Partner kritiek op opvoeding
Hoi allemaal,
Net nieuw op dit forum maar ik heb weinig mensen om me heen waarmee ik mijn vraag kan bespreken.
Ik heb een heerlijke zoon van 7, hij is van een donor daar ik besloot graag (bewust alleenstaande) moeder te worden.
Daarnaast heb ik sinds 3 jaar een geweldig lieve partner (geen kinderen ). We hebben besloten te latten, dat vindt hij prettig en ik vooral omdat ik het alleenstaand moederschap bewust zo wil houden. We zien elkaar daardoor vaak in het weekend en soms een avond doordeweeks.
De laatste tijd heb ik een aantal keer van mijn partner gehoord dat hij last kan hebben van het gedrag van mijn zoon, en hij daarnaast vindt dat ik mijn zoon niet voldoende respect heb bijgebracht.
Uiteraard sta ik open voor feedback, ik doe het ook maar alleen en mijn kind is ook niet perfect, maar ik herken zijn opmerkingen totaal niet. Mijn zoon is lief, slim, empathisch en grappig en uiteraard ook wel eens brutaal of opstandig (zoals ieder kind.) Ook vanuit mijn omgeving hoor ik alleen maar goeds over hem; de juffen zijn dol op hem en is bij alle klasgenootjes een welkome gast. Volgens mij is het echt gewoon een heel normaal kind met heel normaal kinder-gedrag.
Ik merk dat zijn kritiek me erg raakt en weet niet goed hoe hier mee om te gaan. Mijn zoon is mijn alles en ik heb natuurlijk de neiging hem te verdedigen. Tegelijkertijd probeer ik er rekening mee te houden dat mijn partner geen kinderen gewend is, en daarbij is hij ook wat ouder.
Ik wil de relatie uiteraard niet beëindigen maar dit begint voor mij wel een beetje een dealbreaker te worden. Wat vinden jullie en wat zouden jullie doen in mijn situatie? Ik hoor het graag!
Merel1986 schreef op 04-01-2024 om 13:48:
[..]
Probleem is dat mijn partner ook niet echt concrete voorbeelden geeft. Ik heb er uiteraard naar gevraagd maar hij vindt vooral dat zoon vaak brutaal en onrespectvol op mij reageert, terwijl ik het zelf zie als gewoon gedrag voor een kind van zijn leeftijd. Begrijp me niet verkeerd: ik sta echt open voor feedback en vraag regelmatig na in mijn omgeving maar daar hoor ik voornamelijk positieve geluiden over mijn zoon.
Wat jij aangeeft over dat ik snel van mijn apropo raak is dus ook de reden waarom ik hier om advies vraag. Ik twijfel ook of ik nu gewoon overdreven reageer en meer energie moet steken om dit op te lossen (ik weet alleen niet hoe) , of dat mijn gevoel klopt en dit uiteindelijk de einde van onze relatie zal zijn.
Het is een misvatting te denken dat brutaal en onrespectvol reageren op je moeder altijd komt omdat je slecht bent opgevoed. Het kan er best mee te maken hebben maar het zit ook voor een groot deel in karakter en temperament van het kind.
Wat wel belangrijk is, is hoe jij reageert als hij brutaal is en naar doet. Want dat zijn de momenten dat je wel moet ingrijpen.
Zo lang hij geen concrete voorbeelden geeft denk ik dat je er niet veel mee kan, maar het geeft jouw wel een naar gevoel. Dus ik zou hem eens aanspreken op zijn manier van feedback geven. Want die vage opmerkingen: dat slaat natuurlijk nergens op en lijken er vooral op gericht te zijn om iemand af te kammen. Want als je werkelijk het beste voorhebt met je vriendin dan zorg je dat zij niet hoeft te twijfelen aan haar moederelijke capaciteiten maar geef je haar op een concrete, vriendelijke en neutrale manier feedback als dat nodig is.
Alleen jij kan beslissen of deze relatie nog de moeite waard is. Dat hij zo negatief is naar je zoon ligt echt bij hem. Hij is volwassen en weet hoe belangrijk je kind voor jou is en meedenken mag, maar kritiek voegt niets toe. Kritiek is de makkelijkste weg, is kwetsend en onnodig. Ook niet goed voor je zoon, die voelt dat feilloos aan. Vindt hij je partner leuk, is hij blij als hij komt? Of het aan de leeftijd ligt weet ik niet, als hij zelf kinderen en kleinkinderen zou hebben was hij meer gewend, het lijkt nu of je zoon meer een "sta in de weg" is. Dat zou ik niet accepteren, dat gaat de komende jaren steeds lastiger worden.
Pippeltje schreef op 04-01-2024 om 17:52:
[..]
Het is een misvatting te denken dat brutaal en onrespectvol reageren op je moeder altijd komt omdat je slecht bent opgevoed. Het kan er best mee te maken hebben maar het zit ook voor een groot deel in karakter en temperament van het kind.
Wat wel belangrijk is, is hoe jij reageert als hij brutaal is en naar doet. Want dat zijn de momenten dat je wel moet ingrijpen.
Zo lang hij geen concrete voorbeelden geeft denk ik dat je er niet veel mee kan, maar het geeft jouw wel een naar gevoel. Dus ik zou hem eens aanspreken op zijn manier van feedback geven. Want die vage opmerkingen: dat slaat natuurlijk nergens op en lijken er vooral op gericht te zijn om iemand af te kammen. Want als je werkelijk het beste voorhebt met je vriendin dan zorg je dat zij niet hoeft te twijfelen aan haar moederelijke capaciteiten maar geef je haar op een concrete, vriendelijke en neutrale manier feedback als dat nodig is.
Punt is dat hij ook echt niet overmatig brutaal is, gewoon zoals kinderen zijn af en toe. Vaak spreek ik hem dan aan en is het goed, of soms zit er een consequentie aan vast en mag hij inderdaad geen tv kijken. Dit is echter niet dagelijks ofzo. Zelf vind ik het eigenlijk een heel makkelijk kind, dat is hij altijd geweest.
Ik heb het er al uitgebreid met hem over gehad, dat het me raakt en dat wat steun veel beter valt bij mij. Ook heb ik hem uitleg gegeven over de ontwikkeling van een kind en wat ik wel en niet goed gedrag vind. Hij geeft aan het nou eenmaal zo te voelen en het dan voortaan maar niet meer te uiten. Maar hij zei ook dat het nou eenmaal een reactie bij hem teweeg brengt. Voor mij voelt dit alleen niet als voldoende, ik weet nu namelijk wat hij van mijn zoon en mijn opvoeding vindt.
Begrijp me niet verkeerd: tot hier was/is hij altijd een geweldige partner. Dat maakt het zo lastig voor me om het hierop stuk te laten lopen maar uiteraard gaat mijn zoon altijd voor.
Ik vermoed dat het gaat om dit soort voorbeelden: 'Los van de gebruikelijke dingen zoals eens een grote mond omdat hij geen snoepje meer mocht, is er weinig vervelends gebeurd.' Voor Merel 1986 is dat een van de 'gebruikelijke' dingen. Voor haar vriend niet.
Wellicht is hij aardig voor je als vriend, maar niet als opvoedpartner. Misschien kun je in de omgang met hem dat onderscheid maken.
Tsjor
Labyrinth schreef op 04-01-2024 om 13:58:
Iemand zonder kinderen die niet is meegegroeid en zijn opvoeding uit 1965 vergelijkt met de jouwe. Zou het kunnen dat hij de autoritaire opvoedingsstijl heeft meegemaakt: vaders (moeders) wil was wet en tegenspraak werd niet geduld? Pas in de jaren 60 ging dit veranderen.
Ik weet de voorbeelden ook niet, maar ik zou jouw gevoelens bespreken met je vriend en ook de verwijdering die je voelt door zijn kritiek. Vraag eens door hoe hij opgevoed is. Ook duidelijk stellen als inderdaad naar een autoritaire opvoedingsstijl verwijst dat jij die niet voorstaat.
Als hij deze last blijft houden, kan je dan niet beter deze relatie beëindigen, je bent 36, nog heel jonggenoeg mannen die een leuker gezelschap zijn voor jou en ook je zoon!
Ik heb wel eens begrepen van hem dat hij een moeilijke jeugd heeft gehad en vooral vanaf vaders kant werd er wel met de harde hand opgevoed. Echter de opmerking van "Bij mij ging dat wel echt anders" is inderdaad wel eens gevallen.
Zelf ben ik meer van het praten met mijn zoon en mijns inziens past dat goed bij mijn zoon en zijn karakter.
tsjor schreef op 04-01-2024 om 18:51:
Ik vermoed dat het gaat om dit soort voorbeelden: 'Los van de gebruikelijke dingen zoals eens een grote mond omdat hij geen snoepje meer mocht, is er weinig vervelends gebeurd.' Voor Merel 1986 is dat een van de 'gebruikelijke' dingen. Voor haar vriend niet.
Wellicht is hij aardig voor je als vriend, maar niet als opvoedpartner. Misschien kun je in de omgang met hem dat onderscheid maken.
Tsjor
Daar ben ik nu dus ook naar aan het zoeken. Pas ik de relatie aan (minder tijd met kind erbij en terug naar de basis, eventueel mbv een therapeut) of is dit niet meer te veranderen en maak ik een einde aan de relatie.
Misschien houdt hij gewoon niet van kinderen. Hij heeft zelf geen kinderen, misschien wel expres niet. En hij wil latten. Dus hij zit er niet op te wachten.
Ik vind hem wel wat verwend. Dan had hij een vrouw van zijn eigen leeftijd moeten nemen met een volwassen kind. Had hij dit gedoe niet. Maar hij wilde een jonge bloem dan kan ze met een kindje komen met 36. Een jonge bloem zonder kind was misschien net te hoog gegrepen voor meneer.
Buiten dat vind ik zelf ook veel kinderen slecht opgevoed. En denk ook maar zo de beste stuurlui staan aan wal. Neem het niet te serieus. Ik zou echt zeggen: dan had je er zelf een moeten maken/adopteren, die kon je opvoeden zoals jij had gewild.
Ik spreek uit ervaring. Je latere zelf zal je huidige zelf dankbaar zijn dat je de relatie hebt verbroken.
Je wil a) niet zo'n partner rondom je kind hebben en zéker niet als die in de pubertijd komt.
b) je wil écht niet mantelzorgen op je 55ste als je nog in de bloei bent van je leven.
Courage schreef op 04-01-2024 om 19:48:
Ik spreek uit ervaring. Je latere zelf zal je huidige zelf dankbaar zijn dat je de relatie hebt verbroken.
Je wil a) niet zo'n partner rondom je kind hebben en zéker niet als die in de pubertijd komt.
b) je wil écht niet mantelzorgen op je 55ste als je nog in de bloei bent van je leven.
Precies dat laatste punt kwam ook bij mij op: is TO zo ongeveer klaar met het zorgen voor zoon, kan ze linea recta door naar de mantelzorg voor vriendlief. Jottem
Wat voor contact heeft die man uberhaupt met je zoon? Spelen ze samen, gaan ze samen op stap? Of komen ze niet verder dan elkaar dulden?
Het beroep op zijn leeftijd lijkt me onterecht, dat hij een andere opvoeding heeft gehad kan zijn maar dat is toch geen reden om negatief over jouw zoon te zijn. Het is ook nogal vaag of hij nou de jongen niet moet, of dat hij over jouw aanpak valt. Beide opties lijken me een red flag trouwens. Jouw zoon kan nergens anders heen, hij heeft geen vader om naartoe te gaan. En jij hebt een aanpak gekozen die voor jou en je zoon werkt, daar moet je niet aan gaan sleutelen omwille van een buitenstaander.
Temet schreef op 04-01-2024 om 20:01:
[..]
Precies dat laatste punt kwam ook bij mij op: is TO zo ongeveer klaar met het zorgen voor zoon, kan ze linea recta door naar de mantelzorg voor vriendlief. Jottem
Een kennis had een partner gevonden via Internet, 15 jaar ouder dan zij zelf. Met 65 was zij nog actief en wilde graag gaan fietsen en zo, en hij was toen 80 en zat vooral in zijn stoel te dutten. En mopperen als zij wegging natuurlijk. Niet wat je wil voor je oude dag.
Mensen die geen kinderen hebben en er ook niet veel mee te maken krijgen, weten misschien niet beter dan hun eigen jeugd. Tegenwoordig doen we dingen anders. Als hij overal welkom is om te spelen en ze hem op school leuk en lief vinden, zou ik dat belangrijker vinden dan de mening van een vijftiger zonder kinderen.
Sowieso kunnen mensen wel vaak van hun eigen kinderen meer hebben dan van die van anderen. Het gaat er om dat je ongewenst gedrag corrigeert. En dat doe je. Maar niet met klappen, zoals in zijn jeugd wel gebruikelijk was. Vond hij dat fijn? Denk het niet.
Verder is dat leeftijdsverschil ook wel iets om over na te denken, maar dat is niet iets dat zomaar uit de lucht komt vallen. Als mijn man me na drie jaar opeens zou hebben gedumpt vanwege te oud/te jong dan had ik daar wel wat van gevonden ja.
Ik begrijp dat sommige mensen hier het leeftijdsverschil een vreemd iets vinden. Dat verschil staat voor mij echter helemaal los van mijn vraag hier. Natuurlijk heb ik er aan het begin van de relatie over nagedacht dat hij eerder dood gaat dan ik, misschien zorg nodig heeft, etc. Ik heb voor mezelf besloten dat ik liever nu de liefde ervaar, met alle mooie en lelijke kanten.
Het verschil in opvoeding is uiteraard wel iets dat meespeelt, dat is deels leeftijd maar in deze tijd wordt iedereen ook weer anders opgevoed. Leeftijd vind ik dus ook niet heel erg een excuus, zijn houding mbt wel/niet zijn visie willen veranderen wel.
Ik ga komend weekend even een goed en duidelijk gesprek met hem voeren hierover, met jullie tips en adviezen in het achterhoofd. Daarvoor dus heel erg bedankt!
Moederkareltje schreef op 04-01-2024 om 19:24:
Misschien houdt hij gewoon niet van kinderen. Hij heeft zelf geen kinderen, misschien wel expres niet. En hij wil latten. Dus hij zit er niet op te wachten.
Ik vind hem wel wat verwend. Dan had hij een vrouw van zijn eigen leeftijd moeten nemen met een volwassen kind. Had hij dit gedoe niet. Maar hij wilde een jonge bloem dan kan ze met een kindje komen met 36. Een jonge bloem zonder kind was misschien net te hoog gegrepen voor meneer.
Buiten dat vind ik zelf ook veel kinderen slecht opgevoed. En denk ook maar zo de beste stuurlui staan aan wal. Neem het niet te serieus. Ik zou echt zeggen: dan had je er zelf een moeten maken/adopteren, die kon je opvoeden zoals jij had gewild.
Als je niet van kinderen houdt of niet van andermans kinderen, dan moet je geen relatie beginnen met iemand met een kind. Helemaal niet met iemand van een kind van 7. Voor een kind van 7 uitgevlogen is, dat duurt nog wel even. Tegen die tijd is meneer dik in de zeventig.
Ik vind ook veel kinderen slecht opgevoed, maar ik vind dan wel dat je concreet moet kunnen benoemen wat je stoort. Als je niet verder komt dan het stoort me, maar kan het niet concreet maken, dan lijkt het meer de aanwezigheid van het kind in het algemeen.
Heb zelf ook te maken gehad met stiefkinderen waar ik me weleens aan ergerde. Maar dan kon ik wel concreet dingen benoemen die me stoorden, zoals bijvoorbeeld bakjes yoghurt in de kledingkast laten staan beschimmelen, auto van de moeder meenemen (minderjarig en geen rijbewijs) zonder toestemming, glashard liegen over dingen...
Dan heb je iets om het over te hebben. Als het gedrag van kinderen echt te ver gaat, dan moet een stiefouder dat best kunnen bespreken met de ouder van het kind. Maar vaag gedoe, daar kan niemand wat mee. Ook lekker makkelijk praten natuurlijk als je zelf nooit kinderen hebt opgevoed.
Kinderen voeden zichzelf niet op dus een gebrek aan opvoeding kun je een kind nooit verwijten. Ouders wel, maar dan moet je wel met gedegen voorbeelden komen. Dan kun je er iets mee.
