partner ziet mijn kinderen niet zitten maar wil mij wel
Hallo,
het is al even dat ik ermee loop en niet weet wat best te doen. Ik ben gescheiden en heb 3 kinderen (2 puberjongens en 1 dochter lagere school leeftijd). Ik heb m'n partner 2 jaar geleden leren kennen, meteen beide stapelverliefd. Naar mijn gevoel wilde hij snel te hard gaan, sprak van de 1e dag al van snel samenwonen. Na een paar maanden wilde hij een huis samen kopen (zaten in LAT), ik liep op roze wolken en gaf toe. Eens getekend overviel me een raar gevoel; het klopte precies niet, zeker omdat hij vroeg te erven (ipv m'n eigen kinderen). Ik heb alles gedaan zodat ik alleen het huis kon kopen, wilde geen binding meer met hem, ik was bang en heb gebroken. Even erna miste ik hem teveel en terug aangemaakt, intussen alleen gekocht en verhuisd. Na een half jaar kocht hij zelf een huis, in dezelfde stad als mij. Ok, een LAT relatie nog steeds waarbij we vaak samen waren bij mij en één dag in het weekend als de kinderen er waren. Hij leek jaloers op m'n kinderen, gaf hen niet veel aandacht (omdat hij verlegen is zei hij) en duidelijk erg op z'n centen (bv hij zou een taart meebrengen voor verjaardag zoon, kwam af met een reeds half opgegeten taart!). Heb hem vaak geduid op z'n proberen te profiteren bij mij (hele dag komen eten, was doen,..). Na veel tijd en druk van mijn kant is dit ok nu. Kinderen voelden zich niet goed bij z'n aanwezigheid, partner zei hen amper iets, wel eens voetballen samen maar leek erop dat het niet voor de kinderen was, wel omdat hij iets aan z'n conditie wilde doen. Deed vaak dingen uit eigenbelang vond ik. Vaak smoesjes en excuses.
Ineens (vrij kort na z'n eigen verhuis) trok hij zoch terug precies, weinig engagement. Kwam precies enkel voor het plezier en om z'n eenzaamheid op te vullen. Ontkende hij. Deed de afwas niet meer of even helpen in de tuin. Even later wilde ik een gesprek erover openen maar ik stootte op onbegrip, een muur. Hij draaide het om, stond te lachen toen ik me erover opwond. Vreemd vond ik dit. Heb gebroken, even later weer samen.. Maar ik wilde hem weghouden van de kinderen deze keer. Hij had ook gezegd dat hij kinderen niet aankon maar mij wel graag heeft. Affectie nodig en eenzaam verklapte hij. En zo moeilijk om een vrouw te vinden die zo nauw aansluit bij hem zei hij. Hij zou liever op deze manier verder doen: zonder kinderen afspreken, en als ze groter zijn ze wel een andere visie op hem zouden hebben en ze "toch niet meer thuis zouden wonen".
In al die tijd heb ik geregeld gebroken maar hem toch weer genomen. Wss is dit verkeerd.. maar zie hem nog (te) graag. Telkens als ik schrok van een vreemde reactie (bv even me time nodig nadat de kids weer naar de vader waren, dan gaslightte hij me)
En ik heb het gevoel: als hij m'n kinderen niet "wil", respecteert hij me niet. Definitief breken of verder LATTEN (zonder kinderen)? Recent gaf hij aan dat ik in alles mag beslissen: terug afspreken met de kinderen is goed voor hem. Maar dan zie ik hem weer in hetzelfde want hij draait het om: de kinderen staan niet open voor mij, ik moet dus niets doen of initiatief nemen. Dat vind ik niet juist. Samenwonen in mijn kindvrije week wil hij wel, met de kinderen ziet hij niet echt zitten. De lusten maar niet de lasten?
M'n kinderen zijn nu tegen hem ("heb je nu eindelijk het contact verbroken met hem? het klopt niet mama") (ze zien hem niet meer nu), m'n familie en hele omgeving zeggen afstand te nemen van hem, wantrouwen.
Een objectieve visie graag. Bedankt om alles te lezen.
Kiddies3,
Even een stukje uit het boek liefdesbang:
Doorbreek de magische belofte pagina 162.
Om de illusies die de verslavende liefde in stand houden, los te kunnen laten, moeten we de waarheid van de emotioneel niet beschikbare ander onder ogen komen en het spel van de manipulerende liefde gaan doorzien.
In de afhankelijkheidsrelatie creëer je de illusie van de belofte dat de ander je onvervulde verlangen en gemis kan goedmaken. Het is een projectie van al je onvervulde behoeften op de ander, die dit nóóit kan waarmaken. Toch wil je daar graag in geloven.
Deze illusie is per definitie niet in stand te houden en zal vroeg of laat voor teleurstelling zorgen. Je neemt het heft in eigen handen als je zelf verantwoordelijkheid draagt voor je geluk en je hierin niet afhankelijk maakt van je partner.
😘 Lieve groet!
kiddies3 schreef op 01-05-2021 om 11:27:
Had ik niet eens goed mijn gedacht moeten zeggen? Dat hij een dikke profiteur is!
Vriendin heeft dit wel gedaan met narc ex vriend en vond ze opluchtend. Maar heeft het wel zin denk ik dan.. ik kan hem dat toch niet wijsmaken denk ik en m'n woede heb ik fel geuit in januari al.
Niet doen. Dan geef je hem weer aandacht. Negatieve aandacht, maar dat kan al voldoende zijn voor hem om weer een opening te zien.
Ik zou hem ook geen aandacht meer geven en je boosheid niet uiten. Je bent voldoende duidelijk geweest. Je mag hem gewoon negeren nu, zonder dat je je daarom onbeleefd of schuldig moet voelen.
Het is wel erg moeilijk dat je bij een narcistische relatie nooit een 'afsluiting' krijgt, er zal nooit een schuldbekentenis zijn van de andere, gemaakte fouten zullen nooit toegegeven worden. Ik hou soms nog in mijn hoofd denkbeeldige gesprekken met mijn narcistische ex waarin ik boos op hem ben en hem probeer te laten inzien wat hij met me deed. Ik weet dat ik dat moet loslaten maar het lukt me niet altijd.
Persoonlijk vind ik dat een van de moeilijkste aspecten, je wil zo graag dat hij zijn fouten inziet maar je krijgt altijd net het tegenovergestelde. Namelijk dat hij zichzelf blijft zien als het grote slachtoffer en jij als diegene met het rotkarakter.
Jij hebt hem niet nodig, vergeet dat niet. Laat je omringen door rustige en dramaloze mensen waarbij je geen dwang voelt en die je echt appreciëren om wie je bent.
kijk als hij je wild dan moet hij ook rekening maken van jou kinderen
als hij dat niet wil heeft die pech het is jou kinderen niet voor hem dus hij moet er
mee leven het is 1 en de ander stel dit is mijn situatie dan weet ik niet hoe ik het anders moet doen om mijn kinderen hoef zieg niet aan te passen dat moet de partner doen
Dat klopt, het is moeilijk om geen 'afsluiting' te krijgen en hij heeft inderdaad mij meer nodig dan ik hem.
Wat is er nog gebeurd? Hij wilde vandaag samen vieren omdat we morgen 2 jaar samen te vieren hebben. Euh?..
ik ben vandaag halsoverkop naar de zee gereden en ben langs geweest bij een oude vriend. Zalige dag gehad!
Fijn om te horen dat je sterk blijft en het zelfs goed hebt.
Ik heb een email gehad met een artikel over narcisme. Dat ik het waarschijnlijk ook wel interessant zou vinden. Hijzelf is er soms mee bezig omdat zijn vader dat is en hij wil alles erover "begrijpen" en hoe ze denken. Ik heb niet gereageerd omdat ik dit in hem zie net!
Hij wilde me altijd ook proberen aan te tonen dat hij niet zo is. "Zie je wel dat ik het niet ben want anders had ik zus en zo gereageerd en ik ben dus niet zoals je ex hé"
Maar zou hij echt niet beseffen dat hij wél zo is? Door bv dit artikel te lezen?
Hij zei me wel altijd dat hij inderdaad trekken ervan had maar kwam door zijn trauma's en verleden zodus.. maar geen echte want hij was amper kwaad op me of kleineerde me niet...
Ah ja, ik ga het boek liefdesbang bestellen. Goede tip! En ik wil ermee aan de slag.
De meeste mensen met een narcistische persoonlijkheidsstoornis hebben geen ziekte-inzicht. Hij blijkbaar ook niet.
Of hij dat ooit nog krijgt, is niet interessant voor jou. Jullie relatie is voorbij. Hou dat zo. Laat hem volledig los. Reageer niet meer. Op niets van hem. Niet positief, niet negatief. Alles wat je hem geeft, zal hij zien als aanmoediging om het te blijven proberen.
kiddies3 schreef op 04-05-2021 om 10:56:
Ik heb een email gehad met een artikel over narcisme. Dat ik het waarschijnlijk ook wel interessant zou vinden. Hijzelf is er soms mee bezig omdat zijn vader dat is en hij wil alles erover "begrijpen" en hoe ze denken. Ik heb niet gereageerd omdat ik dit in hem zie net!
Hij wilde me altijd ook proberen aan te tonen dat hij niet zo is. "Zie je wel dat ik het niet ben want anders had ik zus en zo gereageerd en ik ben dus niet zoals je ex hé"
Maar zou hij echt niet beseffen dat hij wél zo is? Door bv dit artikel te lezen?
Hij zei me wel altijd dat hij inderdaad trekken ervan had maar kwam door zijn trauma's en verleden zodus.. maar geen echte want hij was amper kwaad op me of kleineerde me niet...
mijn vader was een narcist, deze mensen blijven sterk aan hun eigen mening vastklampen hun wil is de weg! En niet anders. Ik denk eerlijk gezegd niet dat hij beseft dat dat artikel ook over hem gaat aangezien het volgens hem door andere dingen komt nou... probeer hem daar maar eens vanaf te krijgen😅 ik hoop natuurlijk wel dat hij het gaat beseffen maar toen mijn vader begin te twijfelen of ie het wel had heeft het zowat bijna 30 jaar gekost totdat ie het echt inzag en helaas is mijn moeder voor de tijd de dupe ervan geweest.
dus ik betwijfel het, hij heeft trauma's dit kan zeker effect hebben maar ik denk dat hij het ook alleen daarop zal gooien en zichzelf niet als narcist zou zien. Zijn trauma's heeft ie en dat geloof ik meteen zonder hem gesproken te hebben maar hij ziet niet dat de acties en manier van gedragen narcistisch is.
Ik ken narcisten die heel goed weten dat ze narcist zijn, dat toegeven en ook eerlijk menen dat ze er iets aan willen doen. Dat klinkt oprecht en dat is het op dat moment ook. Alleen... het is vrijwel onmogelijk er iets aan te doen. Deze mensen zijn als het ware in hun persoonlijkheidsstoornis gegroeid en al hun psychologische drijfveren zijn gevormd door een zogeheten 'arrested development' dus een stilstand in de ontwikkeling op zeer jonge leeftijd. Op het moment dat iemand zelf dat inziet ook triest te noemen.
Bovendien zijn er bij psychologen en psychiaters geen interventies bekend om hier mee te dealen. Hoogstens wat oppervlakkige beleefdheden die aan te leren zijn.
Hopen op inzicht wordt daardoor nutteloos want ook al komt de narcist tot het inzicht, zodra hij/ zij de kans ziet zal men toch weer vanuit het narcistisch construct handelen.
Goed dat je niet gereageerd hebt op die mail, het is weer een poging tot contact van hem. Een poging om opnieuw communicatie uit te lokken.
Het is zijn taak en zijn verantwoordelijkheid om aan zijn jeugdtrauma's te werken en hier de nodige uitgebreide professionele hulp voor te zoeken. Hij mag jou daar niet meer in betrekken. Je hebt jarenlang zijn verhalen aanhoord en hem gesteund, uiteindelijk heeft dat geen groeiproces bij hem opgeleverd. Integendeel, hij bleef in hetzelfde patroon hangen en dat patroon verergerde zelfs.
Er is geen enkele motivatie bij hem om oprecht inzicht te krijgen in zichzelf en ook geen enkele motivatie om zichzelf te veranderen. Zijn enige streefdoel is je weer terugkrijgen zodat hij zijn spelletje weer van voren af aan kan beginnen.
Ik denk dat je er best voor zorgt dat hij je niet meer kan contacteren. Gewoon al zijn nummers en e-mailadressen blokkeren. In het begin is dat moeilijk want je blijft toch ergens nieuwsgierig of hij nog contact blijft zoeken. Maar na een tijdje zal je merken dat het je veel minder bezighoudt.
Bedankt voor de snelle reacties!
ja, met die vraag zit ik al lang. Of hij het weet/beseft of niet. Trauma's heeft hij zeker, net zoals een narcist die heeft! En ik denk dat hij die trauma's net als excuus gebruikt voor zijn gedrag. Hij kan er toch iets aan doen ook hé?! (Meermaals gevraagd toen maar steeds uitstellen en excuses.. nu was het door corona)
Ik heb ex man destijds (na scheiding) eens gezegd: jij bent een narcist. En hij reageerde spontaan met: ja dat klopt! (Heel trots zei hij het)
Paar dagen later zei hij (wat boos) het te hebben besproken met z'n psy en dat het niet waar was.
Deze man zei: ik heb me dat soms ook afgevraagd maar als je je dat afvraagt is het een teken dat je het zeker niet bent. Hij had soms gedacht dat ik het was zei hij. Tja.. ik weet zeker van niet. Ben zelfs veel te goed.. Codependent wel.
Nu ja, het is inderdaad niet meer van belang nu. Mijn knop is omgedraaid.
Dat klopt AliceD. Ben volledig akkoord met je.
