raar gedrag van mezelf
Gene idee of dit hier goed staat hoor, maar ik loop tegen het volgende aan.
Sinds Corona moet ik 1 a 2 dagen thuis werken, dat bevalt me eigenlijk prima.
Nu heeft mijn man een zoon uit eerder huwelijk en hoewel hij niet bij ons woont/slaapt is hij 3 tot 4 avonden in de week bij ons. Meestal alleen eten, soms ook slapen. Verder dikke prima loopt ook goed hoor, is ook een aardige jongen (15) en erg rustig en sociaal behulpzaam en je hebt verder ook helemaal geen last van hem. Op de avonden dat hij bij ons komt eten blijkt dat hij dus vaak al uit school direct hier heen komt, dat wisten wij niet, maar daar zijn we sinds thuis werken achter gekomen. Hij vind het blijkbaar wel "chill" zo alleen bij ons thuis. Thuis moet hij het huis delen met mama en nog een stiefzus(met wie hij goed overweg kan hoor, maar ze is nogal een babbelbox) Wij vinden dit niet een heel groot probleem hij heeft nl ook een eigen sleutel. Niks aan de hand zou je zeggen toch... maar...
Nu komt mijn rare afwijking, sinds ik thuis werk merk ik dat ik het vervelend vind als er ineens al iemand om 13h thuis is (omdat er weer een uur is uitgevallen ) Hoe aardig ik deze persoon ook vind en/of hoe weinig ik ook last van iemand heb.Heb ik overigens ook als man lief ineens thuis komt terwijl ik 'm pas om 17h verwacht. Het voelt als een soort van inbreuk om mijn "rustige zelf in te delen werkdag" en geeft me het gevoel dat ik weer alert moet zijn en opletten en eventueel sociaal/zorgzaam moet zijn. De radio die ik dan beneden lekker aan heb (terwijl ik boven zit ;0 ) en dus net iets te hard staat gaat uit want de jongen wil in rust zijn huiswerk maken (ja echt ze bestaan) en tuurlijk kan ik boven dan muziek aan zetten, maar gek genoeg gaat mijn lekker flow van thuis werken dan wel een beetje eraf.
Uiteraard is dit geneuzel in de kantlijn, want hoe fijn is het wel niet dat het zo kan! Maar zijn er mensen die herkennen dat als je een dag alleen thuis denkt te zijn en halverwege blijkt dit niet zo te zijn, dan je dan stiekem wat teleurgesteld bent.
Wil40
"Daar vormen we zelf een bepaald verwachtingspatroon omheen wat de toekomst van die baby gaat bepalen."
Hoezo Wil? Welk verwachtingspatroon? We leven anno 2020. Los van sterk religieuze gezinnen, merk ik echt geen verschil: Kind gaat naar school, ouders verwachten inzet voor een zo hoog haalbare VO niveau en daarna gaat kind een vak leren, afhankelijk van VO niveau om daar een beroep van te maken en de kost te verdienen.
Bieb
Ik had het over de grote aantallen. Gemiddeld liggen de zaken zo.
Groeten,
Temet
ElenaH
"Gek he, je zou toch verwachten dat zo'n bubbel eindig is. Dat er een moment komt waarop mensen niet meer kúnnen lenen en de huizenprijzen stabiel blijven of zelfs dalen. Maar dat gebeurt maar niet ..."
De bubbel is al gesprongen met de crisis rond 2013: https://www.cbs.nl/nl-nl/nieuws/2020/07/huizenprijzen-in-de-meeste-gemeenten-opnieuw-gestegen ik had alleen niet verwacht dat het zo snel zou stijgen (onderste grafiek). Mensen maken elkaar gek...
Vandaag in het nieuws
Vandaag in het nieuws dat ruim 58% van de meisjes en jonge vrouwen slachtoffer is van online intimidatie. Vooral als ze zich uitspreken over vrouwenrechten, feminisme of politieke kwesties.
Volgens het wereldwijde onderzoek worden jonge vrouwen hierdoor monddood gemaakt.
Zo treurig is het gesteld momenteel. Het bestaat, ook in Nederland. Ook al ervaar je het zelf niet. De kans dat je eigen dochter(s) hiermee te maken krijgt is significant. En de kans dat onze zonen intimideren ook zeker aanwezig.
Triva
Dat in 2013 was meer een tijdelijk lekje dan een echte knal. Sindsdien zijn de huizenprijzen alweer als een gek gestegen.
Ja Temet
'Ik had het over de grote aantallen. Gemiddeld liggen de zaken zo."
Omdat veel van de pt werkende vrouwen al ouder zijn, en dus nog voorktomen uit een generatie dat dat meer gangbaar was. En van de jongere vrouwen, zijn dat vrouwen die daar zélf voor kiezen. Nog steeds ja, en gelukkig mag dat.
bieb63
Jammer dat je nog steeds schrijft (na 300 postings) "En van de jongere vrouwen, zijn dat vrouwen die daar zélf voor kiezen. Nog steeds ja, en gelukkig mag dat."
Een mens heeft geen vrije wil. De standaarden die gezet worden zijn cultureel bepaald.
Vooral die laatste toevoeging, zo stampvoetend, alsof jij aangevallen wordt op jouw keuzes en of die van je dochter of je nichtje of van welke (jongere) vrouw dan ook.
gr Angela
Bieb.
Het verwachtingspatroon wordt bevestigd door de jonge vrouwen zelf. Er zijn nog steeds bepaalde beroepen die veel gekozen worden door vrouwen óf door mannen. De beroepen die door vrouwen gekozen worden zijn niet de best betaalde, maar wel beroepen waar je ook makkelijk parttime kunt gaan werken. En dat doen ze ook blijkt uit de cijfers.
Jonge mannen én jonge vrouwen hebben tot ongeveer hun 30e jaar dezelfde kansen, qua opleiding en bijpassende functie. Toch is het in Nederland heel normaal dat daarna de meeste vrouwen inleveren, qua arbeidsuren en carrière. Nu kunnen we blijven zeggen dat dat een keuze is, maar wel een keuze die we allemaal begripvol accepteren. We accepteren het omdat het voldoet aan ons verwachtingspatroon.
Vrouwen hebben naast hun werk een "zorgtaak", mannen blijkbaar niet.
We kunnen hard roepen dat dit onzin is, niet eerlijk en een slechte verdeling. Maar helaas blijkt uit de cijfers dat dit nog steeds zo is. Maatschappelijk en cultuurbepalend gedrag, althans, in Nederland.
Klopt
'Vrouwen hebben naast hun werk een "zorgtaak", mannen blijkbaar niet.'
Als mannen een dag thuis zijn voor de kinderen, hebben ze een heuse 'pappa-dag'. Als vrouwen een dag thuis zijn voor de kinderen, zijn ze 'vrij' en worden ze beschouwd als prinsesjes die niet willen werken.
Zorgtaak
Ik dacht zelf vroeger dat we de zaken wel redelijk eerlijk verdeeld hadden. Tot er kinderen kwamen. Toen bleek dat manlief nergens van wakker werd (dat wist ik al wel, maar had toch verwacht/gehoopt dat dat met kinderen anders zou worden, maar nee) en ik dus al het nachtelijk gespook voor mijn rekening mocht nemen. Dat deed niet veel voor mijn goede humeur overdag. En hoewel het geen onwil was, en ik hem ook geregeld wakker maakte, en hij dan braaf een luier verschoonde of troostte, was ik toch zo ongeveer iedere nacht wel wakker. En zo ging het op veel vlakken. Ik werkte parttime, en ook nog eens dichter bij huis. Dus het sloop erin dat ik veel meer naar me toe trok. De kinderen ophaalde bij de opvang en zo. Als ik na een 'vrije' dag rennen van hot naar her, boodschappen, was, afspraak bij het consternatiebureau, wandelen met de hond, in de keuken stond met in de box een huilende baby en een dreumes die mocht 'helpen' in de keuken die zat te jengelen omdat hij honger had, dan was mijn eerste vraag aan manlief meestal niet "En schat, hoe was jouw dag?" Terwijl man na een dag hard werken hoopte op een beetje gezelligheid en ontspanning. Dat leverde zeker aan mijn kant de nodige frustratie op. En gezeur om meer hulp in huis.
Het kwam bij ons pas goed toen we tijdelijk uit elkaar waren en man het huishouden ook alleen moest draaien. Toen waren de kinderen allang tieners, dus de grootste stress hadden we toen al lang achter de rug. Maar rond etenstijd is het gewoon spitsuur. En of de peutertjes nou jengelen omdat ze moe zijn en honger hebben of dat je moet ontploffen voordat de pubers eindelijk eens komen helpen maakt dan niet zoveel uit. Man besefte tóen pas hoe vermoeiend het huishouden is, en het overal aan moeten denken en het alles moeten regelen. Ik heb het er nog wel eens over met hem, want hij slaat nu een beetje door met dat helpen in huis. Maar hij vindt dat hij nog heel wat in te halen/goed te maken heeft.
Ik ben blij dat de kinderen nu het voorbeeld hebben van écht gedeelde lasten. We werken allebei parttime en doen allebei veel in huis. Ik wilde bijna schrijven En zo hoort het ook. Maar dat is natuurlijk niet zo. Het is wel een keuze die je samen maakt. En die los zou moeten staan van wie het meest verdient. Dat proberen we de kinderen ook mee te geven. Je doet je deel en je overlegt.
Een probleem
Er is pas een probleem, als je ergens een probleem mee hébt. Volgens mij is er pas een probleem als beide ouders bijv. 4 dagen werken en gestressted door het leven gaan. Dat zal niet iedereen zijn en voor diegenen die dat een prettige manier van leven vinden, is dat oké. NIET voor diegenen voor wie het ten koste van zichzelf, de partner en de kinderen gaat.
"Het is wel een keuze die je samen maakt. En die los zou moeten staan van wie het meest verdient."
Dat is makkelijk praten als er genoeg verdiend wordt.
En verder: als vrouwen nu werkelijk zó dom zijn om anno 2020 aan e.o.a. plaatje te willen voldoen, dan weet ik het ook niet meer.
Bieb
het is pas een probleem als je er een probleem mee hebt. Waarheid als een koe. Het punt is alleen dat mensen vaak niet helder hebben wat het probleem ís. En ook niet op tijd doorhebben dat iets een probleem is.
Het gaat denk ik vaak zoals bij ons, iets is vanzelfsprekend, of het is een glijdende schaal. En dan is het helemaal niet zo helder waar het probleem nu eigenlijk in zit. Je kunt bijvoorbeeld heel lang van jezelf denken dat je 'gewoon' wat beter je best moet doen. Of 'gewoon' niet moet zeuren.
Je argument over genoeg verdienen is natuurlijk ook een beetje raar. Als er geen probleem zou zijn met de achterstelling van vrouwen dan zou het veel minder vaak de vrouw zijn die het minst verdient en die dus minder gaat werken. Maar de realiteit is nog steeds dat vrouwen gemiddeld minder verdienen, en gemiddeld ook jonger zijn in een relatie, dan de man. Dus als er dan kinderen komen en het om de stress binnen het gezin te verminderen helpt als er minder buiten de deur gewerkt wordt, dan is het dus meestal de vrouw die minder gaat werken. En dan zit je dus later bij een scheiding op een flatje 3 hoog achter terwijl manlief met zijn inkomen prima een eengezinswoning kan betalen. Dán heb je een serieus probleem als vrouw, maar de oplossing had je jaaaren eerder moeten bedenken. Zoals je dus al jaaaren eerder had moeten zien dat je een probleem hebt, ook al heb je er op dat moment geen probleem mee.
Zoals hierboven al vaker is gezegd, je ziet het pas als je het ziet. En jij ziet het niet, dat blijkt.
Een probleem bieb
Sommige problemen héb ik zelf niet. Desondanks kan ik wel herkennen, en erkennen, dat die problemen er zijn, bijvoorbeeld omdat anderen er een probleem mee hebben.
Als we ons in het leven enkel inzetten voor de problemen die we zelf hebben is het treurig gesteld met ons.
Respect, repect en nog eens respect
Had de zo mannelijke Narcissus evenzogoed een vrouw kunnen zijn geweest? Allicht zullen de allerspontaansten onder de feministen hier deze vraag ogenblikkelijk verongelijkt beantwoorden met een kort maar krachtig “Ja natuurlijk! Wat denk jij dan? Dat vrouwen minder zijn en kunnen dan mannen, soms?” Een dergelijke toon is in deze echter geheel niet op zijn plaats. Al wie ervan uitgaat dat vrouwen ook tot narcistisch gedrag in staat zijn, heeft immers groot gelijk!
In de vergaarbak die wij ‘de geschiedenis’ noemen, behoeft een mens niet eens al te diep te wroeten om tot het besef te komen dat het een bodemloze echoput betreft die ons rijkelijk voorziet van personen die als bewijs kunnen dienen voor de stelling dat de zo mannelijke Narcissus evenzogoed een vrouw had kunnen zijn geweest. De tot levenslange gevangenisstraf veroordeelde Ilse Koch (22-09-1906 – 01-09-1967) bijvoorbeeld – om eens een wel héél pregnant voorbeeld op te halen.
Wijst de betreffende mythische vertelling erop dat de oud-Griekse man/vrouwverhoudingen gunstiger uitpakten voor vrouwen dan die van het hier en nu? Het om zijn asociale gedrag bekritiseerde individu betrof immers een kerel? En is men binnen het huidige tijdsgewricht niet eerder geneigd om vooral de hand te houden boven het hoofd van zo’n adonis, bij wijze van zegening? Recente ontwikkelingen binnen de Nederlandse politiek zouden bijna doen denken van wel!
Amai! Ik stel me zo voor: terwijl de moderne mens zich ondanks ons algehele ontwikkelingspeil nog wel eens door schone schijn laat bedriegen, liggen de oude Griekse denkers te woelen in hun graven; popelend om deel te nemen aan aloude, antieke discussies, zoals die over haat, liefde en seksualiteit. In hun levens deed zich ongetwijfeld geen #Metoo avant la lettre voor, zo denk ik op basis van mijn historische kennis te weten. Toch lijkt het me een interessant gedachte-experiment: wat zouden zij zoal te melden hebben over het lot van de vrouw door de eeuwen heen? Gingen zij als relatieve buitenstaander dit thema zo objectief mogelijk tot in de finesses naar tijd en plaats uiteenrafelen, of heel wat minder secuur en uitputtend te werk?
Zouden ze mij eigenlijk wel als gelijkwaardige gesprekspartner accepteren bij het definiëren van begrippen als ‘feministisch’ en ‘ongeëmancipeerd’? Misschien vinden ze wel dat ik daarvoor te weinig geld in het laatje breng! Je weet immers maar nooit naar wie zij hun oor hebben laten hangen? Of zouden zij als kind van hun tijd wel voldoende oog hebben voor narcisme en de schadelijke uitwerking ervan op menselijke verhoudingen?
Hoe dat ook zij; binnen het schijnbaar zo complexe krachtenveld van de moderne democratische samenleving zouden sommige zaken nog altijd heel eenvoudig voor zich kunnen spreken. Is een verandering van het huwelijksrecht in de vorm van het afbouwen of zelfs afschaffen van partneralimentatie op zichzelf een ondersteuning of juist een ondermijning van de maatschappelijke positie van vrouwen? Houdt het (eindeloos herhaalde, clichématige) slachtofferperspectief van het na echtscheiding brodeloos belanden in een aftandse flat bemoediging in, of intimidatie? Bevordert een bevoogdende grondhouding jegens vrouwen hun gelijkberechtiging of druist dergelijke minachting nu juist in tegen dit vermeende einddoel? Heeft narcistisch gedrag ooit een schakel gevormd in anders dan bedenkelijke historische kettingreacties of per definitie geleid tot rampspoed?
Enfin! Wie op een geloofwaardige manier een heldenrol wenst te spelen in het behartigen van de belangen van vrouwen houdt zich verre van narcistisch gedrag en beijvert zich ‘slechts’ voor gunstige voorwaarden waaronder een mens ten volle tot zijn recht kan komen: zo veel mogelijk autonomie, vertrouwen in eigen kunnen en uitnodigende vooruitzichten.
Rode krullenbol
bieb
Zou je nou eens willen reageren op de posting van Poms #335
Ik citeer hem hier even: "Vandaag in het nieuws dat ruim 58% van de meisjes en jonge vrouwen slachtoffer is van online intimidatie. Vooral als ze zich uitspreken over vrouwenrechten, feminisme of politieke kwesties.
Volgens het wereldwijde onderzoek worden jonge vrouwen hierdoor monddood gemaakt. {..}
Ik persoonlijk word hier wel boos om en ik vind het ook daadwerkelijk een probleem. En inderdaad: respect voor vrouwen is ver te zoeken.
Marinet
Ronduit erg. Niets aan toe te voegen. Dat vind ik van ELKE vorm van geweld, discriminatie, uitbuiting enz.
Poms
"Sommige problemen héb ik zelf niet. Desondanks kan ik wel herkennen, en erkennen, dat die problemen er zijn, bijvoorbeeld omdat anderen er een probleem mee hebben."
Uh ja, helemaal eens. Maar wél m.b.t. diegenen die een probleem hébben.
Vandaag in Trouw
Werkende moeders voelen zich vaker schuldig naar hun gezin dan vaders en overwegen vanuit dat schuldgevoel ook sneller om minder te gaan werken. Behalve bij organisaties met veel aandacht voor gelijkheid tussen mannen en vrouwen.
Vaders voelen ook schuld, maar doen sneller aan cognitieve rechtvaardiging.
Nederland is een van de conservatiefste landen op gebied van gelijke verdeling van werk. We linken mannen onbewust nog heel sterk aan werk en vrouwen sneller aan het gezin.
Oplossing van de onderzoeker: nog bewuster een vadervriendelijk cultuur invoeren in organisaties.
kinderopvang
"Nederlandse vrouwen willen best fulltime werken, maar het huidige kinderopvangsysteem weerhoudt ze daarvan, blijkt dinsdag uit een onderzoek dat belangenorganisatie WOMEN Inc. heeft laten uitvoeren. Ouders vinden de kinderopvang complex en duur. Daarnaast ervaren veel ouders stress door de combinatie van werk en zorg.
Onderzoeksbureau DirectResearch ondervroeg voor het onderzoek iets meer dan vijftienhonderd ouders met jonge kinderen en mantelzorgers. Daaruit blijkt dat vooral ouders met laagbetaalde banen liever niet voor de kinderopvang kiezen. 69 procent van hen vindt de kinderopvang te duur.
Daarnaast vinden veel ouders het een complex systeem. 80 procent van de ouders moet achteraf geld terugbetalen of krijgt juist extra toeslag. Dat maakt de kosten van de opvang volgens hen onoverzichtelijk.
Ook blijkt uit het onderzoek dat het huidige verlofsysteem voor partners niet voor iedereen aantrekkelijk is. Sinds deze zomer kunnen partners na de geboorte van hun kind tot vijf weken verlof opnemen. Ze moeten dan wel 30 procent van hun salaris inleveren.
Volgens het onderzoek maakt 47 procent van de partners daar volledig gebruik van. Als partners in die periode volledig doorbetaald zouden krijgen, zou het aandeel op 72 procent uitkomen. Volgens WOMEN Inc. zouden de zorgtaken thuis eerlijker verdeeld worden als meer partners dit verlof opnemen.'
----------------
het zou wel deels ook een kip ei dingetje kunnen zijn (zie posting #349): hoe conservatiever in je opvattingen, hoe minder makkelijk je een systeem omarmt.
gr Angela
verlofsysteem partners
"Volgens het onderzoek maakt 47 procent van de partners daar volledig gebruik van. Als partners in die periode volledig doorbetaald zouden krijgen, zou het aandeel op 72 procent uitkomen. Volgens WOMEN Inc. zouden de zorgtaken thuis eerlijker verdeeld worden als meer partners dit verlof opnemen.'"
Nou, ik zou zeggen mannen: kom werken in het zgn. 'vrouwelijke' primair onderwijs, want daar krijg je dus wél 100% doorbetaald bij die 5 weken extra verlof.
Hou 'vrouwelijk' wil je deze sector eigenlijk noemen...….
Zucht ....
Daar willen mannen niet werken want het heeft onvoldoende status.
Het grote geheel blijft lastig hé bieb?
Tja Poms
Dan moet je de mannen veranderen.....
Nee Bieb
Het 'verhaal' moet veranderen. Uiteindelijk zijn er wel verschillen mogelijk tussen mannen en vrouwen, Zeker gemiddeld, al een stuk minder persoonlijk, maar die worden nogal eens sterk overdreven.
En dat gebeurt wel maar het gaat niet vanzelf, soms weer wel, maar helaas is het nog zo. Ik had ook best een carriere willen hebben met een man die mij verder fasciliteert. Echt wel over nagedacht. Die waarschijnlijkheid komt wel voor, maar is meestal toch onrealistisch.
Ik had ook wel beiden minder willen werken. Dat is ook niet gelukt.
En als gescheiden ouder ben ik juist fulltime gaan werken. Want nog steeds beide taken, en werken en kinderen. En een psychisch niet in orde man is helaas nog steeds aan de orde. Psychisch niet in orde vrouwen zijn er ook maar anders en dat gaat anders. Het is een ander verhaal. Niet alleen een andere biologie.
Door het verhaal is je uitgangspositie al anders.
appel en peren
Wat me vooral opvalt dat hier veel appels met peren worden vergeleken.
Bijv. het aantal vrouwen in topfuncties. Dat was een 'mannending'. Tijden veranderen, maar dan moet je wel met de juiste gegevens de zaken vergelijken. Je kan niet zomaar stellen dat er nog steeds veel meer mannen in topfuncties zitten. Allereerst moet eerst de oudere garde zijn 'uitgeroeid'. Dat is niet van vandaag op morgen, heeft tijd nodig. Ten tweede moet je bij de huidige invulling van vacatures weten hoevéél vrouwen versus mannen daarop solliciteren. Als dat 75% man is en 25% vrouw, dan is het nog steeds logisch dat vacatures door meer mannen worden ingevuld dan door vrouwen. Pas als je DIE cijfers hebt (incl. de geschiktheid van de sollicitanten), kan je daar iets over zeggen door percentages te vergelijken. Niet alleen over het áántal dat een dergelijke functies vervult.
Ook over pt werkende vrouwen versus mannen. Ook hier moet de oudere generatie eerst zijn 'uitgeroeid'. Dus stellen dat er nog steeds meer vrouwen pt werken dan mannen zegt niet veel. Het zegt meer om een vergelijking te maken van jongere vrouwen en mannen, pakweg 20 tot 35 jaar. Dán pas kun je daar iets over zeggen. En dan nog. Als nog steeds een groter deel van de jongere vrouwen, die nu moeder worden, pt gaan werken, dan kan je dat niet meer echt vastpinnen aan vastgeroeste gewoontes (behalve mss in religieuze situaties). Dat zijn dan bewuste keuzes.
Tijden en omstandigheden
https://www.vn.nl/waarom-nederlandse-vrouwen-nog-steeds-massaal-parttime-werken/
Zeker, je moet het ook de tijd geven, maar tijd alleen is niet genoeg, het zijn ook de omstandigheden, en vooral regelgeving, die ook veranderbaar zijn.
"Parttime betekent dat je 35 uur of minder per week werkt. In Nederland werkt 73,8 procent van de werkende vrouwen in deeltijd, versus 23 procent van de mannen. In de EU werkt in totaal 30,8 procent van de vrouwelijke arbeidskracht in deeltijd; in Zweden 31,7 procent."
Hoe denk je dat Zweedse mannen en vrouwen tot een andere keuze komen dan de Nederlandse?
Waarom?
'Allereerst moet eerst de oudere garde zijn 'uitgeroeid''
Dat snap ik niet. Ook de oudere garde wisselt af en toe van baan. Dan kun je voor de vrijkomende baan toch een vrouw aannemen? De enige reden dat dat niet gebeurt, is omdat de (meestal) mannen in de sollicitatiecommissie dat niet zien zitten. Dáár heb je dus dat vrouwenquotum voor nodig.
Verrassing bieb.
Emancipatie en gelijke rechten is geen vrouwen aangelegenheid. Sterker, het is juist óók een mannen aangelegenheid!
Uitgeroeid? Bieb
Waarom heb je het over uitgeroeid? Je kan het wel tussen aanhalingstekens zetten, maar het betekent nog steeds vermoord. Als je bedoelt 'met pensioen gegaan' of 'uitgestorven' dan kun je die woorden gebruiken.
Bovendien klopt je verhaal dan nog niet, maar ik heb de moed opgegeven.
Wachten tot iets over gaat ....
Soms helpt dat. Bij griep bijvoorbeeld. Maar in vele gevallen blijkt het toch meer op te leveren als er actief wordt gewerkt aan verandering. Als er geen mensen zijn die ergens voor strijden blijft alles zoals het is. En worden in dit voorbeeld die mannen weer opgevolgd door andere mannen als we daar geen stokje voor steken.
De slavernij ging niet vanzelf over. Stemrecht voor vrouwen kwam er niet door maar af te wachten. En zo zijn er legio voorbeelden uit het verleden, en legio voorbeelden om te blijven strijden voor verandering: gelijke rechten voor vrouwen, mensen van kleur, ongeacht je geloof, sexuele voorkeur etc.
Ik vind het dapper dat je actief blijft in deze discussie bieb. Je zou kunnen proberen je open stellen voor hen die zich ook in dit gesprek hebben gemengd en hebben getracht je ook aan andere inzichten te helpen. Lees de artikelen, volg die social media kanalen, verdiep je in de onderzoeken. Met een open blik. En probeer dan nogmaals je mening te herdefiniëren. Misschien verander je een beetje van inzicht. Misschien ook niet. Dat is allemaal prima. Het zal je vermoedelijk wel van betere argumenten voorzien, en je helpen je mening beter te onderbouwen. Welke dat ook is.
Wie wil zoekt mogelijkheden. Wie niet wil zoekt reden. (Een tegeltjeswijsheid op z’n tijd is helemaal zo gek nog niet)
Poms
Laten we voorop stellen dat ik wel degelijk vind dat vrouwen gelijk zijn aan mannen in de zin van rechten en plichten. Die strijd is ooit gestart en inmiddels is er geen sprake meer van ongelijkheid in die zin. Dat wil niet zeggen dat we nooit ergens tegenaan zouden kunnen lopen. Maar m.i. gaat het niet om cijfers m.b.t. percentages vrouwen die pt werken of percentages vrouwen die topfuncties hebben versus mannen. En óók niet als je de oude garde scheidt van de nieuwe. Maar sowieso hebben we meer aan cijfers van de jongere generatie w.b.t. instroom topfuncties en wijze van werken na geboorte van kind. M.i. is de vraag meer: hoeveel vrouwen die een topfunctie ambiëren krijgen, onterecht!, nul op request. En hoeveel vrouwen die pt gaan werken (of iig minder dan de mannelijke partner), zouden dat eigenlijk anders willen. Dat is een stuk interessanter dan geforceerd een model willen creëren alleen op basis van cijfers. Cijfers zijn statisch, maar zeggen uiteindelijk niets over de wens van de individuele vrouw. Pas als de individuele vrouw niet kan doen, m.b.t. bovengenoemde, wat ze wenst, louter omdat ze vrouw is, dan gaat er iets niet goed.
