zijn leven houdt.
Stap uit de slachtofferrol en maak wat moois van je toekomst, want die is waarschijnlijk nog lang. Jullie verdienen alledrie beter dan dit. Ja ook jullie zoon, want momenteel leert hij niet hoe een gezonde, liefdevolle relatie eruit ziet. En dat is wel nodig, als je hem tenminste een gezonde, liefdevolle relatie toewenst als hij volwassen is.
IMI-x2 schreef op 11-02-2023 om 13:16:
Een open relatie werkt volgens mij alleen als de basisrelatie stabiel en sterk is, en dat lijkt in jullie geval juist niet het geval te zijn.
Ik vermoed dat deze zet gewoon uit angst voorkomt en uitstel van executie is. Ik zou, nu het nog kan en jullie nog geen ruzie, jaloezie of pijn over nieuwe liefdes hebben, gewoon als vrienden uit elkaar gaan, en alles netjes regelen. Daarna kunnen jullie allebei met een stuk minder ballast op zoek naar een betere partner. Dan kunnen jullie nog steeds een of een paar keer per week samen eten, wat gezelligs doen en co-ouderschap opstarten, of birdnesting, wat jullie maar willen, zodat jullie zoon beide ouders in zijn leven houdt.
Stap uit de slachtofferrol en maak wat moois van je toekomst, want die is waarschijnlijk nog lang. Jullie verdienen alledrie beter dan dit. Ja ook jullie zoon, want momenteel leert hij niet hoe een gezonde, liefdevolle relatie eruit ziet. En dat is wel nodig, als je hem tenminste een gezonde, liefdevolle relatie toewenst als hij volwassen is.
erg eens hiermee
Kleinduimpje schreef op 11-02-2023 om 12:37:
om nu zo snel te zeggen ga bij je vrouw weg ben ik het niet mee eens. Als het gewoon een fijne gezellige relatie is, denk ik dat de zoon daar veel meer baat bij heeft dan dat ze gaan scheiden, dat heeft zo'n impact op zoon.Ik zou het gewoon proberen om met een datingsite een vrouw te zoeken die alleen ook een avontuurtje zoekt.
Hij heeft nergens gezegd dat hij een zoon heeft😉
Hij heeft het opengehouden en zn partner staat het toe met pijn. Pijn dus. Daar komt verdriet, gekwetst zijn en misschien boosheid, vernedering en jaloezie vaak achteraan. Als hij niet weg wil voor zijn kind, dan zal hij denk ik met een betere oplossing moeten komen. Boze, gekwetste vrouwen zijn meestal niet zo toegeeflijk meer in zo'n situatie en dan kan het kind zo als inzet gebruikt worden en krijgt hij waar hij bang voor was.
Schipperaar schreef op 10-02-2023 om 22:20:
[..]
Na 35 jaar bijna alleen maar masturberen (en niet eens overmatig) is dat voortzetten voor mij geen enkele oplossing. Ik wil nu eindelijk eens wél wat meemaken (wat van twee kanten komt), dat mag best een avontuurtje of wat zijn maar uiteindelijk is wederzijdse liefde natuurlijk mijn droom. Ik verwar sex niet met liefde, al lijkt dat misschien zo in mijn eerste bericht.
Ik denk dat die stap om bij je gezin weg te gaan een stuk makkelijk gezet gaat worden als vetgedrukte aan de hand is, die wederzijdse liefde waarover je het hebt!
Ik vind het best wel heel erg slachtoffergedrag wat je hier toont en dat je blijft enkel omdat ZIJ het wil. Komt bij mij eerder over als eerst een vervanger zoeken ipv gewoon zelf het lef hebben de stekker eruit te trekken en op te stappen. Regel een goed co-ouderschapsplan en je bent nog steeds vader, maar zonder jezelf en een vrouw onnodig te kwellen door liefdeloos een gezinnetje blijven spelen.
Beste iedereen, bedankt voor alle adviezen en voor het meedenken. Ik kan niet op alles reageren maar zal jullie woorden nog eens nalezen. Dat bij mijn partner blijven als broer en zus niet houdbaar is, daar ben ik intussen wel uit. We kunnen prima door 1 deur, maar we hebben nu wel lang genoeg offers gebracht. Echte liefde moet ook nog een kans hebben, en we zijn redelijk genoeg om onze zoon niet te laten lijden door onze scheiding.
Het zal niet meteen makkelijk zijn, maar na verloop van tijd toch beter als we allemaal happy zijn.
Zal me later wel weer melden als ik stappen heb gezet!
Groeten van Schipperaar.
*verwijderd*
Een open relatie kan enkel werken als je daar beide volledig achter staat. Nu heb jij toestemming om buiten de deur te neuken min of meer door zeuren afgedwongen. Ik betwijfel dan ook of je vrouw er daadwerkelijk achter kan staan op het moment dat het zo ver is. Dat je eerlijk kunt zeggen dat je een leuke avond met iemand gaat hebben in een hotel of bij diegene thuis. Bij jou thuis is al een ding, want je vrouw en kind zijn er dan ook. Dat lijkt me erg ongemakkelijk.
Blijven 'omdat zij dat wil'. Ja, en wat wil jij? Een relatie vereist een ja van beide kanten. Dat je überhaupt deze relatie bent begonnen omdat je geen nee durfde te zeggen en eenzaam was, is eigenlijk al heel treurig, voor alle partijen. Jullie verdienen allebei zoveel meer. Het beeld dat een kind heeft van een relatie is datgene wat zijn/haar ouders voorleven. De vraag is of je datgene wat jullie nu voorleven gezond vindt.
Persoonlijk vind ik een relatie waarbij je niet genoeg hebt aan elkaar en ook buiten de deur pleziertjes opzoekt, geen gezond voorbeeld. Net als een relatie met heel veel ruzie, geweld, verslaving of extreme dominantie/manipulatie.
Ga eens een goed gesprek hebben met je vrouw. Zij wilde jou ooit. Waarom? Wat zag ze in jou? En wat verwachten jullie nu van elkaar, los van het ouderschap?
Lexus schreef op 11-02-2023 om 10:37:
[..]
eens hoor maar 'groei een paar ballen'? Even off topic: je kan beter een vagina of baarmoeder groeien, die zijn sterk en gespierd, kunnen tegen een stootje (pun intended) en kunnen kinderen voortbrengen. Ballen zijn kwetsbaar en snel pijnlijk.
Ja allemaal leuk, maar van testosteron word je stoer, vandaar de uitdrukking.
Een stier met ballen is een stuk stoerder dan eentje zonder. En een baarmoeder geeft ook zo zijn zwaktes hoor.
Prillewits schreef op 11-02-2023 om 17:13:
[..]
Ja allemaal leuk, maar van testosteron word je stoer, vandaar de uitdrukking.
Een stier met ballen is een stuk stoerder dan eentje zonder. En een baarmoeder geeft ook zo zijn zwaktes hoor.
Nee testosteron geeft meer spierkracht. Dat is nog niet stoer of zo. Dat is gewoon meer spiermassa. Misschien is stoer wel dat je meer pijn kan verdragen zoals mensen met oestrogeen... Het is een achterhaald narratief dat ballen stoer zouden zijn. Ze zijn kwetsbaar. Dat het een uitdrukking is, is nog geen argument, het zegt meer over hoe een bepaalde cultuur het ziet
trouwens een baarmoeder heeft zijn zwaktes? Ik weet dat het grammaticaal correct is maar je zegt ook niet het meisje en zijn tas, toch? Ennuh, wat zijn die zwaktes dan? Die zullen er misschien zijn maar vergeleken met ballen zijn een vagina en een baarmoeder toch heus minder kwetsbaar.
Schipperaar schreef op 11-02-2023 om 09:32:
[..]
Ik blijf bij haar OMDAT ZIJ DAT WIL. Sorry maar ik word hier nu door meerderen als lul en profiteur weggezet, daar krijg ik wat van.
En die studio heb ik al 25 jaar.
Helemaal niet, er worden oprechte vragen gesteld Sorry hoor, maar wat wil je nou bereiken? Je bent al 12 jaar bij iemand waar je een kind bij hebt waar je aeigenlijk vanaf het begin niks bij voelt. En je praat over dingen als er ingeluisd. Het voelt een beetje als een hele slechte film.
