Relatie net ‘geopend’, maar durf ik wel?
Ik zal me even voorstellen, ik ben een man van eind veertig met al 11 jaar een relatie. We hebben een kind van 8.
Tot zover alles normaal. Maar ik ben nooit verliefd geweest op mijn vriendin, al heb ik haar altijd graag als maatje gehad. Ik tolereerde haar liefde, al voelde ik me altijd ongemakkelijk als ze te verliefd naar me keek. Desondanks hebben we veel gedeeld, in het begin ook in enige mate onze seksualiteit. Echt voltooid hebben we de daad slechts 1 keer, en prompt was ze zwanger.
Weer een groot dilemma, want ze wilde geen abortus en ik wilde haar ook niet met baby in de steek laten. Uiteindelijk is ons kind er toch gekomen, en ik heb me leren schikken in de vaderrol, die natuurlijk ook vaak leuk was.
Maar in de jaren die volgden liep de spanning wel eens op omdat ik nooit de liefde kon beantwoorden zoals mijn partner zich dat gewenst had. Ik begon ook steeds meer de intimiteit te missen met een vrouw, en sliep ook al sinds de geboorte van ons kind alleen, en zij met kind in bed.
Nadat de innerlijke kou en woestenij me teveel werd afgelopen jaar heb ik mezelf zover gekregen dat ik bespreekbaar maakte dat we beiden een ander zouden kunnen zoeken om lichamelijk plezier bij te vinden. Daarin hadden we onszelf feitelijk jaren in gijzeling gehouden: we hebben geen fysiek contact meer met elkaar maar mogen het ook niet elders zoeken. Een onhoudbare situatie. Althans voor mij; partner zweert voor haar kind te leven, en geen behoefte aan een man te hebben. Daarnaast heeft ze een veeleisende baan waarmee ze de afgelopen jaren ook de kostwinner was.
Nu het ijs dan eindelijk gebroken lijkt en ze me (hoewel met pijn) toestaat om buiten de deur te vrijen, staat de deur die zo lang dicht was opeens voor me open. Spannend, bevrijdend, maar ook best eng. Ga ik me niet toch schuldig voelen als ik straks met een ander in bed heb gelegen en misschien de hele dag aan die vrouw denk? Ik wil mijn taken als vader gewoon blijven vervullen, want ons kind heeft niet om deze toestand gevraagd en onze band begint net voelbaar sterker te worden.
Maar wat me al die jaren bij mijn vriendin heeft gehouden, is (behalve ons kind) dat ze oerbetrouwbaar is, een stabiele factor en een goede moeder.
Ik kán niet zonder liefde verder leven dus er móést iets veranderen, maar het idee dat ik met een ander lig te ******* terwijl zij hard aan het werk is, tja, dat wekt schuldgevoel op. En kan ik daarmee dealen, vraag ik mezelf nu af?
Er gebeuren veel goede dingen in mijn leven de laatste tijd, en de nieuwe vrijheid lijkt daar ook één van, maar ja…
Labyrinth schreef op 02-03-2023 om 18:34:
Wat dacht je van om aan te sluiten bij een mannenpraatgroep. En daar naast gevoel leren delen ook mannelijke hughs te ontvangen en geven?
Dat zou best wat kunnen zijn. Een gevoel van herkenning lijkt me sowieso erg prettig!
Labyrinth schreef op 02-03-2023 om 18:34:
Wat dacht je van om aan te sluiten bij een mannenpraatgroep. En daar naast gevoel leren delen ook mannelijke hughs te ontvangen en geven?
ja, via vrienden kan ik deze heel erg aanraden: warm met aandacht en begrip voor jou: https://www.mkpnederland.nl/
Wat een dag. Helemaal beduusd.
Vanochtend na de koffie weer naar boven voor het volgende Gesprek. Ik verwachtte dat een hele hoop emoties op mij afgevuurd gingen worden en dat D. mij weer terug zou proberen te halen.
Wat gebeurde er: nadat ik sorry had gezegd voor mijn afhaken kwam ik al gauw op wat ik in mijn vrije dagen bedacht had: dat er tussen ons geen toekomst meer zit. Schoot ze daar eerder nog van in de tegenaanval, nu zei ze: ‘nee, dat denk ik ook niet’.
Geen discussie zonder begin of eind deze keer, geen overhitte emoties maar een conclusie en een rustig doch enigszins bedroefd gesprek over de praktische kanten van deze beslissing. Ik sta er nog van te kijken, en dat is zacht uitgedrukt.
Daarna ben ik naar beneden gegaan, en zij (nadat ze in haar eentje wat verwerkingstijd nam) even later ook. Onze dag nam een redelijk normaal vervolg.
Een paar uur later ging D. met zoon naar sportles en ik nam de trein naar een kennismakingsgesprek met een therapeut. Eigenlijk voelde ik me niet eens opgelucht maar eerder dizzy en wat misselijk. De fysieke reactie op het - na zoveel spanning- opeens bereikt hebben van het doel? Het gesprek verliep goed, al is deze vrouw misschien ook niet helemaal de ‘ware’ voor mij om mee aan de slag te gaan. Praten is wel altijd goed, zeker als je zoals ik geen vrienden hebt om je ei bij kwijt te kunnen.
Therapeute benoemde behalve een slechte hechting als kind mogelijk ook hoogbegaafdheid als oorzaak voor de eenzaamheid in mijn leven. Valt te onderzoeken!
Nu even in de studio, straks weer ‘gewoon’ (maar ook weer helemaal niet gewoon) eten met D. en kind. De komende week wil ze, omwille van een ‘zachte landing’ voor hem, dat ik nog bij hen thuis slaap in de 4 nachten vóórdat ik hem naar school breng. Hij hoeft niks te merken. Die handreiking wil ik wel doen, al zal ik de komende tijd toch écht vaker hier in de studio zitten.
Even goed bijkomen van de nieuwe situatie…..pfffft! En zoon weet dus nog van niks en dat laten we even zo. Hij is toch al gewend dat hij vaak met één van ons thuis is. Onze ouders zijn een ander verhaal, ik zal naar de mijne toe moeten om ze te vertellen waar ze nog niks van weten. Moeder appt nu nog wanneer we vaders verjaardag komen vieren…
Het enige dat ik van binnen nog vrees is dat het allemaal te makkelijk gaat om waar te zijn en dat D. alsnog een tweede gesprek begint met ‘Ik heb er nog eens over nagedacht en eigenlijk vind ik het te raar dat we er helemaal mee stoppen…’ Anderzijds ben ik zelf eerder de zwalkende neuroot dan dat zij dat is…
En ik was toch verrast door mijn kennelijke fysieke shockreactie een paar uur na het gesprek. Hoop maar dat dat wegtrekt en plaats kan maken voor opluchting. Als ik maar wel de ruimte neem tussen de verplichtingen door. Even aardig voor mezelf zijn. Genoeg voor de kiezen gehad. En zij ook. Maar ze is een taaie.
Achteraf gezien zijn die paar dagen gescheiden ook wel goed geweest voor jullie beiden en heeft ook zij de tijd genomen de situatie in alle rust te kunnen overdenken. Jullie zitten natuurlijk allebei in een rollercoaster qua emoties en het valt nooit te voorspellen hoe je op bepaalde zaken reageert. Niet vreemd dus dat jij je nu anders voelt dan enkel ‘opgelucht’.
Wat goed dat je zo snel professionele hulp hebt kunnen regelen, zoals je zelf al zegt, het even van je afpraten is sowieso fijn en wie weet blijkt zij wél een geschikte therapeut?!
De komende periode zal niet makkelijk worden, maar ik verwacht dat het uiteindelijk wel die opluchting zal gaan geven, ook bij D.
Dankjewel Kersje!
Wat vooral raar is dat ik nu van bewoner nu feitelijk gast ben geworden in haar huis, terwijl het verschil nog niet eens zo duidelijk leek. Gisteren en vandaag had ik overwegend het gevoel ‘Hoezo uit elkaar, we doen nog steeds dezelfde dingen, ik slaap zoals altijd op zolder, ik zet koffie, we houden het best gezellig…’ Heel gek allemaal. Terwijl onze zoon natuurlijk de grote katalysator is van het conflict en het ongemak dat voelbaar wordt als D. en ik alleen zijn. (Wat sowieso al zelden het geval was sinds ons kind er is, omdat de woonkamer altijd al de enige gebruikte leefruimte is in huis. Was de bom anders eerder gebarsten? Ik weet het niet…)
Pas vanavond na het eten kwam de zenuw weer bloot te liggen. Ik besprak mijn plan om morgen langs mijn ouders te gaan om ze te vertellen dat het niet meer ging. Ze vroeg of het me nou allemaal niks deed, ik kwam zo kil over. Ik heb gezegd dat het me zeker wel wat deed, maar dat ik het haar niet aan wil doen om nóg eens zo’n cirkel te draaien om op hetzelfde punt uit te komen. Waarschijnlijk heb ik dat ook verkeerd gezegd, maar het leven wil ook dat ik nu in de kille rol stap die ik haat.
Verder vind ik het ongelooflijk krachtig dat ze me nog in huis tolereert omwille van onze zoon. Nog acht weken tot aan de meivakantie, een periode van beproevingen. Ze heeft me gevraagd om de vier nachten per week voorafgaand aan de dagen dat ik zoon naar school breng bij hen thuis te slapen. (Ze vertrouwt me niet als ik ‘s ochtends vanuit mijn studio zou komen, wat discutabel is. Ik heb een historie van later thuiskomen dan beloofd…maar als het om onze zoon gaat ga ik echt geen steken laten vallen.) Omwille van de ‘zachte landing’ van onze zoon omtrent ons uit elkaar gaan wil ze niet dat ik meteen fulltime in mijn studio woon of dat we hem meteen confronteren met de woorden ‘papa en mama gaan uit elkaar’. Dat we ons bij hem ook ‘goed’ kunnen gedragen lijkt me ook belangrijk, en de eerste tekenen zijn goed. Als we met ons drieeën zijn LIJKEN we ook een leuk gezinnetje…en hij is vrolijk en zelfverzekerd als altijd.
Maar de afstand zal toch een keer groter moeten worden. Zowel D. als ik zullen meer ruimte voor onszelf willen, en ik heb nul privacy in die woonkamer, behalve op het zoldertje waar ik overdag niet gauw ga zitten.
Kortom: hoe lang deze situatie houdbaar blijft moet de tijd uitwijzen. De leraren van zoonlief en andere volwassenen om ons heen, buren, vrienden kunnen we toch ook niet lang blijven voorhouden dat het koek en ei is, of hen instrueren dat ze onze zoon in het ongewisse moeten laten.
En of ik dit topic eindeloos met nieuwe berichten over hoe het nu gaat moet aanvullen is ook de vraag. Ik doe er voor mezelf wel goed aan om van me af te blijven praten….
Nu vooral onzeker hoe mijn ouders het morgen gaan tackelen, ze zijn 85 en 87, verder gezond en moeder is altijd blij geweest met D. als ‘schoondochter’. 😕 D. heeft in elk geval gezegd geen bezwaar te hebben als ze haar bellen, en dat heb ik ook niet.
Het is niet fijn maar wel eerlijk om het te vertellen, en liever nu dan op het verjaardagsbezoek aan mijn vader dat we binnenkort met z’n drieeën zouden afleggen…
Als je het anderen gaat vertellen, dan moeten jullie ook eerlijk zijn tegen jullie zoon. Ik dacht hetzelfde als jullie: ik wilde dat mijn man nog veel bij ons thuis was voor de kinderen toen we net uit elkaar waren. Maar de kinderen wilden dat helemaal niet. Die wilden duidelijkheid. Dus papa kon wel komen eten, maar niet meer hele dagen bij ons zijn. Dat vonden ze onduidelijk.
Wees eerlijk tegen jullie zoon, maak heel duidelijk dat het niet aan hem ligt en dat jullie goed uit elkaar gaan, maar dat jullie niet meer bij elkaar komen.
Pief schreef op 04-03-2023 om 20:15:
Als je het anderen gaat vertellen, dan moeten jullie ook eerlijk zijn tegen jullie zoon. Ik dacht hetzelfde als jullie: ik wilde dat mijn man nog veel bij ons thuis was voor de kinderen toen we net uit elkaar waren. Maar de kinderen wilden dat helemaal niet. Die wilden duidelijkheid. Dus papa kon wel komen eten, maar niet meer hele dagen bij ons zijn. Dat vonden ze onduidelijk.
Wees eerlijk tegen jullie zoon, maak heel duidelijk dat het niet aan hem ligt en dat jullie goed uit elkaar gaan, maar dat jullie niet meer bij elkaar komen.
Dat denk ik ook uiteindelijk Pief. Misschien is het na alle schijnbewegingen van mij toch nog een restje ongeloof en hoop tegen beter weten in bij D., dat ik het niet 100% meen om uit elkaar te gaan.*
Ook bij mij is er nog de shock van ‘heb ik dit echt gedaan? Wil ik echt in deze situatie zitten? Wat als het onherroepelijk is?’ Tja…
Het is voor ons beiden nog onwerkelijk. Waarschijnlijk zijn we over een week al meer geland in de realiteit, en zijn we er dan bovendien meer klaar voor om de reactie en emoties van ons kind op te vangen. We zullen zorgen dat hij niet de laatste in onze omgeving is die het hoort.
* IS afstand nemen ook niet ‘makkelijker’ als je botweg een hekel aan elkaar hebt, denk ik wel eens? Ik ben nog steeds op haar gesteld als maatje. Maar dan moet het ook niet verder gaan, en dat werd ons probleem. Afijn, ik ga niet verder in herhaling treden en sowieso NOOIT meer zo’n cirkel maken.
Nog acht weken toneelspelen voor je kind, maar ondertussen wel zonder haar naar de verjaardag van je vader terwijl je ouders wel op de hoogte zijn...lijkt me geen strak plan. Het nieuws van scheiden blijft klote, wanneer dan ook. Ik begrijp de achterliggende gedachte van nog acht weken wachten niet.
MamaE schreef op 04-03-2023 om 21:46:
Nog acht weken toneelspelen voor je kind, maar ondertussen wel zonder haar naar de verjaardag van je vader terwijl je ouders wel op de hoogte zijn...lijkt me geen strak plan. Het nieuws van scheiden blijft klote, wanneer dan ook. Ik begrijp de achterliggende gedachte van nog acht weken wachten niet.
Acht weken zouden het ook wel niet worden. Max. 2 voordat hij het van ons zal moeten horen. Wel zo tactisch mogelijk, de tip van Pief neem ik al ter harte.
Hij is trouwens een slim mannetje dus zal hij echt wel vragen gaan stellen. Dan is liegen ook geen houdbare optie.
Wil je het werkelijk aan je ouders gaan vertellen voirdat je zoon het weet? Niet netjes en niet handig. Hou het dan ook nog even voor je tegenover je ouders.
Helaas was ik al onderweg….ik zat bomvol emoties maar toch zijn ze daar niet tot uiting gekomen. Ouders zijn ook geen therapeuten…wel drukten ze me op het hart om omwille van onze zoon en onszelf een mediator in te schakelen, opdat we echt alles geprobeerd hebben. Zou dat écht nog iets kunnen uitrichten?..
En natuurlijk is het ook wáár dat ik thuis nul ruimte en privacy had. Maar ik wil niemand meer voor de gek houden dat een huis met meer ruimte nog iets emotioneels oplost…
Een mediator helpt jullie om goede afspraken te maken over financiën en omgang met jullie zoon. Niet met jullie relatie.
Pief schreef op 05-03-2023 om 20:22:
Een mediator helpt jullie om goede afspraken te maken over financiën en omgang met jullie zoon. Niet met jullie relatie.
Dan bedoelden ze een relatietherapeut…
Schipperaar schreef op 05-03-2023 om 20:42:
[..]
Dan bedoelden ze een relatietherapeut…
Lijkt me niet goed voor jou en ook niet voor je vriendin. Zij moet jou los gaan laten, niet aan jullie relatie werken. Want jij hebt al lang losgelaten.
