Moeilijke relatie en zwanger
Lieve lezers,
Ik wil graag mijn verhaal vertellen omdat ik met mijn handen in het haar zit..
Ik heb al een tijd een relatie 4 jaar, was een leuke spontane man die wat toen leek het beste met mij voor had. Gedurende jaren ben ik van zelfstandig (eigen woning, werk en een kind) naar onzelfstandig gegaan, dit is geleidelijk aan gegaan van samenwonen in zijn huis, baan opzeggen omdat daar steeds strijd over was en hij mij kon onderhouden (ruzies voorkomen). Maar door de jaren heen is hij steeds onaardiger geworden naar mij toe, totaal geen respect en vind alles maar vanzelfsprekend. Elke dag moet ik het aanhoren wat allemaal niet goed gaat op zijn werk en als ik daar wat van zeg dat ik alleen maar negativiteit hoor is het ja we moeten toch boodschappen halen en de rekeningen betalen. Als we ruzie hebben is hij goed in mij kleineren en naar beneden halen, net als laatst dat ik zei dat ik de negativiteit van hem een beetje zat ben, dan is zijn antwoord laat het geld dan ook maar liggen en je krijgt geen geld meer ga maar zelf weer een baan zoeken dat wil je toch. Zulke dingen ik wordt er gek van, praten wilt hij hier dan wordt hij moe van mijn gezeur. Nu ben ik er achter gekomen dat ik 7wk zwanger ben, ik ben al eens gescheiden en weet niet wat ik nu moet doen in deze relatie. Sorry voor mijn lange bericht maar misschien hebben jullie tips.. ik baal want had alles zo goed voor elkaar met mijn zoon, eigen woning eigen werk en een stabiel gelukkig leven.. en kijk me nu 
Zelf weer gaan werken, wat doe je nu om jezelf te vermaken heel de dag? Ik ben sinds kort weer partime aan het werk maar 1 jaar thuismoeder geweest en zelfs met baby kwamen soms de muren op me af. Klagen over je werk , heel veel mensen doen dat , ik deed het ook , lekker even stoom afblazen , de hele dag moet je je profesioneel opstellen en dan is het fijn als je thuis even kunt spuwen, mijn man doet dat ook altijd even , vooral als je met veeleisende klanten werkt kan dat echt opluchten, hoe komt het dat jij dat er niet bij kunt hebben? Naar doen tegen jou is een no go natuurlijk
ik heb ook altijd gewerkt en vond het heerlijk, maar elke dag thuis komen en ruzie er over krijgen omdat ik in een mannenwereld werkte was heel erg zwaar. Dag in dag uit strijd om mijn werk. Klagen is zeker normaal over je werk en dat moet ook kunnen in een relatie maar 5 dagen per week en ik die alles maar moet aanhoren en mijn mening telkens weer moet geven.. en wat ik de hele dag doe, schoonmaken en alle huishoudelijke taken doen zodat mijn man niks hoeft te doen.
Wilma28 schreef op 05-03-2025 om 17:59:
ik heb ook altijd gewerkt en vond het heerlijk, maar elke dag thuis komen en ruzie er over krijgen omdat ik in een mannenwereld werkte was heel erg zwaar. Dag in dag uit strijd om mijn werk. Klagen is zeker normaal over je werk en dat moet ook kunnen in een relatie maar 5 dagen per week en ik die alles maar moet aanhoren en mijn mening telkens weer moet geven.. en wat ik de hele dag doe, schoonmaken en alle huishoudelijke taken doen zodat mijn man niks hoeft te doen.
Jullie wonen in een kasteel? want zelfs met een baby had ik daar geen 8 uur voor nodig , verveel je je niet? of vermaak je jezelf met leuke hobby's , je klinkt niet gelukkig als huisvrouw dus ik zou toch weer een baantje erbij zoeken, zwanger of niet
Ja de relatie is dus niet goed. Je verdwijnt. Eerst had je het goed voor elkaar nu ben je afhankelijk en krijg je dagelijks knorren. Je hebt een paar keuzes:
- je ziet genoeg mogelijkheden om samen verder te gaan en als hij ook aan de relatie wil werken, kun je dat in gang zetten en samen genieten van de baby
- je weet diep van binnen dat hij niet gaat veranderen en ook niet wil veranderen. Dat de kans dat hij naarder wordt door nog een kind erbij ook groot is. Kies dan voor jezelf en je kindjes, werk naar zelfstandigheid toe. Neem daarvoor de tijd, je weet dat je het kunt want je hebt het eerder gedaan.
- je laat het zoals het is en wacht tot het over een paar jaar niet meer houdbaar is, jij jezelf helemaal kwijt bent en het veel moeilijker wordt weer alleen op te starten.
Weet hij dat je zwanger bent?
@lexus
Bedankt voor je duidelijke bericht. Ja hij weet dat ik zwanger ben, hij vind het helemaal goed want nu ben ik voor zijn gevoel ‘echt’ van hem. Laatst gaf ik aan dat ik dit niet langer trek zo, toen gaf hij aan nou dat gaat nu dan toch lastig worden.
Wilma28 schreef op 05-03-2025 om 18:36:
@lexus
Bedankt voor je duidelijke bericht. Ja hij weet dat ik zwanger ben, hij vind het helemaal goed want nu ben ik voor zijn gevoel ‘echt’ van hem. Laatst gaf ik aan dat ik dit niet langer trek zo, toen gaf hij aan nou dat gaat nu dan toch lastig worden.
Ja je weet zelf wel hoe dit klinkt toch? Je wordt nog meer zijn bezit. Wil je dat? Afgezien van de praktische moeilijkheden: zijn er ook leuke dingen in jullie relatie? Respecteert hij jou? Is hij zorgzaam? Wat is jouw gevoel over hem?
Wilma28 schreef op 05-03-2025 om 18:36:
@lexus
Bedankt voor je duidelijke bericht. Ja hij weet dat ik zwanger ben, hij vind het helemaal goed want nu ben ik voor zijn gevoel ‘echt’ van hem. Laatst gaf ik aan dat ik dit niet langer trek zo, toen gaf hij aan nou dat gaat nu dan toch lastig worden.
Is het kind welkom voor jou?
ik twijfel zo erg, het ene moment denk ik ja en het andere moment wil ik niet nog een gebroken gezin voor een kindje. Hij was alles in het begin van de relatie wat hij nu niet meer is.. we kunnen het soms wel leuk hebben maar ik ken mezelf niet meer. Niks is goed genoeg, niks wordt gewaardeerd en dat kleineren maakt mij het verdrietigst.
Wilma28 schreef op 05-03-2025 om 18:52:
ik twijfel zo erg, het ene moment denk ik ja en het andere moment wil ik niet nog een gebroken gezin voor een kindje. Hij was alles in het begin van de relatie wat hij nu niet meer is.. we kunnen het soms wel leuk hebben maar ik ken mezelf niet meer. Niks is goed genoeg, niks wordt gewaardeerd en dat kleineren maakt mij het verdrietigst.
Ik begrijp je twijfel, maar neem ook in je overwegingen mee dat een 'verdwenen' moeder in een heel gezin voor beide kinderen ook geen fijn voorbeeld is. En niet alleen geen fijn voorbeeld, ook geen steun en een rolmodel.
Wilma28 schreef op 05-03-2025 om 18:52:
ik twijfel zo erg, het ene moment denk ik ja en het andere moment wil ik niet nog een gebroken gezin voor een kindje. Hij was alles in het begin van de relatie wat hij nu niet meer is.. we kunnen het soms wel leuk hebben maar ik ken mezelf niet meer. Niks is goed genoeg, niks wordt gewaardeerd en dat kleineren maakt mij het verdrietigst.
Denk zo hoe hij jou behandeld , dat is de vader voor je kind , als jij als volwassen vrouw kapot gaat door zijn gedrag hoe ga je dit kind daar tegen beschermen?
ik vraag mij af hoe je zwanger bent geraakt, maargoed. Jij moet met jezelf door een deur als je abortus pleegt. Ik zou eerst maar eens kijken op de echo of alles oké is. Die zekerheid is er ook nog niet of ben je al geweest?Stap voor stap.
Poeh ik denk dat je zelf ook wel inziet dat dit een zeer onwenselijke situatie is. Als jij straks een kind met hem hebt wordt het alleen maar erger, en ik vermoed dat hij ook een ex from hell zal zijn. Ik zou stiekem een abortus laten doen en zeggen dat je een miskraam hebt gehad en dan zo snel mogelijk bij hem weg gaan. Zorg dat je weer die zelfstandige vrouw wordt met een leuke baan en een fijn leven, je weet dat je dat kunt! Sterkte!
Dit lijkt me zo’n ontzettend onwenselijke situatie voor een kind om in geboren te worden, dat ik de zwangerschap af zou breken. Daarna zou ik de relatie verbreken en weer zelfstandig gaan wonen en werk zoeken.
Je had het zo mooi voor elkaar. Dat kan opnieuw. Maar niet als je een kind gaat krijgen met hem.
Ik vraag me wel af waarom je thuis blijft om hem een plezier te doen, als het dan ook niet goed is , dan kun je toch veel beter gaan werken? gezeur thuis is er zoiezo wel
Boekentip, en lees dit maar heel snel, voor het te laat is: Narcisme in relaties - Alice Vlottes
