Mijn moeder vind het fijner bij een ander gezin

Wat vervelend voor je. 

Ik herken er wel het een en ander in. Mijn moeder lijkt het ook altijd interessanter te vinden om over anderen te praten, dan om interesse te hebben voor mij en mijn gezin, als ik haar bezoek. Op mij had dit het effect dat ik harder ging pleasen en mijn best ging doen. Ik schaamde me, voelde me schuldig (ben ik niet genoeg) en kreeg erg veel psychologische klachten. 

Ik heb heel veel steun gehad aan het boek 'volwassen kinderen van emotioneel onvolwassen ouders' (of zo, weet de titel niet precies). Dat was een en al herkenning voor mij. Mijn beleving van mijn eigen jeugd is enorm veranderd. 

Ik heb geleerd om het te zien, te accepteren, om mijn grenzen te bewaken en het los te laten. Ik verwacht geen liefhebbende warmte meer als ik haar zie of spreek. En dat geeft een hoop rust. 

Mijn broer wil dit helemaal niet en ik kan en wil niet iedere dag bij mijn moeder zijn.

Dit is toch duidelijk!

En daarbij als je moeder het zo mist, kan ze ook dichterbij jou gaan wonen.
Maar dat zal ze vast niet doen, gezien je tante daar woont en het daar zoooo geweldig is. 

Weet je, ik heb zelf jaren zo gezeten en ben nu 50 en heb spijt dat ik me zo heb laten pingelen door mijn (misplaatste) gevoel.

Sommige mensen klagen om het klagen, maar weet je! 
Klagers hebben geen nood, alleen maar een gewillig oor nodig om hun ongenoegen te uiten. Zodat ze zelf niks hoeven te doen.

Ik noem ze ondertussen Jankerds en keer me af.
Ik kan mijn tijd met mijn gezin en vrienden wel beter besteden.

Ik hoop dat je jezelf en je gezin als prioriteit zet, net zoals je broer doet door zijn grenzen te bewaken.
Sterkte het is niet makkelijk.

Zo eentje heb ik ook. Zeg gewoon 'Fijn dat je 't daar zo naar je zin hebt!' en doei.

Ik ben het ook beu om steeds te horen hoe een mislukkeling mijn zoon is omdat geen baan heeft of hogere opleiding volgt.. 

Ik vind het nogal kinderachtig van jou en je broer. Je vader is overleden en deze mensen kijken naar haar om en zijn aardig voor haar, terwijl je broer de telefoon niet eens opneemt en jij vindt dat je toch moet werken en niet steeds bij haar kunt zijn. In jullie leven heeft ze een plek aan de zijlijn, dat willen jullie ook zo en dat kan ook mede dankzij die mensen die wel dingen met haar doen.

Wees blij dat ze het fijn heeft. Dat is echt veel beter dan een wegkwijnende eenzame ouder, waar niemand na het overlijden van de partner meer naar omkijkt. Dan voel je je echt veel rotter, omdat je dat niet op kunt lossen als je ook veel moet werken en het voelt heel zwaar als die druk op je schouders ligt. Wees gewoon blij voor haar dat ze het gezellig heeft en laat de rest van je afglijden.

ik kan me voorstellen dat dat gaat irriteren.
Misschien kun je tegen haar zeggen als ze er weer over begint:
‘Zullen we over wat anders praten?’

Je moeder is dus haar maatje kwijt. Je vader is weggevallen. Haar wereld is kleiner geworden. Heerlijk toch dat ze dichtbij een gezin heeft dat haar mooie momenten geeft? Zeg dat gewoon: heerlijk voor je mam. En laat haar lekker vertellen. Ook al is dat elke keer hetzelfde in jouw ogen. Het zegt niets over jou. 

Waarom betrek jij haar verhalen op jezelf of jouw relatie? Heb je wel eens gevraagd of je moeder het echt zo bedoeld? Grote kans dat het in jouw beleving zit (ben ik of mijn gezin niet goed genoeg gevoel). Misschien vertelt ze bij dat gezin wel veel over jou en haar genieten van momenten met jullie (?).

Probeer haar uitingen van wensen voor meer warme gezinsmomenten los te zien van jullie. Laat je niet in de verdediging drukken. Als het echt zo is dat je moeder steeds vergelijkt, maar ook om haar wereld te vergroten, kan helpen om  (bijvoorbeeld 1x per week op vaste dag) dingen gaan doen met je moeder. Haar uit haar huis halen. Dat maakt voor haar belevingen en kan ze op terugkijken en naar uitkijken. 

Xxx

Ik lees vooral een eenzame vrouw die graag meer contact met haar volwassen kinderen wil hebben. Haar zoon vermijdt contact en haar dochter vergelijkt zich met neven en nichten, wat helemaal niet ter zake doet, maar neemt haar moeder wel kwalijk dat ze vertelt over mensen die lief voor haar zijn en haar gezelschap en gezelligheid bieden. Ik denk dat het een wat onhandig manier is om aandacht te vragen en zou met haar bespreken hoe het nou echt met haar gaat, wat ze mist en wat jullie samen kunnen doen om jullie relatie op een leuke manier in te vullen. 

Ik herken het wel hoor. Mijn moeder is inmiddels overleden, maar die kon ook heel goed precies laten weten waar je tekort schoot, door andere mensen op te hemelen. "De dochter van Willy heeft VIER kinderen gekregen, maar ze is nog heel slank" terwijl mijn buikspieren kapot waren gesneden tijdens een spoedkeizersnee. Of "Wat leuk dat je vriendin Cato in zo'n mooi groot huis woont met haar man" (lees: dat is beter dan jij met je sneue flatje omdat je zo nodig moest scheiden). 
Vroeger ging ik daar snoeihard tegenin "Ja mam, de man van Cato gaat vreemd bij het leven, maar gelukkig heeft ze een groot huis" maar toen ik wat dieper ging graven kwamen die opmerkingen eigenlijk vanuit mijn moeders angst dat ik het niet zou redden in mijn eentje met kind in dat flatje, met dat verruïneerde lijf dat vast nooit meer een man zou aantrekken. Dus als ze weer begon zei ik "Ik hou ook van jou mam en op mijn eigen manier red ik het uitstekend". 
Mensen van de vorige generatie letten veel meer op wat hoort en hoe de buitenkant eruit ziet. Prik er doorheen en probeer te zien wat eronder zit. Waarschijnlijk wil je moeder graag dat het goed met je gaat. Dat doet ze onhandig en dat kan je best zeggen. "Mam, ieder leeft op zijn eigen manier. Wij zijn misschien wat minder rijk dan neef/nicht, maar dat is voor ons niet zo belangrijk. We redden het prima en zijn heel gelukkig. Als jij steeds verhalen vertelt over hun rijkdom, krijg ik het gevoel dat ik ook zo moet zijn. Dat geeft me een vervelend gevoel. Maar ik ben enorm blij dat je het zo naar je zin hebt bij de familie. Ik kom volgende week zaterdag, zullen we dan gezellig samen lunchen, dan laat ik je nieuwe foto's zien van de kinderen/hond/verbouwing."  

Het is fijn voor je moeder dat ze een familie en plek heeft waar ze graag komt en welkom is. Blijkbaar kunnen en/of willen haar eigen kinderen dat niet bieden.
Ik snap dat ook wel, je gaat nu eenmaal niet meerdere keren per week daar eten bijvoorbeeld als het telkens een uur rijden is en je ook nog moet werken. Niet alle families zijn zo close en dat kun je ook niet afdwingen. Ik ken ook maar weinig gezinnen die zo close zijn dat ze meerdere keren per week met zijn allen eten bijvoorbeeld. Meestal hebben ze ook nog een eigen leven. 

Ik snap wel dat je het vervelend vind. Mijn ouders kunnen ook wel goed vergelijken.
Niet iedereen vindt alles even belangrijk in het leven. 
Dat kun je best een keer zeggen. En daarnaast bijvoorbeeld nuttige dingen en leuke dingen combineren. Bijvoorbeeld je helpt haar met boodschappen of huishouden of een klusje en daarna koken jullie samen en eten jullie daar.

Zo te lezen doe je al wat je kunt. De andere familie doet dat ook, op hun manier. En door de afstand is dat vaker dan jij kunt bieden. Dat is prima, maar dat hoeft je moeder niet heel de tijd in je gezicht te duwen. En dat mag je haar ook wel zeggen, dat je dat vervelend vind omdat het jou het gevoel geeft dat je niet goed genoeg bent.