Relatie net ‘geopend’, maar durf ik wel?

Schipperaar schreef op 05-03-2023 om 21:42:

[..]

Anderzijds zijn er zoveel dingen waar we niet aan gewerkt hebben en nooit tegen anderen over gepraat hebben…

Eerst maar eens loslaten en allebei op eigen benen staan. Dan kun je later altijd nog kijken wat jullie wel gemeen hebben. Om te beginnen jullie zoon, dus in ieder geval blijven jullie samen ouders. En er is niks mis mee om na een scheiding vrienden te zijn. 

Schipperaar schreef op 05-03-2023 om 22:51:

[..]

Door onze zoon zien we elkaar hoe dan ook nog inderdaad…ik merk ook dat ik moeite heb om álles van haar los te laten.

Dat is ook lastig en dat kost echt wel even tijd. Eerder jaren dan maanden. 

Jullie verhaal, het verhaal waar jullie nu in zitten zeg maar, is een bijzondere in de zin van niet standaard. Er was geen echte relatie en dat wilde jij ook niet, maar toch blijkbaar een vorm van hechting. Die je nu beter beseft omdat er duidelijkheid is over het stoppen van de relatie. Je had je schrap gezet voor haar reactie, maar dat bleek niet eens zozeer nodig geweest te zijn. Logisch dat je nieuwe zicht op jullie verhaal wat verrassend aandoet voor jezelf. Ik zou helemaal niet weten hoe je hiermee om moet gaan. Ik zit een beetje te denken dat het lijkt of het je ook nieuwgierig maakt naar wat er nog wel mogelijk is nu. Of vergis ik me en is het vooral angst voor eenzaamheid en het niet durven van echt afscheid nemen?
Ik ben geneigd om te zeggen dat als het een soort nieuwsgierigheid is (die ook over jezelf gaat of misschien wel juist over jezelf) dat er dan ook iets positiefs in kan zitten om dat te onderzoeken. Waarschijnlijk zal je als het er weer op gaat lijken dat zij een echte relatie verwacht dichtklappen en in afweer gaan zitten. Dus zou dat voorkomen moeten worden. Misschien ben ik ook veel te positief er over dat zoiets mogelijk is hier winst uit te halen voor jou als persoon, op een juiste manier. Maar ergens vind ik het gewoon een beetje jammer dat jullie als toch twee oprechte mensen met elkaar om zouden moeten gaan alsof jullie per definitie schadelijk voor elkaar zijn. 
En nogmaals, misschien is het vooral angst voor eenzaamheid dat je beweegt. Misschien kun je daar achter komen met een therapeut. Het lijkt mij dat er ook een soort interesse bij je is namelijk hoe het nou zit. 

(foutje)

Relatietherapie lijkt me voor jullie niet echt zinvol. Je kunt je liefde voor haar moeilijk terugvinden, aangezien die er al nooit was. Het toneelstuk hoeft niet nog langer verlengd te worden. Een mediator om goede afspraken te maken omtrent jullie zoon lijkt me wel verstandig. 
Vrienden blijven kan, maar niet altijd. Het hoeft ook niet. Maar aangezien jullie voor de relatie wel al vrienden waren, kan het misschien wel. In ieder geval zou een goede verstandhouding na de scheiding wel mijn prioriteit zijn.
Jullie levens hebben een hele tijd deel van elkaar uitgemaakt en elkaar aangevuld als ouder voor jullie zoon. Dat is dus zoeken naar een nieuwe balans.

Schipperaar schreef op 06-03-2023 om 12:47:

In deze gure storm zoek ik af en troost en hoop en rust in gedachten. Ik pas wel op illusies…

Je kan beter je rust vinden in mindfullness. Dat helpt je het nieuwe te aanvaarden en het oude los te laten. Daar heb je meer aan dan teruggrijpen op het oude voor troost. Daar kom je niet verder mee. 

Schipperaar schreef op 12-03-2023 om 20:51:

Een update

Vanmiddag zou ik nog geschreven hebben: we gaan al goed met elkaar om, en wat een krachtige vrouw dat ze er zo goed tegen kan om mij te zien en over de vloer te hebben omwille van onze zoon. Ze was altijd al de krachtige vrouw. Maar vanavond bleek dat ze er toch slecht tegen kan, en zelfs nog een restant hoop putte uit een gesprek dat ze met mijn moeder had nadat ik daar was geweest. Die had het nog over een bemiddelaar gehad om onze relatie te redden.
Het was toch tóch te vaag gebleven. En ik ben te naïef geweest dat ze er al ‘manmoedig’ overheen was, de grotere afstand al geaccepteerd had, en mij dáárom nog steeds eten aanbood en praktische hulp toen ik afgelopen week overspannen leek te worden.
Oh hoe zoet, dat idee dat ze toch nog steeds mijn maatje kon zijn en er geen kilte en pijn in de lucht hoefde te zijn.

Maar zó snel gaat haar proces natuurlijk niet. Ik zal ook echt moeten stoppen met hulp vragen en aannemen. Stoppen met te aardig zijn. Want ze kan het niet aan. En dan krijg ik, zoals zonet, de pijn weer op me afgevuurd. De emoties en verwijten die ik niet begripvol mág pareren, want daarmee komt ze juist nóg moeilijker los van mij.

De komende tijd maar écht meer afstand nemen. Misschien ook écht niet meer bij hen thuis op zolder slapen de nachten vóór ik J. naar school breng, al stond ze daar eerst op.

Dit werkt niet….in elk geval nu niet.
Ben ik terug bij af…..?

(Ik weet het zelf al wel….Gelukkig net begonnen bij een goede doortastende therapeut, want ik heb ook buiten D. om veel oude pijn om zelf mee te leren dealen! )

Maar verbaasd je dat dan? Is je verwachting van een scheiding en alleen verder dan niet zo realistisch? Je kunt ook vriendelijk zijn en tegelijkertijd duidelijk en op afstand.

Je kunt haar nu ook niet belasten met jouw problemen en hulp aan haar vragen. Je geeft aan nooit van haar gehouden te hebben en te willen scheiden. Hoezo vraag je haar dan om hulp? Zij moet juist loskomen van jou en niet in het oude patroon blijven hangen. Dat gaat niet meer.