Oude koeien in de sloot laten
ha lieve mensen. Een naaste die me zeer dierbaar is, heeft al geruime tijd het gevoel dat ik haar emotioneel in de kou laat staan. Ik wil niet dat dat zo is, maar merk dat de lange duur van de moeilijkheden waarin zij verkeert me opbreekt - haar gevoel is niet onterecht.
Ik wil een goede manier om verder te gaan en binnenkort hebben we een wandelgesprek. Hoe voorkom ik dat het legertje oude koeien in de sloot daar blijft en hoe bepaal ik me bij het nu en de (nabije) toekomst.
hoe voorkom ik = hoe zorg ik
Ik denk door gewoon eerlijk te zijn en te benoemen hoe je je voelt.
Misschien kun je de oude koeien het beste zelf eerst benoemen: dat je vind dat het niet onterecht is dat ze vindt dat jij haar in de steek laat. En dan geen excuses gaan noemen maar eerlijk aangeven hoe jij er in staat en wat jij kan opbrengen in een vriendschap en wat jouw grens is.
Je kan die koeien wel negeren ze gaan of rotten in de sloot of ze kruipen er aan de andere kant weer uit: met andere woorden ze komen terug in nieuw gedoe of in het helemaal uitdoven van de vriendschap
ik snap dat vriendschappen kunnen knellen, maar anderzijds: is zij er voor jou geweest? Is het erg als de issues van de ander langer duren? Wat zegt zoiets over jezelf als persoon, over geduld, trouw, empathie? Hoe kun je de vriendschap behouden maar minder last hebben? Kun je evt eerlijk zijn of breekt het dan? Zou je er rouwig om zijn of opgelucht? Wil je alleen lang leve de lol-vrienden? Heeft ze nog meer mensen om mee te delen?
Zomaar wat vragen, ik denk dat je te weinig info geeft om een mening of advies te geven.
Het gekke is: als mensen kanker krijgen hebben vrienden meestal een heel lange adem, veel begrip, loyaliteit. Bij ander leed is er vaak verzuchting en wordt men als klager / verbitterd mens gezien.
Max88 schreef op 01-10-2022 om 20:15:
ik snap dat vriendschappen kunnen knellen, maar anderzijds: is zij er voor jou geweest? Is het erg als de issues van de ander langer duren? Wat zegt zoiets over jezelf als persoon, over geduld, trouw, empathie? Hoe kun je de vriendschap behouden maar minder last hebben? Kun je evt eerlijk zijn of breekt het dan? Zou je er rouwig om zijn of opgelucht? Wil je alleen lang leve de lol-vrienden? Heeft ze nog meer mensen om mee te delen?
Zomaar wat vragen, ik denk dat je te weinig info geeft om een mening of advies te geven.
Het gekke is: als mensen kanker krijgen hebben vrienden meestal een heel lange adem, veel begrip, loyaliteit. Bij ander leed is er vaak verzuchting en wordt men als klager / verbitterd mens gezien.
Ja zo waar: leed moet duidelijk zijn voor mensen. Toen ik weduwe werd, waren mensen heel meelevend (en dat was fijn). Hoewel het stikveel pijn deed, was dat na een paar jaar uitgerouwd. Maar ik heb al 40 jaar een chronische ziekte die mijn leven enorm beperkt. Daar heb ik weinig begrip voor ontvangen en ik weet ook dat mensen daar genoeg van kregen omdat er niets aan te doen viel en er geen hoop op genezing was. Als ik naar het verhaal van mijn leven kijk, heeft dat veel meer leed gebracht dan weduwe worden maar steun en het medeleven heb ik er niet of nauwelijks voor gekregen.
De vraag is of je dat mag verwachten van mensen, Misschien niet, maar het zou fijn zijn als mensen zouden kunnen accepteren dat dat soort leed ook bestaat en je daar in (een beetje) zien. Dat zou voor mij genoeg zijn. Misschien voor de vriendin van TO ook
Geduld, trouw, empathie. Kostbare zaken...
Wat een van jullie al schrijft - een ziekte als kanker krijgt veel aandacht. Chronische aandoeningen ( fysiek / psychisch) met weinig of geen zicht op verbetering- dat is een ander verhaal.
De relatie mag niet stuk gaan, dat wil ik beslist niet.
Dank voor het meedenken.
Wat zijn nou eigenlijk die oude koeien? Wil je niet dat die persoon er weer over begint dat je haar verwaarloost? Of zijn haar problemen de oude koeien? En wil ze daar steeds opnieuw over praten en vind je dat te belastend?
Ik denk dat je er niet aan ontkomt om eerlijk te zijn en te zeggen dat je er bijvoorbeeld somber of verdrietig van wordt om steeds en veel met (haar) problemen geconfronteerd te worden. Dat je het prima vindt om het er even over te hebben maar dat je haar en jezelf ook juist graag een leuke tijd wil bezorgen. Dat je er graag voor haar wil zijn maar dat het je gewoon niet lukt om steeds opnieuw naar dezelfde teleurstellingen en rotervaringen te luisteren zonder je er zelf ook slecht door te gaan voelen. Ik zou ook zoiets zeggen als: ‘het ligt niet speciaal aan jou en aan jouw problemen. Het luisteren naar moeilijkheden en problemen doet iets met mijn energie en ik kan het niet meer goed bolwerken.’ Dan stel je je kwetsbaar op en vraag je haar om hulp. Daar moet toch iets van een vorm uit kunnen rollen dat zij wat aandacht kan krijgen voor haar leed maar niet eindeloos?
Wat zijn eigenlijk de eisen aan vriendschap? Wanneer ben je een goede vriend (goed genoeg) en wanneer ben je een waardeloze/verwaarlozende vriend? Moet je daarvoor dageljks langskomen, of maandelijks, moet je elke dag bellen of af en toe? Hoeveel klaagverhalen moet je aanhoren, hoeveel geld moet je uitlenen?
Ik weet het niet hoor. Zelf ben ik altijd bang dat mensen mij niet leuk genoeg vinden en dat ben ik ook niet, maar als ik dan eens uitgenodigd word komt het mij ook niet altijd uit. Terwijl ik die persoon dan toch heel leuk vind. Dus misschien, als mensen mij niet bellen, vinden ze mij best leuk genoeg maar hebben ze ook gewoon andere dingen aan hun hoofd.
Wat ik bij TO lees gaat het om een scheefzakkende vriendschap, waarbij de een steeds moet steunen en de ander alleen komt halen. Dat lijkt me niet lang houdbaar. Natuurlijk hebben sommigen het beter dan anderen, maar als er in de vriendschap geen gelijkwaardigheid zit aan belangstelling en humor, dan wordt het hulpverlening.
Belangrijkste vragen zijn dus: wat verwacht die ander van jou, en: wil je dat bieden. En dat dan twee kanten op!
Uiteindelijk is die ander toch een volwassene die zijn/haar eigen broek op moet houden. Als vriend breng je gezelligheid en afleiding, en wat steun, maar je kunt de verantwoording voor iemand anders' leven niet overnemen en je bent niet verplicht om de problemen op te lossen. Af en toe hulp geven kan natuurlijk wel.
WendelmoedM schreef op 02-10-2022 om 14:16:
Wat zijn eigenlijk de eisen aan vriendschap? Wanneer ben je een goede vriend (goed genoeg) en wanneer ben je een waardeloze/verwaarlozende vriend? Moet je daarvoor dageljks langskomen, of maandelijks, moet je elke dag bellen of af en toe? Hoeveel klaagverhalen moet je aanhoren, hoeveel geld moet je uitlenen?
Sowieso heb ik heel verschillende vriendschappen. Ik heb vrienden en vriendinnen met wie ik echt lief en leed deel. Maar ook een vriendin waar ik voornamelijk series en films mee kijk, en een vriendin met wie ik soms naar een museum ga.
Met die laatste twee deel ik eigenlijk veel minder persoonlijke dingen omdat we heel anders in het leven staan. Maar we vinden wel toevallig dezelfde dingen leuk.
Dat gaat allemaal goed zolang de verwachtingen hetzelfde zijn. Als die ander ineens van mij zou verwachten emotioneel enorm beschikbaar te zijn (of andersom...) is er een probleem.
De grote kunst lijkt me om wel eerlijk te zijn, maar zacht op de relatie. "Ik trek al die problemen van jou niet" is een killer voor de vriendschap. Maar "ik vind het hartstikke fijn om bij je te zijn, ik ben alleen niet zo goed in lange gesprekken over moeilijkheden. Voor mij zou het werken om bij de thee een rondje 'hoe gaat het' te doen en dan iets te gaan ondernemen, hoe zou jij dat vinden?" opent misschien wel een gesprek.
Voorwaarde vriendschap? Dat je blijdschap voelt elkaar weer te spreken en het liefs de blijdschap voelen elkaar weer te zien.
Flanagan schreef op 02-10-2022 om 14:49:
Voorwaarde vriendschap? Dat je blijdschap voelt elkaar weer te spreken en het liefs de blijdschap voelen elkaar weer te zien.
Dat lijkt hier dan toch een beetje zoek bij TO. Als je er tegenop gaat zien, en het wordt een verplichting. Dat is echt zonde.
Tja ik kan me voorstellen dat je genoeg krijgt van steeds hetzelfde verhaal, zeker als het problemen zijn waarvan je denkt "meid doe er iets aan' (Zoals alcoholisme of een toxische relatie. Maar er zijn ook zaken waar iemand met alle wil van de wereld zelf niets aan kan veranderen zoals ziekte of het verlies van een kind. In hoeverre blijf je dan bij 'ik moet er blij van worden als ik haar zie'? Of hoeven die mensen niet te hopen op een langduriger vriendschap?
Lexus schreef op 02-10-2022 om 16:42:
Tja ik kan me voorstellen dat je genoeg krijgt van steeds hetzelfde verhaal, zeker als het problemen zijn waarvan je denkt "meid doe er iets aan' (Zoals alcoholisme of een toxische relatie. Maar er zijn ook zaken waar iemand met alle wil van de wereld zelf niets aan kan veranderen zoals ziekte of het verlies van een kind. In hoeverre blijf je dan bij 'ik moet er blij van worden als ik haar zie'? Of hoeven die mensen niet te hopen op een langduriger vriendschap?
Die laatste zin. Precies.
Ik snap dat chronische zaken bij sommige mensen zuigend kunnen werken. Maar wat denk je van degene met de aandoening?
Ik ben gestopt met vertellen hoe het gaat en zelfs óf er iets is dat niet gaat, want dat wil niemand echt horen, ja als het gaat om kanker of soortgelijke ziektes, een gebroken been, dan weeklaagt iedereen mee tot het klaar is. ( ik wil hiermee niets afdoen aan de ernst van welke ziekte of aandoening dan ook)
Dat de eenzaamheid van een aandoening of probleem je bijna nog meer naar de kl.ten helpt of van deez' aardkloot af dan het probleem an sich interesseert niet, want: men moet aan zichzelf denken. We leven in een maatschappij waar niets moeite of ongemak mag veroorzaken en het erg ieder voor zich is. Het moet makkelijk, lollig of max kortdurende vervelend.
En nee, uiteraard is het niet de bedoeling dat iemand down of moedeloos wordt van een ander, dat geldt voor béide kanten. Ik heb iemand gekend met wie ik het contact heb verbroken omdat die me leegzoog, maar niet om de aandoening zelf. Daar wordt het door die persoon wel op gegooid, dat laat ik maar zo.
Dus: praten, duidelijk maar tactvol zijn, afspraken maken, proberen in te leven en alles van beide kanten. Chronisch niet gezond zijn is echt geen pretje en voor TO is wat ze ervaart ook niet fijn.
Alles staat en valt met verwachtingen. Die moeten helder worden, hoe lastig dat ook is.
Inderdaad kunnen vriendschapsrelaties heel verschillend zijn, die ervaring heb ik ook en daar kan ik prima mee leven. Blij zijn elkaar te zien/spreken is het fijnste. En het is mooi om na afloop van een lastige periode alsnog blij terug te kijken als iets moeizaams is overwonnen.
Max88 schreef op 02-10-2022 om 17:03:
[..]
Die laatste zin. Precies.
Ik snap dat chronische zaken bij sommige mensen zuigend kunnen werken. Maar wat denk je van degene met de aandoening?
Ik ben gestopt met vertellen hoe het gaat en zelfs óf er iets is dat niet gaat, want dat wil niemand echt horen, ja als het gaat om kanker of soortgelijke ziektes, een gebroken been, dan weeklaagt iedereen mee tot het klaar is. ( ik wil hiermee niets afdoen aan de ernst van welke ziekte of aandoening dan ook)
Dat de eenzaamheid van een aandoening of probleem je bijna nog meer naar de kl.ten helpt of van deez' aardkloot af dan het probleem an sich interesseert niet, want: men moet aan zichzelf denken. We leven in een maatschappij waar niets moeite of ongemak mag veroorzaken en het erg ieder voor zich is. Het moet makkelijk, lollig of max kortdurende vervelend.
Bold: één op één herkenbaar: ik vertel ook maar niet meer hoe het echt gaat want ik weet dat mensen er genoeg van krijgen, en daardoor word je nog eenzamer want zij kunnen wel hun sores delen en ze denken dat het met jou wel gaat. Ze weten niet dat dat een uurtje koffie met hen me soms weer dagen kost om bij te komen. Als ik het wel zeg, zie je ze ongelovig kijken: nou nu zit je er ander florissant bij. Ja omdat ik al mijn energie mobiliseer om toch even mensen te zien.
Enfin, het wordt off topic, maar we begrijpen elkaar
