Partner kritiek op opvoeding
Hoi allemaal,
Net nieuw op dit forum maar ik heb weinig mensen om me heen waarmee ik mijn vraag kan bespreken.
Ik heb een heerlijke zoon van 7, hij is van een donor daar ik besloot graag (bewust alleenstaande) moeder te worden.
Daarnaast heb ik sinds 3 jaar een geweldig lieve partner (geen kinderen ). We hebben besloten te latten, dat vindt hij prettig en ik vooral omdat ik het alleenstaand moederschap bewust zo wil houden. We zien elkaar daardoor vaak in het weekend en soms een avond doordeweeks.
De laatste tijd heb ik een aantal keer van mijn partner gehoord dat hij last kan hebben van het gedrag van mijn zoon, en hij daarnaast vindt dat ik mijn zoon niet voldoende respect heb bijgebracht.
Uiteraard sta ik open voor feedback, ik doe het ook maar alleen en mijn kind is ook niet perfect, maar ik herken zijn opmerkingen totaal niet. Mijn zoon is lief, slim, empathisch en grappig en uiteraard ook wel eens brutaal of opstandig (zoals ieder kind.) Ook vanuit mijn omgeving hoor ik alleen maar goeds over hem; de juffen zijn dol op hem en is bij alle klasgenootjes een welkome gast. Volgens mij is het echt gewoon een heel normaal kind met heel normaal kinder-gedrag.
Ik merk dat zijn kritiek me erg raakt en weet niet goed hoe hier mee om te gaan. Mijn zoon is mijn alles en ik heb natuurlijk de neiging hem te verdedigen. Tegelijkertijd probeer ik er rekening mee te houden dat mijn partner geen kinderen gewend is, en daarbij is hij ook wat ouder.
Ik wil de relatie uiteraard niet beëindigen maar dit begint voor mij wel een beetje een dealbreaker te worden. Wat vinden jullie en wat zouden jullie doen in mijn situatie? Ik hoor het graag!
Ik ben geneigd om te zeggen dat je sowieso altijd voor je kind moet kiezen en dat als de kritiek echt storend wordt je wel degelijk moet overwegen om de relatie te verbreken.
Maar ik ben ook benieuwd wat die kritiek is. Heb je een voorbeeld?
En wat is het leeftijdsverschil tussen jou en je partner?
Courage schreef op 04-01-2024 om 12:35:
Ik ben geneigd om te zeggen dat je sowieso altijd voor je kind moet kiezen en dat als de kritiek echt storend wordt je wel degelijk moet overwegen om de relatie te verbreken.
Maar ik ben ook benieuwd wat die kritiek is. Heb je een voorbeeld?
En wat is het leeftijdsverschil tussen jou en je partner?
Mijn partner is eind 50 en ik ben zelf 36. Hij benoemde eerder al eens te vinden dat mijn zoon meer respect bijgebracht moet worden maar de druppel was een beetje de laatste vakantie. Ik had een huisje geboekt rond de kerst, en het was een heerlijke vakantie. Waar zoon het soms lastig vindt om van huis etc weg te zijn heeft hij nu juist ontzettend genoten. Los van de gebruikelijke dingen zoals eens een grote mond omdat hij geen snoepje meer mocht, is er weinig vervelends gebeurd.
Op de laatste avond vroeg ik mijn partner hoe hij de vakantie had ervaren en het eerste dat hij benoemde was dus het gedrag van mijn zoon, daar had hij wel veel moeite mee gehad. Iets wat ik dus echt totaal niet herkende.
Ik merk sindsdien dat ik meer afstand neem van mijn partner en dit ook moeilijk kan overbruggen. Ik voel me niet meer op mijn gemak als mijn partner er is want hij vindt dus blijkbaar iets van de manier waarop ik opvoed, en mijn kind. Het voelt alsof ik in een soort spagaat zit. Ik ben bang dat mijn gevoel zo blijft want zoals ik me nu voel kan/wil ik niet in deze relatie blijven. Aan de andere kant vraag ik me dan weer af of ik harder voor deze relatie moet werken...
Pas als jij concrete voorbeelden noemt van wat er dan gebeurt en wat je vriend daarover zegt kan een ander daar ook zijn of haar lichtje over laten schijnen. Tot nu toe blijft het bij vage aanwijzingen.
Maar als jij je niet op je gemak meer voelt omdat je vriend kritiek op je heeft kwa opvoeding, ben je wel snel van je apropo lijkt me zo. Wil je dat perse niet dan moet je ze misschien inderdaad apart zien.
Zeggen dat het kind geen respect heeft, is wel een beetje vaag. Heeft hij concrete voorbeelden genoemd? Als er echt iets voorvalt, kan hij dat best met je bespreken en dan bepaal jij of en wat er er vervolgens mee doet. Verder moet stiefpap zich er niet mee bemoeien. Jouw kind.
Merel1986 schreef op 04-01-2024 om 12:59:
[..]
... weinig vervelends gebeurd.
... het gedrag van mijn zoon daar had hij wel veel moeite mee gehad. Iets wat ik dus echt totaal niet herkende.
... zoals ik me nu voel kan/wil ik niet in deze relatie blijven.
Aan de andere kant vraag ik me dan weer af of ik harder voor deze relatie moet werken...
Zo dan. Er is niets vervelends gebeurd en dan al ergert hij zich aan je zoon. Hoezo dan, moet je zoon stil in een hoekje zitten en ja en amen tegen die mijnheer zeggen? Daar zou ik ook echt heel veel moeite mee hebben. Blijkbaar heeft je vriend geen realistisch idee van wat een kind is en doet en ik vrees dat dat na 50 a 60 jaar ook niet meer gaat veranderen.
Ik vind het terecht dat je twijfelt aan de relatie. Dit is zo essentieel, dit kan inderdaad het breekpunt zijn.
Hoezo moet jij meer je best doen voor de relatie? Wat heeft dat er in hemelsnaam mee te maken? Zegt je vriend dat? Want in dat geval zou ik helemaal snel wegrennen.
Ik denk dat je vriend juist veel meer zijn best moet doen. Accepteren dat jij en je zoon een package deal zijn en dat hij best mag vertellen hoe hij dingen beleeft, maar dat jij degene bent die je zoon naar eer en geweten opvoedt, en zo te horen gaat dat je prima af. Ergert hij zich aan normaal kindergedrag, dan zoekt hij maar fijn een dame zonder kinderen, of een van zijn eigen leeftijd met volwassen kinderen. Dan kun jij een leuke partner vinden die wél van kinderen houdt. Je hebt 2/3 van je leven nog voor je, maak er wat moois van, ook voor je zoon!
Pippeltje schreef op 04-01-2024 om 13:15:
Pas als jij concrete voorbeelden noemt van wat er dan gebeurt en wat je vriend daarover zegt kan een ander daar ook zijn of haar lichtje over laten schijnen. Tot nu toe blijft het bij vage aanwijzingen.
Maar als jij je niet op je gemak meer voelt omdat je vriend kritiek op je heeft kwa opvoeding, ben je wel snel van je apropo lijkt me zo. Wil je dat perse niet dan moet je ze misschien inderdaad apart zien.
Probleem is dat mijn partner ook niet echt concrete voorbeelden geeft. Ik heb er uiteraard naar gevraagd maar hij vindt vooral dat zoon vaak brutaal en onrespectvol op mij reageert, terwijl ik het zelf zie als gewoon gedrag voor een kind van zijn leeftijd. Begrijp me niet verkeerd: ik sta echt open voor feedback en vraag regelmatig na in mijn omgeving maar daar hoor ik voornamelijk positieve geluiden over mijn zoon.
Wat jij aangeeft over dat ik snel van mijn apropo raak is dus ook de reden waarom ik hier om advies vraag. Ik twijfel ook of ik nu gewoon overdreven reageer en meer energie moet steken om dit op te lossen (ik weet alleen niet hoe) , of dat mijn gevoel klopt en dit uiteindelijk de einde van onze relatie zal zijn.
Ja ja, doet me denken aan een ex: ik was met hem en mijn zoon op vakantie. Ook kritiek: "die jongen hangt te veel aan jou". Nou was mijn zoon (toen 14) net terug van een week met zijn vader, zat in een zwaar transitie proces en was voor het eerst op vakantie met mijn vriend erbij. Hoewel ik even dacht " hm, zou het zo zijn?" verworp ik het na een kwartier: ja de band met mijn zoon was goed, wij hadden indertijd en nu nog veel lol en ik wilde er ook gewoon voor hem zijn. Die man was zelf in de tijd dat zijn kinderen die leeftijd waren voornamelijk bezig geweest met zijn drankgebruik: hij liet de opvoeding lekker aan zijn ex over.
Later gaf hij toe dat hij jaloers was op de goede band die ik met mijn zoon heb.
Ik ben zelf stiefouder geweest en natuurlijk gewoon moeder en van die twee dingen heb ik geleerd dat je je niet hebt te bemoeien met de opvoeding van je partner. Natuurlijk mag hij best aan tafel zeggen als kind bv als eerste veel te veel opschept "hee wij zijn er ook nog' maar het moet niet verder gaan dan de eigen grenzen bewaken imho
Iemand zonder kinderen die niet is meegegroeid en zijn opvoeding uit 1965 vergelijkt met de jouwe. Zou het kunnen dat hij de autoritaire opvoedingsstijl heeft meegemaakt: vaders (moeders) wil was wet en tegenspraak werd niet geduld? Pas in de jaren 60 ging dit veranderen.
Ik weet de voorbeelden ook niet, maar ik zou jouw gevoelens bespreken met je vriend en ook de verwijdering die je voelt door zijn kritiek. Vraag eens door hoe hij opgevoed is. Ook duidelijk stellen als inderdaad naar een autoritaire opvoedingsstijl verwijst dat jij die niet voorstaat.
Als hij deze last blijft houden, kan je dan niet beter deze relatie beëindigen, je bent 36, nog heel jong 
genoeg mannen die een leuker gezelschap zijn voor jou en ook je zoon!
Iemand schreef hierboven:
Je hebt 2/3 van je leven nog voor je, maak er wat moois van, ook voor je zoon!
Je zoon heeft zijn hele leven nog voor zich. Ik kan me niet voorstellen dat zoon niet iets merkt (of gaat merken) van de negatieve beoordeling door je partner. Lijkt me heel moeilijk voor je zoon, om te moeten omgaan met iemand die een onrealistisch beeld lijkt te hebben van normaal kindergedrag?
IMI-x2 schreef op 04-01-2024 om 13:19:
[..]
Zo dan. Er is niets vervelends gebeurd en dan al ergert hij zich aan je zoon. Hoezo dan, moet je zoon stil in een hoekje zitten en ja en amen tegen die mijnheer zeggen? Daar zou ik ook echt heel veel moeite mee hebben. Blijkbaar heeft je vriend geen realistisch idee van wat een kind is en doet en ik vrees dat dat na 50 a 60 jaar ook niet meer gaat veranderen.
Ik vind het terecht dat je twijfelt aan de relatie. Dit is zo essentieel, dit kan inderdaad het breekpunt zijn.
Hoezo moet jij meer je best doen voor de relatie? Wat heeft dat er in hemelsnaam mee te maken? Zegt je vriend dat? Want in dat geval zou ik helemaal snel wegrennen.
Ik denk dat je vriend juist veel meer zijn best moet doen. Accepteren dat jij en je zoon een package deal zijn en dat hij best mag vertellen hoe hij dingen beleeft, maar dat jij degene bent die je zoon naar eer en geweten opvoedt, en zo te horen gaat dat je prima af. Ergert hij zich aan normaal kindergedrag, dan zoekt hij maar fijn een dame zonder kinderen, of een van zijn eigen leeftijd met volwassen kinderen. Dan kun jij een leuke partner vinden die wél van kinderen houdt. Je hebt 2/3 van je leven nog voor je, maak er wat moois van, ook voor je zoon!
Ja hoe moet het gaan als je zoon in de puberteit raakt?
In hoeverre speelt zijn leeftijd hier een rol? Mannen van eind vijftig zijn niet altijd de meest flexibele mensen. Of ze zijn moe van het zelf een gezin draaien wat nu achter hen ligt? En hoe is zijn verleden? Heeft hij zelf de zorg voor zijn kinderen (als hij die heeft) aan hun moeder over gelaten en was hij de strenge papa die 's zondags het vlees snijdt?
Het kan ook dat hij niet zo doorheeft dat kinderen van nu veel bijdehanter zijn dan bijvoorbeeld 30 jaar terug, door alle media etc. In die zin kan je zoon een volkomen bescheiden lieve jongen zijn binnen zijn generatie maar voor iemand die zijn opa had kunnen zijn een 'brutale aap'.
Het scheelt natuurlijk ook dat je je zoon zo lang alleen hebt opgevoed, dan krijg je een veel 'volwassener' interactie dan binnen een druk gezin waar er eerder meer hiërarchie heerst. Het een is niet beter dan het ander maar wel van invloed op hoe iemand opvoeding ziet.
Ik zou vooral pal gaan staan voor hoe jij je kind op wil voeden. Dat is voor de jongen ook veel beter. Hij zal op een gegeven moment de afkeuring misschien toch gaan voelen. Dat neemt een stuk veiligheid weg.
Nou inderdaad, hoe gaat je vriend reageren als je zoon gaat puberen en zich tegen jou afzet? En ook dan is dat normaal (puber)gedrag!
Merel1986 schreef op 04-01-2024 om 12:59:
[..]
Mijn partner is eind 50 en ik ben zelf 36. Hij benoemde eerder al eens te vinden dat mijn zoon meer respect bijgebracht moet worden maar de druppel was een beetje de laatste vakantie. Ik had een huisje geboekt rond de kerst, en het was een heerlijke vakantie. Waar zoon het soms lastig vindt om van huis etc weg te zijn heeft hij nu juist ontzettend genoten. Los van de gebruikelijke dingen zoals eens een grote mond omdat hij geen snoepje meer mocht, is er weinig vervelends gebeurd.
Op de laatste avond vroeg ik mijn partner hoe hij de vakantie had ervaren en het eerste dat hij benoemde was dus het gedrag van mijn zoon, daar had hij wel veel moeite mee gehad. Iets wat ik dus echt totaal niet herkende.
Ik merk sindsdien dat ik meer afstand neem van mijn partner en dit ook moeilijk kan overbruggen. Ik voel me niet meer op mijn gemak als mijn partner er is want hij vindt dus blijkbaar iets van de manier waarop ik opvoed, en mijn kind. Het voelt alsof ik in een soort spagaat zit. Ik ben bang dat mijn gevoel zo blijft want zoals ik me nu voel kan/wil ik niet in deze relatie blijven. Aan de andere kant vraag ik me dan weer af of ik harder voor deze relatie moet werken...
Ik vind dit allemaal niet erg concreet. "Weinig respect" en "aan gedrag ergeren" is allemaal erg vaag.
Je kunt er wat mee als iemand concreet iets benoemt. Hier kun je niks mee. Ik was er verder niet bij, maar lijkt er dan op dat hij zich in het algemeen ergert aan de aanwezigheid van je zoon. Lijkt me dat als er echt serieuze dingen zijn voorgevallen, dat hij die dan wel kon benoemen.
Verder vind ik de kloof tussen iemand van eind 50 en 7 ook wel erg groot. Dat had z'n opa kunnen zijn.
Dat wordt nog wat over een jaar of 7 als je zoon midden in de puberteit zit. Dan is deze man half 60, richting de 70.
Kortom: met concrete voorbeelden kun je wat. Met vaagheden lijkt het erop dat het hem in algemene zin ergert en dan gaat deze relatie geen succes worden.
Joh, dit gaat 'm toch niet worden. Jouw zoontje is vast een schatje, dit is gewoon een oude kerel die de drukte van een jong kind niet meer om zich heen verdraagt. Heel begrijpelijk hoor,vanuit zijn kant bekeken. Ik ben ongeveer even oud, ik zou mezelf niet meer als bonusmama zien, ook niet aan de zijlijn. Dat zo'n man dat nu zelf niet inziet.
Labyrinth schreef op 04-01-2024 om 13:58:
Iemand zonder kinderen die niet is meegegroeid en zijn opvoeding uit 1965 vergelijkt met de jouwe. Zou het kunnen dat hij de autoritaire opvoedingsstijl heeft meegemaakt: vaders (moeders) wil was wet en tegenspraak werd niet geduld? Pas in de jaren 60 ging dit veranderen.
Stel dat hij 58 is, dan is hij geboren in 1965, dus opgevoed in de vrije jaren zeventig.
Annaniem2023 schreef op 04-01-2024 om 17:28:
[..]
Stel dat hij 58 is, dan is hij geboren in 1965, dus opgevoed in de vrije jaren zeventig.
Ik ben ook van 1965 en rondom mij werd echt nog vooral met harde hand en “vaders wil is wet” opgevoed. Maar los van eigen opvoeding: een man van achter in de vijftig die zelf geen kinderen heeft is in een totaal andere fase van zijn leven dan een vrouw van zesendertig met een jong kind. Ik zou een serieus gesprek met hem voeren - dat zijn aanhoudende kritiek op jouw zoon je doet twijfelen aan de houdbaarheid van de relatie en of er iets kan veranderen. Staat hij daar niet voor open mocht hij van mij gaan wieberen. Kind gaat voor.
