Relatie net ‘geopend’, maar durf ik wel?
Ik zal me even voorstellen, ik ben een man van eind veertig met al 11 jaar een relatie. We hebben een kind van 8.
Tot zover alles normaal. Maar ik ben nooit verliefd geweest op mijn vriendin, al heb ik haar altijd graag als maatje gehad. Ik tolereerde haar liefde, al voelde ik me altijd ongemakkelijk als ze te verliefd naar me keek. Desondanks hebben we veel gedeeld, in het begin ook in enige mate onze seksualiteit. Echt voltooid hebben we de daad slechts 1 keer, en prompt was ze zwanger.
Weer een groot dilemma, want ze wilde geen abortus en ik wilde haar ook niet met baby in de steek laten. Uiteindelijk is ons kind er toch gekomen, en ik heb me leren schikken in de vaderrol, die natuurlijk ook vaak leuk was.
Maar in de jaren die volgden liep de spanning wel eens op omdat ik nooit de liefde kon beantwoorden zoals mijn partner zich dat gewenst had. Ik begon ook steeds meer de intimiteit te missen met een vrouw, en sliep ook al sinds de geboorte van ons kind alleen, en zij met kind in bed.
Nadat de innerlijke kou en woestenij me teveel werd afgelopen jaar heb ik mezelf zover gekregen dat ik bespreekbaar maakte dat we beiden een ander zouden kunnen zoeken om lichamelijk plezier bij te vinden. Daarin hadden we onszelf feitelijk jaren in gijzeling gehouden: we hebben geen fysiek contact meer met elkaar maar mogen het ook niet elders zoeken. Een onhoudbare situatie. Althans voor mij; partner zweert voor haar kind te leven, en geen behoefte aan een man te hebben. Daarnaast heeft ze een veeleisende baan waarmee ze de afgelopen jaren ook de kostwinner was.
Nu het ijs dan eindelijk gebroken lijkt en ze me (hoewel met pijn) toestaat om buiten de deur te vrijen, staat de deur die zo lang dicht was opeens voor me open. Spannend, bevrijdend, maar ook best eng. Ga ik me niet toch schuldig voelen als ik straks met een ander in bed heb gelegen en misschien de hele dag aan die vrouw denk? Ik wil mijn taken als vader gewoon blijven vervullen, want ons kind heeft niet om deze toestand gevraagd en onze band begint net voelbaar sterker te worden.
Maar wat me al die jaren bij mijn vriendin heeft gehouden, is (behalve ons kind) dat ze oerbetrouwbaar is, een stabiele factor en een goede moeder.
Ik kán niet zonder liefde verder leven dus er móést iets veranderen, maar het idee dat ik met een ander lig te ******* terwijl zij hard aan het werk is, tja, dat wekt schuldgevoel op. En kan ik daarmee dealen, vraag ik mezelf nu af?
Er gebeuren veel goede dingen in mijn leven de laatste tijd, en de nieuwe vrijheid lijkt daar ook één van, maar ja…
IMI-x2 schreef op 15-02-2023 om 13:39:
Je kunt ook in relatietherapie gaan om samen op een goede manier uit elkaar te gaan. Dat is niet ongebruikelijk dat kan heel nuttig zijn.
Maar dan moet dat wel de concrete hulpvraag aan de therapeut zijn. Dus niet eerst nog wat nepgesprekjes om de relatie "te redden", want dat gaat toch niet lukken.
Verder ben ik met de anderen eens dat jij zelf ook therapie nodig hebt om van je angsten af re komen. Dat kan best parallel aan de relatietherapie.
Dat hoop ik inderdaad, dat het niet is ‘als je je relatie wilt redden is er relatietherapie, als je eruit wil proberen te komen mag je het allemaal zelf lekker oplossen, succes, doei!’
Labyrinth schreef op 15-02-2023 om 13:44:
Op jezelf gaan wonen is je zoon in de steek laten. Is dat zo? Hoe kom je daarbij?
Jullie hebben gelijk, dat is irreëel…..
Maar ik wil hulp bij hoe hij nog het mínst een psychische opdonder van mijn besluit gaat krijgen.
Edit: waaróm is het eigenlijk irreëel?! Leuk en aardig dat hij nu 50% van de tijd bij ons beiden zou kunnen gaan wonen, en dat ik nog steeds een betrokken vader kan zijn. Maar ik gooi wél een bom onder zijn leven! Mijn vriendin redt zich wel.
Schipperaar schreef op 15-02-2023 om 13:44:
[..]
Dat hoop ik inderdaad, dat het niet is ‘als je je relatie wilt redden is er relatietherapie, als je eruit wil proberen te komen mag je het allemaal zelf lekker oplossen, succes, doei!’
Ik vind je houding hier ook best wel passief agressief. Ga echt eens goed met jezelf aan de slag. Een therapeut gaat aan de slag met jouw hulpvraag. Dus als die is: begeleiding bij onze scheiding, dan werk je daaraan.
Schipperaar schreef op 15-02-2023 om 13:31:
OK mensen, ik doe even een reactie op (bijna) alle nieuwe posts van vandaag. Daaruit leid ik af dat ik een ongelooflijk slappe lul ben door nog rekening met haar te houden, dus kan ik het het beste vandaag nog uitmaken. Nog ongeacht de commotie die ik daarmee veroorzaak. Spring in het diepe en ervaar zelf of je er nog levend uitkomt, zoiets.
Ik haat ook mijn eigen angst en besluiteloosheid, en merk dat ik boos word als ik hierover de volle laag krijg. Alsof ik een soort klootzak ben en mijn vriendin het slachtoffer.
Als ik daarna even in- en uitadem weet ik heus wel dat er iets in zit en dat jullie waarschijnlijk vooral boos worden om de passiviteit terwijl er alláng al iets gedaan had moeten worden.
Ik was van plan geweest om haar vanavond relatietherapie voor te stellen. Maar 1 dag later sta ik alwéér op een ander been. Ik wil inderdaad niet mijn relatie redden, ik wil supervisie in de chaos na het uitmaken. Ik wil dat we iets gaan regelen. En ja, ik heb een soort oerangst dat ik dan kopje onder ga in alle ellende, en daar totaal alleen in sta. Maar hoe reëel is dat?
Het gaat er niet om dat je vandaag nog driest als een olifant in een porseleinkast de boel aan gort moet slaan ongeacht de gevolgen die je vrouw en je kind daarvan ondervinden. Het is niet fair om de reacties hier zo te framen. Het gaat er juist om dat je verantwoordelijkheid neemt voor je wensen, je keuzes en je gedrag. Dan kan de uitvoering van een besluit snel of langzaam gaan, dat zie je dan wel weer. Als je met veel angsten kampt, is het natuurlijk niet gemakkelijk om levensveranderende stappen te zetten die grote gevolgen hebben voor jezelf en voor belangrijke mensen in je leven. Het is ook zeker goed om dat weloverwogen te doen. Maar het is wel belangrijk om te beseffen dat je het nooit ‘goed’ zult kunnen doen, ook niet als je er nog drie jaar over nadenkt. Je zult altijd ‘vuile handen‘ maken, of je nou blijft of weggaat. Tot nu toe dacht je misschien nog dat vooral je vrouw verantwoordelijk is voor de huidige situatie, omdat je je zo passief hebt opgesteld. Maar hier word je geconfronteerd met mensen die zeggen dat jouw passiviteit en volgzaamheid ook een keuze zijn en dat je daar net zo goed verantwoordelijk voor bent. Ik snap wel dat je daar heel erg onrustig van wordt want dit is wie jij bent en hoe jij leeft en waar jij in gelooft. Ik zou proberen om het oordeel daarover zoveel mogelijk op te schorten en vooral te zien dat je er veel last van hebt en dat het je heel erg in de weg staat betekenisvolle keuzes te maken voor jezelf maar eigenlijk ook om als jezelf van betekenis te zijn voor andere mensen, want jezelf voegen is iets anders dan jezelf geven.
Bespreek het toch met de therapeut. Het kan ook zijn dat jij eigenlijk degene bent die om de hete brei blijft heendraaien. Alleen jij kan de keuze maken eraan te gaan staan en jezelf onder ogen te zien. Geef het een kans. Ben eerlijk, dat je muurvast zit, dat je grote weerstand (angst) hebt om stappen te maken, dat je weet dat het in jou zit. Naar een andere therapeut op zoek gaan, kan altijd nog.
En die oerangst is niet gek. Natuurlijk is dit doodeng. Ik denk dat heel veel mensen dat in de aanloop naar een scheiding zo hebben gevoeld. Ik wel in ieder geval. Het enige wat erop zit, is jezelf gerust te stellen: ik ben wel vaker kopje onder gegaan en op de een of andere manier ben ik er altijd weer doorheen gekomen. Dat zal nu ook wel gebeuren.
Schipperaar schreef op 15-02-2023 om 13:48:
[..]
Jullie hebben gelijk, dat is irreëel…..
Maar ik wil hulp bij hoe hij nog het mínst een psychische opdonder van mijn besluit gaat krijgen.
Edit: waaróm is het eigenlijk irreëel?! Leuk en aardig dat hij nu 50% van de tijd bij ons beiden zou kunnen gaan wonen, en dat ik nog steeds een betrokken vader kan zijn. Maar ik gooi wél een bom onder zijn leven! Mijn vriendin redt zich wel.
Jij lijkt te denken dat er één juiste oplossing is die voor iedereen ideaal moet zijn. Die is er natuurlijk niet. Niemand zal ontkennen dat een scheiding voor een kind akelig is. Maar helemaal onoverkomelijk is het ook niet. Er zullen vormen gevonden worden. Het zal wennen. Hij zal zijn weg erin vinden. Zijn moeder en jij kunnen hem helpen zich aan te passen en een waardevol leven te leiden, ondanks het feit dat zijn ouders niet bij elkaar wonen. Dat is geen onmogelijke opdracht. Heel veel ouders en kinderen gingen jullie voor.
Wie niet zijn weg vindt, ben jij. Jij probeert al vele jaren ‘het juiste’ te doen door de huidige situatie in stand te houden en jij wordt er gek van. Het lukt je helemaal niet om een eigen vorm te vinden in de situatie, het blijft maar schuren en je voelt je alsmaar slecht. Het is niet eerlijk om te claimen dat je dat ‘voor een ander’ doet. Dat is voor die ander, voor je kind, een veel te zware last! Jij bent de volwassene. Of je kiest ervoor om je in te zetten iets gelijkwaardigs van die relatie te maken. En als je dat niet ziet, kan jij zo niet verder en dan moet je daarnaar handelen. En dan help je je kind zoveel mogelijk om de overgang te maken.
Het is prima als je vindt dat je als ouders iets over moet hebben voor je kinderen maar dan moet dat haalbaar zijn en bij je passen. Dat is dan een autonome keuze van jou en dan heb je daar op een bepaalde manier vrede mee. Dat is hier niet zo: je verzet je uit alle macht tegen die opoffering, schreeuwt je frustratie uit, terwijl je ook roept dat je niet anders kan. Het is het een of het ander en het is echt aan jou. Niemand kan deze keuze voor je maken. Maar als je ‘m maakt, maak ‘m dan en verbind je ermee.
Mija schreef op 15-02-2023 om 14:14:
[..]
Het gaat er niet om dat je vandaag nog driest als een olifant in een porseleinkast de boel aan gort moet slaan ongeacht de gevolgen die je vrouw en je kind daarvan ondervinden. Het is niet fair om de reacties hier zo te framen. Het gaat er juist om dat je verantwoordelijkheid neemt voor je wensen, je keuzes en je gedrag. Dan kan de uitvoering van een besluit snel of langzaam gaan, dat zie je dan wel weer. Als je met veel angsten kampt, is het natuurlijk niet gemakkelijk om levensveranderende stappen te zetten die grote gevolgen hebben voor jezelf en voor belangrijke mensen in je leven. Het is ook zeker goed om dat weloverwogen te doen. Maar het is wel belangrijk om te beseffen dat je het nooit ‘goed’ zult kunnen doen, ook niet als je er nog drie jaar over nadenkt. Je zult altijd ‘vuile handen‘ maken, of je nou blijft of weggaat. Tot nu toe dacht je misschien nog dat vooral je vrouw verantwoordelijk is voor de huidige situatie, omdat je je zo passief hebt opgesteld. Maar hier word je geconfronteerd met mensen die zeggen dat jouw passiviteit en volgzaamheid ook een keuze zijn en dat je daar net zo goed verantwoordelijk voor bent. Ik snap wel dat je daar heel erg onrustig van wordt want dit is wie jij bent en hoe jij leeft en waar jij in gelooft. Ik zou proberen om het oordeel daarover zoveel mogelijk op te schorten en vooral te zien dat je er veel last van hebt en dat het je heel erg in de weg staat betekenisvolle keuzes te maken voor jezelf maar eigenlijk ook om als jezelf van betekenis te zijn voor andere mensen, want jezelf voegen is iets anders dan jezelf geven.
Bespreek het toch met de therapeut. Het kan ook zijn dat jij eigenlijk degene bent die om de hete brei blijft heendraaien. Alleen jij kan de keuze maken eraan te gaan staan en jezelf onder ogen te zien. Geef het een kans. Ben eerlijk, dat je muurvast zit, dat je grote weerstand (angst) hebt om stappen te maken, dat je weet dat het in jou zit. Naar een andere therapeut op zoek gaan, kan altijd nog.
En die oerangst is niet gek. Natuurlijk is dit doodeng. Ik denk dat heel veel mensen dat in de aanloop naar een scheiding zo hebben gevoeld. Ik wel in ieder geval. Het enige wat erop zit, is jezelf gerust te stellen: ik ben wel vaker kopje onder gegaan en op de een of andere manier ben ik er altijd weer doorheen gekomen. Dat zal nu ook wel gebeuren.
Ik pik even alleen dit uit je wijze woorden, Mija. Ik heb inderdaad vaker de hard-tegen-hard-manier van praten met haar ervaren, en het loopt op die manier altijd dood. Daarom is mijn eerste gevoel bij menig advies van mensen hier: moet ik het nu weer ‘gepantserd’ gaan doen? Is op een vriendelijke manier per definitie slap? Na een crisismoment midden januari ben ik na zo’n hard en mislukt gesprek naar mijn studio vertrokken. Na veel tranen daar ben ik de avond erna toch weer teruggegaan en hebben we het gesprek alsnog op een milde en open manier kunnen doen. Dat voelde 180 graden constructiever dan met de stekels omhoog mijn punt komen brengen.
Nu voel ik in mijn lijf eenzelfde soort spanning als op die dag dat ik per se wilde vertrekken. Maar ik heb geen trek in een herhaling van die avond. En ik denk ook dat ik fout zit met mijn dramatische gedachte over ‘het uitmaken’. Alsof dat alleen maar op een harde manier kan, en ‘open’ niet zou werken. We hebben ons na die bewuste avond voorgenomen om gesprekken vriendelijk en niet meer aanvallend te doen (wat de gewoonte was geworden het afgelopen jaar, heel veel gemopper en gevit). Die vriendelijkheid gaf al een betere sfeer in huis.
Wat natuurlijk niet wil zeggen dat we hiermee dus weer jaren vooruit kunnen. Maar ik bedoel: op een open manier problemen bespreken, en zelfs het beëindigen van onze relatie zoals die nu is, moet toch ook resultaat kunnen opleveren. En dan hoeft dat verkassen toch ook niet à la minute met donder en geweld. Dat moet toch ook in overleg binnen een bepaalde periode kunnen?
Weet je, ik heb eerder misschien ander commentaar gegeven maar nu denk bij dit draadje: stop met overthinking, de kool en de geit sparen. Je wil lekker vrijen, doe dat dan. En zorg daarnaast zo goed mogelijk voor je zoon.
Je overdenkt alles te veel, overweegt alle commentaren zorgvuldig, maar er zit bij alles angst voor de gevolgen. Stap uit de angst en leef. Maar wees in alles eerlijk naar de ander en jezelf.
Schipperaar schreef op 15-02-2023 om 17:19:
[..]
Ik pik even alleen dit uit je wijze woorden, Mija. Ik heb inderdaad vaker de hard-tegen-hard-manier van praten met haar ervaren, en het loopt op die manier altijd dood. Daarom is mijn eerste gevoel bij menig advies van mensen hier: moet ik het nu weer ‘gepantserd’ gaan doen? Is op een vriendelijke manier per definitie slap? Na een crisismoment midden januari ben ik na zo’n hard en mislukt gesprek naar mijn studio vertrokken. Na veel tranen daar ben ik de avond erna toch weer teruggegaan en hebben we het gesprek alsnog op een milde en open manier kunnen doen. Dat voelde 180 graden constructiever dan met de stekels omhoog mijn punt komen brengen.
Nu voel ik in mijn lijf eenzelfde soort spanning als op die dag dat ik per se wilde vertrekken. Maar ik heb geen trek in een herhaling van die avond. En ik denk ook dat ik fout zit met mijn dramatische gedachte over ‘het uitmaken’. Alsof dat alleen maar op een harde manier kan, en ‘open’ niet zou werken. We hebben ons na die bewuste avond voorgenomen om gesprekken vriendelijk en niet meer aanvallend te doen (wat de gewoonte was geworden het afgelopen jaar, heel veel gemopper en gevit). Die vriendelijkheid gaf al een betere sfeer in huis.
Wat natuurlijk niet wil zeggen dat we hiermee dus weer jaren vooruit kunnen. Maar ik bedoel: op een open manier problemen bespreken, en zelfs het beëindigen van onze relatie zoals die nu is, moet toch ook resultaat kunnen opleveren. En dan hoeft dat verkassen toch ook niet à la minute met donder en geweld. Dat moet toch ook in overleg binnen een bepaalde periode kunnen?
Constructieve communicatie doe je niet alleen. En je kunt een ander niet altijd overtuigen van de juistheid van een beslissing. Soms moet je eerst handelen (bijvoorbeeld rustig vertrekken naar je studio) en pas als de emotie weer is gezakt praten. Soms moet je helemaal niet praten over het verleden en alleen afspraken maken over (parallel) ouderschap.
Ik wil maar zeggen: je kunt ook gewoon vanavond naar je studio vertrekken omdat je daar behoefte aan hebt, zonder toestemming te vragen of een punt te maken of een crisis uit te lokken. Je kunt gewoon mededelen dat je vanavond daar slaapt omdat je afstand nodig hebt en dat je morgen om zo en zo laat terug bent om de verantwoordelijkheid voor zoon te dragen. Ik weet niet wat er tussen jullie moet gebeuren maar ook wat je hierboven schrijft, duidt erop dat je jezelf overschat, dat je teveel wil controleren, ook het gedrag en de emoties van je vrouw. Dat je een bepaald beeld hebt van hoe soepel dit zou moeten verlopen en dat het maar de vraag is of je vrouw er ook zo in staat. Het is de vraag of het in overleg kan, of jij dat kan, of zij dat kan. Misschien wel, misschien niet. Maar je hebt hoe dan ook niet haar toestemming nodig om afstand te nemen als je die nodig hebt. Daar hoeft niet per se een lang en moeilijk gesprek aan vooraf te gaan. Maak het niet te ingewikkeld. Misschien gaan jullie juist wel uit elkaar omdat je dit soort gesprekken niet met elkaar kunt voeren zonder heftige ruzie te krijgen?
Ik heb natuurlijk geen beeld van hoe jullie precies met elkaar omgaan maar als de communicatie nooit soepel is gegaan, gaat dat nu niet ineens veranderen. Probeer het dus eens helemaal anders aan te pakken dan je gewend bent, wat eisen aan jezelf en haar los te laten en gewoon stappen te zetten.
Nou, hier spreekt de ondankbare egoïst.
Het gesprek wat we vanavond hadden was bepaald niet makkelijk en kende vele doodlopende zijwegen. Ik heb aangegeven dat ik denk dat we apart verder moeten, en heb mijn poot best stijf moeten houden ondanks alle onbegrip en emoties die op me af kwamen. Dat ligt me helemáál niet, om zo hard te zijn.
Daar komt bij, ik ben altijd al zo vatbaar geweest voor wat anderen van me vonden. Als een vrouw met wie ik al met al meer dan 10 jaar een band en een geschiedenis heb zó overtuigd haar standpunten en onbegrip voor die van mij laat horen, dan kan ik wel het contact met mijn eigen gevoel voelen verzwakken. Precies datgene waardoor mensen mij in mijn leven hebben kunnen bespelen, en waarmee mijn partner (laat ik haar D. noemen) mij zo vaak heeft laten denken: ze heeft wel een punt, laten we nog even doorgaan.
Als ik zó weinig contact kon maken met wat ik zelf wil, hoe kon ik mezelf dan ooit krachtig voelen? Nu heb ik weer een kans om wél voor mijn eigen keuzes te staan en niet weer in te binden (want daarmee zou ik de ander weer laten denken dat ik het wel niet echt meende, en zijn we in no time terug bij af).
Wahhh….dit vind ik moeilijk. Maar er is naast de zenuwen over wat er nu gaat volgen ook ergens een vreemd soort rust in me. Ik slaap toch nog op zolder van ‘haar’ huis vannacht. Morgen wel een dag op pad, dat heb ik wel nodig. Dan misschien beter een tijdje naar de studio.
Het gevaar van inbinden uit angst loert nu, en het te snel weer te aardig zijn terwijl zij duidelijk nog niet toe is aan een scheiding.
Hoe kan het toch dat ze allang weet dat ik geen liefde voel, me ervan beticht dat ik niks aan onze relatie bijdraag wat zij zou willen…en dat ze toch nog steeds niet van me af willen. Dat moet de irrationaliteit zijn van het restantje liefde dat zij nog wél steeds voor mij voelt. En ik vind het ronduit naar om daar zo hard tegen te zijn.
Ik ben op zo’n moment ook helemaal niet keihard overtuigd van mijn gelijk, of dat ik écht wil stoppen. Ze spreekt ook echt mijn geweten en mijn schuldgevoel aan als ze vraagt: hoe kun je dit allemaal weggooien? Kijk nou eens wat je allemaal hebt! Vécht er nou eens voor! Maar het voelt ook absoluut niet goed om haar gelijk te geven, alsof dat een voorzetje is wat ze er dan zo in kan schieten, alsof ze me dan weer klem heeft. Benauwend.
Maar de aso zijn is blijkbaar iets waar je soms in het leven niet onderuit komt. Al hoop ik dit nog zo min mogelijk te moeten zijn 😕.
Van het idee van een ouderregeling lijken we nog ver weg. Ze geeft nu tenminste aan dat zij de regie wil houden over zo’n regeling. Ook heeft ze gezegd dat we dan geen maatjes meer kunnen zijn omdat het haar teveel pijn doet om nog als vrienden verder te kunnen. Terwijl ik het wel zou kunnen en me ook constructief wil opstellen als het om de zorg voor onze zoon gaat. Bij haar zit de pijn nog in de weg. Onzeker of ze hem nu gaat claimen en met hem heel ergens anders gaat wonen….
Er zijn nog nachtmerries mogelijk ☹️.
Maar ze heeft ook een heel redelijke en nuchtere kant. Ik hoop maar dat die uiteindelijk wint. We hebben ook nog altijd de soep die net opgediend is maar niet zo heet gegeten wordt. De tijd zal het leren….
Duim voor ons in de komende dagen en weken…
Ik zou inderdaad morgen naar je studio gaan en dan wel meteen zorgen dat je er voldoende bent voor jullie kind. Dus bv als zij werken is in haar huis je kind opvangen in het begin. Vanaf daar kun je verder kijken. Zo geef je haar de kans en de tijd om hieraan te wennen en te verwerken en je kind ook. En maak geen ruzie. En nog belangrijker: niet meer knuffelen en geen sex. Dat is echt beter voor haar en ook voor jullie verstandhouding.
Sterkte. Het is heel zwaar, maar uiteindelijk is het voor haar ook beter. Dat durf ik te zeggen omdat ik in haar schoenen sta. Gevochten als een leeuwin voor mijn gezin en mijn kinderen. Met een man die al lang afgehaakt was en al heel lang geen enkele moeite meer deed.
Een relatietherapeut gaat sowieso niet de keuze voor jou maken om wel of niet te scheiden. Dat moet je toch echt zelf doen. Ik lees dat je de eerste stap inmiddels hebt gezet.
Relatietherapie of mediation kan wel nuttig zijn om op een goede manier uit elkaar te gaan. Je hoeft niet per se vrienden te blijven, laat staan meteen. Ook voor vriendschap is van twee kanten commitment nodig.
Ik lees dat zij de regie wil houden over de ouderschapsregeling. Dat is vanuit haar gezien te begrijpen, maar ik denk wel dat je er op moet letten dat je niet na de scheiding nog steeds moet blijven dansen naar haar pijpen. Ja, de eerste periode is wennen voor jullie allemaal en ook zoeken naar een nieuwe balans. Maar uiteindelijk zullen jullie los moeten komen van elkaar en los van elkaar een eigen leven opbouwen.
Dat was een hele stap, en die moest gezet worden. Ja natuurlijk was ze niet blij met de scheidingsmelding. Maar probeer dat "hard zijn" eens anders te bekijken: je bent duidelijk! We gaan niet samen verder, we verdienen alledrie beter. Dat is veel beter dan het nog langer laten etteren. Dus zie het als noodzakelijk, zelfs goed (op lange termijn).
Zoek nu geen ruzie. Je mag best begrip tonen voor haar teleurstelling en pijn (D, ik begrijp dat jij dat zo ziet. Ik snap dat jij dit niet wilt en dat je boos en verdrietigbent. Maar ik zie het anders en ik kan zo niet verder).
Jullie nahuwelijk zullen jullie samen vorm moeten geven, met evenveel zeggenschap en inbreng. Een 50-50-verdeling of birdnesting is het uitgangspunt. En ja, dan zal zij in "haar week" dingen moeten aanpassen. Ik was ook kostwinner. Ik werkte in mijn kinderloze week 40-42 uur en in de week met kinderen 30-32 uur. Misschien kan zij ook zoiets regelen.Ik kookte dubbele porties, overschotten gingen in de vriezer, zodat ik niet elke dag hoefde te koken. De kinderen gingen wat vaker met vriendjes mee naaar huis na school, vonden ze heel gezellig! Hier op het forum zijn genoeg tips te halen. Maar dat is dan niet meer jouw pakkie-an! Jij hoeft niet meer haar problemen op te lossen. Jullie regelen dan elk jullie eigen zaakjes. Let erop dat je niet haar loopjongen blijft, ga dat nu alvast wat afbouwen, zodat dat duidelijk is: ze heeft thuis ook verantwoordelijkheden. Ze zal beginnen te roepen dat het allemaal niet mogelijk is met haar werk, maar alle gescheiden ouders vinden hier een weg in, dus dat zal zij ook moeten.
En alle dreigementen: dat zijn de emoties. Die zakken wel, neem ze niet al te serieus. In dat verband zou ik de feitelijke scheiding ook niet overhaasten. Je hebt immers al een plekje voor jezelf. Jullie kunnen rustig een paar maanden proberen hoe het co-ouderschap in de praktijk werkt en daarna pas de scheiding in gang zetten. Als de emoties wat gekalmeerd zijn, zal dat veel soepeler verlopen.
Sterkte, ex-Schipperaar!
Inderdaad kan de financiële afwikkeling nog wel even wachten. Maar je kan voor jezelf al wel in kaart brengen hoe je ervoor staat. Welke afspraken hebben jullie (samenlevingscontract, andere rechtsgeldige afspraken), op wiens naam staan huis en studio en verdien je voldoende om jezelf te kunnen onderhouden of heb je recht op alimentatie? Kan je kind een deel van de week bij jou in je studio wonen, of heb je andere woonruimte nodig? Of is haar huis eigenlijk van jullie samen en heb jij recht op een deel daarvan?
Als je niet voldoende verdient kun je daaraan gaan werken en dan kan het natuurlijk ook zo zijn dat je vriendin dan minder kan gaan werken en er makkelijker voor jullie kind kan zijn dan nu. En dat jij meer moet gaan werken en er dus niet meer elke dag kan zijn. Maar gelukkig is jullie kind al niet meer piepjong.
En als je studio niet groot genoeg is kan je alvast over andere opties nadenken.
Na een niet zo fijne nacht begon D. vanochtend nog door te gaan op gisteren. Ze wilde alleen met een therapeut in gesprek als ik me eerst committeerde aan onze relatie, anders zag ze het nut niet.
Toen ze terugkwam van zoon naar school brengen (is haar vrije dag) had ik even tijd gehad om het helder te hebben: we zijn te verschillend, ik voel geen liefde en kan me daar niet aan committeren. Met iemand waar ik op val, met wie ik liefde voel, dáár wil ik me aan committeren.
Zo heb ik het ook gezegd, en ik denk dat dat éíndelijk taal was die duidelijk voor haar was. Zij wilde een toekomst maar ook mijn commitment daaraan. Die heb ik dus niet. Nee.
Heb nog wel eens bevestigd dat ik er wél voor onze zoon wil zijn. Natuurlijk hield ze me het scenario voor dat ik wel ‘lekker makkelijk’ wil leven en haar voor alles wil laten opdraaien. Dat heb ik stellig ontkend, want dat is absoluut níét mijn plan.
Nu krijgen we vast nog een periode met verwijten en frustratie van haar kant, daar zal ik niet teveel op ingaan om zinloze discussies te vermijden.
Ik lees al fijne en zinvolle praktische tips van jullie waar ik nog op terug kom. Nu wacht een werkdag die ook een beetje mag afleiden. Het was weer heftig. Maar éíndelijk iets besloten en helder kunnen zeggen❗️❗️
Pief schreef op 16-02-2023 om 08:42:
Inderdaad kan de financiële afwikkeling nog wel even wachten. Maar je kan voor jezelf al wel in kaart brengen hoe je ervoor staat. Welke afspraken hebben jullie (samenlevingscontract, andere rechtsgeldige afspraken), op wiens naam staan huis en studio en verdien je voldoende om jezelf te kunnen onderhouden of heb je recht op alimentatie? Kan je kind een deel van de week bij jou in je studio wonen, of heb je andere woonruimte nodig? Of is haar huis eigenlijk van jullie samen en heb jij recht op een deel daarvan?
Als je niet voldoende verdient kun je daaraan gaan werken en dan kan het natuurlijk ook zo zijn dat je vriendin dan minder kan gaan werken en er makkelijker voor jullie kind kan zijn dan nu. En dat jij meer moet gaan werken en er dus niet meer elke dag kan zijn. Maar gelukkig is jullie kind al niet meer piepjong.
En als je studio niet groot genoeg is kan je alvast over andere opties nadenken.
Dat is bij ons wel simpel: we zijn niet getrouwd, hebben niks getekend en staan ook ieder in ons eigen (huur)huis ingeschreven. Dus geen enkel gedoe met advocaten, notarissen etc.
En de studio (die ik al die jaren aangehouden heb als werkplek, maar ook voor als dit zou gebeuren wat nu gebeurd is) is niet geschikt als permanente woonplek. Al ligt het praktisch centraal (en vlakbij huurhuis van D., inderdaad goed voor een proefperiode co-ouderschap), ik heb het al 25 jaar (!) en ben echt wel toe aan iets anders. Dan is dit wel het moment om me te gaan oriënteren op wat er voor andere woonruimte is. Maar alles op zijn tijd nu; genoeg te verwerken…..
