Partner kritiek op opvoeding
Hoi allemaal,
Net nieuw op dit forum maar ik heb weinig mensen om me heen waarmee ik mijn vraag kan bespreken.
Ik heb een heerlijke zoon van 7, hij is van een donor daar ik besloot graag (bewust alleenstaande) moeder te worden.
Daarnaast heb ik sinds 3 jaar een geweldig lieve partner (geen kinderen ). We hebben besloten te latten, dat vindt hij prettig en ik vooral omdat ik het alleenstaand moederschap bewust zo wil houden. We zien elkaar daardoor vaak in het weekend en soms een avond doordeweeks.
De laatste tijd heb ik een aantal keer van mijn partner gehoord dat hij last kan hebben van het gedrag van mijn zoon, en hij daarnaast vindt dat ik mijn zoon niet voldoende respect heb bijgebracht.
Uiteraard sta ik open voor feedback, ik doe het ook maar alleen en mijn kind is ook niet perfect, maar ik herken zijn opmerkingen totaal niet. Mijn zoon is lief, slim, empathisch en grappig en uiteraard ook wel eens brutaal of opstandig (zoals ieder kind.) Ook vanuit mijn omgeving hoor ik alleen maar goeds over hem; de juffen zijn dol op hem en is bij alle klasgenootjes een welkome gast. Volgens mij is het echt gewoon een heel normaal kind met heel normaal kinder-gedrag.
Ik merk dat zijn kritiek me erg raakt en weet niet goed hoe hier mee om te gaan. Mijn zoon is mijn alles en ik heb natuurlijk de neiging hem te verdedigen. Tegelijkertijd probeer ik er rekening mee te houden dat mijn partner geen kinderen gewend is, en daarbij is hij ook wat ouder.
Ik wil de relatie uiteraard niet beëindigen maar dit begint voor mij wel een beetje een dealbreaker te worden. Wat vinden jullie en wat zouden jullie doen in mijn situatie? Ik hoor het graag!
Anna Cara schreef op 05-01-2024 om 07:04:
Binnen relaties komt het vaak voor dat partners andere opvoedstijl hebben of willen. Ook bij mij gemerkt. Jij lijkt een coachende stijl te hebben en jouw partner een directieve. Zolang kinderen klein zijn merk je dat samen niet. Nu jouw kind ouder wordt wel. Regelmatig denken partners dat hun aanpak beter zou zijn, met hun voorkeursstijl.
Het proberen te overtuigen van jouw partner over jouw opvoedstijl heeft niet veel zin. Jouw partner is overtuigd dat zijn stijl beter is. Zo voelt hij dat. Zo ergert hij zich waarschijnlijk steeds meer aan coaching van jouw kant (praten).
Ik zou inzetten op jouw kind, jouw stijl. Niks mis mee. Alleen anders dan zijne. En een boek kopen of lenen over pedagogiek van kinderen dit zou echt een goed idee zijn. Dat geeft inzicht voor jullie beiden. Tip: waarschuw vooraf een kind over consequenties van iets. En welke straf daarop volgt bij overschrijden. Kom die straf ook na. Bijv als je nu noge een keer vraagt om een snoepje mag je een uur geen tv kijken. Zeurt hij dan toch weer, straf uitvoeren. Dat werkt heel duidelijk voor een kind. Leert het ook van.
De relatie verbreken hoeft niet maar jouw opvoedmanier zal je partner steeds meer gaan tegenstaan. Want jouw zoon wordt ouder en mondiger. Zelfstandiger. Zal meer gaan uitdagen. Zo hoort het ook. Dus in gesprek gaan wat je oppert, zeker goed. Maar neem vooral iets mee voor je partner om te gaan lezen / leren over kinderen en begeleiden als ouder.
Xxx
De partner van TO is noch de vader, noch de opvoeder. Niets wijst er hier op dat het gedrag van het kind een probleem is. Dus dan is ergeren aan haar opvoedstijl vooral (en eigenlijk exclusief) zijn probleem.
Vind niet dat TO haar stijl aan moet passen, omdat vriendlief zich ergert aan haar zoon, maar niet concreet aan kan geven waar 'm dat dan in zit.
Merel1986 schreef op 05-01-2024 om 10:41:
[..]
Dankjewel voor je reactie! Goed om te weten is dat mijn partner niet de vader is maar ook niet de opvoeder. Ik ben een bewust alleenstaande moeder en toen ik hem ontmoette heb ik daar duidelijke afspraken met hem over gemaakt. Mijn gezin en opvoeding is iets van mij alleen en ik ben niet opzoek naar een vaderrol. Uiteraard hebben we wel besproken dat mijn partner zoon mag aanspreken als hij tegen hèm onheus reageert bijvoorbeeld, maar verder ligt alles bij mij.
Dankjewel voor je opvoedtip maar die hanteer ik zelf ook al. Ik ben alles behalve soft en houd zeker vast aan consequenties, als die nodig zijn. Echter ben ik tevreden over mijn opvoeding en hoe het met mijn zoon gaat.
Merel, ik had dat helder hoor. Jouw rol. Mijn post komt niet over hoe ik het bedoelde. Hierboven wordt het door ander beter beschreven. Vanuit eigen overtuigingen kijken we naar anderen. Ik vind soms een ander te soft in grootbrengen (mooi woord!). Of te streng. Of ouderwets. Mijn eigen voorkeur speelt een rol. Zo ook bij jouw vriend. Hij heeft ook (on) bewuste overtuigingen. Hoe het hoort. Wat brutaal is voor hem. Hoe hij dat zou aanpakken. Hij irriteert zich nu blijkbaar meer. Jij bent happy met jouw manier van grootbrengen. Mooi. Vraag is: Wat is zijn bril waar hij mee kijkt? Daarmee kan hij inzicht krijgen in zijn overtuigingen. En kan hij anders gaan kijken naar hoe jij jouw kind grootbrengt.
AlisonH schreef op 04-01-2024 om 17:41:
[..]
Ik ben ook van 1965 en rondom mij werd echt nog vooral met harde hand en “vaders wil is wet” opgevoed. Maar los van eigen opvoeding: een man van achter in de vijftig die zelf geen kinderen heeft is in een totaal andere fase van zijn leven dan een vrouw van zesendertig met een jong kind. Ik zou een serieus gesprek met hem voeren - dat zijn aanhoudende kritiek op jouw zoon je doet twijfelen aan de houdbaarheid van de relatie en of er iets kan veranderen. Staat hij daar niet voor open mocht hij van mij gaan wieberen. Kind gaat voor.
Ook ik ben van 1965 en bij ons geen harde hand. Ik kom wel uit Amsterdam, misschien was hier de vrijheid daar wat eerder dan in gelovige gemeenten elders in het land.
Annaniem2023 schreef op 07-01-2024 om 20:18:
[..]
Ook ik ben van 1965 en bij ons geen harde hand. Ik kom wel uit Amsterdam, misschien was hier de vrijheid daar wat eerder dan in gelovige gemeenten elders in het land.
Ach, het zal per gezin verschillen. Bij mij ging het er ook wel anders aan toe dan nu, maar het zijn nu ook andere tijden.
Annaniem2023 schreef op 07-01-2024 om 20:18:
[..]
Ook ik ben van 1965 en bij ons geen harde hand. Ik kom wel uit Amsterdam, misschien was hier de vrijheid daar wat eerder dan in gelovige gemeenten elders in het land.
Oh ik ben zelf ook niet zo opgevoed, maar ik was wel de uitzondering van mijn vriendinnen. “Gewoon” in de Randstad.
