Relatie net ‘geopend’, maar durf ik wel?
Ik zal me even voorstellen, ik ben een man van eind veertig met al 11 jaar een relatie. We hebben een kind van 8.
Tot zover alles normaal. Maar ik ben nooit verliefd geweest op mijn vriendin, al heb ik haar altijd graag als maatje gehad. Ik tolereerde haar liefde, al voelde ik me altijd ongemakkelijk als ze te verliefd naar me keek. Desondanks hebben we veel gedeeld, in het begin ook in enige mate onze seksualiteit. Echt voltooid hebben we de daad slechts 1 keer, en prompt was ze zwanger.
Weer een groot dilemma, want ze wilde geen abortus en ik wilde haar ook niet met baby in de steek laten. Uiteindelijk is ons kind er toch gekomen, en ik heb me leren schikken in de vaderrol, die natuurlijk ook vaak leuk was.
Maar in de jaren die volgden liep de spanning wel eens op omdat ik nooit de liefde kon beantwoorden zoals mijn partner zich dat gewenst had. Ik begon ook steeds meer de intimiteit te missen met een vrouw, en sliep ook al sinds de geboorte van ons kind alleen, en zij met kind in bed.
Nadat de innerlijke kou en woestenij me teveel werd afgelopen jaar heb ik mezelf zover gekregen dat ik bespreekbaar maakte dat we beiden een ander zouden kunnen zoeken om lichamelijk plezier bij te vinden. Daarin hadden we onszelf feitelijk jaren in gijzeling gehouden: we hebben geen fysiek contact meer met elkaar maar mogen het ook niet elders zoeken. Een onhoudbare situatie. Althans voor mij; partner zweert voor haar kind te leven, en geen behoefte aan een man te hebben. Daarnaast heeft ze een veeleisende baan waarmee ze de afgelopen jaren ook de kostwinner was.
Nu het ijs dan eindelijk gebroken lijkt en ze me (hoewel met pijn) toestaat om buiten de deur te vrijen, staat de deur die zo lang dicht was opeens voor me open. Spannend, bevrijdend, maar ook best eng. Ga ik me niet toch schuldig voelen als ik straks met een ander in bed heb gelegen en misschien de hele dag aan die vrouw denk? Ik wil mijn taken als vader gewoon blijven vervullen, want ons kind heeft niet om deze toestand gevraagd en onze band begint net voelbaar sterker te worden.
Maar wat me al die jaren bij mijn vriendin heeft gehouden, is (behalve ons kind) dat ze oerbetrouwbaar is, een stabiele factor en een goede moeder.
Ik kán niet zonder liefde verder leven dus er móést iets veranderen, maar het idee dat ik met een ander lig te ******* terwijl zij hard aan het werk is, tja, dat wekt schuldgevoel op. En kan ik daarmee dealen, vraag ik mezelf nu af?
Er gebeuren veel goede dingen in mijn leven de laatste tijd, en de nieuwe vrijheid lijkt daar ook één van, maar ja…
Ik vraag me allereerst af wat er in die tijd tussen jullie was voordat jullie kind er kwam. Tussen 8 en 11 jaar zit nog een poosje. Hoe kun je een relatie zo lang volhouden zonder liefde of verliefdheid. Sterker nog, waarom begin je een relatie met iemand waar je niets voor voelt.
Wat denk je te bereiken door buiten de deur iets te zoeken? Wat verwacht je dan?
Ik zou gewoon niet meer doen alsof en beiden jullie eigen weg gaan. Dat is voor jullie beiden beter.
Je zegt ik kan niet zonder liefde leven en vervolgens ga je op zoek naar sex.
Waarom niet uit elkaar zodat je vrij bent én vrij van schuld?
Waarom een ingewikkelde, hoogstwaarschijnlijk uiteindelijk erg gecompliceerde oplossing waar je behalve wat korte bevrediging en seksuele kriebels verder niets mee opschiet?
Liefde staat toch niet gelijk aan seks? Ik snap best dat je behoefte hebt aan seks, maar ik snap niet goed waarom je die niet met je vrouw kunt beleven? Is ze zo afstotelijk? Als je al zo lang ‘maatjes’ bent, samen een kind hebt zelfs, en warme gevoelens voor elkaar hebt lijkt me fysiek intiem met elkaar zijn geen onmogelijkheid. Zeker als je vrouw wel echt verliefd is op jou/van jou houdt
Ik snap ook dat je behoefte hebt aan liefde. Maar die kun je naar mijn idee niet buiten je relatie zoeken. Op het moment dat jij verliefd wordt op een ander is je relatie per direct over. Tenminste, dat verwacht ik. Want dan is er echt alleen maar jullie dochter die jullie bindt. Dat is niet houdbaar.
Ik zou als ik jullie was relatietherapie inzetten. Om te ontdekken of er nog iets te maken valt van jullie relatie. En onder welke voorwaarden jullie elkaar meer ruimte kunnen geven binnen de relatie, en wanneer jullie niet meer samen verder kunnen. En hoe jullie dan op een goede manier uit elkaar kunnen gaan.
Ik weet niet hoor. Ik denk dat het sowieso problemen op gaat leveren. Zij kan het nu wel 'toestaan' maar dat kan heel anders komen te liggen als je eenmaal met iemand anders ligt te krikken. En de kans is ook aanwezig dat het niet bij lichamelijke liefde blijft maar dat je verliefd wordt. Ik begrijp dat er huidhonger kan zijn maar (had ooit ook zo'n relatie) maar dat gaat over meer dan seks. Als je handen aan je lijf hebt, waarom moet je dan per se met een vrouw seks hebben?
Nee ik zou dit eerst gezamenlijk onderzoeken met een goede relatietherapeut. Niet om haar aan de seks te krijgen maar om te kijken of dit goed overdacht is.
Of ga gewoon lekker tantra doen met elkaar en wordt weer helemaal verliefd op elkaar.
Ik zou ook zeggen: ga uit elkaar. Jij houdt niet echt van haar, vindt haar enkel een stabiele factor en oerbetrouwbaar. Waarschijnlijk ook handig dat ze kostwinner is?
Bevrijd jullie beiden écht door helemaal uit elkaar te gaan. Dan krijgt zij een echte, nieuwe, kans op liefde. En jij ook - als je dat durft.
Bijtje82 schreef op 10-02-2023 om 20:13:
Ik vraag me allereerst af wat er in die tijd tussen jullie was voordat jullie kind er kwam. Tussen 8 en 11 jaar zit nog een poosje. Hoe kun je een relatie zo lang volhouden zonder liefde of verliefdheid. Sterker nog, waarom begin je een relatie met iemand waar je niets voor voelt.
Wat denk je te bereiken door buiten de deur iets te zoeken? Wat verwacht je dan?
Ik zou gewoon niet meer doen alsof en beiden jullie eigen weg gaan. Dat is voor jullie beiden beter.
Toen ik haar als collega tegenkwam had ik net 12 jaar in mijn eentje achter de rug, geen vrouw, geen echte vrienden, veel te lang - en de eenzaamheid en huidhonger waren heel groot. Toen ze me verleidde kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om nee te zeggen, want dan had ik haar pijn er nog bovenop gekregen én was ik het eerste kameraadje in jaren alweer kwijt geweest. Maar zo ben ik dus wel een relatie ingeluisd, gevolgd door het vaderschap. Klinkt als een slap lulletje, I know, maar het was echt een donkere tijd waarin zij ook een lichtpuntje was.
Nu is onze relatie weliswaar ver over de datum, en ik weet dat het uiteindelijk beter zou kunnen zijn om te stoppen, maar dat is ook best makkelijk gezegd als er een kind van 8 in het spel is dat je ook geen pijn wilt doen.
En natuurlijk lost sex niks op, het IS geen oplossing. Anderzijds heeft mijn sexleven nu al bijna 35 jaar niet bestaan. Al heb ik geen hoog libido, menig man (of vrouw) in mijn positie zou allang gillend gek zijn geworden. Het gevoel dat ik nu weer vrij ben om contact met een andere vrouw te leggen is echt een opluchting en een bevrijding.
Pennestreek schreef op 10-02-2023 om 20:53:
Liefde staat toch niet gelijk aan seks? Ik snap best dat je behoefte hebt aan seks, maar ik snap niet goed waarom je die niet met je vrouw kunt beleven? Is ze zo afstotelijk? Als je al zo lang ‘maatjes’ bent, samen een kind hebt zelfs, en warme gevoelens voor elkaar hebt lijkt me fysiek intiem met elkaar zijn geen onmogelijkheid. Zeker als je vrouw wel echt verliefd is op jou/van jou houdt
Ik snap ook dat je behoefte hebt aan liefde. Maar die kun je naar mijn idee niet buiten je relatie zoeken. Op het moment dat jij verliefd wordt op een ander is je relatie per direct over. Tenminste, dat verwacht ik. Want dan is er echt alleen maar jullie dochter die jullie bindt. Dat is niet houdbaar.
Ik zou als ik jullie was relatietherapie inzetten. Om te ontdekken of er nog iets te maken valt van jullie relatie. En onder welke voorwaarden jullie elkaar meer ruimte kunnen geven binnen de relatie, en wanneer jullie niet meer samen verder kunnen. En hoe jullie dan op een goede manier uit elkaar kunnen gaan.
Sex met mijn vriendin is al zo lang een gepasseerd station, dat wilde ik nooit echt. En nu al zeker niet meer. Afstotelijk? Ik val seksueel niet op haar. En warme gevoelens? Niet warm genoeg voor iets in bed. En sorry, het feit dat zij nog wél een soort van van mij houdt, is totaal geen reden voor MIJ om aan seksueel contact te denken. Als dat zo werkte had ik dat de afgelopen 11 jaar toch allang moeten merken?
Relatietherapie hebben we even geprobeerd, maar zij voelt weinig voor therapie en ervaart dat alleen maar als roeren in pijnlijke zaken. Ze lost van huis uit sowieso alles liever zelf op.
Lexus schreef op 10-02-2023 om 21:22:
Ik weet niet hoor. Ik denk dat het sowieso problemen op gaat leveren. Zij kan het nu wel 'toestaan' maar dat kan heel anders komen te liggen als je eenmaal met iemand anders ligt te krikken. En de kans is ook aanwezig dat het niet bij lichamelijke liefde blijft maar dat je verliefd wordt. Ik begrijp dat er huidhonger kan zijn maar (had ooit ook zo'n relatie) maar dat gaat over meer dan seks. Als je handen aan je lijf hebt, waarom moet je dan per se met een vrouw seks hebben?
Nee ik zou dit eerst gezamenlijk onderzoeken met een goede relatietherapeut. Niet om haar aan de seks te krijgen maar om te kijken of dit goed overdacht is.
Of ga gewoon lekker tantra doen met elkaar en wordt weer helemaal verliefd op elkaar.
Na 35 jaar bijna alleen maar masturberen (en niet eens overmatig) is dat voortzetten voor mij geen enkele oplossing. Ik wil nu eindelijk eens wél wat meemaken (wat van twee kanten komt), dat mag best een avontuurtje of wat zijn maar uiteindelijk is wederzijdse liefde natuurlijk mijn droom. Ik verwar sex niet met liefde, al lijkt dat misschien zo in mijn eerste bericht.
En tantra: misschien met een andere vrouw. En ‘weer helemaal verliefd worden op elkaar’ is onmogelijk als ik het om te beginnen al nooit geweest ben. Een stel dat die staat van zijn ooit gekend heeft kan daar nog naar terug.
Schipperaar schreef op 10-02-2023 om 22:05:
[..]
Toen ik haar als collega tegenkwam had ik net 12 jaar in mijn eentje achter de rug, geen vrouw, geen echte vrienden, veel te lang - en de eenzaamheid en huidhonger waren heel groot. Toen ze me verleidde kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om nee te zeggen, want dan had ik haar pijn er nog bovenop gekregen én was ik het eerste kameraadje in jaren alweer kwijt geweest. Maar zo ben ik dus wel een relatie ingeluisd, gevolgd door het vaderschap. Klinkt als een slap lulletje, I know, maar het was echt een donkere tijd waarin zij ook een lichtpuntje was.
Nu is onze relatie weliswaar ver over de datum, en ik weet dat het uiteindelijk beter zou kunnen zijn om te stoppen, maar dat is ook best makkelijk gezegd als er een kind van 8 in het spel is dat je ook geen pijn wilt doen.
En natuurlijk lost sex niks op, het IS geen oplossing. Anderzijds heeft mijn sexleven nu al bijna 35 jaar niet bestaan. Al heb ik geen hoog libido, menig man (of vrouw) in mijn positie zou allang gillend gek zijn geworden. Het gevoel dat ik nu weer vrij ben om contact met een andere vrouw te leggen is echt een opluchting en een bevrijding.
Er ingeluisd nog wel..
Vind het maar een raar verhaal. Je bent 11 jaar samen. Na een jaar relatie hebben jullie 1x sex, prompt zwanger .. Er komt een kind en de overige 8 jaar zijn sexloos.
En waarom zijn jullie ook alweer samen? Oja, je durfde haar geen nee te verkopen. Want eigenlijk vond je haar niet zo leuk, maar tja alleen is ook maar alleen.
Je hebt haar dus al die jaren aan het lijntje gehouden en ontdekt nu pas dat het misschien toch fijner is als je wel seks kunt hebben.
Hoe kun je maar 1x seks hebben in 11 jaar tijd?
Ik geloof dat ik het niet meer snap.
Schipperaar schreef op 10-02-2023 om 22:15:
[..]
Sex met mijn vriendin is al zo lang een gepasseerd station, dat wilde ik nooit echt. En nu al zeker niet meer. Afstotelijk? Ik val seksueel niet op haar. En warme gevoelens? Niet warm genoeg voor iets in bed. En sorry, het feit dat zij nog wél een soort van van mij houdt, is totaal geen reden voor MIJ om aan seksueel contact te denken. Als dat zo werkte had ik dat de afgelopen 11 jaar toch allang moeten merken?
Relatietherapie hebben we even geprobeerd, maar zij voelt weinig voor therapie en ervaart dat alleen maar als roeren in pijnlijke zaken. Ze lost van huis uit sowieso alles liever zelf op.
Het is voor je vriendin beter als je een punt achter de relatie zet. Ze verdient liefde en iemand die van haar houdt.
Courage schreef op 10-02-2023 om 21:39:
Ik zou ook zeggen: ga uit elkaar. Jij houdt niet echt van haar, vindt haar enkel een stabiele factor en oerbetrouwbaar. Waarschijnlijk ook handig dat ze kostwinner is?
Bevrijd jullie beiden écht door helemaal uit elkaar te gaan. Dan krijgt zij een echte, nieuwe, kans op liefde. En jij ook - als je dat durft.
Bijtje82 schreef op 10-02-2023 om 22:23:
[..]
Er ingeluisd nog wel..
Vind het maar een raar verhaal. Je bent 11 jaar samen. Na een jaar relatie hebben jullie 1x sex, prompt zwanger .. Er komt een kind en de overige 8 jaar zijn sexloos.
En waarom zijn jullie ook alweer samen? Oja, je durfde haar geen nee te verkopen. Want eigenlijk vond je haar niet zo leuk, maar tja alleen is ook maar alleen.
Je hebt haar dus al die jaren aan het lijntje gehouden en ontdekt nu pas dat het misschien toch fijner is als je wel seks kunt hebben.
Hoe kun je maar 1x seks hebben in 11 jaar tijd?
Ik geloof dat ik het niet meer snap.
Het is je goed recht het een raar verhaal te vinden en er niks meer van te snappen. Maar als je het goed vindt leg ik mijn oor nu te luister bij anderen die me misschien nog wel kunnen volgen….
Schipperaar schreef op 10-02-2023 om 22:20:
[..]
Na 35 jaar bijna alleen maar masturberen (en niet eens overmatig) is dat voortzetten voor mij geen enkele oplossing. Ik wil nu eindelijk eens wél wat meemaken (wat van twee kanten komt), dat mag best een avontuurtje of wat zijn maar uiteindelijk is wederzijdse liefde natuurlijk mijn droom. Ik verwar sex niet met liefde, al lijkt dat misschien zo in mijn eerste bericht.
En tantra: misschien met een andere vrouw. En ‘weer helemaal verliefd worden op elkaar’ is onmogelijk als ik het om te beginnen al nooit geweest ben. Een stel dat die staat van zijn ooit gekend heeft kan daar nog naar terug.
Dan moet je je ballen eens uit je broek rapen en bij je vrouw weg gaan. Jezus man. Wat een slap geouwehoer. Ga bij je vrouw weg en raap je leven bij elkaar. Dit is toch geen doen man?
Schipperaar schreef op 10-02-2023 om 22:26:
[..]
[..]
Het is je goed recht het een raar verhaal te vinden en er niks meer van te snappen. Maar als je het goed vindt leg ik mijn oor nu te luister bij anderen die me misschien nog wel kunnen volgen….
Ja sorry, ik sta niet bekend als de meest subtiele poster misschien. Maar zelfs een slecht gearrangeerd huwelijk klinkt nog gelukkiger dat dit.
Je doet je vriendin en zo ook je gezin echt in alle opzichten tekort.
Courage schreef op 10-02-2023 om 21:39:
Ik zou ook zeggen: ga uit elkaar. Jij houdt niet echt van haar, vindt haar enkel een stabiele factor en oerbetrouwbaar. Waarschijnlijk ook handig dat ze kostwinner is?
Bevrijd jullie beiden écht door helemaal uit elkaar te gaan. Dan krijgt zij een echte, nieuwe, kans op liefde. En jij ook - als je dat durft.
Een scheiding zie ik zelf ook als uiteindelijk de beste zet. Ook al wil ze mij nog thuis houden omdat ze ons kind een vader gunt. Ik heb mezelf natuurlijk ook in deze situatie gemanoeuvreerd (door angst/eenzaamheid/oude patronen/wat dan ook) maar begin nu geleidelijk kracht te voelen om eruit te komen. De vrijheid om met andere vrouwen te vrijen is nu misschien maar een schijnvrijheid.
Aan de andere kant hebben we als ouders sowieso tot in lengte van jaren met elkaar te dealen. Je kunt niet uit een gezin stappen waarna dat gezin niet meer bestaat.
Elpisto schreef op 10-02-2023 om 22:26:
[..]
Dan moet je je ballen eens uit je broek rapen en bij je vrouw weg gaan. Jezus man. Wat een slap geouwehoer. Ga bij je vrouw weg en raap je leven bij elkaar. Dit is toch geen doen man?
Ik ga dan ook bij mijn kind weg, snap jij dat? Zonder kind waren zij en ik allang uit elkaar!
