raar gedrag van mezelf
Gene idee of dit hier goed staat hoor, maar ik loop tegen het volgende aan.
Sinds Corona moet ik 1 a 2 dagen thuis werken, dat bevalt me eigenlijk prima.
Nu heeft mijn man een zoon uit eerder huwelijk en hoewel hij niet bij ons woont/slaapt is hij 3 tot 4 avonden in de week bij ons. Meestal alleen eten, soms ook slapen. Verder dikke prima loopt ook goed hoor, is ook een aardige jongen (15) en erg rustig en sociaal behulpzaam en je hebt verder ook helemaal geen last van hem. Op de avonden dat hij bij ons komt eten blijkt dat hij dus vaak al uit school direct hier heen komt, dat wisten wij niet, maar daar zijn we sinds thuis werken achter gekomen. Hij vind het blijkbaar wel "chill" zo alleen bij ons thuis. Thuis moet hij het huis delen met mama en nog een stiefzus(met wie hij goed overweg kan hoor, maar ze is nogal een babbelbox) Wij vinden dit niet een heel groot probleem hij heeft nl ook een eigen sleutel. Niks aan de hand zou je zeggen toch... maar...
Nu komt mijn rare afwijking, sinds ik thuis werk merk ik dat ik het vervelend vind als er ineens al iemand om 13h thuis is (omdat er weer een uur is uitgevallen ) Hoe aardig ik deze persoon ook vind en/of hoe weinig ik ook last van iemand heb.Heb ik overigens ook als man lief ineens thuis komt terwijl ik 'm pas om 17h verwacht. Het voelt als een soort van inbreuk om mijn "rustige zelf in te delen werkdag" en geeft me het gevoel dat ik weer alert moet zijn en opletten en eventueel sociaal/zorgzaam moet zijn. De radio die ik dan beneden lekker aan heb (terwijl ik boven zit ;0 ) en dus net iets te hard staat gaat uit want de jongen wil in rust zijn huiswerk maken (ja echt ze bestaan) en tuurlijk kan ik boven dan muziek aan zetten, maar gek genoeg gaat mijn lekker flow van thuis werken dan wel een beetje eraf.
Uiteraard is dit geneuzel in de kantlijn, want hoe fijn is het wel niet dat het zo kan! Maar zijn er mensen die herkennen dat als je een dag alleen thuis denkt te zijn en halverwege blijkt dit niet zo te zijn, dan je dan stiekem wat teleurgesteld bent.
Want?
'Hoe zou het in het strafrecht zitten? Omgekeerd? Ah, een vrouw... Doe maar 3 jaar cel ipv 5? Wie weet dat?'
Want dat maakt alles goed? Een lager salaris is niet erg, als vrouwen ook lagere straffen krijgen?
Een oud-college van me die haar vriend ombracht, heeft 11 jaar cel gekregen. Ben je nu gerustgesteld?
Pfff Elena
Dat zégt Kaaskopje toch niet? Het kan toch oprechte nieuwsgierigheid zijn? Wat is er met jou aan de hand dat je consequent alles negatief uitlegt, en bovendien dan meteen frontaal in de aanval gaat? Het lijkt me echt naar en zwaar om zo wantrouwig in het leven te staan. Bovendien verandert deze opstelling elke discussie direct in een ruzie. Weinig constructief.
En dan mijn reactie op Kaaskopje: ik weet niet of de strafmaat objectief meetbaar lager is voor vrouwen. Wel weet ik dat het absolute aantal gedetineerde vrouwen vele malen lager is dan het aantal mannen:
Jaarlijks worden circa 3.000 vrouwen gedetineerd in een van de drie penitentiaire inrichtingen (PI) voor vrouwen die Nederland heeft.Dat is ongeveer 7,5% van de totale populatie gedetineerden die jaarlijks instroomt. Van hen wonen er ongeveer 2.500 in Nederland, bijna 80% verblijft korter dan 3 maanden in detentie; bijna 60% zelfs korter dan één maand. Ongeveer 70% van de gedetineerde vrouwen is moeder van tenminste één minderjarig kind.
goede vraag
Temet?
Misschien is er statistisch iets te vinden over strafmaten.
Want het zou mij niets verbazen dat vrouwen een hoger 'zieligheids' gehalte krijgen en daardoor lagere straffen. En daar ben ik het dan weer niet mee eens. Of de mannen moeten dan ook lagere straffen krijgen of de strafmaat voor vrouwen moet omhoog.
Lijkt mij een heel mooi onderwerp voor een profielwerkstuk om dat eens uit te zoeken, of bachelor / master onderzoek. Maar misschien is het er al wel.
Lagere straf
Vrouwen worden (iets) lager gestraft maar dat komt bv door de zorgtaak die ze hebben. Kinderen zijn vaker afhankelijk van hun moeder. Ook is de recidive lager. Er is onderzoek naar gedaan:
http://archief.mareonline.nl/archive/2014/09/24/zelfde-misdrijf-andere-straf
Flavia
Met zieligheid heeft het dus niets te maken. Hoezo zou dat ook eigenlijk?
Vooroordeel
Ik denk dat vrouwen minder (snel) dan mannen betrokken zijn bij criminele activiteiten. Vanwege die zorgtaak zullen ze zich eerder bedenken, lijkt mij. Geweld is ook meer een mannending denk ik (dronken vechtpartijen in de kroeg). Maar dat is dus voornamelijk op basis van mijn vooroordeel. Hoewel...
Cijfers van het CBS:
In alle herkomstgroeperingen worden mannen vaker verdacht van een misdrijf dan vrouwen. Bij personen met een Nederlandse achtergrond is dat bijna vier maal zo vaak. Onder personen met een niet-westerse achtergrond is dit verschil nog iets groter. Bij personen met een Turkse achtergrond is dit verschil het grootst: op elke Turkse vrouw zijn zes mannen verdacht van een misdrijf.
Als we het hebben over vrouwen die hun man ombrengen (zoals de collega van ElenaH) denk ik dat het vaak gaat om mannen die hun vrouw mishandelen, tot zo'n vrouw geen andere uitweg ziet (of een keer écht goed kwaad wordt). Dan zijn er dus verzachtende omstandigheden waardoor een straf lager uit zal vallen.
Loonkloof
De conclusie uit de volgende link over loonkloof
‘De echte kloof tussen mannen en vrouwen op de Nederlandse arbeidsmarkt is die in gewerkte uren, niet die in loon’, stelde CBS-econoom Peter Hein Van Mulligen. Dat klopt, als je alleen kijkt naar betaald werk. Reken je ‘onbetaald’ werk mee – de huishoudelijke taken en zorg voor de kinderen – dan werken mannen en vrouwen evenveel. Wil je vrouwen meer uren laten draaien op de arbeidsmarkt, dan zal het werk thuis anders opgevangen moeten worden. Door mannen bijvoorbeeld. Maar ja, die zien bij hun vrouwen dat het niet loont om een stapje terug te doen – minder loon, en dat gat haal je niet meer in. Ziehier de complexiteit van de loonkloof.
—
Het gaat dus niet om man versus vrouw. Vrouwen hebben genoeg ambitie. Kijk maar naar hoog en middelbaar management. Het verschil is het gevolg van werkuren, werkjaren en sector.
Zelf ervaarde ik als net afgestudeerde, niet zo’n verschil in salaris. Ik verdiende evenveel als mijn manlijke net afgestudeerde collega’s. De collega’s met meer werkjaren hadden, verdienden behoorlijk meer. Het vervelende is dat een groep vrouwen minderen of zelfs een paar jaar stoppen, waardoor hun groei stagneert. Niet omdat ze vrouw zijn, puur omdat ze itt tot de fulltimers minder inzetbaar zijn en onderhevig zijn aan een tijdelijke tussenpauze.
—-
De link laat ook zien dat de kloof een optelsom is van diverse factoren. Zo zie ik dat ook want de genoten functie in de gezondheidssector betaalde minder dan de genoten functie bij een groot chemisch bedrijf.
—-
Eens behaalde ik een diploma en vroeg mijn werkgever om loonsverhoging; dat vond hij vanzelfsprekend. Een manlijke collega was een paar jaar ervoor minder mondig. Hij had toendertijd niets gevraagd en dus ook niets gekregen. Tegenwoordig zie ik om mij heen steeds meer mondige vrouwen. De kloof wordt zo steeds kleiner. Maar Rome is ook niet in één dag gebouwd.
Maar waarom
Waarom moet je vragen om salarisverhoging? De werkgever kan dat toch ook vanuit zichzelf geven en daarbij mannen en vrouwen gelijkwaardig behandelen?
Misschien eerder tevreden?
Zijn vrouwen misschien niet gewoon eerder tevreden. Ikzelf haal voldoening uit m'n werk als ik er prettig werk in de ruime zin van het woord. Als ik daar een reeel salaris voor krijgt, dan is dat voldoende. Constant de strijd aan gaan omdat ik er misschien nog iets 'uit zou kunnen halen' zou mij niet blijer maken. Gaan werken in een branche of bedrijf waar ik misschien meer betaald zou krijgen, maar een minder fijn bedrijf zou vinden, ook niet. Ik werk om de kost te verdienen, niet om het hoogst haalbare. En ik maak daarin mijn afwegingen.
Als voorbeeld: je kan met een HBO opleiding best een beroep gaan uitoefenen waar je goed geld mee kan verdienen. Je kan met een HBO opleiding ook een beroep uitoefenen (HBO niveau) waar je hart naar uit gaat, maar niet de meest betaalde branche is.
Nou dat is op zich wel een ding
Vrouwen zijn wellicht sneller tevreden. En beroepen waar traditioneel veel vrouwen 'uit roeping' in werken (zorg, verpleging, lagere scholen) zijn dan ook weer net de minder betaalde beroepen.
Maar dingen hangen samen he? Kijk Bieb schrijft " Constant de strijd aan gaan omdat ik er misschien nog iets 'uit zou kunnen halen' zou mij niet blijer maken. Gaan werken in een branche of bedrijf waar ik misschien meer betaald zou krijgen, maar een minder fijn bedrijf zou vinden, ook niet. Ik werk om de kost te verdienen, niet om het hoogst haalbare. En ik maak daarin mijn afwegingen."
En die mindere strijdbaarheid zou nou net maar eens kunnen komen doordat vrouwen thuis meer aanstaan, dat van jongs af geleerd hebben te prioriteren en tevreden te zijn met alleen maar de kost verdienen. En natuurlijk zeggen dan veel vrouwen dat ze zelf die keuze maken.
Mannen worden vaak meer gefaciliteerd thuis en ook thuis al door hun moeder. Daardoor ontstaat de ruimte om wel te vechten voor de speciale positie en dat inkomen waardoor er weer minder ruimte is voor de huishoudelijke en de opvoedtaken.
Ik ben, sinds jaar en dag, voor een herverdeling van betaalde en onbetaalde arbeid. Maar ja, hoe ga je dat realiseren.
Vragen om salarisverhoging
Dat geldt toch voor iedereen, ongeacht geslacht. Mannen nemen dat aspect ook mee in functioneringsgesprekken of behaalde opleiding omdat dat een meerwaarde geeft. Wie dat niet doet, is veel te braaf. Net als die mannelijke collega in mijn eerdere post; die voelde zich miskend want hij had ook verwacht dat hij hier niet om hoefde te vragen.
Wie wilt groeien, kan beter zelf in actie komen ipv wachten tot diegene benaderd wordt. Dat geldt voor zowel mannen als vrouwen.
Moeite
Vrouwen zijn misschien over het algemeen eerder tevreden. Ze zijn over het algemeen ook gewoon bescheidener en minder assertief dan mannen. Waar een man open en eerlijk is, heet dat bij een vrouw al gauw confronterend of boos en agressief. Vrouwen hebben meer moeite met gunsten vragen. Ze hebben om die reden ook meer moeite met vragen om bijvoorbeeld een hoger salaris, ook al zou dat nog zo terecht zijn. Hoe eerlijk is het dat je om die reden (dus omdat je typisch vrouwelijke karaktereigenschappen heb) minder verdient? Het lijkt eerlijk, want je moet "gewoon zelf in actie komen". Maar de vereiste actie is vaak eerder typisch mannelijk dan typisch vrouwelijk. Eerlijker zou het zijn als niemand zoiets zou hoeven vragen, wat Zonnehoed voorstelt.
En zo zijn er nog zo veel voorbeelden van zaken die niet direct tegen artikel 1 van de grondwet indruisen maar die zo zijn verankerd in de samenleving dat we ze niet eens meer goed zien, je moet er echt je best voor doen om te zien dat de man de norm is. Dat geldt voor van alles.
Lou
daar ben ik het mee eens
De bakker
Ook vrouwen kunnen hun mondje roeren. Hoor maar eens hoe een voordringer bij de bakker op haar of zijn vergissing gewezen worden. Meestal door een vrouw.
Misschien zijn vrouwen meer van de korte termijn acties; niet voordringen want daar heb ik nu last van. Een salarisverhoging of groei, als beloning voor de inzet, wordt eerder als een op langere termijn actie gezien. Vol vertrouwen dat dat wel goed komt. Ergens best naïef.
nogmaals
het is toch wat een gek ervoor geeft, net zoals met kunst?
banen die door mannen en vrouwen op exact dezelfde manier uitgevoerd kunnen worden kunnen op exact dezelfde manier betaald worden en afwijkingen daarvan zijn door werkgevers niet te verklaren. Maar bij elke andere functie, waar salaris gegeven wordt voor dingen die veel moeilijker te kwantificeren zijn begint het gezegde 'wat een gek ervoor geeft'. En dan komt het dus erop aan dat je zelf bij de werkgever roept dat je vanwege een project bij een vorige werkgever meer wilt verdienen en je nieuwe werkgever vindt dat ook wel interessant en wil de sollicitant niet kwijt dus hup, wat geld erbij. Dus ik vind het niet gek dat werkgevers in sollicitatieprocedures meer geld geven aan mensen die daar goed over onderhandelen. Het is tenslotte ook niet goed kwantificeerbaar allemaal.
Als mensen eenmaal ergens werken dan komt het volgende probleem dat mensen soms opslag krijgen omdat ze iets goed weten te verkopen aan de baas. Kennelijk zit die ruimte er in de systematiek. Daar is misschien makkelijker verbetering te vinden.
gr angela
En dan issie er weer
Als mannen blijkbaar anders zijn in profileren en onderhandelen (en bluffen), hoe komt dat dan? Zou het kunnen zijn dat ook dat diep ingesleten (maatschappelijke) patronen zijn en geen biologisch bepaald iets. En als dat zo is, kunnen we daar dan iets aan doen met z’n allen?
Bakker
Flanagan:
"Ook vrouwen kunnen hun mondje roeren. Hoor maar eens hoe een voordringer bij de bakker op haar of zijn vergissing gewezen worden. Meestal door een vrouw."
Er zijn tegenvoorbeelden genoeg, maar de bakker vind ik dan weer niet bepaald een sterke. Dat gaat over boodschappen doen, een vrouwenaangelegenheid. Diezelfde vrouw die misschien vanochtend niet durfde te bluffen tijdens haar sollicitatiegesprek en daarom de baan niet heeft gekregen, moet misschien vanmiddag bij de bakker haar frustratie daarover kwijt.
Ik bedoel maar, het gaat dus juist niet over individuele gevallen maar over de normen die we vanzelfsprekend vinden maar die meer mannelijk dan vrouwelijk zijn en daarom op allerlei manieren vrouwen benadelen.
Pin op de neus
Het heeft ook met conditionering te maken. Als wat jij voor jezelf vraagt systematisch afgewezen of geproblematiseerd wordt leer je dat af. De energie die het kost steek je liever in wat anders.
In de tijd dat mijn broers in de IT dure opleidingen kregen, waaronder het afmaken van de middelbare school van een broer, kon ik alleen op de wachtlijst voor een specialisatie met een minimum wachttijd van 2 jaar voor een opleiding in het ziekenhuis.
Nou ja, daar ben ik ook weggegaan. Je stemt met je voeten, als je kunt.
Ik kon bij Randstad wel een cursus tekstverwerken op de Wang krijgen maar toch niet, zoals mijn broers, de kans om in te stromen in een IT baan, in die tijd nog zonder een geschikte vooropleiding. Terwijl ik zelf al ervaring had opgedaan met mijn broers en mijn vader en een betapakket had.
Had ik dat toen geweten, hoe dat werkt, dan had ik er mogelijk wat betere tekst tegenaan kunnen gooien. Maar ja, dat moet ook landen.
Ongeschikt?
En ja, ik heb me natuurlijk ook afgevraagd of het aan mij lag, dat ik niet competent genoeg zou zijn of later, competent genoeg zou overkomen. Of dat ze je niet leuk genoeg zouden vinden. (Daar ben ik zelfs een keer op aangenomen bij een studentenbaan: ik was de leukste volgens de commissie)
Blijkbaar hangt het ook van de omgeving af. Soms zit het mee en lig je goed in de groep en krijg je kansen, en soms zit het tegen.
Ik heb wel 3x een bonus gehad en twee keer een onverwachte, ongevraagde salarisschaalverhoging, en toch bijna de 40 jaar volgemaakt bij de (semi)overheid, maar gepasseerd worden door soms ook nog eens incompetente mannen heb ik zien gebeuren.
Vrouwenaangelegenheid echt?
Door een toename van alleenstaande mannen/vaders die ook een huishouden runnen, durf ik boodschappen niet meer aan te duiden als vrouwenaangelegenheid.
‘Boodschappen doen’ aanduiden als vrouwenaangelegenheid is indirect een streep door de groei naar gelijkheid.
Flanagan
'Door een toename van alleenstaande mannen/vaders die ook een huishouden runnen, durf ik boodschappen niet meer aan te duiden als vrouwenaangelegenheid.'
Grappig genoeg hebben mijn gescheiden mannelijke collega's vaker een schoonmaakster dan mijn gescheiden vrouwelijke collega's.
Pennestreek
'Ik denk dat vrouwen minder (snel) dan mannen betrokken zijn bij criminele activiteiten. Vanwege die zorgtaak zullen ze zich eerder bedenken, lijkt mij. Geweld is ook meer een mannending denk ik (dronken vechtpartijen in de kroeg). '
Ook op dat vlak zijn vrouwen zich aan het emanciperen: De criminaliteit onder vrouwen stijgt. Zij plegen niet alleen diefstallen, maar maken ook carrière in de drugshandel, stichten branden en zijn gewelddadig bij vecht- en steekpartijen.
Https://www.ad.nl/binnenland/crimineel-is-steeds-vaker-een-vrouw~a1663297/
grappig
Boodschappen doen is voor mij juist een mannenaangelegenheid. Mijn vader deed altijd de boodschappen, mijn moeder ging alleen als mijn vader ziek was en geen van de kinderen kon.
vraag er achter
Wie maakt het lijstje voor de boodschappen? En is dus in essentie verantwoordelijk voor die boodschappen: meestal de vrouwen.
Traditionele patronen
Natuurlijk vind ik boodschappen doen geen vrouwenaangelegenheid. Het ging om traditionele patronen: de werkende man en de zorgende vrouw. Als je wilt laten zien dat vrouwen binnen dit systeem net zo goed gebekt zijn als mannen, is een snauw bij de bakker gewoon niet zo'n goed voorbeeld.
De vraag erachter
We hebben het over meer gelijkheid in de werkgelegenheid maar trekken de zorgtaak zoals een boodschappenlijstje wel erg gauw naar ons toe. Houden we die ongelijkheid dan niet zelf In stand?
Jazeker
"Houden we die ongelijkheid dan niet zelf In stand?"
Jazeker doen we dat.
Flanagan
'We hebben het over meer gelijkheid in de werkgelegenheid maar trekken de zorgtaak zoals een boodschappenlijstje wel erg gauw naar ons toe. Houden we die ongelijkheid dan niet zelf In stand?'
Net als bij de was, die volgens mij ook meestal door de vrouw wordt gedaan. Toch vraag ik me af of dat voldoende reden is om dan het salaris en de carrieremogelijkheden voor vrouwen maar te beperken (of zou het een wraakactie zijn van Alle Mannen: 'als ik niet mag bepalen wat we vanavond eten, krijg jij lekker geen leidinggevende functie') 😊
Lou,
‘Er zijn tegenvoorbeelden genoeg, maar de bakker vind ik dan weer niet bepaald een sterke.’
Ik ben wel benieuwd naar een paar tegenvoorbeelden van jou.🙂
ElenaH,
Die suggestie is niet terug te lezen in de link over loonkloof.
Ik denk dat de carrière toch eerder beïnvloed wordt door de werkervaring en beschikbaarheid.
